Vanmorgen werd ik met een schok wakker omdat mijn wekker afliep. Niks bijzonders zul je misschien zeggen, maar voor mij wel want ik ben altijd wakker voordat de wekker afgaat. Niet echt een vlot begin dus van mijn eerste echte werkdag, en dat is het want tijdens mijn vorige korte shift heb ik zelf nog niet echt veel werk kunnen doen, dat was meer over de schouder van mijn maat meekijken.

Maar nu moest het dan gebeuren, en gelukkig wist ik al dat het een relatief rustige dag zou worden want het is weekend in Irak. Ik besloot na het ontbijt om niet de bus te nemen maar naar kantoor te wandelen, een wandeling van zo’n anderhalve kilometer die op dat tijdstip van de dag nog goed te doen is. Ik kwam zelfs nog net iets eerder dan de bus aan bij het gebouw waar de IT afdeling (waar ik ook bij hoor) is gevestigd.

Op kantoor stapte ik naar binnen net voor een Nigeriaanse collega die me vroeg of ik soms iemand zocht. “Nee,” zei ik, “ik kom hier werken…”. Er druppelden nog een paar collega’s binnen die ik op een na allemaal nog niet kende, en dat komt omdat degenen die ik al wel heb ontmoet meestal nog op rotatie-verlof zijn (behalve de Iraki’s natuurlijk want die hebben gewoon weekend).

Er is iedere vrijdag een vergadering van alle expats in het IT-gebouw en daarna gingen we (het was ondertussen rond half twaalf) gezamenlijk terug naar het kamp voor de lunch. Dat doen we tussen de middag maar met de bus want met de ruim 43 graden van vandaag en in de brandende zon is het niet echt verstandig om te gaan lopen.

Verder was het zoals verwacht een rustige dag met veel oriëntatie en uitzoekwerk, mails en rapporten doorlezen en proberen overal kaas van te maken, wat trouwens niet altijd meeviel. Het zal nog wel een paar dagen voordat ik echt wat zinnigs kan gaan doen, maar het begin is er…

Ik krijg nogal eens de vraag van vrienden en bekenden wat ik nou precies doe in Irak, en laat ik daar eens een antwoord op proberen te geven. Daarvoor moet ik eerst uitleggen waar ik werk en wat we daar allemaal doen.

Het eerste plaatje laat zien waar we precies zitten in Irak. De rode cirkel geeft aan waar ik gestationeerd ben, in Khor Al Zubair, maar zoals je ziet heeft de Basrah Gas Company meerdere fabrieken.

Khor Al Zubair ligt op ongeveer dertig kilometer ten zuiden van Basrah en zoals je ook kunt zien relatief dicht bij de grens met Iran en de Perzische Golf.

Wat de Basrah Gas Company doet is het verwerken van het gas wat vrijkomt als restproduct bij de verwerking van ruwe olie. Dat gas werd vroeger gewoon afgefakkeld wat niet alleen zonde is maar ook schadelijk voor het milieu. 

Het proces om het gas te scheiden van de andere producten die ontstaan bij het verwerken van ruwe olie zie je op dit plaatje hier links.

Het “vuile” gas wordt in de fabrieken voor het grootste deel verwerkt tot aardgas wat verkocht wordt aan het nationale gasbedrijf DOMGAS wat er hun energiecentrales mee van brandstof voorziet. Er wordt verder ook nog LPG geproduceerd, en er zijn daarnaast nog andere producten zoals Propaan en Butaan die bestemd zijn voor de export. Het hele verhaal zie je op het volgende plaatje, wat wel een beetje technisch is maar het laat mooi het hele proces zien. En zoals jullie inmiddels wel weten, ik werk op de fabriek die in het plaatje wordt aangeduid als “KAZ”:

En wat ik nu precies doe? Nou, al die fabrieken bestaan uit heel veel onderdelen waarvan de specificaties, de tekeningen en de processen vastgelegd zijn in computerbestanden en documenten. Het probleem is dat al die gegevens nu overal verspreid zijn opgeslagen, en de taak van de afdeling waar ik toe behoor is het vastleggen van al die gegevens in centrale bestanden die al die gegevens aan elkaar koppelen zodat het makkelijk is om informatie op te zoeken.

Er zijn twee teams: het ene houdt zich bezig met het organiseren van alle documenten, het andere is verantwoordelijk voor het herstructureren en vastleggen van alle elektronische data. Samen met mijn back-to-back leid ik dat laatste team, en onze belangrijkste taak hierin is het opleiden van Iraki’s om dit werk te gaan doen.

Ben ik een beetje duidelijk zo? Zo niet dan hoor ik het wel.

Zoals gezegd is het ’s morgens heerlijk om naar kantoor te wandelen, een wandeling van iets van een kwartier, en ook ’s avonds terug is het goed te doen.

Voor wandelaars is er een apart pad het kamp uit waarbij je niet via de hoofdpoort het fabrieksterrein betreedt maar via een gebouwtje met een beveiligd draaihek en een zijuitgang in de betonnen muur rond het kamp. Dat beveiligde draaihek is trouwens zo krap dat ik me afvraag of het wel te gebruiken is door mensen met laat ik zeggen een wat ronder postuur…

Het eerste wat je ziet als je het kamp uitloopt richting de fabriek is een groot elektronisch bord waarop diverse standen worden bijgehouden.

In het bovenste gedeelte wordt bijgehouden hoelang het geleden is dat er een incident of een ongeval is geweest en hoeveel lekken er zijn geweest in die periode. In het onderste gedeelte wordt bijgehouden wat de dagelijkse productie is van gas, LPG en condensaat.

Tussen de middag is het op dit moment geen doen om voor de lunch heen en terug te lopen naar het kamp, waar het restaurant is. Je komt daar al vrij snel achter als je het toch probeert want de hitte is op dat moment van de dag zo erg dat het je gewoon de adem beneemt.

De vorige keer dat ik hier was, amper een maand geleden was het nog wel te doen maar op dit moment loopt de temperatuur rond het middaguur op tot bijna vijftig graden zoals je kunt zien op de weer-app op mijn telefoon.

