Archief | Magandang Araw!

Nog meer slecht nieuws

Geplaatst op 27 februari 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

De vlucht naar Dubai vertrok pas om tien voor half vijf en het konvooi zou daarom om kwart voor een pas vertrekken vanuit het KAZ kamp. Ik ging dus ’s morgens gewoon op de normale tijd voor de laatste keer deze shift naar kantoor. Veel was er niet meer te doen maar ik slaagde er toch in om de tijd nog redelijk zinvol in te vullen, met als laatste activiteit een telefonische meeting met het bedrijf Exterran om tien uur.

De bedoeling was om na die meeting, die tot elf uur was gepland, terug te gaan naar het kamp om nog wat laatste spullen in te pakken en daarna nog gauw even te lunchen in het restaurant. Maar dat liep anders want mijn baas Amit die ook in de meeting zat vroeg me na afloop om nog even aan de lijn te blijven want hij moest me nog even spreken. Ik dacht dat dat zou gaan over het ontslag nemen van Sachin maar het was iets anders, Amit vertelde me dat er nog meer slecht nieuws was en dat ik het niet zou geloven, maar hij had ook ontslag genomen want hij heeft een andere baan binnen Shell gevonden.

Dit kon er ook nog wel bij, en ik moet zelfs toegeven dat dit minder onverwacht was dan het nieuws van Sachin want Amit heeft er bijna vier jaar opzitten bij BGC en de vraag is dan altijd of je nog een jaar wordt verlengd of dat je een andere nieuwe kans moet pakken als die zich voordoet. Hij heeft dus gekozen voor het laatste en vertrekt waarschijnlijk in juni. Dat wordt dus een nieuwe maat en een nieuwe baas voor mij…

Over de reis naar Dubai kan ik verder kort zijn, die was voorspoedig en om even over achten zat ik in het Radisson Blu hotel in Media City in Dubai.

Echte laatste werkdag

Geplaatst op 28 februari 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Vandaag zou normaal gesproken mijn eerste verlofdag zijn maar vanwege het bezoek aan het kantoor van onze contractor Wood is dit dus een extra werkdag. En het was vergeleken met mijn normale werkdagen in KAZ een makkie want het begon al met uitslapen. Ik hoefde pas om negen uur aanwezig te zijn op het kantoor van Wood in de Arenco Tower, en dat was nog geen vijf minuten lopen vanaf het hotel wat je hierboven links op de foto ziet. Het was eigenlijk niet meer dan de straat voor het hotel oversteken en nog een klein stukje doorlopen naar het Arenco Tower gebouw.

De werkdag was in feite een werkbespreking met mijn tegenhanger bij Wood over de overdracht van gegevens van Wood naar BGC en nog wat zaken die nog niet waren afgehandeld. We konden alle agendapunten naar tevredenheid afhandelen en waren dan ook om een uur of vier klaar. Na afloop ging ik met David, de IM Lead van Wood nog wat drinken in de bar van mijn hotel en daarna begon het lange wachten want ik zou pas om tien voor een ’s nachts worden opgehaald.

Ik bracht de tijd door met onder andere twee Rocky films die ik nog niet had gezien, maar ik probeerde ook nog wat te slapen. Dat lukte voor geen meter want ik had de nacht ervoor prima en lang geslapen en dan val je ’s avonds om zeven uur niet zomaar in slaap.

Nou ben ik gelukkig ondertussen wel gewend om lang te wachten, ik moet tenslotte op de heenreis naar Basrah ook ieder keer zes uur doorbrengen in de lounge op het vliegveld van Dubai dus ik kom altijd de tijd wel door.

Thuis

Geplaatst op 1 maart 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Ik zat nog maar net beneden in de lobby van het hotel na het uitchecken toen ik al een auto van Emirates voor de deur zag stoppen. En jawel, het was mijn vervoer naar de luchthaven, tien minuten te vroeg maar wat mij betreft mooi op tijd. Omdat ik mijn boarding pass al had gedownload op mijn iPhone en dus ook op mijn iWatch kon ik op de luchthaven overal vlot doorlopen.

Het baarden begon op tijd en alle passagiers zaten ruim op tijd aan boord van het toestel, maar onze vertrektijd van tien voor half vier ’s nachts werd toch wat later. Ook nadat we naar de startbaan waren getaxied hadden we nog flink wat oponthoud doordat we moesten wachten op toestellen die voor ons mochten starten, en dat betekende allemaal bij elkaar dat we ruim een uur te laat opstegen vanaf de luchthaven van Dubai.

Het eerste wat ik deed aan boord van het toestel was de film afkijken waar ik tijdens de vlucht van Basrah naar Dubai was begonnen. De film “Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald” duurde echter te lang voor die vlucht dus ik keek de laatste drie kwartier af aan het begin van de vlucht naar Amsterdam. Na de film ben ik gaan slapen en dat lukte zowaar aardig, ik sliep ruim drie uur en werd eigenlijk gewekt doordat de passagier naast mijn tien mijn been schopte toen hij probeerde over me heen te stappen op weg naar het toilet. Uiteraard kon ik daarna de slaap niet meer vatten en besloot ik om nog maar een film te kijken.

Dat werd “First Man”, de film over Neil Armstrong en de eerste maanlanding die veel herinneringen terugbracht van toen ik als dertienjarige samen met mijn vader die reis naar de maan live op onze zwart-wit tv volgde in 1969. Het ontbijt wat tegen het eind van de film werd geserveerd was meer dan welkom want mijn maag knorde ondertussen van de honger. Ik had namelijk sinds de lunch gistermiddag eigenlijk niet meer genuttigd dan een flinke teil Hoegaarden in de hotelbar en een half bakje pinda’s daarbij.

Na de landing op Schiphol kon ik snel doorlopen want ik had alleen maar handbagage, en na de douane kwam net mijn chauffeur van Emirates aanlopen. Door het oponthoud aan het begin van de vlucht werd ik, ondanks dat op Schiphol alles zo vlot ging, ruim een uur later dan de vorige keer thuis afgezet.

Je kunt het ook anders bekijken, want ondanks dat ik een dag langer heb gewerkt ben ik toch met precies dezelfde vlucht naar huis terug gevlogen als wanneer ik zoals gewoonlijk op donderdag vanuit Basrah was vertrokken. Om dezelfde tijd thuis en toch voor de volgende shift een extra vrije dag verdiend, mooi toch?

Hondenweer

Geplaatst op 5 maart 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Het was de afgelopen dagen hondenweer. Waarom het zo heet weet ik niet want ik zou eerlijk gezegd nog geen hond buiten laten. Het was koud met regen en harde wind, en het ergste is nog dat het volgens de weersvoorspellingen ook de rest van de week en de hele komende week nog zo zal blijven.

Iedere morgen als ik beneden kom zie ik zo ongeveer dit beeld:

Op deze manier vallen onze plannen om nog een weekendje weg te gaan wel in duigen want met dit weer is dat geen doen. En het grappige is dat ik de laatste twee weken van mijn rotatie iedere dag te horen kreeg wat een prachtig weer het in Nederland was. Tuindeuren die open stonden, lekker buiten zitten, zonnetje en hoge temperaturen voor de tijd van het jaar. En dat hoorde ik tot op mijn vertrekdag aan toe dus stel je mijn verbazing voor toen ik op Schiphol aankwam.

Ja, dat was pas sinds die dag werd mij verteld. Jaja…

Winterbanden, zomerbanden

Geplaatst op 6 maart 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Het weer mag dan slecht zijn en de temperaturen laag, het is in ieder geval alweer te warm voor winterbanden onder de auto. Aangezien het er halverwege februari al op leek dat de kans op sneeuw en ijs verkeken was voor de rest van de winter had ik daarom alvast maar weer een afspraak gemaakt bij de garage om de winterbanden onder de Outlander weer te laten vervangen door zomerbanden.

Meestal is het maken van zo’n afspraak op korte termijn nog niet zo makkelijk, het kan soms wel weken duren voordat ze bij de garage een gaatje hebben om dat te doen. Maar dat viel deze keer heel erg mee, ik kon al binnen drie weken terecht en dat was dus vandaag. De hele ingreep duurt meestal nog geen halfuurtje en ik kan dus normaal gesproken altijd wachten tot de auto weer klaar is.

Deze ingreep was ook de laatste keer voor de Outlander want ik ga stoppen met winterbanden. Het is al met al toch wel een prijzig grapje want behalve de aanschaf betaal ik ook een jaarlijks bedrag voor de montage en de opslag, en als je gaat kijken hoeveel dagen het in Nederland nou echt nut heeft om met winterbanden te rijden dan is het de vraag of het eigenlijk wel zin heeft.

Ik meldde dus mijn abonnement voor montage en opslag dus af bij de garage, wat natuurlijk wel betekende dat ik de winterbanden nu zelf mee moest nemen. Gelukkig kan ik ze thuis in de schuur makkelijk kwijt en als het niet lukt om ze te verkopen (via Marktplaats of zo) dan gaan ze met de Outlander mee als ik die inruil.

Eerlijk gezegd was ik toch al niet zo’n fan van die winterbanden want ze zijn de standaard 17-inch maat. En ik vind de dikke 18-inch banden die de rest van het jaar onder de Outlander zitten veel stoerder staan…

Nieuwbouw aan de overkant

Geplaatst op 19 maart 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Aan de overkant van het Oegstgeesterkanaal waaraan wij wonen verrijst op dit moment een hele nieuwe wijk van de gemeente Rijnsburg, op dit moment bekend onder de naam De Horn. De werkzaamheden daaraan waren al begonnen toen wij twee jaar geleden naar de Bankijkerweg verhuisden maar de wijk is sinds die tijd flink uitgebreid.

Wij zien de voortgang van de werkzaamheden uiteraard wanneer we naar de overkant kijken en we zien de bebouwing ook langzaam dichterbij komen. Op dit moment is er recht aan de overkant van ons huis nog geen bebouwing maar wel is het bosje wat er stond de afgelopen maand compleet verwijderd en dat zou kunnen aangeven dat er met dat stuk grond ook plannen zijn. Het zou wel gek zijn als er daar geen huizen gebouwd zouden worden, al is dat welk jammer van ons uitzicht.

Of het veel uitmaakt is overigens de vraag want zelfs als er recht tegenover ons huis gebouwd zou gaan worden dan komen die huizen nog steeds een flink stuk van ons huis af te staan want er ligt tenslotte een vrij breed kanaal tussen. Waar we ons meer druk over maken zijn de geruchten over eventuele hoogbouw en een mogelijke fietsbrug, maar zolang er nog niks officieel bekend is hoeven we ons daar niet druk over te maken, nietwaar.

Nieuw tuinstel

Geplaatst op 22 maart 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

We hebben in onze tuin drie terrassen, een voor het huis, een tweede voor de schuur en nog een derde bij het hek langs het fietspad aan het kanaal. Op dat laatste terras hadden we tijdelijk een bank neergezet die niet zo lekker zat omdat het eigenlijk helemaal geen bank is maar een bed. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat dit bed op de tweede verdieping van ons huis zou komen te staan als logeerbed maar omdat het een gelijmde constructie was en dus niet uit elkaar gehaald kon worden kon het de trap niet op.

Zo kreeg het bed een functie als bank in de tuin en het moet gezegd, we hebben er de afgelopen twee zomers veel plezier van gehad. Toch wilden we wat anders en liefst iets wat wat comfortabeler zat want het bed was uiteraard te breed op lekker op te zitten. We dachten daarbij aan een hoekbank van steigerhout of zoiets en we waren al een tijdje bezig om op het internet rond te kijken voor zoiets.

Riet vond afgelopen maandag dat er maar eens spijkers met koppen geslagen moesten worden en stelde voor om de volgende dag een enorm centrum voor tuinmeubelen in Amersfoort te gaan bezoeken. De rit naar Kees Smit Tuinmeubelen was de moeite waard want het was echt enorm groot. Helemaal onderin het gebouw een eigen parkeergarage en daarboven drie uitgestrekte verdiepingen met tuinmeubelen.

Er stond zoveel moois dat we al vrijwel meteen van plan veranderden: geen steigerhouten hoekbank voor het terras bij het kanaal maar een mooi tuinstel voor het terras bij het huis. Het tuinstel wat daar stond (wat we hadden gekocht op de Filipijnen) kon dan mooi verhuizen naar het terras langs het kanaal. Toen die beslissing eenmaal was genomen veranderden we nog een paar keer van tuinstel want we zagen er eigenlijk veel te veel die we mooi vonden.

