Tagarchief: Business trip

Naar Trinidad & Tobago

Geplaatst op door juni 21, 2023

Ik vertrok vandaag naar een bestemming waarvan ik nooit had gedacht dat ik daar ooit zou komen. Natuurlijk heb ik wel gehoord van Trinidad & Tobago, twee eilanden in het Caribisch gebied die samen een onafhankelijke staat vormen. Eigenlijk kende ik het alleen als het land waar de Nederlandse voetbaltrainer Leo Beenhakker ooit bondscoach was geweest van het nationale voetbalteam, en meer recent omdat mijn collega Hennie daar de laatste vijf jaar heeft gewerkt. Hennie is er de oorzaak van dat ik er vandaag naar toe reis want hij heeft geregeld dat ik daar twee weken cursus ga geven.

Vlucht KL787 van KLM vertrok vanmorgen om even voor half tien en daarom waren Riet en ik allebei al vroeg op. Geen taxi van de luchtvaartmaatschappij zoals bij Emirates dus ik had vervoer nodig, en gezien de verwachte drukte vertrokken Riet en ik al om kwart voor zes richting Schiphol. Er was weinig verkeer dus ik was met iets van twintig minuten bij Vertrekhal 2 waar ik afscheid nam van Riet. Van de verwachte drukte was totaal niets te merken, sterker nog, zo rustig had ik het nog nooit gezien en ik was met iets meer dan een kwartier overal doorheen…

Het was even zoeken naar de Business Lounge van KLM want die is sinds de laatste keer dat ik met KLM vloog verplaatst. Die laatste vlucht met KLM was in verband met mijn eerste bezoek aan Irak en dat was dus ergens begin juni 2018, terug naar huis vanuit Dubai. De vlucht vertrok op tijd, met als eerste bestemming St. Maarten waar we een tussenstop zouden maken voordat we verder zouden vliegen naar de luchthaven van Port of Spain, de hoofdstad van Trinidad & Tobago (wat overigens twee verschillende eilanden zijn voor de kust van Venezuela).

Ik verheugde me op de tussenlanding op St. Maarten want er staan heel veel filmpjes op Youtube waarop te zien is hoe laag de vliegtuigen binnenkomen over het strand voor de landingsbaan. Ik zat op de ideale plek om alles te zien, helemaal vooraan links bij het raam, maar vanuit het vliegtuig viel het een beetje tegen. Het ging erg snel en omdat je het strand niet echt goed kon zien was het minder spectaculair dan het er vanaf de grond ongetwijfeld uit heeft gezien. Op het filmpje wat ik maakte kun je wel goed zien hoe laag het toestel over het strand vliegt tijdens de landing:

Na iets meer dan een uur vertrokken we vanaf St. Maarten voor de laatste korte etappe naar Port of Spain waar we om kwart voor vier in de middag plaatselijke tijd landden. De formaliteiten bij de paspoortcontrole waren nogal omslachtig omdat ze van alles vroegen (wat je kwam doen, wie je gastheer was, zijn telefoonnummer) en veel handmatig geschrijf. Mijn koffer was er wel redelijk vlot en eenmaal buiten zag ik na enig zoeken mijn chauffeur staan met het naambordje, waarop deze keer “Willem Van” stond.

Het duurde even voordat de taxi daadwerkelijk voor kwam rijden want het parkeerterrein was blijkbaar nogal ver weg, maar uiteindelijk arriveerde ik rond vijf uur in het Hilton hotel. Vanwege het tijdsverschil van zes uur met Nederland voelde het aan alsof het al laat in de avond was en na wat gegeten te hebben ging ik om een uur of acht al naar mijn bed. Morgen begin ik met de eerste cursus van de twee die ik hier ga geven.

Aanvraag nieuw rijbewijs

Geplaatst op door oktober 10, 2022

Vanmorgen reed ik om acht uur richting het Gemeentehuis in Katwijk voor de afspraak die ik had gemaakt om een nieuw rijbewijs aan te vragen. Op de fiets uiteraard want ik mag officieel geen autorijden zonder het kaartje, ondanks het feit dat ik wel degelijk geregistreerd sta als zijnde in het bezit van een geldig rijbewijs.

Een vreemde gang van zaken vind ik, zeker in het jaar 2022 waarin vrijwel alles elektrisch is en als zodanig gecontroleerd kan worden door bevoegde instanties. Stel je voor dat de bank mijn rekening zou afsluiten omdat ik mijn bankpas ben verloren. Ik kan nog steeds gewoon betalen via de App op mijn telefoon, ik ben dus niet geheel en al afhankelijk van dat kaartje. Voor een rijbewijs gelden blijkbaar andere regels die ongetwijfeld nog stammen uit het grijze verleden toen er nog geen Internet was waarmee alles electronisch gecontroleerd kon worden en Oom Agent uitsluitend controle kon doen op basis van het roze papiertje wat overlegd moest worden.

Typisch weer zo’n regel van de overheid die allang aangepast had kunnen worden maar die gewoon nog geldig blijft omdat de uitvoerende overheidsorganen geen zin of geen tijd hebben er iets aan te doen. Het werd me ook aan het loket door de overigens bijzonder vriendelijke dame uitgelegd dat ik op straffe van een bekeuring niet mocht autorijden, maar ze benadrukte wel dat het ondanks de geringe pakkans onverstandig was omdat sommige verzekeringsmaatschappijen erg moeilijk kunnen gaan doen in geval van een ongeval.

Het wordt dus de fiets tot volgende week donderdag, dan ligt mijn nieuwe rijbewijs klaar.

Nasleep van Chennai

Geplaatst op door oktober 10, 2022

Ik word sinds ik terug ben uit Chennai iedere dag bestookt met e-mails van het bedrijf wat onze taxi’s regelde dat ik nog moet betalen voor de rit van het hotel naar de luchthaven van afgelopen zaterdagochtend. Dat is raar, want alle transport is geregeld door mijn collega Ayaz en de betaling zou automatisch moeten verlopen via zijn credit card. Mijn naam staat weliswaar als passagier vermeld maar ik ben niet de aanvrager van het transport en het is dus raar dat ik daarvoor nu de rekening zou krijgen.

Ik denk dat ik wel weet hoe het misverstand is ontstaan en dat is vanwege de merkwaardige werkwijze van het taxi-bedrijf. Alle geregelde transporten worden namelijk vlak voor vertrek bevestigd via een text-bericht en daarin wordt dan ook een bevestigingscode vermeld die je na de rit aan de chauffeur moet doorgeven, ter bevestiging dat de rit heeft plaatsgevonden en dat de betaling kan worden afgeschreven van de opgegeven credit card.

In mijn geval is dat niet gebeurd omdat ik ten eerste veel vroeger ben vertrokken dan gepland en ten tweede omdat ik na vertrek uit het hotel geen internet meer had op mijn telefoon (wat uiteraard logisch is want ik heb dat met mijn abonnement niet in het buitenland). En aangezien ik pas weer een WiFi verbinding had nadat ik door alle faciliteiten was gegaan ook de luchthaven van Chennai zag ik die berichten pas toen ik al lang en breed in de lounge zat. Ik heb de chauffeur dus geen code kunnen geven, wat in mijn geval volkomen verklaarbaar is maar wat dat verhuurbedrijf maar niet lijkt te willen snappen.

Zowel Ayaz als ikzelf hebben al verscheidene e-mails verstuurd naar het bedrijf met uitleg en aangegeven dat de Credit Card van Ayaz gebruikt kan worden voor die betaling, maar er is tot op heden geen enkele reactie gekomen. Het enige wat ze blijven doen is hardnekkig versturen van e-mails met de rekening en verzoek die te betalen, en blijkbaar niet alleen aan mij maar ook aan Ayaz. We hebben afgesproken dat ik die rekening niet ga betalen omdat dan het risico bestaat dat die rekening dubbel wordt betaald. Wordt vervolgd denk ik…

Rompslomp

Geplaatst op door oktober 10, 2022

Na twee dagen tevergeefs te hebben afgewacht of er bericht zou komen van de afdeling Gevonden Voorwerpen van de luchthaven van Dubai kan ik niet langer wachten, ik ben begonnen met. het afhandelen van de rompslomp veroorzaakt door het verlies van mijn portemonnee annex card holder. Ik kan simpelweg niet langer zonder bankpas en rijbewijs, zeker het laatste niet want ik mag nu officieel niet autorijden.

De bankpas was het eenvoudigst, dat kon ik gewoon online regelen via de App en ik kreeg meteen bericht dat de nieuwe pas binnen drie dagen thuis zou worden bezorgd. Iets problematischer was de Credit Card, omdat de App telkens een boodschap “Oeps, er ging iets mis” liet zien. Een telefoontje naar de bank loste dit probleem gelukkig op en ook die kaart komt er nu aan.

Voor het rijbewijs moest ik een afspraak maken op het Gemeentehuis in Katwijk en daar kan ik aanstaande donderdagochtend terecht. Vervelend is wel dat die afspraak alleen maar is om de aanvraag in te dienen, daarna duurt het nog een week voordat ik een nieuw rijbewijs kan afhalen. En zoals gezegd mag ik in de tussentijd officieel niet rijden, op straffe van een bekeuring. Nu is de pakkans daarvoor wel erg klein (ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatste ben aangehouden om mijn rijbewijs te laten zien), maar het schijnt dat verzekeringsmaatschappijen nogal eens moeilijk kunnen gaan doen als ik zonder rijbewijs betrokken raak bij een ongeval.

Raar eigenlijk, want ik heb natuurlijk gewoon een rijbewijs wat staat geregistreerd in de database van de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Ik ben alleen het kaartje kwijt, dus je zou zeggen dat je na aangifte van verlies en de aanvraag voor een nieuw kaartje een bewijs krijg waarmee ik gewoon mag rijden, maar nee, dat zou waarschijnlijk te makkelijk zijn. Terwijl dat in landen als Maleisië en de Filipijnen heel normaal is, ik heb in Manila zelfs maanden rondgereden met alleen een formuliertje waarop stond dat mijn nieuwe rijbewijs was aangevraagd. Dat was overigens niet omdat ik mijn rijbewijs kwijt was, een rijbewijs moet daar ieder jaar worden vernieuwd maar het apparaat wat de kaartjes moet maken was een aantal maanden lang kapot…

Vanmiddag had ik mijn tweede afspraak bij de fysiotherapeut voor die twee stijve vingers in mijn rechterhand. Weinig nieuws, er zat wel iets vooruitgang in maar ik moet gewoon de oefeningetjes blijven doen en over een maand weer terug. Wel kreeg ik nog te horen dat ik waarschijnlijk van de Vikingen afstam want ik heb ook een aandoening in beide handen waar ik mogelijk op latere leeftijd nog wat last van kan krijgen en die aandoening schijnt bij Vikingen het meest voor te komen.

