Even weer een kleine update over het werk want er is weer een mijlpaal in ons project te melden. Het nieuw te bouwen platform komt op de zeebodem te staan in de Zuid-Chinese Zee en aangezien het daar meer dan veertig meter diep is zijn daarvoor zijn nogal lange poten nodig. Die poten zijn twee weken geleden afgeleverd op de Keppel scheepswerf in Subic waar het platform wordt gebouwd.

De poten hebben een lengte van vijfenzestig meter en met zijn vieren vormen ze het zwaarste pakket onderdelen wat geleverd wordt voor het platform, met een totaal gewicht van ongeveer tweeëntwintig honderd ton.

Ze zijn vervaardigd bij een fabriek in Maleisië en ze zijn vanuit Singapore overgevaren met een schip wat gespecialiseerd is in “heavy lift cargo”, oftewel zeer zware vrachten.

Met de levering van het onderstel begint de bouw van het platform zijn voltooing te naderen. Het ligt nog steeds in de bedoeling om het platform tegen eind november op de scheepswerf gereed te hebben, waarna het zal worden versleept naar de uiteindelijke ligplaats naast het bestaande platform voor de kust van Palawan.

Met nieuwe foto’s voor mijn paspoort aanvraag wilde ik geen enkel risico nemen en daarom besloot ik afgelopen zaterdag om naar een van de twee fotowinkels te gaan die op de website van de Nederlandse Ambassade werden aanbevolen. Normaal gesproken zou elke fotowinkel goeie pasfoto’s moeten kunnen leveren maar gezien het feit dat de lijst van eisen waaraan de pasfoto’s tegenwoordig moeten voldoen vier kantjes beslaat leek dit me deze keuze niet onverstandig.

De fotowinkel in winkelcentrum “Greenbelt” in Makati bleek zelfs helemaal op de hoogte te zijn van de eisen voor pasfoto’s voor een Nederlands paspoort want ze hadden een kopie van het eisenlijstje. Dat maakte de zaak natuurlijk een stuk makkelijker aangezien ik nu niks uit hoefde te leggen en de foto’s waren dan ook snel geregeld. Of ik blij moet zijn met het resultaat weet ik niet want ik sta er niet bepaald flatteus op, maar het gaat erom dat ze goed genoeg zijn voor een paspoortaanvraag.

Ik had al voor vanmiddag weer een afspraak gemaakt bij de Nederlandse Ambassade die ook in Makati is gevestigd, ergens op de zesentwintigste verdieping van een hoog kantoorgebouw. De wachtruimte heeft een fantastisch uitzicht maar daar kon ik niet lang van genieten want ik werd vrijwel meteen geholpen. Gelukkig werden de nieuwe pasfoto’s wel geaccepteerd, de aanvraag is ingediend en als alles goed gaat kan ik binnen twee weken mijn nieuwe paspoort ophalen.

En ik ben nog voordelig uit ook want bij het betalen bleek dat ik omgerekend 1,80 euro goedkoper uit dan in Nederland…

Toen we van onze vakantie in Nederland terugkwamen zagen we overal nog steeds de gevolgen van de tyfoon “Glenda” die had huisgehouden boven Manila vlak voordat ik naar Nederland vertrok. In eerste instantie verbaasde ons dat, want hoewel alle afgevallen takken, struiken, bladeren en bomen keurig op hopen lagen (meestal op de stoep) zagen we geen tekenen dat alles ook daadwerkelijk werd opgeruimd.

Daar kwam afgelopen zondag verandering in want toen zagen we de kleine vrachtwagentjes de Village in komen rijden die met het afvoeren begonnen, terwijl tegelijkertijd overal mannen bezig waren om alles in groene vuilniszakken te doen. Het zag er meteen al een stuk beter uit want in plaats van de chaotische hopen groenafval lagen er nu opeens overal hopen groene vuilniszakken.

In de loop van de week is het meeste wel afgevoerd maar desondanks is er toch nog heel wat werk te verrichten, met name aan de omgevallen bomen. Die zijn al voor zover nodig afgezaagd om het verkeer weer vrije doorgang te verlenen maar de stukken van sommige bomen zijn zo groot dat ze nog steeds niet te vervoeren zijn. Met name langs Acacia Avenue, waar de meeste grote bomen zijn omgewaaid, zal nog heel wat gezaagd moeten worden om alles weg te krijgen.

Vanavond onderweg naar het Alabang Town Center om een hapje te gaan eten zagen we nog zo’n vrachtwagentje vol met groenafval langs rijden. En zoals altijd op de Filipijnen ging dat weer niet helemaal zoals het hoort, een van de achterdeuren van de laadruimte zat gewoon los en in een bocht zwaaide die helemaal naar buiten open. Wij zagen het en wachtten dus af tot het vrachtwagentje gepasseerd was.

De fietser waar we op dat moment ons hart voor vasthielden zag het gelukkig ook nog op tijd…

Hoewel het eind van de Ramadan al een week of drie geleden was, op de 28e juli als ik me niet vergis, waren we uitgenodigd bij onze vrienden Nonie en Scott om daar “Eid Fitri” te vieren. Alle dames van Shell Outpost waren uitgenodigd met partner en het was voor iedereen ook gelijk een mooie gelegenheid om Nonie en Scott’s pasgeboren zoon Dan te bewonderen.

Het feest was van drie uur in de middag tot zeven uur in de avond en Nonie zou samen met onze andere Maleise vriendin Ayu voor het eten zorgen. Dat alleen al was voor mij een reden om de uitnodiging aan te nemen want er moet heel wat gebeuren wil ik de gelegenheid voor een Maleis maal bereid door Nonie en Ayu aan me voorbij laten gaan.

Het was ook ons eerste bezoek aan het nieuwe huis van Nonie en Scott want ze zijn drie weken geleden verhuisd. Riet was er al om drie uur naar toe gegaan en ik zou me na het werk ook meteen daar door Lito laten afzetten. Dat laatste liep echter niet helemaal zoals gepland want ik verzeilde in de vrijdagmiddag file die deze keer extra erg was omdat er vlak bij ons kantoor een aanrijding was gebeurd.

Als er hier een aanrijding plaatsvindt dan is het niet net als in Nederland uitwisselen van verzekeringspapieren, de weg zo snel mogelijk weer vrijmaken en alles later afhandelen. Nee, alles moet blijven staan zoals het gebeurd is totdat de politie arriveert om een rapport op te maken. Daarna moeten beide bestuurders indien mogelijk nog naar het politiebureau voor het afleggen van een officiële verklaring. Het kan dus wel eens een tijdje duren voordat het verkeer weer normaal kan rijden.

In mijn geval was de weg voor het grootste deel versperd, twee van de drie rijstroken waren geblokkeerd en de gebruikelijk vrijdagdrukte in aanmerking nemend leverde dat een enorme opstopping op. Vijfentwintig minuten nadat Lito en ik bij ons kantoor waren weggereden ging mijn mobieltje, Riet om te vragen waar ik in vredesnaam bleef. Ik kon haar mededelen dat ik al honderdvijftig meter was opgeschoten nadat ik was ingestapt en dat het dus nog wel even kon gaan duren.

Ik arriveerde uiteindelijk na drie kwartier bij het huis van Nonie en Scott waar de Beef Rendang alles heel snel deed vergeten. Ik heb drie keer opgeschept…

Er is vandaag iets onwaarschijnlijks gebeurd, Riet wilde vanmiddag geheel vrijwillig en spontaan naar de Festival Supermall gaan om te gaan winkelen. Dit is waarschijnlijk het moment dat haar hele familie en zeker haar zus van hun stoel vallen, maar het is echt waar! Nou had ik wel gezegd dat ik een paar nieuwe shirts wilde hebben en dat ik graag wilde dat ze even mee zou gaan maar op zo’n enthousiaste reactie had ik niet gerekend.