Het werd tenslotte toch een houten tuinstel met bijbehorende kussens, wat weliswaar in de aanbieding was maar uiteindelijk toch een stuk duurder uitviel dan wat ik in mijn hoofd had. Nou ja, mooi was het wel en het gaat als het goed is jaren mee. En nog mooier, het kon al binnen drie werkdagen bezorgd worden, en dat was vandaag:

Jarig op vertrekdag

Geplaatst op 27 maart 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Vandaag was mijn drieënzestigste verjaardag maar tegelijk ook de dag waarop ik weer naar Basrah vertrok voor mijn volgende shift van vier weken. Mijn koffer stond al grotendeels gepakt en zoals gewoonlijk ging er niet veel mee. Het belangrijkst waren spullen voor het aanvullen van mijn dagelijkse benodigdheden zoals scheerzeep, deodorant en tandpasta, en uiteraard een flink voorraad stroopwafels en deze keer ook een zak chocolade paaseitjes.

De bevestiging voor mijn taxi naar Schiphol kwam al in de ochtend dus dat was geregeld, maar merkwaardig genoeg kreeg ik ’s middags nog een bevestigingsbericht, voor een taxi in Dubai. Die had ik zelf niet geregeld maar waarschijnlijk gingen ze er bij de luchtvaartmaatschappij Emirates vanuit dat ik tijdens mijn tussenstop in Dubai gebruik zou maken van het aangeboden hotel. Dan zou ik uiteraard transport nodig hebben, alleen was ik niet van plan om gebruik te maken van het hotel en gewoon in de business lounge op mijn volgende vlucht te wachten. Via een korte chat met de luchtvaartmaatschappij kon die taxi-reservering gelukkig snel worden gecanceld.

Mijn taxi naar Schiphol stond zoals gewoonlijk op tijd voor de deur. Het enige verschil met vorige keren was dat ik deze keer niet een opgewekte chauffeur had maar een beetje een sjagerijn. Zoals gewoonlijk ging alles op Schiphol weer erg vlot, het vliegtuig vertrok op tijd en zo ben ik dus weer onderweg naar Irak.

Terug in KAZ

Geplaatst op 28 maart 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Het was regenachtig bij aankomst in Dubai. Er was ’s nachts ook de nodige regen gevallen en dat had wat problemen opgeleverd voor het vliegverkeer waardoor ons toestel niet meteen kon landen maar eerst nog een half uurtje moest rondcirkelen voordat de landing kon worden ingezet. Dat kwam mij overigens best uit want ik zat een film te kijken die ik nu mooi kon afkijken, en bovendien betekende het een half uur korter wachten op de luchthaven op mijn volgende vlucht.

Het is in Dubai op de heenweg altijd een lange zit van zes uur, en ondanks dat dat deze keer een half uurtje korter was door de vertraging was het nog steeds een lange zit. Gelukkig maakt de business lounge het wachten wat aangenamer, maar desondanks was ik blij toen het eindelijk kwart voor een was en ik op weg kon gaan naar de gate.

De vlucht naar Basrah vertrok om kwart voor twee en ondanks dat ik deze vlucht inmiddels al de nodige keren heb gemaakt was er toch een aangename verrassing. Of het nu een heel nieuw toestel was weet ik niet maar de inrichting was wel helemaal nieuw, en nog een stuk comfortabeler dan het voordien al was: een stoel die nog meer verstel-mogelijkheden had, een groter beeldscherm en zelfs een kleine minibar!

We landden stipt op tijd om tien over half drie op de luchthaven van Basrah. Ook daar ging alles bijzonder vlot, niet zozeer omdat er efficiënter wordt gewerkt maar omdat niemand van het groepje waar ik bij moest aansluiten een nieuw visum nodig had. Zo’n visum-afhandeling duurt al gauw een uur en de hele rest van de groep moet daarop wachten omdat je als groep met de bus van de luchthaven vertrekt naar het KAZ kamp.

Om even over half vijf arriveerde ik in het kamp waar niets was veranderd ten opzichte van de laatste keer dat ik hier was, vier weken geleden. Het enige was dat op mij kamer nu alle kasten waar mijn maat Sachin zijn spullen in bewaarde nu leeg geruimd waren terwijl ze normaal gesproken uiteraard op slot zitten.

Na ik alle de spullen uit mijn koffer opgeborgen had en de kamer weer had ingericht met mijn spulletjes voelde ik me toch wel behoorlijk gammel. Ik had weliswaar op de vlucht van Amsterdam naar Dubai een uur of vier geslapen (erg veel voor mijn doen) maar dat is natuurlijk geen gewone nachtrust. Nadat ik gauw nog wat ben gaan eten in het restaurant heb ik alleen nog even snel naar huis gebeld en daarna ben ik vrij snel gaan slapen.

En al zijn mijn vier weken vandaag al officieel begonnen, morgen begint het echte werk pas weer…

Zonnig en warm!

Geplaatst op 29 maart 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

In Nederland ben ik de afgelopen vier weken bepaald niet verwend wat het weer betreft, en daarom was het vanmorgen vroeg een bijzonder aangename verrassing om te kunnen constateren dat het ten eerste al licht was toen ik op weg ging naar het restaurant voor het ontbijt en ten tweede dat de temperatuur al ruim boven de tien graden was. En er stond bovendien nog eens weinig wind dus het voelde meteen al prettig aan.

Toen ik na het ontbijt naar kantoor liep had ik nog wel mijn jas aangedaan voor alle zekerheid maar daar had ik halverwege al spijt van. Het was dan misschien nog wel niet warm genoeg (voor mij tenminste) om alleen aan een overhemd te lopen maar mijn wind en waterdichte jack was in ieder geval veel te warm. Bovendien was de zon inmiddels al op dus het werd onderweg ook nog eens snel warmer. Het kantoorgebouw lag bij aankomst dan ook al lekker te bakken in het volle zonlicht:

Tussen de middag was de wandeling naar het kamp voor de lunch helemaal een verademing na de laatste weken want het was inmiddels tegen de dertig graden. Wel jammer dat het als de zon aan het begin van de avond ondergaat nog steeds snel afkoelt, al blijft de temperatuur nu wel hangen op een graad of veertien ’s nachts.

Vanavond was er nog wel een vervelend geintje: aangekomen bij gebouw 116 waar mijn kamer is kon ik er niet in want mijn pas werd geweigerd. Vreemd, want mijn pas had verder overal de hele dag gewerkt. Er zat niks anders op dan mijn pas even te laten resetten bij de beveiliging, maar daar aangekomen moest ik op mijn beurt wachten. Het kantoortje zat al vol met collega’s, allemaal uit gebouw 116. Er kon dus blijkbaar niemand in en moesten alle passen gereset worden…

Terug in de routine

Geplaatst op 30 maart 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

De weersvoorspelling gaf regen aan maar dat zegt op zich niet zo veel hier. Vanmorgen was het weliswaar droog maar wel zwaar bewolkt, sterker nog, het leken wel Hollandse luchten! Dat bleef ook het grootste gedeelte van de dag zo, veel zon hebben we niet gezien maar gelukkig was de temperatuur nog wel redelijk.

Ik ben me langzaamaan weer aan het inwerken, iets wat aan het begin van iedere shift onvermijdelijk is na een afwezigheid van vier weken. Het is ook iedere keer weer een verrassing wie ik allemaal ga tegenkomen op kantoor want niet iedereen heeft zo’n regelmatige shift als ik. Deze keer was de verrassing mijn collega Dami die hier al sinds juli vorig jaar werkt maar die ik nog nooit had gezien, simpelweg omdat hij altijd vertrekt als ik aankom en omgekeerd. Deze keer is hij hier een week langer dan normaal, leuk dus om eindelijk eens kennis te kunnen maken.

Minder leuk is het verhaal van Izehan, een collega die oorspronkelijk uit Maleisië komt maar die tegenwoordig in Christchurch in Nieuw-Zeeland woont. Inderdaad, de plaats waar twee weken geleden die verschrikkelijke aanslagen plaatsvonden, en een van de moskeeën die werden getroffen was de moskee die Izehan normaal gesproken bezoekt. Hij is dan ook meteen naar huis vertrokken want er waren familie en vrienden door de aanslag getroffen. Zo komt iets wat heel ver weg lijkt toch nog dichtbij…

Plensbui

Geplaatst op 31 maart 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Net als gisteren liet de zon het vandaag afweten en was het zwaar bewolkt, en bovendien stond er ook de hele dag nog een stevige wind. Er was ook regen voorspeld maar toen ik de deur uitging op weg naar het ontbijt had ik toch de gok genomen om mijn vest aan te doen in plaats van mijn regenjack. Dat bleek al na een paar stappen een foute beslissing want de eerste spetters vielen al. Het bleef echter bij af en toe een spetter dus ik besloot eerst te gaan ontbijten en daarna op weg naar kantoor langs mijn kamer te lopen om het vest toch maar voor het regenjack te verwisselen.

Toen ik een kwartiertje later het restaurant uit wilde lopen zag ik bij de deur mijn maat Paul staan en die was wat je noemt verzopen nat. Hij had weliswaar een regenjack aan maar het water droop letterlijk van hem af. Op het moment dat ik hem zag staan was hij bezig met tissues zijn broek droog te deppen en hij zei dat het niet echt aan te raden was naar buiten te gaan. Verbaasd zag ik door het raam van de deur dat de straten, die net nog vrijwel droog waren, nu compleet overspoeld werden!

We hoefden gelukkig niet lang te wachten totdat het minder werd want al na amper twee minuten hield de regen net zo plotseling op als het blijkbaar begonnen was. Ik ging toch maar even mijn vest verwisselen voor mijn regenjack maar dat bleek achteraf onnodig want de rest van de dag is er geen druppel regen meer gevallen. En de enige last die ik heb gehad van die gigantische plensbui waren de enorme plassen onderweg naar kantoor.

Paul kwam ik tijdens de lunch weer tegen. Hij had zich van top tot teen moeten verschonen…

Burnpit

Geplaatst op 1 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Vanaf de dag dat ik hier aankwam zat de wind in de zuid-oost hoek en dat is niet altijd even voordelig want dat betekent dat de rook die geproduceerd wordt door de flares ten oosten van de fabriek over het kamp komt. Gelukkig brandden de flares als ze al brandden op een laag pitje en viel de stankoverlast mee.

In het noorden buiten het kamp was de afgelopen dagen ook dikke zwarte rook zichtbaar, niet van flares maar van een zogenaamde burnpit. Dat zijn reservoirs op de grond, soms niet meer dan gegraven gaten, waar restvloeistof van in dit geval de oliewinning wordt verzameld en als er genoeg in de put zit wordt het aangestoken. Dat is een spectaculair gezicht want je ziet dan wat er uitziet als een fikse brand op de grond. Omdat het hier gaat om vervuilde restvloeistof uit de oliewinning levert het behalve een pracht van een fik ook heel veel dikke zwarte rook op zoals je op de foto hierboven kunt zien die afgelopen zaterdag is gemaakt.

We hadden er in het kamp overigens geen last van want al die rook ging in westelijke richting en dus van het kamp af in plaats van er naar toe. Het moet overigens nogal een flinke sloot restvloeistoffen zijn want tot op vandaag brandt die burnpit nog steeds, en dat is dus al ruim vijf dagen continue. Op de foto hieronder van vanmorgen zie je hoe de rook een lange dikke zwarte sliert vormt als er weinig wind is en het dus niet verwaait:

Rustdag

Geplaatst op 2 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Vandaag was de eerste dag dit jaar dat ik buiten liep en het warm had. De wandeling tussen de middag naar het kamp voor de lunch en terug was gewoon een feestje, de zon scheen volop, er stond bijna geen wind en de temperatuur was een graad of zesentwintig. Het was zo’n dag waarbij we in Nederland zouden zeggen, “Heerlijk!”.

Het was voor mij ook nog eens een rustdag, niet van werk uiteraard maar van het sporten. Ik ben zaterdag weer begonnen met de routine van drie dagen sporten en dan een dag rust. De afgelopen drie dagen heb ik een dag hardlooptraining gedaan (een intensieve interval-training van 48 minuten), een dag krachttraining voor het bovenlichaam en een dag training voor de benen.

