Onze kleinzoon Maas is vandaag jarig, hij wordt twee jaar. Ik zag vanmorgen al wat foto’s binnenkomen van een tochtje met de bus en hij is ook nog treinen wezen kijken op het Leidse station. Op zijn cadeautje van ons moet hij nog tot zaterdag wachten want dan is de viering, waar ik dus jammer genoeg niet bij kan zijn. Ik zou heel graag zijn snuitje willen zien als hij zijn cadeau open maakt…
Ikzelf had vandaag een lunchafspraak met mijn ouwe maat Stijn waar ik begin jaren negentig mee heb gewerkt bij Shell. Hij is in 1995 naar Canada geëmigreerd en woont sindsdien in Calgary. We hebben al die jaren wel contact gehouden maar we zagen elkaar natuurlijk maar heel af en toe, de laatste keer volgens mij een jaar of vijftien geleden in Rijswijk. En nu dus in Calgary, en het eerste wat we tegen elkaar dan ook zeiden was, “Wie had dat gedacht”.
We hebben geluncht bij een Ierse pub in de stad, heerlijk in de zon op een terras (het is hier nu vierentwintig graden en geen wind), en we hebben heel veel ouwe herinneringen op zitten halen. Een vervolgafspraak staat al, ik ga vrijdagavond bij Stijn en Marianne op bezoek. En afhankelijk van de plannen van de rest van het team nemen ze me in het weekend mee op pad naar de Rocky Mountains.
Verder ging het naar eerst een klein shopping centre wat een beetje een Aziatische sfeer had (heel veel kleine winkeltjes met hoofdzakelijk Indiase en andere Aziatische spullen), en daarna naar het daarnaast gelegen, veel grotere Outlet Centre. Daar hebben we ons kostelijk vermaakt en een prima ijsje gegeten.
Vlak daarna bereikten we de Highwood Pass, de hoogst gelegen passage in die regio, gelegen op meer dan tweeëntwintig meter hoogte. Daarna daalden we langzaam weer af naar de heuvels en gingen we terug richting Calgary.
Onderweg kwamen we door het plaatsje Diamond View en daar stopten we, in eerste instantie om even een kijkje te nemen bij Cool Hand Luc’s, een winkel die veel weg had van een kringloopwinkel maar dan met de meest onmogelijke rommel, van Superman-pakken tot ouwe bordspellen en DVD’s.
Onderweg begon de lucht begon voor ons uit boven Calgary heel erg donker te kleuren, we stelden ons besluit over het eten dus even uit en bij Stijn en Marianne thuis af te wachten wat het weer zou doen. Bovendien wilde Marianne haar planten in de tuin in veiligheid brengen voor het geval de verwachte onweersbui gepaard zou gaan met hagel. Het begon inderdaad te regenen, maar na een uurtje of twee klaarde het toch weer op. Ik stelde voor om weer naar “1600” te gaan om wat te eten, alleen zouden we wel binnen gaan zitten en mocht Mocha tot haar verdriet dus niet mee.
Wel zag ik bij het zoeken opeens twee slangen opduiken naast het voetpad. Ik stuurde snel een foto naar Stijn, want ik had nog gevraagd of er hier slangen voorkwamen en het antwoord was “Nee”. Oh? En deze dan?
Aangekomen bij de plek zag ik op mijn telefoon dat de GPS ondanks dat ik data roaming uit had staan gewoon werkt. Dat wist ik eerlijk gezegd niet maar het kwam wel goed van pas want nu kon ik zien dat de cache verstopt was in een boom langs het pad en niet op de plek waar de bank stond. Na enig zoeken vond ik de minuscule tag aan een tak van de boom, een klein zwart cylindertje met daarin een heel klein strookje papier voor de namen wat al helemaal vol was geschreven. Na de cache terug te hebben geplaatst deed ik nog een laatste poging om de derde cache te vinden, maar zonder resultaat; ik denk dat die toch echt weg is.
Dat bleek allemaal mee te vallen, ik was redelijk vlot binnen en wachtte het vertrek van vlucht KL678 af in de business lounge.
Ik had voor mijn verjaardag een heel bijzonder cadeau gehad van onze kinderen, we zouden met z’n drieën (Robin, Martin en ik) naar een openlucht concert gaan van Floor Jansen. De locatie waar dit zou plaatsvinden was het mooie Caprera Openluchttheater in Bloemendaal en het zou vandaag plaatsvinden. Om deze reden ben ik ook een dag eerder dan de rest van het gezelschap teruggevlogen vanuit Calgary omdat ik dit voor geen goud wilde missen.
Vanmorgen vroeg heeft Riet Martin, Sandra, Gijsje en Maas naar Schiphol gebracht vanwaar ze naar Portugal zullen vliegen voor een vakantie van twee weken. Ze hebben in de buurt van Porto een huisje met een zwembad gehuurd wat van een collega van Martin is.
Riet en ik hadden besloten om dat vanavond maar eens te gaan doen en de afgelopen paar dagen hadden we wat opties bekeken. Het pas geopende restaurant van neef Niels lag voor de hand, maar er waren ook een paar andere vertrouwde opties zoals restaurant De Neefjes in Katwijk. Uiteindelijk besloten we, mede vanwege mijn voorkeur voor pasta, naar het Italiaanse restaurant Gion Borno aan de Vliet hier in Rijnsburg te gaan.