Overigens, hoewel de app een maximale temperatuur aangaf van negenenveertig graden hoorde ik vanavond dat sommige thermometers in het kamp zelfs temperaturen tot eenenvijftig graden hadden aangegeven…

Er zat tussen de middag in het portaal van ons gebouw een zielig uitziend vogeltje wat het zo te zien ook moeilijk had met de hitte en misschien daarom ook wel de schaduw had opgezocht.

Iets wat altijd heel serieus wordt genomen in deze business is veiligheid, en niet alleen veiligheid ten aanzien van de processen in de fabrieken maar ook persoonlijke veiligheid. De grootste afdeling binnen bedrijven is niet zelden de afdeling die toeziet op alle mogelijke aspecten van veiligheid, en die organiseert hier regelmatig bijeenkomsten om een bepaald onderwerp te bespreken. En dat kan dan van alles zijn, van het werken op steigers tot geestelijke gezondheid.

Gisteren hadden we zo’n bijeenkomst waarbij iedereen geacht wordt alles te laten vallen voor een half uur om de presentatie bij te wonen. Ik hoefde niet ver te lopen want het was in de hal net voor mijn deur, en het onderwerp was “vermoeidheid”. Het ging over de oorzaken en gevolgen, met name natuurlijk tijdens het werk, en wat eraan te doen is door jezelf en eventueel door collega’s. De presentatie werd gegeven in het Arabisch en in het Engels, het Arabische gedeelte werd gedaan door Mustafa die in mijn team zit, hij is op de foto de tweede van rechts.

Iets wat hier heel wat minder serieus wordt genomen is de werkethiek. De werkdagen zijn voor de lokale werknemers niet bepaald lang, ze komen rond een uur of acht en ze vertrekken alweer om twee uur ’s middags. Dat wil zeggen, als ze al op komen dagen, want de meesten komen wanneer het ze uitkomt. Dat klinkt voor ons Westerlingen ronduit bizar maar er is ons tijdens onze introductietrainingen op het hart gedrukt hier vooral niet moeilijk over te gaan doen. Dat levert totaal niets op, en als het al iets oplevert zijn het moeilijkheden voor jezelf.

Het punt is namelijk dat de meeste lokale werknemers onderdeel zijn van het oorspronkelijke Iraakse gasbedrijf wat nog steeds onderdeel uitmaakt van dit samenwerkingsverband, en dat is een overheidsbedrijf. Het zijn dus allemaal ambtenaren en die kunnen in dit land niet ontslagen worden (er zit nog veel meer achter maar daar kom ik nog wel eens uitgebreider op terug). In mijn team bijvoorbeeld heb ik op dit moment twee man: de ene is de hele week niet verschenen, de andere wel maar woensdag wenste hij me bij vertrek alvast een prettig weekend want “Morgen kom ik niet,” zei hij. Mijn collega van Document Control heeft zes man maar vertelde me dat er op een willekeurige dag hooguit twee verschijnen.

Soms is het plotseling druk op kantoor, maar dat heeft een praktische reden. De meesten hebben namelijk thuis geen air conditioning en op kantoor is het lekker koel…

De bovenstaande foto is gemaakt tijdens de wandeling naar kantoor in de vroege ochtend, rond een uur of half zeven. Eigenlijk is het een kijkje achterom want het kantoor is de andere kant op. 

Wat je ziet is het KAZ kamp waar onze onderkomens zijn. Achter de twee tanks zie je de muur waarachter het kamp zich bevindt en rechts zie je een van de wachttorens’ De ingang van het kamp is een beetje moeilijk te zien maar de is recht onder de communicatietoren die ongeveer midden in het kamp staat. Deze toren zorgt voor al onze communicatie met de buitenwereld dus ook onze Wifi.

Vlak naast de toren, op de foto overigens helemaal niet te zien, is de DFAC (Dining Facility) oftewel ons restaurant, of onze kantine, hoe je het noemen wilt. Als je daar naar door de deur stapt is de eerste ruimte waar je binnenkomt een wasruimte waar iedereen geacht wordt eerst zijn of haar handen te wassen voordat je de eigenlijke eetzaal betreedt. Daar zijn ze nogal panisch over want er staat zelfs een groot waarschuwingsbord recht tegenover de ingang waarop vermeld staat welke afgrijselijke ziektes je allemaal kunt krijgen als je je handen niet wast voor het eten.

Lijkt misschien wat overdreven maar aan de andere kant, het is eigenlijk toch wel een goeie gewoonte toch? 

En vandaag zat het weekend er voor ons al weer op. Het is toch wel even wennen dat het weekend hier op vrijdag en zaterdag is, het klopt voor je gevoel gewoon niet dat het morgen zondag is hier en geen maandag…

Zoals ik al had verteld wordt de beveiliging in het KAZ kamp heel serieus genomen en als onderdeel daarvan worden er regelmatig oefeningen gehouden. Soms worden die van tevoren aangekondigd, maar soms ook niet.

Zo’n onaangekondigde oefening was er dus vanavond. Ik was net terug in mijn kamer na het diner toen ik me de pleuris schrok omdat het alarm afging. Iedere kamer heeft zijn eigen luidspreker dus het geluid was oorverdovend. Er werd omgeroepen dat het om een beveiligingsoefening ging, iedereen moest onmiddellijk naar binnen gaan of binnen blijven en nadere berichten afwachten.

Het alarmsignaal bleef minutenlang oorverdovend afgaan totdat er werd omgeroepen dat alles veilig was, gevolgd door een boodschap dat iedereen zich moest melden op verzamelpunt 1, een groot vierkant plein van grint in het midden van het kamp. Ik verliet mijn kamer om er naar toe te gaan en voegde in in de stroom mensen die allemaal die kant op gingen. Op het plein zijn plekken aangeduid met nummers die corresponderen met het nummer van het gebouw waar je verblijft. Mijn gebouw is nummer zestien dus ik sloot aan in de rij achter nummer zestien.

En toen was het wachten. We zagen de mensen van de beveiliging rondlopen met bewapening en er stonden verscheidene gepantserde Toyota Landcruisers geparkeerd rond het plein. De sfeer in de rij was ontspannen en het werd nog soortement van gezellig ook want je raakte aan de praat met mensen die je nog niet kende. De meeste gesprekken begonnen met “Wat was jij aan het doen toen het alarm afging?”, en dat leverde de nodige hilariteit op want sommigen stonden net onder douche en anderen lagen al in bed.