Toch wat kwijt

Geplaatst op door oktober 6, 2022

Gisteravond toen ik naar bed ging was ik opeens mijn leesbril kwijt, en het was ook nog eens het dure exemplaar wat ik pas een paar weken heb. Samen met Riet zocht ik alle plekken af waar ik was geweest maar we vonden de bril niet, en de logische vraag van Riet was dan ook, “Weet je zeker dat je die bril niet ergens verloren bent onderweg?”. Ik twijfelde nu zelf ook maar ik wist twee dingen vrijwel zeker, ten eerste dat ik mijn brillenkoker had gecontroleerd voordat ik het vliegtuig op Schiphol verliet (de bril zat er in) en ten tweede dat ik de bril na thuiskomst nog had gebruikt.

Het enige wat ik me kon voorstellen was dat de bril onderweg op de trap naar boven van mijn iPad was afgegleden en op de trap was gevallen, maar gisteravond heb ik de trap nagezocht maar niks gevonden. Toen ik vanmorgen de trap af liep zag ik op een traptrede iets glinsteren waar het daglicht op viel, en jawel, daar lag mijn bril in het verst mogelijke hoekje op een van de middelste traptreden.

Daarmee lijkt alles eind goed, al goed, maar er was vanmorgen meer. Op het moment dat we ’s middags in de auto wilden stappen om naar Martin, Sandra en de kleinkinderen te gaan kon ik mijn kaarthouder niet vinden. Dat ding is in feite mijn portemonnee: mijn bankpas, credit card en rijbewijs zitten er in, samen met wat lidmaatschapskaarten en mijn zorgpas, en wat contant geld. Ook nu zochten we na thuiskomst het hele huis weer af, controleerden mijn rugzak en koffer, maar geen kaarthouder te vinden.

Toen begon het me langzaam te dagen en ik realiseerde me wat er was gebeurd. Ik had zoals ik gisteren al vertelde weinig overstaptijd op de luchthaven van Dubai, en na het kopen van de sigaretten van Riet stond ik met twee handen vol met bonnetjes, een credit card, een plastic tas met de sigaretten en mijn rugzak. Snel probeerde ik alles te reorganiseren waarbij ik als eerste mijn credit card terug stak in de kaarthouder. Die legde ik vervolgens op mijn stoel naast me om vervolgens de rest in mijn rugzak te proppen.

En daar is het misgegaan want ik ben snel naar de business lounge gelopen om nog gauw een bakje koffie te drinken voordat het borden voor mijn vlucht naar Schiphol begon, en ik weet vrijwel zeker dat ik toen mijn kaarthouder vergeten ben in mijn rugzak terug te doen.

Het is gelukkig niet een groot drama want alles is vervangbaar en bovendien ben ik ervoor verzekerd, maar het betekent wel het aanvragen van allemaal vervangende passen, en als klap op de vuurpijl zal ik een nieuw rijbewijs moeten aanvragen. Een hoop rompslomp waar ik niet op zit te wachten, maar ja, dan had ik maar beter op moeten letten. Wel hebben we nog contact opgenomen met de afdeling “Lost & Found” van Dubai International Airport en alles doorgegeven. Ik wacht dus nog een of twee dagen met alles aan te vragen want misschien is er wel een eerlijke vinder geweest…

Terugreis vanuit Chennai

Geplaatst op door oktober 6, 2022

Zoals gewoonlijk was ik al wakker voor de wekker om half zes afliep. Ik nam snel nog even een douche, trok mijn reiskleren aan en pakte de laatste attributen in mijn koffer. Terwijl ik daar nog mee bezig was kreeg ik een berichtje van mijn maat Ayaz, die contactpersoon was voor het taxibedrijf, dat mijn chauffeur al was gearriveerd. Dat was ruim een half uur te vroeg want het was net aan zes uur, maar het betekende ook dat ik me daar alvast geen zorgen meer over hoefde te maken. Ik verliet mijn kamer op de vierde verdieping en bij de receptie aangekomen checkte ik uit.

Achteraf was het eigenlijk wel best dat de taxi al zo vroeg was gearriveerd want het was aangeraden om minstens drie uur van tevoren op de luchthaven te zijn en het bleek een langere rit dan ik had verwacht. De geplande aankomsttijd was tien voor zeven (mijn vlucht zou om tien voor tien vertrekken) en dat haalden we maar net. Het was druk bij de vertrekhal van Chennai International Airport, en ik had nog even wat moeite om langs de militaire post te komen bij de ingang. Buiten werd namelijk mijn paspoort en mijn ticket gecontroleerd en dat laatste had ik alleen electronisch, en de man had wat moeite mijn naam te vinden in het document op het scherm van mijn iPhone. Voortaan toch maar weer gewoon uitprinten want in zulk soort landen is dat toch makkelijker…

Binnen ging alles verder soepel, ik ging naar de lounge voor een koffie en om wat te lezen terwijl ik wachtte op het sein dat we zouden gaan boarden. Dat kwam op tijd maar ik zag al bij de gate dat het weer lang zou gaan duren voordat we daadwerkelijk het vliegtuig in zouden mogen. En jawel, mijn verwachting kwam uit (veel ervaring zullen we maar zeggen) en we vertrokken dus ruim een half uur te laat.

De vlucht zelf duurde maar iets van vier uur en verliep zonder problemen (de film “Elvis” duurde al meer dan twee uur). Ik had de ruimte want er zat niemand naast me, en het enige vervelende was eigenlijk dat in de stoelen in het middengedeelte op mijn rij een vervelende kerel zat met zijn vrouw en een strontvervelend ventje. Die kerel moet onderweg beslist het wereldrecord “Bagagebak open en dicht doen” hebben verbroken…

Doordat we zo laat waren vertrokken had ik in Dubai niet zo veel tijd meer om nog in de lounge door te brengen. Die tijd werd helemaal krap toen bleek dat het treintje tussen de terminals niet reed en we met een bus vervoerd werden en we bovendien twee keer door een security-check moesten in plaats van maar één keer, dus aangekomen in Terminal A (helemaal aan het andere eind van waar we waren uitgestapt) had ik nog maar amper een half uurtje de tijd. En ik realiseerde me nog dat ik nog langs de drugsdealer moest voor Riet (sigaretten…) dus uiteindelijk had ik net aan tijd voor een bakje koffie.

De vlucht naar Amsterdam was helaas niet met een dubbeldeks Airbus A380 maar met een “gewone” Boeing 777, maar alweer zat ik comfortabel want ook nu was de stoel naast me niet bezet. Ik probeerde onderweg wat te slapen wat maar matig lukte, hooguit een uurtje, en verder heb ik een film gekeken (The Bourne Ultimatum want ik had net de eerste twee delen weer eens op tv gezien) en wat zitten lezen.

We kwamen maar een paar minuten te laat op Schiphol aan waar alles meezat: Ik was snel uit het vliegtuig en als een van de eersten bij de paspoortcontrole, wat maar goed was ook want de elektronische poorten waren dicht en er was maar één loket open. Op mijn koffer hoefde ik ook maar hooguit een kwartiertje te wachten en toen ik daarna buiten kwam stond mijn chauffeur van de Emirates taxi service al klaar met mijn naam op een bordje.

Dus toen Riet me een tekstberichtje stuurde met de vraag of ik mijn koffer al had was mijn antwoord, “Rij al bij Sassenheim”. Ik was om even over negen weer thuis na een fantastische week in Chennai…

Laatste trainingsdag

Geplaatst op door oktober 4, 2022

Dit was alweer de laatste dag van de training, en gelukkig hadden we weer onze vertrouwde zaal van de eerste twee dagen tot onze beschikking. We hadden nog een programma voor de ochtend, gedaan door Akansha en Rutvi, en we hadden daarna de agenda open gelaten voor eventuele uitloop van het gewone programma en een mogelijke vraag en antwoord sessie. Dat was gedaan om rekening te houden met diverse mensen die ook hadden gereisd om naar deze locatie te komen en vandaag nog terug naar huis wilden reizen.

De dag begon met een soort examentje van twintig vragen, wat we eigenlijk voor gistermiddag hadden gepland maar vanwege de zaal-perikelen en het daaruit volgende oponthoud hadden we dit naar vanmorgen verschoven. Tijdens het invullen van het examenformulier werd er flink onderling gediscussieerd over de antwoorden, en dat vinden we in principe niet erg, we moedigen dat zelfs aan want hoe meer erover gepraat wordt hoe beter.

Eigenlijk zouden we de resultaten volgende week per e-mail bekend maken maar we waren zo verheugd over de uitslag dat we het niet konden laten om onofficieel bekend te maken dat iedereen was geslaagd. Er was een minimale score van 80 van de 100 punten nodig om te slagen, en hoewel er vier kandidaten waren met 75 besloten we ook die het certificaat te gunnen want we vonden dat een beetje flexibiliteit wel mocht. Zo makkelijk waren de vragen namelijk in principe niet!

De training werd officieel afgesloten rond een uur of half een waarna we afscheid namen van iedereen. Met zijn vijven (Ayaz, Vidya, Akansha, Rutvi en ik) gingen we per taxi naar het Park hotel voor de lunch. Na de uitgebreide lunch namen we afscheid van Vidya die per Uber direct doorging naar de luchthaven voor haar terugvlucht naar Bengaluru, met zijn vieren namen we de taxi terug naar het hotel. 

