Vanwege ruimtegebrek op onze afdeling op de 17e verdieping van het Asian Star gebouw was het nodig om uit te breiden. We zaten al krap en doordat er de laatste tijd meer mensen zijn aangenomen voor ons project zaten er op verscheidene plekken al drie mensen aan twee bureaus.

Die extra ruimte is inmiddels gevonden en ook al in gebruik genomen op de 21e verdieping. Dat maakt de spreiding wel groot want nu zit een deel van het team op de 16e verdieping, een ander deel op de 17e en sinds kort dus ook een aantal op de 21e.

Tot die laatste groep behoort ook mijn team, en echt blij zijn we daar niet mee. Hoewel de halve verdieping leeg staat zijn er pas zeven mensen naar boven verhuisd en missen we met name de aanspraak en de gezelligheid, maar het ergste is de kou!

De airco op de 21e verdieping staat te loeien dat het een lieve lust is en het geheel heeft qua temperatuur meer weg van een mortuarium dan van een kantoorruimte. Nee echt, het is gewoon afgrijselijk koud en iedereen, inclusief ikzelf, zit met een vest of een trui aan. En er is nog eens niks aan te doen ook. Blijkbaar heeft de airco geen regelaar maar staat standaard afgesteld op een volle bezetting met mensen en computers. Die genereren dan samen genoeg warmte om de airco te compenseren, alleen is de afdeling op een paar mensen na nog leeg en is die compensatie er dus helemaal niet.

Een trui aan dus maar, en wachten tot er meer mensen naar de 21e worden getransfereerd. Ondertussen is het uitzicht natuurlijk wel fraai…

Riet is door verschillende omstandigheden al een paar bijeenkomsten misgelopen van de vereniging waar ze lid van is, de ALIG (Alabang Ladies International Group), maar vandaag is het wel gelukt. Een gelukkige bijkomstigheid was dat de bijeenkomst was verzet naar een adres bij ons in de buurt, al bleek het achteraf toch nog tegen te vallen qua afstand. Maar ze is er gekomen en heeft een leuke ochtend gehad.

In eerste instantie voelde ze zich een beetje een kat in een vreemd pakhuis omdat er helemaal geen welkomstcomité was, maar toen ze eenmaal een paar bekenden had gevonden (waarvan ze er in sommige gevallen uiteraard achteraf pas achter kwam dat ze iemand al kende) werd het toch nog gezellig.

Er was een presentatie van een groep vrijwilligers die de zwerfkatten in Ayala Alabang Village wil gaan vangen en dan steriliseren voordat ze ze weer loslaten. Er schijnen dus in onze wijk zo’n tienduizend (ja, echt!) zwerfkatten rond te lopen en daar moet hoognodig wat aan gedaan worden. Het enorme aantal katten is tot daar aan toe maar die zorgen wel voor de nodige overlast. Wij hebben zelf ook al een keer ondervonden hoe leuk het is om ‘s nachts een paar krolse katten naast je huis te hebben. En tijdens de presentatie werd ook nog eens uitgelegd dat als er niks wordt gedaan één kattenvrouwtje in zeven jaar alles bij elkaar zo’n twintigduizend nakomelingen kan krijgen.

Riet is wel geïnteresseerd om zich als vrijwilligster aan te melden maar hikt een beetje tegen de procedure aan. De katten worden namelijk niet alleen gesteriliseerd maar om ze herkenbaar te maken als katten die al behandeld zijn wordt er een stuk van een oor afgeknipt…

Ik wist het wel! Breng Riet naar een plek waar katten zitten die een thuis nodig hebben en ze gaat voor de bijl. Ze wilde er “maar” twee, en dat vond ik allang best want ik had maar op één gerekend.

Gisteravond hadden we met Phil en Anne afgesproken om vanmiddag langs te gaan om eens naar hun opvangkatten te kijken, en we hadden al besloten dat het niet bij kijken zou blijven. Tussen de middag deden we dus alvast de nodige boodschappen: een kattenbak, kattenbakvulling, etensbakjes en voer. Kortom, toen we om een uur of half vier naar Phil en Anne gingen waren we er al helemaal klaar voor.

Alle katjes liepen in de tuin en het werd nog een moeilijke keus. Of eigenlijk toch niet want er liepen twee exemplaren rond die precies leken op onze vroegere kat Sproet, en voor mij was de enige vraag dan ook welke van die twee het voor mij zou worden. De ene bleek nogal schuw, en de keus werd nog gemakkelijker toen bleek dat de andere dikke maatjes was met het katje waar Riet meteen smoor op geworden was, een kleintje met de naam “Monster”.

Zoals de naam al doet vermoeden heeft dit onooglijk kleine lelijke katje een bijzonder verhaal. Toen Phil op een dag naar zijn werk wilde gaan met de auto dacht hij dat er een hondendrol voor een van zijn wielen lag. De “drol” bewoog echter, en het bleek een heel erg jong katje waarvan de oogjes nog niet eens open waren.

Het was waarschijnlijk pas een dag of wat oud en woog zegge en schrijve 660 gram. Het vondelingetje werd opgenomen en door de goede zorgen van Phil en Anne knapte het beestje zienderogen op.

Vanwege de bijzondere manier waarop ze in huis gekomen was had Phil haar eerst “Roadkill” genoemd. Dat vond Anne toch wel een beetje cru dus werd het “Miracle”, omdat ze het een klein wondertje vond. Het bleek echter een sodemietertje te zijn en al snel werd de naam “Monster from Hell”. Riet valt altijd op dat soort katjes en haar keus was dan ook al snel gemaakt, waarbij ze er ook nog op stond dat het beestje de naam “Monster” blijft houden.

Mijn kat is echt een “dopey”, zei Anne. Ze vindt alles prima, is overal op haar gemak, en dat bleek ook meteen toen ze bij ons in huis kwamen. Ze liepen uiteraard het eerste half uur overal nieuwsgierig rond, maar “mijn” kat had het allemaal al snel gezien. Ze zat al na een half uur uit zichzelf op de bak, werkte vervolgens Riet uit haar stoel en ging er heerlijk op liggen slapen.

Ik moet alleen nog een naam verzinnen. Sproet ligt voor de hand maar aangezien we al een Sproet hebben gehad wordt dat het niet. We denken er nog even over en als iemand een leuke suggestie heeft hoor ik het wel…

Het is niet te geloven maar de autoriteiten hebben alweer wat gevonden waar ze geld aan kunnen verdienen en wat voor ons weer ongemak met zich mee brengt. En het maffe is in dit geval dat het niet eens een onbekend verschijnsel is want in Nederland hebben we het ook: de verplichte ziektekostenverzekering.

