Weer een Bokkum-reünie

Een paar weken geleden had ik weer onze jaarlijkse reünie met mijn ouwe maten van de Bokkumband georganiseerd. Eigenlijk is het niet helemaal een reünie van de Bokkumband want alleen Wessel, Gijs en ik zijn oud-leden, maar Nico hoort er nou al zolang bij dat we die als bonus-Bokkum beschouwen en zo zijn we al jaren met zijn vieren. Jammer was alleen dat bij deze gelegenheid Gijs verstek moest laten gaan omdat hij net positief was getest op Corona en daarom zaten Wessel, Nico en ik met zijn drieën bij strandrestaurant Zomers. We spraken toen wel af om dit nog een keer op korte termijn over te doen en dan uiteraard met Gijs er ook bij.

De afspraak werd gemaakt voor vanavond en Gijs kwam met een aantal prima suggesties. Als restaurant stelde hij Het Havenkwartier aan de Katwijkse Industrieweg voor vanwege een goede recente ervaring, en hij kwam ook met de suggestie om daarna naar de Oranjefeesten in Katwijk aan de Rijn te gaan. Daar waren vanavond twee potentieel interessante evenementen, een coverband genaamd “Bed & Breakfast” op het festivalterrein waar dit weekend Oranje-Rock wordt gehouden, en in sociëteit De Boemerang trad de band Expired Faces op waarin onze maat (en ook oud-Bokkum) Willem Kuyt de bas hanteert.

Het begon dus met eten in Het Havenkwartier en het moet gezegd, Gijs had niet overdreven want het eten was meer dan prima. Waar we wel een probleem me hadden was de grootte van de porties die wat je noemt “op Katteks formaat” waren (hoops dus) en daar verkeken we ons alle vier op. Ik zat bijvoorbeeld al behoorlijk vol na het riante voorgerecht van meloen met Ardenner ham en daar moest in mijn geval nog een flinke ribeye steak achteraan. Dat ik daarna nog de moed had om nog een toetje te bestellen is me nu achteraf een volslagen raadsel…

Na het overvloedige eten fietsten we (Wessel, Gijs en ik met trapondersteuning en Nico nog ouderwets) naar Kattek Binnen waar we bij Gijs de fietsen stalden. Gijs ging nog even naar binnen om de helft van zijn biefstuk die hij had meegenomen aan zijn hond te voeren, en ik kom er zo op terug waarom dit detail relevant is. We wandelden naar het Festivalterrein (wat een fikse wandeling bleek want de ingang was helemaal aan de andere kant) waar de band net besloten had om een pauze te nemen. Tijdens die pauze kwamen we verscheidene bekenden tegen maar het was amper mogelijk om een fatsoenlijk gesprek te voren want de pauze werd opgevuld door een DJ.

Na een half uur of zoiets besloten we om naar De Boemerang te gaan, ook omdat we verwachtten dat veel festivalgangers na afloop ook zouden besluiten om daar naartoe te gaan en dan waren wij de drukte voor. Eerst haalden we de fietsen op bij Gijs thuis, waar Gijs tot de ontdekking kwam dat hij bij het voeren van de biefstuk aan de hond zijn sleutels binnen had laten liggen. inclusief zijn fietssleutel. Wessel, Nico en ik fietsten dus naar sociëteit De Boemerang terwijl Gijs daar noodgedwongen naar toe moest wandelen.

Het was gezellig in De Boemerang waar we buiten op de binnenplaats al meteen Willem Kuyt tegenkwamen want ook zijn band had net pauze. Na de pauze gingen we naar binnen om te luisteren naar de Expired Faces (prima muziek, zoals altijd), maar na een uurtje en de nodige biertje begon het feit dat met name Nico en ik toch een normale werkdag achter de rug hadden ons op te breken en gingen wij tweeën naar huis na een prima avond.

Niet te lang wachten maar met de volgende reünie!

Lang weekend Almelo

We hadden een weekendje weg geboekt en na wat speurwerk op het Internet kwamen we uit op het Theaterhotel in Almelo. Dit hotel is een Van der Valk hotel, gelegen pal in het centrum van Almelo en behalve dit voordeel heeft het ook nog eens ruim parkeergelegenheid, een paar restaurants, een zwembad en een wellness. Kortom, genoeg om te besluiten eens een keertje te gaan kijken hoe Almelo eruit ziet.

Voor vertrek naar Almelo had ik vanmorgen nog een afspraak op de trauma-afdeling van het LUMC om daar naar mijn nog steeds niet helemaal goed functionerende rechterhand te laten kijken. De behandelende chirurg kon alleen maar constateren dat ik in principe vijfennegentig procent van de functionaliteit in de twee stijve vingers heb en dat het probleem hoogstwaarschijnlijk wordt veroorzaakt door littekenweefsel. Het enige wat eraan te doen is is kijken of de gewrichten wat soepeler gemaakt kunnen worden met oefeningen en daarvoor werd ik doorverwezen naar een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in handen.

Nog voor het middaguur vertrokken we vanuit Rijnsburg richting Almelo omdat Riet niet langer wilde wachten. Mijn argument dat we dan veel te vroeg in het hotel zouden arriveren (we mochten zoals gewoonlijk om drie uur pas op de kamer) werd opgelost doordat we onderweg zouden gaan lunchen. Dat laatste lukte pas ver na Amersfoort nadat we al twee wegrestaurants waren gepasseerd omdat we de afslag of het restaurant te laat zagen. De lunch duurde korter dan verwacht (hoe lang doe je over een belegd broodje) en daardoor waren we alsnog iets te vroeg in Amersfoort. Gelukkig bleek dat geen probleem en konden we onze kamer betrekken. Ik had een junior-suite geboekt en dat bleek een prima zet: we hadden een ruime slaapkamer, een ruime woonkamer en een groot balkon.

Nadat we het een en ander hadden uitgepakt en het balkon door Riet als rookplek in gebruik was genomen gingen we op pad om de omgeving te bekijken. We hoefden alleen maar de hoek om en een paar meter verder was de Koornmarkt met veel terrasjes. We streken neer op een van de terrasjes waar we meteen te horen kregen dat we nog wel wat konden bestellen maar dat het terras over een half uur dicht ging vanwege de voorbereidingen voor de Ronde van Almelo, een wielerronde die die avond zou worden verreden in het centrum.

En inderdaad, even later kwamen er vrachtwagens langs met mannen die langs de weg dranghekken plaatsten. We wandelden dus na ons bakkie koffie terug naar het hotel want we wilden kijken of we daar in een van restaurants zouden kunnen eten. Dat kon niet, restaurant “De Sociëteit” zat vol en het tapasrestaurant Solera was gereserveerd voor de vips van de wielerwedstrijd. Het bleek namelijk dat die allemaal in het hotel zaten.

We besloten maar wat rond te wandelen en te kijken wat er beschikbaar was. We vonden een Italiaans restaurant genaamd “Ristorante Valentino” waar we opa ons verzoek een tafeltje kregen op het terras. Dat was misschien niet helemaal een goeie keuze want op het pleintje vlakbij stond een geluidsinstallatie van een DJ en die begon net met het gebruikelijke irritante gebonk en gedreun op het moment dat wij plaatsnamen. We besloten het maar voor lief te nemen, en dat bleek een goed idee want het eten was zonder meer prima.

Na het eten namen we een kijkje bij de wielerronde die net van start ging, maar we hielden het als snel voor gezien toen we hoorden dat de wielrenners tachtig rondjes moesten rijden wat ongeveer twee uur zou gaan duren. We gingen daarom wat drinken in de bar van het hotel en keerden later die avond terug naar het parcours waar we plaatsnamen bij de finish. We konden het allemaal prima zien en zagen Nikki Terpstra, een van de profwielrenners, de ronde winnen. En jemig, wat ging dat hard op die smalle bandjes over het nauwe parcours!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rustig dagje in Almelo

Onze eerste volle dag in Almelo en we hadden besloten om er een makkelijk dagje van te maken. Na een uitgebreid ontbijt wandelden we wat rond in en rond het centrum, zonder een specifiek doel. Na het middaguur zochten we weer een terrasje op, en omdat de koffie met gebak er gisteren heel goed bevallen was werd dat weer het terras van Bar Biertje.

Wat later gingen we terug naar het hotel waar we restaurant “De Sociëteit” bespraken voor de avond. Daarna wandelden we naar een Belgisch Proeflokaal wat we tijdens onze wandeling ’s morgens hadden gespot. Het terras van het café was een soort mini-amphitheater met onderaan tafeltjes aan het water van de Almelose Aa. Hoewel het de hele dag bewolkt was geweest was de temperatuur nog redelijk en het was er dus prima vertoeven met een paar lekker Hertog Jan biertjes van het vat.

De locatie van restaurant “De Sociëteit”, direct grenzend aan de hal van het hotel, was een voormalige heren-sociëteit (vandaar dus de naam) en het deed ons een beetje denken aan het Leidse restaurant “Het Prentenkabinet” waar Robin stage had gelopen en daarna ook nog had gewerkt. We zaten aan tafeltjes in wat waarschijnlijk de hal was geweest, met hoge plafonds en gepleisterde Griekse zuilen op de muur. Het eten bleek ook nog eens prima.

Na het eten hadden we geen zin meer om nog weg te gaan dus na een drankje in de bar van het hotel hielden we het gezien voor vandaag.

Zondag in Almelo

Na een uitgebreid ontbijt stond er voor vanochtend een wandeling door Almelo op ons programma. Ik had ontdekt dat er een braderie was in een wat verder van het centrum gelegen wijk, een wandeling van zo’n anderhalve kilometer, dus om een uur of tien gingen we op pad. Ik vond dat eerlijk gezegd nogal aan de vroege kant maar Riet had geen zin meer om nog langer binnen te blijven zitten want het was mooi weer.

We vonden de locatie na wat zoeken en inderdaad, we waren aan de vroege kant. Veel van de kramen waren nog in opbouw en afgezien van een enkel ander stel (duidelijk ook toeristen) liep er nog vrijwel niemand over de braderie. Het nadeel daarvan was dat je nu niet rustig ergens naar kon kijken zonder meteen een verkoper aan je kleed te hebben die op je vingers stond te kijken, dus we wandelden op ons gemak door de lange straat zonder ergens bij stil te blijven staan. Alleen bij de klassieke Mercedessen die verdeeld over het terrein opgesteld waren (en die ook te koop waren) bleven we regelmatig staan om ze even te bewonderen.

Ons idee om dan maar ergens een bakkie te doen mislukte omdat er nog niks open was waar we dat konden doen en veel gelegeheden waren er in de buitenwijk sowieso niet. We wilden daarom via een omweg maar terugaandelen naar het centrum toen Riet een bord zag wat de locatie aanwees van begraafplaats ’t Groenedael. Riet wandelt graag over begraafplaatsen en ze wilde er dan ook graag een kijkje nemen. Het was een prachtig gelegen begraafplaats waarvan een deel zelfs nationaal erfgoed is en het bezoek was dan ook zelfs voor mij de moeite waard.

Terug in het centrum vulden we de rest van de middag met lezen op het balkon onze kamer en terrasbezoek:

Voor ons laatste diner in Almelo hadden we ’s middags besproken bij het Tapasrestaurant Solera, gelegen in de tuin achter het hotel. We kozen voor de “all-you-can-eat” optie van het menu met de bedoeling zoveel mogelijk hapjes te proberen, maar daar kwam weinig van terecht omdat de individuele porties gewoon te groot waren. Jammer, maar wat we konden eten was wel erg lekker.

En weer naar huis…

Na een laatste uitgebreide ontbijt, wat zoals iedere dag weer prima verzorgd was in het hotel, checkten we rond een uur of half elf uit. Daarbij hadden we nog wel wat opmerkingen naar aanleiding van de vraag of we een plezierig verblijf hadden gehad.

We hadden namelijk vrijwel alle nachten toch behoorlijk wat geluidsoverlast gehad van luidruchtige groepen mensen midden in de nacht op het terrein voor het hotel. Onze kamer grensde daaraan en ondanks de gesloten ramen en het feit dat we twee hoog zaten klonken de luide stemmen behoorlijk door in onze kamer. Het dieptepunt was zaterdagnacht toen er zich na twaalven een vechtpartij voordeed, tussen wie was ons niet helemaal duidelijk, maar het was wel zo erg dat er zelfs politie bij kwam. Hoewel de vechtpartij zelf, met een schreeuwend figuur die helemaal over de rooie leek te gaan, kort duurde bleef de politie ruim een uur lang discussiëren met een paar figuren voor de ingang van het hotel, en die discussie was luid en duidelijk in onze slaapkamer te horen.

Het commentaar van het hotel op onze opmerkingen was overigens dat ze dit soort dingen niet in de hand hadden, waar ik het overigens niet mee eens ben want ze hadden de politie kunnen vragen de discussie ergens anders te voeren in verband met de geluidsoverlast.

Maar goed, we gingen weer op weg naar huis en na een bijzonder vlotte reis waren we rond een uur of een weer terug in Rijnsburg na een al met al toch wel geslaagd weekendje weg.

Werk-perikelen

Terug aan het werk heb ik een aantal zaken om me druk over te maken. Het belangrijkste is de vraag die ik heb gehad om een cursus mede te faciliteren, en die cursus is in India. Dat zou eind september moeten gaan plaatsvinden maar het is maar zeer de vraag of dat voor mij gaat lukken, en eerlijk gezegd vrees ik dat ik zal moeten afzeggen.

Het probleem is namelijk dat ik een visum moet aanvragen en daarvoor heb ik een Credit Card nodig die door het bedrijf is verstrekt. We mogen voor zakelijke doeleinden geen gebruik maken van onze eigen Credit Card, het is verplicht om een door het bedrijf verstrekte kaart te gebruiken en die heb ik niet. Nu kan ik die aanvragen, maar tot nu toe is de aanvraag nog niet gelukt door allerlei problemen. Het is me na anderhalve week modderen eindelijk gelukt om iemand te pakken te krijgen die me kan helpen bij mijn aanvraag en het is vandaag eindelijk gelukt om de aanvraag voor mijn Company Credit Card in te sturen.

