Mijn vier weken zitten er op, vandaag was mijn laatste officiële werkdag. Het was een dag waarop ik eigenlijk niet veel meer te doen had , anders dan de notities voor mijn back-to-back Sachin afmaken waar ik gisteren aan ben begonnen. Ik had nog wat willen doornemen met mijn beide teamleden maar die zijn vandaag allebei weer eens niet op komen dagen. Een van de twee is de hele week overigens niet gekomen, die heb ik maar vier dagen gezien tijdens de afgelopen vier weken…

Het was al stil aan het ontbijt vanmorgen want er was niemand meer van het vaste clubje waar we meestal mee ontbijten. Mijn maat Ian is afgelopen zaterdag al naar huis gegaan en mijn andere maat Haider is vandaag vertrokken en die heeft waarschijnlijk vanmorgen uitgeslapen. Nou is dat nooit echt een probleem want je kunt altijd wel ergens bij aanschuiven want er zijn altijd wel andere bekenden, maar van mij hoef je ’s morgens vroeg niet zo veel te zeggen en een keertje zonder gezelschap ontbijten vind ik dan ook geen probleem.

De belangrijkste activiteit vandaag was eigenlijk het in de gaten houden van de transportlijst om te zien of mijn naam vermeld stond bij het konvooi naar het vliegveld van morgenmiddag. Dat was zoals gewoonlijk geduld hebben want die lijst wordt pas om half vijf rondgestuurd, maar alles was in orde en dat betekent dat alles gereed is voor vertrek. Vanavond moest alleen mijn koffer nog worden gepakt, wat weer een makkie was omdat alles wat ik mee wil nemen met gemak in mijn rolkoffer past en ik dus geen extra rugzak hoef mee te slepen.

En ter afsluiting was het vandaag “Burger Night”, dus dat was weer hamburger met patat.

Vooraf had ik eigenlijk een hoopje dat de winter in Irak al een beetje geweken zou zijn en dat de temperaturen hoger zouden zijn dan tijdens mijn laatste shift in december, maar dat viel tegen. Ik merkte het eigenlijk al de eerste avond, toen het weer flink afkoelde toen de zon eenmaal was ondergegaan. Gistermorgen tijdens de eerste wandeling naar kantoor had ik me gelukkig voorbereid met een vest en daarover nog eens mijn regenjack, en dat was niks te veel, sterker nog, ik had spijt dat ik mijn sjaal niet had omgedaan.

Het is misschien niet wat je zou verwachten maar het kan hier in de woestijn ook knap koud zijn, en dan met name ’s nachts. Als de zon eenmaal opkomt dan warmt het wel weer op tot een graad of achttien maar hoewel redelijk aangenaam is het dat nog steeds niet erg hoog. Tijdens de wandeling tussen de middag naar het kamp voor de lunch hou ik dus voorlopig nog mijn vest aan want de straffe wind doet het nog koeler aanvoelen.

Wat ik ook had verwacht is dat de zon al wel op zou zijn ’s morgens vroeg als ik naar kantoor wandel maar ook dat is nog niet het geval. Pas na zessen begint het te gloren aan de horizon en dat betekent dat ik nog wel een tijdje in het donker loop ’s morgens. Daar staat dan wel weer tegenover dat het aan het einde van de werkdag nu nog wel licht is, al is het net aan.

Kortom, het is hier dus nog steeds winter, ook al is die anders dan de winter in Nederland…

Nee, er is behalve een kleine verkoudheid met mij niks aan de hand maar mocht dat toch zo zijn dan is er medische zorg beschikbaar in het KAZ kamp want er is een kleine kliniek met een eigen ambulance. Ik ben denk ik een van de weinige mensen in het kamp die de kliniek nog niet van binnen heeft gezien. Iedereen onder de zestig, en dat zullen toch wel de meesten zijn, moet iedere drie maanden bloed af laten nemen om getest te worden op HIV en andere enge ziektes en dat gebeurt uiteraard in de kliniek. Ik hoef dat dus niet, maar laten we het er maar op houden dat het een goed teken is dat ik de kliniek nog niet heb bezocht.