Alle expats van Shell, en wij dus ook, zijn aangesloten bij een internationaal ziekenfonds genaamd BUPA. In Nederland is er echter de verplichte ziektekostenverzekering en hoewel we in het buitenland wonen en uit Nederland zijn uitgeschreven hebben we nog steeds een huis in Nederland. Ergo, we moeten ook de verplichte Nederlandse verzekering hebben.

Shell heeft dat opgelost door samen met Zilveren Kruis voor ons soort gevallen een “slapende” verzekering te regelen. Het komt er op neer dat Shell een speciale premie voor ons betaald voor een ziektekostenverzekering waar we in principe geen gebruik van maken. Die regeling geeft altijd een heleboel rompslomp omdat dat instanties als verzekeringsmaatschappijen nu eenmaal heel moeilijk met uitzonderingsgevallen kunnen omgaan.

En wat denk je, de regering van de Flippo’s heeft nu besloten dat alle expats op de Filipijnen ook gebruik moeten maken van de verplichte verzekering genaamd “Phil Health”. Er is geen ontkomen aan dus moest ik weer een heel pak formulieren invullen, inclusief de namen van mijn beide ouders en afdrukken van allebei mijn duimen. En uiteraard weer kopieën van onze geboortebewijzen en onze trouwakte, waarvan ze er inmiddels zoveel hebben dat ze er de muren van het presidentiële paleis mee kunnen behangen.

Leuk voor mijn baas ook, want die betaald nu dus voor drie ziektekosten-verzekeringen waarvan twee dus voor de kat zijn je-weet-wel. En over katten gesproken, we zitten tijdelijk met één kat want we hebben Abby vanmiddag weggebracht, die wordt morgen “geholpen”…

Hoe is het met de mierenplaag zul je zeggen. Nou, goed is dan het antwoord. Die lokdoosjes die we hebben ingezet hebben hun werk voortreffelijk gedaan. Het was effe smerig met hele hordes mieren er omheen maar binnen twee, drie dagen was er geen mier meer te zien. En op de plaatsen waar we doosjes hadden geplaatst zijn ze tot nu toe ook weg gebleven dus het lijkt er inderdaad op dat die nesten zijn uitgeroeid. Af en toe duiken er op nadere plaatsen nog wel mieren op maar we hebben nu een effectief wapen gevonden.

Zo snel als we van de mierenplaag af waren, zo langzaam gaat het met mijn werkvisum. De periode dat we het land niet uit mogen is nog steeds niet voorbij en het gaat nog wel even duren ook. De tweede fase van de aanvraag is nog steeds in behandeling, ondanks dat er twee tot drie weken voor staan (het zijn er nu al ruim vier), en daarna volgt dan nog de derde fase en die duurt ook minimaal dertig dagen. Er is me in ieder geval hierdoor al weer een tripje naar KL begin maart door de neus geboord.

Tenslotte de aanvraag voor een credit card, ook daar zit totaal geen schot in. Ruim twee weken zou de bank een versnelde procedure in werking zetten en dan zou ik eind vorige week een credit card hebben. En jullie raden het al, niks, nakkes, nada. Riet is vandaag maar weer eens gaan vragen en volgens de bank ligt het aan Shell, die schijnen goedkeuring te moeten geven omdat ik nog geen werkvisum heb en die houden volgens de bank alle aanvragen tegen. Blijft dan natuurlijk de vraag hoe sommige van mijn collega’s aan een credit card komen…

Riet is vandaag voor het eerst mee geweest met een aantal vrouwen naar een project van de vrouwenvereniging ALIG en daar heeft ze het volgende stukje over geschreven:

Vandaag heb ik geholpen op de Birthright Foundation School, een school die staat in een sloppenwijk op ruim een half uur rijden van onze wijk Alabang. De bedoeling van het project is dat je helpt met kinderen eten geven, ze wassen en met ze speelt, dat soort dingen.

Nu had ik geen deftige school verwacht maar dit was toch tien keer erger dan ik me ooit voor had kunnen stellen. De “school” bestaat uit één klaslokaal van ongeveer vijf bij vijf meter, met in de hoek een hokje wat door moet gaan voor een wc. De school is gebouwd met geld van de vrouwengroep waar ik bij zit en de lerares wordt ook door die groep betaald. De wijk waar de school staat wordt een dump site genoemd, wat zoveel betekent als wijk op een vuilnisbelt.

Er wonen daar 500 gezinnen die allemaal een stuk of acht, negen kinderen hebben en die “leven” van wat ze tussen het vuil kunnen vinden. Hun huis bestaat uit golfplaten en karton en is niet groter dan de gemiddelde keuken in Nederland. In het hele wijk is geen water, riolering gas of elektriciteit. Je kunt je de lucht misschien voorstellen als al die mensen tussen het vuil ook nog eens overal waar het uitkomt hun behoefte doen. Tussen door lopen dan honden katten en kippen. Over wat er verder nog rondloopt wil ik maar effe niet nadenken…

Op de school krijgen 30 kinderen les (van de ongeveer 4000). Er wordt binnenkort nog een lokaal gebouwd, maar er is nog niet begonnen want er moeten zelfs hier allemaal vergunningen worden geregeld. Wat wij doen is eigenlijk niet meer dan eten geven en de kinderen wassen.

Het frustrerende is dat je niet voor 4000 kinderen eten mee kan nemen, dus we geven de kinderen die les krijgen en de broertjes en zusjes eten, we wassen ze en geven waar nodig schone kleren. Het lijkt allemaal zo weinig maar je moet ergens beginnen.

Het is effe slikken als je er komt en je zou een hoop meer willen doen. Ik denk dan maar alle klein beetjes helpen.

Vandaag hebben er een stuk of zestig in elk geval een volle buik en zijn ze min of meer schoon. De volgende keer ga ik zeker weer mee.

Dikke paniek vanmiddag bij ons in huis. We hadden vanmorgen boodschappen gedaan en vanwege het mooie weer besloten ons gemak er van te nemen. Riet ging in de tuin zitten en ik besloot een film te gaan kijken die ik al een tijdje heb liggen (voor de liefhebbers: “The Informant”). Op zich dus een rustige middag, totdat ik toen de film afgelopen was merkte dat de kleinste van onze twee katten nergens te bekennen was.