Nu is alleen de vraag of de kaart nog op tijd binnenkomt. De aanvraag duurt normaal gesproken weken, maar omdat ik haast heb heb ik toestemming gekregen om van een versnelde procedure gebruik te maken. Maar hoe lang dat dan gaat duren weten we niet, dus of de kaart nog op tijd binnenkomt om nog een visum aan te vragen is dus de grote vraag, want ook zo’n visumaanvraag heeft weer tijd nodig.

En het is simpel, zonder kaart geen visumaanvraag en zonder visum moet ik de uitnodiging afzeggen. Jammer maar helaas.

Update van de overkant (12)

De bouw aan de overkant nadert zijn voltooiing, al wordt er nog steeds volop gewerkt. Het huizenblok schuin tegenover ons is nu helemaal opgeleverd maar nog steeds is daar overdag een parade van busjes die aangeeft dat er in de huizen nog steeds van alles moet gebeuren. Aan het aantal geparkeerde auto’s te zien zijn de meeste huizen overigens al wel bewoond, waarbij Riet en ik ons verbaasd hebben over het feit dat er helemaal nog geen straatverlichting is aangebracht.

Het appartementencomplex is nog wel steeds werk in uitvoering, want hoewel de buitenkant nu helemaal voltooid lijkt kunnen we zien dat er binnen nog van alles gebeurt. We hebben ook gehoord van diverse mensen die er gaan wonen dat ze de sleutel pas in oktober krijgen, dus het is binnen blijkbaar nog lang niet af. De steigers zijn nu wel allemaal weg en inderdaad kunnen we nu zien dat de onderkant van het gebouw lichtgrijs is gestuukt. Erg mooi kan ik dat niet vinden en Riet is het met mij eens, maar wie zijn wij…

Weer in het LUMC

Weer een bezoek aan het LUMC vanmorgen vroeg, en deze keer ging ik naar de trauma-chirurg. Die afdeling was gevestigd achter de parkeergarage, dus niet in het hoofdgebouw waar ik tot nu toe was geweest. Ik was op de fiets dus ik vond de locatie snel, evenals de fietsenkelder vlakbij waar ik mijn fiets kon stallen.

Even snel als ik binnen was stond ik eigenlijk ook weer buiten want de trauma-chirurg was snel klaar. Hij constateerde dat ik in principe vijfennegentig procent van de functionaliteit in de twee stijve vingers heb en dat het probleem hoogstwaarschijnlijk wordt veroorzaakt door littekenweefsel. Het enige wat eraan te doen is is kijken of de gewrichten wat soepeler gemaakt kunnen worden met oefeningen en daarvoor werd ik doorverwezen naar een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in handen.

De boodschap was eigenlijk dat ik niet mocht mopperen want ik kon het meeste nog doen met mijn hand en of die resterende vijf procent functionaliteit nog terug krijg is nog maar de vraag. Ik heb een lijst gekregen van in handen gespecialiseerde fysio-therapeuten en daar staat er ook een op die in Rijnsburg zit. Ik ga dus maar eens naar het Paramedisch Centrum in Rijnsburg bellen voor een afspraak.

Geen Internet op mijn werkkamer

Vanmorgen ging ik zoals gebruikelijk rond een uur of kwart over zeven achter mijn werklaptop zitten op mijn werkkamer en wat denk je: geen Internet. In eerste instantie dacht ik natuurlijk dat het aan de laptop lag maar al snel kwam ik erachter dat ook mijn eigen laptop geen verbinding had met het Internet, ondanks dat de Wifi wel werkte.

De korte conclusie was dat mijn Apple Time Capsule, het apparaat wat mijn netwerk- en Internetverbinding op de tweede verdieping verzorgd, kapot was. Helemaal verbazend was dat niet want een paar weken geleden had de harde schijf van het apparaat het al begeven en blijkbaar werkte nu ook het netwerkgedeelte niet meer. Het apparaat moet dus zo snel mogelijk vervangen worden maar daar had ik op dat moment natuurlijk niks aan, en er zat maar één ding op: naar het kantoor in Rijswijk om vandaag van daaruit te werken.

Vanavond speurde ik naar een oplossing voor het netwerkprobleem waarbij ik kon vaststellen dat als ik de netwerk-kabel direct in mijn eigen laptop prikte, ik gewoon verbinding had. Dat wees ook weer naar het Apple-apparaat als de boosdoener van het probleem, maar aan alleen die kabel had ik niks want mijn werklaptop is zodanig beveiligd dat WiFi wel werkt maat ik kan de laptop niet via de kabel aan een ander netwerk koppelen dan aan het Shell-netwerk.

Er moet dus vervanging komen voor het Apple-apparaat, waarbij ik niet simpelweg een ander Apple-apparaat kan kopen want Apple maakt dergelijke apparaten al een tijdje niet meer. Ik moet dus morgen maar eens verder zoeken naar een goeie oplossing.

Berlage gebouw in Den Haag

Gisteren heb ik noodgedwongen weer in Rijswijk gewerkt omdat ik nog steeds geen werkend Internet heb op mijn werkkamer. Wel heb ik vandaag een vervangend apparaat gekocht wat het kapotte Apple-apparaat moet gaan vervangen, wat ik vanavond hoop te installeren en dan zou alles vanaf morgen weer moeten werken. Fingers crossed…

Vandaag heb ik voor de eerste keer in Den Haag gewerkt en dat was niet alleen vanwege mijn problemen met het Internet. Deze week is er namelijk een collage uit India over waar ik de laatste maanden veel me heb samengewerkt en we hadden voor vandaag afgesproken in het kantoor in Den Haag. Voor onze afspraak ben ik een kijkje gaan nemen in het kantoorgebouw achter ons hoofdkantoor waar mijn team tijdelijke ruimte heeft voor degenen die in Den Haag willen werken in plaats van in Rijswijk.

Dat gebouw heet het Berlage-gebouw, uiteraard omdat het ontworpen is door de beroemde architect Berlage. En het moet gezegd, het gebouw heeft wel wat. De indeling is prettig en het is er ruim en licht, je ziet mijn werkplek op de foto hierboven en de ruimte was niet zo verlaten als op de foto lijkt.

Lang heb ik er overigens niet gewerkt want mijn afspraak was halverwege de ochtend in het hoofdgebouw en ik besloot om de rest van de dag daar te blijven met mijn twee collega’s waar ik mee had afgesproken. We vonden daar drie werkplekken bij elkaar in een ruimte waar ik ook nog wat andere collega’s tegenkwam, dus al met al een plezierig dagje. Heel wat gezelliger in ieder geval dan de vorige twee dagen in Rijswijk waar ik op maandag vrijwel helemaal alleen zat en op dinsdag alleen wat collega’s van een andere afdeling in dezelfde ruimte had…

Nog steeds geen Internet

Gisteren arriveerde het pakketje met mijn nieuwe netwerkapparaat, een Netgear WAX204 die het kapotte Apple-apparaat moet gaan vervangen. Installatie moest volgens de beschrijving een fluitje van een cent zijn, maar dat bleek niet bepaald het geval.

Toen ik het apparaat aan de netwerkaansluiting op mijn werkkamer had gekoppeld begon ik met de automatische installatie-procedure die zelf probeerde aan mijn netwerk te koppelen. Dat lukte niet want er werd geen Internet gevonden, wat ik raar vond, en dus moest ik over naar de handmatige instellingsprocedure. Maar wat ik ook probeerde, het instellen van de WiFi ging vlekkeloos maar het apparaat bleef volhouden dat ik geen Internet had.

Ik vroeg Martin om advies en die gaf wat dingen aan waarvan ik de meeste al had geprobeerd. Wel gaf hij een uitstekend alternatief waarvan ik niet eens wist dat het kon, het instellen van mijn eigen Mac-laptop als Hot Spot waaraan ik dan mijn werk-laptop kon koppelen. Zo kon ik in ieder geval weer van thuis uit werken en kon ik tegelijk proberen om een oplossing te vinden voor het probleem met mijn nieuwe Netgear apparaat.

Voor de liefhebbers:

Het blijft raar dat de netwerkkabel aan mijn eigen laptop dus wel werkt maar niet als ik hem aan mijn nieuwe apparaat koppel. Het lijkt er dus op dat er iets mis is met het nieuwe apparaat, misschien niet de hardware zelf maar dan toch met de instellingen. Wat ik ook probeer, het apparaat krijgt simpelweg geen goed IP adres van de KPN router in de meterkast en dat is ook de reden dat er geen koppeling met het Internet mogelijk is. Op diverse Internet forums vind ik mensen met soortgelijke problemen maar een echte eenduidige oplossing wordt er niet geboden. Morgen verder zoeken dus maar, en als dat niks oplevert zit er niks anders op dan het apparaat te retourneren.

Eindelijk Internet

Gisteravond kreeg ik een ingeving met betrekking tot mijn nieuwe netwerk-apparaat wat maar niet wil werken. Tot nu toe had ik eigenlijk alleen maar geprobeerd om het ding aan de praat te krijgen via de aansluiting op mijn werkkamer, er vanuit gaande dat de kabelaansluiting goed was. De reden daarvoor was simpelweg dat mijn Mac-laptop wel goed werkte op dezelfde kabel en dat het daarom dus niet aan de kabel kon liggen.

Om dat toch definitief uit te sluiten voordat ik het apparaat naar de leverancier terug zou sturen besloot ik nog een enkele poging te wagen door het ding direct aan de KPN router in de meterkast aan te sluiten via een kabel waarvan ik zeker was die die goed werkte. En wat denk je, alles werkte meteen goed, zonder handmatige installatie maar direct via de automatische installatie-procedure. Internet, WiFi, alles deed het perfect.

En daarmee werd mijn veronderstelling dat het niet aan de kabel kon liggen keihard onderuit gehaald. Ik belde Martin om zijn hulp te vragen (hij is veel beter met het aansluiten van kabels dan ik) en die kwam vanmorgen met zijn complete set spullen voor het doormeten en aansluiten van netwerkkabels. En jawel hoor, de metingen leverden op dat er niet alleen een probleem was met de kabel in de muur van mijn werkkamer naar de meterkast maar ook met de verlengkabel die ik had gebruikt tussen het modem en het aansluitpunt in mijn werkkamer!

Die laatste kabel was het minste probleem, die gooide ik gelijk weg want die was simpel te vervangen, maar de kabel in de muur was een ander verhaal. Gelukkig bleek ook dat simpeler dan ik had verwacht want het bleek te liggen aan de aansluiting in de meterkast. Martin prikte de draad die het probleem veroorzaakte opnieuw vast in de meterkast en toen bleek bij doormeting dat het probleem verholpen zou moeten zijn.

Op mijn werkkamer sloot ik het nieuwe apparaat weer aan en nu bleek alles meteen goed te werken. Goed nieuws dus, ik heb weer Internet boven, en daarbij heb ik weer een heleboel nieuwe dingen erbij geleerd. Was het toch nog ergens goed voor…

Er was ook nog minder goed nieuws vandaag en dat was ten aanzien van de wedstrijd van Quick Boys tegen VV Katwijk, onze plaatselijke derby der derbies. De wedstrijd zou na de ongeregeldheden bij vorige gelegenheden uitsluitend bezocht worden door supporters van de thuisploeg, en dus gingen mijn broer Alex en ik vanmiddag op weg naar een zonnig Nieuw-Zuid. En het was maar goed dat het zonnetje scheen want dat was het enige positieve van de hele wedstrijd.

Onze verwachtingen waren hoger gespannen dan anders gezien het resultaat van de wedstrijd tegen Rijnsburgse Boys van twee weken geleden die eindigde in een klinkende 4-0 overwinning. De sfeer vooraf was dan ook optimistisch bij eigenlijk alle supporters van de thuisploeg, maar we werden met zijn allen lelijk in ons hemd gezet. De bijzonder slap ogende thuisploeg werd het eerste half uur aan alle kanten voorbij gelopen door een veel fanatieker Katwijk dat dan ook een dik verdiende 3-0 voorsprong had bij de rust, en dat was nog een magere afspiegeling van het vertoonde spel ook.

Dat het uiteindelijk toch nog 3-1 werd was hoofdzakelijk te danken aan het feit dat Katwijk het de tweede helft wel geloofde en moeiteloos de wedstrijd uit kon spelen, met van hun kant als enige schoonheidsfoutje het tegendoelpunt van Quick Boys vlak voor tijd. Wat overigens gescoord werd door de hardwerkende Youssof El Kachati, de enige speler van Quick Boys die wel vanaf het begin doorhad waar het in zulke wedstrijden om gaat…

Nog steeds geen Credit Card…

Vorige week kreeg ik dan eindelijk een essentieel onderdeel wat ik nodig heb voor de aanvraag van mijn visum voor India, de Letter of Invitation. Dat is in feite een schriftelijke bevestiging van mijn gastheer in India dat ik ben uitgenodigd en waar ik voor kom. Zonder zo’n brief kan ik geen visum aanvragen. De andere twee benodigdheden waren vrij simpel, een kopie van mijn paspoort en een pasfoto. Die foto moet op het bizarre formaat van 5×5 centimeter zijn met een volledig witte achtergrond, maar mijn contactpersoon bij het bureau wat mijn visumaanvraag gaat afhandelen zei dat ik gewoon een selfie kon maken met mijn mobiele telefoon met een witte achtergrond, zij zorgen dan wel voor het juiste formaat.

Maar het belangrijkste attribuut voor mijn visumaanvraag heb ik nog steeds niet, en dat is de Credit Card van het bedrijf. Die is weliswaar onderweg maar het is nog steeds niet duidelijk wanneer die gaat arriveren. Van andere collega’s hoor ik dat ik maar niet al te optimistisch moet zijn, gebaseerd op hun eigen ervaringen.