De beide meiden hadden besloten om, nadat we ons hadden opgefrist, naar een dichtbij gelegen Mall te gaan waar ze mij wel eens even zouden helpen om cadeautjes te kopen voor Riet en voor mijn kleinkinderen. Het kostte wat moeite om een Uber te regelen (het was tenslotte inmiddels vrijdagavond) maar rond kwart over zes stond er dan toch een voor.

Het hotel uitrijdend stonden we meteen in de chaos van de avondspits waarbij onze chauffeur een dolle manoeuvre uitvoerde door dwars door het rechtuit rijdende verkeer rechtsaf te slaan (waarbij de nodige motorfietsjes hard in de remmen moesten), en het was blijkbaar zijn bedoeling om een U-turn te maken. Hij had echter buiten de politie-agenten gerekend die het verkeer stonden te regelen en die gebaarden met kwaaie koppen en zwaaiend met hun lichtgevende stokken dat hij aan de kant moest. Ik dacht dat hij een fikse bekeuring zou krijgen voor die idiote manoeuvre maar hij kreeg er een omdat het verboden was om een U-turn te maken…

Met een sacherijnige chauffeur kwamen we even later aan bij de Marina Mall. Ik werd meteen een kledingzaak ingesleept want ik had aangegeven dat Riet wel iets Indiaas wilde hebben. Ik kreeg een enorme hoeveelheid Indiase jurkjes te zien, waarbij Akansha de arme verkoopster van de ene kant van de winkel naar de andere joeg. Mijn keus viel tenslotte op een mooie lichtblauwe katoenen jurk met een witte broek waarvan ik dacht dat het draagcomfort Riet wel zou bevallen.

Vervolgens werd ik door Rutvi een C&A-achtige zaak ingesleept met een grote afdeling kinderkleren, voor cadeautjes voor mijn kleinkinderen. Rutvi ging als een wervelwind langs de rekken en het kostte me meer moeite om haar enthousiasme af te remmen dan om wat leuks te vinden. Ik hield het bij een Minnie Mouse pakje en een leuke trui voor Gijsje en een hoodie met een trui voor Maas. Rutvi was tamelijk teleurgesteld want volgens haar hing er nog veel meer moois en ze snapte niet dat ik dat allemaal kon laten hangen…

We aten ook in een restaurant in de Mall waarna we weer per Uber terug keerden naar het hotel. Daar was het tijdstip gekomen om afscheid te nemen van mijn maatjes na een fantastische week. Morgenochtend om half zeven staat als het goed is mijn taxi voor de deur voor mijn vertrek naar de luchthaven.

Onverwacht jarig…

Geplaatst op door oktober 4, 2022

De dag liep vandaag niet zo soepel als de vorige drie dagen en dat lag beslist niet aan de inzet van de twee meiden die vandaag de presentatie over hadden genomen van Ayaz en mij. Akansha en Rutvi gaven voor de lunch een prima presentatie in de zaal naast die waar we de vorige drie dagen hadden gezeten want de oorspronkelijke zaal was niet meer beschikbaar. ’s Middags moesten we alweer verkassen omdat ook de tweede zaal voor andere doeleinden was gereserveerd, we zouden verhuizen van de tweede naar een zaaltje op de zesde verdieping.

De lunch (voor iedereen gratis trouwens) was net als de vorige dagen prima, maar het menu bestond ook nu weer uitsluitend uit lokale gerechten. Westers eten zoals brood is niet te krijgen, wat hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt wordt door het feit dat er nauwelijks buitenlanders op het kantoor van Shell India in Chennai zijn te vinden. Ik heb er misschien hooguit vijf gezien inmiddels de afgelopen dagen en logischerwijs gaan ze daar geen apart buffet voor inrichten. Voor mij geen probleem, er is genoeg variatie en ik ben maar weinig tegengekomen wat ik niet lekker vind. Het is allen wel even wennen dat als je iets met kip eet dat alle botjes er gewoon nog in zitten..

Bij het zaaltje op de zesde verdieping aangekomen zagen we meteen al dat er een probleem was. Het waren in feite twee zaaltjes waarvan we er één konden maken door de afscheiding in te klappen, maar er waren twee gescheiden video- en geluidssystemen die de te hulp geschoten IT-persoon ook niet gekoppeld kon krijgen. Bovendien was de ruimte niet voldoende voor onze hele groep, en al met al leverde de vraag hoe we dit moesten gaan oplossen meer dan een half uur vertraging op. Uiteindelijk moesten een aantal mensen vanachter hun bureau het middaggedeelte van de training via een videoverbinding volgen.

De meiden hadden geregeld dat we vanavond uit eten zouden gaan naar een restaurant genaamd Barbecue Nation. Iedereen behalve ik was er blijkbaar mee bekend en ze waren er unaniem erg enthousiast over. Na een ware dodemans-rit met onze taxi (die het laatste stuk ongeveer tegen het verkeer in leek te gaan op een ventweg) kwamen we aan, en het moet gezegd, de meiden hadden niet overdreven: we kregen vlees, heel veel vlees!

Op de tafel werd in het midden een rooster geplaatst met daarin gloeiende kolen, en nadat we al flink veel op onze borden geschept hadden gekregen (kipkrokantjes, lamsvlees, groente, kippenpoten en weet ik wat nog meer) kwamen daarop vleesspiesen als hoofdgerecht. Er was bijna niet tegenaan te eten en de meiden rusten ook weer niet voordat ik een aantal toetjes had geprobeerd.

Terwijl ik zat uit te buiken kreeg ik ineens een blad voor mijn neus met een taartje met een kaars en in poedersuiker geschreven “Happy Birthday!”. De meiden hadden achter mijn rug om aan de bediening verteld dat ik jarig was, en vervolgens werd er een boombox op tafel geplaatst die de Indiase versie van Happy Birthday To You begon te spelen terwijl de halve bediening aan onze tafel mee kwam zingen en klappen. De meiden lagen uiteraard helemaal in een deuk, maar ik denk dat ik niet de enige was die op die manier in de maling werd genomen want ook aan vrijwel alle andere tafels speelde zich het ritueel af en dat leek mij wel erg toevallig, zoveel jarigen op één avond…

Probleempje met het hotel

Geplaatst op door oktober 4, 2022

Ook de derde trainingsdag verliep alles naar wens, en daarmee is de inbreng van mijzelf en Ayaz nu compleet want de volgende twee dagen zullen Akansha en Rutvi de presentatie overnemen. Ze gaan dan een praktijk demonstratie geven van wat wij de afgelopen drie dagen aan theorie hebben gepresenteerd, Ayaz en ik geven dan uiteraard ondersteuning bij vragen uit het publiek. Hier de groepsfoto van ons koppeltje met Ayaz en mijzelf links, Akansha en Rutvi rechts, en in het midden Vidya die met de anderen uit Bengaluru is meegekomen om de cursus te volgen:

Bij terugkeer in het hotel was er een probleem want toen ik de deur van mijn kamer wilde openen met mijn keycard bleef het lampje op het slot rood branden in plaats van groen, de kaart werkte dus om een of andere reden niet meer. Dat gebeurt wel eens vaker in hotels dus ik ging terug naar de receptie om dit te laten verhelpen. Daar kreeg ik echter te horen dat mijn kaart niet meer werkte omdat ik maar tot vandaag was geboekt voor het hotel, met andere woorden ik had volgens hen moeten uitchecken.

Dat moest uiteraard een misverstand zijn en toen ik in mijn reisdocumenten keek bleek daar inderdaad uit dat ik wel degelijk geboekt had moeten zijn tot aanstaande zaterdag. Uit de documenten bleek bovendien dat het hotel die reservering had bevestigd, en het misverstand was dus wel degelijk hun fout. Het hotel ging het onderzoeken maar zorgde er wel gelijk voor dat mijn keycard weer werkte.

We hadden vanavond uit eten willen gaan in plaats van weer te eten in het hotel maar in plaats daarvan besloten we eens te gaan kijken in het tweede restaurant van het hotel, wat overigens alleen een vegetarische kaart had. Binnengekomen zagen we allemaal balonnen aan een grote tafel in het midden en bij navraag bleek dat er inderdaad een kinderfeest zou zijn die avond. Daar hadden we geen zin in en gingen we dus maar voor de derde avond op rij naar het andere restaurant van het hotel.

Echt een straf was dat overigens ook vandaag weer niet, ik heb weer heerlijke dingen gegeten en de beide meiden regelden weer een heerlijk toetje. Mijn suikergehalte begint zo langzamerhand recordhoogte te bereiken…

Chaotisch verkeer

Geplaatst op door oktober 1, 2022

We worden elke dag gehaald en gebracht door een taxi, een Toyota Innova met twee extra zitplaatsen achter de achterbank zodat we er met zijn vijven redelijk ruim in kunnen zitten. Meteen als we de inrit van het hotel uitrijden moet de chauffeur invoegen op een drukke weg waar het zowel ‘s morgens als ‘s avonds een complete chaos is.

Alles rijdt kriskras door elkaar, niemand let op strepen op de weg en het is constant dringen waarbij iedereen voortdurend op de claxon zit te rammen. De motorfietsen razen sneller dan de auto’s door alles heen, ze wurmen zich in alle open plekjes die ze zien, en ik snap werkelijk niet hoe het in vredesnaam mogelijk is dat niemand elkaar raakt. De tussenruimte tussen alle voertuigen is soms niet meer dan centimeters en desondanks raakt niemand elkaar. Je zou verwachten dat alle auto’s vol deuken moeten zitten, maar dat is dus niet het geval en ongelukken heb ik ook nog niet gezien.

Na een geslaagde tweede trainingsdag was er voor mij bij terugkeer in het hotel een akkefietje: mijn keycard werkte niet meer op het kamerslot en ik kon dus niet naar binnen. Terug bij de receptie kreeg ik te horen dat er maar tot vandaag voor mij was gereserveerd en dat ik dus feitelijk geacht werd uit te checken. Vreemde zaak, aangezien ik schriftelijk bewijs bij me had dat er tot aanstaande zaterdag voor mij gereserveerd zou moeten zijn, inclusief bevestiging van het hotel. Ze gingen het uitzoeken en mijn keycard werd opnieuw geactiveerd zodat ik mijn kamer weer in kon.

