Gistermorgen verliep alles op Schiphol naar wens. Mijn telefoontje naar Malaysia Airlines had inderdaad resultaat gehad want onze plaatsen in het vliegtuig waren veranderd, we zaten nu op het bovendek van de 747 zoals Riet graag wilde. We vertrokken precies op tijd en ruim een uur later zaten we al aan de beroemde saté. We kwamen vanmorgen, een kort dutje en vier speelfilms later, iets voor zes uur in de ochtend aan op KL International Airport.

En wat denk je, terwijl we naar de gate taxieden zagen we dat het plensde van de regen! Maar gelukkig, toen we drie kwartier later buiten stonden was het al weer droog en ondanks dat het net licht begon te worden was het al vijfentwintig graden.

We regelden een taxi om ons naar ons hotel te brengen en zo stonden we even voor achten al voor de balie van het Ascott. Ons appartement was nog niet klaar maar dat werd keurig opgelost, we kregen een tijdelijk appartement waar we konden wachten. Daar aangekomen stortte Riet meteen op een bed in slaap en mijn ogen vielen even later dicht op de bank. Ik werd bij half twee pas weer wakker en het leek me verstandig om Riet ook maar wakker te maken, al dacht die daar heel anders over…

Vlak daarna werden we gebeld dat ons appartement gereed was en verhuisden we naar ons appartement op de veertiende verdieping. Na ons te hebben opgefrist en de koffers te hebben uitgepakt gingen we naar het vlakbij gelegen winkelcentrum Suria waar we wat kleine boodschapjes deden (inderdaad, wel heel veel soorten Lays chips maar geen paprika…) en een emmer koffie (medium maat) dronken op het terras bij Starbucks.

En nu zijn we dus weer “thuis” waar we eerst gaan proberen Internet verbinding te krijgen. Of dat gelukt is weten jullie al op het moment dat je dit leest…

Voor alle zekerheid had ik mijn laptop en mijn telefoon nog twee daagjes langer gehouden, voor het geval dat, en dat bleek een goed idee want vanmorgen nog was er het nodige sms verkeer met de dame die ons gaat helpen met het zoeken van een huis.

Langer dan vandaag kon ik het inleveren niet uitstellen en ik ben dus nog even terug geweest om beide bij mijn bazin in te leveren. Dat was echt het laatste wat mij op kantoor in Rijswijk nog te doen stond dus dat betekende ook afscheid nemen van mijn collega’s.

De foto is trouwen van het kantoor in Rijswijk waar ik de laatste maanden heb gewerkt, het Alaska gebouw.

Het werd ook mijn laatste bezoek aan de Sportschool van Thea Hoogervorst vandaag. Ik sport daar nu al weer zo’n zeven jaar, met onderbreking van de twee en een half jaar dat ik op Sakhalin heb gewoond. Misschien ga ik wel weer terug als we terugkomen uit Maleisië over een paar jaar, ik heb alvast de toezegging dat ik dan die keer geen inschrijfgeld meer hoef te betalen…

Na een wederom vrij rampzalig verlopen voetbalweekeinde was vandaag mijn laatste echte werkdag op kantoor. Niet dat er nog veel voor me te doen was, maar er waren toch nog wat dingetjes die afgerond moesten worden. Eigenlijk was ik ook van plan meteen maar mijn laptop en telefoon in te leveren maar met name die laatste kon de komende dagen nog wel eens van pas komen dus die lever ik toch maar pas in over een paar dagen.

Er was vandaag ook nog contact met Team Relocations in Kuala Lumpur, het bedrijf wat ons gaat helpen met het vinden van een huis. Ik had al een paar voorkeuren aangegeven en blijkbaar hebben ze daar al wat mee gedaan want ze wilden aanstaande maandag al meteen met ons op huizenjacht. Nou komt dat slecht uit want dan zit ik de hele dag in vergaderingen, maar op dinsdag heb ik nog een gaatje gevonden en dan gaan we dus op pad.

Benieuwd waar ze mee gaan komen, de verhalen over de diverse voorkeurslocaties zijn wisselend. Maar ik denk dat mijn collega’s in KL gelijk hebben, je kunt niet beslissen aan de hand van een paar plaatjes op het Internet, je moet het gewoon zien…

Weer vroeg mijn bed uit want ik had vanmorgen om acht uur al een afspraak bij de dokter om de resultaten van het onderzoek van de afgelopen week te bespreken.