Maar goed, we gingen dus gezellig met zijn tweetjes uit winkelen, met de auto naar de Festival Supermall. Dat is een ritje van tien minuten maar dat is doorgaans in het weekend het probleem niet, dat begint pas als je aankomt. Want hoewel er zoals bij alle winkelcentra ruim gelegenheid is tot parkeren is met name in de middag altijd alles overvol. En ik heb daar wel eens na twintig minuten rondgereden zonder een plekje te kunnen scoren en ben vervolgens maar weer naar huis gegaan.

Vandaag leek dat niet anders te zullen gaan, alle parkeerterreinen waren tot de laatste plaats bezet en er reden ook nog een flink aantal auto’s rond die op een plekje loerden. Riet was zoals altijd vol vertrouwen, want eerlijk is eerlijk, die heeft altijd de mazzel dat er net een plekje vrijkomt. We reden dus even rond maar hadden al snel in de gaten dat filevorming op een parkeerterrein niet echt een goeie manier is om een mooie zondagmiddag door te komen.

We besloten dus de Festival Supermall voor gezien te houden en ik dacht terug naar huis, maar Riet stond erop om naar het Alabang Town Center te rijden . Ik verwachtte niet anders dan dat het daar net zo druk zou zijn maar ik zei al, Riet vertrouwt er gewoon op dat ze altijd mazzel heeft. En wat denk je, we rijden net een rondje en zien opeens recht voor ons een parkeerplek vrij komen. Dwars door een rij auto’s die wachtte voor de uitgang van het parkeerterrein, met waarschijnlijk minder dan een centimeter ruimte links en rechts van ons, doken we met een gang de open gekomen plek in.

“Zie je wel,” zei Riet, terwijl ze me triomfantelijk aankeek, “ik heb altijd een plekje”. Het ergerlijke is dat het nog zo is ook…

Gisteren had ik het over de twee onverwachte bezoekers, daar zitten af en toe ook voordelen aan. Een van die voordelen is dat er altijd wel een lunch wordt georganiseerd en daarvoor was ik ook uitgenodigd. Als locatie voor de lunch was gekozen voor de Palms Country Club, en uit ervaring weet ik dat je daar geweldig lekker kunt eten dus ik nam maar wat graag de uitnodiging aan.

Met busjes werd het hele gezelschap naar Palms gebracht maar daar wachtte een onaangename verrassing. In plaats van naar het grote restaurant beneden gingen we bij binnenkomst meteen linksaf naar het Japanse restaurant. En misschien zijn er onder jullie die zullen zeggen dat daar niks mis mee is maar daar horen Riet en ik niet bij, Japans eten is niet echt onze favoriet. Wij zullen dan ook niet zo gauw zeggen, “Kom, dan gaan we lekker Japans eten”…

Riet en ik zijn een aantal jaren geleden op vakantie geweest naar Japan en we hebben daar twee weken lang Japans kunnen eten. Het ziet er prachtig uit allemaal hoor, daar niet van, ware kunst misschien zelfs wel, maar vrijwel alles wat we kregen was koud en rauw. Sushi, zeewier, rauwe vis, voor een keertje en als snack nog wel lekker maar niet als maaltijd en zeker niet drie keer op een dag! Het was dan ook de enige vakantie ooit dat Riet vrijwillig vier keer meeging naar een McDonalds voor een dikke hamburger…

Niet alles is overigens rauw of koud, er is gelukkig ook nog genoeg te kiezen wat wel op de een of andere manier een pan of bakplaat van dichtbij heeft gezien maar desondanks kan Japans eten in het algemeen ons om de een of andere reden niet echt bekoren. En dat terwijl het toch hartstikke gezond schijnt te zijn, de gemiddelde leeftijd van Japanners is niet voor niks iets van zesentachtig jaar…

Filipino’s zijn wel gek op Japans eten. Er zitten bij ons in de buurt verscheidene Japanse restaurants en de meeste daarvan zitten vrijwel altijd bomvol. Zelfs als ik op zondagochtend langs loop zitten de Japanse restaurants in het Alabang Town Center (er zijn er geloof ik drie) stampvol, dus je kunt rustig stellen dat Japans eten hier heel erg populair is.

Toegegeven, sommige restaurants hebben grappige namen zoals die op de foto die in het Alabang Town Center zit…

Vandaag is het Ninoy Aquino Dag, een nationale vrije dag ter herdenking van de moord op 21 augustus 1983 op Senator Benigno “Ninoy” Aquino. Dit is de eerste keer dat we deze vrije dag meemaken sinds we op de Filipijnen wonen want in de twee voorgaande jaren waren we rond deze tijd in Nederland op vakantie. Tijd dus om uit te leggen waar deze vrije dag voor is, en dat betekent dat ik een stukje Filipijnse geschiedenis moet vertellen.

Aquino was in de jaren zeventig en tachtig een bekende figuur in de oppositie tegen het regime van de toenmalige president Ferdinand Marcos. Omdat hij een fel criticus was van het regime werd hij gearresteerd en zat acht jaar lang in de gevangenis. Van daaruit voerde hij overigens campagne om te worden gekozen in het parlement (dat klinkt vreemd maar dat mag hier). Hij werd echter niet helemaal onverwacht verslagen door Imelda Marcos, toevallig de vrouw van de zittende president Marcos die op dat moment het land regeerde als een dictator.

Na een hartaanval in 1980 kreeg Aquino toestemming om met zijn familie naar de Verenigde Staten te vertrekken voor medische behandeling.

Hij verbleef daar drie jaar in vrijwillig verkozen ballingschap, ondertussen doorgaand met het actievoeren tegen het dictatoriale regime van Marcos. In 1983 besloot hij terug te keren naar de Filipijnen om deel te nemen aan de parlementsverkiezingen van 1984. Sommige mensen vonden dat een slecht plan en ze kregen gelijk, Aquino werd bij aankomst op het toenmalige Manila International Airport op 21 augustus letterlijk onderaan de vliegtuigtrap doodgeschoten. De omstandigheden rond de moord zijn nog steeds onduidelijk omdat Aquino op dat moment al was gearresteerd door militairen en naar een gereed staand voertuig werd geëscorteerd.

Tijdens Aquino’s begrafenis begonnen de eerste protesten tegen het regime van Marcos die steeds feller werden en uiteindelijk in 1986 leidden tot de EDSA revolutie die Marcos het land uit deden vluchten. De vrouw van Aquino, Corazon, werd vlak daarop gekozen tot president. Zij en haar man worden in het land nog steeds beschouwd als helden van de democratie.

In 2004 werd 21 augustus door de toenmalige president Gloria Arroyo uitgeroepen tot een nationale vrije dag, en in 1987 werd de naam “Manila International Airport” ter ere van Aquino veranderd in “Ninoy Aquino International Airport”.

De huidige president van de Filipijnen heet ook Benigno Aquino en is de zoon van de vermoorde oppositieleider.

Behalve op dumpsite bij San Pedro doet ALIG ook vrijwilligerswerk op een andere dumpsite bij het plaatsje Cataquis. ALIG sponsort daar onder andere vijfenveertig kinderen die dankzij het geld van ALIG naar school kunnen gaan. Iedere maand wordt er door de ALIG vrouwen een verjaardagsfeest georganiseerd voor de schoolkinderen die in die maand jarig zijn geweest en voor deze maand was dat vandaag.