In de loop van de jaren nam het aantal buurtverenigingen drastisch af, meestal vanwege het gebrek aan vrijwilligers maar ook vanwege gebrek aan enthousiasme bij de buurtbewoners. Onze eigen buurtvereniging van de Kamperfoelie werd om die redenen ook al na een paar jaar opgeheven, en in totaal zijn er in heel Rijnsburg iets van twee buurtverenigingen over. De afwezigheid van de buurtverenigingen heeft dus als direct gevolg dat er vrijwel geen straatversieringen meer zijn en de betrokkenheid van mensen lijkt ook wel minder, iets wat we ook bij onszelf merken. Ook het feit dat onze kinderen ouder werden maakte natuurlijk dat we ons minder met de festiviteiten bemoeiden. Geen kermisbezoek meer, en die spelletjes geloofden we op een gegeven moment ook wel. De avonden in de feesttenten hielden we ook op een gegeven moment voor gezien want we zagen er nauwelijks nog bekenden.
Sinds de jonge jaren van Robin en Martin hebben we de kermis tijdens de feestweek niet meer bezocht (of het moest zijn om oliebollen te kopen), maar dat gaat met ingang van dit jaar weer veranderen. Onze kleinkinderen Gijsje en Maas zijn nu oud genoeg voor de kermispret en dus namen Oma en Opa ze vandaag mee.
Onderweg namen we een kijkje bij een prachtig resort en daarna ook nog bij het fantastische Al Bustan Palace Hotel, een zes-sterren hotel waar ik tijdens een vorig bezoek aan Oman een jaar of veertien geleden ook al eens geweest was met een Shell-collega. Die had toentertijd een schitterende Porsche en we werden toen ook als rijke gasten ontvangen en rondgeleid. Mijn collega zei toen, “Ikzelf kom nergens maar mijn auto komt overal”. Het hotel was overigens niets veranderd, een en al luxe, al kwamen we deze keer niet verder dan de gigantische hal. 
Terug in de stad reden we naar de Country Club, een gelegenheid voor Expats in Oman, en daar was ik veertien jaar geleden ook al een paar keer geweest.
Rond half vijf vanmorgen vertrok onze vlucht vanuit Dubai naar Amsterdam. Er was een kort oponthoud voor vertrek en het taxiën duurde ook tamelijk lang waardoor we al met al pas tegen vijven in de lucht zaten.
Het was zo te zien behoorlijk dichtbij, en in eerste instantie leek het te gaan om een gebouw op het bedrijventerrein achter Heemskerk’s Fresh & Easy. En het was ernstig ook want we zagen al snel ook vanuit de richting van Noordwijk brandweerwagens komen. Vlammen waren er niet te zien maar de rookontwikkeling was enorm. Toch leverde het bluswerk al snel resultaat op want de rook werd gaandeweg minder dik en na ongeveer een uur (het was ondertussen ook licht aan het worden) veranderde de zwarte rook in wolken stoom van het bluswater.
Logisch was geweest om de uitslag gewoon vast te stellen naar het moment van staken, waarbij Feyenoord zich nog bekocht mocht voelen omdat het team op een monsteroverwinning leek af te stevenen. Uit laten spelen op een ander moment leek alleen maar voordeel te bieden voor de thuisclub, want die kreeg nu immers de kans zich te herpakken. Daarbij zou daarmee indirect de actie van de “supporters” nog beloond worden ook.
En toch doe ik blijkbaar iets goed, dat bleek vandaag tenminste. Akansha, een van mijn vrienden in India, stuurde me een berichtje om me te feliciteren. “Dik verdiend!”, zei ze er nog bij. Ik had alleen geen idee waar ze het over had, en toen ik dat zei antwoordde ze met “Oeps, je weet het dus nog niet. Nu heb ik de verrassing een beetje verknald.”.
De vorige keer dat we naar Australie gingen hadden we, net als voor onze aanstaande vakantie, een huurauto geregeld maar daar moet je dus een Internationaal rijbewijs voor kunnen laten zien. Dat lijkt logisch, want hoewel het Nederlandse rijbewijs in veel landen hoog staat aangeschreven is het kaartje zelf alleen in het Nederlands en dat kunnen ze in het buitenland nu eenmaal niet lezen. Soms nemen ze simpelweg genoegen met het kaartje, ervan uitgaande dat het wel goed zal zitten, maar bij de meeste autoverhuurbedrijven doen ze dat niet.
Deze keer moest de grote kast in de logeerkamer eraan geloven. Daarin staan een paar dozen die we in ons vorige huis ooit hebben ingeruimd met van alles, die we meeverhuisd hebben naar dit huis en ze vervolgens in die kast hebben gezet zonder er verder nog naar om te kijken. Ik kreeg een doos op mijn bureau geplempt met de vraag wat er met de inhoud moest gebeuren. Die inhoud bleek te bestaan uit oude gegevens van vorige werkgevers, papieren die al lang al verjaard en geen betekenis meer hadden. Ik zette me over mijn gevoelens van nostalgie heen en gaf alles vrij voor het oud papier.
