En weer een dag zonder onze Irakese collega’s. Vanmorgen kwamen er berichten binnen dat de blokkades in de stad nog omvangrijker waren dan de vorige dag en opnieuw was het voor de lokale bevolking vrijwel onmogelijk de stad te verlaten. Alweer een vrijwel leeg kantoor dus vandaag en weer erg rustig op het hele fabrieksterrein. De meeste blokkades en de demonstraties verlopen overigens redelijk vreedzaam alhoewel de oproerpolitie af en toe ingrijpt op belangrijke knooppunten.

Vannacht zijn er een paar flinke onweersbuien geweest en is er de nodige regen gevallen. Zelf ben ik overal doorheen geslapen, ik hoorde van andere mensen dat ze er midden in de nacht wakker van waren geworden maar ikzelf merkte het pas toen ik vanmorgen overal flinke plassen zag liggen. Ook in de loop van de dag viel er wat regen en was er ook nog een enkele onweersbui. Het veranderende weer was ook merkbaar aan de temperaturen, het voelde met name in de avond flink koeler aan.

Sinds vanmiddag zit ik weer op mijn gebruikelijke werkplek. Een van mijn collega’s die vandaag arriveerde vanuit Dubai heeft vanwege zijn betrokkenheid bij de renovatie van een paar maanden geleden nog steeds een set met reservesleutels van alle deuren en hij kon dus de deur van onze kamer openmaken.

Erg prettig, want nu kan ik weer bij mijn ladenblok zodat ik spullen kan opbergen die ik anders heen en weer moet blijven slepen tussen mijn kamer en het kantoor…

De afgelopen weken zijn weer omgevlogen en aanstaande maandag vertrek ik alweer uit Basrah naar Dubai. Vanmorgen kreeg ik dan ook het bekende bericht van luchtvaartmaatschappij Emirates dat ik gelegenheid had om online in te checken. Dat vind ik altijd prettig, dan kun je eventueel je stoel nog wijzigen en je kunt je Boarding Pass downloaden of uitprinten. In mijn geval is het uitprinten want op de luchthaven van Basrah worden nog geen elektronische Boarding Passes geaccepteerd, en bovendien moet je voordat je überhaupt het luchthaventerrein op mag minstens twee keer je Boarding Pass laten zien.

Dat is nu dus allemaal geregeld, maar ik houd nog steeds de dagelijkse rapporten van onze beveiliging goed in de gaten. Vooralsnog is het nog steeds rustig in Basrah, er waren gisteren vier kleine demonstraties met enkele tientallen demonstranten en dat is niets om je zorgen over te maken. Bovendien werd er melding gemaakt van grote aantallen oproerpolitie die overal aanwezig zijn, en mogelijk draagt dat ook bij aan de relatieve rust.

In de hoofdstad Bagdad was het gisteren nog steeds onrustig. Het dodental als gevolg van de demonstraties is inmiddels opgelopen tot bijna honderd waaronder ook zes politieagenten wat bewijst dat ook de demonstranten zich inmiddels wat geweld betreft niet onbetuigd laten. De meeste slachtoffers schijnen trouwens gevallen te zijn in andere steden dan Bagdad waar het vandaag volgens de laatste nieuwsberichten redelijk rustig is.

Tenslotte voor vandaag even een foto’tje gemaakt vanuit de bus, wachtend op vertrek naar het fabrieksterrein. Je ziet de een gedeelte van de rij barakken aan de noordkant van het KAZ kamp. Mijn kamer is hier overigens niet (die zit in een van de twee gebouwen met twee verdiepingen kamers, aan de andere kant van het kamp), maar ik heb tijdens mijn eerste verblijf hier een week een kamer gehad in de op een na achterste barak op de foto:

We houden op dit moment met grotere aandacht dan normaal het nieuws in de gaten want het gaat nu niet alleen meer over Brexit maar ook over de onrust die op dit moment heerst in Irak. Ook in de Nederlandse kranten heeft daarover al het een en ander gestaan dus tijd om even een update vanuit KAZ te geven.