Die hardlooptrainingen hebben me trouwens wel duidelijk gemaakt wat een geweldige prestatie onze schoondochter Chantal heeft geleverd door een tien-kilometer wedstrijd te lopen in 57 minuten! mijn doel is voorlopig om een tien kilometer te gaan lopen in een uur. Ik ben nu in week 7 van mijn trainingsprogramma van twaalf weken en ik heb er nog steeds niet veel vertrouwen in…

Sollicitanten

Geplaatst op 3 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

De vervanging van mijn maat Sachin is inmiddels in volle gang. Gelukkig kon de vacature intern vrij snel geplaatst worden omdat het gaat om een vacature die is vrijgekomen door een vrijwillig vertrek en de eerste kandidaten zijn inmiddels al geselecteerd. Ik heb vandaag een gesprek gehad met mijn baas over de drie kandidaten die door hem naar voren zijn geschoven.

Over de eerste kon ik kort zijn, dat was iemand die aanbevolen was door collega’s hier maar wiens cv veel te licht is om zelfstandig dit werk te kunnen doen. De idiote opmerking “Hij pikt dingen snel op” geeft voor mij alleen maar aan dat sommige collega’s geen idee hebben van het werk wat wij doen, ze waren blijkbaar in de veronderstelling dat je vijftien jaar aan ervaring wel even over kon brengen in een week of twee. Geen optie dus.

Met de tweede kandidaat heb ik gisteren al zelf een gesprek gehad want hij had mij zelf benaderd hiervoor. Hij komt uit de Filipijnen en ik heb me dan ook afgevraagd of ik hem zou moeten kennen maar dat is volgens mij toch niet het geval. Hoe dan ook, het was een prettig gesprek en ik denk dat dit wel een kanshebber is. Het hangt alleen nog af van het officiële sollicitatiegesprek wat ergens volgende week moet gaan plaatsvinden.

Als deze kandidaat het toch niet wordt hebben we een probleem want de andere serieuze kandidaat meldde zich vandaag af om medische redenen. Hij schijnt net een knie-operatie te hebben ondergaan waarbij nog meer problemen zijn ontdekt die een tweede operatie noodzakelijk maken en daarna is nog een paar maanden intensieve fysiotherapie nodig. Geen kans op dat deze persoon door de medische keuring komt en dat is heel jammer want ik schatte zijn kansen op basis van de informatie die ik heb hoog in.

Ook had ik vandaag nog een sollicitatiegesprek met een Irakees die naar voren is geschoven als een potentiële kandidaat voor de functie van mijn baas. Dat is dan niet op korte termijn maar op langere termijn, dit gesprek was bedoeld om te kijken of de persoon geschikt zou zijn als toekomstige kandidaat voor die functie. Het werd een lastig gesprek omdat de persoon op vrijwel geen enkele vraag een direct antwoord gaf en tijdens zijn antwoorden ook nog eens van de hak op de tak sprong. Begrijpelijk dat ze op den duur dit bedrijf willen gaan runnen met Irakezen maar dan moeten ze toch eens gaan begrijpen dat er geen alternatief is voor kennis en ervaring. Diepe zucht…

Zomer!

Geplaatst op 4 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Toen ik vanmorgen buiten kwam en naar de lucht keek was mijn eerste reactie “We krijgen regen”. Dat was natuurlijk ingegeven door mijn Nederlandse instinct wat onmiddellijk reageerde op de donkere wolken boven het kamp. Het waren alleen geen donkere wolken maar de rook van het affakkelen die voor de verandering eens recht over het kamp kwam. Dat gebeurt gelukkig niet zo heel vaak want die rook is niet alleen een smerig gezicht, het stinkt dan ook nog eens naar de verbrande olie.

De wind mag dan in de verkeerde hoek zitten, dat betekent niet dat het weer er minder om wordt. Integendeel, vandaag was de eerste dag van dit jaar waarbij de temperatuur overdag boven de dertig graden kwam en daarmee was dit de eerste geen-jas-en-geen-vest-dag. Stom genoeg had ik vanmorgen toch mijn vest nog maar aangetrokken (je weet maar nooit) maar dat bleek totaal overbodig. De meeste collega’s liepen al in shirts met korte mouwen en mijn vest blijft vanaf vandaag dan ook thuis.

We hadden gistermiddag op kantoor nog een vervelend akkefietje. Een van de schoonmakers, een nog redelijk jonge kerel, kreeg een flauwte in de keuken van het gebouw en ging finaal van zijn stokje. Mijn baas, die als eerste van ons doorhad dat er iets mis was, was als eerste ter plekke en constateerde dat het slachtoffer geen adem meer haalde. Hij wist met fluiten en schreeuwen onze aandacht te trekken. Iemand belde meteen het alarmnummer en na een paar minuten was de Eerste-Hulp ter plekke.

Ondertussen was het slachtoffer uit zichzelf weer enigszins bij kennis gekomen en het bleek uiteindelijk dus gelukkig mee te vallen. Het bleek dat hij de laatste tijd regelmatig van dit soort aanvallen had, en dat verklaarde dus waarom zijn collega’s er een beetje laconiek bij stonden. We stonden ook nog eens perplex toen de eerste EHBO-er die te hulp schoot het slachtoffer meteen flinke klappen in zijn gezicht begon te geven onder het roepen van (in het Arabisch uiteraard) “Word wakker! Word wakker!”. We weten nu dus dat als wij van ons stokje gaan dat we in ieder geval wakker worden met rooi konen…

Storm in een glas water

Geplaatst op 5 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Ik had het gisteren al aangekondigd, vandaag was de eerste dag in overhemd met korte mouwen. Zelfs vanmorgen was dat net als gisteren al prima te doen want de temperatuur was prima en er was weinig wind. Wel had ik mijn regenjack meegenomen in mijn rugzak want er werden onweersbuien voorspeld.

Dat regenjack had ik achteraf niet nodig want er is geen druppel regen gevallen maar het onweer kwam er wel. Om vier uur vanmiddag werd het bewolkt en aan de lucht te zien zou er inderdaad onweer komen. Om vijf uur keken we elkaar aan, want het advies is altijd om voor eventueel noodweer terug te zijn in het kamp omdat mogelijk de busdiensten al dan niet tijdelijk gestaakt moeten worden en lopen geen optie is. We besloten even na kwart over vijf om het voor gezien te houden want toen zagen we de eerste bliksemflitsen.

We twijfelden er nog even over om de bus te nemen maar besloten toch maar te gaan lopen, waarbij ik uit voorzorg mijn regenjack toch maar aantrok. We zagen onderweg weliswaar nog verscheidene bliksemflitsen maar we haalden het kamp zonder een druppel regen, en aan de lucht te zien klaarde het inmiddels ook al weer op. Letterlijk een storm in een glas water dus, maar wel met als resultaat een lekker kort dagje…

Nog even niet zwemmen

Geplaatst op 7 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Ik heb toch maar besloten om mijn fitness routine hier in het kamp wat aan te passen. De vorige shift ben ik erg fanatiek bezig geweest en achteraf heb ik voor mijn gevoel toen te weinig rust genomen, ik wordt tenslotte al een dagje ouder. In plaats van drie dagen sporten en dan een dag rust neem ik daarom nu minstens twee dagen rust in de week.

Uitgangspunt voor mijn sportactiviteiten blijft mijn hardlooptraining, die doe ik twee keer in de week op zaterdag en woensdag. Daarnaast doe ik minstens twee keer in de week krachttraining, en dan nog een dagje training voor de benen wat in feite een rustig dagje is. Eigenlijk wil ik die benentraining weer gaan vervangen door zwemmen, en gisteren was ik ook vast van plan om dat vandaag te gaan doen. Maar helaas, het weer is op dit moment toch niet van dien aard dat het uitnodigt om in een buitenbad te gaan zwemmen.

Het is namelijk de laatste twee dagen weer wat minder wat het weer betreft. Dat komt niet zozeer door de temperatuur, die is nog steeds overdag boven de dertig graden, maar door de bewolking en de harde wind. Met name die wind zorgt ervoor dat het niet zo aangenaam aanvoelt als zou moeten. Vandaar dus niet zwemmen vandaag maar toch maar naar de fitness-zaal.

En er is nog een reden waarom ik maar niet ga zwemmen. Ik heb de laatste paar dagen een onaangenaam gevoel aan de rechterkant van mijn gezicht wat af en toe zelfs pijnlijk is, met name bij het eten. Ik herken de symptomen omdat ik hier regelmatig last van heb: ik heb weer eens een bijholte-ontsteking. Voor het slapen gaan neem ik zelfs een pijnstiller omdat ik er anders wakker van wordt, maar het is te hopen dat ik er gauw van verlost ben want ik ben bijna door mijn pijnstillers heen.

Naar de kampdokter gaan zou natuurlijk kunnen maar dan moet het wel heel erg worden. Het vervelende van die kampdokter is dat je altijd te horen krijgt dat je op je kamer moet blijven zitten totdat je weer beter bent, en daar heb ik nou effe net geen zin in. Op dit moment ga ik ervan uit dat het vanzelf over gaat maar dan kan ik dus beter maar niet gaan zwemmen. Anders moet ik alsnog naar de dokter…

PPE

Geplaatst op 8 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Eigenlijk had ik dit al veel eerder moeten regelen maar het is er dan eindelijk van gekomen, ik heb mijn Personal Protective Equipment oftewel mijn PPE. PPE zijn de spullen die je nodig hebt om het fabrieksterrein zelf te mogen betreden, zoals een overall, speciale schoenen, een helm, een veiligheidsbril en beschermende handschoenen.

Tot op heden was er nog geen reden om het terrein van de fabriek op te gaan maar dat kan in de toekomst gaan veranderen. Sommige locaties waar gegevens worden verzameld die voor mij van belang zijn bevinden zich op het fabrieksterrein, en als ik daar een kijkje wil gaan nemen dan moet ik dus in PPE-tenue verschijnen. Bovendien zou het wel eens kunnen dat ik naar andere sites ga in de nabije toekomst voor hetzelfde doel en ook dan is PPE-tenue verplicht.

Eigenlijk is het heel simpel om je PPE aan te vragen, ik heb het al maanden op mijn agenda staan maar ik heb het gewoon laten versloffen omdat er geen directe noodzaak was. Stom natuurlijk, want als er zich opeens een noodzaak zou voordoen dan heb ik nog niet eens een aanvraag ingediend. Ik heb dus al tijdens mijn vorige shift het aanvraagformulier ingevuld en dat eindelijk vorige week ingediend. Ook dat was heel simpel, twee handtekeningen van verschillende bazen en een van de Irakese collega’s deed de afhandeling.

Afgelopen donderdag kreeg ik het formulier terug waarmee ik de bestelde goederen kon ophalen in het magazijn en dat heb ik vanmorgen gedaan. Er was me aangeraden alles gelijk even te passen: de overall bleek gelijk goed en de schoenen in tweede instantie want ze brachten me eerst een maat kleiner dan ik had besteld. Ik kan dus vanaf vandaag in vol ornaat aantreden in PPE wanneer nodig.

Smerige dag

Geplaatst op 9 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Gisteren was het ronduit een smerige dag kan ik rustig stellen. De oorzaak was heel simpel, vier van de vijf flares ten oosten van het fabrieksterrein branden op volle sterkte en produceerden een enorme hoeveelheid dikke zwarte rook die recht over het kamp werd geblazen door de wind. Samen met de nog steeds volop brandende burnpit vlak ten noorden van het kamp zorgde dit ervoor dat de lucht boven ons zowat helemaal zwart was.

Het spektakel deed denken aan de beelden van de Tweede Golfoorlog toen al die olieputten in brand waren gestoken. Hoe dan ook, het leverde de stank op van verbrande olie in het kamp en dat kan allemaal toch niet erg goed zijn voor het milieu en de gezondheid. Maar als er wordt gevraagd naar de luchtkwaliteit (dat doen we best wel af en toe) dan is het antwoord steevast dat het “binnen de gestelde normen valt”. Jaja…

Moeder Natuur had blijkbaar zelf ook besloten dat er nodig wat aan gedaan moest worden want vanmorgen werd ik net voor de wekker gewekt door het geluid van een enorme plensbui. Het was al weer vrijwel droog toen ik naar het restaurant liep voor het ontbijt maar de lucht rook gelijk een heel stuk frisser.

Alle smerigheid in de lucht was weggespoeld en omdat de wind weer was gedraaid (dat is hier soms net een jojo) kwam de rook ook niet meer over het kamp. Die rook was trouwens toch al een stuk minder en weer op normaal niveau, want zo erg gisteren heb ik het nog niet meegemaakt.