Vanwege die reden heb ik al een paar keer spoedoverleg gehad met de collega waarmee ik die cursus moet gaan geven en de sponsor van het hele cursusgebeuren, die allebei in India gebaseerd zijn. Onze sponsor wil de cursus niet uitstellen, iets wat mijn eigen baas heeft voorgesteld, mede vanwege het feit dat in India de uitnodigingen al de deur uit zijn. Ik heb aangegeven dat ik het in principe tot aanstaande woensdag wil aankijken, uiterlijk dan moet de Credit Card binnen zijn, anders wordt het simpelweg te laat om nog een visum aan te vragen.

En zoals gezegd, geen visum betekent geen mogelijkheid voor mij om naar India te reizen en zal ik moeten afzeggen. Mijn Indiase collega wordt er behoorlijk zenuwachtig van want hij zal die de cursus dan waarschijnlijk alleen moeten gaan geven…

Fysiotherapeut

Vandaag werkte ik weer vanuit het kantoor in Rijswijk zoals vrijwel iedere dinsdag en zowaar was ik deze keer niet alleen, mijn collega Sebas was er zowaar ook. Het werkt toch een stuk gezelliger op kantoor als je een beetje aanspraak hebt, en eerlijk gezegd is dat ook de enige reden voor mij om naar kantoor te gaan want voor mijn werk kan ik net zo goed van thuis uit doen aangezien alle mensen waarmee ik op dagelijkse basis contact heb in het buitenland zitten.

Vroeg in de middag vertrok ik alweer uit Rijswijk want ik had vandaag mijn eerste afspraak met een fysiotherapeut in het Paramedisch Centrum in Rijnsburg. Ik was nog niet eerder in dat Centrum geweest en het viel me meteen op hoe groot het was, veel groter dan ik vanaf de weg had ingeschat.

Mijn behandelende fysiotherapeut was gelukkig wat positiever dan de trauma-chirurg maar gaf ook wel aan dat verbetering een langdurig proces zou worden. Dat had ik al wel verwacht want met de trauma-chirurg heb ik een afspraak staan dat hij me in november zal bellen om te horen of er verbetering is maar hij ziei daarbij dat ik niet al te veel moest verwachten op die termijn. Er werden me een paar oefeningetjes opgedragen die ik iedere dag zoveel mogelijk moest doen en er werd een soort zwachteltje gemaakt voor mijn middelvinger wat ik ’s nachts moet dragen. En over twee weken moet ik weer terug komen voor de volgende afspraak.

Van de Credit Card nog steeds geen bericht, en morgen loopt mijn deadline af. Het lijkt er dus op dat ik zal moeten afzeggen voor de cursus, tenzij we morgen alsnog kunnen besluiten tot uitstel. 

De kaart is er!

In de loop van de ochtend kreeg ik dan eindelijk het bericht waar ik al weken op zit te wachten, mijn Credit Card zou vandaag bezorgd worden! En het nieuws kwam nog uit onverwachte hoek ook, want het kwam van Riet, die een App op haar telefoon heeft staan die melding geeft wanneer er post bezorgd gaat worden op ons adres van PostNL. Het betekende dat ik mijn afzeg-gesprek in ieder gavel vandaag nog niet hoefde te hebben, maar dat wil niet zeggen dat nu alles is opgelost.

Nu de kaart binnen is kan ik mijn visum-aanvraag gaan indienen maar dan nog is de vraag hoe lang het gaat duren voordat ik een visum heb en of het nog op tijd komt om mijn reis naar Chennai te gaan plannen. Net als bij de aanvraag voor de Credit Card kan ik een versnelde procedure gaan aanvragen maar zelfs dan weet je nooit hoe lang de Indiase Ambassade erover doet om het visum uit te vaardigen.

positief is wel dat er tegenwoordig een elektronisch visum kan worden aangevraagd en wat ik heb begrepen versnelt dat de procedure aanzienlijk. Wel spreken we dan alleen over weken in plaats van maanden, maar in hoeverre het nog sneller kan met die versnelde aanvraagprocedure is natuurlijk nu de vraag. In ieder geval kan er nu iets in gang gezet worden al is er nog steeds geen definitief groen licht. Laten we maar zeggen dat het nu geen rood licht meer is maar oranje…

Visum aangevraagd

Nu ik mijn Credit Card heb ontvangen kon ik vandaag mijn visum aanvraag indienen. Ons bedrijf heeft voor visumaanvragen een bureau in de arm genomen wat de aanvragen indient, ik hoef die dus niet zelf in te dienen bij de Ambassade van India in Den Haag. Bijkomend voordeel van zo’n bureau is dat het aangeeft wat je allemaal moet indienen voor zo’n aanvraag (want dat verschilt per land soms behoorlijk), dan weet je tenminste zeker dat alles compleet is.

In dit geval leek het eenvoudig want ik wist al wat er nodig was, en ik had alles dus al klaar: een Letter of Invitation, een kopie van mijn paspoort en een pasfoto. Die laatste was zoals me was opgedragen een selfie, gemaakt met mijn iPhone tegen een witte achterwand. Hopelijk voldoet dat, zo niet dan zouden ze het me wel laten weten was me verteld.

Ik vulde het aanvraagformulier in op de website van het bureau, wat overigens pas bij de tweede poging lukte (de reden was me niet duidelijk, maar goed). Ik kreeg meteen een link toegestuurd met een vragenformulier, en ik verwachtte dat dat hoofdzakelijk was om de benodigde documenten bij te voegen. Tot mijn verbazing was het niet alleen dat maar bleek het een uitgebreide vragenlijst. En als ik zeg uitgebreid dan bedoel ik heel erg uitgebreid.

Zo werden mijn persoonlijke details gevraagd, wat uiteraard logisch is, maar ook vragen als waar ik werk (naam, adres, telefoonnummer, email adres, website, alles), bij wie ik op bezoek ga (naam, adres, telefoonnummer, email adres, website, alles), het doel van mijn bezoek en daarnaast nog een hele lijst zeer persoonlijke vragen. Zo moest ik opgeven wie mijn vader was en waar die was geboren, wat zijn nationaliteit was en of die door geboorte was verkregen. Hetzelfde vroegen ze ook van mijn moeder en van Riet, want ik had opgegeven dat ik was gehuwd.

Daarnaast ook nog vragen over mijn criminele verleden (indien van toepassing), of ik wel eens gearresteerd was, of ik drugs gebruik, of ik wel eens betrokken was geweest bij drugsmokkel, en ook welke landen ik in de afgelopen tien jaar heb bezocht. Meest interessante vragen waren wel of ik wel eens in Pakistan was geweest, een vraag die vanuit Indiaas perspectief wel logisch lijkt aangezien India en Pakistan nu niet bepaald op goeie voet met elkaar staan.

Kortom, ik ben zowat een halve middag bezig geweest met het invullen van de vragenlijst. Daarmee zou mijn aanvraag nu compleet moeten zijn, maar het was allemaal wel een stuk ingewikkelder dan ik had verwacht. Het heeft me er in ieder geval niet geruster op gemaakt dat ik mijn visum nog op tijd ga krijgen…

Echo en visum

Deze ochtend ben ik naar het LUMC geweest om daar volgens afspraak een echo te laten maken van mijn nieren. Die afspraak was drie maanden geleden vlak na mijn behandeling als gevolg van mijn fietsongeluk gemaakt om het herstel van mijn linkernier te controleren. De verwachting was dat na die periode het vocht rond mijn nier verdwenen zou moeten zijn en de echo was om dat te controleren. Het hele process ging erg vlot en ik stond met amper een half uur weer buiten. Ik word maandag gebeld met de uitslag.

Ook zag ik vanmorgen twee mailtjes in mijn mailbox van het visum-bureau en mijn eerste gedachte was dat er problemen waren met mijn visum-aanvraag. Mogelijk miste er nog wat informatie, of ik had iets verkeerd ingevuld, of misschien was de foto die ik had ingestuurd niet goed. Ik opende het eerste mailtje en zag een attachment, maar het kwartje viel pas toen ik dat attachment opende en tot mijn stomme verbazing een visum-brief zag van de Indiase ambassade waarin de gegevens werden vermeld van mijn elektronische visum. Er was helemaal niks mis met mijn aanvraag, het visum is er al!

Na een snelle check of alle gegevens klopten, met name naam, paspoortnummer en uiteraard de ingangsdatum, en alles bleek in orde. Nu ik mijn visum heb en mijn Credit Card zijn de belangrijkste horden voor mijn business-trip naar Chennai is genomen en kon ik mijn reis vandaag daadwerkelijk gaan boeken.

Dat heb ik meteen gedaan en inmiddels zijn de vluchten geboekt. Ik kreeg meerdere opties van het reisbureau (we mogen uiteraard alleen vliegen met door het bedrijf goedgekeurde maatschappijen) en uiteindelijk koos ik voor de Emirates optie. Niet alleen omdat ik een “frequent traveller” ben bij Emirates maar ook omdat alle andere opties meer dan één tussenstop hadden en een veel langere reistijd. Het was niet de goedkoopste optie, maar dat moet mijn sponsor dan maar goed vinden. Ook het hotel is geboekt, ook weer een uit de lijst van goedgekeurde hotels maar de keuze was aangegeven door mijn collega die samen met mij in Chennai de training die we moeten geven gaat faciliteren. Hij gaat zorgen voor vervoer ter plekke dus daar hoef ik me geen zorgen over te maken.

Als er verder geen problemen meer ontstaan (en dat verwacht ik niet) vertrek ik dus op zaterdag de 24e naar Chennai, met een tussenstop in Dubai, en ik hoop daar zondagmorgen vroeg aan te komen.

Nog meer goede berichten

Nu mijn reis naar Chennai is geboekt moet ik me ook bezig gaan houden met alle randvoorwaarden en die zijn bij ons bedrijf niet vrijblijvend. Risico’s van reizen worden zeer serieus genomen en een van de dingen die ik daarom verplicht moet invullen is een risico analyse, of zoals het officieel heet een “Travel Risk Assessment”. Dat is een formulier waarvan de inhoud afhankelijk is van je bestemming en waarop potentiële risico’s staan vermeld, en je moet dan aangeven of je daarvan kennis hebt genomen en indien nodig maatregelen hebt genomen.

Zo gelden voor India een aantal verplichte vaccinaties en om dat te kunnen afvinken op het formulier moest ik contact opnemen met onze eigen medische dienst om te laten controleren of ik nog vaccinaties nodig heb. De procedure was simpel, ook scande alle pagina’s van mijn vaccinatie-boekje, dat mailde ik door en kort daarna kreeg ik te horen dat alles in orde was, ik hoefde geen extra vaccinaties en ook malaria tabletten waren niet nodig. Ik kon dit nu dus op het formulier aanvinken als afgehandeld.

Ook de rest van het formulier kon ik waar nodig afvinken en daarmee is dit deel van de formaliteiten afgehandeld. Het formulier wordt intern opgeslagen en er gaat een kopie naar mijn baas, ten teken dat ik dit verplichte onderdeel heb afgehandeld.

Vanmiddag kreeg ik zoals afgesproken een telefoontje van de behandelende uroloog in het LUMC met de uitslag van mijn echo van vrijdag. Het nieuws was goed: er was niets meer te zien van de beschadiging van mijn nier en alles is dus nu in orde, ik hoef hier niet meer voor terug te komen.

Drukte op Schiphol

Het is ook nu de vakantie-periode voorbij is nog steeds een enorme chaos op Schiphol door een gebrek aan personeel bij de beveiliging. Dat is slecht nieuws want het betekent dat ik aanstaande zaterdag minstens vier uur van tevoren aanwezig moet zijn op Schiphol en zelfs dat is geen garantie dat ik mijn vlucht ga halen. Ik vlieg weliswaar Business Class maar ik weet niet of dat voor de wachttijd wat uitmaakt. Normaal gesproken is er dan een aparte security-check ingang maar de vraag is hoe het met die drukte is georganiseerd.

Toch is het blijkbaar een kwestie van het juiste tijdstip, want afgelopen woensdagnacht bracht Riet Robin en Astrid naar Schiphol voor hun vakantie naar Madeira, en er kwam al snel een tekstberichtje dat ze met een half uur overal doorheen waren. Dat betekende dan wel dat ze drie en een half uur op Schiphol moesten doorbrengen, maar dat is natuurlijk maar een klein ongemak vergeleken met het missen van je vlucht. Bovendien is er zat te doen daar dus die tijd was prima door te komen.

Het wordt voor aanstaande zaterdag dus afwachten. Ik heb in ieder geval een taxi geregeld die vliegmaatschappij Emirates aan alle Business Class passagiers gratis ter beschikking stelt. Je kan dat online reserveren bij je boeking, je wordt dan op de aangegeven tijd thuis opgehaald en keurig op Schiphol bij de juiste terminal afgezet. Alle gemak, want nu hoef ik Riet of andere familie niet lastig te vallen om me weg te brengen.

Egels

Zelf hebben wij ze nog niet gezien maar onze buurvrouw zei afgelopen week al dat er bij hun in de tuin regelmatig egels zaten. Misschien hebben onze katten er wat mee te maken dat wij ze in onze tuin nog niet hebben gezien, maar er beginnen nu op de WhatsApp group van de buurt ook berichten door te komen dat er egels in tuinen zijn gesignaleerd.