Allereerst, wij merken op dit moment nog helemaal niets omdat de hevige onlusten die op het nieuws te zien zijn geweest plaats vonden in de hoofdstad Bagdad, en dat is hier vierhonderd kilometer vandaan. Het gaat er daar behoorlijk heftig aan toe en er zijn ook slachtoffers gevallen want de oproerpolitie schiet met daar scherp. De betogingen zijn allemaal gericht tegen de enorme corruptie in dit land en ook tegen de werkloosheid die op dit moment iets van vijfentwintig procent is.

Vanmorgen lieten de rapporten van onze beveiliging voor het eerst zien dat de betogingen nu ook over lijken te slaan op Basrah. Gisteren is er (naast de gebruikelijke kleine dagelijkse betogingen van een paar man) een betoging in het centrum geweest van een paar honderd man die overigens vreedzaam verliep. De oproerpolitie had uit voorzorg een aantal wegen afgesloten maar hoefde niet in te grijpen.

Wij zijn uiteraard allemaal benieuwd of nu ook in Basrah de betogingen gaan toenemen, in aantal en in hevigheid. Vorig jaar zomer was de situatie in de stad vergelijkbaar met wat er nu in Bagdad gebeurd maar dit jaar was het tot nu toe rustig. Maar nu lijkt er dan toch ook in Basrah een einde te komen aan die relatief rustige periode. Er zijn geen aanwijzingen dat het de oliebedrijven (en dus ook ons bedrijf al zijn wij van het gas) gaat bereiken, maar we hebben al wel bericht gekregen dat onze beveiliging de situatie goed in de gaten houdt.

We zitten hier in principe veilig en we maken ons dan ook niet echt druk over die demonstraties, maar wat wel verontrustend is dat het zou kunnen overslaan naar de luchthaven, net als vorig jaar. En verstoring van het vliegverkeer kan ik nou net effe niet gebruiken want aanstaande maandag is mijn vertrekdag. Duimen dus maar…

De lokale bevolking verwelkomde die bewolking want ze smachten volgens eigen zeggen naar regen. Het weerbericht geeft aan dat ze daar voorlopig niet op hoeven te rekenen, als de Weer App gelijk heeft dan zie ik deze shift geen regen want tot aan volgende week woensdag staat er alleen een zonnetje.

We hadden vandaag een ander bijzonder verschijnsel wat weliswaar niks met het weer te maken had maar wat wel degelijk invloed had op de temperatuur. De flares van het affakkelen van gas waren vandaag extreem groot en er werkten drie van de torens met die hoge intensiteit. De vlammen waren zo groot dat zelfs op ruim een kilometer afstand (zo ver staan ze ongeveer af van het terrein waar de kantoorgebouwen staan) hun warmte voelbaar was.

De foto is niet zo heel best maar laat wel een beetje zien hoe groot die flares vandaag waren. Alsof we hier bijverwarming nodig hebben…

De zomer loopt ook hier in het zuiden van Irak op zijn eind, en dat is duidelijk merkbaar doordat de temperaturen zowel overdag als ’s nachts een stuk lager zijn dan tijdens mijn vorige shift. De middagtemperatuur is op dit moment een graad of vijfenveertig en hoewel dat nog steeds behoorlijk heet is is dat toch al een stuk lager dan de tweeënvijftig graden die we een paar weken geleden nog regelmatig hadden. Ook ’s nachts gaat de temperatuur omlaag en dat is ’s morgens vroeg al te merken want dan voelt het zelfs al fris aan. Hoewel, het is dan met vijfentwintig graden voor Nederlandse begrippen nog steeds heerlijk warm maar de wind zorgt ervoor dat het toch koeler aanvoelt.

Ook worden de dagen korter. ’s Morgens vroeg als ik naar het restaurant loop voor het ontbijt is nog vrijwel donker, en zelfs daarna op weg naar het fabrieksterrein is de zon nog niet boven de horizon uitgekomen ook al is het dan al wel redelijk licht. Ook ’s avonds op de weg terug naar het kamp lopen we al in de eerste schemering want dan is de zon net onder. Tijdens mijn volgende shift in november zal het ongetwijfeld zowel ’s morgens als ’s avonds helemaal donker zijn tijdens de wandelingen naar kantoor en terug.