Dit alles gezegd hebbende, met mijn eigen gezondheid gaat het sinds vandaag juist beter want mijn bijholte-ontsteking is zo goed als verdwenen…

De helft zit erop

Geplaatst op 10 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Het is af en toe niet te geloven hoe snel de tijd gaat, en zeker hier want vandaag is alweer de laatste dag van mijn tweede werkweek. En dat betekent dat ik na vandaag al weer over de helft ben van deze shift. Behalve dat het vandaag Hamburger-dag was (maar dat is het iedere woensdag) was het vandaag verder geen echt bijzondere dag dus daarom maar weer even een paar foto’s.

De eerste foto is gemaakt net om de hoek van ons kantoor tijdens de wandeling terug naar het kamp aan het begin van de avond, wat te zien is aan het mooie avondlicht. Recht vooruit ligt het fabrieksterrein, daar mag je zonder PPE niet lopen zoals ik eergisteren vertelde, dus wij gaan na het zebrapad linksaf richting het kamp.

Aangekomen in het kamp liggen links de woonblokken 115 en 116. Mijn kamer is in 116 (kamernummer 33) en dat is het linkse gebouw op de volgende foto. De grijze containers rechts op de voorgrond zijn de onderkomens van onze beveiligers.

Tussen de beide woonblokken 115 en 116 (de enige twee met twee verdiepingen) ligt het toegangspad. Links is de toegangsdeur naar het blok waar mijn kamer is en je ziet op de tweede verdieping het raam van mijn kamer, dat is het derde van achteren.

Pechdag

Geplaatst op 11 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Je hebt wel eens van die dagen dat het gewoon niet meezit en vandaag was zo’n dag. We werden de hele dag geplaagd door een computer-netwerk wat om de haverklap op de meest vervelende momenten plat ging en dat maakte normaal werken bijna onmogelijk.

Ik maak dan wel gebruik van een laptop maar de gegevens waar ik mee werk staan verspreid op computers die ergens in Europa staan en mogelijk zelfs nog op een heel ander continent. Daar merken we normaal gesproken niks van als alles goed functioneert maar daarvoor hebben we wel een werkende netwerk-verbinding nodig. Mijn telefoon was aan het eind van de dag bijna helemaal leeg door het voortdurend zoeken naar het WiFi-netwerk wat uiteraard ook plat ging met de rest.

Niet een erg productieve dag dus, en het begon al slecht meteen bij het opstaan. Het was gisteravond namelijk weer eens in mijn rug geschoten en dat leverde een zeer pijnlijke avond en een onrustige nacht op. En vanochtend kon ik bijna mijn bed niet uitkomen en nadat dat eindelijk gelukt was ging alles moeizaam, van sokken aantrekken tot aan de wandeling naar het restaurant. Gelukkig ging de boel onder het lopen wat losser zitten zodat ik toch nog zonder al teveel problemen naar kantoor kon wandelen.

En ik had natuurlijk de bus kunnen nemen maar omdat bewegen juist een positieve uitwerking leek te hebben besloot ik om toch maar te gaan lopen. En nee dames en heren, dit ongemak trad niet op tijdens de fitness, het hardlopen of een andere (te) grote inspanning, integendeel zelfs! Ik had net een uitgebreide douche genomen en was op mijn gemak aan het wandelen naar het restaurant toen ik plotseling een pijnscheut in mijn onderrug voelde. Gelukkig zijn de meeste van mijn collega’s hier ook van die mannen op middelbare leeftijd dus ik kreeg al snel dozen vol Ibuprofen en warmte-pleisters aangeboden, waar ik overigens op een enkele Ibuprofen voor het slapen gaan nog geen gebruik van heb gemaakt.

Om de pechdag helemaal compleet te maken ging mijn dagelijkse telefoongesprek met Riet ook de mist in want in de avond leek het netwerk helemaal wel een jojo. Als we al een verbinding tot stand konden brengen dan gaf die het na een paar seconden al weer op, dus hebben we het maar opgegeven.

Morgen is er weer een dag en hopelijk een betere…

Slangen

Geplaatst op 12 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Van de week hoorde ik van mijn Irakese collega’s iets wat ik eigenlijk liever niet had gehoord, en dat is dat deze regio bekend staat om zijn grote hoeveelheid gevaarlijke slangen.

Zo heb je de Woestijn Cobra, maar die komt hoofdzakelijk in het noorden voor. Listiger zijn de vijf soorten adders die hier in de woestijn voorkomen en die zijn vrijwel zonder uitzondering hartstikke giftig. Niet dat je er in alle gevallen gelijk dood aan gaat maar het is toch wel zaak om snel een anti-serum toegediend te krijgen.

Een met uitsterven bedreigde soort die hier schijnt voor te komen is de Gehoornde Adder die er door de twee uitsteeksels op zijn kop nogal duivels uitziet. Link is-ie ook want een beet kan ernstige weefselschade als gevolg hebben.

Er is af en toe zelfs sprake van een heuse slangenplaag. Zo moesten in de periode van extreme droogte in 2009 in deze regio zelfs dorpen geëvacueerd worden vanwege de grote hoeveelheid slangen die er opeens opdoken. Zelf heb ik nog geen enkele slang gezien hier, en eerlijk gezegd valt het op het fabrieksterrein en in het kamp helemaal wel mee voor wat betreft het ongedierte.

Nou ja, het is er natuurlijk wel maar we zien het gewoon niet. Het terrein is ook zorgvuldig slangenvrij gemaakt is ons verzekerd, en omdat er behoorlijk hoge muren omheen staan is het voor slangen niet echt makkelijk om binnen te komen. En dat is dan wel weer geruststellend…

Reisperikelen

Geplaatst op 13 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Vrijwel alles is al weer geregeld voor mijn volgende shift. Dat is deze keer niet alleen het vluchtenschema maar ook een kort verblijf van een dag in Dubai voor weer een bezoek aan het bedrijf wat een groot project doet voor ons bedrijf. Dat houdt in dat ik niet meteen na aankomst door vlieg naar Basrah maar pas twee dagen later. En daarvoor moet er ook een hotel geregeld worden in Dubai voor twee overnachtingen.

We hoeven dat allemaal zelf niet te regelen, er is een speciaal team wat dat voor ons doet in samenwerking met een groot Internationaal reisbureau. Voor wat betreft de vluchten krijgen we meestal twee alternatieven aangeboden en ik kies daaruit eigenlijk altijd hetzelfde vluchtschema dus daar ben ik meestal gauw mee klaar. Deze keer was dus een kleine aanpassing nodig maar ook dat was geen probleem.

Voor de hotelovernachting schijnen er wel apen en beren op de weg te zijn want ondanks dat mijn aanvraag al twee weken geleden is ingediend (met alle toestemmingen tot aan de Managing Director aan toe erbij) heb ik nog steeds geen uitsluitsel. De keus gaat vrijwel altijd tussen twee vlak bij het kantoor gelegen hotels dus ik heb geen idee wat het probleem is. Het zou wel eens te maken kunnen hebben met het feit dat er een nieuw persoon is die dat tegenwoordig regelt, en dan is die nieuwe dus bepaald biet zo efficiënt als zijn of haar voorgangster…

Hoewel ikzelf nooit problemen heb gehad (afkloppen!) hoor je toch regelmatig dat mensen problemen ondervinden met de voor hun geboekte reizen. Een van mijn makkers is vanmiddag aangekomen in Basrah terwijl hij eigenlijk gisteren al had moeten aankomen. Blijkt dat ze zijn vluchten zo krap op elkaar hadden geboekt dat hij zijn vlucht naar Basrah miste.

En iedereen die weleens heeft moeten overstappen op een luchthaven weet dat een uur nou niet bepaald erg veel tijd is om je volgende vlucht te halen. Toch, Riet?

Zwemmen

Geplaatst op 14 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Het sporten stond de afgelopen dagen noodgedwongen op een laag pitje vanwege het probleem met mijn rug. Daarmee gaat het op zich al een stuk beter maar het is nog niet helemaal over en ik wil niks forceren. Vandaar dat ik de afgelopen dagen niet aan fitness of hardlopen heb gedaan en me gedeisd heb gehouden. Niet dat ik helemaal niks heb gedaan want ik loop nog wel iedere dag vier keer de anderhalve kilometer tussen het kamp en het kantoor, en dat is dus bij elkaar toch zes kilometer wandelen.

Vanmorgen schoot me te binnen dat zwemmen goed is voor je rug en dat heb ik al een hele tijd niet meer gedaan. De laatste keer moet zijn geweest tijdens mijn shift in oktober vorig jaar, want daarna vond ik het veel te koud om te gaan zwemmen. Mijn idee van zwemmen is in een binnenbad of anders bij tropische temperaturen.

Op dit moment is het aan het begin van de avond ondanks de stevige wind weer warm genoeg voor mij om te gaan zwemmen, dus dat heb ik vandaag maar weer eens gedaan. En het beviel eigenlijk wel, het water was heerlijk, het frist lekker op en het is ook nog eens goed voor je rug. En zolang die rugpijn aanwezig blijft valt er niet veel anders aan sport te doen dus ik zal de komende dagen wel vaker in het zwembad zijn na werktijd denk ik zo.

Terugvlucht aangepast

Geplaatst op 15 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Het was een prachtige ochtend vanmorgen vroeg, met de zon al een eindje boven de horizon en wat een strakblauwe lucht had kunnen zijn. Dat was het niet want er waren wolken; geen gewone wolken maar zwarte wolken van al het affakkelen in de omgeving. Normaal gesproken drijven die wolken weg op de wind of verwaaien, maar omdat er vanmorgen vrijwel geen wind was leverde dat een bizarre lucht op:

Ik moest vandaag nog even iets regelen, namelijk het wijzigen van mijn vliegtickets voor wat betreft de vluchten aan het einde van deze shift. Omdat Riet en ik een paar dagen in Dubai gaan doorbrengen moet ik de door het bedrijf voor mij geboekte vlucht van volgende week donderdag veranderen want we blijven tot de dinsdag daarop. Ik kan dat niet via het reisbureau van het bedrijf doen omdat er bijbetaald moet worden om die vlucht te veranderen, en dat doen ze niet. Dat soort dingen zijn voor eigen kosten en je moet het ook zelf regelen, wat op zich geen probleem is want dat wist ik vooraf.

Ik belde dus met Emirates en kreeg vervolgens te horen dat als ik op dezelfde vlucht overgeboekt wilde worden als die Riet had geboekt ik een flink bedrag moest bijbetalen. Veel meer dan ik had verwacht dus dat viel effe tegen. Veel keus had ik alleen niet want Riet’s tickets waren al geboekt en het was nou ook weer niet zoveel dat ik er de hele vakantie voor af wilde zeggen.

Het enige dat me dwars zit is dat de dame die me hielp nogal warrig overkwam (ze noemde bijvoorbeeld drie keer een verschillend bedrag) en volgens haar eigen zeggen het bedrag met de hand had moeten uitrekenen omdat het computersysteem niet goed werkte. Ik ben dus van plan om als ik in Dubai arriveer volgende week woensdag om toch nog maar even langs de Emirates-desk te lopen en het nog een na te vragen.

In ieder geval is nu alles geregeld voor een lekker weekje Dubai. Riet vroeg nog of ze nog warme kleren mee moest nemen. Neuh…

Oefening brandalarm

Geplaatst op 16 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Toen ik gisteravond terug was op mijn kamer na het avondeten belde ik zoals gewoonlijk even met het thuisfront. Amper een minuut na het gesprek, ik had net mijn telefoon neergelegd en mijn laptop gepakt, ging het brandalarm af. Even dacht ik aan een oefening maar ik realiseerde me al snel dat er geen oefening was aangekondigd en het alarm was ook niet voorafgegaan door het bekende “Now follows a test of the fire alarm!”. Bovendien zijn die oefeningen altijd op hetzelfde tijdstip, iedere woensdagavond om klokslag zeven uur.

Het was nu dinsdag en bijna kwart voor acht, dus dit was of echt of een oefening waarbij we allemaal zo snel mogelijk naar het verzamelpunt moesten gaan. Het bleek het laatste, wat al door de luidsprekers werd aangekondigd terwijl ik mij schoenen nog aan het aantrekken was. Ik wandelde met de stroom mee naar de tennisbaan, die tegenwoordig “Musterpoint 1” is, oftewel het belangrijkste verzamelpunt in geval van calamiteiten.

Daar aangekomen meldde ik me bij de rij met nummer 116. Dat is het nummer van het gebouw waar mijn kamer is, de nummers van alle gebouwen staan op de muur rond de tennisbaan aangegeven dus dat is makkelijk zoeken. Ieder gebouw heeft een persoon die verantwoordelijk is voor de registratie van alle personen op het Musterpoint zodat kan worden nagegaan of iedereen die er zou moeten zijn ook is en er niemand zich meer in een van de gebouwen bevind.

