Af en toe heb je wel eens dat er toevallig dingen gebeuren die heel erg goed uitpakken, en vanavond hadden we dat.

Het was eigenlijk een gewone werkdag met niks bijzonders en niet zoveel te melden. Voor het avondeten zouden we zoals gewoonlijk op donderdagavond even naar het Alabang Town Center gaan en omdat we trek hadden in Italiaans was ons doel het Italiaanse restaurant „Italianni’s”. Daar aangekomen op het gezellige terras zagen we al dat het binnen nogal druk was en dat betekent meestal niet veel goeds. Als het druk is binnen raakt het personeel meestal volledig de kluts kwijt en dat was ook nu blijkbaar het geval. We zaten buiten al tien minuten te wachten en er was nog steeds geen bediening gearriveerd. Omdat er weinig verandering in die situatie leek te gaan komen besloten we te gaan verkassen.

We verhuisden naar de een verdieping hoger gelegen bar „San Mig” waar we net wat te eten besteld hadden toen tot onze verrassing Lab binnen kwam wandelen, die behalve mijn collega ook een goeie vriendin van ons is. Verbaasd vroegen we wat die daar kwam doen en het bleek dat ze had afgesproken met Mappet, een oud-collega van mij, en ook een goeie vriendin. Toen we nog in Maleisië woonden en ik regelmatig in Manila op bezoek ging waren Lab en Mappet degenen die me tijdens iedere trip een avond mee op stap namen. Met Lab werk ik nog steeds samen maar Mappet is vorig jaar verhuisd naar Kazachstan en hoewel we contact zijn blijven houden had ik haar sinds haar afscheidsfeest niet meer gezien.

Grote verrassing dus toen ze ook de „San Mig” binnen kwam wandelen. Later op de avond kwam ook nog Kail binnen, ook een collegaatje, en het werd een heel gezellige avond. Behalve goed gezelschap was er ook live muziek, er speelden twee bandjes die precies de muziek maakten die wij mooi vinden. De Beatles, de Eagles, de Police en Tom Petty, om maar een paar voorbeelden te noemen, dus het ging erin als koek.

Het werd dus een onverwacht gezellige avond, en aan de „San Mig” gaan we vast de komende weken meer een bezoekje brengen!

Afgelopen dinsdag heb ik een printer gekocht, zo’n ding waarmee je ook kunt kopiëren en scannen en die bovendien draadloos is. Niet echt een verrassing dat het weer een Canon printer is geworden want volgens mij waren de laatste drie printers die ik heb gekocht ook allemaal Canon’s, maar ik moet toegeven dat het in dit geval hoofdzakelijk werd bepaald door het magere aanbod hier. Kun je in Nederland vrijwel iedere printer online kopen en heb je die binnen een paar dagen in huis, hier moet je nog ouderwets op pad en winkels hebben nou eenmaal niet alle modellen in huis.

Maar goed, ik vond wat ik zocht in de Canon shop in de Festival Mall en ik kreeg bij de aankoop als extraatje, omdat het een splinternieuw model was, een aardige korting en bovendien een tegoedbon voor een horloge.

Iedereen weet hoe gek ik ben op horloges dus dat kon ik niet laten lopen. Alleen kreeg ik de bon niet gelijk mee, daarvoor moest eerst het aankoop- en garantiebewijs worden opgestuurd, maar ik zou de bon de volgende dag of de dag daarop op kunnen halen.

De volgende dag neemt Riet thuis de telefoon op, de Canon shop meldt dat de bon klaar ligt maar vertrouwt niet dat Riet en ik in gemeenschap van goederen zijn getrouwd dus ze wilden mijn telefoonnummer om mij persoonlijk te bellen. Dat hoorde ik ’s middags van Riet toen ik thuis kwam want ik ben dus nooit gebeld. Donderdag had ik geen tijd om naar de Canon shop te gaan dus ik liep vrijdag tussen de middag even binnen. Sorry, geen bon want ze hadden me een dag eerder verwacht. Ja, en nu? Ik kon de bon gaan halen bij de manager die in een winkel in het Alabang Town Center zit. Goed, vrijdagavond waren we toch in het ATC dus met niet al te hoge verwachtingen gingen we op zoek. De winkel was er, de manager ook, en zowaar, ik kreeg eindelijk mijn bon.

Ik kan nu mijn horloge gaan ophalen bij horloge shops in diverse winkelcentra waarvan de dichtstbijzijnde op een kwartier rijden zit. O ja, en ik hoef niet meteen te gaan, er is namelijk geen voorraad, misschien over twee weken. Misschien…

Vandaag kreeg ik een heel aardige email, van ene Ruben Borsboom van de firma Western Union.

Deze meneer maakt zich heel erg zorgen over het feit dat mijn informatie in het klantenbestand van Western Union mogelijk misbruikt wordt. Mijn account gaat dus voor alle zekerheid geblokkeerd worden, maar dat hoeft geen probleem te zijn. Om het mij makkelijk te maken krijg ik in het emailtje een link toegestuurd naar een online formulier waarin ik alleen maar even al mijn gegevens hoef in te vullen zodat zij kunnen valideren of alles nog klopt. Is dat aardig of niet?

NEE!!! Dat is helemaal niet aardig want het is een ernstige vorm van oplichting! Riet heeft namelijk precies hetzelfde mailtje gekregen, allebei via ons Planet internet account. Als je het mailtje nader bekijkt klopt er, zelfs op het eerste gezicht, al geen zak van, want als het een echt mailtje van Western Union geweest zou zijn dan zou er hier en daar wel een officieel logo op staan. En bovendien, ik kan me met de beste wil van de wereld niet herinneren ooit zaken gedaan te hebben met of via Western Union. En wat iedereen van boven de veertig ook meteen ziet is dat het Nederlands niet helemaal klopt (alhoewel ik denk dat „onze validatie formulier” ook nu nog wel fout gerekend wordt in een dictee).

Maar alle gekheid op een stokje, als jullie dit lezen wees dan gewaarschuwd! Er doen heel veel van dit soort berichten de ronde en omdat het via het internet gaat ben je letterlijk nergens ter wereld veilig voor deze ernstige vorm van oplichting. Niet toevallig werden wij via Shell hier op de Filipijnen pas nog gewaarschuwd voor dit soort praktijken die ook hier plaatsvinden. Een collegaatje van mij werd zelfs gebeld vorige week door iemand die zei van de Maleise Maybank te zijn (waar ze inderdaad rekeningen heeft) en die vertelde dat al haar rekeningen waren geblokkeerd. Om die blokkering op te heffen hoefde ze alleen maar al haar rekeningnummers op te geven…

Als je dus een mailtje krijgt met een officiële bedrijfsnaam die je waarschijnlijk wel kent (er zijn gevallen bekend van bijvoorbeeld de Rabobank) en waarin gevraagd wordt om belangrijke gegevens zoals bankrekeningen of pincodes, gooi het dan gelijk weg. Klik nergens op, vul niks in, gooi het gewoon weg, zelfs uit je map met verwijderde berichten. Als je twijfels hebt dat het toch wel eens echt kan zijn bel dan naar het bedrijf in kwestie op voor alle zekerheid.

Je ben’ewaerskouwd!