Er worden trouwens in geval van ziekte geen halve maatregelen genomen hier, met name als het gaat om iets wat eventueel besmettelijk kan zijn. En dat hoeft niet eens iets ernstigs te zijn. Het is al twee van mijn maten overkomen dat ze dagenlang op hun kamer in quarantaine hebben gezeten met een simpele ooginfectie. Ze hadden allebei toevallig onafhankelijk van elkaar dezelfde aandoening, een ooginfectie die weliswaar niet ernstig maar wel heel besmettelijk was.

Ze moesten van de dokter op hun kamer blijven en mochten er onder geen voorwaarde uit. Er werd een brief op de deur geplakt dat niemand zonder beschermende maatregelen hun kamer binnen mocht komen. Ze konden doorgeven wat ze wilden eten, dat werd dan gebracht maar op een stoel buiten de kamer neergezet waar ze het zelf moesten pakken. Ze kregen alleen plastic bestek, hun was werd apart gedaan en ook als hun beddengoed werd verschoond (door personeel met beschermende kleding, monddoekjes en handschoenen aan) werden de gebruikte lakens en slopen apart gewassen.

En dat allemaal om te voorkomen dat er hier een epidemie zou uitbreken, want als veel personeel daarom niet aan het werk kan dan kan zelfs zoiets als een oogontsteking een behoorlijke productieverstoring veroorzaken…

Ik zal in de toekomst waarschijnlijk de nodige bezoekjes gaan afleggen aan andere sites en daarvoor heb ik PPE nodig. Deze afkorting staat voor Personal Protective Equipment en dat betekent zoveel als persoonlijke beschermende uitrusting. Dat houdt onder andere in een overall, een helm, een veiligheidsbril, speciale schoenen en meer van dat soort dingen. Vroeger heette dat gewoon werkkleding maar die term is nu niet meer toereikend omdat het niet alleen meer om kleding gaat maar ook om de eisen die eraan worden gesteld.

Ik moet dus het een en ander gaan bestellen van een lijst met alles wat er voor beschikbaar is en na goedkeuring de spullen gaan ophalen bij het centrale magazijn hier op het terrein. En dan maar hopen dat alles wat er nodig is ook voorradig is, en nog in mijn maat ook, want anders heb ik pech gehad en moet ik wachten tot de voorraad is aangevuld. Die maten zijn trouwens nogal een probleem want er zijn net als vroeger in het Nederlandse leger eigenlijk maar twee maten, “te groot” en “te klein”.

Zo had ik voor de maat van de overall XL aangekruist, en dat is eigenlijk voor mijn gevoel al een maat te groot, maar dat lijkt niet de juiste maat te zijn. Een collega die net zo lang is als ik heeft namelijk een 4XL, en dan met name voor de lengte. In de breedte past hij er wel twee keer in en ik zeker drie keer. Neem je een kleinere maat dan wordt niet alleen de omvang minder maar ook de lengte, dus dat gaat niet werken. Ik moet dus eerst maar eens verder rondvragen voordat ik ga bestellen.

De werkkleding is overigens heel populair bij het Irakese personeel, alleen raken ze het nogal vaak “kwijt”. Iedereen weet waar die “zoekgeraakte” kleding blijft want het is een publiek geheim dat je op iedere markt in Basrah die bedrijfskleding kunt kopen, en het is gewild ook vanwege de goeie kwaliteit. Er is zelfs op de luchthaven van Basrah grondpersoneel gesignaleerd wat rondloopt in overalls en jassen van de Basrah Gas Company…

Gisteren kregen we allemaal een mailtje met daarin de mededeling dat we vandaag voor de lunch geen gebruik zouden kunnen maken van het restaurant in het kamp. Er zou namelijk “hoog bezoek” komen, wie werd niet vermeld, maar het restaurant zou voor ons niet toegankelijk zijn tussen de middag. Als alternatief was er gelegenheid om gisteravond bij het diner eten mee te nemen voor de lunch als je perse rijst, vlees en groente wilde hebben, en anders kon je vanmorgen van een buffet brood en beleg meenemen.