De foto hieronder is gemaakt door een van onze buren die een egel in zijn tuin te hulp moest schieten want het arme beest zat vast in het gaas wat tussen de heg zit:

Voorbereidingen

Vandaag heb ik de voorbereidingen voor de training die ik volgende week in Chennai moet gaan geven afgerond, dat wil zeggen voor wat betreft de training zelf. Voor de reis is er nog wel het een en ander te regelen en dat betreft in eerste instantie dingen die ik mee moet nemen. Zo hoef ik weliswaar geen malaria tabletten te slikken maar ik moet wel een voorraad DEET meenemen tegen de muggen. En ik moet ontsmettingsmiddel meenemen in geval van wondjes en uiteraard Imodium voor het geval ik last krijg van mijn ingewanden. Ja, dat zijn nou eenmaal de consequenties van landen in de Tropen…

Ook op het gebied van de reis zelf moet nog het een en ander geregeld te worden, met name met betrekking tot transport bij aankomst en de hele volgende week van hotel naar de trainingslocatie. Gelukkig hoef ik daarvoor niet zelf te zorgen, dat regelt mijn maat in India. Wat ik wel zelf moet doen uiteraard is inchecken voor mijn vluchten aanstaande zaterdag en zondag, en het bericht dat de online check-in was geopend kreeg ik vanmiddag ook Schiphol terwijl ik in de rij stond voor Starbucks.

Ik was daar om Robin en Astrid op te halen die terugkwamen van hun weekje vakantie op het Portugese eiland Madeira. Ze waren net geland toen ik aankwam op Schiphol, dus ik had nog even tijd voor twee boodschappen op Schiphol Plaza. Het eerste was een verloopstekker voor India, want niet te geloven, we hebben een la vol met allerlei verloopstekkers maar India heeft waarachtig stopcontacten waarvoor we nog geen verloopstekker hebben. Dat was snel geregeld en terwijl Robin en Astrid nog op hun koffers stonden te wachten kon ik mooi even langs Starbucks voor een lekker bakkie koffie.

Nu hebben alle Starbucksen in de hele wereld één ding gemeen: het gaat er ontzettend langzaam. Dat ligt mijns inziens aan hun eigen systeem, je kunt snel bestellen want ze schrijven je naam en je bestelling op de bekers, maar vervolgens hebben ze gewoon te weinig mensen die de bestellingen daadwerkelijk maken. Ik stond dus lang in de rij van wachtenden maar kreeg mijn White Mocca (daarvoor ga je naar Starbucks, voor bijzondere koffie) nog ruim op tijd want de wachttijd voor de koffers duurde uiteindelijk dik drie kwartier.

Waar ik wel een beetje van schrok was de prijs voor de koffie: zes euro dertig voor weliswaar de grootste maat beker, maar toch…

Op weg naar Chennai

Voor het vervoer naar Schiphol hoefde ik zoals gewoonlijk wanneer ik met Emirates vlieg geen zorgen te maken want ik had vanwege mijn Business Class ticket de mogelijkheid om een gratis taxi te bestellen. Die zou volgens een berichtje wat ik gisteravond kreeg ter bevestiging om tien voor elf voor de deur staan, zodat ik vier uur voor vertrek op Schiphol zou kunnen zijn. Dat was zowel door Schiphol als door Emirates gaan te voren aangeraden.

De taxi stond er al om vijf voor half elf, veel te vroeg dus, maar beter te vroeg dan te laat dacht ik. Ik nam afscheid van Riet en stapte in de dikke Mercedes van chauffeur Kees. Na een gezellige rit (we zaten gezellig te kletsen want Kees rijdt blijkbaar ook ons management rond en kent dus de hoge pieten beter dan ik) werd ik bij de VIP ingang op Schiphol afgezet. Dat was een verrassing, en daar stond geen rij (geen verrassing). Ik was dus snel binnen maar moest toen bijna een half uur wachten voordat de incheck-balie van Emirates open ging.

Er stond een enorme rij te wachten om in te checken bij Emirates, maar ja, er is een aparte Business Class check-in dus ik kon aan het begin van de rij langs de meeste wachtenden glippen. Er waren maar drie mensen voor me dus ik was snel aan de beurt, maar toen ging het toch nog mis. Nou ja, bijna dan, want Na het controleren van mijn visum en mijn Corona-vaccinaties kreeg ik de vraag of ik een RFQ formulier had ingevuld. Ik wist niet eens wat dat was, laat staan dat ik het had ingevuld! Het bleek een verplicht formulier te zijn en zonder dat kon ik niet worden ingecheckt want als je het formulier ingevuld had kreeg je een nummer en dat hadden ze daarvoor nodig.

Dat invullen kon gelukkig via de telefoon, en de medewerker van Emirates liet me zien hoe het moest, maar ik moest wel even opzij stappen uiteraard om het formulier in te vullen. Dat ging moeizaam omdat er vragen in stonden die ik regelmatig op moest zoeken, zoals het adres a van mijn hotel, maar na dik een half uur geworsteld te hebben was het formulier online ingediend en dat leverde een nummer op wat nodig was voor het inchecken. Nadat een drietal erg lastige Arabieren voor mij (twee wilden een upgrade naar First Class) eindelijk klaar waren werd ik alsnog snel ingecheckt.

Daarna was het een eitje, want ook van de lange rij voor de security check had ik geen last, ook daar is een aparte rij voor Business Class passagiers. En bij de paspoortcontrole stond zelfs vrijwel geen rij, wat ik helemaal nooit eerder had gezien, en dus was ik ondanks het onverwachte oponthoud nog redelijk snel binnen. De rest van de wachttijd bracht ik door in de lounge van Emirates, waaraan ik een uur voor vertrek naar gate G9 wandelde. Daar stond de vertrouwde dikke Airbus A380 voor het eerste deel van mijn reis al te wachten.

Het vertrek ging weer niet vlot, dat was ook al zo in mijn Irak-periode toen ik deze vlucht naar Dubai iedereen acht weken had. We vertrokken dan ook dik een half uur te laat en zullen daarom in plaats van net voor ruim na middernacht aankomen in Dubai. In het vliegtuig zag ik dat er twee films beschikbaar waren die ik al een tijdje op mijn lijstje heb staan (de nieuwe Top Gun en de laatste Jurassic World), dus ik kom de tijd wel door…

Aankomst in Chennai

Vlucht EK148 kwam inderdaad pas rond half een aan in Dubai maar nadat ik vlot door alle procedures heen was zat ik toch al redelijk snel aan een bakkie in de Business Lounge. Lang zat ik daar niet want ik had maar een uurtje de tijd voordat ik naar gate B28 moest voor mijn vervolg-vlucht naar Chennai. Daar was het instappen nogal chaotisch omdat net als Filipino’s de Indiërs dus ook geen boodschap hebben aan de mededeling dat je op je beurt moet wachten.

Doordat vrijwel iedere Indiër minstens twee grote plastic tassen met tax-free inkopen had naast de toch al uitgebreide hoeveelheid handbagage was het bij het instappen een puinhoop, want alles moest uiteraard in de beperkte ruimte van de bagage-compartimenten worden gepropt. Dat leverde in de gangpaden lange rijen wachtenden op en ook deze vlucht vertrok dus ruim een half uur te laat. Ik had voor vertrek nog van stoel geruild met mijn buurman aan de andere kant van het gangpad, want ik zat naast zijn maat en ze wilden graag naast elkaar zitten en daar had ik geen problemen mee.

De vlucht duurde nog geen vier uur en dat was te kort voor voldoende slaap, maar toch slaagde ik er zowaar in om bijna twee uur te slapen. Toen werden we gewekt voor het ontbijt, en daarbij deed zich een idioot voorval voor. Mijn buurman (die waar ik mee van stoel had geruild) bestelde een uitgebreid ontbijt, en toen de koffie langs kwam wilde hij perse warme chocolademelk. Dat moest uiteraard speciaal gemaakt worden, maar nog geen vijf minuten nadat dat was neergezet liet hij het complete ontbijt, wat hij nauwelijks had aangeraakt, weer weghalen. Ik kon de blik van de stewardess heel goed begrijpen….

Vlak voor aankomst was er trouwens nog een idioot voorval. Mijn buurman, ook een Europeaan, had de hele vlucht liggen slapen en toen hij wakker was geworden pakte hij mijn schoenen en wilde die aantrekken. Ik zei dus, “Dat zijn mijn schoenen”, waarop hij ze verdwaasd ging zitten bekijken voordat hij ze aan mij teruggaf. Na de landing werd ik bij de paspoortcontrole zoals ik al had verwacht grondig gecontroleerd maar alles was in orde dus ik kon doorlopen. Naar dat verrekte RFQ formulier werd trouwens helemaal niet gevraagd, maar misschien stond dat al wel “in de computer”.

Het wachten op mijn koffer duurde lang, ik begon me al zorgen te maken, maar uiteindelijk rolde hij toch op de band. Daarna was ik vlot buiten waar mijn chauffeur al met een bordje met mijn naam (zowaar goed gespeld!) stond te wachten. De rit naar het hotel duurde best lang, maar onderweg kreeg ik wel al een eerste indruk van India in het algemeen en Chennai in het bijzonder. De aanblik deed me een beetje denken aan de Filipijnen, niet alleen de stad zelf maar ook het verkeer. Jammer dat mijn chauffeur geen woord Engels sprak want ik had hem graag het een en ander gevraagd.

ik was al bijna vergeten hoe het was, maar hier is het verkeer dus net als op de Filipijnen complete chaos. De wegen die we volgden waren best breed maar alles reed kris-kras door elkaar. De auto’s reden niet snel maar waren hoofdzakelijk bezig elkaar en vooral de vele motorfietsjes (die overal schijt aan hadden) te ontwijken. Belangrijkste attribuut van alle voertuigen is hier dan ook de claxon die net als op de Filipijnen continue wordt gebruikt. Wat me met name verbaasde was niet eens zozeer de ware doodsverachting waarmee de motorfietsjes door alles heen jagen maar dat de meeste berijders daarbij geen helm dragen…

Aangekomen in het hotel Citadine kon ik snel inchecken en naar mijn kamer, waar ik na het uitpakkenden mijn koffer eerst een poosje ben gaan slapen. Ik verwachtte mijn collega’s pas laat in de middag, en ik kreeg na een app-je antwoord van Ayaz dat hij was aangekomen. We spraken af in de lobby waar we eindelijk kennis konden maken nadat we online al meer dan een jaar met elkaar werkten, en we hebben daarna uitgebreid bijgepraat. Vroeg in de avond kwamen de beide jongedames Akansha en Rutvi ook aan en nadat die zich hadden opgefrist dineerden we met zijn vieren in het restaurant van het hotel.

Laat werd het niet want ik was nog behoorlijk gammel van de reis met weinig slaap een het tijdsverschil van drie en een half uur met Nederland. Morgen begint de training, zin in!

Eerste dag van de training

We verzamelden om kwart voor acht in het restaurant van het hotel voor het ontbijt, onze auto zou om half negen arriveren om ons naar het Shell-gebouw te brengen waar de training om half tien zou beginnen. Zelf vond ik dat rijkelijk laat maar het schijnt hier de gewoonte te zijn dus hebben we ons aan het hier gebruikelijke schema aangepast. We waren inmiddels met zijn vijven omdat gisteravond ook Vidya, een collega uit Bengaluru, was gearriveerd. Zij is de voorzitter van een stuurgroep waar ik ook in zit en zij gaat ook onze cursus volgen.

Onderweg naar kantoor bleek al dat we een gezellig groepje hebben: er werd meteen al heel wat afgekletst onderweg. Ik ken Ayaz en Vidya al langer van gezamenlijke meetings, Akansha en Rutvi kende ik nog niet maar we maakten onderweg nader kennis. De training die we gaan geven gaat over hoe het managen van technische Informatie in projecten in zijn werk gaat.  Ayaz en ik gaan de eerste drie dagen de training verzorgen met het theoretische gedeelte, waarna Akansha en Rutvi een demonstratie gaan geven van hoe het in de praktijk werkt.

Aangekomen op het kantoor kregen we allemaal een waterfles en een koffiebeker (voor hergebruik) en werd geregeld dat we de rest van de week toegang hadden tot het gebouw. Onze training-zaal was op de tweede verdieping waar we onze cursisten, negentwintig in totaal, al aantroffen. Na de gebruikelijke introductie van iedereen gingen we van start, waarna de meeste sessies van de dag gedaan werden door mij. De eerste indruk aan het eind van de dag was dat we tevreden konden zijn: ons publiek was aandachtig en duidelijk gretig om te leren, er was veel interactie geweest met vragen tussendoor en al met al hadden we dus een voldaan gevoel.

Terug in het hotel na een lange rit door de chaos van de avondspits (je moet het meegemaakt hebben om het te kunnen geloven) fristen we ons op en dineerden gezellig met zijn vijven in hetzelfde restaurant als de vorige dag. Ook deze keer werd het niet laat want ik was bekaf van de trainingsdag en waarschijnlijk ook nog wel een beetje van de jetlag. De kop is eraf zoals dat heet, morgen dag twee!

Chaotisch verkeer

We worden elke dag gehaald en gebracht door een taxi, een Toyota Innova met twee extra zitplaatsen achter de achterbank zodat we er met zijn vijven redelijk ruim in kunnen zitten. Meteen als we de inrit van het hotel uitrijden moet de chauffeur invoegen op een drukke weg waar het zowel ‘s morgens als ‘s avonds een complete chaos is.

Alles rijdt kriskras door elkaar, niemand let op strepen op de weg en het is constant dringen waarbij iedereen voortdurend op de claxon zit te rammen. De motorfietsen razen sneller dan de auto’s door alles heen, ze wurmen zich in alle open plekjes die ze zien, en ik snap werkelijk niet hoe het in vredesnaam mogelijk is dat niemand elkaar raakt. De tussenruimte tussen alle voertuigen is soms niet meer dan centimeters en desondanks raakt niemand elkaar. Je zou verwachten dat alle auto’s vol deuken moeten zitten, maar dat is dus niet het geval en ongelukken heb ik ook nog niet gezien.

Na een geslaagde tweede trainingsdag was er voor mij bij terugkeer in het hotel een akkefietje: mijn keycard werkte niet meer op het kamerslot en ik kon dus niet naar binnen. Terug bij de receptie kreeg ik te horen dat er maar tot vandaag voor mij was gereserveerd en dat ik dus feitelijk geacht werd uit te checken. Vreemde zaak, aangezien ik schriftelijk bewijs bij me had dat er tot aanstaande zaterdag voor mij gereserveerd zou moeten zijn, inclusief bevestiging van het hotel. Ze gingen het uitzoeken en mijn keycard werd opnieuw geactiveerd zodat ik mijn kamer weer in kon.