P.S. Het is niet te geloven, op het moment dat ik dit zit in te tikken komt weer via Planet mail precies hetzelfde mailtje binnen, nu van Hendrik Klasen van de firma ICS Cards. Die zijn ook heel bezorgd dat…

Vandaag maar weer eens even bijpraten over het werk want dat is al weer een tijdje geleden en er is de laatste weken heel wat gebeurd.

Van onze twee projecten is er een al zover dat het werk daarvoor als alles goed gaat aan het eind van het jaar klaar is. Op dit moment is een „Drilling Rig”, een boorschip dus, bezig om in de zeebodem twee nieuwe gasputten te boren. Het werk is nu een maandje aan de gang en gaat nog zeker twee maanden duren. Dat boren is overigens een duur grapje want die schepen zijn omdat ze tamelijk speciaal zijn peperduur om te huren, ruim een miljoen dollar per dag! Je kunt je dus wel voorstellen dat er over iedere minuut vertraging knap moeilijk wordt gedaan.

Het andere project, het tweede platform, is inmiddels in volle gang op de scheepswerf van Keppel in het stadje Subic. Er is nog niet veel resultaat zichtbaar want erg ver zijn ze nog niet maar het gaat gestaag, zij het met wat meer moeite dan we hadden gehoopt. Keppel is een nieuw bedrijf in deze industrie en heeft nog nooit zo’n platform gebouwd, en het is blijkbaar toch wat moeilijker dan ze hadden verwacht. Nadat alles de afgelopen twee jaar zo soepel is verlopen en we zelfs een „voorbeeld project” binnen Shell werden genoemd is er dan nu af en toe toch wat tegenslag. En dat kan natuurlijk ook haast niet anders; het belangrijkste is dat we nog steeds op schema liggen.

Mijn afdeling speelt een centrale rol in het hele gebeuren mag ik zonder valse bescheidenheid toch wel zeggen, want wij zijn er verantwoordelijk voor alle documentatie op de juiste plek en bij de juiste personen terecht komt. Vooral de bouwtekeningen zijn daarbij erg belangrijk. Wij ontvangen die van het ontwerp bureau Fluor, zorgen dat de juiste mensen binnen ons project er naar kijken, en na goedkeuring sturen we alles door naar de scheepswerf zodat ze er daar mee aan de slag kunnen. Het lijkt een eenvoudig klusje maar het is tamelijk gecompliceerd omdat er van vrijwel alle bouwtekeningen meerdere versies zijn die hier en daar gewijzigd zijn ten opzichte van de vorige versie. Het is natuurlijk zaak om te zorgen dat de juiste versie op de juiste plaats komt want een kleine fout hiermee kan flinke gevolgen hebben.

Ik heb ook nog eens met personele problemen te maken deze maand want degene uit mijn team die op de scheepswerf werkt is op vakantie (mensen die op de scheepswerf werken hebben om de zoveel weken twee weken verplicht en onbetaald verlof), en ik heb op ons eigen kantoor iemand moeten ontslaan. Dat laatste is altijd een heel vervelend klusje maar er zat niks anders op; de goeie jongen maakte ontzettend veel grove fouten en was duidelijk niet op zijn plek. Gelukkig heb ik al een vervanger, die begint maandag en aangezien onze man op de scheepswerf dan ook weer terug is hebben we hopelijk volgende week wat meer lucht…

San Mig is niet alleen de benaming van het meest populaire bier op de Filipijnen maar het is ook de naam van een kroeg in het Alabang Town Center. Het is een van de eerste plekken waar mijn Filipijnse collega’s me mee naar toe namen tijdens een van mijn eerste bezoeken aan de Filipijnen omdat het eten er redelijk authentiek is maar Riet en ik kwamen er eigenlijk vrijwel nooit omdat we liever naar de Union Jack Tavern gingen. Het probleem met de Union Jack is alleen dat die kroeg in de Festival Mall is en die ligt net te ver weg om te lopen.

Goed, het is op zich wel te doen maar het is toch een half uur lopen terwijl het ATC maar een klein kwartiertje lopen van ons huis is. We komen eigenlijk steeds minder in de Union Jack, en dat de komende tijd wel zo blijven want de San Mig blijkt opeens toch een heel aardig alternatief.

Toen we namelijk vorige week weer eens in de San Mig waren bleek er een heleboel verbeterd. Er is een nieuwe manager en die heeft de boel een beetje opgeschud. Een van de belangrijkste verbeteringen is dat er nu vrijwel iedere avond live muziek is van twee bands en dat bevalt ons allebei uitstekend.

De muziek is grotendeels akoestisch wat betekent dat je ook nog normaal kunt praten, en daarnaast is de muziek zelf ook nog eens prima. Het repertoire bestaat uit wat je klassiekers zou kunnen noemen, variërend van „Hotel California” tot „California Dreamin’”, zelfs Riet zit af en toe mee te zingen.

Normaal gesproken gaan we op vrijdagavond ergens eten en blijven daar dan afhankelijk van hoe gezellig het is nog even hangen.

Vanavond dus niet, na de Chinees gingen we voor een afzakkertje naar de San Mig en dat bleek een goed idee. Het was overigens niet zo erg als het op de foto lijkt…

Het schiet nog steeds niet erg op met het leren van Tagalog, de nationale taal van de Filipijnen. De belangrijkste reden heb ik al eens eerder aangegeven en dat is dat (bijna) alle Filipino’s Engels spreken, maar ik ben er inmiddels wel achter dat dat schromelijk overschat wordt. Als je wat langer op de Filipijnen bent leer je het onderscheid te maken tussen Filipino’s die echt Engels spreken en diegenen die weliswaar iets van Engels kennen maar al heel snel de draad kwijt raken.

Met name in winkels kom je heel vaak tegen dat ze je rap in het Engels antwoord geven maar als je vragen ook maar iets afwijken van de blijkbaar standaard uit het hoofd geleerde zinnen dan kijken ze je meteen aan als Forest Gump. En als ze dan al antwoord geven dan is het meestal „Sorry Sir, we don’t have”. Dat is heel vaak niet eens waar maar dat antwoord is volgens hun de enige manier om van je af te komen zonder te hoeven toegeven dat ze geen flauw beul hebben waar je het over hebt. In de praktijk valt die veelgeroemde kennis van het Engels van de Filipino’s dus behoorlijk tegen.

Blijft natuurlijk dat het niet erg netjes is om de taal van het land waar je woont niet te leren. In Rusland werd ons dat wel een stuk makkelijker gemaakt doordat je via het bedrijf cursussen kon volgen en nog eens in de baas zijn tijd ook. Daar doen ze hier niet aan en dat betekent dus dat je zelf op zoek moet naar een goeie cursus of iemand die je les wil geven. En toegegeven, die mogelijkheden schijnen er wel te zijn maar omdat we er zelf moeite voor moeten doen komt het er gewoon niet van.

We kennen uiteraard wel inmiddels wat dagelijkse uitdrukkingen in het Tagalog, zoals bijvoorbeeld „Magandang umaga” wat „Goeiemorgen” betekent. Maar als zelfs de Filipino’s nou iedere ochtend gewoon „Goodmorning!” tegen je zeggen dan antwoord je vanzelf weer in het Engels terug. Zelfs „Salamat”, het Tagalog woord voor „Dank je wel”, zou een uitdrukking moeten zijn die je makkelijk tientallen malen per dag kan gebruiken maar de Filipino’s zeggen zelf ook „Thank you”.