Nu is dat geen reden tot paniek want Estela had van de week ook al een uur naar Monster lopen zoeken en ze vond haar tenslotte achter de deur van een van de logeerkamers. Het leek dus een kwestie van gewoon even rondkijken maar ze was nergens te vinden. Beneden niet en boven ook niet, zelfs na een grondige inspectie waarbij zelfs onder en achter bedden (en deuren!) was gekeken.

Riet was inmiddels uit de tuin gekomen en keek nog eens waar ik ook al had gekeken en kwam tot dezelfde conclusie, Monster was nergens te vinden. De eerste conclusie was dat ze kans moest hebben gezien om naar buiten te komen, al moet ik zeggen dat ik absoluut niet snapte hoe dat dan gebeurd zou moeten zijn. Dat mag op dit moment nog niet want daarvoor zijn ze nog niet lang genoeg bij ons in huis. We liepen dus alle ramen en deuren na en vonden nergens een opening waardoor ontsnapping mogelijk zou moeten zijn.

Nu brak er toch lichte paniek uit want omdat we in huis helemaal niks hoorden dachten we dat ze dus toch op de een of andere manier buiten moest zijn gekomen.

Riet ging de straten rondom ons huis af terwijl ik het huis nog een keer helemaal doorliep. En deze keer opende ik alle kasten en laden (en dat zijn er een heleboel), zelfs degene die we zelf vrijwel nog nooit open hadden gehad.

En wat denk je, net op het moment dat Riet weer binnenkwam opende ik de kast in de studeerkamer waar  onze boeken in staan.

Daar had ik al zeker twee keer gekeken, maar nu besloot ik eens achter de boeken te kijken. En wie kwam daar overeind, zich lekker uitrekkend na waarschijnlijk een heerlijk dutje van een uur of twee…

De Filipijnen hebben een tamelijk rumoerige historie achter de rug, en dan met name in de vorige eeuw. In amper honderd jaar zijn er vijf verschillende republieken geweest met in totaal 15 presidenten.

De eerste republiek bestond maar drie jaar rond de eeuwwisseling van de twintigste eeuw, toen hadden de Filipino’s net de Spanjaarden eruit gegooid naar een overheersing van een paar jaar om vervolgens weer te worden overgenomen door de Verenigde Staten. De tweede republiek was er een bij de gratie van de Japanners nadat die de eilanden hadden veroverd op de Amerikanen.

De derde republiek ontstond na de Tweede Wereldoorlog en daar kwam een einde aan toen Ferdinand Marcos president, die als zesde president van deze republiek was gekozen, in 1972 de noodtoestand uitroep en vervolgens als een dictator het land regeerde. In 1981 ontstond weliswaar de vierde republiek door het uitroepen van verkiezingen maar die werden door Marcos via fraude en intimidatie gewonnen waardoor hij tot 1986 aan de macht bleef.

De vijfde republiek ontstond in datzelfde jaar toen Marcos door een vreedzame revolutie uit zijn ambt werd gezet. De meeste mensen zullen zich dit nog wel herinneren, of anders in ieder geval de duizenden paren schoenen van mevrouw Marcos die werden gevonden in het presidentieel paleis. De revolutie werd aangevoerd door Corazon Acquino, de vrouw van een door Marcos vermoorde oppositieleider, en zij werd meteen ook de eerste president van de vijfde en huidige republiek der Filipijnen.

In de jaren daarna zijn er nog vier presidenten geweest. En om aan te geven wat een zootje en een kliek het hier is, daar zat een voormalige filmster bij die ontslag nam na een overigens mislukte afzettingsprocedure en de voorlaatste presidente, een dochter van een voormalige president, zit op dit moment in de gevangenis wegens verkiezingsfraude.

De huidige president is Benigno Acquino III, die weer een zoon is van die vermoorde oppositieleider en de voormalige presidente Corazon Acquino. Op de foto hierboven zie je de president (in het gele overhemd zeg ik er maar even bij want anders hadden jullie dat vast niet geraden) bij de contractondertekening van ons project. De keurig geklede heer die links vooraan zit is de baas van ons project.

Er wonen in onze wijk overigens twee oud-presidenten en een ervan, Fidel Ramos, heeft een huis bij ons om de hoek…

We zijn pas met een paar man van ons team naar de eenentwintigste verdieping van het Asian Star Building verhuisd. Er is daar een halve verdieping vrijgemaakt voor ons project omdat we op de zeventiende verdieping waar we eerst zaten een nijpend gebrek aan ruimte hadden. Er zaten daar al mensen die met zijn drieën twee bureaus deelden, wat natuurlijk verre van ideaal is.

Omdat we nu op de een na hoogste verdieping van het gebouw zitten is het uitzicht formidabel, zij het dat we niet veel naar buiten kunnen kijken want de zon staat vrijwel de hele dag op onze kant van het gebouw en vanwege de warmte die dat oplevert zijn de zonneschermen de hele dag dicht. Maar als we naar buiten kijken hebben we dus een prachtig uitzicht…

Dat we zo hoog zitten heeft overigens wel een flink nadeel en dat is de lift. Iedere morgen sta ik in een stampvolle lift en het is altijd zo dat iedereen er op een andere verdieping uit moet. En omdat er onderweg ook nog heel veel mensen instappen die ook allemaal weer naar een andere verdieping moeten duurt het soms dik vijf minuten voordat ik eindelijk boven ben.

En het is niet alleen ‘s ochtends maar eigenlijk op ieder moment van de dag dat ik de lift neem, ik ben altijd lang onderweg. Vanmorgen stond er een meisje in de lift die stond te noteren hoeveel mensen er per verdieping in en uit gingen.

Ik ben benieuwd wat ze met die gegevens gaan doen. Misschien weer net als toen ik voor het eerst naar het kantoor in Manila ging, aparte liften voor de Shell verdiepingen? Krijgen we vast weer problemen, Shell heeft al zo’n slechte naam als het gaat om Apartheid…

Een hele tijd geleden heb ik al eens een keer gemeld dat we in het begin wat problemen hebben gehad met de wasmachine die bij het huis hoort. Het ding werkt zoals vrijwel alle wasmachines hier op de Filipijnen namelijk alleen met koud water. Er zit helemaal geen verwarmingselement in en dat zal ongetwijfeld te maken hebben met de relatief hoge kosten van water en elektriciteit hier. Dat wassen met koud water is wel behoorlijk behelpen want ondanks dat je er speciale wasmiddelen voor hebt gaan vlekken er niet goed uit en kleren die net gewassen zijn ruiken gewoon niet zo fris als we gewend zijn.