We aten deze avond alweer in hetzelfde restaurant als de vorige twee avonden. We hadden eigenlijk naar het tweede restaurant van het hotel willen gaan maar besloten dat toch maar niet te doen toen we zagen dat daar blijkbaar een kinderfeest werd georganiseerd…

Probleempje met het hotel

Ook de derde trainingsdag verliep alles naar wens, en daarmee is de inbreng van mijzelf en Ayaz nu compleet want de volgende twee dagen zullen Akansha en Rutvi de presentatie overnemen. Ze gaan dan een praktijk demonstratie geven van wat wij de afgelopen drie dagen aan theorie hebben gepresenteerd, Ayaz en ik geven dan uiteraard ondersteuning bij vragen uit het publiek. Hier de groepsfoto van ons koppeltje met Ayaz en mijzelf links, Akansha en Rutvi rechts, en in het midden Vidya die met de anderen uit Bengaluru is meegekomen om de cursus te volgen:

Bij terugkeer in het hotel was er een probleem want toen ik de deur van mijn kamer wilde openen met mijn keycard bleef het lampje op het slot rood branden in plaats van groen, de kaart werkte dus om een of andere reden niet meer. Dat gebeurt wel eens vaker in hotels dus ik ging terug naar de receptie om dit te laten verhelpen. Daar kreeg ik echter te horen dat mijn kaart niet meer werkte omdat ik maar tot vandaag was geboekt voor het hotel, met andere woorden ik had volgens hen moeten uitchecken.

Dat moest uiteraard een misverstand zijn en toen ik in mijn reisdocumenten keek bleek daar inderdaad uit dat ik wel degelijk geboekt had moeten zijn tot aanstaande zaterdag. Uit de documenten bleek bovendien dat het hotel die reservering had bevestigd, en het misverstand was dus wel degelijk hun fout. Het hotel ging het onderzoeken maar zorgde er wel gelijk voor dat mijn keycard weer werkte.

We hadden vanavond uit eten willen gaan in plaats van weer te eten in het hotel maar in plaats daarvan besloten we eens te gaan kijken in het tweede restaurant van het hotel, wat overigens alleen een vegetarische kaart had. Binnengekomen zagen we allemaal balonnen aan een grote tafel in het midden en bij navraag bleek dat er inderdaad een kinderfeest zou zijn die avond. Daar hadden we geen zin in en gingen we dus maar voor de derde avond op rij naar het andere restaurant van het hotel.

Echt een straf was dat overigens ook vandaag weer niet, ik heb weer heerlijke dingen gegeten en de beide meiden regelden weer een heerlijk toetje. Mijn suikergehalte begint zo langzamerhand recordhoogte te bereiken…

Onverwacht jarig…

De dag liep vandaag niet zo soepel als de vorige drie dagen en dat lag beslist niet aan de inzet van de twee meiden die vandaag de presentatie over hadden genomen van Ayaz en mij. Akansha en Rutvi gaven voor de lunch een prima presentatie in de zaal naast die waar we de vorige drie dagen hadden gezeten want de oorspronkelijke zaal was niet meer beschikbaar. ’s Middags moesten we alweer verkassen omdat ook de tweede zaal voor andere doeleinden was gereserveerd, we zouden verhuizen van de tweede naar een zaaltje op de zesde verdieping.

De lunch (voor iedereen gratis trouwens) was net als de vorige dagen prima, maar het menu bestond ook nu weer uitsluitend uit lokale gerechten. Westers eten zoals brood is niet te krijgen, wat hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt wordt door het feit dat er nauwelijks buitenlanders op het kantoor van Shell India in Chennai zijn te vinden. Ik heb er misschien hooguit vijf gezien inmiddels de afgelopen dagen en logischerwijs gaan ze daar geen apart buffet voor inrichten. Voor mij geen probleem, er is genoeg variatie en ik ben maar weinig tegengekomen wat ik niet lekker vind. Het is allen wel even wennen dat als je iets met kip eet dat alle botjes er gewoon nog in zitten..

Bij het zaaltje op de zesde verdieping aangekomen zagen we meteen al dat er een probleem was. Het waren in feite twee zaaltjes waarvan we er één konden maken door de afscheiding in te klappen, maar er waren twee gescheiden video- en geluidssystemen die de te hulp geschoten IT-persoon ook niet gekoppeld kon krijgen. Bovendien was de ruimte niet voldoende voor onze hele groep, en al met al leverde de vraag hoe we dit moesten gaan oplossen meer dan een half uur vertraging op. Uiteindelijk moesten een aantal mensen vanachter hun bureau het middaggedeelte van de training via een videoverbinding volgen.

De meiden hadden geregeld dat we vanavond uit eten zouden gaan naar een restaurant genaamd Barbecue Nation. Iedereen behalve ik was er blijkbaar mee bekend en ze waren er unaniem erg enthousiast over. Na een ware dodemans-rit met onze taxi (die het laatste stuk ongeveer tegen het verkeer in leek te gaan op een ventweg) kwamen we aan, en het moet gezegd, de meiden hadden niet overdreven: we kregen vlees, heel veel vlees!

Op de tafel werd in het midden een rooster geplaatst met daarin gloeiende kolen, en nadat we al flink veel op onze borden geschept hadden gekregen (kipkrokantjes, lamsvlees, groente, kippenpoten en weet ik wat nog meer) kwamen daarop vleesspiesen als hoofdgerecht. Er was bijna niet tegenaan te eten en de meiden rusten ook weer niet voordat ik een aantal toetjes had geprobeerd.

Terwijl ik zat uit te buiken kreeg ik ineens een blad voor mijn neus met een taartje met een kaars en in poedersuiker geschreven “Happy Birthday!”. De meiden hadden achter mijn rug om aan de bediening verteld dat ik jarig was, en vervolgens werd er een boombox op tafel geplaatst die de Indiase versie van Happy Birthday To You begon te spelen terwijl de halve bediening aan onze tafel mee kwam zingen en klappen. De meiden lagen uiteraard helemaal in een deuk, maar ik denk dat ik niet de enige was die op die manier in de maling werd genomen want ook aan vrijwel alle andere tafels speelde zich het ritueel af en dat leek mij wel erg toevallig, zoveel jarigen op één avond…

Laatste trainingsdag

Dit was alweer de laatste dag van de training, en gelukkig hadden we weer onze vertrouwde zaal van de eerste twee dagen tot onze beschikking. We hadden nog een programma voor de ochtend, gedaan door Akansha en Rutvi, en we hadden daarna de agenda open gelaten voor eventuele uitloop van het gewone programma en een mogelijke vraag en antwoord sessie. Dat was gedaan om rekening te houden met diverse mensen die ook hadden gereisd om naar deze locatie te komen en vandaag nog terug naar huis wilden reizen.

De dag begon met een soort examentje van twintig vragen, wat we eigenlijk voor gistermiddag hadden gepland maar vanwege de zaal-perikelen en het daaruit volgende oponthoud hadden we dit naar vanmorgen verschoven. Tijdens het invullen van het examenformulier werd er flink onderling gediscussieerd over de antwoorden, en dat vinden we in principe niet erg, we moedigen dat zelfs aan want hoe meer erover gepraat wordt hoe beter.

Eigenlijk zouden we de resultaten volgende week per e-mail bekend maken maar we waren zo verheugd over de uitslag dat we het niet konden laten om onofficieel bekend te maken dat iedereen was geslaagd. Er was een minimale score van 80 van de 100 punten nodig om te slagen, en hoewel er vier kandidaten waren met 75 besloten we ook die het certificaat te gunnen want we vonden dat een beetje flexibiliteit wel mocht. Zo makkelijk waren de vragen namelijk in principe niet!

De training werd officieel afgesloten rond een uur of half een waarna we afscheid namen van iedereen. Met zijn vijven (Ayaz, Vidya, Akansha, Rutvi en ik) gingen we per taxi naar het Park hotel voor de lunch. Na de uitgebreide lunch namen we afscheid van Vidya die per Uber direct doorging naar de luchthaven voor haar terugvlucht naar Bengaluru, met zijn vieren namen we de taxi terug naar het hotel. 

De beide meiden hadden besloten om, nadat we ons hadden opgefrist, naar een dichtbij gelegen Mall te gaan waar ze mij wel eens even zouden helpen om cadeautjes te kopen voor Riet en voor mijn kleinkinderen. Het kostte wat moeite om een Uber te regelen (het was tenslotte inmiddels vrijdagavond) maar rond kwart over zes stond er dan toch een voor.

Het hotel uitrijdend stonden we meteen in de chaos van de avondspits waarbij onze chauffeur een dolle manoeuvre uitvoerde door dwars door het rechtuit rijdende verkeer rechtsaf te slaan (waarbij de nodige motorfietsjes hard in de remmen moesten), en het was blijkbaar zijn bedoeling om een U-turn te maken. Hij had echter buiten de politie-agenten gerekend die het verkeer stonden te regelen en die gebaarden met kwaaie koppen en zwaaiend met hun lichtgevende stokken dat hij aan de kant moest. Ik dacht dat hij een fikse bekeuring zou krijgen voor die idiote manoeuvre maar hij kreeg er een omdat het verboden was om een U-turn te maken…

Met een sacherijnige chauffeur kwamen we even later aan bij de Marina Mall. Ik werd meteen een kledingzaak ingesleept want ik had aangegeven dat Riet wel iets Indiaas wilde hebben. Ik kreeg een enorme hoeveelheid Indiase jurkjes te zien, waarbij Akansha de arme verkoopster van de ene kant van de winkel naar de andere joeg. Mijn keus viel tenslotte op een mooie lichtblauwe katoenen jurk met een witte broek waarvan ik dacht dat het draagcomfort Riet wel zou bevallen.

Vervolgens werd ik door Rutvi een C&A-achtige zaak ingesleept met een grote afdeling kinderkleren, voor cadeautjes voor mijn kleinkinderen. Rutvi ging als een wervelwind langs de rekken en het kostte me meer moeite om haar enthousiasme af te remmen dan om wat leuks te vinden. Ik hield het bij een Minnie Mouse pakje en een leuke trui voor Gijsje en een hoodie met een trui voor Maas. Rutvi was tamelijk teleurgesteld want volgens haar hing er nog veel meer moois en ze snapte niet dat ik dat allemaal kon laten hangen…

We aten ook in een restaurant in de Mall waarna we weer per Uber terug keerden naar het hotel. Daar was het tijdstip gekomen om afscheid te nemen van mijn maatjes na een fantastische week. Morgenochtend om half zeven staat als het goed is mijn taxi voor de deur voor mijn vertrek naar de luchthaven.

Terugreis vanuit Chennai

Zoals gewoonlijk was ik al wakker voor de wekker om half zes afliep. Ik nam snel nog even een douche, trok mijn reiskleren aan en pakte de laatste attributen in mijn koffer. Terwijl ik daar nog mee bezig was kreeg ik een berichtje van mijn maat Ayaz, die contactpersoon was voor het taxibedrijf, dat mijn chauffeur al was gearriveerd. Dat was ruim een half uur te vroeg want het was net aan zes uur, maar het betekende ook dat ik me daar alvast geen zorgen meer over hoefde te maken. Ik verliet mijn kamer op de vierde verdieping en bij de receptie aangekomen checkte ik uit.

Achteraf was het eigenlijk wel best dat de taxi al zo vroeg was gearriveerd want het was aangeraden om minstens drie uur van tevoren op de luchthaven te zijn en het bleek een langere rit dan ik had verwacht. De geplande aankomsttijd was tien voor zeven (mijn vlucht zou om tien voor tien vertrekken) en dat haalden we maar net. Het was druk bij de vertrekhal van Chennai International Airport, en ik had nog even wat moeite om langs de militaire post te komen bij de ingang. Buiten werd namelijk mijn paspoort en mijn ticket gecontroleerd en dat laatste had ik alleen electronisch, en de man had wat moeite mijn naam te vinden in het document op het scherm van mijn iPhone. Voortaan toch maar weer gewoon uitprinten want in zulk soort landen is dat toch makkelijker…

Binnen ging alles verder soepel, ik ging naar de lounge voor een koffie en om wat te lezen terwijl ik wachtte op het sein dat we zouden gaan boarden. Dat kwam op tijd maar ik zag al bij de gate dat het weer lang zou gaan duren voordat we daadwerkelijk het vliegtuig in zouden mogen. En jawel, mijn verwachting kwam uit (veel ervaring zullen we maar zeggen) en we vertrokken dus ruim een half uur te laat.

De vlucht zelf duurde maar iets van vier uur en verliep zonder problemen (de film “Elvis” duurde al meer dan twee uur). Ik had de ruimte want er zat niemand naast me, en het enige vervelende was eigenlijk dat in de stoelen in het middengedeelte op mijn rij een vervelende kerel zat met zijn vrouw en een strontvervelend ventje. Die kerel moet onderweg beslist het wereldrecord “Bagagebak open en dicht doen” hebben verbroken…

Doordat we zo laat waren vertrokken had ik in Dubai niet zo veel tijd meer om nog in de lounge door te brengen. Die tijd werd helemaal krap toen bleek dat het treintje tussen de terminals niet reed en we met een bus vervoerd werden en we bovendien twee keer door een security-check moesten in plaats van maar één keer, dus aangekomen in Terminal A (helemaal aan het andere eind van waar we waren uitgestapt) had ik nog maar amper een half uurtje de tijd. En ik realiseerde me nog dat ik nog langs de drugsdealer moest voor Riet (sigaretten…) dus uiteindelijk had ik net aan tijd voor een bakje koffie.