We moesten bijna een half uur wachten op het plein waarbij ondertussen onze namen werden opgenomen. Het bleek dat er uit ons blok twee namen misten en die moesten door de beveiliging worden gecontroleerd. Een van de afwezigen, een Chinese, beweerde dat ze het alarm niet had gehoord, wat mij een raadsel is want volgens mij was het tot in Rijnsburg te horen…

Uiteindelijk kregen we van de beveiliging het sein veilig, met meer informatie over de oefening. Er was een aanval op de hoofdpoort gesimuleerd (vandaar het commando binnen blijven) en het resultaat van de oefening was succesvol geweest gezien de reactietijden van zowel de beveiliging als de bewoners.

En toen mochten we weer naar binnen, en dat was volgens de woordvoerder van de beveiliging precies op tijd want de voetbalwedstrijd België tegen Japan stond op het punt van beginnen…

Iets wat van mij hier verwacht wordt en wat ikzelf heel erg leuk vind is het helpen van mijn collega’s met hun Engels. Je zou verwachten dat dat gedaan zou worden door iemand die Engels als moedertaal heeft maar die spreken meestal te snel of hebben een dik accent (Schotten…), en dat maakt het voor de Iraki’s grappig genoeg moeilijker om ze te verstaan dan mij. Vandaar het speciale verzoek aan onder andere mij en mijn maat Sachin (die weliswaar uit India komt maar al twintig jaar in Canada woont) om te helpen met gesprekken en ook lessen.

De vorige keer dat ik hier was heb ik al zo’n les bijgewoond om eens te kijken hoe het gaat, en eerlijk gezegd schrok ik toen van het niveau van vrijwel alle Iraki’s. Sommige kunnen Engels sprekend redelijk uit de voeten maar een stuk tekst oplezen gaat bij de meesten heel erg moeizaam en het is vaak duidelijk dat ze het wel lezen maar absoluut niet begrijpen wat er nu eigenlijk staat. Mijn Iraakse baas is bijvoorbeeld een hele aardige man maar zijn Engels is heel erg slecht en als we met elkaar praten (wat hij graag en veel doet) moet mijn teammaat Mustafa regelmatig bijspringen om te vertalen.

Vandaag heb ik zelf mijn eerste les gegeven. Geen onverdeeld succes voor wat betreft de opkomst want van de drie genodigden was alleen Mustafa er, maar die was wel heel erg enthousiast en dat maakte een hoop goed. Ik probeerde vooral om hem veel te laten praten want hoewel hij een van de Iraki’s is die het beste Engels spreekt is het nog steeds tweede-klas-middelbare-school niveau met veel versprekingen.

Ons gesprek ging aan de hand van een plaatje uit een Engels lesboek waarop een winkelstraat te zien was en we raakten in een gesprek over winkels en straten in Basrah, en over de winkel van Mustafa’s eigen ouders, hoe een Iraakse familie allemaal samen eet en nog veel meer. Erg leuk, en ik heb zelf ook zo het nodige geleerd over het leven in Irak, zelfs een beetje over de periode na de laatste oorlog, iets waar in principe niet over gesproken wordt.

Mijn baas spreekt zoals gezegd ook graag Engels omdat hij het beter wil leren spreken maar hij heeft nog een lange weg te gaan. Vooral sommige woorden willen er maar niet goed uit komen ondanks onze voortdurende aanwijzingen. Zo heeft hij het nog steeds over “elekketrikketie” (electricity) en hij heeft ook een airco in de “chicken” (kitchen dus…).

De wind waait nog steeds vanuit het zuiden en dat betekent dat we nog steeds de rook over ons heen krijgen van de flares, en dat is te ruiken. Vaak valt het overigens wel mee, af en toe ruik je het wat sterker, de lucht van verbrande olieresten. Wat vervelender is is dat ik een stankprobleem in de badkamer heb, en ik ben niet de enige.

Ik woon in een van de nieuwste blokken in het kamp (op de foto het achterste van de twee gebouwen) en ik zit op de tweede verdieping. Op zich hebben we een prima kamer maar mijn maat Sachin, die de kamer bewoond als ik er niet ben, vertelde me tijdens mijn vorige bezoek al dat er wat problemen waren met de badkamer. Het schijnt dat daar een stevige rioollucht hing en dat is natuurlijk niet echt fris. Sachin vertelde me ook dat hij er niet achter kon komen waar die lucht vandaan kwam en dat de enige remedie was de badkamerdeur dicht houden en de lucht verder voor lief nemen.

Het bleek toen al dat onze kamer niet de enige was die er last van had, er bleken er meer te zijn maar om niet duidelijke redenen hebben sommige kamers er meer last van dan andere. Een collega die ons erover hoorde praten wist gelukkig raad, hij vertelde dat het door het afvoerputje tussen het toilet en de douchecabine kwam. Het schijnt dat daaronder geen zwanenhals is gemonteerd (wat natuurlijk gewoon standaard zou moeten zijn) en de oplossing was dan ook simpel, het afvoerputje afplakken met tape.

Toen ik hier aankwam was er dan ook geen enkel stankprobleem, totdat ik een paar dagen geleden ’s avonds terugkwam in mijn appartement. De schoonmaker had de badkamerdeur open laten staan en de putlucht kwam me meteen na het openen van de voordeur tegemoet. De schoonmaker had namelijk ook de tape van het putje verwijderd. Nou heb ik hier geen tape, en ik vermoedde al dat dit in opdracht was gebeurd dus voordat ikzelf iets ging doen deed ik eerst navraag. En inderdaad, er was een reden voor: blijkbaar is er in een kamer waar ook het putje was afgeplakt een gevalletje van overstroming geweest en nu mogen de putjes dus niet meer worden afgesloten.

Lekker dan, want de lucht was niet te harden. Een van de oplossingen was het regelmatig doorspuiten van het putje, wat wel hielp niet afdoende, en gelukkig kreeg ik een beter idee. Ik sneed een stuk af van een stuk zeep, propte dat in de pijp onder de vlotter van het afvoerputje zodat het net de pijp niet helemaal afsloot en voilà, het probleem was opgelost. Waarschijnlijk zal de zeep wel smelten op den duur maar we hebben een doorlopende aanvoer van zeep, en we hebben al een paar stukken op voorraad dus we kunnen voorlopig nog wel vooruit. In ieder geval totdat ze dit probleem structureel hebben aangepakt. Als dat tenminste gebeurt…

Het KAZ kamp heeft verschillende faciliteiten om te sporten en ik maar daar best veel gebruik van. De afgelopen jaren had ik al de gewoonte om drie keer per week naar de sportschool te gaan en hier in het kamp ga ik zelfs vier tot vijf keer per week.