De resultaten van de bloeddruk metingen en het bloedonderzoek werden bekeken en er werd een laatste keer een bloeddruk meeting gedaan. En weer was mijn bloeddruk net op het randje (140-85) maar acceptabel, net als de afgelopen dagen. Ook de resultaten van het bloedonderzoek waren goed, mijn cholesterol was zelfs meer dan een punt lager dan de Shell dokter had gemeten (6.9 in plaats van 8.0). Kortom, geen medicatie noodzakelijk, wel een waarschuwing dat ik op moet letten met eten en het advies om eens per halfjaar een controle te laten doen.

En er was nog meer goed nieuws, ook de bevestiging voor ons tijdelijke onderkomen in KL is vanmorgen bevestigd. We zitten de eerste maand in de Ascott Residences en dat is precies wat we graag wilden. Het Ascott was niet alleen het mooiste complex wat we konden kiezen maar het zit ook nog eens letterlijk naast de deur, het kantoor waar ik ga werken staat er pal naast.

De radiostilte werd vanmorgen verbroken door een mailtje waarin stond dat het gedeelte van de immigratie procedure wat noodzakelijk was voor ons vertrek naar Maleisië is afgehandeld en dat onze immigratie is goedgekeurd.

Buitengewoon goed nieuws want dat betekent dat we nu in principe kunnen vertrekken. Het enige wat er nog nodig is is dat Personeelszaken in Kuala Lumpur onze reis en tijdelijk verblijf gaat regelen. Hopelijk krijgen we daar snel bericht van. Ik ben in ieder geval meteen wat mailtjes gaan rondsturen om er wat gang in te krijgen.

En ik ben ook vanmorgen al vroeg op pad gegaan om bloed te geven en mijn ochtendplas in te leveren voor onderzoek naar mijn hoge bloeddruk en cholesterol. Daarna ben ik langs de huisarts geweest waar mijn bloeddruk weer werd opgemeten. En wat denk je, 130-90, zoals het hoort en veel lager dus dan vorige week. Misschien dan toch gewoon een beetje stress vanwege de verhuizing?

Om tien uur vanochtend zaten Riet en ik vanmorgen bij de bedrijfsarts in Rijswijk om gekeurd te worden voor onze uitzending naar Maleisië. Maar goed dat ik daar een week of wat geleden nog even voor gebeld had naar de Medische dienst want onze onvolprezen afdeling Personeelszaken, die tegenwoordig in Krakow in Polen zit, had gemeld dat een keuring helemaal niet nodig was en dat bleek dus absoluut niet waar.

We hadden vooraf al het papierwerk ingevuld en dat had ik dus heel handig vergeten mee te nemen uit de auto, dus ik moest vooraf nog snel helemaal terug naar de parkeergarage aan de andere kant van het Shell complex om de map alsnog op te halen.

De keuring zelf leek een futiliteit vergeleken bij de keuring voor Sakhalin een aantal jaren geleden want de verpleegster vertelde ons dat er alleen bloeddruk zou worden gemeten en er werd een vingerprik gedaan om Cholesterol te meten. En dat ging voor mij dus niet helemaal volgens verwachting want mijn bloeddruk bleek veel te hoog en ook mijn cholesterol was “zorgwekkend”. Ik werd dan ook meteen doorverwezen naar de huisarts om een nader onderzoek te laten doen. Bij Riet was alles zoals gewoonlijk in orde en zelfs het feit dat ze rookt als een schoorsteen werd niet als probleem aangemeld, ze kreeg zelfs er zelfs geen opmerkingen over! Ze kreeg alleen twee vaccinaties die waren verlopen.

Ik zat dus vanmiddag al bij de huisarts die voor volgende week gelijk een aantal vervolgafspraken maakte. Leuk, dan heb ik vakantie…

Maleisië is een moslimland en dat betekent dat alcoholische dranken er tamelijk duur zijn. Riet had dan ook het idee opgevat om de nodige dozen wijn mee te nemen in de container. 