De vlucht naar Amsterdam was helaas niet met een dubbeldeks Airbus A380 maar met een “gewone” Boeing 777, maar alweer zat ik comfortabel want ook nu was de stoel naast me niet bezet. Ik probeerde onderweg wat te slapen wat maar matig lukte, hooguit een uurtje, en verder heb ik een film gekeken (The Bourne Ultimatum want ik had net de eerste twee delen weer eens op tv gezien) en wat zitten lezen.

We kwamen maar een paar minuten te laat op Schiphol aan waar alles meezat: Ik was snel uit het vliegtuig en als een van de eersten bij de paspoortcontrole, wat maar goed was ook want de elektronische poorten waren dicht en er was maar één loket open. Op mijn koffer hoefde ik ook maar hooguit een kwartiertje te wachten en toen ik daarna buiten kwam stond mijn chauffeur van de Emirates taxi service al klaar met mijn naam op een bordje.

Dus toen Riet me een tekstberichtje stuurde met de vraag of ik mijn koffer al had was mijn antwoord, “Rij al bij Sassenheim”. Ik was om even over negen weer thuis na een fantastische week in Chennai…

Toch wat kwijt

Gisteravond toen ik naar bed ging was ik opeens mijn leesbril kwijt, en het was ook nog eens het dure exemplaar wat ik pas een paar weken heb. Samen met Riet zocht ik alle plekken af waar ik was geweest maar we vonden de bril niet, en de logische vraag van Riet was dan ook, “Weet je zeker dat je die bril niet ergens verloren bent onderweg?”. Ik twijfelde nu zelf ook maar ik wist twee dingen vrijwel zeker, ten eerste dat ik mijn brillenkoker had gecontroleerd voordat ik het vliegtuig op Schiphol verliet (de bril zat er in) en ten tweede dat ik de bril na thuiskomst nog had gebruikt.

Het enige wat ik me kon voorstellen was dat de bril onderweg op de trap naar boven van mijn iPad was afgegleden en op de trap was gevallen, maar gisteravond heb ik de trap nagezocht maar niks gevonden. Toen ik vanmorgen de trap af liep zag ik op een traptrede iets glinsteren waar het daglicht op viel, en jawel, daar lag mijn bril in het verst mogelijke hoekje op een van de middelste traptreden.

Daarmee lijkt alles eind goed, al goed, maar er was vanmorgen meer. Op het moment dat we ’s middags in de auto wilden stappen om naar Martin, Sandra en de kleinkinderen te gaan kon ik mijn kaarthouder niet vinden. Dat ding is in feite mijn portemonnee: mijn bankpas, credit card en rijbewijs zitten er in, samen met wat lidmaatschapskaarten en mijn zorgpas, en wat contant geld. Ook nu zochten we na thuiskomst het hele huis weer af, controleerden mijn rugzak en koffer, maar geen kaarthouder te vinden.

Toen begon het me langzaam te dagen en ik realiseerde me wat er was gebeurd. Ik had zoals ik gisteren al vertelde weinig overstaptijd op de luchthaven van Dubai, en na het kopen van de sigaretten van Riet stond ik met twee handen vol met bonnetjes, een credit card, een plastic tas met de sigaretten en mijn rugzak. Snel probeerde ik alles te reorganiseren waarbij ik als eerste mijn credit card terug stak in de kaarthouder. Die legde ik vervolgens op mijn stoel naast me om vervolgens de rest in mijn rugzak te proppen.

En daar is het misgegaan want ik ben snel naar de business lounge gelopen om nog gauw een bakje koffie te drinken voordat het borden voor mijn vlucht naar Schiphol begon, en ik weet vrijwel zeker dat ik toen mijn kaarthouder vergeten ben in mijn rugzak terug te doen.

Het is gelukkig niet een groot drama want alles is vervangbaar en bovendien ben ik ervoor verzekerd, maar het betekent wel het aanvragen van allemaal vervangende passen, en als klap op de vuurpijl zal ik een nieuw rijbewijs moeten aanvragen. Een hoop rompslomp waar ik niet op zit te wachten, maar ja, dan had ik maar beter op moeten letten. Wel hebben we nog contact opgenomen met de afdeling “Lost & Found” van Dubai International Airport en alles doorgegeven. Ik wacht dus nog een of twee dagen met alles aan te vragen want misschien is er wel een eerlijke vinder geweest…

Rompslomp

Na twee dagen tevergeefs te hebben afgewacht of er bericht zou komen van de afdeling Gevonden Voorwerpen van de luchthaven van Dubai kan ik niet langer wachten, ik ben begonnen met. het afhandelen van de rompslomp veroorzaakt door het verlies van mijn portemonnee annex card holder. Ik kan simpelweg niet langer zonder bankpas en rijbewijs, zeker het laatste niet want ik mag nu officieel niet autorijden.

De bankpas was het eenvoudigst, dat kon ik gewoon online regelen via de App en ik kreeg meteen bericht dat de nieuwe pas binnen drie dagen thuis zou worden bezorgd. Iets problematischer was de Credit Card, omdat de App telkens een boodschap “Oeps, er ging iets mis” liet zien. Een telefoontje naar de bank loste dit probleem gelukkig op en ook die kaart komt er nu aan.

Voor het rijbewijs moest ik een afspraak maken op het Gemeentehuis in Katwijk en daar kan ik aanstaande donderdagochtend terecht. Vervelend is wel dat die afspraak alleen maar is om de aanvraag in te dienen, daarna duurt het nog een week voordat ik een nieuw rijbewijs kan afhalen. En zoals gezegd mag ik in de tussentijd officieel niet rijden, op straffe van een bekeuring. Nu is de pakkans daarvoor wel erg klein (ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatste ben aangehouden om mijn rijbewijs te laten zien), maar het schijnt dat verzekeringsmaatschappijen nogal eens moeilijk kunnen gaan doen als ik zonder rijbewijs betrokken raak bij een ongeval.

Raar eigenlijk, want ik heb natuurlijk gewoon een rijbewijs wat staat geregistreerd in de database van de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Ik ben alleen het kaartje kwijt, dus je zou zeggen dat je na aangifte van verlies en de aanvraag voor een nieuw kaartje een bewijs krijg waarmee ik gewoon mag rijden, maar nee, dat zou waarschijnlijk te makkelijk zijn. Terwijl dat in landen als Maleisië en de Filipijnen heel normaal is, ik heb in Manila zelfs maanden rondgereden met alleen een formuliertje waarop stond dat mijn nieuwe rijbewijs was aangevraagd. Dat was overigens niet omdat ik mijn rijbewijs kwijt was, een rijbewijs moet daar ieder jaar worden vernieuwd maar het apparaat wat de kaartjes moet maken was een aantal maanden lang kapot…

Vanmiddag had ik mijn tweede afspraak bij de fysiotherapeut voor die twee stijve vingers in mijn rechterhand. Weinig nieuws, er zat wel iets vooruitgang in maar ik moet gewoon de oefeningetjes blijven doen en over een maand weer terug. Wel kreeg ik nog te horen dat ik waarschijnlijk van de Vikingen afstam want ik heb ook een aandoening in beide handen waar ik mogelijk op latere leeftijd nog wat last van kan krijgen en die aandoening schijnt bij Vikingen het meest voor te komen.

Nasleep van Chennai

Ik word sinds ik terug ben uit Chennai iedere dag bestookt met e-mails van het bedrijf wat onze taxi’s regelde dat ik nog moet betalen voor de rit van het hotel naar de luchthaven van afgelopen zaterdagochtend. Dat is raar, want alle transport is geregeld door mijn collega Ayaz en de betaling zou automatisch moeten verlopen via zijn credit card. Mijn naam staat weliswaar als passagier vermeld maar ik ben niet de aanvrager van het transport en het is dus raar dat ik daarvoor nu de rekening zou krijgen.

Ik denk dat ik wel weet hoe het misverstand is ontstaan en dat is vanwege de merkwaardige werkwijze van het taxi-bedrijf. Alle geregelde transporten worden namelijk vlak voor vertrek bevestigd via een text-bericht en daarin wordt dan ook een bevestigingscode vermeld die je na de rit aan de chauffeur moet doorgeven, ter bevestiging dat de rit heeft plaatsgevonden en dat de betaling kan worden afgeschreven van de opgegeven credit card.

In mijn geval is dat niet gebeurd omdat ik ten eerste veel vroeger ben vertrokken dan gepland en ten tweede omdat ik na vertrek uit het hotel geen internet meer had op mijn telefoon (wat uiteraard logisch is want ik heb dat met mijn abonnement niet in het buitenland). En aangezien ik pas weer een WiFi verbinding had nadat ik door alle faciliteiten was gegaan ook de luchthaven van Chennai zag ik die berichten pas toen ik al lang en breed in de lounge zat. Ik heb de chauffeur dus geen code kunnen geven, wat in mijn geval volkomen verklaarbaar is maar wat dat verhuurbedrijf maar niet lijkt te willen snappen.

Zowel Ayaz als ikzelf hebben al verscheidene e-mails verstuurd naar het bedrijf met uitleg en aangegeven dat de Credit Card van Ayaz gebruikt kan worden voor die betaling, maar er is tot op heden geen enkele reactie gekomen. Het enige wat ze blijven doen is hardnekkig versturen van e-mails met de rekening en verzoek die te betalen, en blijkbaar niet alleen aan mij maar ook aan Ayaz. We hebben afgesproken dat ik die rekening niet ga betalen omdat dan het risico bestaat dat die rekening dubbel wordt betaald. Wordt vervolgd denk ik…

Aanvraag nieuw rijbewijs

Vanmorgen reed ik om acht uur richting het Gemeentehuis in Katwijk voor de afspraak die ik had gemaakt om een nieuw rijbewijs aan te vragen. Op de fiets uiteraard want ik mag officieel geen autorijden zonder het kaartje, ondanks het feit dat ik wel degelijk geregistreerd sta als zijnde in het bezit van een geldig rijbewijs.

Een vreemde gang van zaken vind ik, zeker in het jaar 2022 waarin vrijwel alles elektrisch is en als zodanig gecontroleerd kan worden door bevoegde instanties. Stel je voor dat de bank mijn rekening zou afsluiten omdat ik mijn bankpas ben verloren. Ik kan nog steeds gewoon betalen via de App op mijn telefoon, ik ben dus niet geheel en al afhankelijk van dat kaartje. Voor een rijbewijs gelden blijkbaar andere regels die ongetwijfeld nog stammen uit het grijze verleden toen er nog geen Internet was waarmee alles electronisch gecontroleerd kon worden en Oom Agent uitsluitend controle kon doen op basis van het roze papiertje wat overlegd moest worden.

Typisch weer zo’n regel van de overheid die allang aangepast had kunnen worden maar die gewoon nog geldig blijft omdat de uitvoerende overheidsorganen geen zin of geen tijd hebben er iets aan te doen. Het werd me ook aan het loket door de overigens bijzonder vriendelijke dame uitgelegd dat ik op straffe van een bekeuring niet mocht autorijden, maar ze benadrukte wel dat het ondanks de geringe pakkans onverstandig was omdat sommige verzekeringsmaatschappijen erg moeilijk kunnen gaan doen in geval van een ongeval.

Het wordt dus de fiets tot volgende week donderdag, dan ligt mijn nieuwe rijbewijs klaar.

Geen publiek…

Het was mooi weer vandaag en normaal gesproken zouden mijn broer Alex en ik dan ook ongetwijfeld richting Nieuw-Zuid zijn gegaan vanmiddag voor de wedstrijd van Quick Boys tegen Jong Volendam. Helaas, dat ging niet door want woensdag verscheen er een bericht in de kranten dat de wedstrijd gespeeld zou moeten worden zonder publiek, als straf voor Quick Boys vanwege de ongeregeldheden tijdens de uitwedstrijd tegen Rijnsburgse Boys een paar maanden geleden. De straf was al eerder opgelegd, Quick Boys was daartegen in beroep gegaan maar had dat beroep dus verloren.

Niet naar Nieuw-Zuid dus, maar toch konden we de wedstrijd zien want alle leden van Quick Boys kregen via de e-mail een voucher om de wedstrijd online te bekijken. Normaal gesproken moet daarvoor worden betaald maar dankzij de voucher konden we de wedstrijd thuis gratis volgen. De enige kanttekening was dat de wedstrijd niet zoals gebruikelijk om drie uur begon maar al om half twee.

Daar had mijn broer dus niet op gerekend want toen ik hem in de rust een text-berichtje stuurde met de vraag hoe hij de eerste helft had gevonden kreeg ik als antwoord, “Huh? Oh, ik heb me dan in de tijd vergist… ik dacht gewoon 15:00″…

Er waren overigens wel degelijk heel wat mensen aanwezig bij de wedstrijd. Weliswaar niet op het terrein van Quick Boys zelf, maar het hoofdveld grenst nu eenmaal aan de duinen en van daaruit heb je ook een prima zicht:

Certificatie

Mijn manager had aan het begin van dit jaar een verzoek bij me gedropt wat me nogal verraste, maar hij stond erop om dit een van mijn doeleinden te maken voor dit jaar en liefst zelfs nog voor het eind van het eerste halfjaar. Het ging in dit geval om een certificatie als Technical Authority Level II voor de discipline Information Management waarin ik werkzaam ben.

Binnen ons bedrijf worden heel veel projecten gedaan, van kleine tot hele grote, en al die projecten moeten volgens vastgestelde richtlijnen worden uitgevoerd, volgens geldende standaarden en zo veilig mogelijk. Om erop toe te zien  dat projecten zich aan alle gestelde normen en richtlijnen houden zijn er mensen benoemd die specialist zijn op hun vakgebied, de Technical Authorities. Deze groep opereert in principe wereldwijd (al is er wel een regionale indeling) en iedere Technical Authority (of kortweg TA) kan ingezet worden op een lopend project om voor zijn of haar specifieke discipline de vinger aan de pols te houden. En dat kan zijn het beoordelen van de inhoud van verplichte documenten maar ook waar nodig meedenken aan oplossingen.