Als er af en toe toch iemand „Dank je wel” zegt in het Tagalog dan zeggen ze vrijwel nooit gewoon „Salamat” maar „Salamat Po”. Die toevoeging „Po” is een vorm van beleefdheid die hoofdzakelijk gebruikt wordt door een jonger persoon tegenover een ouder persoon of gewoon om respect te tonen, oftewel het equivalent van „Thank you, Sir”.

De foto van vandaag heb ik vanmiddag gemaakt in onze tuin. Het is eindelijk gelukt om de vogels te fotograferen terwijl ze in het water van de tuinsproeier uitgebreid een bad zaten te nemen.

Het begint zo langzamerhand normaal te worden dat als ik een keer ergens naar toe moet dat ik met nacht en ontij mijn bed uit moet. Zo ook weer vanmorgen, ik zou om vijf uur in de ochtend worden opgehaald om naar de luchthaven gebracht te worden. Ik was er om kwart over vier uit en dat was maar goed ook want de chauffeur stond al om half vijf voor de deur. Ik heb hem overigens nog een kwartiertje laten wachten want een beetje te vroeg is helemaal niet verkeerd maar een half uur is van de gekke.

Mijn reis naar Miri vandaag staat in geen enkele verhouding tot de werkelijk afstand van Manila tot Miri hemelsbreed. Er gaan geen directe vluchten van Manila naar Miri, wat op het oostelijk deel van Maleisië ligt in Sarawak, wat weer het noordelijk deel is van het vroegere eiland Borneo. Ik vlieg dus eerst naar Kuala Lumpur, een vlucht van drie en een half uur, daar moet ik overstappen op de vlucht naar Miri en die duurt ook nog eens twee en een half uur. Het is al met al een behoorlijke omweg en de hele reis duurde bij elkaar dan ook ruim elf uur, wat natuurlijk belachelijk is als je nagaat dat een directe vlucht als die zou bestaan er misschien net drie uur over doet.

Wel leuk was dat toen we na het opstijgen in zuid-westelijke richting over de Zuid-Chinese Zee vlogen ik eindelijk het Malampaya platform heb kunnen zien in zee, voor de kust van het eiland Palawan.

Bij aankomst op de luchthaven van Kuala Lumpur viel er trouwens een enorme plensbui, net toen we in het vliegtuig waren gestapt voor de vlucht naar Miri. En dat was zo’n beetje de eerste regen die ik zag in drie maanden op die ene bui in maart na…

Had ik meteen bij aankomst in Maleisië op de luchthaven van Kuala Lumpur al regen, daar is het niet bij gebleven. Toen ik in Miri aankwam was het bewolkt met een waterig zonnetje, en er werd me bij het inchecken in het hotel al verteld dat het die dag flink had geregend. In de loop van de eerste nacht viel er ook weer regen al heb ik daar weinig van gemerkt, maar des te meer last had ik er de afgelopen nacht van.

Het begon gisteravond al te regenen, wat op zich geen probleem is als ik toch in mijn bed lig, maar regen heeft hier een aantal randverschijnselen. Een ervan is dat de plaatselijke amfibieën tevoorschijn komen en luidkeels gaan zitten kwaken. En één daarvan had besloten de nacht door te brengen in het gras voor mijn kamer op de begane grond. Het gevolg was dat ik voortdurend wakker werd gedurende de hele nacht van een oorverdovend geluid wat het meest leek alsof er iemand met een ratel vlak voor mijn raam stond. Af en toe hield het op en dan sliep ik weer in maar een tijdje later begon het weer.

Midden in de nacht ben ik er nog uit gegaan om in de tuin te kijken of ik het kreng kon vinden en ik was vast van plan om als dat het geval was hem (want het zal ongetwijfeld wel weer zo’n bronstig opscheppertje geweest zijn op zoek naar een partner om zich mee voort te planten) de hersens in te slaan. Maar er was niks te zien, zo gauw ik de schuifpui open deed was het meteen opvallend stil en ondanks het lichtje wat ik op het terrasje kon aansteken bleef het kreng onvindbaar. Nauwelijks lag ik dan weer in mijn bed of het begon weer. Overbodig te zeggen dat ik niet echt een goeie nachtrust heb gehad…

Vanmorgen op weg naar het ontbijt zag ik dat de nacht een ander slachtoffertje had gemaakt, en het is niet alleen maar omdat ik een kattenliefhebber ben dat ik liever had gezien dat daar een dooie kikker had gelegen. Dit onfortuinlijke katje krijgt van mij ondanks haar korte leventje toch haar „fifteen minutes of fame”, op mijn website.

Mei is de maand waarin normaal gesproken hier op de Filipijnen het regenseizoen begint. De temperaturen zijn dan niet meer zo extreem hoog en we kunnen ons gaan opmaken voor tussen de vijftien en twintig tyfoons tot zeg maar eind november. Omdat het regenseizoen heet wil dat niet zeggen dat het voortdurend regent maar in die periode valt er regelmatig regen, in tegenstelling tot de afgelopen maanden die niet voor niets in plaats van zomer het droge seizoen worden genoemd.

Sinds een paar dagen beginnen we al iets van een weeromslag te merken. Het is sinds een paar dagen af en toe zwaar bewolkt en het heeft er al een paar keer naar uitgezien dat er daadwerkelijk regen van betekenis zou gaan vallen. Op een paar losse spetters gedurende hooguit een minuut en een bui gisternacht is dat echter nog steeds niet gebeurd, en eerlijk gezegd zit alles en iedereen te snakken naar een forse bui want alles is zo droog als gort.

Vroeg in de middag werd het weer bewolkt en is het gaan onweren, en de verwachting was dat er nu dan eindelijk eens een flinke bui zou gaan vallen maar dat is weer niet gebeurd. Het bleef droog tot aan de avond en toen konden we eigenlijk geen regen meer gebruiken want we hadden een barbecue bij vrienden. Om zeker te zijn dat het droog zou blijven namen we een paraplu mee, die we inderdaad niet hebben hoeven gebruiken want onderweg viel er niet meer dan een enkel spelertje. Eenmaal aangekomen viel dan toch eindelijk de langverwachte bui, en uiteraard precies op het moment dat de barbecue zou beginnen. We hebben dus binnen moeten eten, wat overigens door de temperatuur buiten en de airconditioning binnen niet echt een straf was.

Toen we weer naar huis liepen was de bui allang al weer over en zagen we een heldere sterrenlucht, maar het ziet er toch naar uit dat het droge seizoen op zijn eind loopt.

En vanmorgen trof ik dit tafereel buiten aan. Het is Abby dus blijkbaar toch gelukt om een vogeltje te verschalken…

Ik kom er zelfs als rechtgeaarde republikein niet onderuit om wat te schrijven over die gebeurtenis morgen die als ik het moet geloven heel Nederland al weken in de ban houdt. De moeder des vaderlands houdt het eindelijk voor gezien op een leeftijd waarop een normaal mens allang met pensioen is gestuurd (blijkbaar zit die troon toch wel erg lekker) en zoonlief neemt het over want die is nou eenmaal als eerste geboren in het juiste nest.

Voor Nederland reden om een speciale Koninginnedag te vieren, en jullie vragen je misschien wel af of het evenement hier op de Filipijnen ook door de Nederlandse gemeenschap gevierd gaat worden. Jawel, dat gaat inderdaad gebeuren maar wij zijn er niet bij, en nee, dat heeft niks met mijn standpunt ten opzichte van koningshuizen in het algemeen te maken. Het is wel gedeeltelijk onze schuld maar daar wil ik niet alles op gooien.