De hoofdmeester van de school geeft iedere maand de namen van de jarigen door, en vanmorgen vertrok Riet met een aantal andere vrouwen richting Cataquis met een koelbox vol met spaghetti, drinken, cupcakes en natuurlijk cadeautjes voor de jarigen van deze maand. Het was een gezellige drukte want niet alleen de kinderen die naar school gaan zijn welkom, ook hun broertjes en zusjes mogen mee.

Voor deze kinderen is het vieren van een verjaardag heel bijzonder want er is vaak al geen geld voor eten, laat staan voor cadeautjes. Na het zingen voor de jarigen en het uitpakken van de cadeautjes was er tijd voor het eten. Er waren een heleboel glunderende gezichtjes te zien dus het pas begonnen weekend van Riet was nu al goed…

En weer een vrije dag want het is vandaag National Heroes Day. Deze dag wordt tegenwoordig gevierd op de vierde maandag van augustus omdat de oorspronkelijke datum, 30 november, samenvalt met de geboortedag van een van de grootste nationale helden Andres Bonifacio en dat is een aparte nationale feestdag. Vandaag wordt het begin van de Filipijnse Revolutie van 1896 herdacht, onder aanvoering van dezelfde Andres Bonifacio.

Riet en ik hebben deze vrije dag gebruikt om een bezoek te brengen aan de American Women Bazar die regelmatig wordt gehouden in het World Trade Center in Manila. Deze bazaar is eigenlijk een overdekte markt waar behalve kleding en Filipijnse producten ook van alles te koop is uit andere landen.

Het was niet al te druk, wat ons een beetje verbaasde aangezien het een vrije dag was maar waarschijnlijk hebben met name veel expats het lange weekend gebruikt voor een korte vakantie. De markt zelf was volgens Riet, die er al veel vaker is geweest, kleiner dan normaal want ze miste veel van de gebruikelijke kramen, onder andere die met dierenproducten waar ze nieuwe halsbandjes voor onze katten had willen kopen.

De kraam met houtsnijwerk waar Riet even langs wilde stond er gelukkig wel. Daar hebben ze onder andere handgemaakte houten kisten en Riet had al een tijdje een begerig oog op een van die kisten laten vallen maar tot nu toe vond ze de prijs te hoog. Maa toen ze deze keer naar de prijs informeerde bleek die minder dan een derde van wat volgens Riet de vorige vraagprijs was.

Of ze het nu de vorige keer verkeerd had verstaan (wat heel goed mogelijk was) of niet, ze scharrelde nu ook nog eens bijna twintig procent van de nieuwe vraag prijs af en vroeg toen wat ik ervan vond. Dat ze daar ook over na moest denken, zei ik, en daarmee was de koop beklonken.

Eindelijk heeft ze dus nu die kist waar ze het al een jaar na ieder bezoek aan de bazaar over heeft. Het is overigens niet de kist op de foto, maar wel zoiets.

Het gaat er dan toch eindelijk van komen, Riet gaat samen met enkele andere ALIG vrouwen naar het eiland Leyte.

Vorig jaar was Leyte en met name de hoofdstad Tacloban wereldnieuws omdat het eiland zwaar was getroffen door de supertyfoon “Yolanda”. Na de berichten van Riet aan het thuisfront werd er in Rijnsburg een spontane inzamelingsactie gestart en het geld daarvan is via ALIG geschonken aan het herbouwen van een school in het dorpje Isabel.

Riet wil al heel lang een bezoek brengen aan het project om te zien hoe het er voor staat maar door de moeilijke omstandigheden en de totaal verwoeste infrastructuur op het eiland Leyte was de reis erheen tot voor kort vrijwel onmogelijk. Op dit moment zijn de herstelwerkzaamheden op het eiland aan wegen zover gevorderd dat een delegatie van ALIG het project in Isabel kan bezoeken en uiteraard gaat Riet mee.

Het regelen van de reis had nogal wat voeten in aarde want volgens de berichten was vliegen naar Tacloban geen optie omdat de weg van Tacloban naar Isabel heel erg slecht zou zijn. Er werd dus in eerste instantie twee weken geleden besloten om naar Cebu City te vliegen, vervolgens met een snelle ferry naar de stad Ormoc op Leyte te varen en dan vandaar per taxi naar Isabel te reizen.

Vorige week kwam er bericht van de organisatie die namens ALIG het schoolproject uitvoert dat vliegen via Tacloban toch de beste optie was, en zij zouden voor vervoer zorgen vanaf Tacloban naar Isabel. Daarna was het dus alleen een kwestie van de vluchten boeken van Manila naar Tacloban en een hotel in Ormoc bespreken voor een overnachting. En even voor de goede orde, de reis wordt door de vrouwen zelf bekostigd.

Inmiddels is alles geregeld, aanstaande maandag vertrekt Riet als alles goed gaat heel vroeg in de ochtend met vier van haar ALIG vriendinnen naar het zo zwaar door “Yolanda” getroffen gebied. Hopelijk kan ze heel veel foto’s maken, met name natuurlijk van het schoolproject zodat ze de mensen in Rijnsburg kan laten zien wat er met hun gulle gaven is gedaan.

Voor de komende tien jaar ben ik weer verzekerd van het Nederlands staatsburgerschap want ik heb een nieuw paspoort, vanmorgen vers opgehaald bij de Nederlandse ambassade in Makati. Dit was de eerste keer in die drie jaar op de Filipijnen dat iets vlot is gegaan want ik stond met tien minuten weer buiten.

Niet dat er niks mis ging deze keer want eigenlijk had ik gisteren mijn paspoort al op willen halen. Maar we waren amper op weg toen onze chauffeur Lito me erop attendeerde dat het donderdag was, en dat betekende dat we meteen weer konden omkeren want donderdag is de weekdag dat we met onze auto niet in Makati mogen komen vanwege het Number Coding Scheme.

Vandaag ging het gelukkig wel. Het was nog even spannend toen ik de ambassade binnenkwam op de zesentwintigste verdieping van het BDO gebouw want er was helemaal niemand. De wachtruimte was dicht, evenals alle loketten en er zat ook niemand achter de ontvangstbalie. Terwijl ik vertwijfeld rond stond te kijken daagde er gelukkig een bewaker op (ik denk dat hij op de plee zat) en werd er speciaal voor mij een loket geopend. Ik kreeg mijn nieuwe paspoort, mijn ouwe paspoort mocht ik houden omdat mijn visum daar nog in zit en ik kan dus nu weer reizen.

Vanavond hadden we een fundraising party van Outpost, de Shell vereniging van Expats. Het is dat het voor een goed doel was en dat ik van te voren niet wist wat er allemaal zou gaan gebeuren want anders had ik het feestje hoogst waarschijnlijk aan me voorbij laten gaan.

Om te beginnen regende het pijpenstelen toen we op pad wilden gaan en om niet zeiknat aan te komen moesten we met de auto in plaats van te gaan lopen. Voor mij betekende dat dus op voorhand al een zouteloos avondje Cola Light.

En dat zou nog wel gaan maar er was ook een pianist ingehuurd met een flinke geluidsinstallatie en ruime gelegenheid voor Karaoke. En met een huis vol Filipino’s weet je precies wat er gaat gebeuren. Met name de dames verdrongen zich om de microfoon en dat de zangkwaliteiten niet altijd even geweldig waren was totaal geen punt, van schaamte hebben Filipino’s met een microfoon totaal geen last.

Omdat er ook een speaker buiten op het terras was geplaatst was een normaal gesprek de hele avond amper te voeren, en dat was jammer want we ontmoetten verscheidene nieuwe mensen waaronder een Nederlandse collega met zijn Noorse vrouw (die overigens ook uitstekend Nederlands sprak), een een stel uit Kazachstan. Daardoor werd het ondanks het opdringerige “amusement” gelukkig toch wel een gezellige avond.