Toch heeft zo’n ochtendwandeling in het eerste licht wel wat want ik word onderweg begeleid door een koor van vogeltjes, hoofdzakelijk mussen. En met name aangekomen bij de kantoorgebouwen achter de fabriek is het een gezang van jewelste want daar staan de meeste bomen en daar zitten dus ook de meeste vogels. Op de foto, gemaakt vlak bij het IT gebouw waar ik werk, zie je dat er rond de kantoorgebouwen veel groen is met de nodige bomen. Dat komt uiteraard omdat er hier bewatering is, wat beslist nodig is om iets groens te laten groeien hier en de vogels komen behalve op het groen dus ook op het water af.

Als je op de foto klikt krijg je de grote versie ervan te zien. In het midden zie je een stuk van dat voetpad wat maar niet af komt, rechts zie je het fabrieksterrein en de weg die naar het midden loopt is de weg terug naar het kamp.

Over wandelen gesproken, sinds twee dagen mis ik mijn vaste wandelmaat Ian. Die voelde zich al een paar dagen niet zo lekker en hij is dan ook even langs de kliniek in het kamp gelopen. De dokter vond het verstandig als hij een poosje rustig aan zou doen en daar vallen zelfs de dagelijkse wandelactiviteiten onder. Dat betekent voor mij een poosje geen wandelmaat meer tussen de middag en ’s avonds…

Het is de laatste dagen bar en boos met het affakkelen, en daarnaast draait de wind ook nog voortdurend zodat we in het kamp en op het fabrieksterrein ook te maken hebben met de stank. Vanmorgen vroeg waaide de wind nog uit het noorden zodat de rook van ons weg waaide, maar toen ik naar het kantoor wandelde zag ik hoe de rook van de flares zich als een deken uitstrekte zover als ik kon zien:

Vanavond waaide de wind uit het oosten en dus recht onze kant op. Wandelend naar het kamp zagen we de rook vanaf de flares onze kant op komen en ging diezelfde deken van dikke zwarte wolken dus recht over ons heen:

Erg gezond is dit vast niet, maar ach, thuis zit ik ook in de (sigaretten)rook…

Binnenkort wordt Arba’een weer gevierd, de dag aan het einde van de veertig dagen durende periode van rouw om het martelaarschap van Hussein, de kleinzoon van de profeet Mohammed, te herdenken. Dit jaar valt deze dag op zondag de 20e oktober en dan vindt weer de grootste samenkomst ter wereld plaats in de Iraakse stad Karbala.

Het viel me bij terugkomst op kantoor op dat veel van de vrouwen opeens allemaal helemaal in het zwart gekleed gingen. Dat was op zich merkwaardig omdat ze zich normaal gesproken behoorlijk modieus kleden met fleurige hijab’s en rokken tot net over de knie, maar die kleren zijn nu dus vervangen door rokken of jurken tot over de enkels en alles helemaal zwart. Nu ga je niet zomaar vragen waarom dat is maar ik vermoedde al wel dat er iets speciaals aan de hand is maar ik hoorde al snel van een collega dat het is in verband met de rouwperiode voorafgaand aan Arba’een.

Niet alle vrouwen doen er overigens aan mee zag ik, en het is ook inderdaad vrijblijvend. Mogelijk wordt er zo hier en daar toch wat druk uitgeoefend door familie maar dat weet je natuurlijk nooit.

Hoe dan ook, als je meer wilt weten over Arba’een moet je mijn blog van 19 oktober vorig jaar maar even lezen of kijken op Wikipedia.

Het stonk trouwens behoorlijk vandaag en zoals gewoonlijk was de reden weer dat de weinige wind die er was in de verkeerde hoek zat. Wind uit het oosten of zuid-oosten betekent altijd dat de zwarte rookwolken van het affakkelen over het kamp en de fabriek komen en dat zorgt ervoor dat het ruikt naar verbrande dieselolie…

Langs de weg die loopt van het kamp naar het fabrieksterrein ligt geen voetpad en dat betekent dat als we naar kantoor wandelen dat we op de weg lopen of in de ongeplaveide strook ernaast. Dat is uit veiligheidsoogpunt niet echt wenselijk want er rijdt nogal wat verkeer op de weg, inclusief grote vrachtwagens, en ondanks dat er een streng gehandhaafde maximum snelheid is van twintig kilometer per uur is dat toch potentieel onveilig.