De fitnessruimte is overigens niet groot en het aantal toestellen is beperkt. Er staat voor training met gewichten maar één toestel aanwezig, al kun je daar wel verschillende oefeningen op doen. De meeste andere sporters hier doen allemaal aan gewichtheffen waarvoor meerder toestellen beschikbaar zijn en heel veel “losse” gewichten, en dat is dan weer mazzel voor mij want dat ene toestel wat ik gebruik is vrijwel altijd vrij. Meer goed nieuws is ook dat de fitnessruimte binnenkort uitgebreid gaat worden en hopelijk komen er dan ook meer toestellen. Insh Allah, zoals ze hier op alles zeggen.

Ook voor conditietraining is het aantal toestellen beperkt, alleen een cross-trainer en twee roeiapparaten. Nou schijnt er in het naastgelegen kamp ook een fitnessruimte te zijn met wat toestellen voor conditietraining maar daar ben ik nog niet geweest. In plaats daarvan ga ik liever naar het zwembad. Dat zwembad is weliswaar niet breed, je kunt met niet meer dan drie naast elkaar zwemmen, maar het is wel vijfentwintig meter lang. Heel geschikt dus voor het zwemmen van baantjes en dat doe ik dan ook regelmatig.

Het water in het zwembad is trouwens verrassend koud en behalve dat het goed voor je conditie is is een duik dus ook nog lekker verfrissend. Er moet wel een koelinstallatie aanwezig zijn om de watertemperatuur zo laag te houden want met een buitentemperatuur van tegen de vijftig graden overdag zou het water aan het begin van de avond zo’n beetje moeten koken…

Vandaag hebben mijn maat Ali en ik als team-leads van respectievelijk het Document Control team en het Data Control team een vergadering gehad met onze Iraakse baas Haider. Het initiatief was uitgegaan van Haider want hij wil het een en ander gaan veranderen. Tijdens de vergadering zette hij zijn plannen uiteen en het komt er op neer dat wij als team-leads volledige verantwoordelijkheid krijgen voor onze teams.

Tot nu toe was het namelijk zo dat wij alleen verantwoordelijk waren voor het werk wat er gedaan moest worden en de opleiding van de Iraakse team-leden, maar nu worden we ook verantwoordelijk voor de rest van de dagelijkse gang van zaken, inclusief hun beoordeling. Wij krijgen dat nu allemaal in eigen hand en hoeven alleen nog maar onze Iraakse baas op de hoogte te houden.

De reden dat sommige zaken gescheiden zijn geweest heeft alles te maken met de houding van de Iraakse werknemers die eigenlijk niet willen dat er “buitenlanders” de baas over hen zijn, laat staan ze beoordelen. Logisch, want wij “buitenlanders” beoordelen ze natuurlijk veel meer op hun eigenlijke prestaties, en dus veel strenger. Wij worden niet gehinderd door subjectieve criteria zoals bij welke stam of familie ze horen en hoe belangrijk die allemaal wel niet zijn, en dat is nu juist wat de meeste Irakezen geen plezierig idee vinden. Onze baas realiseert zich dat, en misschien wel juist daarom krijgen wij die verantwoordelijkheid.

Het wordt nu ook zo dat onze Iraakse team-leden bij ons moeten melden wanneer ze niet op het werk gaan verschijnen. Nou, dat zal me een klap geven! Zo is Mohammed, een van mijn eigen team-leden, eergisteren en gisteren zonder opgaaf van redenen niet op komen dagen. Mijn andere team-lid Mustafa wist me te melden dat Mohammed weg gaat, terug naar zijn oude baan binnen het bedrijf en dat hij daarom mogelijk niet helemaal meer gemotiveerd is om nog te verschijnen.

Desondanks verscheen Mohammed vandaag weer gewoon op kantoor. In tegenstelling tot Mustafa overigens die ondanks zijn “Tot morgen” van gisteren vandaag zonder opgaaf van redenen verstek liet gaan…

Toen dit bedrijf werd opgericht iets meer dan vijf jaar geleden was er dringend behoefte aan kennis en ervaring en daarom werden er al vanaf het begin buitenlandse werknemers ingehuurd. De situatie was toen in Irak alleen heel anders dan nu en vrijwel alle buitenlanders verbleven dan ook niet in Irak zelf maar in Dubai en bezochten de fabrieken alleen wanneer dat hoognodig was.

Gaandeweg verbeterde de situatie in Irak en kon er regelmatiger in Irak zelf worden gewerkt, maar veel van de buitenlanders werden op zondag (de eerste dag van de werkweek) ingevlogen en ze vlogen op de laatste werkdag van de week (donderdag) weer terug naar Dubai. Het werkschema van deze mensen is dus verschillend van mensen zoals ik. Omdat ik op een vier weken op, vier weken af schema werk ben ik een rotator, de mensen die iedere week vanuit Dubai worden ingevlogen zijn commuters.

Het leven van de commuters lijkt heel aantrekkelijk met een weekend in Dubai en een relatief korte werkweek, maar de meesten zijn er niet zo blij mee. Die korte werkweek is in feite helemaal niet zo kort als je de tijd benodigd om te reizen niet meerekent. En het reizen op zich is al niet aantrekkelijk: veel tijd op een vliegveld voor een relatief korte vlucht van anderhalf uur en dan nog eens de lange rit in de beveiligde bus naar het kamp.

Het bedrijf wil langzaamaan van die kostbare en tijdrovende cummuter-banen af. Als mensen met zo’n baan aan het eind van hun opdracht vertrekken dan wordt de opvolger een rotator. Dat is op den duur veel efficiënter en een stuk goedkoper.