Tenslotte hebben we een container van 60 kuub tot onze beschikking en die gaan we hoogstwaarschijnlijk bij lange na niet gevuld krijgen. Aan de ruimte ligt het dus niet, maar ik heb toch maar even voorzichtig geïnformeerd of daar in Maleisië niet moeilijk over wordt gedaan. En wat blijkt, geen enkel probleem, alleen wordt er wel zo’n 250% belasting op geheven…

Ja, je leest het goed, er staat geen nul teveel. Dat betekent dat het een veel te dure grap wordt, want we moeten die belasting zelf ophoesten. Er gaat dus geen drank mee in de container naar Kuala Lumpur…

Waar ze gek genoeg nog veel moeilijker over doen zijn CD’s en DVD’s. Die moeten bij importeren allemaal beluisterd en bekeken worden om te zien of ze wel fatsoenlijk genoeg zijn om het land binnen te mogen, en ze rekenen daar ook nog eens drie dollar per CD of DVD voor. Die kosten worden door Shell betaald, dus het is in feite alleen te hopen dat de douaniers van Dream Theater, Rush en Uriah Heep houden….

Er was niet veel nieuws te melden de afgelopen dagen en dat kwam omdat in Maleisië iedereen een aantal dagen vrij was om het Festival van Aidilfitri te vieren.

De meer populaire benaming voor dit feest is “Hari Raya Puasa”, of simpelweg “Hari Raya”, wat “Feestdag” betekent in het Maleis. Het feest is ter ere van het einde van de Ramadan, bij ons beter bekend als het Suikerfeest.

Voor ons betekende dat een week van complete radiostilte maar hopelijk horen we volgende week nieuws over de immigratie afhandeling, de tickets, ons tijdelijk verblijf…

Als we aankomen in Kuala Lumpur hebben we niet meteen een huis, en we krijgen de eerste maand dan ook tijdelijke huisvesting. We hebben dus een maand de tijd om te zoeken naar een vaste verblijfplaats.

Vandaag kreeg ik een lijst met hotels waar we uit moeten kiezen om die eerste maand te verblijven. De lijst bevatte vijf “gewone” hotels en vijf appartementen complexen waar je een zogenaamd “serviced apartment” kunt huren. In feite zijn dat gewoon hotels waar ze kleine (en grote) appartementen verhuren en verder dezelfde faciliteiten bieden als een hotel.

Zo’n “serviced apartment” heeft onze voorkeur want dan heb je een woonkamer, een slaapkamer, een keuken en een badkamer. Dat is toch wat aantrekkelijker om een maand in te wonen dan een hotelkamer.  En aangezien Riet degene is die er de meeste tijd zal doorbrengen heb ik de lijst meteen doorgestuurd, kan ze op haar gemak wat leuks uitzoeken.

In eerste instantie was mijn begindatum in Kuala Lumpur gepland op 1 september maar dat bleek niet haalbaar. De hele papierwinkel die ermee gemoeid is nam langer in beslag dan gedacht en ondanks een paar meevallers moest onze vertrekdatum naar achteren worden geschoven.

Een van de meevallers was dat er geen toestemming voor mijn baan nodig bleek te zijn van Petronas, de zustermaatschappij van Shell in Maleisië, omdat ik in principe ga werken voor een project waar Petronas niet bij betrokken is. Dat scheelt een proces wat weken, zo niet maanden kan duren, dus dat dat niet hoefde scheelde een flinke slok op een borrel. Desondanks moest er toch een nieuwe datum bepaald worden, en omdat contracten in principe ingaan op de eerste van de maand is dat nu in overleg met de afdeling Personeelszaken in Kuala Lumpur 1 oktober geworden.

Nu we een datum hebben kunnen we dus eindelijk wat concrete zaken gaan regelen, zoals wat we in eerste instantie mee willen nemen, en we kunnen alvast wat gaan oriënteren op waar we eventueel willen gaan wonen. Welke datum we precies vertrekken weten we nog niet helemaal zeker maar omdat 1 oktober de datum is dat ik geacht word aan te komen in Kuala Lumpur zal dat hoogstwaarschijnlijk 30 september zijn.

Toen ik mijn ouders vertelde van ons nieuwe avontuur was het nog niet helemaal zeker dat het door zou gaan maar het eerste wat mijn vader zei was “Dan moet ik zaterdagmiddag weer alleen naar de voetbal..”.

En dat vind ik zelf ook erg jammer, want we volgen ons cluppie Quick Boys al meer dan twintig jaar, uit en thuis, en het zal dus voor ons allebei even wennen worden.

Het nieuwe seizoen is inmiddels al begonnen, dus een paar wedstrijden kan ik nog mooi meepikken maar het ziet er niet naar uit dat ik veel ga missen. Het ging de laatste seizoenen al steeds minder, met als absolute dieptepunt het afgelopen seizoen met de laagste klassering ooit, en na de eerste wedstrijden is er nou niet echt een grote verbetering zichtbaar.