Er wordt daarom langs de weg die ligt tussen het fabrieksterrein en de kantoren een voetpad aangelegd zodat we in ieder geval alvast op dat stuk niet meer op de rijweg of in het zand hoeven te lopen. Het probleem daarbij is echter dat het aanleggen van dat voetpad nogal wat tijd in beslag neemt. De werkzaamheden waren al begonnen voordat ik hier aankwam in mei vorig jaar en het is nog steeds niet klaar. Ik zag er in de tijd dat ik hier was ook zelden of nooit mensen aan het werk en hoewel er af en toe wel wat vorderingen zichtbaar waren schoot het niet echt op. Sterker nog, het lijkt er nu op of ze achteruit aan het werken zijn want een deel van wat was aangelegd is de afgelopen weken weer afgebroken.

Het pad zelf moet een verhoogde betonnen strook worden met een overkapping. Het aanleggen van de betonnen strook alleen heeft al bijna een jaar geduurd maar er leek tijdens mijn vorige shift toch schot in te komen toen het werk aan de overkapping begon te vorderen. De palen en de dwarsliggers voor het “dak” stonden al een paar maanden maar twee weken geleden waren ze al tot halverwege klaar met de overkapping zelf. Eigenlijk verwachtte ik half en half dat het werk dus tenminste bijna klaar zou zijn bij terugkomst, maar dat is dus niet zo.

Op dit moment is de overkapping weer helemaal verwijderd en alle dwarsliggers zijn ook neergehaald. Verder zijn er stukken beton, speciaal aan de uiteinden, weer helemaal opengebroken. In plaats van dat het gereed is lijkt het er dus nu op dat het werk nog wel een tijdje gaat duren. Dit tot ongenoegen van ons management wat naar het schijnt de aannemer eindelijk eens de duimschroeven gaat draaien…

Altijd als ik na vier weken terug ben in KAZ kijk ik altijd even rond of er nog wat veranderd is. In het kamp was ik gauw klaar, dat zag er nog steeds hetzelfde uit zonder enige verandering, maar op kantoor was er wel het nodige nieuw.

Ten eerste is de renovatie zo goed als afgerond, het meeste werk is gedaan en de bouwvakkers zijn alleen nog bezig met wat afrondende werkzaamheden. En het moet gezegd, ziet er allemaal een heel stuk beter uit, met name door de keurig wit gestucte muren, de nieuwe deuren en het nieuwe zeil op de vloeren. De enige zorg is dat het snel weer achteruit zal gaan want de Irakezen zijn helaas in het algemeen niet echt genegen om wat netjes is ook zo te houden. Maar voorlopig mopperen we niet, zeker niet omdat we in het herentoilet onze handdroger weer terug hebben. Nu nog wc-papier, maar dat is misschien toch net nog teveel gevraagd…

Een aangename verrassing is dat de verwachte vliegenplaag, waar we vorig jaar om deze tijd erg veel last van hadden, lijkt uit te blijven. Het ziet er niet naar uit dat we daar nog last van gaan krijgen want het is toch al wat later in het seizoen, en dat is erg fijn. Vorig jaar rond deze tijd zat iedereen achter zijn bureau de hele dag naar vliegen te meppen en in het restaurant moest je met één hand eten om met de andere voortdurend de vliegen weg te jagen.

En verder is Russell weg. Russell was een beetje een “alternatieve” Australische collega die in het restaurant altijd kwam eten met van die wijde hippie-blouses aan en zijn iPad bij zich waarmee hij altijd apart ging zitten met een bord vol gezond eten. Ik kwam hem altijd in de fitnessruimte tegen want ik kan rustig zeggen dat hij er het strengste fitness regime op na hield van iedereen. Hij sportte iedere dag, waarbij hij minstens een uur bezig was met hardlopen (ook buiten in de hitte) en tussendoor dan de sportzaal binnenkwam om krachtoefeningen te doen. En dat allemaal terwijl hij toch zo te zien ook niet meer van de jongste was. Jammer dat ik hem geen gedag heb kunnen zeggen, maar zo gaat het nou eenmaal…

