Sinds jaar en dag is het de gewoonte bij ons thuis dat er al ruim voor Pasen een schaal met chocolade paaseitjes op de tafel staat. Riet is daar jaren geleden mee begonnen, toen nog met een grote glazen vaas en de laatste jaren op een zilveren (echt of nep, dat weet ik eigenlijk niet) schaal. Zolang het nog geen pasen is wordt die voorraad steeds aangevuld en Riet zorgt er altijd voor dat er verschillende smaken aanwezig zijn.
Toen onze beide zoons nog thuis woonden gingen er heel wat van die eitjes doorheen en de voorraad moest dan ook regelmatig aangevuld worden. Tegenwoordig doen we veel langer met de voorraad, want hoewel Riet en ik er iedere dag wel een paar keer in snaaien minderde het aantal eitjes de laatste weken maar langzaam. Daardoor is er dit jaar bij mijn weten maar één keer een navulling geweest.
We deden dit jaar zelfs zo lang met de voorraad dat vandaag pas het laatste eitje van de schaal verdween, bijna drie en een halve week na Pasen…
Voor mijn moeder betekende dat een bezoekje op zaterdag in plaats van zondag omdat mijn oudste broer normaal gesproken altijd op zondag naar mijn moeder gaat. Omdat mijn jongste broer ook vandaag zou komen en de verwachting was dat dat ’s middags zou zijn gingen Riet en ik ’s morgens, met ons jaarlijkse cadeau: een plant voor buiten op de tuintafel.
Een tijdje geleden werden we door Robin en Astrid geïntroduceerd in een fenomeen waar we tot dan toe nog nooit van hadden gehoord: Geocaching. Geocaching is een wereldwijd opgezette zoektocht waarbij je op basis van GPS coördinaten op zoek gaat naar “Geocaches”. Een Geocache is een verstopt object voorzien van een notitieboekje waarop je je naam en de datum kunt vermelden als je het object hebt gevonden. Deze Geocaches zijn over de hele wereld verstopt en er worden er dagelijks toegevoegd.
De vele regen van de laatste tijd is dan voor ons wel vervelend, de bloemen en planten (en zeker niet in de laatste plaats het gras) in onze tuin denken daar heel anders over. Het gevolg van al dat hemelwater is ook duidelijk zichtbaar want alles groeit tegen de klippen op. Riet is erg druk met de tuin tussen de regenbuien door maar kijkt toch vol trots naar het resultaat wat er zeker zijn mag: alles staat er prachtig bij.
Ook in de serre staat het op dit moment vol met plantenbakken met van alles wat groeit en bloeit, mede dankzij de “moestuintjes” van Albert Heijn. Alles lijkt het prima te doen en het schiet de potgrond uit.
Dit weekend hadden we een bijzondere logee, onze kleindochter Gijsje. Haar ouders waren een weekendje weg en Gijsje kwam daarom bij ons logeren. Gistermiddag werd ze rond het middaguur bij ons afgezet en vandaag werd ze rond dezelfde tijd weer opgehaald. Ze was wat onwennig in het begin maar uiteindelijk is alles prima gegaan, ze heeft goed geslapen en ze sloeg vanmorgen een dijk van een ontbijt naar binnen (dit laatste tot grote verbazing van haar ouders toen ze dit hoorden). Gistermiddag heeft Gijsje Oma geholpen in de tuin en Opa heeft haar hoofdzakelijk bezig gehouden met voorlezen. Dat is een dankbaar klusje want Gijsje is dol op voorlezen.
Persoonlijk vind ik het geweldig dat ze zo makkelijk omgaat met haar iPad met daarop Facebook, waarop ze hoofdzakelijk sites bekijkt over onze geboorteplaats Katwijk. Heel vaak worden er oude foto’s op geplaatst met vragen van mensen of iemand nog weet wat voor mensen of wat voor winkel op die foto staan, en niet zelden zie ik dan een door mijn moeder toegevoegd commentaar eronder staan met de gevraagde informatie en vaak nog meer details ook… 
Hoewel niet meer zo vaak als een aantal jaren geleden ging ik tot aan het begin van de Corona-crisis toch wel redelijk vaak naar de bioscoop, want ik ben nu eenmaal een echte liefhebber van films en waar kun je die nu mooier zien dan op een gigantisch scherm en met een geweldig sound-system voor de geluidseffecten.