Ik meldde me en mijn naam werd afgevinkt, en toen begon het wachten. Iedereen die aankomt moet geregistreerd worden en dat kost altijd wat tijd omdat er altijd toch wel wat chaos is. Er verzamelt zich tenslotte toch een menigte van zo’n honderdvijftig personen, en iedereen in de rij begint meteen te kletsen met anderen (want we wisten tenslotte al dat het maar een oefening was). Uiteindelijk duurde het ruim een half uur voordat alle koppen waren geteld en het sein veilig weer werd gegeven.

Het was gelukkig een mooie avond, ze hadden dit niet twee maanden geleden moeten doen want dan was het nog een koud klusje geweest…

Nederlanders

Geplaatst op 17 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Om de een of andere reden komt bij de meeste mensen thuis als ze horen waar ik werk de vraag op of er nog meer Nederlanders werken hier. Mij interesseert dat hoegenaamd niks want ik vind het eigenlijk veel leuker om met collega’s om te gaan uit andere landen, maar inderdaad, er zijn er toch altijd wel een paar. En heel soms zit daar een ouwe bekende tussen, meestal iemand die ik ken van mijn werk uit Nederland maar soms is er ook een hele verrassende ontmoeting. Zo kwam ik op Sakhalin, toch vrijwel letterlijk aan het andere eind van de wereld vanuit Nederland bezien, een ouwe basketbalmaat uit Katwijk tegen die ik sinds de middelbare school niet meer had gezien. Ik bedoel, hoe groot is die kans, nietwaar?

Hier zitten in tegenstelling tot de eerdere projecten waarop ik heb gewerkt vrij veel Nederlanders. Daar zit deze keer geen enkele bekende tussen maar ik ken er inmiddels al wel heel wat want het is tenslotte ook weer niet zo’n grote gemeenschap in het kamp. En ik schuif ook regelmatig in het restaurant aan bij een groepje Nederlanders want er zitten een paar geschikte gasten tussen.

Opvallend veel van de Nederlanders komen trouwens uit het noordoosten van het land. Ze hebben vrijwel allemaal bij de NAM in Assen gewerkt en het verhaal is bekend, de situatie is daar niet echt rooskleurig voor wat de toekomst van het werk betreft. Nu definitief is besloten dat het winnen van het Groningse aardgas gaat stoppen is de vraag wat er met de NAM gaat gebeuren en of er nog wel een toekomst is. Het personeelsbestand is al aardig aan het inkrimpen en veel mensen die nu een kans zien om elders binnen Shell aan de slag te gaan grijpen die met beide handen aan.

En veel van die mensen zijn dus hier aan de bak gekomen, met als gevolg dat er hier genoeg gelegenheid is om effe lekker Nederlands te lullen. Er worden zelfs op sommige zaterdagavonden een speciale Nederlandse Avond georganiseerd bij een van de rookplekken, waarbij er uit het Moederland meegebrachte kaas en worst kan worden genuttigd. Ik ga daar trouwens zelden naar toe, het lijkt mij teveel op een typische Nederlandse verjaardag…

Traktatie

Geplaatst op 18 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Hoewel de mogelijkheden er wel zijn doe ik al zolang als ik hier zit niet aan “snacken” tussen de maaltijden door. Tegenwoordig neem ik wel een appel of een banaan mee voor de middag want tussen de lunch van twaalf uur en het diner van zeven uur zit wel een hele tijd. Snoepen probeer ik tot het absolute minimum te beperken maar dat valt niet altijd mee want er wordt door mijn Irakese collega’s nogal eens wat meegenomen wat royaal wordt uitgedeeld.

Het probleem daarmee is dat alle meegebrachte lekkernijen zonder uitzondering mierzoet zijn. Ik eet lang niet alles op wat ze me aanbieden maar soms kun je geen nee zeggen.

Vanmorgen bijvoorbeeld was er een korte herdenkings-plechtigheid in de hal van ons gebouw voor een pas overleden collega (erg triest, overleden aan kanker en hij was pas in de dertig met een gezinnetje met drie kinderen), waarna er thee werd rondgebracht met wat nog het meest leek op lange vingers zonder het suikerlaagje. Het bekertje thee wat ik kreeg was voorzien van een flinke laag suiker en dus zo zoet dat de paar vullingen die ik nog heb zowat spontaan uit mijn kiezen sprongen…

Vanmiddag kreeg ik van mijn maat Sameer een fles alcoholvrij bier en een reep chocolade. Had hij gekregen bij de buren van Contracts & Procurement zei hij, en hij hoefde het zelf niet. Hij is moslim en drinkt dus per definitie geen bier, ook al is het alcoholvrij. Mooi voor mij, het flesje staat in de ijskast en ik ga deze traktatie zaterdagmiddag opdrinken terwijl ik de wedstrijd van Quick Boys tegen Noordwijk volg op Twitter.

Reparaties

Geplaatst op 19 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Een tijdje geleden heb ik verteld dat ons kantoorgebouwtje hoognodig toe is aan een paar renovaties, maar die werkzaamheden werden vrijwel meteen stopgezet nadat ze waren begonnen. Er schijnt een contractueel conflict te zijn met de aannemer en aangezien er in de tussentijd niks meer is gebeurd gaan we er maar vanuit dat dat nog steeds niet is opgelost.

Die renovatie zou ook een aantal problemen oplossen ten aanzien van dingen die hoognodig gerepareerd zouden moeten worden, maar dat gebeurt nu dus ook niet. Zo is er bijvoorbeeld een storing in het elektriciteitsnet wat ervoor zorgde dat onze handdroger bij de herentoiletten kortsluiting veroorzaakte. De oplossing die werd bedacht was even simpel als primitief: we halen gewoon de handdroger weg. Aangezien er geen handdoeken of zoiets voor in de plaats gekomen is kunnen we dus na het handen wassen onze handen nergens mee afdrogen.

We hebben iedere vrijdagochtend een vergadering van een uurtje met alle rotators (de mensen die zoals ik vier weken op vier weken af werken) van de IT afdeling. Dat is een klein koppeltje van hoofdzakelijk “buitenlanders”, wat ook nogal eens wisselt van samenstelling want het is natuurlijk maar net wie er aanwezig zijn. De staat van ons gebouw is in die vergadering een regelmatig terugkerend onderwerp, vooral omdat zelfs eenvoudige reparaties, als ze al gedaan worden, altijd een eeuwigheid moeten duren.

Vandaag meldde een collega dat er achter ons gebouw opeens een gat in de grond zit, recht boven een open riool. Dat heeft geleid tot een enorme toename van de hoeveelheid kakkerlakken (gelukkig buiten) en het is natuurlijk ook een potentieel gezondheidsrisico. Hier komt nogal veel cholera en dysenterie voor en een open riool naast de deur is daarvoor natuurlijk helemaal risico-verhogend. Het is al een aantal keren gemeld maar actie ondernemen, ho maar.

Er is overigens wel iets wat na maanden eindelijk wel is gerepareerd, en dat is het rookhok naast het gebouw. Het ding was helemaal scheef gezakt en er was al aangeraden om er niet meer in of vlak naast te gaan zitten vanwege het gevaar dat het ding opeens helemaal zou inzakken. Nu roken vrijwel alle Irakezen en het is altijd druk in de rookhokken, dus waarschijnlijk is er daarom toch actie is ondernomen. Ook hier werd weer gekozen voor een simpele en primitieve oplossing: nadat het frame was recht geduwd werden er een paar latten schuin tegenaan gespijkerd om de boel te ondersteunen.

Opgelost dus, maar toch rijst de vraag waarom zoiets simpels als dit tien maanden heeft moeten duren…

Voetbalmiddag

Geplaatst op 20 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Een van de nadelen van werken in het buitenland is dat ik op zaterdagmiddag de wedstrijden van Quick Boys mis. Nou ja, ik mis ze tegenwoordig niet helemaal meer want iedere zaterdagmiddag heb ik Twitter aanstaan en kan ik de wedstrijd toch min of meer volgen via de berichten die mensen langs de lijn posten.

Vandaag was er de kraker tegen de nummer 1 van de ranglijst, Noordwijk. Quick Boys, momenteel tweede, had vijf punten achterstand op de ranglijst dus om toch nog een beetje zicht te houden op de titel moest er perse gewonnen worden. De belangen van deze aloude streekderby (volgens mij zelfs de oudste want hij was tot vandaag al zevenenzeventig keer gespeeld) waren dus nog groter dan het prestige alleen.

Ik had mezelf dus ingelogd op de website van Twitter en met een vers alcohol-vrij biertje (Barbican, met aardbeiensmaak) was ik er klaar voor. Voordat de wedstrijd begon stuurde ik via Whatsapp nog even een berichtje naar mijn broer Alex om te vragen of hij wel langs de lijn stond en dat bleek inderdaad het geval.

Toen ik app-te dat ik de wedstrijd via Twitter zou volgen app-te hij terug dat Omroep West de wedstrijd live zou uitzenden en dat het dus waarschijnlijk mogelijk was om via de site van Omroep West via het Internet mee te kijken. Dat heb ik natuurlijk gelijk gecheckt, en wat denk je, ik had beeld!

Ik heb dus vanaf vier uur lekker terwijl ik aan het werk was de wedstrijd gevolgd in een hoekje van mijn beeldscherm. En dan nog eens winnen met 2-0 ook, hoe mooi is dat!

Maandaggevoel…

Geplaatst op 21 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Je zou zo zeggen dat ik na bijna een jaar toch wel gewend zou moeten zijn aan het verschoven weekend, vrijdag en zaterdag in plaats van zaterdag en zondag, maar toch liep ik vandaag de hele dag rond met het gevoel dat het maandag was. Op zich is dat natuurlijk niet zo gek, het was tenslotte de eerste werkdag na het weekend, maar het was vandaag zo erg dat ik er voor mezelf van overtuigd was dat het maandag was. Ik werd er pas in de middag aan herinnerd dat het wel degelijk zondag was door een gesprek met mijn baas.

Mijn baas zit normaal gesproken in Dubai maar deze week zit hij voor de verandering eens in Irak. Vanmorgen kwam hij aan op de luchthaven van Basrah en daar heeft hij, samen met zijn medereizigers, drie uur lang moeten wachten omdat er iemand bij de groep zat die een nieuw visum nodig had. Een aangekomen groep moet altijd als geheel in het konvooi naar het kamp, dus er moest worden gewacht.

Nu is dat op zich niet vreemd, dat wachten op mensen die een nieuw visum krijgen komt natuurlijk vaker voor, maar deze keer was mijn baas nogal pissig want hij had dit niet verwacht op zondag. Op zondag komen namelijk alle mensen die in het weekend in Dubai verblijven over voor hun werkweek en omdat dat nogal een grote groep is is er (om zo min mogelijk oponthoud te hebben op het vliegveld) besloten geen mensen mee te laten komen die een nieuw visum nodig hebben.

Toen mijn baas zei dat hij een lang oponthoud had gehad door iemand die een nieuw visum nodig had zei ik dat die mogelijkheid er altijd in zat op maandag. Maar het is zondag zei hij, dan doen ze toch geen visums?

Oh ja, het is helemaal geen zondag, het is maandag. Goedemiddag…

Laatste werkdag

Geplaatst op 23 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

We hebben sinds gisteren een dip in de temperaturen en dan met name ’s morgens vroeg. Liep ik eergisteren nog fluitend in een polo-shirt naar kantoor na het ontbijt, gistermorgen bleek dat eigenlijk veel te koud en liep ik met het kippenvel op mijn armen. het was niet alleen frisser dan de dag ervoor maar er stond ook nog eens een koude noordenwind. Toen ik het weerbericht checkte zag ik dat dit nog een paar dagen gaat aanhouden dus vanmorgen heb ik mijn vest maar weer aangetrokken en dat bleek allesbehalve overbodig voor de ochtendwandeling.

Dit was officieel de laatste dag van deze rotatie. Morgen vertrek ik naar Dubai voor een weekje vakantie daar samen met Riet die morgenavond vanuit Nederland vertrekt en donderdagochtend aankomt in Dubai.

Ik heb inmiddels alweer gepakt, alles is geregeld voor onze korte vakantie in Dubai en vanmiddag kwam het bericht dat ik op de lijst sta voor het transport naar het vliegveld.