Het verbaasde me voor deze certificatie te worden gevraagd, niet zozeer omdat ik twijfels had met betrekking tot mijn kennis en expertise op mijn vakgebied maar vanwege mijn leeftijd. Ik zit nu eenmaal toch al aardig tegen mijn pensioen aan te hikken, al had ik op het moment dat het verzoek kwam nog twee jaar te gaan. Hoe dan ook, ik ben nog steeds wel ambitieus genoeg om die certificatie te willen halen, en daarvoor moest ik een aantal verplichte cursussen doen die allemaal afsluiten met een examen. En waar je normaal gesproken voor all deze cursussen slaagt met een scoringspercentage van tachtig procent moest het resultaat voor deze certificatie helemaal foutloos zijn.

Het is door omstandigheden niet gelukt om het in het eerste halfjaar allemaal af te ronden maar ik heb in juli alle vijf de cursussen gehaald, waarna ik nog door twee interviews heen moest. Het eerste was met twee Technical Authorities van hetzelfde niveau als waarvoor ik me wilde kwalificeren, het tweede met de regionale “baas” van de TA’s. Dat laatste interview was vandaag en het resultaat was voor mij positief, wat betekent dat ik officieel geregistreerd ga worden als Technical Authority level II. En dat op mijn ouwe dag…

En weer naar de tandarts

Riet en ik gaan trouw regelmatig naar de tandarts, niet precies ieder half jaar maar om de zeven, acht maanden toch zeker. We zitten sinds onze terugkeer van de Filipijnen in 2015 bij een tandartsenpraktijk aan de Groen van Prinstererweg in Katwijk. Meteen bij terugkomst zijn we gaan kijken naar een nieuwe tandarts want met de tandarts waar we sinds ons trouwen kwamen waren we de laatste tijd niet meer zo erg blij. Inmiddels is de goeie man al gepensioneerd dus we hadden toch op termijn naar een andere tandarts moeten uitkijken.

Mijn persoonlijk probleem met onze vorige tandarts was dat hij me jarenlang heeft laten lopen met een dwarsgegroeide verstandskies die op een gegeven moment was gaan ontsteken. Niet alleen moest die kies er door een kaakchirurg worden uitgeramd (bijna letterlijk want hij zat muurvast in mijn kaak) maar ook de naastliggende kies was dusdanig aangetast dat die niet meer te redden was. Bovendien heeft die operatie nog een lange en zeer pijnlijke nasleep gehad omdat de wond niet goed schoongemaakt was en is gaan ontsteken. Uiteindelijk heeft een kaakchirurg op de Filipijnen (want daar woonden we op dat moment) me van het probleem verlost.

Dat laatste was wel een goeie eye-opener want daarvoor gingen we nog braaf in Nederland naar de tandarts als we over waren, maar nu besloten we gewoon naar de tandarts op de Filipijnen te gaan. Er zat een prima praktijk vlak bij ons huis en daar zijn we de rest van ons verblijf daar klant geweest, wat voor zowel Riet als voor mij overigens mede resulteerde in een grote hoeveelheid kronen…

Het bezoek vandaag verliep voor mij probleemloos, maar Riet kwam er minder makkelijk af. Ze had de laatste tijd regelmatig last van wat zij dacht dat een bijholte-ontsteking was, maar de tandarts constateerde wat anders: er was een kies met een ontstoken wortel die het probleem veroorzaakte. En er is blijkbaar ook niets aan te doen omdat er aan die wortels al een wortelkanaalbehandeling was uitgevoerd en de kies was daarna vastgezet met een schroef. Niet meer te redden dus, de kies moet eruit.

Riet kreeg ook nog wat om over na te denken, een brug of een implantaat om de lege plek op te vullen. Wat het ook wordt, het wordt allebei kostbaar… 

Nog meer medische aangelegenheden…

Vanmorgen had ik mijn halfjaarlijkse controle bij de oogarts in het Alrijne Ziekenhuis in Leiden. Ik ging daar op de fiets naar toe want ik mag officieel nog steeds geen auto rijden omdat ik pas aanstaande donderdag mijn rijbewijs kan ophalen. Het fietsen viel trouwens tegen, het was behoorlijk koud onderweg en ik moest twee keer omrijden vanwege wegwerkzaamheden.

Uiteindelijk kwam ik nog net op tijd aan bij het het ziekenhuis en ik was tot mijn verrassing vrij snel aan de beurt ondanks een redelijk volle wachtkamer. De controle viel ook mee want er werd alleen maar een oogdrukmeting gedaan en toen die een gunstig resultaat liet zien hoefde ik verder geen tests meer te doen en kon ik alweer naar huis.

’s Middags was het de beurt aan onze katten voor hun jaarlijkse medische controle bij de dierenarts aan de Langevaart. Positief was dat ze allebei flink afgevallen bleken te zijn en onze inspanningen daarvoor bleken nu dus toch effect te hebben, Monster was een halve kilo afgevallen en Abby zelfs bijna een kilo! Minder goed nieuws was dat ze allebei last hebben van ontstoken kiezen en die zullen operatief verwijderd moeten gaan worden. Ze zijn allebei inmiddels de tien jaar gepasseerd en volgens de dierenarts zijn tandproblemen dus te verwachten.

De afspraak voor de operatie is gelijk gemaakt, en we weten inmiddels al dat dit een kostbaar grapje gaat worden. En dat komt nog eens bovenop het niet misselijke bedrag wat we voor de controle moesten betalen, bijna honderdnegentig euro! Dat is in vergelijking met vorig jaar bijna een verdubbeling, die uiteraard na een verontwaardigde opmerking van Riet werd afgedaan met de gebruikelijke excuses zoals “Corona” en “Alles is duurder geworden”…

50 jaar Uriah Heep

Deze datum staat al maandenlang in mijn agenda want vanavond was het langverwachte concert van Uriah Heep in het Utrechtse Tivoli Vredenburg theater. Nadat twee jaar geleden tot mijn zeer grote teleurstelling het optreden van de band op het Haringrock Festival in Katwijk vanwege Corona niet doorging was dit de eerste gelegenheid om ze weer te zien. Het optreden was onderdeel van de jubileum-tour van het 50-jarig bestaan van de band, die eigenlijk dus twee jaar geleden had moeten plaatsvinden en in feite is het dus al 52 jaar geleden dat de band werd opgericht.

Voor mij was het meer dan zevenenveertig jaar gelden dat ik ze voor het eerst heb gezien, dat was op 6 juni 1975 in het Rotterdamse Ahoy. Van de band die ik toen zag zijn inmiddels vier van de vijf leden overleden: zanger David Byron al in 1985, drummer Lee Kerslake helaas een paar jaar gelden aan kanker en toetsenist Ken Hensley en bassist John Wetton nog niet zo heel lang geleden. Het enige originele overgebleven bandlid is gitarist Mick Box die nog steeds het middelpunt is van de huidige samenstelling.

En wat een geweldig optreden was dit weer! Er was geen voorprogramma, de band deed in plaats daarvan zelf een (min of meer) akoestische set die het publiek al flink opwarmde, en het enthousiasme waarmee daarna het elektrische gedeelte werd uitgevoerd sloeg ook onmiddellijk over op de zaal. Er waren een stuk of twee nummers die van mij niet hadden gehoeven (“Free me” en “Free and Easy” zijn nummers van de elpee “Innocent Victim” die ik persoonlijk het liefst zou vergeten) maar de rest klonk alsof ze nog aan het begin van hun carrière staan.

Wat een energie en wat een inzet nog steeds, en dat terwijl Mick Box inmiddels de respectabele leeftijd van 75 jaar heeft bereikt! Ik denk altijd stiekem bij mezelf als ik weer eens naar een concert ga dat ik het voor gezien ga houden als ik merk dat de tand des tijds begint toe te slaan, maar daar was absoluut nog steeds geen sprake van. Sterker nog, het ziet er beslist niet naar uit dat dat binnenkort gaat gebeuren want er staat weer een nieuw album klaar om uit te komen en hopelijk gaat er dan weer een tournee volgen.

Ik voor mij kan niet wachten op het volgende concert!

Dagje vrij voor de vakantie

Er was wat verwarring bij Riet eerder deze week over het vertrek van ons aanstaande weekje weg naar Lissabon, de hoofdstad van Portugal. Riet was namelijk in de veronderstelling dat we vandaag al zouden vertrekken terwijl dat toch echt pas morgen is. Ze was lichtelijk teleurgesteld, blijkbaar had ze zich in de datum vergist of ze had gewoon de documentatie niet goed gelezen. Ikzelf had vandaag alvast een dagje vrij genomen, niet alleen om bij te komen van het Uriah Heep concert van gisteravond maar ook omdat er nog het een en ander moet gebeuren voordat we morgen vertrekken.

Een van de dingen die ik vandaag deed was een bezoek brengen aan de kapper en even gedag zeggen bij mijn moeder. Vanmiddag hebben Riet en ik een begin gemaakt met het pakken van onze koffers, iets wat eigenlijk door onze veelvuldige reiservaring eigenlijk zo gebeurd was. En dan was er nog een laatste karweitje, het wegbrengen van onze katten naar hun logeeradres, bij Robin en Astrid.

De afgelopen jaren brachten we onze katten altijd naar een kattenopvang als we op vakantie gingen, maar dat is wat lastiger geworden toen een jaar of drie geleden de opvang in Warmond dicht ging. We vonden een prima alternatief, maar dat was in Roelofarendsveen en dat is niet echt in de buurt. We waren dus blij met het aanbod van Robin en Astrid om de katten voor het weekje bij hun onder te brengen, en hopelijk gaat dat goed. De katten kende ze natuurlijk dus alleen het huis zal onbekend voor ze zijn.

Zoals verwacht ging het wegbrengen met veel gepiep en gemiauw (het was tenslotte al de tweede keer deze week dat we ze in de reismanden in de auto meenamen) maar na aankomst gingen ze al snel op onderzoek uit. Abby snuffelde al meteen in de huiskamer rond, Monster was zoals verwacht hoofdzakelijk bezig met het zoeken van een veilig plekje waar ze zich kon verschuilen. Ze vonden overigens al snel een plekje op het logeerbed op zolder:

Riet en ik zijn benieuwd hoe het ze zal vergaan de komende week…

Vertrek naar Lissabon

Vandaag zijn we vertrokken voor een zeven-daagse Stedentrip naar Lissabon, de hoofdstad van Portugal. Het verslag van deze trip kun je lezen via de optie “Vakanties” op het Menu op de beginpagina van deze site.

Update van de overkant (13)

Het bouwproject aan de overkant begint zijn voltooiing te naderen. De huizen en de appartementen zijn klaar en in de meeste gevallen heeft de oplevering al plaatsgevonden. Wat alleen nog steeds niet klaar is is de infrastructuur rond de huizen.

Met name aan de overkant ligt er voor de huizen nog steeds geen straat, en dat betekent dat de huiseigenaren hun auto’s ergens anders in de wijk moeten parkeren en dat geeft veel overlast voor alle bewoners. Er is niet veel begrip voor de situatie want er lijkt met name voor wat betreft het werk aan die straat niet zoveel te gebeuren. In de week voordat wij naar Lissabon gingen is er niet veel meer gedaan dan wat egaliseringswerk en de stenen werden aangeleverd. We dachten dan ook dat het werk wel klaar zou zijn als we zouden terugkomen na ons weekje vakantie, maar dat bleek zoals uit de foto blijkt niet het geval.

Het fietspad voor het appartementengebouw is inmiddels wel doorgetrokken vanaf het al bestaande pad tot aan het bruggetje verderop, maar ook dat houdt abrupt op achter de blauwe containers die op de foto iets rechts van het midden te zien zijn. Of er nou vanwege de herfstvakantie niet gewerkt wordt is niet helemaal duidelijk maar dat het allemaal erg traag gaat is wel duidelijk…

Aanstaand jubileum

Vanmorgen vond ik tot mijn verrassing een mailtje in mijn werk-inbox van Personeelszaken met daarin alvast een felicitatie met mijn aanstaande jubileum: ik ben op 1 januari aanstaande vijfentwintig jaar werkzaam bij Shell. Eigenlijk is dat al veel langer, want ik ben er op 1 januari 1990 begonnen, maar toen werkte ik nog bij Inter Access en werd ik ingehuurd door Shell. Na daar acht jaar te hebben gewerkt vroeg mijn toenmalige Shell-baas of ik geen zin had om in vast dienst te komen, en dat heb ik gedaan, iets waarvan ik tot op heden geen spijt van heb gehad.

In het mailtje van Personeelszaken stond dat ik een cadeau uit mocht zoeken en ik ben gelijk gaan kijken bij het aanbod. Dat was wat ik al wel had verwacht, maar er zat voor mij niets van mijn gading bij. Het punt is dat ik de gouden dasspeld, de gouden manchetknopen en het horloge al heb gekregen bij eerdere jubilea, dus bleef er als keuze niets anders over dan de cadeaubon. Ook niet verkeerd natuurlijk want dan kan ik zelf wat uitzoeken.

Er werd ook nog melding gemaakt van andere voordeeltjes die gekoppeld zijn aan het 25-jarig jubileum, en die blijken een stuk interessanter te zijn dan het cadeautje. Ik kan namelijk kiezen uit een feestje voor mijn collega’s of vier extra vrije dagen, want vanwege het feit dat vrijwel al mijn directe collega’s in andere landen zitten is dat eigenlijk een no-brainer: doe mij die extra vrije dagen maar. En het schijnt dat ik ook nog eens een extra maandsalaris krijg uitgekeerd, en als ik het goed heb geïnterpreteerd is dat zelfs netto.

Kijk daar wordt ik toch wel vrolijk van, zulk nieuws…

Half dagje Rijswijk

Ik ben door omstandigheden al een tijdje niet meer op het kantoor in Rijswijk geweest dus besloot ik vandaag weer eens ouderwets naar het werk te gaan. Omdat het herfstvakantie was deze week was het rustig op de weg en ik was dan ook behoorlijk vroeg op kantoor, waar ik na de nog vrijwel lege parkeergarage ook een vrijwel leeg gebouw aantrof.