Nou waren we vanavond bij toeval in de supermarkt S&R, en die heeft wel wat weg van de Makro. Je moet een lidmaatschapskaart hebben, en er worden naast grootverpakkingen van de gewone artikelen ook zaken als televisies en koelkasten verkocht en jawel, ook wasmachines. Er stonden enkele wasmachines met een verwarmingselement te koop voor een belachelijk lage prijs, en van een ervan ging ook nog eens een kwart van de prijs af.

Niet zo gek als je bedenkt dat er hier nauwelijks een markt voor is want zoals gezegd wast iedereen hier met een koud-water wasmachine. En het waren ook nog eens bekende merken als LG en Samsung, dus geen goedkope rotzooi. Binnen een minuut had Riet de keuze gemaakt. Ze vond dat wassen met koud water toch al niks en dit was een buitenkansje. Volgende week wordt de nieuwe wasmachine bezorgd en binnenkort hebben we dus weer ondergoed wat echt schoon is en weer fris ruikt…

Goed, wat is er nou allemaal gebeurd bij de simpele aanschaf van een barbecue. Zoals ik al vele malen heb gezegd, niks gaat hier simpel dus het is niet zo dat je iets aanwijst, dat vervolgens betaald en dan meeneemt.

Om te beginnen, ze hadden alleen een groene en Riet is allergisch voor groen. Maar geen nood want ze hadden ook zwarte. Dachten ze, want even later kwamen ze terug uit het magazijn, die groene was de laatste die ze hadden. Riet kon er wel mee leven zei ze, maar voordat de koop definitief werd gemaakt vroeg ik naar het ontstekingsmechanisme wat vermeld stond. Het was namelijk mogelijk om een speciaal gasflesje aan te sluiten voor een mechanisme waarmee de kolen konden worden aangestoken via gas.

Ze snapten er duidelijk niks van want ze begonnen meteen te zoeken naar een gasfles en wilden de connector om gaan bouwen. En hoe ik ook probeerde uit te leggen dat de beschrijving zei dat het om een speciaal klein gasflesje van Weber ging wat je aan de bestaande koppeling moest kunnen vastdraaien, ze kwamen al aan met allerlei koppelstukken en sleepten een grote gasfles aan. Ik zag dat het onbegonnen werk was, gaf het op en deelde mee dat we van de aankoop afzagen.

Thuis gekomen bedacht Riet dat we het apparaat toch maar moesten kopen. We moesten die speciale gasflesjes dan maar ergens anders zien te halen aangezien de zaak in kwestie ze duidelijk niet had, maar het was niet zo dat het apparaat zonder niet werkt. Je moet de kolen dan alleen op de ouderwetse manier aansteken, en aangezien we daar wel mee konden leven leek het eigenlijk wel voor de hand liggend aangezien we het apparaat toch wel graag wilden hebben.

Vandaag ging ik dus terug om alsnog de barbecue te kopen, en waarachtig, dat leek in eerste instantie voorspoedig te gaan. Ik mopperde wat over de groene kleur en het feit dat het een demo model betrof, en dat leverde met zonder mankeren tien procent korting op. Ik vroeg niks over de gasaansluiting, wel naar thuisbezorging en dat bleek voor onze wijk gratis te zijn, dus alles leek helemaal in orde. Ik betaalde en begon een routebeschrijving te tekenen voor de bezorging.

En toen begon het gesodemieter. De bedrijfsleider doemde opeens op en vertelde in steenkolen-Engels dat de bezorging een probleem opleverde want ze hadden geen bestelauto. En ze wilden er wel een huren maar die moest ik dan wel betalen. Omdat zelf meenemen geen optie was, het ding was gewoon te groot, deelde ik hem mede waar hij wat mij betreft die barbecue kon stoppen als hij niet gratis bezorgd werd en eiste mijn geld terug. Dat wilden ze natuurlijk niet, dus lichtelijk in paniek boden ze aan het ding uit elkaar te halen zodat het in de auto zou passen en om het dan bij mij thuis weer in elkaar te zetten.

Zo gezegd zo gedaan, maar wel een demontage op zijn Filipijns dus het duurde een eeuwigheid waarbij er voortdurend mensen weg liepen en het werk om onverklaarbare redenen regelmatig stil lag. Uiteindelijk gingen alle losse onderdelen dan toch in de auto, inclusief twee jonge gasten die hem thuis weer in elkaar zouden zetten.

Gelukkig had ik bij de demontage goed opgelet want die twee hadden duidelijk het buskruit niet uitgevonden. Ik moest zelf de nodige instructies geven om te zorgen dat alles weer goed in elkaar werd gezet.

Maar eind goed, al goed, het is allemaal uiteindelijk gelukt en de barbecue staat inmiddels op het terras te wachten op in gebruik name..

De dag begon al weer met een spatje regen, maar het was letterlijk maar een spatje. Desondanks bleef het de hele dag redelijk bewolkt al was er wel een waterig zonnetje te zien in de middag. En dat nu we visite krijgen en nadat we wekenlang niks anders gehad hebben dan zon. Nou ja, we zien morgen wel hoe het is, want morgen komen Robin en Chantal aan in Manila.

Ze zijn vandaag vertrokken rond half drie en de vlucht duurt twaalf en een half uur. Vanwege de zeven uur tijdsverschil komen ze morgenochtend als alles goed gaat tegen tienen aan op Ninoy Aquino International Airport. Voor hun gevoel is het dan pas drie uur ‘s nachts dus ze zullen morgen wel aardig gammel zijn.

Ik heb een vrije dag genomen om ze van het vliegveld te kunnen halen maar verder hebben we voor morgen in ieder geval helemaal niks gepland, we zien wel wat ze zelf vinden.

We hebben de afgelopen dagen wel nog wat inkopen gedaan. De kolenbak van de barbecue is gevuld (negen zakjes en nog maar tot de helft), evenals de koelkast, dus ze kunnen komen. Wij zijn er klaar voor.

(Op het plaatje kun je zien waar het vliegtuig was om kwart over zeven op donderdagochtend, Filipijnse tijd).

Voor mij vandaag weer een gewone werkdag, voor Robin en Chantal hun tweede vakantiedag op de Filipijnen. Ze hebben die hoofdzakelijk doorgebracht met rondkijken en winkelen in het Alabang Town Center.