Dit is voor het eerst sinds ik in Irak werk dat mijn eerste werkdag niet een vrijdag maar een zondag is. Dat komt omdat ik deze keer mijn shift twee dagen heb verschoven in verband met het bezoek van onze Australische vrienden Pat en Howard de afgelopen week, ik heb het zo geregeld dat mijn vertrekdag samenviel met hun vertrekdag. Normaal gesproken zou zo’n verschuiving afhankelijk zijn van de medewerking van mijn back-to-back maar aangezien ik die op dit moment niet heb kan dat zonder problemen, zij het uiteraard met toestemming van mijn baas.

Het belangrijkste verschil zit hem erin dat de vrijdag en de zaterdag hier het weekend zijn en normaal gesproken heb ik dan ook twee rustige dagen om te beginnen. Alle Irakese collega’s zijn dan vrij en ik heb de tijd om rustig te acclimatiseren, mijn mail door te spitten en het werk wat er ligt te inventariseren. Dat ging deze keer dus niet op want het was vandaag de eerste werkdag van de week en die is altijd drukker (lees: rumoeriger) dan andere dagen, geen rustige start dus deze keer.

Toch had ik een redelijk relaxte eerste dag van mijn shift want het aantal mails wat er op me stond te wachten was een stuk minder dan verwacht. Omdat ik geen back-to-back had en er dus vier weken vrijwel niets van onze werkzaamheden was gedaan begon ik de afgelopen shifts meestal met tussen de twee- en driehonderd mails. Daar was ik dan al gauw twee tot drie dagen mee zoet, alleen al om ze allemaal door te nemen, maar deze keer waren het er nog geen zeventig. Dat komt omdat mijn collega Paul die in Dubai is gestationeerd had aangeboden om me in ieder geval wat werk voor zijn specifieke project uit handen te nemen en dat heeft hij blijkbaar heel goed gedaan. Ik vind het dan ook jammer dat onze samenwerking zo kort was want hij is inmiddels al weer weg.

Net als in Nederland worden de dagen hier ook al weer wat korter en dat was duidelijk merkbaar vanmorgen. Scheen het zonnetje tijdens mijn vorige shift al wanneer ik opstond, nu was het nog schemerig en kwam de zon net boven de horizon toen ik op weg ging naar het restaurant voor het ontbijt. Het is ook een stuk frisser, want was het tijdens mijn vorige shift nog veelal boven de vijftig graden ’s middags, nu komt de middagtemperatuur niet hoger dan 46 of 47 graden…

Er worden hier en daar op het terrein waar de kantoorgebouwen staan pogingen ondernomen om toch nog wat te laten groeien of het aanwezige groen er redelijk bij te laten staan. Daarvoor zijn er sproei-installaties aangelegd die overigens allemaal lekken als een gieter en maar spaarzaam aanstaan.

Bij een van de plekken waar we iedere dag langs lopen en waar geprobeerd wordt iets van gras te laten groeien ontstaat regelmatig door het sproeien plasjes water, wat veroorzaakt wordt door de keiharde grond waardoor het water maar langzaam wegzakt. Als we er ’s middags op weg naar huis langs komen dan zien we steevast een heleboel vogeltjes zitten bij het water. Ik probeer al weken om er een keer een foto van te maken maar telkens als we vlakbij genoeg komen dan vliegt het hele stel op. Gisteren is het zowaar een keer gelukt om een groepje op de foto te krijgen wat deze keer niet bij het water zit (er lagen geen plassen) maar in de schaduw van een van de weinige bomen.

Voor vandaag was er maar een ding belangrijk en dat was om de mail in de gaten te houden rond half drie ’s middags. Dan wordt het schema van de konvooien voor morgen rondgestuurd met de namen van iedereen die meegaat, en het is natuurlijk wel de bedoeling dat mijn naam vermeld staat bij een van de konvooien die naar de luchthaven gaan.

Dat bleek weer het geval (het gaat door een nieuw systeem tegenwoordig bijna nooit meer mis), het konvooi met mijn naam erbij vertrekt om kwart voor een. Ik hoef dus nu alleen nog maar vanavond mijn reistas in te pakken en morgen te zorgen dat ik op tijd bij de bus ben.