Zowel Riet als ikzelf kwamen de avond door zonder een noot te zingen, wat overigens maar goed is ook. Wij kennen namelijk wel onze muzikale beperkingen…

Het ging vandaag gelukkig al weer een stuk beter met mijn rug. Ik kon weer normaal rondlopen, maar bukken is nog wel een probleem en als ik een tijd heb gezeten dan moet ik eerst weer even rondlopen voor alles weer een beetje los zit.

De dokter zei jaren geleden al dat die rugspieren wel een probleem zouden blijven maar ik merk wel dat de oefeningen die ik in de sportschool doe resultaat hebben want ik herstel veel sneller van deze vervelende blessure dan vroeger. Jammer is wel dat het nog steeds onvoorspelbaar is wanneer het toeslaat, al had ik vrijdagavond al een voorgevoel toen ik na een hele avond staan op dat karaoke feestje thuiskwam met een zere rug.

Ik kon in ieder geval vandaag weer naar het Alabang Town Center voor mijn zondagochtend bakkie bij de Coffee Bean. En ik ben ook gelijk even langs de horloge winkel geweest om even naar een van mijn horloges te laten kijken. Na de laatste servicebeurt, gedaan bij de horlogemaker zelf nota bene, liep het uurwerk van de tachograaf van mijn Tag Heuer namelijk niet meer helemaal goed.

Ik heb lang getwijfeld of ik een eventuele reparatie wel hier zou laten doen in plaats van te wachten tot ik weer in Nederland ben. Gevoelsmatig ben ik geneigd om te wachten tot ik weer in Nederland ben maar het probleem met de juwelier daar is dat ik het horloge dan een hele tijd kwijt ben. Omdat het opgestuurd wordt naar de horlogemaker is het nooit klaar in de tijd dat ik in Nederland ben en dan dus moet wachten op een volgende bezoek van Riet of mijzelf.

Maar die winkel hier is tenslotte ook een officiële dealer,  dus ik besloot de gok toch maar te wagen. En wat denk je, niks zonder zelfs maar te kijken innemen en opsturen en uiteindelijk een gigantische rekening presenteren; De dame in de winkel keek eerst wat het probleem was en dacht het misschien wel simpel te kunnen verhelpen. En dat lukte, na wat razendsnel gedruk op de diverse knopjes functioneerde alles weer prima!

Het kan zijn dat er hier op de Filipijnen heel wat te verbeteren valt aan de efficiëntie van zowat alles, maar tegen de service van deze horlogewinkel kan die dure juwelier in Den Haag wat mij betreft mooi niet op…

Het is maandag 1 september, we staan om 3 uur in de ochtend op want om zes uur vertrekt ons vliegtuig naar Tacloban op het eiland Leyte. Na zolang geprobeerd te hebben om een bezoek te brengen aan “onze” hulpprojecten op het zo zwaar door de supertyfoon “Yolanda” getroffen eiland willen we niet te laat komen. We zijn met zijn vijven: Sharon, Maraia, Annie, Morgen en ikzelf, allemaal vrijwilligers van de Alabang International Ladies Group (ALIG) uit Manila.

Met een kwartiertje vertraging vertrekt om kwart over zes ons vliegtuig. Eindelijk gaat het nu dan toch gebeuren, tien maanden na “Yolanda”, hoe zullen we alles aantreffen? Vliegend boven Tacloban is het al schrikken, zoveel beschadigde gebouwen zijn vanuit de lucht al te zien, hoe zal het dan op de grond zijn?

Aangekomen worden we opgehaald door een busje van de Pasar Foundation, met wie ALIG heeft samengewerkt aan het hulpproject. Tijdens de vier uur durende autorit naar de school in het dorpje Isabel beginnen we ons te realiseren hoe erg het in werkelijkheid is. We hebben allemaal de beelden gezien maar als je langs al die beschadigde en vaak totaal vernielde gebouwen, huizen, bruggen en wegen rijdt begint de grootte van de ramp pas echt duidelijk te worden.

Rond tien uur komen we aan in het stadje Ormoc en na een ontbijt bezoeken we ons eerste project, het “Caddy dorp”, een groep hutjes van hout en golfplaten. De mensen die hier wonen zijn in het weekend caddy, en zolang ze dat doen mogen ze een huisje bouwen en bewonen op de grond net buiten de golfbaan. Voor degenen die niet weten wat een caddy is, dat is een hulpje voor een golfer wat onder andere diens spullen draagt. Met een hele dag caddy zijn verdienen ze net iets meer dan een euro, wat uiteraard niet genoeg is om van te leven. Als bijbaan hebben de meeste een scooter taxi die zorgt voor een beetje extra inkomsten.

Na de storm was er van de caddy huizen niet veel meer over. De Pasar foundation (daarover vertel ik later meer) heeft met hulp van het opgehaalde geld voor ieder gezin golfplaten en spijkers gekocht zodat ze in elk geval weer een dak boven een hoofd hebben. Ook werden er een soort bamboe matten geleverd die als muren konden dienen. Verder is er gezorgd voor eerste levensbehoeften zoals water en rijst. In samenwerking met Oxfam Novib zijn er zaden en plantjes geleverd zodat de mensen hun moestuin weer konden opbouwen; zo kunnen ze voor een deel weer voor een eigen eten zorgen.

Na de lunch rijden we dan eindelijk naar de Mahayag Elementary School in het dorpje Isabel, voor mij eigenlijk het belangrijkste onderdeel van ons bezoek want het herstel van die school is voor het grootste gedeelte betaald met het geld van de diaconie van de Gereformeerde Kerk in Rijnsburg, de gulle gevers uit Rijnsburg en Katwijk en de kijkers van TV West.

Als we uit de auto stappen wacht ons een grote verrassing. Alle kinderen van de school staan buiten in de regen opgesteld langs het pad naar boven en voor de school om ons welkom te heten, en voor de school hangt een groot spandoek met onze namen er op om ons te bedanken.
De school zelf ziet er fantastisch uit, alles is hersteld en fris geverfd, nieuwe boeken, nieuwe meubeltjes voor de leerlingen, het is perfect. De dankbaarheid van de leraren en leerlingen is gewoon overweldigend, we krijgen cadeautjes in de vorm van zelfgemaakte schelpenkettingen en kaarten met dankbetuigingen. We zijn er met zijn vijven stil van en we pinken allemaal een paar tranen weg. We krijgen een rondleiding door alle lokalen en we moeten met zowat iedereen op de foto. Als extra cadeau hebben we op indicatie van de onderwijzers regenponcho’s meegenomen voor de kinderen.

We nemen afscheid van de kinderen, ik ben zelden zo onder de indruk geweest als deze middag. Een gedicht dat een van de kinderen voorlas eindigde met de zin, “We hebben niet alleen onze school terug maar ook weer onze toekomst”.

Dit alles is gelukt dankzij het geld van de donaties uit Nederland. Mijn naam stond hier vandaag op het spandoek voor de school maar hier zouden eigenlijk de namen van al die alle gulle gevers moeten staan die dit mogelijk hebben gemaakt. Het is geweldig om te zien dat het geld goed terecht is gekomen want je hoort zo vaak andere berichten. De Pasar Foundation heeft ons alle rekeningen en overzichten laten zien zodat we zelf hebben kunnen controleren dat er geen euro verspild is.

Het derde project wat we bezoeken noemen we HK dorp. Dit is een sloppenwijk vlak langs het water, houten huizen op palen met meestal niet meer dan een stuk plastic als dak. Je kunt je voorstellen dat er na de storm niet veel meer over van het dorp over was.