In het kamp hebben we nog een nieuwtje want we hebben nu rond de recreatiezaal annex fitness grasstroken langs het voetpad. Het is weliswaar kunstgras maar het ziet er toch wel goed uit. Van een afstandje tenminste, want als je van dichtbij kijkt is het net slecht gelegde vloerbedekking. Ik heb met verbazing gezien hoe het werd uitgerold en vervolgens met enorme krammen werd vastgenageld. Ik weet niet hoe kunstgras normaal gesproken wordt vastgemaakt maar dit is de eerste keer dat ik gras zie dat op deze manier wordt vastgeniet…

Vandaag zomaar even wat foto’s die ik heb gemaakt tijdens de wandeling naar kantoor. De wandeling naar het fabrieksterrein begint normaal gesproken bij het restaurant na het ontbijt. Het kamp heeft een aparte uitgang voor voetgangers, die gaat door een gebouwtje waarbinnen een draaihek is en buiten gekomen sta je dan voor de uitgang van het kamp:

Buiten gekomen ligt de weg naar de uitgang van het fabrieksterrein maar ik ga de andere kant op, richting de fabriek. Daarvoor steek ik over, ga door een slagboom, volg de weg die na tweehonderd meter een bocht naar rechts maakt en dan loop ik op de lange weg langs de fabriek:

Helemaal aan het eind van deze weg sla ik linksaf, richting de kantoorgebouwen. Het is vandaar nog een paar honderd meter lopen naar het IT-gebouw waar ik zit, wat ergens rechts van de hoofdweg langs de fabriek ligt:

Op de foto hierboven zie je rechts van het midden het IT-gebouw waar ik werk. Rechts op de foto is de electronica-winkel waar ik het al eens over heb gehad, en daarnaast achter de grijze container is een winkeltje wat het beste te omschrijven is als een klein kruidenierswinkeltje. Tussen de middag wordt daar ook eten verkocht en veel van de fabrieksarbeiders komen dan ook daar om te eten. Omdat het vandaag weekend is zijn allebei de winkeltjes uiteraard gesloten.

En over het weekend gesproken, vandaag was alweer mijn vierde weekend hier en dus het laatste van deze shift want mijn laatste week is ingegaan.

Het grootste probleem aan de huidige situatie hier in KAZ is het gebrek aan informatie. We horen weinig van wat er allemaal gebeurd om ons heen, maar het weinige nieuws wat er doorsijpelde van Iraakse collega’s die vandaag naar kantoor waren gekomen was dat het rustiger was dan de afgelopen dagen.

Dat zou best te maken kunnen hebben met het feit dat de inmiddels aangekomen veiligheidstroepen hard optreden tegen de betogers, met gebruikmaking van waterkanonnen en af en toe gericht vuur als de situatie te dreigend wordt. Ook schieten ze in de lucht, wat al heel wat gewonden heeft opgeleverd want die kogels vallen natuurlijk toch weer een keer naar beneden. Er zijn ondertussen al minstens negen doden gevallen onder de betogers, maar dat is voornamelijk gebeurd in steden waar ze probeerden overheidsgebouwen te bestormen.

Hier in het kamp is het onveranderd rustig maar toch beginnen sommige mensen, waaronder ik, zenuwachtig te worden. Dat heeft alles te maken met het feit dat ik en nog een aantal anderen deze week naar huis zouden vertrekken en we weten niet of dat wel doorgaat. Verscheidene luchtvaartmaatschappijen, waaronder Emirates, hebben hun vluchten op Basrah gecanceld en verscheidene collega’s die vandaag zouden vertrekken met een vlucht van Emirates konden daarom niet weg. Er wordt geprobeerd om ze morgen alsnog op een vlucht te zetten maar de vraag  is of dat lukt.

Een aantal oliemaatschappijen (BP, Exxon en Lukoil) hebben al hun personeel al geëvacueerd, maar die zitten meer in de gevarenzone dan wij hier in KAZ. Wij zitten te ver van de bewoonde wereld af om hier voor de deur te komen demonstreren, en eerlijk gezegd lijkt dat me ook geen pretje met de temperaturen die we hier overdag hebben…

De vraag is dus of ik aanstaande donderdag zoals gepland naar huis kan vertrekken of niet. Op dit moment is daar geen zinnig woord over te zeggen maar als de berichten kloppen dat het rustiger wordt dan wordt de kans natuurlijk groter. Een vroegere collega had hier een mooi gezegde voor: “We zullen onze ziel in lijdzaamheid moeten bezitten”…  

Vandaag was de laatste werkdag van mijn eerste volle shift van vier weken. Het zit erop en het is werkelijk omgevlogen, ik heb nog helemaal niet het idee dat ik hier al weer vier weken ben maar aan de andere kant ben ik ook blij dat ik naar huis ga. De dag had ook een beetje het “ik ga op vakantie” gevoel wat je normaal gesproken maar een of twee keer per jaar hebt maar ik ga dat dus de komende jaren elke vier weken hebben.

Vanmorgen heb ik voor mijn vluchten ingecheckt en mijn boardingpassen uitgeprint dus dat is alvast voor elkaar. Er was nog wel een spannend momentje aan het eind van de middag want de grote vraag was “Sta ik wel op de lijst”. We krijgen iedere dag aan het eind van de middag een lijst toegestuurd met daarop alle transporten voor de volgende dag. Als je gaat reizen buiten het kamp, het maakt niet uit waar naar toe, dan mag dat alleen met een beveiligd transport en wie er mee gaan wordt bepaald door de lijst. Sta je daar niet op dan ga je simpelweg niet mee.

Aangezien ik morgen naar de luchthaven moet was het dus zaak om te controleren of mijn naam bij het juiste transport op de lijst vermeld stond. Mocht dat in eerste instantie niet het geval zijn dan moet je dat zo snel mogelijk melden want er komt ’s avonds nog een definitieve lijst en als je daar niet op staat ben je de pineut want die wordt niet meer veranderd. Gelukkig bleek dat niet nodig want ik stond er al meteen op:

Nu alleen nog de weinige bagage die ik mee terug neem in mijn rolkoffer doen en dan ben ik in principe klaar voor vertrek. Morgenochtend ga ik overigens nog gewoon naar kantoor want mijn vlucht is pas om vijf voor half vijf morgenmiddag dus mijn transport vertrekt pas om kwart voor een naar de luchthaven. Kan ik mooi nog even de lunch meepikken in het restaurant want het vertrekpunt van het transport is daar vlak naast.