Wat wil namelijk het geval, we hebben ons nog niet ingeschreven bij de Nederlandse Ambassade. Dat is niet verplicht maar wordt wel aangeraden als je in een ander land gaat wonen want dan sta je als Nederlander geregistreerd voor als er eens wat gebeurt. In dit geval is dat gebeuren een feest, en als je niet geregistreerd staat krijg je dus geen uitnodiging want het is blijkbaar geen open deur feest. Of het veel had uitgemaakt weet ik overigens niet want de ambassadeur heeft een feest georganiseerd waarbij de gewone Nederlanders pas op plee dertien komen.

Morgenmiddag worden er namelijk voor het bekijken van de troonswisseling op een groot scherm in het peperdure Peninsula Hotel in eerste instantie alleen vierhonderdvijftig diplomaten (die hoogstwaarschijnlijk geen van alle Nederlander zijn) uitgenodigd. Daarna schijnt er een receptie te zijn voor mensen uit de zakenwereld (die hoogstwaarschijnlijk ook allemaal geen Nederlander zijn), en pas daarna mag het gewone volk (wat dan wel Nederlands is) even een handje komen geven. En nog niet eens allemaal want er is een beperkte hoeveelheid kaarten ter beschikking gesteld dus niet eens alle Nederlanders die wel ingeschreven staan zijn welkom. Verschil moet er zijn zullen we maar zeggen.

Nou maakt het mij persoonlijk heel weinig uit, maar Riet wel want die is er ook een van „Oranje boven”…

Ik had er natuurlijk zo langzamerhand aan gewend moeten zijn dat 1 mei in de meeste landen, inclusief de Filipijnen, een vrije dag is. Gek genoeg had ik er helemaal niet bij stil gestaan, en het is dat een collega er afgelopen maandag een opmerking over maakte anders was ik vanmorgen waarschijnlijk gewoon naar mijn werk gegaan.

Nou ja, dat zal eigenlijk wel meegevallen zijn want ik denk dat onze chauffeur Lito me er wel op attent had gemaakt. De eerste mei is hier voor vrijwel iedereen een vrije dag, ook voor het personeel en dat betekende dat het vanmorgen vroeg angstvallig stil was in de Village. Normaal gesproken stroomt vanaf zes uur de Village vol met Filipino’s die hier werken maar vanmorgen was dat maar een enkeling want de rest had een vrije dag. Ook vanmiddag toen ik naar de sportschool ging om kwart over vijf was het doodstil op de straten die anders rond deze tijd helemaal vol lopen met mensen die op weg zijn naar huis.

We waren gewaarschuwd voor enorme drukte in het centrum van de stad en we hadden ook het advies gekregen om er weg te blijven als het niet strikt noodzakelijk was om er naar toe te gaan. Deze dag wordt namelijk net als op veel andere plaatsen in de wereld nogal eens aangegrepen voor houden van demonstraties en protestmarsen en daar wil je als buitenlander liever niet in verzeild raken. Een dag om thuis te blijven dus, of in ieder geval in de buurt want zoals ik al eerder opmerkte is Alabang een tamelijk rustige buitenwijk en zeker geen plaats waar demonstraties plaatsvinden. Zelfs de straten in Alabang waren vandaag rustig en dat zie je toch niet vaak.

Wij hebben een groot deel van de dag doorgebracht achter de computer. Dat was niet helemaal de bedoeling, we wilden alleen vliegreizen boeken voor een bezoek aan Nederland in augustus maar dat ging niet zo vlekkeloos als we inmiddels gewend zijn. We wilden boeken bij Emirates maar de website van deze maatschappij was vanmorgen bijzonder traag. We kwamen bij iedere poging uiteindelijk wel bij de laatste stap van het boekingen proces, het betalen van de tickets, maar dat mislukte iedere keer. Het was niet helemaal duidelijk waaraan het nu precies lag maar na een paar pogingen en een halve ochtend gaven we het maar op.

Vanmiddag deed ik een nieuwe poging en die lukte gelukkig wel. Een bijkomstigheid was dat onze tickets apart moesten worden geboekt omdat Riet en ik wel samen naar Nederland komen, maar ik blijf twee weken en Riet een week langer. Maar het is in ieder geval gelukt, we komen ijs en weder dienende op de 10e augustus aan in Nederland.

De Nederlanders die het onderwerp van vandaag lezen zullen zeggen, „Ja, en?”, maar geloof het of niet, we zaten hier te snakken naar een flinke bui regen. Het heeft in de afgelopen drie en een halve maand misschien drie keer geregend dus je kunt je voorstellen dat alles hier kurkdroog is. Wij houden onze tuin nog een beetje groen door iedere dag te sproeien maar dat is bijna letterlijk een druppel op een gloeiende plaat, wat er nodig is is een flinke plens hemelwater.

Het zag er vanmorgen vroeg nog helemaal niet naar uit maar tegen de middag barstte er dan eindelijk weer eens een tropische bui los. Het werd in de loop van de middag wel weer droog, maar het verschil was al meteen merkbaar. Niet zozeer aan de temperatuur, een bui regen maakt hooguit een halve graad uit, maar het rook lekker zoals het alleen ruikt na vers gevallen regen. Toen we vanavond naar onze vrijdagavond borrel reden (voor de verandering weer eens in de Union Jack Tavern) zag het er al naar uit dat er nog meer zou gaan vallen. Dat bleek ook inderdaad gebeurd te zijn toen we later weer buiten stonden, getuige de grote plassen op het parkeerterrein waar we doorheen moesten om bij de auto te komen.

Volgens onze Filipino vrienden is het echter nog te vroeg voor de regentijd; die zou pas eind deze maand moeten beginnen, maar dit is wel duidelijk een voorbode van de komende weersomslag. Onze katten houden net als alle andere katten niet van nattigheid en die zaten dus vanavond de meeste tijd binnen. Monster lag zoals altijd languit op de koffietafel…

Lekker ding, hè? Ja, dat vind je ’s morgens nog al eens op ons terras als je naar buiten stapt. Je ziet dit soort dingen overdag heel zelden maar na het donker komen ze naar buiten. Niet dat wij ze dan zien, behalve als je op straat loopt want schiet er nog al eens wat weg voor je voeten, maar ze blijven toch het liefst uit het zicht.

Nee, het komt door onze beide katten, en met name de kleine Monster, die zijn enorme liefhebbers van de jacht op kakkerlakken. Ze grijpen ze, spelen er mee en laten ze dan uiteindelijk voor dood liggen. Het probleem is meestal dat die krengen helemaal niet dood zijn, want dat is nog niet eens zo makkelijk. Ik heb wel eens gelezen dat een kakkerlak zonder kop nog gewoon zeven dagen kan leven en dan uiteindelijk pas dood gaat van de honger.

Dat lekkere ding op de foto, die overigens het exemplaar dus ongeveer op ware grootte laat zien, was ook helemaal niet dood. Ik had hem in eerste instantie gewoon laten liggen met het idee van ik ruim hem straks wel op, maar op een gegeven moment begonnen opeens de poten weer te bewegen. De oplossing is dan snel opvegen en over de muur flikkeren.