De Pasar foundation heeft onderhandeld met de gemeente over het stuk land waar het dorp staat en ze zijn overeen gekomen dat als de Foundation ervoor zorgt dat het land droog wordt gemaakt en helpt met de herbouw, dat de mensen dan gratis op het land mogen wonen. De Foundation is begonnen om een restafval product van de Pasar fabriek, wat veilig is voor de gezondheid en niet schadelijk voor het milieu, te storten op de grond waar het dorp staat. Het spul ziet er uit als een soort zwart zand en het zorgt voor een stevige en vooral water absorberende onderlaag.

Daarna heeft de Foundation een machine gehuurd waarmee met de hand stenen worden maakt. Zand en cement zijn aangeschaft en er zijn vier huizen gebouwd als voorbeeld. Daarna is met de mensen een afspraak gemaakt, ze maken zelf de stenen en degene die duizend stenen heeft gemaakt krijgt het volgende huis dat afkomt. Dit principe werkt perfect, iedereen helpt elkaar en er worden zo`n achthonderd stenen per dag gemaakt. Twee ingenieurs van Pasar helpen bij het bouwen zodat de huizen ook recht staan en de constructie solide is.

De huizen zijn ongeveer dertig vierkante meter groot en voor deze mensen, gezinnen met vier of vijf kinderen, is het een villa. Je ziet aan alles dat ze er dolblij mee zijn, ze schilderen de huizen in vrolijk kleuren, maken tuintjes en ze willen dat je binnen komt kijken naar hun huis. Ongelooflijk en hartverwarmend! Het doel is om aan het eind van dit jaar tweehonderd huizen klaar te hebben, en het aantal staat sinds januari al op honderdtwaalf dus er is goede hoop dat het lukt. De totale kosten van het bouwen van zo`n huis zijn overigens tweeduizend dollar.

Na het HK dorp brengen we nog een kort bezoek aan het de fabriek van Pasar, een van oorsprong Zwitsers concern wat de Foundation heeft opgericht die ons bij onze hulpprojecten op Leyte helpt. De mensen van de Foundation hebben ons overal rondgeleid en alles laten zien, en ze hebben speciaal voor bezoekers zelfs een prachtig “guest house” waar we mogen overnachten dus we hoeven niet naar een hotel. We krijgen ter afsluiting van de dag nog een diner bij een van de directeuren waarna we moe en nog steeds vol van alle opgedane indrukken naar bed gaan.

Gistermiddag kreeg ik te horen dat ons Chinese kastje vandaag al zou arriveren, en dat was goed nieuws want dat is veel eerder dan ik had verwacht. Ik was al gewaarschuwd dat de hele procedure wel eens een weekje of wat zou kunnen gaan duren, en aangezien dat hier meestal betekent dat het eerder langer dan korter wordt was dit nieuws een plezierige verrassing.

Even over een kreeg ik van Riet een berichtje dat het kastje inderdaad was gearriveerd en ze stuurde ook een foto mee. Het ziet er niet alleen heel fraai uit maar het staat ook nog eens geweldig op de plek die we ervoor in gedachten hadden, tegen de muur waar onze Indonesische Batik schilderijen hangen. Na alle rompslomp die ik de afgelopen weken heb gehad aan het hele proces van inklaren is het een verademing om het eindelijk te zien staan.

Maar er was ook minder leuk nieuws vandaag en dat is dat onze riolering weer eens verstopt zit. Dat was een paar maanden geleden ook al het geval maar toen kon ik het nog simpel oplossen door een fles van het juiste spul in een van de afvoerputjes te gooien. Dat leverde toen na een half uur overal een gorgelend geluid op waarna al het rioolwater weer gewoon wegliep.

Riet dacht dat het deze keer met dezelfde oplossing ook wel zou lukken dus die haalde bij de plaatselijke equivalent van de Gamma een flinke voorraad flessen met ontstoppingsmiddel. Helaas, tot op dit moment heeft het nog geen enkel effect gehad, het ziet er naar uit dat de boel nu flink verstopt zit. Het feit dat er de afgeholpen dagen flink wat regen is gevallen zal ook niet helpen want alle riolen staan natuurlijk al vol water. Vervelend, maar tenzij de enorme hoeveelheid gedumpte chemicaliën toch nog zijn werk doet zal er morgen toch een loodgieter aan te pas moeten komen.

Misschien dat we toch eens ander wc papier moeten gaan kopen, niet van dat dikke…

Al een tijdje heb ik een klein probleem met mijn iPhone. Het beestje is inmiddels al bijna vier jaar oud en is dus volgens de huidige mobiele telefoon normen al stokoud. Hij doet het nog best, alleen de “master” knop is al een hele tijd alleen nog maar met grof geweld in te drukken. De laatste tijd moet je zowat een hamer gebruiken om nog resultaat te krijgen en dat begon toch lastig te worden.

Ik had het opgelost door de software functie te gebruiken die die knop emuleert maar dat is toch ook niet alles. Je krijgt dan een knop op je scherm in de vorm van een icoontje maar omdat die altijd op je scherm zichtbaar moet zijn moet je hem voortdurend uit de weg schuiven want bij ieder programma staat hij wel ergens in de weg. Geen echte oplossing, dus het werd tijd voor een bezoek aan een reparateur.

En daarvoor gaan wij niet naar het Apple Service Center, nee, daarvoor gaan we naar Greenhills. Ik heb al de nodige keren over Greenhills geschreven, het winkelcentrum waar ook een aantal overdekte markthallen zijn met allerlei kraampjes waar je alles kunt kopen van nephorloges tot mobiele telefoons. En behalve dat zitten er ook tientallen kleine kraampjes met Filipijnse whizzkids die alles kunnen repareren, van laptops tot smartphones.

Het was dus niet eens de vraag of ik een kraampje zou kunnen vinden wat mijn iPhone zou kunnen repareren, het probleem was welke te kiezen. En dat was lastig want terwijl je langs de lange rij van kraampjes loopt wordt je aan één stuk door aangesproken. “iPhone repair, Sir? iPad repair? Laptop repair?”. En aangezien al die kraampjes op elkaar lijken is de keuze nog niet eens eenvoudig.

Ik koos voor een kraampje waar op dat moment een paar iPhones werden gerepareerd dus ik nam aan dat ze er verstand van hadden. Ik legde het probleem uit waarop een “No problem, Sir” volgde , en na enig onderhandelen over de prijs ging een tamelijk excentriek gekapt heerschap wat onder de tattoo’s zat met mijn iPhone aan de slag.

Het ding ging helemaal uit elkaar, elk onderdeel werd gecontroleerd en grondig schoongemaakt met onder andere een stofzuigertje, een luchtblazer en een of andere contactvloeistof. Met de bewuste knop was niks mis zo bleek, er zat alleen veel vuil in en een scheef staand contact zorgde ervoor dat het lastig was om de knop in te drukken. Het werd in een kwartier allemaal opgelost, terwijl ik wachtte en kon toekijken hoe mijn iPhone vakkundig onder handen werd genomen.

Ik kreeg hem voordat hij weer werd dichtgeschroefd in handen om te controleren dat nu alles goed was en nadat alles in orde was bevonden betaalde ik de overeengekomen somma van vierhonderd pesos, volgens de huidige koers zeven euro. Voordat ik wegliep met een weer perfect werkende telefoon kreeg ik nog een kaartje in handen gedrukt van het “bedrijf” want, zeiden ze, ze leveren kwaliteitswerk en als er toch nog iets mis was dan kwam ik gewoon terug.