Van slapen is jammer genoeg niet veel terecht gekomen onderweg. Ik heb misschien twee en een half uur geslapen terwijl ik eigenlijk had willen doorslapen tot vlak voor aankomst maar dat lukte dus niet. Wel leuk was dat ik meteen na het instappen van plek voor me ineens “He Willem” hoorde. Het bleek Paul te zijn, de Engelsman die in Dronten woont en naast wie ik op weg naar huis vier weken geleden had gezeten op de vlucht van Basrah naar Dubai. 

Omdat we met bijna een uur vertraging aankwamen in Dubai had ik ook geen zin meer om naar het hotel te gaan waarvoor ik van Emirates een voucher had gekregen, simpelweg omdat de tijd die ik daar zou kunnen doorbrengen hooguit drie uurtjes zou zijn. Ik besloot dus om maar gewoon in de lounge te blijven hangen tot het vertrek naar naar Basra. Daar heb ik ook nog even geprobeerd nog wat te slapen maar meer dan een uurtje is dat niet geworden. En nee, dat was niet omdat ik bang was dat ik weer mijn vlucht zou missen…

De vlucht naar Basrah vertrok vrijwel op tijd en we kwamen zelfs een kwartier te vroeg aan op de luchthaven van Basrah, om half drie in de middag. De gebruikelijke formaliteiten werden vlot afgehandeld en ik kon al snel door naar de bagagebanden voor het ophalen van mijn rolkoffer. Tijdens het wachten had ik zicht op de Duty Free Shop van de luchthaven en die zie je dan ook op de foto. De bagage kwam uiteindelijk, niet op de band waarboven vlucht EK947 stond aangegeven maar op de band daarnaast waarboven toch duidelijk “Closed” op het bord stond…

De wachttijd in de aankomsthal was nogal lang omdat we op twee collega’s moesten wachten die langer werk hadden omdat ze een nieuw visum moesten. Nadat ze ook in de aankomsthal waren aangekomen werden we in taxi’s gezet die ons naar de vlak buiten de luchthaven gelegen “Dustbowl” brachten. De “Dustbowl” is de plek waar de bussen op ons wachten die ons naar onze uiteindelijke bestemming brengen, en in ons geval was dat dus het KAZ kamp. De rit, die langer duurde dan normaal omdat er uit veiligheidsoverwegingen nog steeds wordt omgereden om mogelijke protestdemonstraties te vermijden, was zoals gebruikelijk eentonig. Het was ondanks de airco in de bus behoorlijk warm in het kogelvrije vest en het enige opwindende was dat we onderweg een uitgebrande tankwagen langs de weg zagen liggen die vanochtend was ontploft waarbij de chauffeur om het leven was gekomen. Het was overigens geen aanslag maar waarschijnlijk gewoon het gevolg van het feit dat ze het hier met de veiligheid nou eenmaal niet zo nauw nemen.

Om even over vijven arriveerden we in het KAZ kamp waar ik na het ophalen van de sleutel naar mijn kamer ging. Ik was bekaf en wilde eigenlijk meteen na het avondeten naar mijn bed gaan maar het werd toch wat later dan verwacht. In het restaurant kwam ik zoveel collega’s tegen die me kwamen begroeten dat het later werd dan gepland.

Terug op mijn kamer wilde ik nog even een film afkijken maar dat was toch teveel van het goeie en ik viel ruim voor negenen al in slaap…

Ook goedemorgen! Kom ik vanmorgen op kantoor. ligt dit op de grond in de hal. En nee, deze was nog niet helemaal dood want de tentakels bewogen nog. Het kreng heeft daar de halve ochtend gelegen terwijl iedereen er omzichtig omheen stapte, maar opeens was hij weg. Mogelijk opgeruimd door een schoonmaker maar ik acht het waarschijnlijker dat hij gewoon is weggelopen en ergens een scheur in de muur is ingedoken.

Properheid is toch al niet iets wat hier hoog in het vaandel staat, en dat is goed te merken aan de staat waarin het kantoor verkeert. Toen vijf jaar geleden de eerste collega’s hier verschenen werd er min of meer verwacht dat ze in het pak zouden opdraven maar daar kwam al snel een einde aan, simpelweg omdat het zeker toen gewoon te smerig was. Overal lag stof, gordijnen hingen van de kozijnen, alle airco’s waren kapot, de bureaus waren ouderwetse houten tafels en tot overmaat van ramp liepen de ratten gewoon door de tent.

Gelukkig is er het nodige verbeterd maar schoon is het nog steeds niet. Het toetsenbord waarmee ik moet werken heeft bijvoorbeeld allemaal toetsen waar het vuil aangekoekt zit. Spullen om dat schoon te maken zijn hier niet dus ik had nu uit Nederland wattenstaafjes meegenomen om daar wat aan te doen. Dat is maar gedeeltelijk gelukt want sommige plekken kom ik gewoon niet bij. En toen ik het toetsenbord omdraaide en uitklopte boven mijn bureau kwamen er genoeg haren uit om een flink harig beest van te breien, om van de etensresten nog maar te zwijgen…

Het bureau had ik trouwens net met een doekje schoongemaakt, en dat had volgens de berichten eigenlijk niet gehoeven want de schoonmakers houden dat bij. Jaja…

Ik heb het gehad over dieren en vogels die we hier hebben maar ik heb de twee meest prominente nog niet gemeld, en dat zijn de kakkerlakken en de vliegen.

Van de kakkerlakken hebben we op zich vrijwel geen zichtbare overlast, op dat enkele exemplaar na wat vorige week opeens in de hal lag. Ervaring op de Filipijnen heeft ook geleerd dat je ze normaal gesproken nauwelijks ziet bij daglicht en dat is maar goed ook. Bovendien wordt hier met name in de toiletten regelmatig gesprayd met insectenverdelger, en ik weet niet wat voor spul het is maar als er is gespoten mogen we vijftien tot twintig minuten geen gebruik maken van het toilet…

Nee, dan de vliegen. De vorige twee keren dat ik hier was heb ik er amper gezien maar deze keer is het goed raak. Ze zitten overal en het meest vervelende is nog wel dat ze behalve op je eten ook continue op je lijf proberen te gaan zitten. Er hangen in het restaurant van die blauwe insectenlampen op maar ik heb niet niet een keer zo’n bevredigende pats gehoord van een insect wat op het elektrische rooster wordt geroosterd. En ook de andere insectenvangers die aan het plafond hangen lijken nauwelijks effect te hebben.