Wat voor ons nogal vermakelijk is is dat onze kleine kat Monster Chantal voortdurend de stuipen op het lijf jaagt. Blijkbaar heeft het beestje een uitstraling die Chantal voortdurend overeind laat springen alsof ze plotseling een muis ziet als Monster maar in haar buurt komt. Nu is Monster ook wel een kleine spring-in-het-veld en ontzettend speels, waardoor ze letterlijk op ieder los draadje en iedere bewegende teen afspringt. Maar verder is het een schatje, hoor…

Chantal is trouwens niet de enige met heilig ontzag voor Monster want de chauffeur van Anne, de vriendin van Riet die het katje heeft gevonden en groot gebracht, had tegen Riet gezegd dat hij blij was dat wij Monster hadden meegenomen.

Hij moest ook niets van haar hebben, hij zei “She’s the Devil!”…

Nadat ik een paar weken geleden naar de Mount Pinatubo was geweest werden Robin en Chantal ook enthousiast voor die tocht, maar bij nader inzien leek ze het toch wel wat zwaar voor ongetrainde benen. Gelukkig vond ik bij dezelfde organisator een andere tocht, naar de Taal Vulkaan die gelegen is in het meer van Tagaytay op zo’n anderhalf uur rijden ten zuiden van Manila.

Ik had de tocht geboekt voor vandaag, en vanmorgen om acht uur stond er dus een tien-persoons Mercedes Minivan voor de deur, voor ons vieren, om ons naar Tagaytay te brengen. Riet en ik waren al eerder naar Tagaytay geweest om de vulkaan te zien maar we waren niet verder geweest dan een kijkje vanaf de omliggende heuvels. Het bijzondere van de Taal vulkaan is dat het een werkende vulkaan is. In de krater zelf is een meer, en aangezien de vulkaan zelf ook in een meer ligt is er dus een meer in een meer.

Aangekomen bij het meer van Tagaytay kregen we eerst een ontbijtje wat er redelijk goed in ging aangezien we eigenlijk voor vertrek nauwelijks wat gegeten hadden. Om op het eiland (de eigenlijke vulkaan dus) te komen moesten we overvaren met een boot, een tochtje van een half uur. Op het strand van het eiland begon de tocht naar de krater, waarbij we konden kiezen tussen lopen en op een paard. We kozen uiteraard voor het eerste aangezien we alle vier nog nooit op een paard hadden gezeten…

De twee kilometer lange tocht naar de top van de krater viel echter knap tegen want het is een hele stevige klim. Achter ons liepen twee mannen met paarden die continue aan Riet en Chantal vroegen of ze toch niet liever op een paard naar boven gingen. De dames hielden in eerste instantie stug vol maar gingen halverwege toch overstag en deden de rest van de tocht dus te paard. Robin en ik hielden vol en bereikten samen met onze gids tien minuten later dan Riet en Chantal de krater.

Het uitzicht was er fantastisch, want inmiddels was de zon doorgebroken en ondanks dat het nog steeds heiig was hadden we een redelijk goed zicht op de omgeving. Het kratermeer was indrukwekkend, het water langs de randen kookt op sommige plaatsen vanwege het feit dat de vulkaan dus nog echt actief is. We werden tussendoor op de top ook nog overvallen door een korte maar hevige regenbui maar gelukkig boden de kraampjes die er stonden een schuilplaats, al lekte het overal behoorlijk.

De tocht naar beneden ging een stuk makkelijker en er werd dan ook geen gebruik gemaakt van de weer aanwezige hulp te paard. We moesten een tijdje wachten op onze boot en omdat er inmiddels meer wind stond ging de terugvaart gepaard met veel buiswater en werden we alle vier zeiknat. Gelukkig waren we al gewaarschuwd een verschoning mee te nemen dus voordat we op de vaste wal aan onze picknick begonnen konden we eerst droge kleren aantrekken.

Na de picknick stapten we weer in het busje en werden we keurig naar huis gebracht na een geweldig leuke tocht.

Robin vierde vandaag zijn 26e verjaardag. Waar blijft de tijd vroegen Riet en ik ons eens te meer af. Gisteren had hij zelf al een cadeautje uitgezocht en dat werd een Ray Ban zonnebril. Het had wel wat voeten in aarde allemaal want er was zoals gewoonlijk weer teveel keus en toch nog te weinig, maar hij heeft een mooie gevonden.

Vandaag gingen Robin en Chantal met hun privé chauffeur de stad in op zoek naar het oude Spaanse centrum en naar het Rizal park waar ook een Japanse en een Orchideeën tuin zouden moeten zijn. Het Spaanse centrum viel enigszins tegen maar dat kwam volgens Chantal hoofdzakelijk door het ontbreken van een gids die de mooie plekken kon laten zien. Pech was er bij de Japanse tuin die dicht was en ook de orchideeën-tuin bleek gesloten omdat de orchideeën waren uitgebloeid. Gelukkig bleek het Rizal park wel de moeite waard.

Vanavond vierden we Robin’s verjaardag met de in gebruik name van onze nieuwe barbecue. Gisteravond hadden we op goed geluk maar wat vlees ingeslagen en met name de hamburgers en de spare ribs bleken een succes. De speklappen waren volgens Riet niet goed want die waren niet knapperig genoeg (en dat kon ook niet want ze waren te dik volgens Robin). Ze heeft meteen een oproep voor Bas Bekooij op Facebook gezet om voortaan barbecue vlees in Manila te komen bezorgen…

Om kwart over zeven vanmorgen stapten we in de auto om op tijd op de luchthaven NAIA te zijn voor ons vertrek naar het eiland Boracay om half elf. En op tijd waren we zeker want ten eerste was er niets te merken van een ochtendspits en ten tweede vertrokken we van de nieuwe Terminal 3 en dat scheelt zelfs zonder spits zeker twintig minuten rijden.

Omdat we zo vroeg waren moesten we wachten met inchecken maar toen dat kon was er een aangename verrassing, er werd ons aangeboden om een vlucht eerder te nemen. De tweede verrassing was het vliegtuig. In plaats van een Airbus 320 stond er namelijk tot mijn groot genoegen een Bombardier Q300 op ons te wachten, een klein toestel met propellers. Chantal werd bleek toen ze het zag, Riet zei “Nee hè!” en zelfs Robin keek wat ongemakkelijk.

Drukte om niks want het toestel van AirPhil Express bracht ons keurig in ruim drie kwartier van het regenachtige Manila naar het eiland Panay waar het vliegveldje Caticlan is. We werden al opgewacht door een hostess van het Discovery Shores Hotel en in een busje geladen wat ons naar een boot bracht. De overtocht naar Boracay duurde maar acht minuten waarna nog een ritje volgde van een kwartier in een busje, en uiteindelijk waren we nog ruim voor het middaguur op onze bestemming.