Normaal gesproken zou morgen pas mijn laatste werkdag zijn maar deze rotatie is voor mij een dag korter omdat ik tijdens mijn vorige rotatie een dag extra heb gewerkt in Dubai. Normaal gesproken heb ik geen vrije dagen maar deze is dus een compensatie-dag voor een dag teveel gewerkt tijdens mijn vorige rotatie.

Deze keer zijn de laatste werkdagen van mijn rotatie heel anders dan voorheen. Ik was gewend om tijd te spenderen aan het schrijven een rapport voor mijn back-to-back Sachin met daarin alles wat ik de afgelopen maand heb gedaan en alles wat hij moet weten voor de overdracht van het werk. Dat hoeft nu natuurlijk niet want hij is weg en een vervanger is er voorlopig nog niet. Dat betekent dat er de komende vier weken niemand op mijn plek zit en dat is toch een ongemakkelijk gevoel.

Het probleem is dat het werk in feite nu vier weken stilligt, en als er zich iets belangrijks voordoet dan is er dus niemand om dat op te pakken. Ik heb weliswaar ruim van tevoren aangekondigd bij iedereen die van onze diensten gebruik maakt om zaken zodanig te plannen dat belangrijke dingen worden geregeld terwijl ik op kantoor ben, maar blijkbaar is dat toch erg lastig. Want uitgerekend vandaag, op mijn laatste werkdag, komen er opeens allerlei mailtjes binnen met belangrijke en urgente verzoeken, en ik moest vandaag dan ook flink aanpoten om te proberen zoveel mogelijk van die vragen en problemen af te handelen.

Gelukkig is het meeste gelukt, er ligt nog wel wat maar daarvoor heb ik morgenochtend nog. Ik ga morgenochtend, ondanks dat morgen mijn eerste vrije dag is, toch nog wel even naar kantoor want het konvooi naar het vliegveld vertrekt pas om half een. Kan ik misschien nog wat nuttigs doen, en mocht het niet lukken om alles weg te werken dan is dat jammer, dat moet dan maar vier weken wachten…

Vanmiddag was er nog een abnormaal voorval in de middag. Ik wandelde met een paar collega’s van ons kantoor naar een ander kantoor voor een vergadering toen we opeens een heel konvooi van grote witte jeeps en pick-up trucks voorbij zagen rijden, helemaal volgepakt met militairen. En dat niet alleen, alle pick-up trucks waren voorzien van grote mitrailleurs en ander geschut en alle militairen waren zwaar bewapend. Het bleek het bezoek te zijn van wat waarschijnlijk een minister was van het Ministerie van Energie.

En dan te bedenken dat de Nederlandse Minister President gewoon naar zijn werk gaat op de fiets…

Vertrokken

Geplaatst op 24 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Zoals altijd op mijn vertrekdag ben ik vanmorgen gewoon naar kantoor gegaan tot een uur of half elf. Mijn vlucht vertrekt vanmiddag om half vijf, het konvooi naar de luchthaven vertrekt om half een. Ik had dus tijd zat om nog wat laatste dingen in te pakken en te lunchen voordat ik samen met mijn maat Dennis naar de vertrekplaats van de bussen ging.

Het konvooi vertrok op tijd, een kwartier vroeger dan het tweede konvooi. De reden daarvoor was dat ons konvooi halverwege nog een tussenstop zou maken bij het Al Majal Business Park (waar ik tijdens mijn eerste shift nog een week verbleef) terwijl het tweede konvooi rechtstreeks naar de luchthaven zou rijden.

Aangekomen bij de luchthaven merkten we dat alle controles weer strenger waren geworden. Kwam ik de vorige keer nog wat makkelijker door alle checks, deze keer was het overal weer “Laptop out! Belt off!” en bij de allerlaatste bij het boarden ook weer schoenen uit. Maar verder ging alles vlot, ik kwam Dennis en Ian tegen in de business lounge, waar we het boarden afwachtten. Daarna ging alles zelfs zo vlot dat ons toestel twintig minuten voor de eigenlijke vertrektijd al vertrok.

Na een voorspoedige reis kwamen we, mede door het uur tijdsverschil met Basrah, vroeg in de avond aan op de luchthaven in Dubai. Daar had ik een kortstondig oponthoud omdat ik daar nog even wat dingen met betrekking tot mijn gewijzigde vlucht van aanstaande dinsdag wilde nachecken, maar verder ging daar ook alles vlot. Ik had alleen handbagage bij me in de vorm van mijn rolkoffer dus ik hoefde niet bij de bagageband te wachten, ik kon gelijk doorlopen naar de balie van Emirates om mijn auto naar het hotel te regelen.

De rit naar het hotel duurde een minuut of twintig en zo zat ik vanavond om een uur of acht al in het Holiday Inn Al Barsha hotel. Riet is op dit moment al onderweg naar Schiphol en als alles goed gaat zie ik haar morgenvroeg.

Riet is aangekomen

Geplaatst op 25 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Ik zat vanmorgen om half acht al beneden in de lounge van het hotel te wachten totdat Riet zou aankomen. Op de site van Emirates had ik gezien dat het toestel waarmee ze was aangekomen om tien over half zeven al was geland dus ik had uitgerekend dat ze als alles meezat al voor achten zou moeten kunnen aankomen bij het hotel. Het duurt altijd even voordat het vliegtuig bij de gate staat, dan een minuut of tien voordat je eruit bent, en dan de lange wandeling naar de paspoortcontrole. Daarna moest ze nog op haar koffer wachten en dan nog in de rij voor een taxi, en tenslotte dan de taxirit van een minuut of twintig.

Uiteindelijk arriveerde ze pas tegen negen uur bij het hotel. Het had met name lang geduurd bij de paspoortcontrole en de taxi was terecht gekomen in de ochtendspits. Maar goed, ze was er dan eindelijk en het eerste wat we deden was aanschuiven bij het ontbijt. Ik had daarmee gewacht tot Riet er was en dat kwam achteraf best uit want er was in het vliegtuig geen eten meer geserveerd na het diner na het opstijgen. En Riet is toch al geen fan van het vliegtuigeten dus ik had terecht aangenomen dat ze wel wat zou lusten.

De rest van de dag werd besteed aan uitpuffen op het dakterras van het hotel, een dutje voor Riet om de gemiste slaap in te halen (zij slaapt ook niet best in een vliegtuig) en een eerste verkenning van de Mall of the Emirates die op loopafstand van het hotel ligt. Daar vonden we een P.F. Chang restaurant wat we nog kenden uit Manila dus de keuze voor het diner was snel gemaakt…

Dubai Mall

Geplaatst op 26 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

We wilden vandaag rustig aan doen dus we hadden niks gepland. In de ochtend namen we een kijkje op het dakterras van het hotel waar onder andere een zwembad is. Dat bleek op de foto’s op de website van het hotel veel groter dan het in werkelijkheid was en aangezien alle ligstoelen al bezet waren kozen we voor de optie om op het lounge-gedeelte van het terras te gaan zitten. We bleven daar het grootste gedeelte van de ochtend, onze tijd spenderend met lezen en luieren.

Vroeg in de middag wandelden we naar het dichtstbijzijnde metrostation waar we de metro namen naar de Dubai Mall. Riet maakte in de metro kennis met het fenomeen van rijtuigen speciaal voor vrouwen. Ze vroeg zich af waarop ik niet bij haar kwam staan toen ze de dikke paarse streep op de grond tussen ons in zag waar mannen niet overheen mogen komen…

Aangekomen bij de Dubai Mall was er eerst de wandeling vanaf het metrostation door een tunnelbuis naar de eigenlijke Mall, een afstandje van dik een kilometer. We waren nog geen tien seconden in de Dubai Mall toen Riet een winkel binnenschoot om een cadeautje te kopen voor haar kleindochter. Toen dat gedaan was vroeg ze meteen hoe lang we nou nog in die Mall moesten rondlopen…

Het was eigenlijk mijn bedoeling geweest om de rest van de middag in de Dubai Mall rond te hangen en dan ‘s avonds naar het fonteinspektakel te gaan kijken, maar het zal duidelijk zijn dat dat geen haalbare kaart was. Halverwege de middag was de koek (het geduld van Riet) op en wandelden we terug naar het metrostation vanwaar we terug gingen naar het hotel.

Daar namen we een afzakkertje in de Sports Bar waarna we heel erg lekker hebben gegeten in het ernaast gelegen Thaise restaurant. Waarmee werd aangetoond dat we voor een gezellige bar en een goed restaurant niet eens het hotel uit hoefden…

Eerste dag met de Big Bus

Geplaatst op 27 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Riet had tijdens haar jaarlijkse stedentrips met haar vriendinnen kennis gemaakt met het fenomeen Big Bus, een busdienst speciaal voor toeristen die op die manier een stad willen verkennen. Je betaald per dag en je mag onderweg net zo vaak in- en uitstappen langs de vaste route als je zelf wilt. Die route voert langs interessante plekken van een stad en met name vanaf het bovendek van de dubbeldeks bussen heb je gelijk een prachtig uitzicht.

Dubai heeft ook een Big Bus met drie verschillende routes waar je gebruik van mag maken, dus ik had vooraf online al gereserveerd voor twee dagen. Voor vandaag hadden we als programma de blauwe route die door de westkant van Dubai loopt rond het uitgestrekte gebied rond de jachthaven, en daarna nog een stuk van de groene lijn die door het centrum gaat, tot aan de Dubai Mall. Het dichtstbijzijnde opstappunt is vlakbij ons hotel in de Mall of the Emirates en dat is ook nog eens een overstappunt voor de groene en de blauwe lijn, dus dat kwam goed uit.

Aangekomen bij de jachthaven, de Dubai Marina, konden we gebruik maken van de mogelijkheid om een rondvaart door de Marina te maken. Dat was bij de busticket inbegrepen dus dat was voor ons gratis. Aangezien we allebei wel houden van een boottochtje hebben we dat dus gedaan, en gelijk tijdens deze stop ook gebruik gemaakt van de gelegenheid om een bakkie te doen bij een vlakbij gelegen Starbucks en een wandeling te maken over de gezellige boulevard langs het strand bij de Marina.

Aan het eind van de boulevard lag een volgend opstappunt van de bus dus we hoefden niet helemaal terug te lopen naar waar we waren uitgestapt. We moesten wel een paar keer vragen voordat we het opstappunt vonden want de haltes staan heel slecht of helemaal niet aangegeven. Je moet dus eigenlijk op je kaart vertrouwen en die geeft de stops niet echt nauwkeurig aan.

De rit ging verder richting het Palmeiland waar we langs het beroemde hotel Atlantis The Palm reden. Uitgestapt zijn we er niet want er is behalve het hotel daar verder weinig te doen. We reden dus door naar het opstappunt in de Mall of the Emirates waar we overstapten op de groene lijn.

De groene lijn is de beach route, maar de stranden vielen ons een beetje tegen ten opzichte van de stranden bij de Marina, er waren geen terrasjes te bekennen. We vervolgden de rit met de bus totdat we uitstapten bij de Souk Madinat Jumairah, die ik nog kende van mijn bezoek aan Dubai vorig jaar tijdens mijn eerste dagen in dienst van BGC. Hoewel de Souk niet origineel is hebben ze wel geprobeerd het karakter van een echte Souk uit te stralen en dat was bijzonder aardig gelukt. Bovendien vonden we al snel een bar waar ze koud bier hadden en een heerlijk terras.

We stapten na nog door de rest van de Souk te zijn gewandeld (waarbij Riet zowaar een souvenir kocht) weer op de bus. De volgende stop was weer de Mall of the Emirates waar we uitstapten en terugwandelden naar het hotel. Na ons te hebben opgefrist dronken we wat in de Sports Bar in de lobby van het hotel waarna we voor de tweede avond op rij (het was gisteren uitstekend bevallen) Thais hebben gegeten in het restaurant Royal Bhudda, ook in de lobby naast de Sportsbar. Na het eten deden we nog een afzakkertje in de Sports Bar en hielden het daarna voor gezien voor vandaag.

Tweede dag met de Big Bus

Geplaatst op 28 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Vandaag was het plan om de rode route met de Big Bus te gaan doen, een route die door de oostkant van Dubai gaat en die ook door het oude gedeelte van de stad gaat. Om op die rode lijn te stappen moesten we eerst met de groene lijn vanaf de Mall of the Emirates naar de Dubai Mall waar we dan op de rode lijn konden overstappen.

De rode lijn reed in eerste instantie langs een paar minder bekende Malls maar we hadden met de Mall of the Emirates en de Dubai Mall wel genoeg winkelcentra gezien dus we stapten nergens uit. Pas toen er de noodzaak ontstond voor een sanitaire stop stapten we uit bij een winkelcentrum waar we ook gelijk van de gelegenheid gebruik maakten om bij een Starbucks neer te strijken.

