Nieuwjaarsdag was ook dit jaar vanwege de Corona-crisis en de geldende lockdown een weinig uitbundige gelegenheid. In de ochtend was er een bezoek aan mijn moeder in Katwijk waar we niet lang bleven hangen om, in acht neming van de regels van maximaal vier personen bezoek, ruimte te maken voor andere familie. En bij ons thuis hadden we voor de middag Riet’s broers en zus met aanhang uitgenodigd zodat we niet al te erg in overtreding waren. Uiteindelijk kregen we toch nog min of meer een huis vol want onze eigen kinderen waren er uiteraard ook en er kwamen toch ook nog wat neven en nichten langs. De Nieuwkoopjes zijn nu eenmaal mensen die zich altijd aan de regels houden, behalve wanneer het de eigen familie betreft…
De maandag na Nieuwjaarsdag was voor mij alweer de eerste werkdag van het jaar. Niet dat het gelijk een drukke bedoening was want veel collega’s, onder wie mijn eigen baas, waren nog op vakantie wat een duidelijk effect had op het aantal vergaderingen (bijna geen). Wel zag ik aan de e-mails die tijdens mijn eigen vakantie van de afgelopen weken waren binnengekomen dat mijn naam regelmatig was genoemd voor nieuw werk en ik verwacht dan ook dat deze week weliswaar nog rustig zal verlopen maar dat dat volgende week heel anders zal zijn.
Wat betreft het weer is het nieuwe jaar niet best begonnen. Het is ronduit onstuimig, en op de foto van vandaag is dat goed te zien aan de zwoegende fietser en de golven op het kanaal. Gelukkig hebben we de kortste dag al weer twee weken achter de rug en dat betekent dat we nu iedere dag een paar minuten meer daglicht hebben. Ik ben een van die mensen die een hartgrondige hekel hebben aan de donkere periode van het jaar en wat mij betreft kan het dan ook niet hard genoeg gaan.
Vandaag was donderdag en dat is voorlopig onze oppasdag want onze kleinkinderen Gijsje en Maas zijn dan de hele dag bij ons.
Het weer was niet echt geweldig maar het was tenminste droog, dus Sandra en Gijsje namen nog even de gelegenheid om een kijkje te nemen bij een grote speeltuin die ook vlakbij het huisje lag. Daar was alles behoorlijk nat, maar Gijsje bleek toch meer geïnteresseerd in het grote verlichte hert wat aan het begin van het park stond.
Onderweg kwamen we langs een herdenkingsplek waar in de Tweede Wereldoorlog een Liberator B-24 bommenwerper was neergestort. Op de plek waren bomen zodanig gepland dat ze de romp en de vleugels symboliseerden en er waren ook stenen leergeld om aan te geven waar het toestel was neergestort. Op een grote herdenkingssteen bij de plek stonden de namen van alle bemanningsleden.
Na een rit van een minuut of tien kwamen we bij het Valther Bos met aan het begin een parkeerplaatsje waar we de auto kwijt konden. We gingen op zoek naar de eerste Geocache die een onderdeel was van een trail, een serie door dezelfde persoon aangebrachte Geocaches die samen een route vormden.
Er was nogal wat op te ruimen want er was heel erg veel eten over van wat we hadden meegenomen en wat er over was van de afhaalmaaltijd van zaterdagavond. De onaangebroken doos met Astrid’s vegetarische maaltijd kwam uit de koelkast, samen met nog een paar amper aangebroken dozen. Jammer, maar het was niet de moeite om dat allemaal mee te nemen dus moest er het nodige worden weggegooid. Gelukkig kon er ook heel veel meegenomen worden en dat paste allemaal maar net in de krat waar alles in moest.
Vandaag is het de 19e januari en dat is een gedenkwaardige dag omdat het de verjaardag was van mijn vader. Hoewel het inmiddels al meer dan elf jaar geleden is dat mijn vader op 78-jarige leeftijd overleed blijft deze dag toch altijd bijzonder.
Het is weer donderdag en dat betekent oppassen op onze kleinkinderen. Daar krijg ikzelf niet zoveel van mee want ik ben het grootste gedeelte van de dag op mijn kamer aan het werk, maar af en toe als ik beneden kom dan kan ik toch wel wat momentjes met mijn kleindochter en kleinzoon meepikken.
Tot vanmorgen tenminste, want toen belde Martin op dat hij en Sandra positief hadden getest op Corona. Het was dus zonder meer verstandig dat Riet en ik ook onszelf zouden testen en dat deden we met de zelf-tests die we in huis hebben voor het geval dat.
Vandaag kreeg ik via WhatsApp een foto toegestuurd van een ouwe collega die gemaakt was op een een of ander evenement in november 2017. Het is zo’n serietje foto’s uit zo’n foto-automaat zoals die op de Filipijnen op letterlijk ieder feest te vinden was, tot aan de simpelste verjaardag aan toe, en waar daar iedereen veelvuldig en uitbundig gebruik van maakte. Ik sta op de foto’s met mijn makkers Dennie en Pieter, maar het bijzonderste is dat ik me vrijwel niks kon herinneren van het evenement waarop die foto’s zijn gemaakt.