Terwijl ik stond te wachten kwam er een andere klant vragen naar de kosten van de reparatie van zijn iPhone 5 waarvan de camera niet helemaal goed werkte. Hij kreeg te horen dat het vijfhonderd pesos zou kosten maar als de camera kapot bleek kwam de reparatie op duizend pesos (zeventien en een halve euro). Briesend liep de man weg want hij vond het veel te duur zei hij. Ik wou nog zeggen, ga jij dan maar niet in Nederland wonen…

De cursus die ik deze week volg wordt gegeven in het Shell kantoor in Maleisië. In Cyberjaya om precies te zijn, een vrij nieuwe stad die halverwege Kuala Lumpur en de luchthaven ligt.

Het was vanmorgen even uitproberen hoelang de reis zou gaan duren want ik moet eerst met een trein en daarna nog een stukje met een taxi. Hoewel ik erg vroeg was opgestaan om op tijd te zijn viel het alles mee. De trein vertrekt vanuit het station wat direct tegenover het hotel ligt en doet twintig minuten over het stuk van KL Sentral naar station Putrajaya/Cyberjaya. De taxi doet er vanaf het station nog geen tien minuten over dus al met al was ik met ruim een half uur ter plekke.

En daarmee was ik dus veel te vroeg. Ik moest drie kwartier wachten voordat ik de verplichte veiligheidsintroductie kreeg die verplicht is als je nog nooit op het bewuste kantoor bent geweest of zoals in mijn geval wanneer het langer dan zes maanden geleden is dat je er bent geweest.

Het was erg leuk zoveel oude bekenden weer te zien en om ook eindelijk eens een paar mensen in levende lijve te zien die ik tot nu toe alleen maar kende via email. De eerste cursusdag was ook nog eens interessant dus op zich een geslaagde dag.

Ware het niet dat de stemming flink werd gedrukt doordat er uit Manila emailtjes van Riet kwamen die melding maakten van een nog steeds niet opgelost verstoppingsprobleem, een afgebroken tand en onwelkome technische problemen met de Apple TV…

Zoals ik al zei, de cursus die ik op dit moment volg is niet in Kuala Lumpur zelf maar in Cyberjaya, wat op een half uur rijden afstand ligt, iets verder dan halverwege de luchthaven. Cyberjaya is de afgelopen vijftien jaar uit de grond gestampt met de bedoeling een soort Maleis Silicon Valley te worden met allemaal High Tech bedrijven. Shell heeft er als een van eerste bedrijven zo’n veertien jaar geleden zijn IT hoofdkwartier voor de hele regio Azië gevestigd.

De eerste keer dat ik er een bezoek bracht was in 2003, tijdens mijn allereerste bezoek aan Zuid-Oost Azië en Maleisië in het bijzonder. Veel was er toen nog niet, maar in de afgelopen tien jaar is er een kleine stad ontstaan met heel veel vestigingen van grote bedrijven en met name de IT reuzen zoals IBM en Dell. Het kantoor waar Shell nu gevestigd is is overigens niet hetzelfde als dat waar ik in 2003 een bezoek bracht, dat was toen een gehuurd pand en zo’n tien jaar geleden heeft Shell er een eigen kantoorgebouw betrokken.

Je ziet er nu ook appartementencomplexen verrijzen want de toenemende werkgelegenheid vraagt natuurlijk om huisvestingsmogelijkheden voor de werknemers. De wegen zijn ook prima, de verbinding met de luchthaven en Kuala Lumpur ook, maar gek genoeg blijft de rest toch wat achter.

Restaurants en winkelcentra vind je er nog nauwelijks, en hoewel hotels een beetje beginnen te komen is het ontbreken van dat soort dingen voor veel mensen toch waarschijnlijk een beletsel om zich hier nu al te vestigen. De meeste van mijn collega’s in Cyberjaya wonen er dan ook niet, ze reizen vrijwel allemaal iedere dag op en neer naar Kuala Lumpur, door de drukte van het verkeer.

Zelf reis ik naar Cyberjaya per trein vanuit het centraal in Kuala Lumpur gelegen station KL Sentral wat recht tegenover het hotel ligt. Jammer alleen dat het vanaf het station waar ik aankom nog dik tien minuten rijden is met een taxi. Het geeft aan dat Cyberjaya nog steeds een beetje “in the middel of nowhere” ligt…

De training annex workshop zat er vandaag al weer op. Het was wat mij betreft een heel geslaagde week want behalve dat de behandelden onderwerpen op zich al leerzaam waren is er ook heel wat afgediscussieerd. Dat kan ook moeilijk anders wanneer je specialisten uit een bepaald vakgebied bij elkaar zet maar er was een hele goeie wisselwerking waarbij iedereen zijn eigen ervaringen kon inbrengen en daar heb ik eigenlijk nog het meest van opgestoken.

Vanmorgen dus een laatste blik op KL vanuit het Le Meridien hotel (zie foto) en vanmiddag om half zes was mijn vlucht terug naar Manila. Om een uur of kwart over drie vertrok ik met twee collega’s die een vlucht rond dezelfde tijd hadden vanuit Cyberjaya per taxi naar de luchthaven KLIA.

Ik had van al online ingecheckt en voor het eerst had ik deze keer mijn boarding pass niet geprint maar naar mijn mobiele telefoon laten sturen. Robin had dat voor ons dagtripje naar London in augustus ook gedaan en aangezien dat allemaal prima ging wilde ik het toch ook eens proberen. Misschien raar dat ik als IT-er zo laat aan dat soort dingen ga meedoen maar mijn ervaring is simpelweg dat ze in het Verre Oosten vaak achter lopen met dat soort technologiën.

Zo weet ik absoluut zeker dat het In Manila niet werkt, daar zijn ze nog niet eens zover dat ze een zelf geprinte boarding pass accepteren. Maar ik had het idee dat het op de luchthaven van Kuala Lumpur waarschijnlijk wel goed zou gaan, want waarom zou Malaysia Airlines anders die mogelijkheid bieden, nietwaar.

Het werkt op zich hartstikke goed, je geeft aan bij het online inchecken dat je je boarding pass naar je mobiel wilt laten sturen, je ontvangt dan een mail op je telefoon met een link en als je daarop klikt laadt er een elektronische versie van je boarding pass automatisch op je mobiel.

Als je een iPhone hebt is er ook nog eens een App die “Passbook” heet die speciaal voor dit soort dingen is gemaakt en je kunt je boarding pass daarin dus makkelijk opslaan. Als je je boarding pass moet laten zien open je hem in de App op je telefoon, de elektronische barcode wordt gescand en je kunt doorlopen. Kind kan de was doen.

En dat het werkte is nu bewezen want vanavond om half elf was ik weer thuis.

Er is weer eens een veerboot vergaan op de Filipijnen, deze keer in de buurt van het eiland Leyte waar Riet twee weken geleden nog is geweest. De oorzaak van het zinken van de veerboot Maharlika II was het slechte weer, veroorzaakt door de tyfoon “Luis” die op dit moment over het noorden van Luzon trekt en die sinds gistermiddag bij ons heel veel regen veroorzaakt.

Volgens de officiële berichten waren er minstens vierentachtig mensen aan boord, inclusief de bemanning, maar het zullen er ongetwijfeld meer zijn geweest want dat is hier altijd het geval. Van de officiële passagiers worden er nog minstens negenentwintig vermist, tenminste twee overlevenden zijn naar een ziekenhuis gebracht. Zoals gewoonlijk lopen de gegevens over het aantal mensen aan boord en het aantal geredden in de nieuwsberichten flink uiteen maar toesnellende schepen zouden rond de zestig mensen uit het water hebben gered.