Ik besloot voor optie twee te gaan en vanmorgen wandelde ik dus naar het kamp met behalve mijn gebruikelijke rugzak ook een plastic tas met daarin een doos van piepschuim, bevattende mijn lunch bestaande uit twee broodjes met beleg, een appel en een ei, een bekertje yoghurt en plastic bestek.

Behalve de overlast bezorgde dat “hoge bezoek” dus met al dat extra plastic en piepschuim ook nog eens voor een flinke aanslag op het milieu, maar dat terzijde.

Omdat ik nu dus mijn lunch gewoon achter mijn bureau heb opgegeten ben ik de hele dag het kantoor niet uit geweest en ik heb van het hele circus verder weinig meegekregen behalve wat ik later van collega’s hoorde. En een circus was het geweest blijkbaar.

Een paar van mijn collega’s die geen zin hadden om de hele dag op kantoor te zitten hadden hun lunchpakket naar hun kamer meegenomen, met de bedoeling tussen de middag naar het kamp te wandelen en dan op hun kamer hun lunch op te eten. Die kwamen van een kouwe kermis thuis want ze werden zelfs het kamp niet binnengelaten, bij het draaihek werden ze geweigerd door gewapende bewakers.

Het “hoge bezoek” bleek namelijk de Minister van Olie te zijn en hij had een groot gezelschap en de nodige militaire bewaking meegenomen. Het kamp stond dan ook vol met een grote hoeveelheid gepantserde Toyota Landcruisers en een aantal militaire voertuigen voorzien van grote mitrailleurs. Het hele gezelschap schijnt ook nog het fabrieksterrein op geweest te zijn voor een rondleiding door de fabriek.

De Minister is de man die loopt te wijzen, met links naast hem (met de rode stropdas) onze Managing Director.

En dan te bedenken dat onze Nederlandse Minister-President naar zijn werk gaat op de fiets, op zijn eentje…

Hoewel het verschil niet zo groot is als in Nederland zijn de dagen in de zomer ook merkbaar langer dan in de winter. Toen ik vorig jaar in mei voor het eerst aankwam was het al zomer, de dag was al aangebroken als ik naar kantoor ging en er was ook nog daglicht als ik naar het kamp terugging aan het eind van de middag. Vanaf mijn shift in december was dat niet meer het geval, het was zowel ’s morgens als ’s avonds al donker.

Op dit moment is het zo’n beetje net op het kantelpunt. Het is nog net donker als ik mijn wandeling naar kantoor begin en als ik aankom begint het net licht te worden, en ’s avonds is het nog net licht als ik terug wandel naar het kamp. De volgende twee foto’s laten dat mooi zien, de eerste is van ’s morgens vroeg:

De tweede foto is gemaakt op de terugweg naar het kamp op de hoek van de weg naar het kamp. Links de weg naar het kamp, rechts de weg naar het terrein waar de kantoorgebouwen zijn. Je ziet nog net de radiomast erbovenuit steken, ons kantoor ligt daar vlak naast:

Het was vandaag een wel heel merkwaardige dag wat het weer betreft. De wind is de laatste dagen net een metronoom, de hoek waaruit die waait draait voortdurend tussen noord en zuid heen en weer. We hebben ook de afgelopen twee dagen weer wat regen gehad al was dat hoofdzakelijk ’s nachts en was het overdag beperkt tot een paar spetters (waar ikzelf overigens helemaal niets van heb gemerkt). Maar vandaag was het echt stormachtig, en dan bedoel ik zo’n harde wind dat je er tegenin kunt leunen, zeg maar zoals een echte Kattekse zuid-wester.