In mijn kantoor zitten er al een paar dagen een paar die me voortdurend lastig vallen, en ik krijg ze niet te pakken want als ze wegvliegen zie ik ze nergens meer. Ze gaan nergens in het zicht zitten op de muren of zo en ik zie ze pas weer als ik weer als landingsplatform wordt gebruikt. In eerste instantie dacht ik zelfs dat er maar één vlieg zat maar nadat ik er uiteindelijk toch een te pakken kreeg bleken het er minstens twee te zijn.

Vandaag heb ik een ouwe truc geprobeerd die we in Frankrijk op de camping altijd gebruikten om wespen te vangen. Je snijdt de bovenkant van een plastic fles rondom af, doet wat limonade in het onderste stuk en stopt dan de afgesneden top omgekeerd in het onderste stuk. De bedoeling is dat de insecten op de limonade afgaan, maar eenmaal door de nauwe hals kunnen ze dan niet meer terug en zitten opgesloten in de fles waar ze uiteindelijk doodgaan.

Een prachtig idee, het werkt uitstekend met wespen maar blijkbaar niet met vliegen. Ik heb de hele dag zelfs nog geen enkele vlieg op de fles gezien, laat staan een die naar binnen op de limonade af ging, dus er blijft niks anders over dan proberen ze plat te meppen. Als ik de kans krijg tenminste…

De afgelopen week was het bijzonder rustig op kantoor want alleen de expats waren aan het werk. Alle Irakezen hadden vanwege Eid Al-Adha drie dagen vrij, met aansluitend het weekend en gisteren was ook iedereen vrij om de een of andere reden die me niet helemaal duidelijk is. Ik dacht namelijk dat het een nationale feestdag was, dat is me tenminste verteld, maar ik kan nergens vinden op het Internet wat voor dag het dan precies is.

Hoe dan ook, het was dus rustig op kantoor en dat beviel ons allemaal eigenlijk best. Niet om het een of ander maar de Iraki’s zijn een luidruchtig volk. Praten op normaal volume is blijkbaar verboden want alle gesprekken gaan met stemverheffing en dat gaat de hele dag door. De meeste van ons slaken dan ook om twee uur ’s middags op een normale werkdag een zucht van verlichting want dan gaan ze allemaal naar huis.

Het ergste is echter de ochtend, die verloopt iedere dag met hetzelfde ritueel. Als ze binnenkomen wordt iedereen luidruchtig begroet, en bij de mannen betekent dat ook een handdruk en een stevige knuffel met de rechter-schouders tegen elkaar (bij goeie bekenden is dat een complete omhelzing en een paar zoenen op de wangen). En ja, daar is voor mij af en toe ook geen ontkomen aan, en van sommige ben ik ook al een goeie bekende dus ik bedoel maar…

Daarna verzamelen ze in groepjes en gaan ze uitgebreid ontbijten aan iemand’s bureau. De gesprekken daarbij zijn zoals gezegd luid en er wordt ook het nodige gelachen. Op zich allemaal niet eens een probleem maar die bijeenkomsten kunnen nogal lang duren (en wordt er dus niet gewerkt) en het hindert mensen die wel aan het werk zijn. Met name als je een telefoongesprek probeert te voeren met zo’n groep in je nabijheid dan ben je de pineut, je kunt net zo goed ophangen en het later opnieuw proberen.

Om aan te geven dat niet alleen wij Westerlingen ons er af en toe aan ergeren, een collega uit Pakistan vertelde me dat hij speciaal hiervoor een koptelefoon heeft gekocht met noise-cancelling…

Ik was tussen de middag samen met mijn twee teamleden, die zowaar allebei verschenen waren vandaag, uitgenodigd voor de afscheidslunch van mijn ouwe maat Colin Forster. Colin is, tot morgen in ieder geval, de Document Control Lead en dus een teamgenoot van mij. Het is zelfs zo dat ik oorspronkelijk op Colin’s baan had gesolliciteerd (al wist ik dat in eerste instantie niet) en ik was in feite al aangenomen om hem te gaan vervangen toen ik het verzoek kreeg om de baan die ik nu heb te overwegen. Het feit dat ik voor het laatste heb gekozen betekende dat Colin’s aflopende contract met een paar maanden verlengd moest worden totdat er een andere vervanger voor hem was gevonden. Die is er nu en Colin gaat dus nu na ruim vijf en een half jaar weg bij de Basrah Gas Company.

Colin en ik kennen elkaar al bijna vijftien jaar, we hebben elkaar ontmoet op Sakhalin waar hij al werkte toen ik er voor het eerst op bezoek ging eind 2004. Toen ik daar gestationeerd was hebben we samen heel wat partijtjes zaalvoetbal gespeeld en we zijn in die tijd goeie maatjes geworden. Colin is langer op Sakhalin gebleven dan ik maar in de daaropvolgende periode in Rijswijk kwam ik hem daar toch weer tegen toen hij daar een tijdje was gestationeerd voor een project in Kazachstan. Na dat project is hij naar Irak vertrokken en daar kwamen we elkaar dus weer tegen. Nou ja, eigenlijk al eerder want hij zat in de sollicitatie-commissie voor zijn vervanger en we hadden elkaar dus telefonisch al weer een paar keer gesproken.

En vandaag was dus zijn afscheidslunch en dat was een echte Iraakse lunch, niet alleen het eten zelf maar ook de manier waarop er werd gegeten. De rij tafels waaraan we zaten werd vol gezet met schalen overigens heerlijk eten: een speciaal soort gestoomde oranje-gele rijst met daarop stukken kip, lam en rundvlees en daarnaast bakken met verse dadels, potjes half-geschifte yoghurt en flesjes met een soort yogi-drink.

Op de foto zie je Colin als tweede van links. Helemaal links op de foto is Mohammed van mijn team en de tweede van rechts is het andere team-lid Mustafa.

Zoals gezegd, het eten was heerlijk, maar we kregen geen eigen bord, alleen een plastic lepel. En we moesten dus eten met een paar van dezelfde plate, met alleen die lepel en onze vingers. Voor mij geen probleem maar ik ken wel iemand die als ze dit leest nu zit te griezelen.