We aten deze avond alweer in hetzelfde restaurant als de vorige twee avonden. We hadden eigenlijk naar het tweede restaurant van het hotel willen gaan maar besloten dat toch maar niet te doen toen we zagen dat daar blijkbaar een kinderfeest werd georganiseerd…

Eerste dag van de training

Geplaatst op door oktober 1, 2022

We verzamelden om kwart voor acht in het restaurant van het hotel voor het ontbijt, onze auto zou om half negen arriveren om ons naar het Shell-gebouw te brengen waar de training om half tien zou beginnen. Zelf vond ik dat rijkelijk laat maar het schijnt hier de gewoonte te zijn dus hebben we ons aan het hier gebruikelijke schema aangepast. We waren inmiddels met zijn vijven omdat gisteravond ook Vidya, een collega uit Bengaluru, was gearriveerd. Zij is de voorzitter van een stuurgroep waar ik ook in zit en zij gaat ook onze cursus volgen.

Onderweg naar kantoor bleek al dat we een gezellig groepje hebben: er werd meteen al heel wat afgekletst onderweg. Ik ken Ayaz en Vidya al langer van gezamenlijke meetings, Akansha en Rutvi kende ik nog niet maar we maakten onderweg nader kennis. De training die we gaan geven gaat over hoe het managen van technische Informatie in projecten in zijn werk gaat.  Ayaz en ik gaan de eerste drie dagen de training verzorgen met het theoretische gedeelte, waarna Akansha en Rutvi een demonstratie gaan geven van hoe het in de praktijk werkt.

Aangekomen op het kantoor kregen we allemaal een waterfles en een koffiebeker (voor hergebruik) en werd geregeld dat we de rest van de week toegang hadden tot het gebouw. Onze training-zaal was op de tweede verdieping waar we onze cursisten, negentwintig in totaal, al aantroffen. Na de gebruikelijke introductie van iedereen gingen we van start, waarna de meeste sessies van de dag gedaan werden door mij. De eerste indruk aan het eind van de dag was dat we tevreden konden zijn: ons publiek was aandachtig en duidelijk gretig om te leren, er was veel interactie geweest met vragen tussendoor en al met al hadden we dus een voldaan gevoel.

Terug in het hotel na een lange rit door de chaos van de avondspits (je moet het meegemaakt hebben om het te kunnen geloven) fristen we ons op en dineerden gezellig met zijn vijven in hetzelfde restaurant als de vorige dag. Ook deze keer werd het niet laat want ik was bekaf van de trainingsdag en waarschijnlijk ook nog wel een beetje van de jetlag. De kop is eraf zoals dat heet, morgen dag twee!

Aankomst in Chennai

Geplaatst op door oktober 2, 2022

Vlucht EK148 kwam inderdaad pas rond half een aan in Dubai maar nadat ik vlot door alle procedures heen was zat ik toch al redelijk snel aan een bakkie in de Business Lounge. Lang zat ik daar niet want ik had maar een uurtje de tijd voordat ik naar gate B28 moest voor mijn vervolg-vlucht naar Chennai. Daar was het instappen nogal chaotisch omdat net als Filipino’s de Indiërs dus ook geen boodschap hebben aan de mededeling dat je op je beurt moet wachten.

Doordat vrijwel iedere Indiër minstens twee grote plastic tassen met tax-free inkopen had naast de toch al uitgebreide hoeveelheid handbagage was het bij het instappen een puinhoop, want alles moest uiteraard in de beperkte ruimte van de bagage-compartimenten worden gepropt. Dat leverde in de gangpaden lange rijen wachtenden op en ook deze vlucht vertrok dus ruim een half uur te laat. Ik had voor vertrek nog van stoel geruild met mijn buurman aan de andere kant van het gangpad, want ik zat naast zijn maat en ze wilden graag naast elkaar zitten en daar had ik geen problemen mee.

De vlucht duurde nog geen vier uur en dat was te kort voor voldoende slaap, maar toch slaagde ik er zowaar in om bijna twee uur te slapen. Toen werden we gewekt voor het ontbijt, en daarbij deed zich een idioot voorval voor. Mijn buurman (die waar ik mee van stoel had geruild) bestelde een uitgebreid ontbijt, en toen de koffie langs kwam wilde hij perse warme chocolademelk. Dat moest uiteraard speciaal gemaakt worden, maar nog geen vijf minuten nadat dat was neergezet liet hij het complete ontbijt, wat hij nauwelijks had aangeraakt, weer weghalen. Ik kon de blik van de stewardess heel goed begrijpen….

Vlak voor aankomst was er trouwens nog een idioot voorval. Mijn buurman, ook een Europeaan, had de hele vlucht liggen slapen en toen hij wakker was geworden pakte hij mijn schoenen en wilde die aantrekken. Ik zei dus, “Dat zijn mijn schoenen”, waarop hij ze verdwaasd ging zitten bekijken voordat hij ze aan mij teruggaf. Na de landing werd ik bij de paspoortcontrole zoals ik al had verwacht grondig gecontroleerd maar alles was in orde dus ik kon doorlopen. Naar dat verrekte RFQ formulier werd trouwens helemaal niet gevraagd, maar misschien stond dat al wel “in de computer”.

Het wachten op mijn koffer duurde lang, ik begon me al zorgen te maken, maar uiteindelijk rolde hij toch op de band. Daarna was ik vlot buiten waar mijn chauffeur al met een bordje met mijn naam (zowaar goed gespeld!) stond te wachten. De rit naar het hotel duurde best lang, maar onderweg kreeg ik wel al een eerste indruk van India in het algemeen en Chennai in het bijzonder. De aanblik deed me een beetje denken aan de Filipijnen, niet alleen de stad zelf maar ook het verkeer. Jammer dat mijn chauffeur geen woord Engels sprak want ik had hem graag het een en ander gevraagd.

ik was al bijna vergeten hoe het was, maar hier is het verkeer dus net als op de Filipijnen complete chaos. De wegen die we volgden waren best breed maar alles reed kris-kras door elkaar. De auto’s reden niet snel maar waren hoofdzakelijk bezig elkaar en vooral de vele motorfietsjes (die overal schijt aan hadden) te ontwijken. Belangrijkste attribuut van alle voertuigen is hier dan ook de claxon die net als op de Filipijnen continue wordt gebruikt. Wat me met name verbaasde was niet eens zozeer de ware doodsverachting waarmee de motorfietsjes door alles heen jagen maar dat de meeste berijders daarbij geen helm dragen…

Aangekomen in het hotel Citadine kon ik snel inchecken en naar mijn kamer, waar ik na het uitpakkenden mijn koffer eerst een poosje ben gaan slapen. Ik verwachtte mijn collega’s pas laat in de middag, en ik kreeg na een app-je antwoord van Ayaz dat hij was aangekomen. We spraken af in de lobby waar we eindelijk kennis konden maken nadat we online al meer dan een jaar met elkaar werkten, en we hebben daarna uitgebreid bijgepraat. Vroeg in de avond kwamen de beide jongedames Akansha en Rutvi ook aan en nadat die zich hadden opgefrist dineerden we met zijn vieren in het restaurant van het hotel.

Laat werd het niet want ik was nog behoorlijk gammel van de reis met weinig slaap een het tijdsverschil van drie en een half uur met Nederland. Morgen begint de training, zin in!

Op weg naar Chennai

Geplaatst op door oktober 2, 2022

Voor het vervoer naar Schiphol hoefde ik zoals gewoonlijk wanneer ik met Emirates vlieg geen zorgen te maken want ik had vanwege mijn Business Class ticket de mogelijkheid om een gratis taxi te bestellen. Die zou volgens een berichtje wat ik gisteravond kreeg ter bevestiging om tien voor elf voor de deur staan, zodat ik vier uur voor vertrek op Schiphol zou kunnen zijn. Dat was zowel door Schiphol als door Emirates gaan te voren aangeraden.

De taxi stond er al om vijf voor half elf, veel te vroeg dus, maar beter te vroeg dan te laat dacht ik. Ik nam afscheid van Riet en stapte in de dikke Mercedes van chauffeur Kees. Na een gezellige rit (we zaten gezellig te kletsen want Kees rijdt blijkbaar ook ons management rond en kent dus de hoge pieten beter dan ik) werd ik bij de VIP ingang op Schiphol afgezet. Dat was een verrassing, en daar stond geen rij (geen verrassing). Ik was dus snel binnen maar moest toen bijna een half uur wachten voordat de incheck-balie van Emirates open ging.

Er stond een enorme rij te wachten om in te checken bij Emirates, maar ja, er is een aparte Business Class check-in dus ik kon aan het begin van de rij langs de meeste wachtenden glippen. Er waren maar drie mensen voor me dus ik was snel aan de beurt, maar toen ging het toch nog mis. Nou ja, bijna dan, want Na het controleren van mijn visum en mijn Corona-vaccinaties kreeg ik de vraag of ik een RFQ formulier had ingevuld. Ik wist niet eens wat dat was, laat staan dat ik het had ingevuld! Het bleek een verplicht formulier te zijn en zonder dat kon ik niet worden ingecheckt want als je het formulier ingevuld had kreeg je een nummer en dat hadden ze daarvoor nodig.

Dat invullen kon gelukkig via de telefoon, en de medewerker van Emirates liet me zien hoe het moest, maar ik moest wel even opzij stappen uiteraard om het formulier in te vullen. Dat ging moeizaam omdat er vragen in stonden die ik regelmatig op moest zoeken, zoals het adres a van mijn hotel, maar na dik een half uur geworsteld te hebben was het formulier online ingediend en dat leverde een nummer op wat nodig was voor het inchecken. Nadat een drietal erg lastige Arabieren voor mij (twee wilden een upgrade naar First Class) eindelijk klaar waren werd ik alsnog snel ingecheckt.

Daarna was het een eitje, want ook van de lange rij voor de security check had ik geen last, ook daar is een aparte rij voor Business Class passagiers. En bij de paspoortcontrole stond zelfs vrijwel geen rij, wat ik helemaal nooit eerder had gezien, en dus was ik ondanks het onverwachte oponthoud nog redelijk snel binnen. De rest van de wachttijd bracht ik door in de lounge van Emirates, waaraan ik een uur voor vertrek naar gate G9 wandelde. Daar stond de vertrouwde dikke Airbus A380 voor het eerste deel van mijn reis al te wachten.