We moeten de katten toch eens leren dat ze hun speelgoed niet overal rond laten slingeren. Oh ja, en de foto is ongeveer ware grootte…

Riet heeft vandaag een hele drukke dag gehad. Er moesten spullen gekocht worden voor de schoolkinderen die worden gesponsord door de vrouwen van ALIG en omdat dat natuurlijk zo goedkoop mogelijk moest (om zoveel mogelijk te kunnen aanschaffen) ging er een kleine delegatie naar een soort van groothandelsmarkt genaamd Divisoria. Behalve Riet bestond de delegatie die vanmorgen al even na zevenen vertrok uit Lynne, een Canadese schooljuffrouw die al het vooronderzoek had gedaan, en twee leraressen van de scholen waar de spullen voor bestemd waren.

Omdat Lynne al precies wist wat waar het goedkoopst te krijgen was leek het een makkie: even tweehonderdtachtig paar schoenen inslaan (gewone en sportschoenen), boeken, schriften, papier, zeventig rugzakken, alles in de twee auto’s laden en klaar. Maar zoals altijd, dit zijn de Filipijnen en het werkt hier gewoon zo niet, zelfs niet als je van tevoren afspraken maakt.

De schoenen waren het eerste probleem, daar wilden ze ineens per paar vijftien pesos meer hebben dan was afgesproken. Het was nog steeds binnen budget dus vooruit maar zeiden de dames met grote tegenzin, maar dan moesten ze wel worden ingepakt. Dat was goed, één uur zou alles klaar staan. Bij de rugzakkenwinkel hadden ze precies zes exemplaren op voorraad. En die andere beloofde vierenzestig dan? Geen probleem, ze hadden nog een winkel had er nog zat, „For a while, ma’am” ( dat is Filipijns voor „ik loop effe weg en ik weet niet wanneer ik terug ben” ). Komen ze terug met nog zeven rugzakken, maar dat was nog steeds drieënvijftig te kort. Weer geen punt, er was nog een winkel en die had er wel genoeg, over een uurtje zouden ze er zijn.

Om één uur sms-te de schoenenwinkel dat het wat langer ging duren, maar om twee uur zouden ze vast wel klaar zijn. Om twee uur stonden er vijfendertig paar schoenen ingepakt van de tweehonderdtachtig. Riet en Lynne besloten toen om alles wat klaar was in onze auto te laden en dat Lynne dan in vredesnaam maar zou wachten op de ingepakte schoenen; het had geen zin om allebei te gaan zitten wachten vonden ze.

Om half zes kreeg Riet een berichtje van Lynne dat ze ook eindelijk onderweg was naar huis…

De Filipijnen hebben vier nog actieve vulkanen en drie daarvan liggen op het eiland Luzon waar wij ook wonen. Twee van die vulkanen hebben we al beklommen, de Mount Taal samen met Robin en Chantal en de Mount Pinatubo met Martin en Sandra. We zijn bij die laatste tocht zelfs in de krater geweest waar Martin en Sandra nog in het kratermeer hebben gezwommen.

Van die beide vulkanen ligt de Mount Taal het dichtst bij Manila en die heeft de reputatie om ongeveer iedere tien jaar uit te barsten. Toen ik aan mijn collega’s vroeg wanneer de laatste uitbarsting was zeiden ze, „Oh, een jaartje of tien geleden”.

We doen daar over het algemeen wel vrij luchtig over maar hoe serieus zo’n vulkaanuitbarsting kan zijn bleek afgelopen dinsdag weer. De meest actieve vulkaan van het land, de Mount Mayon gelegen op zo’n driehonderd kilometer van Manila, barstte plotseling uit. Hoewel de eruptie maar een minuut duurde werden er vier Duitse toeristen en hun Filipijnse gids gedood en zeker zeven anderen werden gewond. De doden vielen door wat waarschijnlijk een combinatie is geweest van de vrijgekomen gassen en vallende rotsblokken. De hele dag waren er nog reddingsacties voor mensen die vast waren komen te zitten op de berg, want die is dus gewoon toegankelijk voor toeristen. Sterker nog, hij stond ook op mijn lijstje om te gaan beklimmen…

Komt zo’n uitbarsting dan zo onverwachts zul je vragen, en dat vroeg ik me ook af. Blijkbaar was de eruptie veroorzaakt door een explosie van stoom, blijkbaar een normaal verschijnsel op een vulkaan en dat kan dus heel plotseling gebeuren. De Mount Mayon is overigens sinds het wordt geregistreerd al achtenveertig keer uitgebarsten waarvan die van 1814 de zwaarste was met meer dan twaalfhonderd doden en een aantal verwoeste dorpen. De laatste serieuze uitbarsting was vrij recent, in 2009, waarbij geen slachtoffers vielen maar wel tienduizenden mensen moesten worden geëvacueerd.

Ik heb dus al twee werkende vulkanen gezien hier, maar over dat tochtje naar Mount Mayon ga ik toch nog maar even nadenken…

Een beeld wat je eigenlijk niet vaak ziet hier. De afgelopen week verschenen er plotseling in het Alabang Town Center hier en daar bloemen- en plantenstalletjes want Moederdag komt eraan.

Als Nederlanders was het wel even wennen dat je hier bij vrijwel niemand in huis bloemen of planten ziet; die zijn er wel maar allemaal buiten rond het huis en in de tuin. Toen wij hier kwamen wonen wilde ik wat planten in huis, al zei Riet meteen dat dat niet zou gaan werken omdat het binnen simpelweg te donker is. En ook het kopen van planten bleek een probleem want hoewel die hier en daar wel worden verkocht zijn dat vrijwel allemaal buitenplanten. We hebben inmiddels wel planten maar net bij als iedereen allemaal buiten op het terras en niet een in huis.

Bloemen zie je helemaal zelden en mogelijk heeft dat iets te maken met de houdbaarheid tijdens deze temperaturen. In heel het ATC zijn zegge en schrijve twee bloemenwinkeltjes waarvan er een alleen maar peperdure (overigens wel prachtige) kunstbloemen verkoopt. Als we langs het winkeltje lopen wat wel echte bloemen verkoopt loopt Riet er altijd vlak langs om de geur op te snuiven…

Vanavond hadden we een verjaardagsfeest bij vrienden die ook hier in de Village wonen en we besloten er naar toe te wandelen in plaats van ons te laten rijden. Dat bleek een slecht plan. Het probleem was niet zozeer de afstand van twee en een halve kilometer, maar we hadden tassen bij ons met flessen wijn en cadeautjes en dat ging met het broeierige weer van vandaag niet zo lekker. We kregen de laatste paar honderd meter dan wel een lift van vrienden die wel met de auto naar het feest gingen maar we hadden allebei al natte koppen van het zweet. Gelukkig kregen we na afloop van iemand een lift naar huis…

We hebben een lang weekend want vandaag is het verkiezingsdag en dat is een vrije dag voor iedereen. Het is voor ons buitenlanders wel een dag met een gebruiksaanwijzing want we hebben een hele waslijst aan waarschuwingen en dingen die we vooral niet moeten doen gekregen in de afgelopen weken. Zo moeten we de stad maar vermijden vanwege de mogelijkheid op demonstraties, ons niet bemoeien met politieke manifestaties en ook menigtes uit de weg gaan. Eigenlijk werd ons aangeraden om maar gewoon thuis te blijven. Behoorlijk overdreven allemaal weer maar vanuit het bedrijf gezien kan ik al die voorzorgsmaatregelen wel begrijpen want ze zijn natuurlijk toch min of meer verantwoordelijk voor ons welzijn hier.