Als dit tijdens een droge periode was gebeurd dan was het waarschijnlijk een echte zandstorm geweest, maar deze keer viel dat mee omdat er nog regen was gevallen en het zand daardoor nog vochtig was. Het wandelen viel vanmorgen nog wel mee omdat de wind eigenlijk pas in de loop van de ochtend aantrok, maar tussen de middag werden we zowat de hekken in geblazen. Dat was overigens voor al het zwerfvuil op het fabrieksterrein wel het geval, dat werd echt tegen het hek aan de overkant van de weg langs de fabriek geblazen.

Die regen van de laatste weken heeft trouwens wel een aardig neveneffect, er beginnen zelfs in de woestijn spontaan dingen te groeien. We zien onderweg bij alle poten van het hek en onderaan de lantaarnpalen het onkruid opschieten en daar komen zelfs hier en daar bloemetjes aan. En dat geeft deze anders zo naargeestige omgeving tot een beetje een fleurig tintje.

We hebben sinds een paar weken een vrouwelijke collega op de kamer en dat merkte ik meteen toen ik terugkwam van mijn laatste verlof. De kamer ziet er netter uit, er is opgeruimd en staan op diverse plekken nu kleine bloempotjes met kunstplantjes. Zelfs onze Irakese baas vond blijkbaar dat hij nu niet kon achterblijven met al die orde en netheid en heeft de stapel prullaria op het kastje achter zich opgeruimd en in een lade van een kast gekiept. Het geeft het geheel toch wel een beter aanzien. 

En dat was eigenlijk wel nodig ook want zoals ik al eens heb verteld zitten we in een gebouw waar in Nederland nog geen daklozen zouden worden gehuisvest zonder eerst een beetje opknappen.

En we hebben goed nieuws gehad, een groot deel van de plannen die waren ingediend voor een hoognodige renovatie zijn goedgekeurd. Weliswaar wordt het veelal opknapwerk in plaats van de grondige renovatie waarop we hadden gehoopt maar we zijn met alles blij.

Op de foto hier rechts zie je een paar voorbeelden van hoe ons kantoor er van binnen uitziet.

Een vrouw op de afdeling heeft overigens nog meer voordelen want er worden nu met regelmaat Irakese lekkernijen rondgedeeld.

Ik weet nooit precies wat het is maar het is verschrikkelijk zoet en ontzettend lekker. Het schijnen allemaal Irakese specialiteiten te zijn en ik ben er allang achter dat de Irakezen enorme zoetekauwen zijn

Er wordt bij al die hapjes waarschuwend verteld dat het erg zoet is en waarschijnlijk niet zo goed voor je gezondheid maar dat moet voor een keertje maar niet uitmaken. Het is maar goed dat ik veel tijd in de sportzaal doorbreng…

Iedere dag krijgen we een mailtje van het beveiligingsteam met daarin een opsomming van de incidenten in en rond Basrah van de vorige dag. Dat lijstje bevat normaal gesproken vier tot zes items met de kanttekening dat “gewone” criminaliteit waarbij geen slachtoffers zijn gevallen (drugshandel, berovingen, aanrandingen, fraude, omkoping en bedreigingen) in een enkel item worden samengevat. De overige incidenten zijn zware criminaliteit waarbij wapens zijn gebruikt (en meestal slachtoffers zijn gevallen), stammenconflicten, ontvoeringen en demonstraties.

Met name die laatste categorie is voor ons van belang omdat er de afgelopen jaren verscheidene grote demonstraties zijn geweest die uit de hand dreigden te lopen en die ook effect hadden op ons als werknemers. Er werd soms gedemonstreerd rond het fabrieksterrein maar er zijn ook demonstraties geweest rond de luchthaven, die legden het vliegverkeer plat of ze waren zodanig bedreigend dat er geen mensen naar de luchthaven vervoerd konden worden. En met name dat laatste is natuurlijk heel erg vervelend als je na vier weken op het punt staat om naar huis te gaan.