Wat we aantroffen overtrof onze stoutste verwachtingen. We hadden gehoord dat Discovery Shores op de officieuze lijst staat van de honderd beste hotels ter wereld en dat het het beste beach hotel ter wereld wordt genoemd, en wat ons betreft is dat niet overdreven! Behalve dat het een schitterend hotel is, gelegen aan een hagelwit strand met schitterende brandje schone kamers, is de service het beste wat ik ooit heb meegemaakt. Alles is werkelijk perfect, het gaat allemaal net effe verder dan het beste wat ik tot nu toe heb meegemaakt.

Zo kregen we bijvoorbeeld een voetmassage op de kamer na aankomst en stond de kamer vol met lekker hapjes die zo bleek later gewoon worden aangevuld. Dat is nog eens wat anders dan het bord met twee overrijpe bananen wat je in andere luxe hotels krijgt. Als je al wat krijgt…

We gaan hier lekker vijf dagen van genieten.

Langs het White Beach van Boracay zijn drie Boat Stations. Ons hotel is gelegen bij Boat Station 1, het meest noordelijke en ook het meest rustige. Hoewel er langs het hele strand hotels, bars en restaurants zitten is er bij Station 2 het meest te beleven want daar zitten ook alle winkels. ‘s Avonds zoeken we daar dan ook de gezelligheid op en lopen we de vijftien tot twintig minuten over het strand naar Station 2.

Het is er heel erg toeristisch en dus ook erg druk, met een verrassend groot aantal Koreaanse toeristen. Maar gezellig is het er zeker want behalve een ruim aanbod aan eetgelegenheden zijn er ook diverse bars met veelal akoestische live muziek, zoals de Bom Bom bar waar we vanavond aan de Caipirina’s hebben gezeten.

Daarvoor hadden we wat gegeten bij een Italiaans restaurant maar die pret werd grotendeels vergalt door een feesttent vlak naast het terras van het restaurant op het strand.

Het blad FHM gaf daar een feest en dat ging gepaard met een heleboel herrie, van dat elektronische geweld waarbij eindeloos hetzelfde drietonige rifje wordt herhaald, begeleid door monotoon gedreun. Niet echt prettig om bij te eten…

Gelukkig was er ook genoeg prima live muziek om van te genieten, want dat kun je wel aan de Filipino’s overlaten. Jammer alleen dat we de hele avond met paraplu’s hebben lopen slepen, want afgezien van de paar spetters die er vielen toen we richting Station 2 vertrokken bleef het de hele avond droog.

De dag van vertrek was vandaag al weer aangebroken, en Boracay komt de eer toe dat Riet zo’n beetje voor het eerst in haar leven zei dat ze geen zin had om naar huis te gaan. Overal waar we zijn geweest had ze het meestal tegen de tijd dat we vertrokken wel gezien zei ze altijd, maar deze keer dus niet. En dat is geen wonder want Boracay is een paradijsje en we gaan hier als het effe kan zeker terug komen.

We hadden lekker de hele ochtend nog op het strand want onze vlucht zou pas half vijf vertrekken. In eerste instantie was het een beetje winderig weer maar in de loop van de ochtend kwam de zon door en maakten we onze laatste strandwandeling. We moesten om twaalf uur de kamer uit, maar omdat ons transport naar de boot pas om twee uur zou vertrekken hadden we nog twee uur de tijd om nog een lekkere koude shake te drinken en wat te eten.

Met een busje werden we naar de boot gebracht en na een overtocht van amper tien minuten werden we ook weer met een busje naar het vliegveld gebracht. Daar wachtte ons dezelfde aangename verrassing als op de heenreis, we werden ook nu weer op een eerdere vlucht overgeboekt en we hoefden dus alweer niet twee uur op het vliegveld te wachten.

Dat vliegveld is toch al een verhaal apart want het is zo klein, van de ingang tot aan de vertrekhal is nog geen dertig meter lopen. Er kunnen alleen relatief kleine vliegtuigen landen, maar dat gaat wel af en aan dus er is een vlotte doorstroming van passagiers. Er zijn twee “gates”, twee glazen schuifdeuren vlak naast elkaar, en “boarding” betekent dat je over het platform naar het vliegtuig loopt.

De vlucht zelf was er een met de nodige turbulentie en daar kreeg Chantal het op een gegeven moment zelfs spaans benauwd van maar alles ging goed. Na nog een taxi ritje van een half uurtje waren we om half zes vanavond weer thuis. En dat was wel weer even wennen…

Vandaag was al weer de laatste volle dag op de Filipijnen voor Robin en Chantal want morgenavond gaan ze terug naar Nederland. Het werd gelukkig een mooie zonnige dag en dus ideaal om te gaan lunchen in het restaurant van het Vivere hotel. Dat zit namelijk op de 33e verdieping en heeft dus vanaf het terras een geweldig uitzicht over de stad.

Het gaf Chantal nog mooi even de gelegenheid om wat mooie foto’s te maken en eentje daarvan heb ik op deze pagina gebruikt. Ik was er namelijk zelf niet bij want ik had een lunch met onze baas, die dat iedere maand doet met alle mensen die die maand jarig zijn.

Erg leuk idee vind ik zelf, en hoewel het uiteraard toch een beetje een zakelijk tintje had (er wordt uiteraard veel over het werk gepraat) was het toch erg gezellig.

We namen vandaag ook afscheid van Conrado, onze tijdelijke chauffeur, maar ik heb hem wel gelijk even gevraagd of ik hem kon bellen als we weer eens een chauffeur nodig hebben. Dat vond hij prima, en dat zal ook wel wat te maken hebben met de royale tips die we hem gaven. Naast zijn normale dagsalaris werden we namelijk ook geacht om hem per dag 150 pesos te geven om tussen de middag wat van te gaan eten, en Robin zei de eerste dag meteen al toen hij met het wisselgeld van 500 pesos aankwam dat hij dat mocht houden. Kijk, zo maak je hier natuurlijk snel vrienden.

Vanavond was dus ook de laatste keer uit eten met Robin en Chantal voor wat betreft deze vakantie. Het werd de San Mig, een gezellige kroeg in het Alabang Town Centre, waar ze verrassend lekkere quesedillas bleken te hebben…

We gingen vandaag weer over tot de orde van de dag nu Robin en Chantal weer teruggekeerd zijn naar Nederland. Wel was uiteraard het eerste wat we deden vanmorgen even kijken op de KLM website om te zien waar ze op dat moment waren, en dat was nog ergens halverwege Rusland. En ik zeg “we” keken, want Riet ging er gelijk met mij uit vandaag want die had de auto nodig en bracht mij dus even naar het werk.