Maar dat maakt voor trouwe supporters niks uit, ik blijf trouw alles volgen op afstand en dankzij het feit dat iedere wedstrijd tegenwoordig op video wordt vastgelegd kan ik zelfs in Maleisië de samenvattingen zien via het Internet.

Ik dacht dat Rusland erg was met alle benodigde documenten om het land in te komen, maar Maleisië is nog erger! Er moet nu zelfs een kopie van ons trouwboekje worden opgestuurd, gelegaliseerd door een notaris. Verder natuurlijk allerlei andere, meer bekende zaken en de plaatselijke fotograaf is ook al weer blij met ons want met één setje pasfoto’s red je het natuurlijk niet.

De vertrekdatum is nog steeds onzeker, maar het is inmiddels al wel duidelijk dat we 1 september niet gaan halen. Mijn nieuwe baas heeft al aangegeven dat als het erg lang gaat duren dat ik dan tussentijds eerst maar over moet komen voor een business trip. Dat is nog even afwachten, de datum is voorlopig bijgesteld tot midden september.

Riet is dus al driftig allerlei websites aan het afspeuren naar huizen in Kuala Lumpur. We weten inmiddels wat het budget is wat we krijgen om een huis te huren, en de vraag is dus nu wat we willen. Wordt het in de stad dan wordt het bijna automatisch een appartement, wordt het in de buitenwijken dan kan het ook een huis zijn. Daarnaast is er nog de vraag of we gemeubileerd kunnen huren of niet, wat weer belangrijk is voor wat we mee moeten nemen.

We weten inmiddels waar mijn collega’s zo ongeveer wonen, dat mensen zonder kinderen vrijwel allemaal in de stad wonen omdat dat toch het gezelligst is, dat we rekening moeten houden met de reistijd naar kantoor, dat het kantoor over twee jaar gaat verhuizen naar een andere locatie zodat daar alvast rekening mee kan worden gehouden, enzovoort, enzovoort…

Kortom, nog steeds veel open vragen en het antwoord is in de meeste gevallen nog steeds “Geen idee”.

Maleisië ligt in Zuid-Oost Azië, op ongeveer tien uur vliegen van Nederland. Op de wereldkaart hier beneden zie je Nederland rood en Maleisië donkerblauw. Zoals je ziet bestaat Maleisië eigenlijk uit twee delen, een deel dat ligt op wat vroeger het Indonesische eiland Borneo was, en het schiereiland waar wij gaan wonen, wat in het noorden grenst aan Thailand.

Maleisië zoals het nu bestaat is als staat opgericht in 1963, het schiereiland zelf werd in 1957 onafhankelijk nadat het een kolonie van Engeland was geweest onder de naam Malakka. Hoewel Maleis de officiële taal is spreken veel mensen Engels, en ook Chinees wordt veel gesproken. De belangrijkste godsdienst is de Islam (ruim 60% van de bevolking), gevolgd  door het Boeddhisme (20%).

Wat het klimaat betreft, het is er tropisch en dus altijd warm, tussen de 27 en 34 graden, en vochtig. En als je zoals ik van Indonesisch eten houdt dan zit je gebeiteld daar, want de Maleise keuken lijkt heel erg op de Indonesische.

Net als Nederland is Maleisië een monarchie, maar er is een belangrijk verschil. Het schiereiland Malakka bestaat uit negen sultanaten, en uit die negen sultans wordt bij toerbeurt elke vijf jaar een nieuwe koning gekozen.

In 2003 ben ik voor het eerst in de Maleise hoofdstad Kuala Lumpur geweest voor mijn werk, en ik was enorm verbaasd over deze stad. Ik had zo’n hypermoderne stad niet verwacht in Zuid-Oost Azië, want ik wist niet beter of in dat deel van de wereld liep iedereen met een strooien hoed achter een ploeg met een buffel ervoor over eindeloze rijstvelden.

Onze vakantie in 2004 was dan ook niet helemaal toevallig een rondreis door Maleisië, waarbij we een goeie indruk hebben gekregen van dit prachtige land. En hoewel het toen nog helemaal niet van toepassing was zei ik meteen tegen Riet dat ik daar heel graag eens zou willen wonen en werken voor een paar jaar. Wist ik toen veel…

En nu gaat het dan gebeuren. Op dit moment weet ik eigenlijk nog helemaal niks omdat al het officiële papierwerk nog afgehandeld moet worden, dus als je vraagt wanneer we weggaan en waar we gaan wonen dan is het antwoord: “Geen idee”.