Vandaar dat ik nu met iets meer dan een week te gaan het mailtje van de beveiliging aandachtiger lees dan normaal. Er is gelukkig tot op heden nog niks aan de hand, er zijn wel iedere dag demonstraties maar het gaat daarbij om kleine groepen mensen die demonstreren voor hogere lonen of vaste arbeidscontracten. Het is allemaal kleinschalig met groepen van hooguit honderd demonstranten, en alle demonstraties zijn in de stad zelf en dus niet echt verontrustend voor ons.

Het schijnt dat het op dit moment rustig is vanwege de tijd van het jaar. Als het straks heter gaat worden en de airco’s weer aangaan dan komen de problemen met het elektriciteitsnet weer aan het licht. Dan raken de gemoederen weer oververhit, steken alle andere problemen de kop weer op (want er is nog steeds niks opgelost) en de verwachting is dat het dan weer los gaat.

Maar goed, dat is pas over een maandje of wat, nu is het zoals gezegd redelijk rustig. Effe houden nog zo…

Vorige week veranderde er plotseling iets aan de wandelroute van het kamp naar het fabrieksterrein. Bij het verlaten van het kamp liepen we tot nu toe altijd over het parkeerterrein van de beveiligingsdienst waar de gepantserde bussen en jeeps staan waar achteraan een poort in het hek is. Achter het hek liepen we dan om het gebouw van de beveiliging heen waarna we aan de achterkant het gebouw binnen gingen. Daar is een gang met halverwege een beveiligd draaihek waar we met onze pas doorheen moeten. Aan de andere kant buiten begint dan het pad door een opening in de muur waardoor we het kamp verlaten.

Omdat er met name ’s morgens altijd veel activiteit is op het parkeerterrein, beveiligers die met wapenkisten lopen en auto’s en bussen die vertrekken, is besloten dat het veiliger is als wij wandelaars voortaan niet meer over dat terrein lopen. Er is een andere mogelijkheid gemaakt om achter het beveiligingsgebouw te komen, er is simpelweg een stuk uit de omheining gehaald en met een kleine omleiding kunnen we nu daarlangs in plaats van over het parkeerterrein.

Het was blijkbaar niet meteen voor iedereen duidelijk, daarom is er nu een officiële mededeling uitgegaan. En er is een bord geplaatst wat niks aan duidelijkheid te wensen overlaat…

Nog maar een paar werkdagen deze shift, en nog steeds vliegt de tijd. Dit in tegenstelling tot alle vorige keren toen de eerste weken weliswaar ook snel voorbij gingen maar de laatste week veel langzamer leek te gaan. Dat is dus nu niet het geval, nog maar een paar dagen te gaan en nog steeds zijn de dagen zo om. Het komt waarschijnlijk doordat ik het behoorlijk druk heb gehad deze shift, of misschien begin ik er gewoon aan te wennen.

Ik had al gezegd dat het onwaarschijnlijk is dat demonstraties roet in het eten gaan gooien bij mijn vertrek deze week maar er is nog iets anders om in de gaten te houden en dat is het weer. Daar werd ik vanmorgen weer aan herinnerd toen ik buiten kwam want er hing een dichte mist, zo dicht dat het zicht op sommige plekken minder dan vijftig meter was.

Mist kan heel vervelend zijn voor het vliegverkeer hier, net als regen en ander weer waarbij het zicht verminderd want het vliegveld van Basrah heeft geen apparatuur om vliegtuigen “blind” te kunnen laten landen. En het is al een paar keer gebeurd dat een binnenkomende vlucht moest omkeren daardoor.

Gelukkig viel het vandaag allemaal mee, de mist loste in de loop van de ochtend vanzelf op, en Iraakse collega’s die binnenkwamen waren zelfs verbaasd want in Basrah was het volkomen helder zeiden ze. Hoe dan ook, het weerbericht laat voorlopig zien dat er ook wat het weer betreft niks is om me zorgen over te maken. Zonnig, soms bewolkt, maar geen regen in de komende dagen.