Het vertrek ging weer niet vlot, dat was ook al zo in mijn Irak-periode toen ik deze vlucht naar Dubai iedereen acht weken had. We vertrokken dan ook dik een half uur te laat en zullen daarom in plaats van net voor ruim na middernacht aankomen in Dubai. In het vliegtuig zag ik dat er twee films beschikbaar waren die ik al een tijdje op mijn lijstje heb staan (de nieuwe Top Gun en de laatste Jurassic World), dus ik kom de tijd wel door…

Voorbereidingen

Geplaatst op door september 23, 2022

Vandaag heb ik de voorbereidingen voor de training die ik volgende week in Chennai moet gaan geven afgerond, dat wil zeggen voor wat betreft de training zelf. Voor de reis is er nog wel het een en ander te regelen en dat betreft in eerste instantie dingen die ik mee moet nemen. Zo hoef ik weliswaar geen malaria tabletten te slikken maar ik moet wel een voorraad DEET meenemen tegen de muggen. En ik moet ontsmettingsmiddel meenemen in geval van wondjes en uiteraard Imodium voor het geval ik last krijg van mijn ingewanden. Ja, dat zijn nou eenmaal de consequenties van landen in de Tropen…

Ook op het gebied van de reis zelf moet nog het een en ander geregeld te worden, met name met betrekking tot transport bij aankomst en de hele volgende week van hotel naar de trainingslocatie. Gelukkig hoef ik daarvoor niet zelf te zorgen, dat regelt mijn maat in India. Wat ik wel zelf moet doen uiteraard is inchecken voor mijn vluchten aanstaande zaterdag en zondag, en het bericht dat de online check-in was geopend kreeg ik vanmiddag ook Schiphol terwijl ik in de rij stond voor Starbucks.

Ik was daar om Robin en Astrid op te halen die terugkwamen van hun weekje vakantie op het Portugese eiland Madeira. Ze waren net geland toen ik aankwam op Schiphol, dus ik had nog even tijd voor twee boodschappen op Schiphol Plaza. Het eerste was een verloopstekker voor India, want niet te geloven, we hebben een la vol met allerlei verloopstekkers maar India heeft waarachtig stopcontacten waarvoor we nog geen verloopstekker hebben. Dat was snel geregeld en terwijl Robin en Astrid nog op hun koffers stonden te wachten kon ik mooi even langs Starbucks voor een lekker bakkie koffie.

Nu hebben alle Starbucksen in de hele wereld één ding gemeen: het gaat er ontzettend langzaam. Dat ligt mijns inziens aan hun eigen systeem, je kunt snel bestellen want ze schrijven je naam en je bestelling op de bekers, maar vervolgens hebben ze gewoon te weinig mensen die de bestellingen daadwerkelijk maken. Ik stond dus lang in de rij van wachtenden maar kreeg mijn White Mocca (daarvoor ga je naar Starbucks, voor bijzondere koffie) nog ruim op tijd want de wachttijd voor de koffers duurde uiteindelijk dik drie kwartier.

Waar ik wel een beetje van schrok was de prijs voor de koffie: zes euro dertig voor weliswaar de grootste maat beker, maar toch…

Drukte op Schiphol

Geplaatst op door september 22, 2022

Het is ook nu de vakantie-periode voorbij is nog steeds een enorme chaos op Schiphol door een gebrek aan personeel bij de beveiliging. Dat is slecht nieuws want het betekent dat ik aanstaande zaterdag minstens vier uur van tevoren aanwezig moet zijn op Schiphol en zelfs dat is geen garantie dat ik mijn vlucht ga halen. Ik vlieg weliswaar Business Class maar ik weet niet of dat voor de wachttijd wat uitmaakt. Normaal gesproken is er dan een aparte security-check ingang maar de vraag is hoe het met die drukte is georganiseerd.

Toch is het blijkbaar een kwestie van het juiste tijdstip, want afgelopen woensdagnacht bracht Riet Robin en Astrid naar Schiphol voor hun vakantie naar Madeira, en er kwam al snel een tekstberichtje dat ze met een half uur overal doorheen waren. Dat betekende dan wel dat ze drie en een half uur op Schiphol moesten doorbrengen, maar dat is natuurlijk maar een klein ongemak vergeleken met het missen van je vlucht. Bovendien is er zat te doen daar dus die tijd was prima door te komen.

Het wordt voor aanstaande zaterdag dus afwachten. Ik heb in ieder geval een taxi geregeld die vliegmaatschappij Emirates aan alle Business Class passagiers gratis ter beschikking stelt. Je kan dat online reserveren bij je boeking, je wordt dan op de aangegeven tijd thuis opgehaald en keurig op Schiphol bij de juiste terminal afgezet. Alle gemak, want nu hoef ik Riet of andere familie niet lastig te vallen om me weg te brengen.

Nog meer goede berichten

Geplaatst op door september 22, 2022

Nu mijn reis naar Chennai is geboekt moet ik me ook bezig gaan houden met alle randvoorwaarden en die zijn bij ons bedrijf niet vrijblijvend. Risico’s van reizen worden zeer serieus genomen en een van de dingen die ik daarom verplicht moet invullen is een risico analyse, of zoals het officieel heet een “Travel Risk Assessment”. Dat is een formulier waarvan de inhoud afhankelijk is van je bestemming en waarop potentiële risico’s staan vermeld, en je moet dan aangeven of je daarvan kennis hebt genomen en indien nodig maatregelen hebt genomen.

Zo gelden voor India een aantal verplichte vaccinaties en om dat te kunnen afvinken op het formulier moest ik contact opnemen met onze eigen medische dienst om te laten controleren of ik nog vaccinaties nodig heb. De procedure was simpel, ook scande alle pagina’s van mijn vaccinatie-boekje, dat mailde ik door en kort daarna kreeg ik te horen dat alles in orde was, ik hoefde geen extra vaccinaties en ook malaria tabletten waren niet nodig. Ik kon dit nu dus op het formulier aanvinken als afgehandeld.

Ook de rest van het formulier kon ik waar nodig afvinken en daarmee is dit deel van de formaliteiten afgehandeld. Het formulier wordt intern opgeslagen en er gaat een kopie naar mijn baas, ten teken dat ik dit verplichte onderdeel heb afgehandeld.

Vanmiddag kreeg ik zoals afgesproken een telefoontje van de behandelende uroloog in het LUMC met de uitslag van mijn echo van vrijdag. Het nieuws was goed: er was niets meer te zien van de beschadiging van mijn nier en alles is dus nu in orde, ik hoef hier niet meer voor terug te komen.

Echo en visum

Geplaatst op door september 22, 2022

Deze ochtend ben ik naar het LUMC geweest om daar volgens afspraak een echo te laten maken van mijn nieren. Die afspraak was drie maanden geleden vlak na mijn behandeling als gevolg van mijn fietsongeluk gemaakt om het herstel van mijn linkernier te controleren. De verwachting was dat na die periode het vocht rond mijn nier verdwenen zou moeten zijn en de echo was om dat te controleren. Het hele process ging erg vlot en ik stond met amper een half uur weer buiten. Ik word maandag gebeld met de uitslag.

Ook zag ik vanmorgen twee mailtjes in mijn mailbox van het visum-bureau en mijn eerste gedachte was dat er problemen waren met mijn visum-aanvraag. Mogelijk miste er nog wat informatie, of ik had iets verkeerd ingevuld, of misschien was de foto die ik had ingestuurd niet goed. Ik opende het eerste mailtje en zag een attachment, maar het kwartje viel pas toen ik dat attachment opende en tot mijn stomme verbazing een visum-brief zag van de Indiase ambassade waarin de gegevens werden vermeld van mijn elektronische visum. Er was helemaal niks mis met mijn aanvraag, het visum is er al!

Na een snelle check of alle gegevens klopten, met name naam, paspoortnummer en uiteraard de ingangsdatum, en alles bleek in orde. Nu ik mijn visum heb en mijn Credit Card zijn de belangrijkste horden voor mijn business-trip naar Chennai is genomen en kon ik mijn reis vandaag daadwerkelijk gaan boeken.

Dat heb ik meteen gedaan en inmiddels zijn de vluchten geboekt. Ik kreeg meerdere opties van het reisbureau (we mogen uiteraard alleen vliegen met door het bedrijf goedgekeurde maatschappijen) en uiteindelijk koos ik voor de Emirates optie. Niet alleen omdat ik een “frequent traveller” ben bij Emirates maar ook omdat alle andere opties meer dan één tussenstop hadden en een veel langere reistijd. Het was niet de goedkoopste optie, maar dat moet mijn sponsor dan maar goed vinden. Ook het hotel is geboekt, ook weer een uit de lijst van goedgekeurde hotels maar de keuze was aangegeven door mijn collega die samen met mij in Chennai de training die we moeten geven gaat faciliteren. Hij gaat zorgen voor vervoer ter plekke dus daar hoef ik me geen zorgen over te maken.

Als er verder geen problemen meer ontstaan (en dat verwacht ik niet) vertrek ik dus op zaterdag de 24e naar Chennai, met een tussenstop in Dubai, en ik hoop daar zondagmorgen vroeg aan te komen.

Visum aangevraagd

Geplaatst op door september 21, 2022

Nu ik mijn Credit Card heb ontvangen kon ik vandaag mijn visum aanvraag indienen. Ons bedrijf heeft voor visumaanvragen een bureau in de arm genomen wat de aanvragen indient, ik hoef die dus niet zelf in te dienen bij de Ambassade van India in Den Haag. Bijkomend voordeel van zo’n bureau is dat het aangeeft wat je allemaal moet indienen voor zo’n aanvraag (want dat verschilt per land soms behoorlijk), dan weet je tenminste zeker dat alles compleet is.

In dit geval leek het eenvoudig want ik wist al wat er nodig was, en ik had alles dus al klaar: een Letter of Invitation, een kopie van mijn paspoort en een pasfoto. Die laatste was zoals me was opgedragen een selfie, gemaakt met mijn iPhone tegen een witte achterwand. Hopelijk voldoet dat, zo niet dan zouden ze het me wel laten weten was me verteld.

