Ik ben dan wel een overtuigde Republikein maar de vrije dag met Koningsdag is me toch welkom. En zeker vandaag want dit is de eerste werkweek na onze korte vakantie en het maakt toch die eerste week wat makkelijker om door te komen.
Zoals altijd doen wij niet echt veel aan het aflopen van alle evenementen, dat doen we sinds onze kinderen de deur uit zijn eigenlijk helemaal niet meer. In plaats daarvan had Riet besloten dat we hoognodig aan het werk moesten in onze tuin, en daar had ze gelijk in want er moest nodig gemaaid en gesnoeid worden. Het gras maaien is altijd een werkje voor Riet, maar het snoeien van de heg is een klusje voor mij omdat dat liefst een beetje gelijkmatig moet gebeuren en daar ben ik nou eenmaal beter in dan Riet.
Ik heb me dus hoofdzakelijk bezig gehouden met het snoeien van de beide heggen aan weerskanten van de tuin en het resultaat was niet slecht al zeg ik het zelf, het geheel zag er redelijk gelijkmatig uit.
Sandra was al sinds gisteravond bezig met het vinden van een lampion want ze had Gijsje beloofd om vanavond mee te lopen in de lampion-optocht. Ze had er een besteld maar die was niet geleverd dus was er een probleem.
Ze deed een oproep bij familie en vrienden maar dat leverde in eerste instantie geen resultaat op. Wel kreeg ze wat tips, zoals het Kruitvat, en uiteindelijk werd er toch een lampion gescoord en kon Gijsje meelopen in haar eerste lampion-optocht.
Zal denk wel niet de laatste zijn…
Voor onze kat Abby was het geen beletsel om vanmorgen toch maar even de tuin in te gaan, en misschien wel omdat ze de vochtige lucht wel prettig vond. En toen ze aan het einde van de tuin onder de platanen liep gebeurde er iets wat we niet iedere dag zien: er kwam een grasparkiet de tuin ingevlogen en die ging zitten op de uitstalling van voedselkooitjes die Riet heeft geplaatst.
Dit Lego model bestaat uit twee onderdelen, de gitaar zelf en een versterker, en gisteravond ben ik begonnen met de gitaar. Dat viel nog niet mee, met name het gedeelte om de snaren er goed op te krijgen bleek nog een heel karwei. Die snaren zijn natuurlijk niet echt en ze worden dan ook niet op de traditionele manier bevestigd, het zijn gewoon touwtjes die aan het begin en aan het eind vastgeklikt worden. En dat bleek niet zo simpel als het lijkt.
Donderdag, dus zoals gebruikelijk onze oppasdag. Dat betreft nu natuurlijk hoofdzakelijk Maas want Gijsje gaat naar school en Riet haalt haar pas om half drie ’s middags op. Sandra en Martin zouden pas aan het eind van de middag komen en dan zouden ze allemaal gezellig bij ons eten. En uiteraard wilde Gijsje daarna in bad, en dat was ook nodig voor Maas want die had zich vandaag behoorlijk vuil gemaakt in de serre en in de tuin.
Ik had voor mijn verjaardag van mijn zoons een prachtige Fender Stratocaster gekregen van Lego. Daar wil ik altijd zo lang mogelijk van genieten dus ik raus dat dan niet in één avond in elkaar (als dat al lukt) maar smeer het constructie-proces uit over een paar dagen in een paar weken. De gitaar was inmiddels al een week of drie af maar de versterker met voetpedaal moest nog in elkaar worden gezet.
Het uitzicht vanmorgen toen het licht werd was niet bepaald het uitzicht wat ik gisteren had kunnen bedenken. Ik keek namelijk vanuit een ziekenhuisbed op de tiende etage van het LUMC op een andere vleugel van het ziekenhuis. 
