De viering van Nieuwjaarsdag met de hele schoonfamilie was dit jaar bij ons maar we hadden diverse afzeggingen. Er waren verscheidene familieleden met dezelfde verschijnselen als ik gisteravond die zich ziek meldden, en uiteindelijk waren we dus met een kleinere koppel dan gebruikelijk op Nieuwjaarsdag.
Desondanks werd het gezellig, en ook voor mij want ik voelde me vanmorgen al een stuk beter dan gisteravond. Ik had ook redelijk goed geslapen zonder onderbrekingen en vanmorgen ik zelfs voorzichtig wat droge beschuit gegeten waarna ik me nog beter voelde. Zo goed zelfs dat ik tot mijn eigen grote genoegen tegen het middaguur mee kon doen met de snert-ronde.
De snert was overigens een groot succes, zo mogelijk nog lekkerder dan het vorige jaar, wat waarschijnlijk kwam doordat Riet deze keer wat minder fanatiek was geweest met de blender (op mijn verzoek trouwens). Het resultaat was beslist restaurant-waardig en ze kreeg dan ook heel wat complimenten.
Al met al dus toch nog een geslaagd begin van het nieuwe jaar!
De hamburgers waren voortreffelijk maar de film viel ons een beetje tegen. We vonden het alledrie eigenlijk meer van hetzelfde, en eigenlijk kwam het weer neer op een typisch Amerikaanse oorlogsfilm geplaatst in een buitenaardse setting. Ordinaire schietwapens, hebberige mensen en een complete minachting voor de natuur en de oorspronkelijke bewoners, waar hebben we dat meer gehoord.
Gelukkig hadden we een prijsopgave gevraagd van de geschatte reparatiekosten want dat bleek na inspectie in de fabriek niet minder dan driehonderdzestig euro te zijn! Daar schrokken we behoorlijk van en besloten dat we dan net zo goed een nieuwe lamp konden kopen. De zaak in Cruquius bleek niks van onze gading te hebben (tenminste, niet in onze prijsklasse), maar we zagen dat er daar nog een andere lampenwinkel was en daar slaagden we wel. Het enige probleem was dat de levering en installatie (er moest natuurlijk wel een monteur beschikbaar zijn) bij elkaar meer dan een maand zouden duren en al die tijd zaten we dus zonder lamp boven de eettafel, uitgerekend in het donkerste deel van het jaar.
Er waren duidelijk sporen van lekkage, al weten we eigenlijk niet of dat nieuw is of nog van de laatste keer dat we lekkage hadden. Desondanks lijkt de lekkage iets structureels als meerdere buren last hebben van exact hetzelfde probleem, dus hebben we het in navolging van de andere buren weer bij de bouwmaatschappij gemeld.
Zoals gewoonlijk hadden we vandaag Maas om op te passen, maar het ging vandaag toch wat anders dan we gewend zijn. Ons mannetje is namelijk ziek, hij heeft lichte koorts en is duidelijk niet in zijn gewone vrolijke doen.
Vandaag is Gijsje vijf jaar geworden, en uiteraard zijn Riet en ik langs geweest om dat te vieren. Eigenlijk was de viering aanstaande zaterdag gepland maar dan zou ik er niet bij kunnen zijn omdat ik zaterdagochtend al vertrek voor mijn trip naar Bengaluru in India. Het werd dus alsnog vandaag, wat op zich leuker was voor Gijsje zelf want nu kreeg ze haar cadeautje vandaag al en niet pas zaterdag.
We hadden onderweg van Amsterdam naar Dubai iets van de verloren tijd ingehaald want we kwamen maar een half uur te laat aan in Dubai. Het verblijf in de business lounge was zoals verwacht aangenaam en de vlucht naar Bengaluru vertrok zowaar wel op tijd. Deze vlucht duurde maar iets van drie en een half uur waardoor ik ’s morgens om negen uur lokale tijd aankwam in Bengaluru.
Akansha en ik gingen in de avond op pad om te zien of we ergens wat te eten konden vinden. Dat viel nog niet mee want omdat het een vrije dag was waren ook vrijwel alle restaurants gesloten. Akansha had iets gevonden bij de jachthaven, de Elisabeth Qauy, en dat restaurant was inderdaad open maar het was er bomvol. We moesten dus of zo ongeveer staande eten of iets anders zoeken en dat deden we maar.
We wilden eigenlijk alweer terugwandelen toen we vlak ernaast nog een Chinees restaurant zagen met de klinkende naam “Little China Girl”. Het was druk binnen (voor mij altijd een goed teken voor wat de kwaliteit van het eten betreft) maar gelukkig was er nog een tafeltje vrij. Akansha ging voor noedels, ikzelf koos voor gebakken rijst (oke, nasi…), en ook hier waren de porties zo groot dat we er niks meer bij hebben besteld. De bediening was aan de sacherijnige kant maar het eten maakte dat ruimschoots goed. Bijzonderheidje was dat dit voor Akansha de eerste keer van haar leven was dat ze met stokjes had, en ik moest dus even een foto maken die ze naar haar ouders stuurde.
Watto had iedereen vermaakt met het maken van foto’s die hij vervolgens door een App haalde om iedereen te transformeren in iets heel anders. Wat hij van mijn foto maakte zie je hiernaast, Riet reageerde meteen dat ik zo niet thuis hoefde te komen…
Na de koffie wandelden we nog wat rond in de prachtige tuin van het restaurant, waarna we verder reden naar het huis van Pat en Howard. Ik kende dit huis nog niet, want tijdens ons bezoek aan Perth vijf en een half jaar geleden woonden ze nog in een huis in de heuvels ten zuid-oosten van Perth. Ze wonen nu ruim vier jaar in dit nieuwe huis in een wijk die nog volop in ontwikkeling is. Het huis is werkelijk schitterend, ruim en licht en alles gelijkvloers, met een mooie, redelijk grote tuin en een dubbele garage.
Gistermiddag toen ik net weer thuis was kwamen Martin, Sandra, de kleinkinderen en ook Robin (alleen want Astrid moest werken) even langs om gedag te zeggen. Uiteraard was het geweldig om Gijsje en Maas weer even te zien, maar ik was toch blij dat ze weer weggingen want ik was bang dat ze gestoord zouden worden van mijn gegeeuw. Ik kon mijn ogen bijna niet openhouden en ik ben dan ook vlot na hun vertrek op de bank in slaap gevallen.
Toen Gijsje de leeftijd had die Maas nu heeft kocht Riet een paar klompjes voor haar voor in de tuin. Ze heeft daar regelmatig op gelopen, al vond ze ze wel lastig om te dragen en ze groeide er ook snel uit. Dat paar klompjes staat nog steeds bij ons in de serre en het wachten was op het moment dat Maas groot genoeg was om ze aan te kunnen, en dat moment is aangebroken. Hij heeft vandaag op de klompjes gelopen en het ging al heel aardig, al zijn ze nog iets aan de grote kant.