Nou is dat vrijwel altijd zo omdat ik nou eenmaal een vroege starter ben en de meeste mensen later binnen druppelen, maar vandaag gebeurde dat niet. Op een paar collega’s van een ander team na die gebruik maken van de andere kant van de grote ruimte waar wij normaal gesproken zitten bleef het vrijwel leeg en geen enkele van mijn collega’s kwam opdraven. Zelfs mijn vaste maat was er vandaag niet, wat ik achteraf had kunnen weten want die heeft nog jonge kinderen en zal ongetwijfeld ook vakantie hebben genomen deze week.

Het was dus wel heel erg rustig vandaag en aangezien de enige reden voor mij om naar kantoor te gaan het contact met mijn collega’s is vroeg ik me af wat ik er eigenlijk deed. Ik was ook nog eens vergeten brood mee te nemen dus ik hield het rond het middaguur voor gezien en ben terug naar huis gereden waar ik de rest van de dag heb gewerkt.

Nu weet ik dat veel van mijn collega’s liever naar het kantoor in Den Haag gaan dan naar Rijswijk (wat op dit moment overigens nog steeds onze officiële standplaats is) maar zolang het parkeerbeleid daar niet is aangepast heb ik daar weinig zin in. Ik kan daar niet zomaar de parkeergarage in en dat is als je zoals ik met de auto komt toch een probleem. Hopelijk gaat dat wel worden opgelost als we officieel gaan verhuizen naar Den Haag, wat volgens de laatste berichten eind november zou moeten gaan gebeuren.

Onverwachte bezoeker

Afgelopen weekend werden we verrast met een cadeautje van Robin. Hij had een Ring deurbel met camera gekregen maar omdat hij er al een had kregen wij het tweede exemplaar. Zo’n deurbel werkt in combinatie met je telefoon via Wifi en daardoor kun je ook zonder naar de deur te lopen of als je niet thuis bent zien wie er voor de deur staat. Je kunt dan ook via een ingebouwd geluidssysteem met de persoon in kwestie praten, wat erg handig kan zijn. Het werkt met bewegingssensoren dus er kan in principe niemand meer ongemerkt voor  je deur rondscharrelen.

Het kostte wat tijd om de juiste instellingen te vinden en in te stellen, met name voor wat betreft het gebied waarbinnen wordt gereageerd. In eerste instantie reageerde de bel bijvoorbeeld al als er een vrachtwagen over de weg voorbij kwam rijden of wanneer de buren op hun eigen erf liepen, maar na wat “fine-tuning” is dat nu opgelost. De instellingen zijn nu zodanig dat er zelfs een pakketje in de handen van een pakketbezorger wordt herkend en dat levert dan op je telefoon de specifieke boodschap op dat er iemand met een pakketje voor de deur staat.

Maar vandaag werden we verrast met een wel hele merkwaardige bezoeker. Mijn telefoon ging af en toen ik op het scherm keek zag ik op het schermpje deze bezoeker zitten en vervolgens wegvliegen…

Dagje Haarlem

Riet vroeg afgelopen week hoeveel vrije dagen ik eigenlijk nog had staan, met name omdat ik dit jaar nog nauwelijks dagen heb opgenomen. Afgezien van het weekje Lissabon was dat af en toe een dagje hier en daar maar geen langere periode. Nu is je saldo aan vrije dagen altijd interessant om te weten maar in mijn geval zeker. Ik heb in feite nog maar iets van anderhalf jaar te gaan tot aan mijn pensionering en ik wil zeker van mijn vakantiedagen gebruik gaan maken. Met name het aantal spaardagen wat ik de afgelopen jaren in een speciaal potje heb ondergebracht was vermoedde ik inmiddels aardig opgelopen.

En jawel hoor, het bleek dat ik alles bij elkaar tot aan het einde van dit jaar nog meer dan 51 dagen heb staan! En daar komen er volgend jaar behalve het reguliere aantal (ik meen iets van 39) ook nog eens vier extra bij vanwege mijn vijfentwintig-jarig jubileum. Ik heb dus gelijk maar de laatste drie weken van december vastgezet als vakantie, en daarnaast ga ik de komende weken af en toe maar eens gewoon een dag of wat vrij nemen, en de eerste was vandaag.

Ik had al in mijn hoofd om een keertje naar Haarlem te gaan om voor wat kleren te shoppen, met bovenaan het lijstje een nieuwe winterjas. Riet was ook meteen enthousiast en zo vertrokken we halverwege de ochtend richting Haarlem.

We vinden dat sinds een paar jaar een leuke stad om te winkelen, ten eerste omdat er een grote en makkelijk bereikbare parkeergarage is aan de rand van het centrum en ten tweede omdat het winkelaanbod alles biedt wat je maar nodig zou kunnen hebben. 

We vonden wat we nodig hadden in precies de winkel waar ik had had verwacht (we hoefden dus niet te zoeken), en vanwege het aangename weer konden we zelfs lunchen op een terrasje in een smal winkelstraatje. En wat we in deze tijd ook hadden verwacht, we zagen de pepernotenwinkel waar we, net als in voorgaande jaren, weer flink hebben ingeslagen…

Afstamming van Vikingen…

Voor het probleem met mijn twee middelste vingers aan mijn rechterhand werd ik twee maanden geleden door een traumachirurg doorverwezen naar een fysiotherapeut. De diagnose was dat de stijfheid veroorzaakt werd door littekenweefsel, ontstaan door wat waarschijnlijk interne kneuzingen aan beide vingers waren, opgelopen als gevolg van mijn fietsongeluk eind mei. Ik had al twee bezoeken achter de rug waarbij me oefeningen met de rechterhand werden opgedragen, en vandaag was het derde bezoek om te kijken of er vooruitgang is.

Gelukkig bleek dat inderdaad het geval. Zelf had ik al gemerkt dat de pijn bij bepaalde buigingen van de gewrichten vrijwel helemaal weg is en ik kan nu ook beide vingers verder buigen dan twee maanden geleden. De oefeningen lijken dus wel te helpen, maar ik werd weer gewaarschuwd dat hoewel er nog wel ruimte is voor verbetering dat ik er rekening mee moet houden dat de functionaliteit in beide vingers nooit meer helemaal terug komt. Ook zal de verbetering een langzaam proces zijn, maar ook daar was ik al voor gewaarschuwd.

Daarnaast constateerde de fysiotherapeut een bepaalde verdikking in de palmen van mijn beide handen. Het verschijnsel is bekend onder de naam Dupuytren en dat is een verdikking van bindweefsel in de handpalmen die er op den duur voor kan zorgen dat je je vingers minder ver kunt strekken. Het komt blijkbaar redelijk veel voor en het hoeft lang niet altijd voor problemen te zorgen, dus daar hou ik me maar aan vast.

Wel een interessant detail is dat dit verschijnsel erfelijk schijnt te zijn en veel voorkomt bij mensen die afstammen van Vikingen, en blijkbaar stam ik daar dus van af…

Eindejaarsgesprek

Het was weer zover vandaag, het eindejaarsgesprek met mijn baas. Het bedrijf hecht daar heel erg aan, en voor mij als werknemer is het altijd interessant omdat de uitkomst je jaarlijkse bonus bepaald. Tot een paar jaar geleden kreeg je ook een soort van rapportcijfer wat de hoogte van je bonus bepaalde, maar van dat systeem zijn ze afgestapt. Nu krijg je alleen nog een beoordeling op basis van vier categorieën die ruwweg overeenkomen met onvoldoende, voldoende, ruim voldoende en uitstekend.

Over het algemeen wordt de categorie “uitstekend” niet vaak uitgedeeld, in mijn geval val ik vrijwel altijd in de categorie “ruim voldoende”. Dat deel van het gesprek is meestal gauw klaar, en dan is er voor mijn verder niet zoveel meer te bespreken want een groot deel van het gesprek gaat normaal gesproken over je toekomstige plannen, hoe je jezelf wilt ontwikkelen in het bedrijf. Voor mij is dat al een paar jaar niet relevant meer want gezien mijn steeds dichterbij komende pensioen heb ik niet zoveel carrièreplannen meer. En gelukkig maakt mijn huidige baas (net als de vorige trouwens) daar geen punt van.

We hebben dus hoofdzakelijk een gezellig praatje gehad over toekomstige vakantieplannen, maar er was toch nog een verrassing: mijn collega Ayaz en ik krijgen voor de cursus die we anderhalve maand geleden hebben gegeven in Chennai een zogenaamde Special Recognition Award, oftewel een speciale bonus. Blijkbaar hebben we daar toch iets goeds gedaan…

Zaterdagochtend ritueel

Iedere zaterdagochtend ben ik van plan om uit te slapen maar het komt er nooit van: ondanks dat de wekker niet afloopt word ik gewoon voor zeven uur wakker en dan ben ik ook klaarwakker. De katten vinden dat uiteraard geen probleem want als ik zou uitslapen moeten ze langer op hun ontbijt wachten.

Als ik mijn dagelijkse plichten heb gedaan (katten eten geven en medicijnen innemen) maak ik een bakkie koffie voor mezelf, ga in mijn makkelijke stoel zitten met mijn iPad en besteed de eerste uren van de dag aan leven van een boek. Lekker dat ik dat ongestoord kan doen tegenwoordig, alhoewel…

Niet lang nadat ik ben gaan zitten komt vrijwel altijd eerst Abby die op schoot springt en zich daar nestelt, en even later volgt ook Monster die zich er op de een of andere manier ook bij wurmt. Het lezen gaat daarna niet meer zo heel makkelijk maar och, wat doe je eraan…

Nieuwe afvalbakken

De gemeente Katwijk, waar Rijnsburg tegenwoordig ook bij hoort, is bezig met allerlei herzieningen ten aanzien van het ophalen van huisafval. Vorig jaar kregen we al een bericht dat er een nieuwe afvalbak bij zou komen naast de bakken voor tuin- en restafval die we al hebben, en we kregen zelfs enige inspraak in het kiezen wat voor soort bak dat dan zou worden. De meerderheid had blijkbaar gekozen voor een bak voor plastic afval dus dat was wat we zouden krijgen. Daarnaast worden onze bestaande bakken vervangen en krijgen we in ieder geval voor het restafval een kleinere bak en moeten we voor het gen daarvan gaan betalen.

Blij zijn we niet, want behalve betalen voor wat ik een taak van de gemeente vind waar we al voor betalen via de gemeentelijke belastingen krijgen we dus nu drie bakken voor de deur. Of eigenlijk zelfs vier, want we hebben al twee groenbakken voor het GFT afval want zeker ’s zomers hebben we best veel tuinafval door snoei- en maaiwerk. We weten nog niet zeker of we in de nieuwe situatie ook weer een extra groenbak kunnen aanvragen maar als dat mogelijk is gaan we dat zeker doen, en dan hebben we dus vier bakken voor de schuur staan.

Een paar weken geleden kregen we een brief van de gemeente met twee stickers, een voor een restafvalbak en een voor een groenbak (voor ons één groenbak-sticker te weinig dus). Op de stickers en in de brief stond wanneer we de bakken inclusief de sticker op het deksel buiten moesten zetten, zodat ze geleegd konden worden en daarna opgehaald. Tegelijkertijd zouden we dan vervangende bakken krijgen.

Vanavond hebben we onze twee groenbakken op de “afwerkplek” gezet (ik heb zelf maar een sticker geprint voor de tweede bak) en als het goed is worden alle bakken dus na het reguliere legen morgenochtend opgehaald. En dan maar afwachten wat voor bak of bakken we terugkrijgen.

De Klucht van de Afvalbakken

Toen we nog in Manila op de Filipijnen woonden schreef ik regelmatig blogs naar aanleiding van voor ons Nederlanders onbegrijpelijke gebeurtenissen. Veel van die gebeurtenissen waren vanuit ons Westerse perspectief komisch en daarom noemde ik die blogs ook altijd “Kluchten”.

Eenmaal terug in Nederland realiseerden we ons al snel dat gebeurtenissen die op de Filipijnen leidden tot het schrijven van een Klucht ook hier af en toe heel goed mogelijk was, en niet zelden heeft dat te maken met de Overheid. De bureaucratie in Nederland is inmiddels legendarisch en de halsstarrigheid waarmee daaraan vast wordt gehouden en de komische situaties die dat soms oplevert zorgen ervoor dat ik ook hier zulke blogs kan schrijven.

Vandaag bijvoorbeeld was er weer zo’n geval, en deze is gerelateerd aan de nieuwe afvalbakken waarover ik gisteren schreef. Zoals gewoonlijk hadden we onze groene afvalbakken gisteravond buiten geplaatst om vanmorgen vroeg geleegd te worden, maar zoals gezegd waren ze deze keer van een sticker voorzien want ze zouden worden opgehaald om te worden vervangen. Het legen is gebeurd maar het ophalen niet, om de een of andere reden staan op de hele Bankijkerweg nog verschillende parkeerplekken vol met groene bakken.

En wat betreft de nieuwe bakken, die zijn wel vandaag bezorgd. Alleen, niet de nieuwe groene GFT bakken maar een vervangende (kleinere) restafval bak en een bak met een oranje deksel voor het plastic afval. Maar we hebben allemaal onze huidige restafval bakken nog, want die zijn nog niet ingezameld.

We hebben nu dus twee restafval bakken maar geen GFT bak meer. Waar we nu met ons GFT afval naar toe moeten is niet duidelijk, maar de algehele consensus is dat we dat dan voorlopig maar gewoon in de restafval bak gooien, dus daar gaat de goede gewoonte om het afval beter te scheiden…

En die plastic-afval bak met het oranje deksel? Riet heeft gezien dat die pas vanaf 1 januari gaan worden geleegd, dus die is voorlopig helemaal nutteloos. Goeie actie, Gemeente Katwijk!