Deze actie heeft in de afgelopen jaren bij ons thuis weinig succes gehad. Riet ging meestal wel enthousiast (min of meer) aan de slag met het opkweken van de potjes maar meestal eindigde het met een droevig resultaat waar beslist geen groente uit te herkennen viel. Eén keer heeft ze een minuscuul meloentje opgekweekt wat bij het opensnijden helemaal wit van binnen was en dus niet te eten…
Het gaat hartstikke goed met Maas. Hij slaapt goed en hij drinkt zelfs al goed, en de eerste poepluiers zijn al verschoond.
Ik ging dus gisteravond rond acht uur zonder bedenkingen naar mijn tweede prikafspraak in de priklocatie bij het Holiday Inn in Leiden. Het was er iets drukker dan de vorige keer maar ik was deze keer zelfs nog sneller aan de beurt. Mijn vaccinatieboekje, wat ik al jaren heb omdat ik voor mijn buitenlandse reizen al veelvuldig ben gevaccineerd, werd na de prik keurig ingevuld inclusief de gegevens van de eerste prik in april en dat betekent dat ik nu ook een Vaccinado ben, volledig gevaccineerd en dus gerechtigd om te gaan feesten. Nou ja, dat valt wel mee maar een concertbezoek zou wel weer eens leuk zijn.
Martin en Sandra zijn gisteren met hun gezinnetje naar Madurodam geweest vandaag. Ze stuurden een paar foto’s van hun bezoek en van Martin kwam de vraag of hij met ons ook al eens in Madurodam was geweest.
Als het gaat om het verwennen van haar kleindochter is Riet niet te houden. De schrik slaat me al om het hart als ze aankondigt weer een naar de Action te gaan want dan komt er steevast een wagonlading aan speelgoed-prullaria mee.
Gisteravond verscheen er op de buurt-App een berichtje van buren verderop die een kat in hun tuin hadden en ze vroegen dan ook of iemand wist waar het beestje thuis hoorde.
De vraag was natuurlijk wat te doen met het katje, want ze hoorde duidelijk ergens thuis. Riet plaatste allereerst een bericht op alle buurt-Apps en daar kwam al snel een reactie op van iemand die in de buurt woonde. Ze kwam zelfs kijken maar het bleek ook weliswaar om een rooie kat te gaan maar niet die bij ons was komen aanlopen. De volgende actie was het bellen naar de dierenambulance voor advies. Die hadden op dat moment weinig te doen zeiden ze dus ze kwamen gelijk even langs om de chip van het katje uit te lezen.
Vandaag was een mooie dag voor Robin en Astrid. Ze hadden al de beslissing genomen om te gaan samenwonen en vandaag is dat officieel bekrachtigd met het tekenen van een samenlevingscontract. En wij als ouders zijn natuurlijk hartstikke blij met deze stap en we hopen dat ze samen nog heel veel gelukkige jaren mogen krijgen.
Ans, de zus van Riet heeft een Terrier genaamd Max, een hartstikke leuk en onvermoeibaar beestje. Vooral achter een weggegooide tennisbal aanrennen gaat hem nooit vervelen en daarmee kun je hem uren bezig houden. En zoals met alle huisdieren is het lastigste probleem wat te doen als je op vakantie gaat of een weekendje weg, daar weten wij met onze twee katten alles van
Ik zeg gitaren want ik heb er in de loop van de jaren vijf verzameld, drie akoestische waarvan een twaalf-snarig en twee elektrische. Mijn elektrische Framus heb ik al ruim vijfenveertig jaar, die heb ik nog overgenomen van ene Leo waar ik toen mee in een band speelde. Mijn akoestische Ibanez Concord (een imitatie van de Gibson Hummingbird) heb ik ook al bijna vijfenveertig jaar, die heb ik nog in Rijnsburg gekocht in muziekwinkel Sikking die toen nog in winkelcentrum De Hoftuin zat. Ruim dertig jaar later, we woonden toen op het Russische eiland Sakhalin, vond ik dat ik wel eens wat nieuws had verdiend en dat resulteerde in eerste instantie in de aankoop van een akoestische Yamaha CPX900 uit de Compass serie.
De laatste gitaar die ik kocht was de twaalf-snarige Lag Tramontane die ik tijdens ons verblijf op de Filipijnen in een muziekwinkel tegenkwam. Hij was in de aanbieding en ik mocht hem meenemen voor de halve prijs, iets wat ik natuurlijk niet kon afslaan. Ik had trouwens in een andere muziekwinkel in Manila ook al een mooi buizenversterkertje gekocht van het merk Laney omdat ik daar ook een aantal jaren in een band heb gespeeld.