Na de koffie stapten we weer op de Big Bus en reden mee tot aan het oude centrum waar we de enige nog originele Souk (overdekte markt) wilden bezoeken. Op die Souk werden hoofdzakelijk kleding en stoffen verkocht, maar de lol om er lang rond te kijken ging er gauw af door de ontzettend opdringerige kooplui die voortdurend dingen op je hoofd en rond je schouders probeerden te duwen. Na nog even rondgekeken te hebben bij de watertaxi’s (een soort van vlotten eigenlijk, en waar het gelukkig een stuk rustiger was) stapten we op de volgende bus.

De volgende halte was weer bij een Souk maar deze keer een speciale want hier was de handel goud en juwelen. Riet wilde daar welk eens rondneuzen maar kopen deden we ondanks het enorme aanbod niks want er was met geen mogelijkheid te controleren wat de kwaliteit van het gebodene was.

We wandelden terug naar de kade waar we waren uitgestapt want onze busticket gaf ons recht op een rondvaart over de rivier en voor een boottochtje zijn we zoals gezegd altijd wel te porren.

Na de boottocht die een uur duurde stapten we weer op de bus en reden terug naar de Dubai Mall. Daar wilden we kijken of we ergens wat konden drinken, dan een hapje eten en daarna kijken naar de fonteinshow, maar met name dat eerste was makkelijker gezegd dan gedaan. We konden in de Mall zelf nergens een restaurant of bar vinden waar alcohol werd geserveerd dus een biertje leek er niet in te zitten. Totdat we gingen kijken in de tegenoverliggende Souk en waarachtig, op de eerste verdieping vonden we, achter een afgeschermde ingang, een restaurant waar we niet alleen konden eten maar ook nog een biertje konden krijgen.

De fonteinshow was zoals verwacht indrukwekkend (ik had het natuurlijk al eerder gezien). Terug naar het hotel moesten we met de metro want de Big Bus rijdt maar tot een uur of zes. In het hotel namen we nog een afzakkertje inde Sports Bar in de lobby, en dat was al met al een mooie afsluiting van twee mooie dagen.

Terug naar Rijnsburg

Geplaatst op 30 april 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Gisteren was onze laatste dag in Dubai en daar maakten we ook weer een relaxt dagje van wat met name door Riet weer op het loungeterras op het dak werd doorgebracht. Zelf wandelde ik nog even naar de Mall of the Emirates voor een lekker bakkie Starbucks, en eigenlijk ook om wat Poloshirts te kopen maar ik kon de winkel waar ik eerder een aanbieding daarvoor had gezien niet meer vinden (of de aanbieding was er niet meer, dat kan ook).

Vanmorgen moesten we vroeg op want we hadden de vlucht van even over achten naar Amsterdam en dat betekende dat we om half zes al werden opgehaald bij het hotel door een chauffeur van Emirates. Riet zat er even over in of ze wel mee mocht met de limousine want ze reisde economy in plaats van business class maar dat was natuurlijk geen enkel probleem. Nou ja, dat ze economy reisde vond Riet eigenlijk wel een probleem maar ik kon haar in ieder geval een beetje troosten door haar mee te nemen naar de business lounge.

Ook in Amsterdam stond na een voorspoedige vlucht weer een auto voor ons klaar die ons thuisbracht naar Rijnsburg. Waar we uiteraard verwelkomt werden door onze katten Abby en Monster…

Nieuws over de nieuwe auto

Geplaatst op 1 mei 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

In januari heb ik de stap gezet om onze trouwe maar inmiddels toch wel ouwe Mitsubishi Outlander te gaan vervangen. Niet dat er ook maar iets aan de auto mankeert, maar hij heeft inmiddels de respectabele leeftijd van elf jaar en dan is het toch te verwachten dat het niet al te lang meer gaat duren voordat de eerste probleempjes (en dus kostenposten) gaan opdoemen.

Het idee was eigenlijk al ontstaan in oktober vorig jaar toen ik de aankondiging en de eerste foto’s zag van de nieuwe Toyota RAV4, model 2019. Ik stuurde mijn zoons meteen een berichtje met een van de foto’s en de aankondiging dat dit hem zou gaan worden. Toen het idee in januari daadwerkelijk werd omgezet in actie besloot ik toch om eerste maar eens verder rond te kijken wat er nog voor alternatieven voor handen waren.

Desondanks was het eerste bezoek in januari toch naar de Toyota garage want toen stond het nieuwe model in de showroom. Daarna werd een vergelijking gemaakt met andere auto’s van vele merken, maar wat de doorslag gaf was dat de RAV4 een stekkerloze hybride is oftewel een gedeeltelijk elektrische auto die zelf zijn accu oplaadt onder het rijden. De Toyota dealer gaf ook nog eens een mooie prijs voor onze trouwe Outlander en toen was het alleen nog een kwestie van het juiste model en verdere accessoires.

De levertijd van het door mij gekozen model (Business Edition met AWD) was wel een paar maanden maar daar kon ik wel mee leven. En omdat de richtdatum was aangegeven als eind mei ben ik vandaag maar eens langs Garage Louwman gegaan om te vragen of er al iets meer duidelijkheid was over de leverdatum. En wat bleek, de auto komt volgende week aan bij de garage maar moet dan nog wel rijklaar gemaakt worden. Omdat ik de 22e alweer naar Irak vertrek is gekeken of het mogelijk was om de auto voor die datum te leveren en vanmiddag kwam het verlossende telefoontje: het wordt vrijdagmiddag de 17e om twee uur ’s middags.

Verzekeringsperikelen

Geplaatst op 15 mei 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Om ervoor te zorgen dat onze nieuwe auto aanstaande vrijdag geleverd kon worden moest er natuurlijk wel even het een en ander geregeld worden ten aanzien van de verzekering. Ik dacht dat dat simpel een kwestie was van het bellen van de verzekeringsagent waar onze Outlander is verzekerd en dan die verzekering om te laten zetten naar de nieuwe auto.

Helaas, dat was iets te simpel gedacht in dit geval. Het leek in eerste instantie inderdaad simpel maar toen de gegevens van de nieuwe auto doorgenomen werden stelde de verzekeringsagent naar aanleiding van de cataloguswaarde de vraag of de RAV4 een klasse 3 beveiligingssysteem had. En dat wist ik niet, maar er werd me wel duidelijk gemaakt dat dat een vereiste was voor auto’s boven een bepaalde prijsklasse, anders kon de auto niet vol verzekerd worden inclusief diefstal.

Ik regelde een voorlopige dekking onder de voorwaarde dat ik dat van die beveiligingseis zou navragen bij de dealer. En wat bleek, de RAV4 heeft standaard geen klasse 3 beveiliging en het inbouwen daarvan zou rond de duizend euro kosten. Maar de dealer bood me wel een alternatief, een verzekering bij Toyota zelf die maar weinig duurder was maar met betere voorwaarden en geen eis voor een klasse 3 beveiligingssysteem.

Dat leek me een prima optie dus ik belde mijn oude verzekering op met de mededeling dat ik toch had besloten om voor een andere optie te kiezen. Daarmee zou de verzekering voor de RAV4 geregeld moeten zijn en is alles voor de levering aanstaande vrijdag rond.

Teleurstelling bij de garage

Geplaatst op 17 mei 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Vandaag had de dag moeten zijn dat onze nieuwe auto zou worden geleverd, en vol verwachting meldden Riet en ik ons dan ook vanmiddag om twee uur bij Toyota dealer Louwman.

Het eerste wat geregeld moest worden was het inleveren van onze Mitsubishi Outlander na een probleemloos dienstverband van bijna elf jaar. Na het ontvangen van het vrijwaringsbewijs konden we overgaan tot het afhandelen van de activiteiten voor de nieuwe RAV4, te beginnen met het ondertekenen van de verzekeringspapieren.

Dat leek geen probleem want ik had het uittreksel met de voorwaarden al doorgelezen, maar toen de uitgebreide polisvoorwaarden op tafel kwamen zagen we onze verkoper opeens knalrood worden. Wat bleek, op een van de pagina’s stond iets over de vereiste beveiliging en daar stond een vakje aangekruist bij, jawel, klasse 3. Hij belde snel naar de verzekering om duidelijkheid te krijgen en kreeg te horen dat het geen vergissing was: gezien de cataloguswaarde van onze nieuwe RAV4 was een beveiligingssysteem van klasse 3 ook voor deze verzekering vereist.

Ja, dat was even schrikken want nu kon de levering in ieder geval vandaag dus niet doorgaan, en de vraag was hoe nu verder. Er was maar één oplossing en dat was alsnog dan maar dat beveiligingssysteem te laten inbouwen. De nog steeds verbouwereerde verkoper sloeg meteen aan het bellen want zo’n systeem moet door een gecertificeerde specialist worden ingebouwd. Gelukkig kon hij een afspraak regelen voor aanstaande maandag en als alles goed gaat wordt dat dus de nieuwe leverdatum (fingers crossed).

Wel konden we de nieuwe auto alvast even zien want hij stond natuurlijk al wel klaar voor aflevering in de showroom. Hij was afgedekt met een zeil zodat het wel een onthulling leek, maar toen de auto tevoorschijn kwam bleek hij nog mooier te zijn dan we hadden gehoopt. De combinatie van de wijnrode kleur met de zwarte velgen en de chromen accenten hadden we natuurlijk zo uitgezocht maar in het echt zag het er helemaal supermooi uit.

We konden alvast even binnen kijken en alvast wat bijzonderheden bekijken en proberen, en dat alles maakte het eigenlijk nog vervelender dat we nu nog drie dagen moeten wachten…

Hehe, eindelijk!

Geplaatst op 20 mei 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Nou, het was vandaag dan eindelijk zover, om een uur of drie kwam het verlossende telefoontje dat onze nieuwe RAV4 klaar stond voor aflevering bij de dealer. Onze verkoper bood zelfs spontaan aan om me op te komen halen, Riet kon niet mee want er moest iemand op Gijsje blijven passen die vanmiddag bij ons was.

Bij aankomst in de showroom van de dealer kreeg ik als eerste een uitleg van de monteur die het alarmsysteem had aangelegd hoe het werkt. Daarna volgde het officiële gedeelte met de tenaamstelling, de verzekering en de betaling. Daarna kreeg ik de sleutels en de papieren overhandigd en daarmee zijn Riet en ik nu dus officieel eigenaar van een splinternieuwe Toyota RAV4 Business Edition AWD.

En dit is hem:

En weer aan het werk…

Geplaatst op 23 mei 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Mijn vier vrije weken zaten er gisteren al weer op en ben ik vertrokken naar Dubai. Deze keer reisde ik niet gelijk door naar Basrah omdat ik vandaag (mijn eerste werkdag van deze shift) een dagje op het kantoor ben van een van onze contractors in Dubai.

Daarom ben ik gisteren niet zoals gebruikelijk met de avondvlucht van Emirates naar Dubai gevlogen maar met een vlucht eerder, in de middag. De bedoeling was om dan ’s avonds in mijn hotel te arriveren in Dubai, maar dat liep toch even anders. En dat begon al voor mijn vertrek toen ik merkte dat ik het gebruikelijke bericht om mijn vervoer naar Schiphol te bevestigen niet had ontvangen. Een telefoontje naar Emirates maakte duidelijk dat ons reisbureau vergeten was om dit te regelen en helaas was het te laat om daar nog iets aan te doen.

Riet bracht me daarom naar Schiphol en had daarmee meteen haar vuurdoop in onze nieuwe RAV4 want daar had ze nog niet in gereden. Op Schiphol ging alles vlot, ik kon door het raam vanuit de lounge zelfs het toestel van Emirates zien aankomen, maar het boarden begon zo laat dat we onze geplande vertrektijd misten. Iedereen zat al lang en breed in het vliegtuig maar er moest gewacht worden op toestemming van de luchtverkeersleiding om te mogen vertrekken. Die toestemming kwam pas na meer dan een uur en we vertrokken dus met een flinke vertraging.

Ook op de luchthaven in Dubai ging niet alles even vlot (zul je altijd zien als je al laat bent), zo bleek ook hier geen vervoer geregeld. Gelukkig kon daar ter plekke wel wat aan gedaan worden maar al met al was ik rond half twee in de nacht pas in mijn hotel.