Eid al-Adha, in Nederland het Offerfeest genoemd, is het tweede eid-feest in de islam en is de viering om te gedenken dat de profeet Ibrahim bereid was zijn zoon te offeren voor God. Dit verhaal is hetzelfde verhaal als in de Christelijke Bijbel, met als verschil dat in de Koran de naam van de zoon niet wordt genoemd terwijl in de Bijbel Abrahams zoon Isaak wordt genoemd wordt. Het verhaal komt veelal overeen.

De islam kent in feite twee grote feesten, Eid al-Adha geldt als het grote feest terwijl Eid al-Fitr (in Nederland het Suikerfeest) het kleine feest wordt genoemd. Het feest van Eid al-Adha duurt vier dagen en valt op de 10e dag van de Hadj-maand, de maand waarin de Pelgrimstocht naar Mekka dient te worden gemaakt,

Op de eerste dag is er een extra gezamenlijk gebed, waarna er een preek is in de moskee waarbij iedereen zich in zijn mooiste, zo mogelijk nieuwe kleren moet steken. Het feest moet moslims eraan herinneren dat ze zo nodig alles moeten opofferen voor God naar het voorbeeld van Ibrahim (Abraham dus).

Wij hebben de komende week een hele rustige werkweek want onze Irakese collega’s zijn allemaal de hele week vrij om Eid al-Adha te vieren. Gisteravond vonden we in het restaurant op de tafels een brief met de mededeling dta er deze week geen huishoudelijke diensten zullen zijn. Dat betekent dat de kamers niet worden schoongemaakt, er geen handdoeken worden verschoond en geen bedden opgemaakt. Gelukkig gaat de wasservice wel gewoon door en dat komt best uit want ik heb nog een zak klaar staan voor morgen…

Het serieuze aftellen is nu overigens ook begonnen want ik heb nog maar drie dagen te gaan, vandaag meegerekend. Nou ja, ik ga waarschijnlijk woensdagochtend ook nog wel even langs kantoor maar dat is maar een paar uurtjes want ik verwacht dat we net na het middaguur naar de luchthaven vertrekken.

Er was vanmorgen voor het eerst deze shift bewolking te zien. Tot nu toe was er iedere morgen een stralend zonnetje te zien maar vandaag dus niet, al duurde het maar een uurtje na zonsopgang voordat de zon al weer volop scheen. De bewolking was min of meer onverwacht omdat normaal gesproken de wind daarvoor eerst naar het zuiden draait en er vochtige lucht deze kant op komt, maar de wind zit al sinds ik hier aankwam stevig in de noord-hoek en dat was vandaag niet anders.

Het was ook figuurlijk gesproken een beetje een somber begin van de dag want er is gistermiddag een tamelijk ernstig incident geweest. We hoorden er gisteravond om kwart over negen pas van via een e-mailtje van onze beveiliging en hoewel er niet werd vermeld wat er nou precies gebeurd was werd er wel gemeld dat voorlopig alle transporten werden stilgelegd. Zelfs transporten naar de luchthaven werden in ieder geval in de ochtend opgeschort, hangende een onderzoek. Iedereen was vanmorgen uiteraard stik-nieuwsgierig naar wat er nou precies gebeurd was maar we werden maar spaarzaam op de hoogte gehouden dus dat bleef lang onbekend. Wel kregen we halverwege de ochtend te horen dat de transporten van en naar de luchthaven werden hervat (wat goed nieuws was voor degenen die ’s middags zouden vertrekken) maar alle andere transporten nog niet.

Toevallig had ik aan het eind van de middag een HEAT opfriscursus. Dat heeft niks te maken met de hitte hier want HEAT staat voor Hostile Environment Assessment Training, oftewel een training over hoe je je moet gedragen in een vijandige omgeving. Tijdens deze training hoorden we pas wat er nou werkelijk gebeurd was. Het bleek dat er een aanslag met een bermbom was geweest op een transport wat net mensen had afgezet op de luchthaven en op de terugweg was. Het was geen transport van ons maar wel van een internationaal bedrijf. De getroffen auto was aan de zijkant waar de bom was ontploft helemaal geperforeerd maar er was niets door de bepantsering (dezelfde die in de auto’s van onze transporten zit) heen gekomen en er was dan ook niemand gewond geraakt. De bom was ook niet krachtig maar meer bedoeld om schrik aan te jagen, dat vermoeden ze tenminste.