Vandaag is mijn laatste volle werkdag, morgen vertrek ik naar verwachting pas aan het begin van de middag uit het kamp en morgenochtend ben ik daarom ook nog op kantoor. De laatste loodjes van deze shift dus, maar ik kan nog net op de valreep weer een enorme klucht meemaken.

Afgelopen zondag is een aannemer begonnen op de eerste verdieping van ons gebouw met de aangekondigde renovatie. Daarvoor moesten verscheidene kamers leeggemaakt worden en nadat iedereen ergens anders een plekje had gevonden werden de betreffende kamers helemaal leeggehaald. Bij het slepen met het meubilair sneuvelde er overigens nogal het een en ander waaronder een paar ruiten. Alles werd aan het eind van de gang hoog opgestapeld tegen de muur en het werk ging beginnen.

Voor de mensen die uit hun kamer moesten was onze enige vergaderzaal gereserveerd zodat ze daar voorlopig kunnen zitten, maar toen ze er binnenkwamen was er ondanks nadrukkelijke navraag vooraf en diverse toezeggingen geen computerapparatuur aanwezig om mee te werken. Het kostte wat tijd om dat allemaal geïnstalleerd te krijgen, maar toen dat eenmaal gebeurd was kon er nog niet worden gewerkt want… er was niks aangesloten, er waren geen verlengsnoeren! Ook dat werd opgelost maar de mensen moesten wel zelf het gebouw door op zoek naar verlengsnoeren.

Eindelijk geregeld zou je zeggen, maar niet dus. Gisteren kwam er iemand tot de ontdekking dat er iets mis was met het contract voor de aannemer en het werk moest worden stilgelegd. De werknemers van de aannemer sleepten vervolgens alle meubilair terug in de kamers, maar deden dat willekeurig zodat overal verkeerd meubilair kwam te staan.

De mensen uit de vergaderzaal zijn vandaag weer terug naar hun werkplekken en de vergaderzaal zelf is weer leeggehaald. En de verbouwing? Nou, er zijn twee verschillende geruchten, het ene over uitstel en het andere over afstel…

Nog even iets anders, ik kreeg vandaag van iemand een plastic zakje met vruchten die ik nog nooit had gezien. Ze zijn ongeveer net zo groot als een cherrytomaat en ze smaken licht zurig, als een kruising tussen een appel en een peer. Ik dacht, Riet heeft jaren in een groothandel in groente en fruit gewerkt, die weet het vast wel maar ze wist het ook niet. Een speurtocht op het Internet leverde op dat het waarschijnlijk om de Iraakse Palmvrucht gaat maar zeker weten doe ik dat niet. Dus wie het weet mag het zeggen.

In Nederland ben ik de afgelopen vier weken bepaald niet verwend wat het weer betreft, en daarom was het vanmorgen vroeg een bijzonder aangename verrassing om te kunnen constateren dat het ten eerste al licht was toen ik op weg ging naar het restaurant voor het ontbijt en ten tweede dat de temperatuur al ruim boven de tien graden was. En er stond bovendien nog eens weinig wind dus het voelde meteen al prettig aan.

Toen ik na het ontbijt naar kantoor liep had ik nog wel mijn jas aangedaan voor alle zekerheid maar daar had ik halverwege al spijt van. Het was dan misschien nog wel niet warm genoeg (voor mij tenminste) om alleen aan een overhemd te lopen maar mijn wind en waterdichte jack was in ieder geval veel te warm. Bovendien was de zon inmiddels al op dus het werd onderweg ook nog eens snel warmer. Het kantoorgebouw lag bij aankomst dan ook al lekker te bakken in het volle zonlicht:

Tussen de middag was de wandeling naar het kamp voor de lunch helemaal een verademing na de laatste weken want het was inmiddels tegen de dertig graden. Wel jammer dat het als de zon aan het begin van de avond ondergaat nog steeds snel afkoelt, al blijft de temperatuur nu wel hangen op een graad of veertien ’s nachts.