Ik heb uiteraard vanmorgen mijn baas gewaarschuwd dat ik al weer aan het werk was en die was heel verbaasd. Hij zei nog net niet dat ik er mee moest stoppen maar hij zei wel dat ik voorzichtig aan moest doen en dat mijn gezondheid voor alles ging. Ook veel collega’s reageerden met leuke berichtjes, ze wisten van mijn ziekenhuisopname omdat ik gisteren verscheidene vergaderingen had moeten afzeggen vanwege mijn verwachte ziekenhuisopname.
Toen ik op 1 januari 1998 bij mijn huidige werkgever in dienst kwam stond er in mijn arbeidscontract dat mijn pensioen zou ingaan op 60-jarige leeftijd. Dat was de norm bij Shell, en ik heb ook vele collega’s gehad die van die regeling hebben mogen profiteren.
Maar voordat we vertrokken bij Zomers was er nog een onaangename verrassing voor Nico. Een meeuw had zijn achter het restaurant geparkeerde fiets ondergescheten, en met name het zadel was flink geraakt.
Vandaag was het nog een stuk warmer dan gisteren, en de temperatuur liep in de loop van de middag zelfs op tot vijfendertig graden, iets wat we in deze contreien toch niet vaak meemaken. Het was landelijk zelfs een recorddag met in het zuiden van Limburg zelfs net geen veertig graden, het kwik bleef steken op 39,6 graden!
Gion Borno is gevestigd in het pand wat vrijwel alle oudere Rijnsburgers nog kennen als Café Centraal, een ouderwets café met biljart en achterin een zaaltje voor verenigingen en besloten feestjes. Na de opheffing van het café heeft er altijd horeca in gezeten, en voor Gion Borno nog een ander restaurant waar we graag kwamen vanwege de fantastische keuken wat inmiddels dus is opgevolgd door het Italiaanse restaurant.
Maar ja, met twee kinderen op pad waarvan de jongste net een jaar is levert nogal wat logistieke uitdagingen op: luiertassen, kinderwagen en toch wel een behoorlijke afstand lopen voor Gijsje van ons huis naar het centrum van het dorp. Riet dacht daarom met de auto te gaan, maar dan is weer de vraag waar je die gaat parkeren want vrijwel het hele dorp is de hele week afgezet. De gebruikelijke parkeerplek achter het huis van Ans (pal in het centrum) was daarom ook niet bereikbaar.
De laatste dag van de feestweek wordt ook traditioneel afgesloten met een vuurwerk. Dat wordt altijd afgeschoten vanaf de overkant van het kanaal net naast de brug aan de Noordijkerweg, en dat was ook dit jaar het geval. wel waren er extra voorzorgsmaatregelen genomen door de brandweer omdat het de afgelopen weken erg droog is geweest en er dus een reëel gevaar was voor branden. Vanaf ’s middags stond er dan ook langs het kanaal al een brandweerwagen de omgeving waar het vuurwerk zou worden afgestoken nat te maken.
Als ik thuis werk, en dat doe ik minstens vier dagen per week, dan zit ik in mijn eigen kamer op de tweede verdieping. Daarbij heb ik altijd de deur van mijn kamer dicht, en dat heeft niks te maken met dat ik niet gestoord wil worden, of tocht of zo. De redenen zijn enerzijds omdat ik veel online zit te vergaderen en dan liever mijn medebewoner(s) geen overlast bezorg met mijn geklep, maar anderzijds omdat ik op die manier ongewenste bezoekers buiten houd.
Gisteren was voor Gijsje een belangrijke dag, ze ging voor het eerst naar de basisschool. Het was niet helemaal voor het eerst dat ze naar school ging want al vanaf haar verjaardag ging ze naar de peuterschool dat was een andere school dan die waar ze nu op zit. Sandra had wat moeite gedaan om haar op de Juliana-school te krijgen omdat die wat makkelijker te bereiken is, en ook niet onbelangrijk, omdat een paar van Gijsje’s vriendjes en vriendinnetjes daar ook naar toe zouden gaan.