Riet had vanochtend een ontbijt van Outpost, de vereniging voor expats van Shell. Dat was bij iemand thuis maar dat was wel aan de andere kant van de Village, oftewel vier kilometer van ons huis en dus te ver om te lopen. Het lijkt wel een redelijk wandeling maar niet met de temperaturen die we hier hebben, dan kom je als een natte dweil aan. Dat is trouwens ook de reden waarom ik met de auto naar het werk ga terwijl het toch hooguit een kwartier lopen is.

Ikzelf had vanmorgen een feestelijke bijeenkomst op het werk. Er is namelijk een nieuw logo ontworpen voor onze beide projecten en dat werd vandaag onthuld. Zoals gewoonlijk gaat dat dan gepaard met de aanwezigheid van een hoge baas van het bedrijf en wat toespraken, en uiteraard ook met een grote taart.

Die taart zie je op de foto, blauw uiteraard voor de zee en daarbovenop van suikerwerk het bestaande platform en het nieuwe platform, en een plaatje van het nieuwe logo. Links op de foto staat Antoine, onze grote baas, en de heer rechts is mijn baas Mike.

En of het aan de merkwaardige kleur van de taart lag weet ik niet maar de Filipino’s hebben er vrijwel niet van gegeten, terwijl je normaal gesproken moet vechten om de kruimeltjes…

Robin en Chantal zijn overigens weer thuis, ze zijn rond half zeven vanmorgen Nederlandse tijd op Schiphol geland.

Het eerste kwartaal van het jaar 2012 zit er al weer op. Het zijn bewogen drie maanden geweest en de tijd is werkelijk omgevlogen. toen we terugkeerden uit Nederland begin januari keken we al uit naar het bezoek van Robin en Chantal, en nu zit dat er dus al weer op. We zitten nu ook al weer een half jaar op de Filipijnen terwijl het eigenlijk nog voelt of we er net zijn.

We beginnen in ieder geval een beetje ingeburgerd te raken en dat houdt niet alleen in dat we onszelf aanpassen maar dat we ook leren omgaan met een heleboel eigenaardige trekjes van de Filipijnse samenleving. En een van die merkwaardige trekjes betreft foto’s.

Ik heb inmiddels veel Filipino vrienden op Facebook en die plaatsen heel veel foto’s. Op zich leuk maar het valt wel op dat Filipino’s niet in staat schijnen te zijn om foto’s te maken zonder dat ze er zelf op staan of in ieder geval een deel van het aanwezige gezelschap. Tijdens de trip naar Mount Pinatubo viel me al op dat wij westerlingen ons best deden om het imposante landschap op de foto te krijgen terwijl de Filipino’s, of eigen moet ik zeggen hoofdzakelijk de Filipina’s, alleen maar foto’s maken met mensen er op. Bekken trekkend, idioot in de lucht springend en vooral heel, heel, heel veel poserend terwijl ze het v-teken maken. Het nut van dat laatste ontgaat me volkomen.

Ook op Boracay zagen we groepjes meisjes die de hele dag over het strand liepen, met elk een fototoestel of anders gebruik makend van de camera in hun mobiele telefoon, en ze maakten uitsluitend foto’s van zichzelf.

Het was af en toe gewoon lachwekkend, en het is niet alleen tienergedrag want een van mijn gewaardeerde Filipina collega’s die met vrienden naar Zuid Afrika is geweest deed precies hetzelfde.

Elke foto op Facebook laat een prachtig stukje van dat land zien, ware het niet dat er op iedere foto minstens twee grijnzende smoelen het grootste deel van het beeld in beslag nemen…

Maar goed, iedere gek zijn gebrek, en welk gebrek ik heb op het gebied van fotograferen moeten jullie zelf maar bekijken want ik heb de foto’s van Boracay op deze website geplaatst.

Het heeft even geduurd maar ik heb er weer een, het vervolgverhaal van de post uit Nederland. En grappig genoeg is het deze keer eens geen klucht met een Filipijns maar met een Nederlands plot.

Shell heeft voor verscheidene landen de zogenaamde Expat Mail ingesteld, ik heb daar op vrijdag 13 januari al eens over geschreven want toen hadden we daar ook al problemen mee. Die leken opgelost want in februari verscheen er keurig post uit Nederland op mijn bureau, de LINDA en een kaart. Maar de maand maart ging weer voorbij zonder post en dat was raar, want niet alleen had de LINDA er moeten zijn maar ook een aantal kaarten die mijn familie naar ons had verstuurd.

Even maar weer gemaild naar de expat mail service in Den Haag om te vragen wat er aan de hand was. Terwijl ik op antwoord wachtte liep ik mijn collega Angus tegen het lijf die precies hetzelfde probleem had, dus we besloten het gezamenlijk uit te gaan zoeken.

Aangezien er uit Den Haag geen antwoord kwam besloten we de eerst postkamer op ons kantoor maar eens te verhoren. Die hadden niets ontvangen zeiden ze. We besloten het hogerop te zoeken en stuurden een mail naar de man in Den Haag met een kopie naar zijn baas. Die bleek tot ver in april afwezig, maar het had in ieder geval een reactie uitgelokt van de man zelf. Hij mailde ons dat er een zending naar Manila waren gestuurd. Terug dus naar de postkamer op ons kantoor, en die meldde ons dat er toch post via DHL was bezorgd maar daar had niets voor ons bij gezeten. En aangezien ze precies kon den opratelen voor wie er dan wel post was geweest geloofde ik ze.

Ondertussen kreeg Angus de vent in Den Haag aan de telefoon te pakken en wat denk je, er was net toevallig gisteren post voor Angus was bezorgd in Den Haag en dat was gelijk via DHL verstuurd. Let wel, de zwager van Angus had die post op 1 maart op de bus gedaan…

Ik kreeg vlak daarop een mailtje van dezelfde vent, maar met de mededeling dat mijn probleem waarschijnlijk veroorzaakt was door een “verkeerd” adres op de post. Ik heb dat uiteraard meteen nagetrokken en het bleek dat hetzelfde adres was gebruikt als in februari, en dat was goed gegaan.

