Eigenlijk besteden we de beide Kerstdagen al jaren op dezelfde manier: een dag met onze kinderen en tegenwoordig natuurlijk ook kleinkinderen, en een dag met de beide moeders. Dit jaar was het gebruikelijke Kerstdiner met kinderen en kleinkinderen op Eerste Kerstdag en dat was dus vandaag.
Vooraf had Riet al aangegeven dat ze niet veel zin had om twee dagen een Kerstdiner te koken. In het verleden losten we dat op door naar een restaurant te gaan maar dat was niet altijd een succes omdat Kerstdiners in restaurants meestal nogal rommelig verlopen en het eten is ook lang niet altijd even geweldig. Het idee was om bij een restaurant een Kerstdiner te bestellen en we gooiden dus de vraag in de groep of er suggesties waren. Die waren er genoeg maar de beste leek die van Robin die het Kerstdiner van Café De Buuren in Leiden voorstelde.
De bestelling werd geplaatst door Riet voor twee dozen met het “gewone” menu (één doos was voor twee personen) en een doos met het vegetarische menu voor Astrid en Sandra. Vanmiddag werden de dozen door Robin en Astrid opgehaald in Leiden en bij het open maken zag alles er prima uit, alleen vroegen we ons meteen af hoe we dit allemaal in vredesnaam op zouden moeten krijgen. Om even een idee te geven, bij het voorafje zat per persoon al een flink plukbrood met gezouten roomboter, en dat alleen zou voor mij waarschijnlijk al genoeg zijn geweest…
Er waren wat gerechten die nog even in de oven moesten, zoals de soep en het brood vooraf en de quiche voor het hoofdgerecht, en alles was even heerlijk. Er waren traditionele gerechten zoals carpaccio en zalm maar ook bijzondere dingen zoals burrata en gyoza, en omdat het allemaal kleine porties waren was het makkelijk delen. Er was meer dan voldoende, en of het voor- en hoofdgerecht nog niet uitgebreid waren was er als toetje nog een enorme hoeveelheid zoetigheid met een kaasplankje en plakken Kerstbrood. En dan was er aan het eind bij de koffie nog een stuk heerlijke Kersttaart gebakken door Astrid.
Kortom, we hebben bijna drie uur zitten eten en iedereen zat bommetjevol. Overbodig te zeggen dat lang niet alles op was en dat Café De Buuren een dikke pluim verdient voor hun Kerstdiner.
Eenmaal binnen verliep de procedure vlot, mijn papieren werden gecontroleerd voordat ik naar een soort van incheckbalie door kon lopen. Bij een van de loketten daar werd mijn rijbewijs gecheckt op mijn ID en er werd een vaccinatieformulier uitgeprint. Ik kon doorlopen naar de enorme prikruimte waar we in groepjes werden doorgeleid naar een soort van prikstraatjes. Daar kreeg ieder van het groepje een stoel (anderhalve meter uit elkaar geplaatst) waarna er een dame langskwam met een karretje waarop de vaccinaties al klaar lagen. Zo werd het hele rijtje snel en vakkundig afgewerkt en konden we weer op weg naar de uitgang. Onderweg daar naartoe kwam ik langs een paar tafels waar ik mijn gele vaccinatie-boekje kon laten bijwerken en zo stond ik na amper tien minuten binnen alweer buiten, waar het gelukkig nog steeds droog was.
Ik mocht deze keer ook meehelpen en ik kreeg de schone taak om de knolselderij te snijden. Iedereen die dat wel eens heeft gedaan weet wat een taaie klus dat is, de helaas te vroeg overleden Amerikaanse komiek John Pinette heeft knolselderij wel eens vermeld in een sketch. Hij zei dat je knolselderij, of turnips zoals ze in het Engels heten, alleen klaar kan maken door ze eerst een uur tegen beton te meppen om ze zachter te krijgen en ze vervolgens minstens acht uur te koken. Zijn conclusie was dat als het zo moeilijk was om het te bereiden, het simpelweg geen voedsel wilde zijn.
Zelfs het aanbod van onze buurman Peter, die ieder jaar zelf oliebollen bakt in zijn schuur, om ons van oliebollen te voorzien kon Riet niet weerhouden om toch in de rij te gaan staan voor de kraam van Melle de Vries. Na een eerste blik op de lange rij besloot ze eerst maar een bakje te gaan doen bij haar vriendin Jo die daar om de hoek woont, en pakweg een uurtje later besloten ze om samen toch maar in de rij te gaan staan. Ze moesten aansluiten vlak voor de deur van de Grote Kerk, op flinke afstand van de gebakkraam.