Vanavond was er nog wel een vervelend geintje: aangekomen bij gebouw 116 waar mijn kamer is kon ik er niet in want mijn pas werd geweigerd. Vreemd, want mijn pas had verder overal de hele dag gewerkt. Er zat niks anders op dan mijn pas even te laten resetten bij de beveiliging, maar daar aangekomen moest ik op mijn beurt wachten. Het kantoortje zat al vol met collega’s, allemaal uit gebouw 116. Er kon dus blijkbaar niemand in en moesten alle passen gereset worden… 

Vandaag was de eerste dag dit jaar dat ik buiten liep en het warm had. De wandeling tussen de middag naar het kamp voor de lunch en terug was gewoon een feestje, de zon scheen volop, er stond bijna geen wind en de temperatuur was een graad of zesentwintig. Het was zo’n dag waarbij we in Nederland zouden zeggen, “Heerlijk!”.

Het was voor mij ook nog eens een rustdag, niet van werk uiteraard maar van het sporten. Ik ben zaterdag weer begonnen met de routine van drie dagen sporten en dan een dag rust. De afgelopen drie dagen heb ik een dag hardlooptraining gedaan (een intensieve interval-training van 48 minuten), een dag krachttraining voor het bovenlichaam en een dag training voor de benen.

Die hardlooptrainingen hebben me trouwens wel duidelijk gemaakt wat een geweldige prestatie onze schoondochter Chantal heeft geleverd door een tien-kilometer wedstrijd te lopen in 57 minuten! mijn doel is voorlopig om een tien kilometer te gaan lopen in een uur. Ik ben nu in week 7 van mijn trainingsprogramma van twaalf weken en ik heb er nog steeds niet veel vertrouwen in…

Toen ik vanmorgen buiten kwam en naar de lucht keek was mijn eerste reactie “We krijgen regen”. Dat was natuurlijk ingegeven door mijn Nederlandse instinct wat onmiddellijk reageerde op de donkere wolken boven het kamp. Het waren alleen geen donkere wolken maar de rook van het affakkelen die voor de verandering eens recht over het kamp kwam. Dat gebeurt gelukkig niet zo heel vaak want die rook is niet alleen een smerig gezicht, het stinkt dan ook nog eens naar de verbrande olie.

De wind mag dan in de verkeerde hoek zitten, dat betekent niet dat het weer er minder om wordt. Integendeel, vandaag was de eerste dag van dit jaar waarbij de temperatuur overdag boven de dertig graden kwam en daarmee was dit de eerste geen-jas-en-geen-vest-dag. Stom genoeg had ik vanmorgen toch mijn vest nog maar aangetrokken (je weet maar nooit) maar dat bleek totaal overbodig. De meeste collega’s liepen al in shirts met korte mouwen en mijn vest blijft vanaf vandaag dan ook thuis.

We hadden gistermiddag op kantoor nog een vervelend akkefietje. Een van de schoonmakers, een nog redelijk jonge kerel, kreeg een flauwte in de keuken van het gebouw en ging finaal van zijn stokje. Mijn baas, die als eerste van ons doorhad dat er iets mis was, was als eerste ter plekke en constateerde dat het slachtoffer geen adem meer haalde. Hij wist met fluiten en schreeuwen onze aandacht te trekken. Iemand belde meteen het alarmnummer en na een paar minuten was de Eerste-Hulp ter plekke.

Ondertussen was het slachtoffer uit zichzelf weer enigszins bij kennis gekomen en het bleek uiteindelijk dus gelukkig mee te vallen. Het bleek dat hij de laatste tijd regelmatig van dit soort aanvallen had, en dat verklaarde dus waarom zijn collega’s er een beetje laconiek bij stonden. We stonden ook nog eens perplex toen de eerste EHBO-er die te hulp schoot het slachtoffer meteen flinke klappen in zijn gezicht begon te geven onder het roepen van (in het Arabisch uiteraard) “Word wakker! Word wakker!”. We weten nu dus dat als wij van ons stokje gaan dat we in ieder geval wakker worden met rooi konen…