Al meer dan een jaar hebben Riet en ik de Corona App op onze telefoon die zou moeten melden als je in de buurt bent geweest van iemand die Corona heeft. Tot gisteren had deze App nog geen enkele melding gegeven, ook niet van onze eigen familie waar we toch heel wat positieve gevallen hebben gehad en zeker de laatste week. Bij navraag bleek echter dat Martin en Sandra de App al een tijd niet meer op hun telefoon hebben en dan is het logisch dat we van hun geen melding hebben gekregen.
Vanmorgen kreeg ik de uitslag van mijn Corona-test van gistermiddag binnen en jawel, ik ben ook positief. Niet echt onverwacht, en eigenlijk ben ik blij toe want we zouden thuis een merkwaardige situatie hebben gehad als Riet wel en ik niet positief was geweest.
Hoewel ze eigenlijk pas maandag jarig is werd vandaag Gijsje’s verjaardag al groots gevierd. Het huis was versierd en Gijsje zelf had een prachtige Rapunzel-jurk aan , met de bijbehorende lange vlecht. In de loop van de ochtend liep het huis vol visite en werd Gijsje verschrikkelijk verwend met heel veel cadeau’s. Het mooiste cadeau had ze natuurlijk van haar papa en mama gekregen, een sprookjeskasteel van Playmobil.
Officieel is het een “vredesmissie” volgens de Russische president Putin, want de inval heeft plaatsgevonden in het oostelijk deel van Oekraïne, in de twee afgescheiden en pro-Russische deelstaten Donetsk en Luhansk, maar ik ben ervan overtuigd dat het daar niet bij gaat blijven. De troepenconcentraties langs de grenzen van Oekraïne, ook in het aangrenzende Wit-Rusland (waarvan de president openlijk heult met het Kremlin), geven aan dat de Russen veel grotere plannen hebben.
De vensterbank van mijn kamer staat vol met planten die de naam “Drakenbloedboom” hebben, de Latijnse naam daarvan is Dracaena Marginata. Dat heb ik uiteraard op moeten zoeken want zo’n plantendeskundige ben ik niet, maar het bijzondere is dat alle planten afkomstig zijn van een enkele plant. En aan die eerste plant waar dit allemaal mee begon heeft een aardig verhaal en dat gaat zo.
Vanaf dat moment heb ik de plant overal mee naar toe gesleept, in eerste instantie naar het kantoor in Leidschendam toen dat onze nieuwe thuishaven werd eind jaren negentig. Daar kwam
Het Westen reageert geschokt, en sommigen zelfs alsof dit een volledige verrassing was terwijl er al dagenlang was gewaarschuwd dat dit zou gaan gebeuren. De vraag is nu hoe het Westen erop zal reageren. In eerste instantie niet met militair ingrijpen is de verwachting, want tenslotte is Oekraïne geen lid van de NAVO. Het zal dus wel bij economische sancties blijven voorlopig, maar de vraag is wat die voor effect zullen hebben. Zullen ze Rusland daadwerkelijk hard treffen?
Het is al een paar dagen zonnig enne beginnen de temperaturen ook op te lopen. We halen overdag zelfs de dubbele cijfers al en het zonnetje zorgt ervoor dat het bij ons in de serre zelfs behoorlijk warm wordt in de loop van de dag. Dit tot groot genoegen van onze twee katten die hun tropische roots niet verloochenen en veelvuldig het zonnetje opzoeken op diverse plekjes in de serre. Op dit moment is hun favoriete plekje het (sier-)tuinstelletje dat in een hoek van de serre staat en de dames claimen daar ieder hun eigen stoel…
Onze kleindochter Gijsje is vier jaar en dat betekent naar de “Grote School”. Gisteren was haar eerste dag op basisschool De Schakel en we waren benieuwd gistermiddag hoe ze het had gevonden. Het was ook niet niks want ze gaat tot in de middag naar school, niet naar huis dus tussen de middag. Sandra bracht haar gistermorgen weg, voorzien van haar rugzak (met haar naam erop) met daarin een lunchtrommeltje, een trommeltje met fruit en een fles met drinken.
Maas is inmiddels al weer bijna negen maanden en hij groeit als kool. Het is een vrolijk ventje maar wel met een duidelijk totaal ander karakter dan Gijsje. Waar Gijsje de wereld om zich heen bedaard en bedachtzaam opnam, daar is Maas veel drukker en ondernemender. Hij wil van alles wat hij nog niet kan, en raakt daar niet gefrustreerd over als het niet lukt maar blijft het stug proberen.
Ik werd nu wel behoorlijk nieuwsgierig, want mijn zoons komen altijd wel met iets verrassends. Zo kwamen ze twee jaar geleden met een groot Lego-model van de Millennium Falcon uit de Startars-serie. Ik had geen idee wat ik nu kon verwachten maar het was iets wat boven mijn verwachting ging: weer een prachtig Lego-model maar deze keer van een gitaar! Een Fender Stratocaster om precies te zijn, met bijbehorende versterker (ook van Lego uiteraard).
Toevallig hadden we vandaag ook Maas om op te passen, en die ging dus maar mee naar de katten opvang. Hij vermaakte zich in eerste instantie door onze piepende katten (die we samen in een grote katten kooi hadden gezet) antwoord te geven door terug te piepen, maar al snel viel hij achterin de auto in slaap. De katten leverden we af bij Kat & Ko, waar Leny en nog een oudere dame ons garandeerden dat er goed voor ze gezorgd zou gaan worden.