Overigens, dat yogi-drink spul bleek een mint-smaak te hebben. Dat was dan ook het enige wat ik niet zo kon waarderen want het smaakte naar vloeibare tandpasta…

Er zijn verscheidene kleine winkeltjes op het terrein, er is er een op het KAZ kamp en zelfs twee bij de kantoorgebouwen. Het winkeltje op de foto is zelfs vlak naast ons kantoor. Het is een klein kruideniertje waar ook vers gemaakt eten te koop is en veel van de lokale fabrieksarbeiders komen er tussen de middag naartoe om wat te eten. Ik ben er zelf overigens nog nooit binnen geweest, wij eten in het restaurant in het KAZ kamp en verder heb ik nog niks nodig gehad.

Ernaast is merkwaardig genoeg een wat grotere winkel met elektronica, variërend van magnetrons tot wasmachines. Ik heb me wel eens afgevraagd hoe die winkel hier zaken doet maar misschien verkopen ze veel aan de arbeiders. Hier ben ik trouwens wel al eens binnen geweest om eens te kijken en het uitgebreide assortiment verbaasde me. Er staan wel regelmatig grote auto’s voor de deur, voornamelijk pickup’s, dus misschien wordt er toch meer verkocht dan ik vermoed.

Het winkeltje op het KAZ kamp is in zoverre bijzonder dat het gevestigd is in een container midden op het terrein. Veel assortiment is er niet maar mocht ik zonder shampoo of deodorant komen te zitten dan kan ik daar terecht. Dat had ik tot vanavond overigens alleen van horen zeggen want ook hier was ik nog niet binnen geweest. Tot vanavond dus, ik had namelijk gehoord dat er daar Magnums te koop zijn en ik vond dat ik wel een ijsje verdiend had.

Binnen bleken een paar stellingen te staan met behalve de cosmetische producten ook snacks, en inderdaad een vrieskist met ijs, waaronder vier soorten Magnums. Ik was verbaasd over sommige luxe producten zoals draadloze koptelefoons die er ook te koop zijn maar zag er ook handige dingen zoals oplaadsnoertjes voor telefoons. Het meest bijzondere echter van dit winkeltje is dat er achterin een gordijn is waarachter een kapper zit. Deze persoon uit India werkt overdag gewoon op de fabriek maar is van origine kapper en verdient zo ’s avonds een centje bij. Het schijnt dat je er een prima knipbeurt krijgt voor vijf dollar, kom daar maar eens om thuis in Rijnsburg.

De keus viel vandaag overigens op een Magnum met witte chocola. Lekker hoor…

Een tijdje geleden had ik al gemeld dat er in de nieuwe twee blokken waar mijn kamer is problemen zijn met hardnekkige stankproblemen. Die worden veroorzaakt door een constructiefout in de afvoerputjes in de badkamers, de afvoerpijp daarin heeft geen zwanenhals. Er hing in veel kamers, ook die van mij, een ontzettende putlucht die vaak niet te harden was.

Veel mensen, ook mijn maat Sachin en ik, hebben zelf maatregelen genomen om dit probleem aan te pakken en meestal hielpen die noodmaatregelen wel. Er was ook een structurele oplossing toegezegd en daar zijn ze een week of wat geleden mee begonnen. Die oplossing is overigens heel simpel, de afvoer wordt vervangen door een nieuwe die wel voorzien is van een zwanenhals.

Gisteren was mij kamer aan de beurt en dat merkte ik meteen toen ik aan het eind van de middag mijn kamer binnenkwam: de putlucht was weer terug en wel in alle hevigheid. Ik heb meteen de badkamerdeur dicht gedaan (die laten de schoonmakers om niet helemaal duidelijk reden altijd open staan) en heb een raam opengezet.

Dankzij dat laatste was de ergste stank al vrij snel uit de kamer verdwenen, maar in de badkamer dus nog niet. Nu zit daar een afzuiginstallatie dus hopelijk zorgt dat ervoor dat de putlucht ook daar verdwijnt.

Daarbij ga ik er overigens wel vanuit dat de stank veroorzaakt is doordat de afvoeren zijn opengebroken en niet omdat de nieuwe oplossing niet werkt. Laten we maar hopen op dat eerste, en daar lijkt het gelukkig wel op want vanavond was de stank al aanzienlijk minder.

Ik had niet gedacht dat ik het hier ooit zou zien maar het was gistermorgen heiig toen ik buiten kwam. Het voelde benauwd aan, zo ongeveer zoals het aanvoelt op een hete Nederlandse dag wanneer de temperatuur boven de dertig graden komt. En niet te geloven, de luchtvochtigheid die hier normaal gesproken absoluut nul is was nu negentig graden!

Eergisteren toen we naar het kamp terugliepen merkten we de verandering al en we zagen dat de wind vanuit het oosten waaide in plaats van zoals gebruikelijk uit het noorden. Die gedraaide wind zorgt nu voor aanvoer van vochtige lucht vanuit Iran en dat schijnt als het gebeurt een paar dagen tot een paar weken te kunnen aanhouden. Het verschijnsel schijnt zelfs aan de late kant te zijn dit jaar want meestal gebeurt het in augustus, maar nu dus pas in september.

Het was echt een vreemd gezicht te zien om in plaats van de zon een mistige omgeving te zien, maar de grootste verrassing kwam pas toen ik zoals gebruikelijk naar kantoor ging lopen. Al na een paar honderd meter had ik al in de gaten dat dit een zweterig klusje zou gaan worden maar ik besloot om toch maar door te zetten. En dat heb ik geweten want toen ik aankwam was mijn overhemd zo nat dat ik het heb proberen te drogen voor een airconditioningunit.

En achteraf had ik het kunnen weten al vind ik ook dat iemand me wel eens had mogen waarschuwen. Toen ik na het ontbijt uit het restaurant kwam stonden er verderop een heleboel mensen bij de busstop, veel meer dan normaal. Ik vond dat al vreemd maar toen rinkelde het belletje nog niet. Die hebben dit natuurlijk allemaal geweten en hadden daarom besloten om met de bus naar het werk te rijden in plaats van te gaan lopen. 

En dat heb ik vanmorgen dus ook maar gedaan…