Ik was het nu spekzat en ik heb een pissige mail gestuurd naar de baas van die postvent en een klacht ingediend dat ze mijn mail hadden zoek gemaakt. Krijg ik nog geen uur later weer een mailtje uit Den Haag, van de postvent, dat heel toevallig gisteren ook mijn post bij hen was bezorgd. En ook dat is inmiddels opgestuurd, in dezelfde zending als de post van Angus….

Onze katten Abby en Monster voelen zich inmiddels helemaal thuis. Iedere kattenliefhebber weet wat dat betekent, ze hebben zich het huis toegeëigend en ze vinden het min of meer goed dat wij bij hen inwonen. Alle delen van het huis zijn verkend, ze hebben hun vaste plekjes waar ze slapen, en zo gauw iemand zich ‘s morgens beneden vertoont dan begint het gemiauw om eten. En ze zitten ook niet meer de hele dag in huis, ze gaan ook naar buiten.

Op zich allemaal niks nieuws maar er zijn toch een paar dingetjes waar we niet helemaal meer aan gewend zijn. Paula in Rijnsburg is een hele lieve kat en niet bepaald een druktemaker. Spelen doet ze niet of nauwelijks maar het moet gezegd dat ze ook vrijwel geen vervelende gewoontes heeft. Nee, dan deze twee! Ze slapen wel veel maar af en toe slaat de complete gekte toe, dan jagen ze als gekken achter elkaar aan en ieder draadje, propje en papiertje wordt besprongen. En dat een draadje af en toe nog aan een rok of broek vast zit is daarbij totaal niet interessant.

Kortom, ze zijn erg speels wat natuurlijk te begrijpen is want ze zijn pas een paar maanden oud en barsten van de energie.

Er is alleen een gewoonte waar we niet echt blij mee zijn en dat is hun jachtinstinct. Ze zijn veel buiten en ze gaan daarbij niet de tuin uit, maar ze gebruiken de tuin wel als jachtterrein. En wat ze met name ‘s avonds allemaal vinden en als speeltje gebruiken wil je eigenlijk liever niet weten.

Met name de kleine Monster weet iedere avond wel een enorme kakkerlak te vinden om zich mee te vermaken.

Dat resulteert regelmatig in het vinden van half opgevreten exemplaren op het terras, maar ook half levende die na gebruik als speeltje zijn afgedankt. Vanmorgen lagen er drie, waarvan een nog spartelend op zijn rug…

Riet en ik hebben vandaag ondanks dat het weer een bloedhete dag was het zonnetje maar gemeden en zijn in de schaduw gebleven. Er moesten ook hoognodig boodschappen worden gedaan want we kwamen vanmorgen tot de ontdekking dat we helemaal door het kattenvoer heen waren. Gelukkig waren de meeste winkels vandaag wel gewoon open, en omdat veel mensen de stad uit zijn was het niet eens echt druk.

De dichtstbijzijnde supermarkt heeft wel een kleine tekortkoming en dat is de parkeergelegenheid. Er is een parkeerterrein voor de deur maar dat is niet al te groot en het is dan ook meestal wachten op een plekje. Als het lukt om ergens te gaan staan waar je de doorstroming niet hindert laten de parkeerwachters je meestal wel met rust, anders wordt je met een heleboel nijdig gefluit gemaand door te rijden. En dan moet je aanschuiven in het rijtje rondjes rijdende auto’s en dat zijn er altijd wel een paar want ondanks dat het parkeerterrein vrijwel altijd vol staat laten ze er onbeperkt auto’s toe, zelfs als het bordje “Vol” er staat…

Toegang krijgen is dus niet hetzelfde als een plekje hebben maar met geduld heb je toch meestal wel een plek binnen een minuut of tien. De truc is uiteraard om iemand vlak voor je weg te zien gaan maar zelfs dan is het nog steeds een kwestie van geduld. Filipino’s zijn namelijk niet tot spoed te manen, het feit dat er een heleboel auto’s staan te wachten is geen enkele reden om je te haasten met het inladen van de boodschappen. En als dan de hele familie is ingestapt ben je er nog niet want er moet nog worden uitgeparkeerd. Dan blijkt hoe abominabel het gesteld is met de rijkunsten van de Filipino’s, en hoe vervelend het ook is om het te zeggen, met name de vrouwen.

Riet kreeg vandaag weer zo’n voorstelling voorgeschoteld terwijl ze stond te wachten op het vrijkomen van een plekje. Toen het de chauffeur eindelijk gelukt was om zich uit de parkeerplek te wurmen en na veel gedraai weg te rijden ramde Riet onze bak in één keer de open gekomen plek in. Toen ze uitstapte draaide een wachtende auto achter haar het raampje omlaag en een grijnzende Amerikaan zei tegen haar, “Jij hebt zo te zien wèl les gehad.”…

Vandaag was alweer de laatste dag van mijn vijf vrije dagen en dat betekent ook dat Holy Week nu ten einde is, morgen gaat iedereen weer aan het werk. Veel hebben we ook vandaag weer niet gedaan. Zelfs in de tuin liggen ging niet want de tuinman was vanmorgen gewoon op komen draven. Niet iedereen op de Filipijnen heeft de luxe van vijf dagen vrij tijdens Holy Week…

Ook de zwembadman zou vandaag komen en dat was maar goed ook want ons zwembad begon helemaal groen uit te slaan als gevolg van algafzetting. Riet zag het eergisteren voor het eerst en gisteren was het zelfs al zo erg dat ik zelf probeerde of ik de boel een beetje schoon kon krijgen met filteren. Dat ging niet omdat ik de zwembadstofzuiger (echt, die hebben we) niet aangesloten kreeg. Effe lekker zwemmen zat er dus gisteren ondanks de hitte niet in.

Ook vandaag kwam daar niks van want onze zwembadman kwam pas tegen het eind van de middag. Hij had het water wel met amper een uur weer helemaal schoon en alle alg is nu verdwenen. Morgen komt hij langs met nog wat extra chemicaliën, maar daar is hij toch wat terughoudend mee zei hij want er mag natuurlijk niet te veel van die troep in het water.

De oorzaak van de alg besmetting is in ieder geval duidelijk, de hitte en de zon zorgden voor een ideale voedingsbodem en daar is weinig aan te doen. Normaal gesproken zullen we er ook niet zo gauw meer last van hebben want na Holy Week komt de zwembadman weer gewoon drie keer in de week Dat is dus wel degelijk nodig, terwijl ik dat eerst nog lichtelijk overdreven vond…

Ja, weet ik veel, ik heb nog nooit eerder een zwembad in mijn tuin gehad. Niet een wat diep genoeg was om in te zwemmen tenminste…