Ik vulde het aanvraagformulier in op de website van het bureau, wat overigens pas bij de tweede poging lukte (de reden was me niet duidelijk, maar goed). Ik kreeg meteen een link toegestuurd met een vragenformulier, en ik verwachtte dat dat hoofdzakelijk was om de benodigde documenten bij te voegen. Tot mijn verbazing was het niet alleen dat maar bleek het een uitgebreide vragenlijst. En als ik zeg uitgebreid dan bedoel ik heel erg uitgebreid.

Zo werden mijn persoonlijke details gevraagd, wat uiteraard logisch is, maar ook vragen als waar ik werk (naam, adres, telefoonnummer, email adres, website, alles), bij wie ik op bezoek ga (naam, adres, telefoonnummer, email adres, website, alles), het doel van mijn bezoek en daarnaast nog een hele lijst zeer persoonlijke vragen. Zo moest ik opgeven wie mijn vader was en waar die was geboren, wat zijn nationaliteit was en of die door geboorte was verkregen. Hetzelfde vroegen ze ook van mijn moeder en van Riet, want ik had opgegeven dat ik was gehuwd.

Daarnaast ook nog vragen over mijn criminele verleden (indien van toepassing), of ik wel eens gearresteerd was, of ik drugs gebruik, of ik wel eens betrokken was geweest bij drugsmokkel, en ook welke landen ik in de afgelopen tien jaar heb bezocht. Meest interessante vragen waren wel of ik wel eens in Pakistan was geweest, een vraag die vanuit Indiaas perspectief wel logisch lijkt aangezien India en Pakistan nu niet bepaald op goeie voet met elkaar staan.

Kortom, ik ben zowat een halve middag bezig geweest met het invullen van de vragenlijst. Daarmee zou mijn aanvraag nu compleet moeten zijn, maar het was allemaal wel een stuk ingewikkelder dan ik had verwacht. Het heeft me er in ieder geval niet geruster op gemaakt dat ik mijn visum nog op tijd ga krijgen…

De kaart is er!

Geplaatst op door september 21, 2022

In de loop van de ochtend kreeg ik dan eindelijk het bericht waar ik al weken op zit te wachten, mijn Credit Card zou vandaag bezorgd worden! En het nieuws kwam nog uit onverwachte hoek ook, want het kwam van Riet, die een App op haar telefoon heeft staan die melding geeft wanneer er post bezorgd gaat worden op ons adres van PostNL. Het betekende dat ik mijn afzeg-gesprek in ieder gavel vandaag nog niet hoefde te hebben, maar dat wil niet zeggen dat nu alles is opgelost.

Nu de kaart binnen is kan ik mijn visum-aanvraag gaan indienen maar dan nog is de vraag hoe lang het gaat duren voordat ik een visum heb en of het nog op tijd komt om mijn reis naar Chennai te gaan plannen. Net als bij de aanvraag voor de Credit Card kan ik een versnelde procedure gaan aanvragen maar zelfs dan weet je nooit hoe lang de Indiase Ambassade erover doet om het visum uit te vaardigen.

positief is wel dat er tegenwoordig een elektronisch visum kan worden aangevraagd en wat ik heb begrepen versnelt dat de procedure aanzienlijk. Wel spreken we dan alleen over weken in plaats van maanden, maar in hoeverre het nog sneller kan met die versnelde aanvraagprocedure is natuurlijk nu de vraag. In ieder geval kan er nu iets in gang gezet worden al is er nog steeds geen definitief groen licht. Laten we maar zeggen dat het nu geen rood licht meer is maar oranje…

Nog steeds geen Credit Card…

Geplaatst op door september 21, 2022

Vorige week kreeg ik dan eindelijk een essentieel onderdeel wat ik nodig heb voor de aanvraag van mijn visum voor India, de Letter of Invitation. Dat is in feite een schriftelijke bevestiging van mijn gastheer in India dat ik ben uitgenodigd en waar ik voor kom. Zonder zo’n brief kan ik geen visum aanvragen. De andere twee benodigdheden waren vrij simpel, een kopie van mijn paspoort en een pasfoto. Die foto moet op het bizarre formaat van 5×5 centimeter zijn met een volledig witte achtergrond, maar mijn contactpersoon bij het bureau wat mijn visumaanvraag gaat afhandelen zei dat ik gewoon een selfie kon maken met mijn mobiele telefoon met een witte achtergrond, zij zorgen dan wel voor het juiste formaat.

Maar het belangrijkste attribuut voor mijn visumaanvraag heb ik nog steeds niet, en dat is de Credit Card van het bedrijf. Die is weliswaar onderweg maar het is nog steeds niet duidelijk wanneer die gaat arriveren. Van andere collega’s hoor ik dat ik maar niet al te optimistisch moet zijn, gebaseerd op hun eigen ervaringen.

Vanwege die reden heb ik al een paar keer spoedoverleg gehad met de collega waarmee ik die cursus moet gaan geven en de sponsor van het hele cursusgebeuren, die allebei in India gebaseerd zijn. Onze sponsor wil de cursus niet uitstellen, iets wat mijn eigen baas heeft voorgesteld, mede vanwege het feit dat in India de uitnodigingen al de deur uit zijn. Ik heb aangegeven dat ik het in principe tot aanstaande woensdag wil aankijken, uiterlijk dan moet de Credit Card binnen zijn, anders wordt het simpelweg te laat om nog een visum aan te vragen.

En zoals gezegd, geen visum betekent geen mogelijkheid voor mij om naar India te reizen en zal ik moeten afzeggen. Mijn Indiase collega wordt er behoorlijk zenuwachtig van want hij zal die de cursus dan waarschijnlijk alleen moeten gaan geven…

Werk-perikelen

Geplaatst op door september 21, 2022

Terug aan het werk heb ik een aantal zaken om me druk over te maken. Het belangrijkste is de vraag die ik heb gehad om een cursus mede te faciliteren, en die cursus is in India. Dat zou eind september moeten gaan plaatsvinden maar het is maar zeer de vraag of dat voor mij gaat lukken, en eerlijk gezegd vrees ik dat ik zal moeten afzeggen.

Het probleem is namelijk dat ik een visum moet aanvragen en daarvoor heb ik een Credit Card nodig die door het bedrijf is verstrekt. We mogen voor zakelijke doeleinden geen gebruik maken van onze eigen Credit Card, het is verplicht om een door het bedrijf verstrekte kaart te gebruiken en die heb ik niet. Nu kan ik die aanvragen, maar tot nu toe is de aanvraag nog niet gelukt door allerlei problemen. Het is me na anderhalve week modderen eindelijk gelukt om iemand te pakken te krijgen die me kan helpen bij mijn aanvraag en het is vandaag eindelijk gelukt om de aanvraag voor mijn Company Credit Card in te sturen.

Nu is alleen de vraag of de kaart nog op tijd binnenkomt. De aanvraag duurt normaal gesproken weken, maar omdat ik haast heb heb ik toestemming gekregen om van een versnelde procedure gebruik te maken. Maar hoe lang dat dan gaat duren weten we niet, dus of de kaart nog op tijd binnenkomt om nog een visum aan te vragen is dus de grote vraag, want ook zo’n visumaanvraag heeft weer tijd nodig.

En het is simpel, zonder kaart geen visumaanvraag en zonder visum moet ik de uitnodiging afzeggen. Jammer maar helaas.

Laatste dag alweer in Manila

Geplaatst op door februari 9, 2018

Onze laatste dag in Manila, want vanavond vertrekken zowel Susan als ik weer terug naar respectievelijk Schotland en Nederland.

Onze gastvrouwen van Fluor namen ons tussen de middag mee naar een Filipijns restaurant genaamd de Kanin Club. Ik kende dat restaurant niet want toen wij hier woonden was het er nog niet. Nou ben ik op zich niet zo weg van de Filipijnse keuken maar gelukkig stonden er een paar gerechten op die ik wel kende en ook lekker vond. De dames besloten echter om meerdere gerechten te bestellen zodat we overal van konden proeven, en een van die gerechten kwam aardig in de buurt van het smerigste wat ik ooit heb gegeten. Het heette Crispy Dinuguan, dat is krokant gebakken varkensspek in een zwarte saus die gemaakt is van… bloed! Het smaakte bijna letterlijk naar modder, maar geloof het of niet, het is op de Filipijnen een delicatesse.

Op de foto zie je behalve mijn collega Susan van Shell Aberdeen (helemaal links) en mijzelf onze gastvrouwen van Fluor, Kate-Ann Bayot-Astillero,  Alma Dar en Marygyn Urriza-Coronado.

Aan het eind van de middag gingen Susan en ik terug naar het hotel want we moesten voor zes uur uitchecken. Omdat we allebei pas later in de avond opgehaald zouden worden om naar de luchthaven te worden gebracht aten we eerst nog wat in het restaurant van het hotel waarna we op ons vervoer wachten. Mijn taxi arriveerde een kwartier te vroeg, maar onderweg naar de luchthaven verloren we de nodige tijd omdat mijn chauffeuse naar de verkeerde terminal reed. Het stond verkeerd op het briefje wat ze had gekregen, maar desondanks kostte het me toch nog de nodige moeite om haar te overtuigen dat ik toch echt naar Terminal 3 moest en niet naar Terminal 1…

Ik was ondanks het oponthoud ruim op tijd op de luchthaven waar vlucht EK335 van Emirates om tien voor twaalf, een kwartier voor de geplande vertrektijd, vertrok naar Dubai.

Weerzien met oude vrienden

Geplaatst op door februari 12, 2018

Geen vast schema voor vandaag en morgen op het kantoor van Fluor, dus we konden rustig werken aan een aantal zaken die uitstonden na de workshop van vorige week.

Het belangrijkste van vandaag wat werk betreft was voor mij de e-mail van Personeelszaken met daarin de officiele aanbieding voor mijn nieuwe baan. Ik hoefde alleen nog maar akkoord te gaan met de aanbieding en op “Ok” te klikken. Uiteraard heb ik dat meteen gedaan en hiermee is mijn nieuwe baan dus nu bevestigd!