De verkiezingen van vandaag gaan overigens over lokale overheden, gouverneurs en senatoren en er wordt heftig campagne gevoerd door de diverse kandidaten. Het gaat om zeer lucratieve baantjes want laten we eerlijk zijn, als je hier iets in de melk te brokkelen hebt, zelfs al is dat maar als gemeenteraadslid dan zit je in dit van corruptie aan elkaar hangende land gebakken. En eerlijk is eerlijk, degenen die zo’n baantje hebben zijn niet zelden bereid om er alles maar dan ook alles voor te doen om dat baantje te behouden. Verkiezingen zijn, het moet gezegd, om die reden voor tegenkandidaten en in de provincies zelfs voor de stemmers niet altijd onder risico’s.

Wij buitenlanders hebben van dat alles geen last want het gaat ons niet aan. We mogen niet stemmen en spelen dus geen rol, wij blijven gewoon uit de buurt van politieke activiteiten en dan hebben we nergens last van. Riet en ik zijn bijvoorbeeld vandaag op pad geweest om een nieuwe koffer te kopen voor de vakantie. Onze grootste koffer heeft er inmiddels ruim vijftien jaar trouwe dienst op zitten en met name de wieltjes willen niet meer zo erg. Tijd voor een nieuwe dus en we wilden eigenlijk nog zo’n ultralichte zoals Riet er al een heeft maar dan een maatje groter.

Nou lijken die ultralichte koffers ideaal maar ze hebben twee grote problemen. Het eerste is de prijs, die dingen zijn schandalig duur en tot voor kort was er niet veel keus want Samsonite was de enige die ze had. Het andere probleem is van praktische aard, we hebben namelijk ontdekt dat een ultralichte koffer niet altijd even handig is. Een gewone ouderwetse koffer weegt zelf al gauw vijf of zes kilo, en als je dan in totaal twintig kilo mee mag nemen heb je dus maar ruimte voor vijftien kilo echte bagage of zelfs nog minder. Die ultralichte koffer van Riet weegt iets meer dan een kilo, maar je kunt er niet meer in stoppen dan erin kan en dan blijkt die koffer meestal helemaal vol nog maar net achttien kilo te wegen. Zonde dus van die twee kilo die je over hebt want daar kun je nou net niks meer mee.

We hebben dus gekeken naar lichte koffers maar niet noodzakelijk net zo ultralicht als die Samsonites. En die vonden we want je kon er natuurlijk op wachten tot andere merken zoals Carlton ook met zoiets zouden komen. Wat we vonden is een Carlton die maar een fractie zwaarder is dan die Samsonites, iets groter zelfs, en last but not least maar een derde van de prijs van een vergelijkbare Samsonite. Kijk, en dat is toch lekker, nietwaar. En misschien gaat hij niet zo lang mee maar wat geeft dat, voor één zo’n duur ding koop je drie van deze…

Dikke paniek vandaag! Het begon met op zich goed nieuws, want Riet moet morgenochtend naar het Bureau van immigratie voor de afhandeling van haar visum en dan krijgt ze als het goed is ook meteen haar paspoort terug. Ze moet er dan wel persoonlijk verschijnen ( “niet in korte broek en geen slippers” ) voor het maken van foto’s en vingerafdrukken, en daar is ze een beetje nijdig over want ik hoefde dat om onduidelijke redenen niet te doen. Maar goed, het betekent in principe wel dat ze op tijd voor onze vakantie haar paspoort heeft.

De paniek ontstond vanmiddag toen onze chauffeur Lito haar erop attent maakte dat onze auto morgen helemaal de stad niet in mag. Manila kent namelijk een Number Coding Schema wat een regeling is om de hoeveelheid verkeer te beperken door iedere auto afhankelijk van het eindcijfer van je nummerplaat op een vaste dag te verbieden te rijden in bepaalde delen van de stad. En die vaste dag is voor ons donderdag want onze nummerplaat eindigt op een “8”.

Ik probeerde snel een auto van de zaak te regelen maar dat ging niet meer, en dat dacht ik al wel want het is daarvoor veel te kort dag. Een van onze vrienden zou uitkomst kunnen bieden maar de meesten hebben hetzelfde probleem, vrijwel niemand mag op donderdag rijden.

Restte niets anders dan te proberen een taxi te regelen, en dat was nog even zoeken want niet ieder taxi bedrijf staat hier als betrouwbaar te boek. Gelukkig vond ik er een en er zou dus morgenochtend om acht uur voor de deur staan.

Wat denk je, ik had nog niet opgehangen of Riet belt. Ze had toch een vriendin gevonden die wel mag rijden morgen en die was bereid om voor een dagje van auto te ruilen. Kon ik de taxi dus weer afbellen maar gelukkig is het vervoersprobleem nu opgelost. Zo zie je maar weer, zelfs de simpelste dingen leveren hier vaak nog een probleem op.

Vanavond was het overigens weer Quiz Night in de Union Jack Tavern en we deden het een stuk beter dan vorige week. We werden tweede met als prijs vijftienhonderd pesos aan waardebonnen en een fles wijn…

Waar we al voor gevreesd hadden is dan uiteindelijk dan toch gebeurd. Riet heeft weliswaar vanavond laat haar paspoort terug gekregen maar zonder de vereiste ACR kaart die in feite je verblijfsvergunning is, en zonder die kaart mag je het land niet uit. En zelfs al zou je op miraculeuze wijze door de paspoortcontrole komen zonder die kaart dan wordt je bij terugkomst in het land op zeker tegengehouden en mag je het land niet in. En dat betekent dus het einde van onze vakantie voordat die begonnen is, we kunnen alles gaan afzeggen.

Dat was uiteraard gisteren niet de verwachting want Riet werd verzekerd dat alles goed zou komen en dat paspoort en kaart vandaag afgeleverd zouden worden. Toen dat om twaalf uur nog niet gebeurd was voelde ik al nattigheid en ben ik hier en daar aan de bel gaan trekken. De eerste berichten waren nog niet eens ongunstig, het paspoort was al vrij gegeven maar het wachten was nog op de kaart, ze konden alleen de persoon die dat moest regelen nog even niet te pakken krijgen.

Normaal duurt het maken van die kaart twee tot drie weken maar gisteren was Riet verteld dat ze een urgentieverklaring had. Met die urgentieverklaring heeft iemand blijkbaar zijn reet afgeveegd want in de loop van de middag bleek dat de zaak veel moeilijker lag dan verwacht, er waren meerdere personen nodig om de kaart te regelen en al snel werd duidelijk dat het hoogstwaarschijnlijk niet zou gaan lukken. Bezoeken aan personeelszaken ( ″It is out of our hands″ ) en een telefoontje naar de Nederlandse ambassade ( ″Sorry meneer, maar dat moet U helemaal zelf uitzoeken″ ) om hulp te krijgen leverden niets op. Ik wilde Riet nog niet bellen maar om half vijf kwam dan toch het verlossende woord: we konden het vergeten, we moesten onze ″vluchten maar verzetten” tot een later tijdstip maar wanneer wisten ze ook niet want die kaart kon nog wel twee tot drie weken gaan duren.