Helaas zijn rampen met veerboten op de Filipijnen een regelmatig terugkerend verschijnsel, het land heeft wat dat aan gaat een berucht slechte reputatie. Meestal zijn de veerboten zwaar overbeladen en ook de conditie waarin de schepen verkeren is vaak niet best. Toch zijn de ferry’s hier een heel belangrijke manier van transport, wat natuurlijk niet gek is als je in aanmerking neemt dat de Filipijnen uit meer dan zevenduizend eilanden bestaan. Vliegen is aanzienlijk duurder dus voor zowel vervoer van personen als vracht zijn de ferry’s economisch gezien in feite onmisbaar.

Een groot probleem is dus de deugdelijkheid van de schepen. Na de veerbootrampen in Europe met de Herald of Free Enterprise en de Estonia begin jaren negentig zijn veel Europese veerboten verkocht omdat ze als gevaarlijk werden beschouwd, en het schijnt dat een groot aantal van diezelfde ferry’s nu hier rondvaart.

Een van de ongelukken met een Filipijnse veerboot in 1987 is zelfs nog steeds ’s werelds grootste scheepsramp in vredestijd. De ferry “Dona Paz” had toen een aanvaring met een olietanker en zonk, wat meer dan drieënveertighonderd mensen het leven kostte.

Op zondag 27 juli werd op de Filipijnen officieel de honderd-miljoenste inwoner verwelkomd met de geboorte van een meisje. Volgens statistieken wordt er in dit toch al overbevolkte land waar meer dan een kwart van de bevolking onder de armoedegrens leeft iedere drie minuten een baby geboren.

De komst van de honderd-miljoenste werd feestelijk gevierd maar de keuze voor juist deze baby was natuurlijk puur arbitrair aangezien onmogelijk vast te stellen is of het wel klopt. Bovendien klopt ook het cijfer zelf beslist niet want het onofficiële aantal inwoners van de Filipijnen ligt veel hoger. Het aangeven van baby’s bij het equivalent van de Nederlandse Burgerlijke Stand gebeurt hier bij het armste deel van de bevolking namelijk vrijwel nooit omdat dat een bedrag van vierhonderd pesos kost. En dat bedrag kunnen mensen die moeten leven van iets van honderd pesos per dag simpelweg niet ophoesten.

Geboortebeperking is lastig in dit land, enerzijds doordat de Katholieke Kerk hier vrijwel almachtig is (en we weten allemaal hoe die daar over denken) en anderzijds omdat voorbehoedsmiddelen voor het armste deel van de bevolking veel te duur zijn. Saillant detail is overigens, nu we het toch over de Katholieke Kerk hebben die het huwelijk propageren als de enige manier om kinderen te produceren, dat de vijfenveertig-jarige vader van Miss Honderd-Miljoen en de zevenentwintig-jarige moeder niet zijn getrouwd. Maar dat gaan ze zeker wel doen hoor, de moeder werd alleen “toevallig” zwanger.

De regering voert al jaren een onafgebroken strijd om een programma voor geboortebeperking in te voeren maar heeft daarbij uiteraard zware tegenstand van de Katholieke Kerk. Een Katholieke bisschop verwelkomde dan ook uitvoerig deze bijzondere geboorte en prees daarnaast ook nog eens de explosieve bevolkingsgroei want “dan zijn er meer jonge werkers om de economie te versterken”.

Je vraagt je toch in alle ernst af hoe het ooit nog wat kan worden in dit land…

Rond tien over zes loopt de wekker af, maar vrijwel altijd ben ik al wakker zodat ik de wekker kan afzetten voordat deze afloopt. In de slaapkamer is het ’s morgens meestal fris dankzij de air conditioning en de warmte in de badkamer voelt dan ook altijd weldadig aan. Vanuit de badkamer hoor ik bijna altijd aan het piepen van het hek naast ons huis dat onze chauffeur Lito al is gearriveerd. Hoewel hij officieel pas om zeven uur hoeft te beginnen is hij er altijd al ruim voor half zeven.

Na de gebruikelijke ochtendrituelen open ik de slaapkamerdeur en vindt onze twee katten Abby en Monster die allebei pal voor de deuropening liggen. Ik laat de slaapkamerdeur op een kier staan zodat de katten eventueel naar binnen kunnen maar meestal lopen ze met me mee de trap af. Dat is trouwens uitkijken geblazen, want ze lopen me daarbij altijd voor de voeten alsof ze me opzettelijk van de trap willen laten stuiteren.

Beneden aangekomen loop ik naar de keuken om mijn brood klaar te maken voor zowel mijn ontbijt als mijn lunch. Thuis ontbijten doe ik nooit, ik eet altijd wat bij mijn eerste bak koffie op het werk, onder het loopje door dus. Voordat ik kan gaan smeren wordt ik door de katten aangemaand dat de bak met kattenvoer leeg is, en ik verhelp dat probleem dus maar als eerste.

Terwijl ik mijn brood smeer (meestal bruin brood met Hollandse kaas) zie ik door het raam Lito bezig met het afdoen van de auto, dus ik onderbreek het smeren om hem de autosleutels te geven. Terug in de keuken liggen allebei de katten languit op de keukenvloer. Aan het zwaaien van de staarten zie ik dat ze in een speelse bui zijn en het duurt dan ook maar een tel voordat ze als een stoeiende kluwen over de keukenvloer rollen.

Nadat ik mijn eerste ontbijt heb genuttigd in de vorm van een glas jus d’orange pak ik uit de fruitschaal twee bananen en een appel en pak alles in mijn tas. Monster zit ondertussen bij de tuindeur met de bedoeling om naar buiten te gaan. Als ik de deur openmaak (altijd op een kier omdat anders de muggen in grote zwermen naar binnen vliegen) kijkt ze eerst speurend rond voordat ze naar buiten stapt.

Ik blijf bij de deur staan en ja hoor, daar komt Abby op haar gemak uit de keuken aangesloft. Ondanks mijn aansporingen loopt ze geen stap harder, bij de deur aangekomen neemt ze nog even alle tijd voor een speurende blik en stapt dan uiteindelijk toch ook maar naar buiten. Ik sluit alleen de horrendeur; de tuindeurdeur zelf laat ik open staan; die is eigenlijk alleen ’s nachts dicht.

Voordat ik me door Lito naar kantoor laat rijden neem ik nog tien minuutjes de tijd om via het Internet het nieuws door te nemen, waarvoor ik vrijwel altijd op de websites van de Telegraaf en het AD kijk. Kwart voor zeven stap ik naar buiten waar Lito al staat te wachten. Hij rijdt me naar kantoor wat afhankelijk van de verkeersdrukte hooguit tien minuten kost, dus meestal arriveer ik een paar minuten voor de klok van zeven uur op de zeventiende verdieping van het Asean Star building.

Bij mijn bureau aangekomen is het eerste wat ik doe mijn laptop opstarten maar meteen daarna loop ik naar het koffieapparaat voor het tappen van mijn eerste bak vers gezette koffie van vandaag.

Een nieuwe werkdag kan beginnen.

Er is brand geweest in Paranaque, het stadsdeel van Manila wat ten noorden ligt van het stadsdeel Muntinlupa waar wij wonen. Paranaque is een groot en tamelijk belangrijk stadsdeel, ten eerste vrijwel de hele landtong tussen Manila Bay en Laguna Bay beslaat en je er dus altijd doorheen moet als je van noord naar zuid reist of andersom, ten tweede omdat de luchthaven Ninoy Aquino International Airport in Paranaque ligt.

De brand was op zich niet zo bijzonder. helaas zijn ze een veel voorkomen verschijnsel in de straatarme sloppenwijken en zorgen daar dan ook vrijwel altijd voor grote problemen. De straatjes van de sloppenwijken zijn heel erg smal en maken het voor de brandweer moeilijk om ter plekke te komen en de huizen staan zo dicht op elkaar dat de brand makkelijk overspringt.