Verder had had ik vandaag twee ontmoetingen op de agenda staan waar ik al dagen naar uit heb gekeken. Tussen de middag had ik afgesproken om te gaan lunchen met Gennie en Cleng, de twee meiden uit mijn ouwe team, waar ik al die tijd contact mee heb gehouden maar die ik dus twee en een half jaar niet heb gezien. Het weerzien ging gepaard met dikke knuffels en ik werd er zowaar een beetje sentimenteel van. Tijdens de lunch praten we honderduit bij en ik was dan ook veel later terug op kantoor dan ik had gepland, maar dat moest maar kunnen vond ik.

Vanavond ging ik weer uit eten met twee dames, deze keer met Lexie (wiens mentor ik ben geweest tijdens mijn tijd in Manila) en Lab (een van mijn oudste vriendinnen in Shell Philippines). Ook dit werd weer een hartelijk weerzien en er werd ook nu weer uitgebreid bijgekletst tijdens het eten in restaurant “The Black Pig”. Terwijl we terug wandelden richting het kantoorgebouw van Shell Philippines spraken we af dat we een volgende keer naar de film gaan. Of er een volgende keer komt weet ik nog net maar de eerste afspraken heb ik dus al!

Voordeeltje in de Apple Store

Geplaatst op door februari 8, 2018

Omdat ik gisteren eigenlijk niks had gedaan aan mijn werk moest ik dat vandaag doen, maar desondanks bleef er genoeg tijd over om alweer naar het ATC te wandelen en weer bij de Coffee Bean neer te strijken voor een lekkere koffie. Daarna maakte ik weer een uitgebreide wandeling door het winkelcentrum waarbij ik plotseling zag dat er nu ook een Gold’s Gym is gevestigd. Ik keek nog even naar binnen maar zag er geen bekenden.

Daarna wandelde ik terug naar het hotel om mijn werk af te maken, waarna ik weer overstak naar de Festival Mall. Daar ging ik alsnog de iPad Pro kopen die ik gistermiddag al opzij het laten leggen.

Ik was namelijk gistermiddag weer eens in de Apple-winkel verzeilt geraakt (hoe komt dat toch iedere keer), voornamelijk om even te kijken want de winkel was verplaatst naar het nieuwe gedeelte van de Mall. Tot mijn verbazing (en genoegen!) zag ik dat alles daar vanwege de gunstige koers van de Filipijnse Peso ten opzichte van de Dollar nu heel erg goedkoop was! Zo was de iPad die ik pas voor Riet had gekocht hier maar liefst honderd Euro goedkoper, en op de door mij al een tijdje begeerde iPad Pro scheelde het maar liefst honderdvijftig Euro.

Ik besloot ter plekke om mijn toch al geplande aanschaf daarom een paar maanden te vervroegen, maar de koop kon niet doorgaan omdat ik voor betaling met mijn creditcard een geldig legitimatiebewijs nodig had. En dat had ik effe niet want mijn paspoort lag in het hotel in de kluis. Gelukkig wilden ze de iPad Pro wel apart leggen (er was er nog maar één dus ik moest wel genoegen nemen met het exemplaar met de goudkleurige achterkant),en vandaag kon ik dus alsnog de koop sluiten.

Vanavond belandden Susan en ik bij restaurant Mary Grace in het ATC, wat altijd een favoriete lunch-gelegenheid was van Riet en de andere dames. Het eten was prima (lekker pastaatje), waarna we op ons gemak terug wandelden naar het hotel.

Vrije zaterdag

Geplaatst op door februari 8, 2018

Een vrij weekend in Manila! Er zijn wel wat dingetjes die ik voor mijn werk nog even moet doen omdat dat maandag klaar moet zijn maar dat zal me niet zoveel tijd kosten en ik kan dus het merendeel van de tijd besteden aan het verkennen van het nog steeds vertrouwde en ik durf rustig te zeggen dierbare Alabang.

Mijn eerste gang was vanmorgen naar het Alabang Town Center (oftewel het ATC) waar ik van plan was om als vanouds een bakkie te gaan doen bij de Coffee Bean & Tea Leaf, waar ik vrijwel iedere zaterdag- en zondagochtend te vinden was. Lekker een bakkie met wat lekkers erbij en dan een uurtje of zo de kranten of een boek lezen op mijn iPad.

Eenmaal in het ATC veranderde ik van gedachten want mijn nieuwsgierigheid was te groot, ik wandelde eerst naar de Ayala Alabang Village waar we hadden gewoond om naar ons voormalige huis te gaan kijken. Alsof ik helemaal niet ben weggegaan liep ik met een “Goodmorning!” langs het kantoortje van de beveiliging die nauwelijks aandacht aan me schonken. Ik stak over naar Yakal Street, ondertussen om me heen kijkend en constaterend dat alles er nog precies hetzelfde uitzag. Dat gold ook voor “onze” straat, Molave Drive; het enige verschil wat ik kon zien was dat een huis wat wit was geweest nu lichtgeel was geschilderd. Verder was het alsof er geen twee en een half jaar waren verstreken, zelfs het beeld van de kerstman (waar ik in het donker een keer een arm had afgebroken) lag nog steeds op dezelfde plek in de struiken.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ja, en toen kwam ik bij de plek waar ons huis stond. Of liever gezegd, had gestaan, want er stond een heel ander huis! Ik dacht eerst zelfs dat ik er nog niet was maar het was wel degelijk de juiste plek. Er stonden blauwe bouwschermen om het huis en er waren bouwvakkers druk bezig. Het leek erop of het karkas en het dak waren blijven staan maar verder was alles anders. Om te beginnen was het nu wit in plaats van beige maar de hele indeling van de ramen was totaal anders.

Het was een beetje een schok, maar achteraf gaf het me gek genoeg het gevoel dat ik onze Filipijnse periode nu toch wat beter kon afsluiten. Ik heb lange tijd echt heimwee gehad naar onze tijd daar, maar nu “ons huis” er niet meer staat, of in ieder geval zo grondig is verbouwd dat het niet meer als “ons huis” herkenbaar is, heb ik eindelijk meer het gevoel dat het mooi geweest is maar tijd om het af te sluiten. Ik wandelde via vertrouwde straatjes terug naar het ATC waar ik alsnog een bakkie deed bij de Coffee Bean. Een bakkie troost, inderdaad…

In de middag wandelde ik naar de Festival Mall want ik had nog een paar boodschappen op mijn lijstje staan en niet alles had ik kunnen vinden in het ATC. Ook dit grote winkelcentrum zag er vertrouwd uit met de gezellige en rumoerige zaterdag-drukte, maar hier was wel degelijk veel veranderd. Er is een enorm stuk aan de achterkant bijgebouwd en de Mall is dus nu nog veel groter dan hij al was. Mijn boodschap, inktpatronen voor mijn printer, kon ik echter ook daar niet vinden…

Ik had met mijn collegaatje Susan afgesproken om ’s avonds naar Outback te gaan. De nieuwe Outback welteverstaan, aan de andere kant van het ATC, want de oude vertrouwde locatie is helemaal weg. En dan bedoel ik niet dat Outback daar weg is maar het hele deel van het gebouw waar Outback zat en ook de Chinees daarnaast bleek afgebroken, zag ik tot mijn grote schrik toen we er woensdagavond langs liepen.

Maar nieuw of niet, er was nog steeds een afzonderlijk bar-gedeelte achterin het nieuwe restaurant (waar nu overigens niet meer gerookt mag worden) en er liepen wat oude bekenden rond. En jawel, ik werd weer herkend! De New York steak smaakte nog net als vroeger en toen ik de rekening kreeg stond er op geschreven “Welcome back!”, is dat leuk of niet!

Op de terugweg kon ik het niet laten om een lekker ijsje te kopen bij de Cold Stone Creamery, jammer dat we die in Nederland niet hebben…

Tapas bij Barcino

Geplaatst op door februari 7, 2018

Het wil met de nachtrust maar niet lukken, weer werd ik ergens rond de klok van halftwee wakker en kon de slaap niet meer vatten tot bij vijven. Niks aan te doen, gewoon wat lezen en een beetje Netflixen en hopen dat ik de werkdag een beetje fatsoenlijk door kan komen zonder te veel te geeuwen tijdens presentaties en discussies.

Dat lukte gelukkig redelijk goed en konden we de workshop vandaag met een goed gevoel afsluiten. Niet dat het werk er hiermee op zit, we blijven nog twee dagen volgende week om te kijken in hoeverre we de naar voren gebrachte knelpunten hier al kunnen oplossen.

Tussen de middag was een lunch met een oud-collegaatje misgelopen door een misverstand, maar vanavond was er weer een bezoek aan een restaurant waar Riet en ik altijd graag kwamen. Deze keer was dat het Spaanse Tapas restaurant “Barcino”. Ook hier was weinig veranderd, of het moest de saus op de patatas bravas zijn…

Nieuwe biertent

Geplaatst op door februari 8, 2018

Weer een belazerde nacht, ik heb er geen andere woorden voor want mijn slaappatroon was vrijwel gelijk aan dat van gisteren. Veel te kort dus, en ik hoopte maar dat me dat gedurende de workshop niet zou opbreken. Ik waarschuwde iedereen dus maar vooraf dat als ik na de lunch ernstig zou beginnen te gapen of te knikkebollen dat dat niet lag aan hun zou liggen. Gelukkig is een van de Fluor-mensen in de workshop ingevlogen uit Houston en die heeft dus dezelfde problemen.

We kwamen de workshop met hangen en wurgen door (met name de middag was afzien door onze vermoeidheid) en Susan besloot het avondeten voor gezien te houden. De Amerikaanse Fluor-collega, Omeid, was echter vastbesloten te gaan eten bij een restaurant annex bar die mij onbekend was en ik besloot mee te gaan.

De tent heette “The Perfect Pint” en serveerde behalve prima gerechten ook nog eens ruim twintig soorten ambachtelijk bier van het vat. En dat ik deze tent niet kende klopte ook wel want toen wij nog in Manila woonden zat er op deze plek een Franse bakkerij met eetgelegenheid. En volgens mij werd ik weer herkend door een van de obers al kon ik me zelf niet voor de geest halen van welk restaurant ik hem kende. Het bier smaakte overigens heel best, het eten was uitstekend, en Omeid en ik konden het uitstekend met elkaar vinden dus het werd voor ons doen zelfs nog redelijk laat want we waren pas tegen halftien terug in het hotel.