Waar iedereen al maanden op zit te wachten is nu dus eindelijk gelukt; na talloze gevallen waarin de visa verlenging net niet mis ging of net niet helemaal fout is het dan nu wel faliekant mis gegaan. Alleen heel erg jammer dat het net bij ons gebeurt. Onze vakantie gaat dus niet door, we vertrekken morgen niet naar Indonesië.

En de vraag of dit gecompenseerd gaat worden, want we hebben tenslotte alles al betaald, gaat ook nog lachen worden want alle betrokkenen ontduiken op magistrale wijze de verantwoordelijkheid ( ″We hebben daar geen controle over″, ″Het is niemand’s fout″, ″We hebben dat niet in eigen hand″ ).

Het weer vanmiddag gaf in ieder geval onze stemming op dit moment aardig weer…

Ja, in plaats van wakker te worden in Jakarta werden we vanmorgen gewoon wakker in ons eigen huis, en nog steeds met een flinke kater. Niet van de drank van gisteravond, dat viel wel mee, maar nog steeds van de vakantie die niet doorgaat. Maar met de nieuwe dag kwam ook toch het besef dat er nu echt niks meer aan te doen is en dat we maar weer de draad moeten oppakken.

Ik kon me er nog niet echt toe zetten om de normale dingen te doen die ik anders op zondagochtend doe, maar dat had een andere oorzaak want ik voelde me namelijk niet echt lekker. Gisteravond ging ik al met flinke kramp naar bed en vanmorgen haalde ik bij het wakker worden maar net op tijd de wc. Welja, opspelende ingewanden, dan kan er ook nog wel bij! Het werd in de loop van de dag gelukkig een stuk beter, zoiets duurt bij mij gelukkig nooit lang. De vraag is alleen wat de oorzaak is geweest, misschien een vuil glas in de kroeg of het chocolade ijs wat Riet had laten staan, dat blijft altijd een beetje gissen.

Waar we niet onderuit kwamen was het doen van wat boodschappen want we hadden vanzelfsprekend weinig tot niks meer in huis. Morgen wordt onverwacht weer een gewone werkdag en dan moet er toch brood en beleg in huis zijn, en de voorraad Cornflakes van Riet was ook op. We moesten er dus met frisse tegenzin toch uit om de nodige boodschappen te gaan doen, en we moesten ook nog eens verschillende supermarkten langs om datgene te krijgen wat we wilden hebben.

Nou ja, het brak in ieder geval de dag een beetje want voor de rest hadden we nergens fut voor vandaag…

Oké, wij staan dus nu mooi met een bek vol tanden want niet alleen verschenen de mannen van Sky vandaag maar het probleem werd ook nog eens meteen opgelost.

We hebben dus weer Internet, maar dat wisten jullie eigenlijk al want anders had ik dit bericht en dat van gisteren niet op mijn website kunnen plaatsen. Het kan dus wel, hou het er maar op dat we door de gebeurtenissen van de afgelopen dagen nergens meer vertrouwen in hadden.

Het was overigens wel op het nippertje want ze waren net pas weg toen ik over vijven thuis kwam. Dat betekent dat Riet de hele dag in huis heeft moeten blijven want afspraken maken voor een bepaalde tijd kan hier beslist niet. Goed, in Nederland is dat ook niet altijd mogelijk maar daar zeggen ze toch heel vaak nog of het ’s morgens of ’s middags wordt maar zelfs dat is hier niet het geval.

Gelukkig kreeg Riet visite van een van haar vriendinnen dus viel het wachten niet zo zwaar (integendeel geloof ik).

Vanmorgen las ik het bericht dat alweer een van mijn jeugdidolen, Ray Manzarek van de Doors, op 74-jarige leeftijd is overleden. Dat is voor een musicus uit de jaren zestig gezien de levenswandel in die tijd een respectabele leeftijd, en hij heeft het ook heel wat langer uitgehouden dan zijn bandmaat, de legendarische Jim Morrison, die in 1971 op 27-jarige leeftijd de pijp al aan Maarten gaf. Ik ga als eerbetoon nu eerst luisteren naar „Light my Fire”.

Wat zou die Maarten trouwens met al die pijpen doen?

Gisteren heb ik al verteld dat er inmiddels toch het een en ander in gang is gezet, maar dat heb ik allemaal gehoord van mijn bazen want van zowel Personeelszaken als van het bemiddelingsbureau hoorde ik tot vandaag helemaal niks. Ik stuurde de afgelopen dagen regelmatig mailtjes met vragen om opheldering en wat de stand van zaken nu is maar er kwam helemaal niks terug. Er heerste volledige radiostilte en die twee van Personeelszaken die even verderop op dezelfde verdieping zitten als ik die slopen zowat langs mijn bureau als ze ergens naar toe moesten.

Vanmorgen kreeg ik dan eindelijk een mailtje van het bemiddelingsbureau maar daar werd ik nog steeds niet vrolijk van. Ze weten zelf ook nog steeds niet hoe het zit maar we moeten er maar rekening mee houden dat die ACR kaart van Riet nog zeker twee tot drie weken weg blijft. En er stond ook in dat de ACR kaart nog „under review” is, waarbij ik me afvraag of er soms nog steeds iets niet klopt. Op een mailtje met de vraag wat ze daar precies mee bedoelen kreeg ik tot nu toe uiteraard weer geen antwoord.

Zelf heb ik ondertussen het vermoeden dat we het slachtoffer zijn van een politiek spelletje tussen Shell en het Bureau van Immigratie. Het is met het krijgen van een visum hier namelijk net als met alles wat officieel geregeld moet worden, als het snel moet dan moet er geschoven worden. Shell heeft echter hoog in het vaandel staan dat er niet wordt meegewerkt aan omkoping en corruptie, en dat wordt erg hoog opgenomen. Daar zijn ze bij Immigratie natuurlijk helemaal niet blij mee en daarom duurt een visum aanvraag voor iemand van Shell pakweg twee maanden terwijl het normaal gesproken ook in een paar dagen kan.

In ons geval was er zoals gezegd zelfs sprake van een urgentieverklaring maar die bleek helemaal waardeloos, en de enige verklaring die ik daarvoor heb is dat iemand bij Immigratie nijdig was dat Shell zo zonder te dokken toch dacht een voorkeursbehandeling te krijgen. Die persoon of misschien zelfs wel personen hebben deze keer waarschijnlijk gewoon gedacht „Stort maar in de gehakt!” en hebben de urgentieverklaring naast zich neergelegd, lekker om Shell dwars te zitten. Alleen jammer dat ze daarmee Shell niet hebben maar ons persoonlijk, al zal ze dat uiteraard een dikke worst zijn.

Bewijs voor dit alles heb ik natuurlijk niet maar we weten zo langzamerhand hoe het er hier aan toe gaat…

Na alle commotie van de afgelopen week was deze zaterdag eindelijk weer eens een redelijk relaxte. Het was met name vanmorgen uitzonderlijk mooi weer, een strakblauwe lucht en drukkend warm, al werd dat in de namiddag minder toen de lucht helemaal betrok. Het begon toen ook te lichten met af en toe een donderklap maar daar bleef het bij want er viel geen druppel regen. Dat hadden we ook niet verwacht want toen we naar het Alabang Town Center liepen om een hapje te gaan eten hadden we allebei een paraplu bij ons. Kijk, hadden we die niet meegenomen dan was het vast anders geweest…

Ik heb al een tijdje niks over onze beide katten Abby en Monster gemeld. We zijn nog steeds erg blij met onze beide huisgenoten, en we hebben de indruk dat ze het bij ons ook wel naar hun zin hebben. Echte schootkatten zijn het niet maar toch zijn ze altijd graag bij ons in de buurt. Abby gaat altijd ergens op de grond liggen waar Riet of ik zitten of staan, zoals midden op de keukenvloer als ik ’s morgens mijn brood sta te smeren of op de rugleuning van de bank als Riet daarop languit televisie ligt te kijken.