Vandaag werd de werkdag gevuld met besprekingen en het werd ook een korte werkdag want rond vier uur ging iedereen vanwege de Ramadan naar huis. Ik wandelde naar een ander gebouw waar een Costa koffieshop zat en daar heb ik nog wat nuttig werk proberen te doen via mijn iPad.

Het was heerlijk weer in Dubai, en het was leuk om weer eens paraplu’s te zien die gebruikt worden tegen de zon in plaats van tegen de regen (iets wat in Zuid-Oost Azië waar we gewoond hebben ook een heel normaal straatbeeld is).

Grappig was om te zien hoe het restaurantgedeelte in het gebouw was afgeschermd met verplaatsbare schermen. Dit wordt gedaan om Moslims te ontzien want het is Ramadan. Je vraagt je dan alleen wel af wat het voor nut heeft de ingang af te schermen terwijl de restaurant-ruimte aan twee zijden glazen wanden heeft die uitzicht geven op het omliggende park…

Morgen wordt het vroeg op want ik ben geboekt op de ochtendvlucht naar Basrah en die vertrekt al om vijf voor acht. Dat betekent dat ik als alles goed gaat rond half zes wordt opgehaald bij het hotel.

Maar daar heb ik wel vertrouwen in want ik heb het deze keer zelf geregeld…

Terug in Basrah

Geplaatst op 24 mei 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Ik was best vroeg in de lobby van het hotel vanmorgen want ik stond al om kwart over vijf bij de balie en mijn taxi van Emirates zou om half zes voor de deur staan. Maar toen ik na de deur liep kwam een porter me al tegemoet om mijn rolkoffer aan te pakken want de taxi stond er al. Ik was dus ruim op tijd op de luchthaven van Dubai waar ik meteen kon doorlopen want ik had mijn boardingpass all.

Ik had alleen een probleempje bij de securitycheck want mijn rolkoffer werd van de band gehaald voor een grondige inspectie. Dat verbaasde me op zich niet want op Schiphol was dat ook al gebeurd, maar wel onverwacht was dat een fles zonnebrandcrème en mijn spuitbus met scheerschuim werden geconfisqueerd terwijl die op Schiphol na gecontroleerd te zijn wel gewoon mee mochten. Ik had even niet gerekend op de verschillende normen die worden gehanteerd op verschillende luchthavens, en eerlijk is eerlijk, ik had dit kunnen vermijden als ik de rolkoffer had ingecheckt in plaats van mee te nemen als handbagage.

We vlogen onderweg zonder problemen over de grote Amerikaanse vloot die in opperste staat van paraatheid in de Perzische Golf ligt en we landden keurig op tijd. Ik was vlot door de paspoortcontrole en door de bagagecheck, waarna ik in de hal aanschoof bij een paar collega’s. We moesten vrij lang wachten voordat we in de taxi’s konden stappen die ons naar de bussen van ons konvooi naar KAZ brachten want er moest gewacht worden op een collega die met een andere vlucht aankwam.

De rit van de luchthaven naar het kamp was zoals gewoonlijk saai, het eentonige landschap heb je na een paar keer wel gezien en de route is vrijwel altijd hetzelfde. Ik slaag er tegenwoordig zelfs in om onderweg een dutje te doen, ondanks het gerammel en geschud op de verschrikkelijk slechte wegen. Tegen half twaalf arriveerden we in het KAZ kamp waar ik na het droppen van mijn bagage op mijn kamer meteen door kon naar de lunch.

Na de lunch wandelde ik naar het kantoor om de rest van de middag door te brengen met het afwerken van de binnengekomen e-mails. Het aantal viel op zich nog mee als je nagaat dat er vier weken niet naar is gekeken maar de hoeveelheid werk die eraan vast zit zal me de komende dagen flink bezig gaan houden heb ik al gezien…

Sleuteldrager

Geplaatst op 25 mei 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Werkdagen in Dubai zijn altijd een makkie omdat er normale kantooruren aangehouden worden, en deze keer was het nog makkelijker omdat vanwege Ramadan het kantoor vroeger sloot dan normaal. Gisteren ging de ochtend op aan de reis van Dubai naar Basrah en heb ik alleen de middag gewerkt, dus vandaag was mijn eerste volle werkdag van deze shift.

Wat gisteren al opviel was dat het een enorme puinhoop is op de begane grond van het kantoor. De uitgestelde verbouwing waar ik al eerder melding van heb gemaakt is tijdens mijn afwezigheid hervat en dat gaat de komende weken ongetwijfeld voor de nodige overlast zorgen.

Zowel de buitenkant van het gebouw als de binnenkant worden onder handen genomen. De buitenkant is nodig omdat het pleisterwerk van met name de dakranden losliet en flinke stukken naar beneden flikkerden. Binnen wordt er ook grondig gerenoveerd, te beginnen met de voorkant op de benedenverdieping. Ikzelf zit nog net in het gedeelte wat daarna pas aan de beurt is maar de meeste collega’s zijn elders in het gebouw ondergebracht dus het was beneden knap rustig vandaag.

Ik mis ook de doorloop want normaal gesproken loopt iedereen die boven zit langs mijn kamer en de meesten schieten wel even naar binnen voor een praatje, zeker als je net bent aangekomen. Maar omdat de voorkant nu verbouwd wordt komt iedereen door de nooduitgang binnen aan de andere kant van het gebouw en aangezien daarnaast de trap naar boven is komen ze niet meer bij mij langs. Gelukkig kwamen de meesten me toch nog wel even opzoeken voor een praatje, dus heel eenzaam was het niet 🙂

Ik ben een tijdlang degene geweest met de sleutels van het gebouw omdat ik altijd de eerste ben ’s morgens, maar daar was een maandje of wat geleden een eind aan gekomen omdat de voordeur beveiligd werd via het centrale pasjessysteem. Daardoor zat de deur automatisch op slot en kon iedereen met zijn pasje naar binnen komen, en daardoor was mijn sleutel overbodig geworden. Nu moet iedereen dus via de nooduitgang naar binnen en die gaat weer wel op slot. Ik ben dus vanaf vandaag weer de officiële sleuteldrager, totdat de verbouwing klaar is…

Renovatie werkzaamheden

Geplaatst op 26 mei 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Gistermorgen werd ik onaangenaam verrast door de aanwezigheid van de werklui die bezig zijn met de renovatie van ons gebouw. Ik had ze niet verwacht in het weekend maar ik hoorde dat ze alleen op vrijdagochtend niet werken, en dat betekende dus dat ik gistermorgen onverwacht toch nog in de herrie zat. Tot zover het rustige weekend…

Vanmorgen was het helemaal raak want er werd geboord in de muur grenzend aan onze kamer, waarbij horen en zien je verging! Toen mijn Irakese collega’s binnenkwamen wilden ze natuurlijk allemaal een praatje met me beginnen maar dat was totaal onmogelijk. We konden elkaar absoluut niet verstaan en zelfs met schreeuwen was er niet boven het lawaai uit te komen.

We hebben wel allemaal een paar oordopjes gekregen en die zijn dus geen overbodige luxe. Zelf gebruik ik liever mijn noise-cancelling oordopjes want dan kan ik tegelijk nog naar muziek luisteren.

Handig is het natuurlijk niet want je merkt het niet als er iemand tegen je praat en je hoort ook de telefoon niet.

Maar het is wel lekker rustig en op het moment hoognodig want je zou zowat een gehoorbeschadiging oplopen van die takke-herrie.

De dag begon vanmorgen trouwens wel aardig, op weg naar het restaurant voor het ontbijt werd ik begroet door een van de katten die in het kamp rondstruinen.

Uitbreiding in het kamp

Geplaatst op 27 mei 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Iedere keer als ik na vier weken terug kom in KAZ kijk ik rond om te zien of er iets veranderd is, en deze keer was dat een rijtje nieuwe barakken tegenover ons blok. Die uitbreiding was nodig want er is al een tijdje een tekort aan woonruimte in het kamp. Er zijn namelijk altijd wel kamers nodig voor mensen die maar kort in het kamp verblijven, bijvoorbeeld bezoekers van andere kampen en vanuit Dubai.

Kamers blijven in principe niet leeg als de vaste bewoner er niet is. Mijn kamer was tot voor kort altijd bewoond, was als ik thuis was dan was het de kamer van mijn back-to-back, maar nu ik geen back-to-back meer heb staat mijn kamer dus om de vier weken vier weken leeg. Ongetwijfeld wordt mijn kamer gedurende mijn afwezigheid dan ook gebruikt, en dat kan want ik heb mijn eigen kasten op mijn kamer en het kamp wordt in principe op dezelfde manier gerund als een hotel.

De nieuwe barakken komen qua grootte overeen met de tot woonruimte omgebouwde containers waar onder andere de mensen van de beveiliging in zijn ondergebracht, maar ze zien er aan de buitenkant wel wat vrolijker uit. Zo hebben ze een fraaie voordeur en een behoorlijk raam. Desondanks ben ik blij dat ik gehuisvest ben in het woonblok erachter, met lekkere ruime kamers en een king-size bed…

Takkeherrie…

Geplaatst op 28 mei 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Vanmorgen zat ik in een “online” vergadering, met mijn koptelefoon op pratend met mensen die op verschillende kantoren elders (onder andere in Dubai) zaten. Lekker vlot ging het allemaal niet want bij tijd en wijle kon ik mezelf niet eens horen praten, laat staan de mensen aan de andere kant van de lijn verstaan. De geluidsoverlast werd niet veroorzaakt door de verbouwing, want de herrie daarvan viel op dat moment eigenlijk best wel mee en dat was ook de reden dat ik niet een rustiger plekje had opgezocht met mijn laptop en mijn koptelefoon.

Nee, het probleem was dat tijdens deze vergadering de kamer waar ik zit vol stroomde met Irakezen die allemaal luidkeels gesprekken begonnen met de andere aanwezigen in de kamer. Normaal zitten we met zijn zessen in deze kamer waarvan ik de enige “buitenlander” ben, en vandaag waren er twee niet eens aanwezig dus zo druk was het in eerste instantie niet. Dat veranderde toen er nog een man of zes, zeven de kamer binnenkwamen. Groot is de kamer niet dus stond de kamer in een mum van tijd vol. En zoals ik al eerder verteld heb, bij Irakezen is het zo dat een gesprek inhoudt dat iedereen tegelijk praat. Of schreeuwt eigenlijk, want om gehoord te worden gaan ze steeds luider praten. Het lijkt soms zelfs op slaande ruzie, al weet ik inmiddels dat dat niet zo is.

Wel is het zo dat ze echt totaal schijt hebben aan wie er verder aanwezig is en er eventueel last van zou kunnen hebben. Omdat dit een wekelijkse vergadering is en het geen enkele zin heeft om te vragen of het wat zachter kan heb ik besloten tot een andere aanpak. Deze vergadering wordt nu voortaan na twee uur ’s middags gehouden want dan zijn alle Irakezen opgerot naar huis…

Lopen of bussen…

Geplaatst op 29 mei 2019 door Willem van den Kerkhoffseptember 15, 2019

Het is al lekker weer licht als ik ’s morgens om vijf uur opsta en ook ’s avonds blijft het alweer licht tot een uur of acht. Dat en de strak blauwe luchten doen wonderen voor mijn humeur, ik loop bij wijze van spreken al fluitend naar het ontbijt.

In Nederland scheen ook af en toe wel het zonnetje, maar buiten was het bepaald niet aangenaam met temperaturen die amper boven de dertien graden uitkwamen. En dat nog eens gecombineerd met een straffe wind uit het noorden of noordwesten die het nog kouder deed aanvoelen dan het al was. Nee, dan hier, de thermometer tikt hier iedere dag aan het begin van de middag de vijfenveertig graden aan en ’s nachts zakt die amper onder dertig. Het voelt overdag doordat het toch ook nog wel waait aan alsof je geföhnd wordt. Te warm? Volgende week gaat het kwik stijgen tot achtenveertig graden…

Het heeft wel gevolgen voor mijn wandelpatroon. In de ochtend wandel ik nog steeds naar kantoor en ook en ’s avonds terug naar het kamp, maar de heen-en-weer-wandeling tussen de middag is niet meer vanzelfsprekend. Heen naar het kamp doe ik nog wel maar voor de terugweg kies ik toch meestal voor de bus want het is eigenlijk te heet om die anderhalve kilometer twee keer kort op elkaar te wandelen. Toch laat ik me door twee Nederlandse maten nog wel eens overhalen om ook terug naar het kamp te wandelen. En als de bus ons dan onderweg passeert zie je ze denken: eigenwijze Hollanders…