Het onderzoek naar het waarom is nog een grote vraag. Het kan een terroristische aanslag zijn maar evengoed een aanslag door een concurrerend bedrijf, want dat komt hier ook voor. Hoe dan ook, voorlopig gaan in ieder geval de transporten van en naar de luchthaven nog gewoon door en dat is voor ons hier in het kamp het belangrijkste…

Het is nog steeds (zelfs na meer dan een jaar) bijna onmogelijk om zonder er eerst even over na te denken te zeggen wat voor dag het is. Dat komt natuurlijk doordat we alle dagen werken en daardoor af en toe de draad kwijt raken, maar niet minder verwarrend is na al die tijd nog steeds het verschoven weekend. Aangezien het weekend hier op vrijdag en zaterdag valt is zondag de eerste werkdag van de week voor de locals. Maar voor mij voelt het als een maandag in plaats van een zondag, en ik ben daarin echt niet de enige, vrijwel al mijn expat collega’s hebben hetzelfde.

We houden dan ook de dagen op een heel andere manier bij die voor ons veel gemakkelijker is, en dat is aan de hand van de specialiteit van de dag in het restaurant. De twee dagen die er voor mij uitspringen zijn de woensdag, “Hamburger Night”, en de vrijdag, “Steak Night”. De hamburger met patat op woensdag vervangt voor mij de “patatdag” thuis die altijd op vrijdagavond is. De biefstukken op vrijdagavond zijn ook beslist de moeite waard en deze twee avonden zijn dan ook de avonden waar het de rest van de week om draait.

Op zondag hebben we “Roast Beef Night” maar ik sla de rosbief altijd over ook al ziet die er altijd erg lekker uit. Maandag is het “Chicken Donor Night”, dan hebben we shoarma maar dan van kip (ook heel erg smakelijk) en dinsdag is het “Mexican Night” met chili con carne en taco’s. Die laatste twee sla ik trouwens ook altijd over, de chili con carne heb ik een keer geprobeerd maar die is zo heet dat je helemaal niks meer proeft en de taco’s moet je zelf in elkaar flansen, dat vind ik teveel gedoe.

Hebben we nog over de donderdag en de zaterdag, dat zijn respectievelijk “Pizza Night” en “Italian Night”. Italiaans betekent natuurlijk pasta (heerlijke spaghetti bolognese) maar eigenlijk is pizza natuurlijk ook Italiaans dus je zou kunnen zeggen dat we twee keer Italiaans hebben in een week. Ik heb trouwens zo lang als ik hier ben nog geen enkele keer pizza op bedenk ik opeens…

Maar goed, we volgen de dagen hier dus eigenlijk aan de hand van het dagelijkse menu. Niet logisch misschien maar wel zo makkelijk want het is tenminste consistent.

Zoals ik al had verteld neem ik ’s middags na de lunch vrijwel altijd de bus terug naar het fabrieksterrein omdat met de huidige temperaturen (het was vandaag weer 51 graden) twee keer dat stuk lopen een beetje teveel van het goeie is. Niet eens omdat ik het niet vol zou houden maar omdat ik geen zin heb om de hele middag met een nat overhemd achter mijn bureau te zitten. Komt nog bij dat in de kamer waar ik zit de aanwezige Irakezen de gewoonte hebben om de airco op temperaturen onder de twintig graden te zetten en het dus af en toe gewoon koud binnen is…

Na de lunch loop ik dus naar de bushalte die je op de foto hebt kunnen zien bij de blog van 30 juli. Daar staat de enige overdekte rook- en hangplek van het kamp en daar stonden tot voor kort dezelfde houten banken als op de overige plekken, maar zoals je op de foto hiernaast kunt zien zijn de banken vervangen door twee meer comfortabele tuinstellen.