Als Riet een middagdutje gaat doen en de trap op loopt dan komt Abby al gelijk overeind met een vragende blik van „Mag ik mee?”. Dat is op zich geen probleem maar het wordt wel een probleem als de kleine Monster mee de slaapkamer in glipt. Die springt meteen op het bed en stuitert daar dan onvermoeibaar op rond, op je voeten springend en achter haar eigen achterpoten aan tollend. Dat is een kwartiertje leuk maar ze weet van geen ophouden en ze moet dan ook altijd onder miauwend protest de slaapkamer worden uitgezet.

Vervelender is dat die kleine straatschooier over ware inbrekerstalenten beschikt. We hebben een kast in de keuken waar we het kattenvoer in opslaan, en het gebeurt regelmatig dat we de kastdeur open vinden met in de kast een open geklauwde zak kattenvoer en over de vloer verspreide kattenbrokjes. De truc is eigenlijk heel simpel, de deur sluit onderaan niet helemaal goed; je moet er bij het dicht doen een tik tegenaan geven met je voet, dan is er niks aan de hand. Doe je dat niet dan krijgt die kleine de deur dus open.

En vanmorgen was dat dus ook weer het geval geweest, zo bleek toen ik beneden kwam…

Heb je een leuke dag gehad vandaag? Ja? Nou, ik ook hoor! Ik heb vanmiddag anderhalf uur in een tandartsstoel gezeten en van die anderhalf uur is de tandarts minstens een uur aan het boren geweest. Het was weliswaar een hoognodige reparatie, maar dat maakt het er toch echt niet leuker op.

Afgelopen februari toen ik in Nederland was heb ik gelijk de gelegenheid waargenomen om even langs de tandarts in Rijnsburg te gaan voor mijn halfjaarlijkse controle. Dat beviel slecht want er moest een enorm gat worden gevuld in een van mijn achterste kiezen, de zwaarste ingreep sinds jaren, en voorlopig had ik dus mijn buik wel weer vol van de tandarts.

De volgende ochtend zat ik voor mijn ontbijt een broodje te eten en brak er spontaan een stuk van een andere kies af, twee uur voor mijn vertrek naar Schiphol. Ik besloot gelijk om bij thuiskomst hier in Manila langs de tandarts te gaan, maar toen ik er geen last van bleek te hebben veranderde ik van gedachten en besloot de reparatie uit te stellen tot een volgend bezoek aan Nederland. Totdat er een week of wat later weer een stuk afbrak en vier weken geleden nog een stuk. De kies was nu zowat helemaal doormidden en ondanks dat ik nog steeds geen pijn had of zo was wel duidelijk dat een tandartsbezoek niet meer tot een volgend bezoek aan Nederland kon wachten. Na nog wat onnodig getreuzel (ik schaam me er niet voor te zeggen dat ik nog steeds als een berg tegen een tandartsbezoek op zie) heb ik vorige week eindelijk gebeld en ik kon vandaag terecht bij de tandartspraktijk hier in de Village, op amper driehonderd meter van ons huis.

Vergeleken met een Nederlandse tandarts weet je niet wat je ziet als je binnenkomt. In het kleine halletje is een balie die zo uit een vijftiger jaren film lijkt te komen en de praktijkruimte is ernaast achter de tussenmuur zonder deur. Die praktijkruimte is amper groot genoeg voor een tandartsstoel en een blik op de aanwezige apparatuur stelde me ook niet bepaald gerust. Maar aangezien ik al hele goeie ervaringen heb met de tandheelkundigen hier dacht ik vooruit maar.

De tandarts zelf was een hele aardige jongeman met beslist kennis van zaken want hij vertelde me niet alleen waarom er voortdurend brokken van mijn kiezen afbreken, hij liet het ook zien via een spiegeltje. Ik heb een hele vracht ouwe vullingen waarvan de meeste waarschijnlijk al tientallen jaren oud, en die vullingen zijn dus lek (ja, dat kan blijkbaar echt). Nadat hij het restant van de afgebroken vulling had weg geboord liet hij zien dat de kies ook daaronder verder was aangetast, wat daarvoor uiteraard onzichtbaar was. Ook de kies naast de afgebroken kies had zo’n ouwe vulling en jawel, ook een lekke vulling en al aangetast daaronder.

Er bleek weinig anders op te zitten, ik moest niet zoals ik had verwacht één maar zelfs twee kronen te laten zetten. Dat hele klusje heeft dus bijna anderhalf uur geduurd en iedereen die een kroon heeft weet hoe gezellig dat is. Wat betreft de apparatuur had ik overigens wel gelijk, dat was zo’n voor Nederlandse begrippen ouderwetse watergekoelde boor die ik me nog kon herinneren van met name de traumatische ervaringen bij de schooltandarts. Die gruwelijke herinneringen kwamen meteen weer naar boven toen ik die smerige lucht van half verbrand tandglazuur weer in mijn neus kreeg die ik jaren niet meer had geroken, en geloof het of niet, alleen daarom brak het zweet me weer uit.

Er was overigens een significant verschil met die nazi beulen van de schooltandarts, want vanmiddag werd ik wèl verdoofd…

Sinds vier weken gaan we weer naar de Quiz Night in de Union Jack Tavern op woensdagavond. Bijna een jaar geleden zijn we ermee gekapt toen er een nieuwe quizmaster kwam die er een zootje van maakte. Idiote vragen en veelvuldige technische problemen zorgden er binnen een paar maanden voor dat de belangstelling zodanig terugliep dat de hele Quiz Night een zachte dood stierf.

Tot vijf weken geleden de Quiz Night plotseling in ere werd hersteld, met de oude quizmaster. En als ik zeg „oude” dan bedoel ik dat letterlijk en figuurlijk want hij is zesenzeventig jaar oud. Hij was overigens met de quiz gestopt omdat hij een baan had aangenomen als hotel manager in een resort ergens in Subic, maar blijkbaar is hij dus weer terug.

We zijn gelijk toen we hoorden dat hij terug was weer aangeschoven maar tot nu toe met wisselend succes. De eerste keer waren de vragen afgrijselijk moeilijk en we bakten er dan ook weinig van. De tweede keer werden we tweede, vorige week derde, maar vanavond was het weer helemaal niks. De vragen waren weer van een kaliber dat ze voor normale stervelingen nauwelijks te bevatten waren. Ik bedoel, hoeveel mensen weten nou de antwoorden op vragen of Oscars uitgereikt voor films in een andere taal dan Engels? En wat ik helemaal niet kon uitstaan, een vraag over muziekfragmenten waarbij ik niet één antwoord wist!

Laatste waren we niet maar tweede van onderen bij tien deelnemende teams is nou niet echt een toppositie. Volgende week proberen we het opnieuw…