De materialen waarvan de huizen in de sloppenwijken gemaakt zijn meestal heel erg brandgevaarlijk en dat betekent dat een brand vrijwel nooit beperkt blijft tot één huis. Huizen zijn soms gedeeltelijk van steen maar veel vaker zijn ze van afvalhout, golfplaten of hebben, heel populair, muren van oude matrasspiralen die met karton zijn opgevuld (dat laatste is makkelijk want als het karton natregent of kapot gaat steek je er gewoon nieuw karton in). De daken zijn vaak van golfplaten en het geheel is vaak afgemaakt met dekzeilen tegen de regen.

In het geval van de brand van Paranaque twee weken geleden begon de brand op de tweede verdieping van een huis door een “elektrische storing”, hoogstwaarschijnlijk door kortsluiting. Elektriciteit wordt vaak illegaal afgetapt maar de eventueel beperkt aanwezige stopcontacten worden ook heel vaak overbelast.

Voordat de brandweer ter plekke kon komen was de brand al op verscheidene huizen overgeslagen en het duurde meer dan twee uur voordat de brand helemaal was geblust. In totaal werden zo’n dertig huizen door brand verwoest. Op de foto zie je de brandweerauto’s staan op een brede verkeersweg maar de brand zelf is in een van de smalle straatjes erachter waar ze niet kunnen komen.

Het trieste resultaat van ook deze brand was weer dat een groot aantal straatarme gezinnen alles wat ze hadden kwijt zijn. Brandverzekering? Ach ja…

We hebben twee gasten uit Australië die een paar dagen bij ons logeren. Gillian en Heinrich zijn vanmiddag aangekomen uit Singapore waar ze zijn geweest voor de Formule 1. Ze blijven tot woensdag bij ons, dan vertrekken ze naar Boracay voor een paar dagen en komen aanstaande maandag nog terug voordat ze de dag daarna weer terugreizen naar “Oz”.

Gillian is de dochter van onze vrienden Pat en Howard die drie maanden geleden onverwachts terugkeerden naar Australië. Het probleem was dat Gillian en Heinrich hun hele vakantie al hadden geboekt en daarin zat een bezoek aan Pat en Howard hier in Manila wat in het water dreigde te vallen. Wij hebben daarom aangeboden om Gillian en Heinrich bij ons te laten logeren en zo is het probleem mooi opgelost.

Vanavond hebben we het gebruikelijk rondje met onze gasten gemaakt door het Alabang Town Center waar we ook even wat hebben gegeten bij Barcino, het Spaanse tapas restaurant. Niet toevallig ook het favoriete restaurant van Pat en Howard, en Riet stuurde dan ook terwijl we nog zaten te eten al even een Whatsapp-je met foto naar Pat.

Jammer natuurlijk voor Gillian dat ze nu niet bij haar ouders kan logeren in Manila maar wel gezellig voor ons, weer een paar dagen visite over de vloer!

Vanmiddag om één uur zijn onze gasten vertrokken naar de luchthaven om vandaar naar Boracay te vliegen. Vanmorgen zijn ze met Riet nog even naar de Festival Mall geweest waar ze tot hun grote hilariteit de winkels al vol zagen liggen met kerstspullen. De prijzen lagen ook nog eens een heel stuk lager dan in Australië dus ze hebben flink wat ingekocht.

Voor onze gasten is alles dus prima verlopen vandaag maar wijzelf hadden een vervelend probleem. Morgenvroeg vertrekt Riet naar Nederland maar we zaten een beetje met het vervoer er naar toe. Morgen is het namelijk donderdag en dan mogen we met onze auto vanwege het Number Coding Scheme op veel plaatsen in Manila niet rijden omdat de nummerplaat van onze auto als laatste cijfer een “8” heeft.

Als eerste oplossing dacht ik een auto te regelen via het bedrijf en daar heb ik dus twee weken geleden een aanvraag voor ingediend. Gezien de ervaring die ik zelf in juli had toen mijn transport niet op kwam dagen leek het me toch verstandig om ook een Plan B te hebben. Dat leek ook al eenvoudig want Riet’s vriendin Ayu heeft een auto met een nummer wat wel mag rijden op donderdag en we besloten dat als het transport van de zaak niet door zou gaan dat we dan vanavond de auto’s simpelweg voor een dagje zouden omruilen.

Helaas, gisteren kwam Ayu met de mededeling dat ze bij nader inzien toch haar auto zelf nodig had en dat was dus het einde van Plan B. We hadden ook al gedacht aan een Plan C, naar het Alabang Town Center rijden en daar dan Riet in een taxi zetten, maar dat wilden we wel als noodplan houden. Totdat vanmiddag het bericht kwam dat het transport van de zaak niet doorging want familie mag daar tegenwoordig gebruik meer van maken.

Het zou dus mogelijk toch Plan C worden maar ik wilde eerst nog even kijken of er misschien toch nog een alternatief was. En dat leek het geval want het Number Coding Scheme blijkt alleen te gelden van zeven uur ’s ochtends tot zeven uur ’s avonds. Aangezien Riet al om zes uur moet vertrekken zou het net moeten passen, als het tenminste niet al te druk zou zijn.

Maar alle moeite om alternatieve plannen te bedenken bleek uiteindelijk helemaal voor niks, want vanmiddag vond ik een kaart op het Internet waarop met kleuren aangegeven staat waar je wel en niet mag rijden op je “beperkte” dag, en wat denk je, de wegen rond het vliegveld zijn allemaal vrij van beperking en alle terminals zijn dus alle dagen gewoon bereikbaar.

Riet wordt morgenochtend dus gewoon door Lito weggebracht. Hadden we alleen eerder moeten weten want dat had heel wat hoofdbrekens gescheeld…

Riet is gisteravond weer veilig aangekomen in Nederland, en waarom ook niet zou je zeggen. Niet dat we iets hadden verwacht, of het zou moeten zijn dat ze haar vlucht in Dubai had gemist maar dat zou geen ramp zijn maar alleen een ongemakkelijk oponthoud.

Het punt is namelijk dat Emirates zijn vluchtschema weer eens heeft aangepast, en dat betekende dat Riet voor de overstap maar anderhalf uur de tijd had. Het alternatief was zou een latere vlucht zijn geweest maar dan had er een overstap van iets van negen uur geweest en dat vond Riet niet echt een prettig idee. Even onderweg de tijd hebben om een sigaretje roken is natuurlijk prima maar zelfs voor Riet zijn er grenzen…

Een telefoontje naar Emirates had al uitgewezen dat het in principe geen probleem hoefde te zijn, de maatschappij houdt rekening met een minimale overstaptijd in Dubai van een uur dus anderhalf uur moest volgens hen haalbaar zijn. Riet vond het in ieder geval het proberen waard en het bleek gisteravond ook geen enkel probleem te zijn.

Het had gelukkig ook meegezeten want haar vlucht uit Manila was iets te vroeg vertrokken en de vlucht verliep zo voorspoedig dat ze een kwartier voor de geplande aankomsttijd landden in Dubai. Dat betekende dat ze dus dat ze in plaats van anderhalf uur zelfs een uur en drie kwartier de tijd had, en dat lijkt weinig maar als je moet rennen om je vliegtuig te halen dan is een extra kwartier erg prettig. En in dit geval betekende het dus zelfs dat ze het op haar gemakje af kon. Haar vervolgvlucht vertrok ook nog eens van dezelfde terminal dus ze had zelfs nog even tijd om wat te drinken in de lounge. Met een peuk, dat wel natuurlijk.

Gisteravond was ze dus weer terug in Rijnsburg voor twee en een halve week.