Hoewel je daar uit de zon zit is het er deze tijd van het jaar bloedgeslagen heet maar het is wel de meest ideale plek om de bus te zien aankomen. En dat kun je weer zien op de onderstaande foto waar de bus net aankomt bij de halte naast het restaurant om een volgende lading lunchers te laten uitstappen.

Er lijkt vooralsnog nog steeds geen eind te komen aan de sprinkhanenplaag. Vanmorgen bij het kantoorgebouw was het zelfs weer een stuk erger dan gisteren, niet alleen de hele hal lag nu vol maar ook in onze kamer (toch een meter of tien van de voordeur) lag een aanzienlijk aantal lijken. En vanavond had ik er voor de tweede keer een in mijn badkamer. Niet dat ze gevaarlijk zijn of zo maar ik wil geen rondhopsende sprinkhanen in mijn kamer als ik lig te slapen. Helaas voor de indringer, maar dan had-ie maar buiten moeten blijven…

Laat ik eens beschrijven hoe een gewone werkdag eraan toegaat voor mij hier, en daarmee beschrijf ik meteen alle dagen hier in het kamp behalve de dag dat ik aankom en de dag dat ik vertrek.

De wekker loopt om vijf uur af en na het gebruikelijke ochtendritueel wandel ik een kwartier later naar het restaurant voor het ontbijt. De keuze is heel erg uitgebreid maar ik probeer toch zoveel mogelijk de gezondere dingen te eten, wat meestal neerkomt op cornflakes of yoghurt, met veel fruit en een groot glas sinaasappelsap. Voor de variatie neem ik daar weleens een sneetje toast met jam, worstjes of een ei bij, of ik neem twee sneetjes toast met een omelet maar dat is dan wel in plaats van.

Na het ontbijt wandel ik naar kantoor, een wandeling van vijftien tot twintig minuten, afhankelijk van met wie ik meeloop. Ik ben meestal al voor zessen bij het IT-gebouw en ik ben daar altijd als eerste, vandaar ook dat ik de sleutel heb. Ik ben daar al dik anderhalf uur aan het werk voordat tegen half acht de eerste “locals” binnen komen druppelen. Mustafa uit mijn team is meestal de eerste die binnenkomt en me steevast begroet met een handdruk en “Goodmorning, Mister Willem” (dat “Mister” krijg ik er maar niet uit).

Rond half twaalf verzamelen we met de paar collega’s die naar het kamp wandelen voor de lunch. In het restaurant schuiven we dan aan dezelfde tafel als de andere collega’s die de bus hebben genomen en dus al aan de maaltijd zitten. Na de lunch pak ik altijd de bus terug naar kantoor. De Irakese collega’s hebben geen lunch maar dat komt omdat ze om twee uur al huiswaarts gaan. Ze zeggen allemaal altijd “See you tomorrow” als ze weggaan maar je moet de volgende dag altijd maar afwachten wie er komen opdagen.

Zelf werk ik door tot een uur of kwart voor zes, dan is het verzamelen om terug te wandelen naar het kamp. Daar aangekomen kleed ik me meestal om om naar de sportzaal te gaan. Dat doe ik drie dagen achter elkaar en de vierde dag houd ik rust. Na het sporten is het douchen en dan snel naar het restaurant voor het avondeten. Meestal spreek ik wel met een paar maten af en het wordt dan ook meestal wel gezellig. Afhankelijk van hoe gezellig blijf ik zitten tot ergens tussen half acht en kwart voor acht, wat meestal wel de uiterste tijd is dat we opbreken want iedereen ligt altijd vroeg op bed.

Op mijn kamer bel ik iedere dag via Facetime even met Riet want ik wil altijd even met mijn meisje praten, al is het maar voor een paar minuten. Het wordt vrijwel altijd minstens een minuut of tien want er is altijd wel wat te vertellen, ook al bellen we iedere dag.

Voordat het licht uitgaat zit ik altijd nog even met de laptop en dat doe ik op mijn bed. Ik heb daar tijdens mijn laatste verlof zelfs een handig klaptafeltje gekocht en daar heb ik deze shift al heel wat plezier van gehad. En om uiterlijk half tien gaat het licht uit want morgen loopt om vijf uur de wekker weer af…