En er was vandaag een verrassing voor me bij de balie van het hotel want twee oud-collegaatjes hadden een tasje afgegeven met daarin allemaal lekkere Filipijnse dingen zoals gedroogde mango’s. Erg lief, ik hoop ze dan ook volgende week persoonlijk te kunnen bedanken.

Ik heb ondertussen ook contact gehad met mijn huidige baas en mijn toekomstige baas en we zijn overeengekomen dat mijn overgangsdatum naar de Basrah Gas Company de 28e april zal zijn. Dit in verband met het feit dat de collega waarmee ik samen deze positie moet gaan vervullen dan aan het eind van zijn rotatie zit, maar het is nog wel afhankelijk van het op tijd verkrijgen van een visum.

Italianni’s, en een belangrijk bericht!

Geplaatst op door september 22, 2019

Van slapen is vannacht niet veel terecht gekomen. Ik was zo lang mogelijk opgebleven en pas om elf uur naar bed gegaan, viel als een blok in slaap maar werd om kwart over een al weer wakker. En ik was klaarwakker ook, dus er zat niets anders op dan maar wat te lezen en te Netflixen, totdat ik uiteindelijk om een uur of vijf weer in slaap viel. De wekker liep om halfzeven af, wat voor mijn doen laat is maar vanmorgen dus voor mijn gevoel veel te vroeg.

Om half acht zat ik met mijn Schotse collegaatje Susan aan het ontbijt in het op de 31e verdieping gelegen restaurant van het Vivere Hotel waar we genoten van de zon, de warmte en het schitterende uitzicht. We werden om negen uur verwacht in het nieuwe kantoorgebouw van de firma Fluor wat vlak om de hoek van het hotel is gelegen, vrijwel achter het Asian Star gebouw waar ik vier jaar heb gewerkt. Het werd een hartelijk weerzien voor mij met een aantal ouwe bekenden maar er werd ook nog gewerkt tussendoor. Er is heel wat te bespreken met Fluor en dat zal ons de komende dagen flink gaan bezighouden…

Tussen de werkzaamheden door kreeg ik een heel belangrijk bericht, namelijk dat ik inderdaad de nieuwe baan aangeboden ga krijgen als Data Control Lead bij de Basrah Gas Company! Ik had na de interviews eigenlijk niks meer gehoord en hoewel ik wist dat er het een en ander in gang was gezet was er nog steeds geen enkele zekerheid dat het zou doorgaan, en als dat zou gebeuren welke van de twee banen ik uiteindelijk aangeboden zou krijgen. Het is nu dus toch de baan geworden waar we overeenstemming over hadden bereikt, en het mailtje wat ik kreeg bevatte zelfs al een vraag over de vroegst mogelijke begindatum. Het wordt nu dus echt menens…

Vanavond ging ik met Susan en nog twee Schotse collega’s naar het Alabang Town Center waar bijna alles verrassend bij het oude was gebleven. De meeste winkels en restaurants waren er nog en het voelde ontzettend vertrouwd, alsof ik gisteren pas was weggegaan. En het was woensdag vandaag, dus ik drong aan op een bezoek aan het Italiaanse restaurant Italianni’s. En daar was een verrassing voor mij want niet alleen herkende ik Kim, het meisje bij de deur, maar zij herkende mij ook! Ze had me een tijd niet gezien zei ze en meteen daarop vroeg ze, “Where is Ma’am?”. Geen twijfel mogelijk dus dat ze me echt had herkend!

Het eten bestond voor mij als vanouds uit de Penne met Italiaanse worst en een San Mig Light bier. En ja, ook dit smaakte nog als vanouds…

Terug in Manila

Geplaatst op door september 22, 2019

Mijn koffer was zondag al gepakt en gistermorgen kon ik dus rustig aan doen en van thuis uit nog wat werken totdat het moment van vertrek was aangebroken. Om kwart voor elf bracht Riet me naar Schiphol waar om halfdrie vlucht EK148 vertrok naar Dubai, waar we om even na middernacht landden.

Vlucht EK332 van Dubai naar Manila vertrok om tien voor vier vannacht en ik moest dus een paar uurtjes doorbrengen in de business lounge van de luchthaven. Het businessclass vliegen was overigens een stuk sneller weer gewend dan het economy vliegen naar Australië twee maanden geleden na een paar jaar businessclass. Ja, ik weet het, ontzettend verwend…

Hoe dan ook, het toestel arriveerde vanmiddag ruim voor de geplande aankomsttijd op de vertrouwde terminal 1 van de luchthaven NAIA in Manila. De chauffeur stond al te wachten in de aankomsthal en na snel nog wat geld te hebben gewisseld reden we vlot naar het hotel. Om half zes zat ik op de 29e verdieping van het Vivere Hotel in de luxe suite (zitkamer met twee bankstellen en keuken, twee grote slaapkamers met elk een eigen badkamer) waar ik vanuit het raam voor het eerst sinds twee en een half jaar Alabang en de Festival Mall weer kon zien.

’s Avonds ging ik met een ook in het hotel verblijvend collegaatje naar de Union Jack Tavern om wat te eten. Het voelde allemaal meteen weer erg vertrouwd aan en het leek of ik helemaal niet was weggeweest. Het enige was dat er in de Union Jack vrijwel geen “buitenlanders” aanwezig waren, terwijl het toch altijd een vermaarde expat-hangout was geweest. Goed, toch een kleine verandering dus, maar de Fish & Chips smaakten nog steeds hetzelfde…

Terug naar Manila!

Geplaatst op door juli 6, 2021

Gisterochtend ging de kogel door de kerk, er is besloten dat mijn collega en ik volgende week maandag vertrekken naar Manila voor een bezoek van een week aan het kantoor van Fluor in Alabang. Dat is weliswaar een splinternieuw kantoorgebouw waar ik nog niet eerder ben geweest maar het staat recht achter het Asian Star Building waar ik vier jaar voor het Malampaya project heb gewerkt.

De reden voor dit snelle bezoek is de aanwezigheid van de data-expert van Fluor, die de komende week over is uit Houston, en het wordt van groot belang geacht dat wij elkaar kunnen ontmoeten en het hele data-management van het Penguin project samen bespreken.

Het bleek geen probleem om de door mij voorgestelde vluchten met Emirates via Dubai te laten boeken via ons vaste reisbureau maar een hotel bleek lastiger. Alle hotels met het predicaat “goedgekeurd door Shell” waren namelijk volgens het reisbureau vol en andere mochten ze niet boeken. We moesten dus of genoegen nemen met een hotel in het centrum van de stad (een half uur met een taxi vanaf Alabang, en dat alleen met gunstig verkeer) of zelf iets proberen te regelen. Ik ging dus aan het bellen en alle hotels bleken inderdaad helemaal volgeboekt te zijn, op één na, het ons heel goed bekende Vivere Hotel. Dit hotel, waar ik meerdere malen heb gelogeerd en ook samen met Riet de eerste maand in Manila verbleef in 2011, had nog de beschikking over twee luxe suites. Niet helemaal de prijsklasse die Shell normaal gesproken overeenkomt maar vanwege het alternatief met langdurige en prijzige taxi-ritten kreeg ik zowaar toestemming om dit hotel te boeken.

Vandaag werd de reservering bevestigd, de tickets voor de vluchten zijn binnen en ik ben klaar voor de terugkeer naar een van mijn favoriete plekken op de wereld.

Aberdeen

Geplaatst op door februari 8, 2018

De tweede dag van de Workshop in Aberdeen vond heel gunstig plaats in een van de conferentie-zalen van het Woodbank hotel en ik hoefde dus niet extra vroeg op te staan om naar het Tullos kantoor te gaan. Desondanks was ik blijkbaar toch nog erg vroeg want aangekomen in de ontbijtzaal was er nog niemand aanwezig, ook geen ontbijtbuffet. 

Er liep een dame rond die zo te zien personeel was maar die het erg druk had met bellen. Toen ik dus maar aan een tafeltje ging zitten kwam er gelukkig nog een personeelslid langs die me een menu gaf. Het tamelijk schrale buffet werd ondertussen klaargezet maar gereedschap om het geselecteerde op je bord te laden was er niet dus liet ik dat nog maar even zitten. Mijn bestelde bord havermout (het is tenslotte Schotland) kwam gelukkig vlot, maar om van het buffet te selecteren moest ik toch echt eerst nog aangeven dat het benodigde gereedschap daarvoor ontbrak. Niet echt de service dus die je van een Shell-hotel zou verwachten.

De dag verliep verder voorspoedig en na nog wat gesprekken in de middag met collega’s die wisten dat ik langs zou komen en me wilden spreken vertrok ik weer per taxi naar de luchthaven.

Daar aangekomen moest ik na het inchecken nog ruim anderhalf uur wachten voordat we zouden vertrekken in de kleine en propvolle vertrekhal. En die vertrekhal was niet het enige wat propvol was, ook het toestel was afgeladen en zat vol met allemaal offshore personeel. Dat waren dus heel veel erg dikke nekken bij elkaar…

De belangrijkste uitkomst van de Workshop was dat er voor mij en nog een collega een bezoek is gepland aan het Fluor-kantoor in Manila, en dat moet ook nog eens op heel korte termijn plaatsvinden. Wanneer precies moet nog worden beslist maar het ziet er dus naar uit dat ik totaal onverwacht ga terugkeren naar Manila!

Business trip naar Aberdeen

Geplaatst op door februari 8, 2018

Een paar weken geleden kreeg ik onverwacht een verzoek om me te gaan bemoeien met een nieuw Shell-project op de Noordzee met de naam “Penguin”. Ten eerste omdat ik toevallig over de expertise beschik die het project nodig heeft en ook nog eens omdat het project wordt uitgevoerd door het bedrijf Fluor, en nog wel hun vestiging in Manila waar ik tijdens mijn eigen tijd in Manila mee heb samengewerkt. Het gevraagde werk behoort eigenlijk niet tot mijn huidige takenpakket, maar omdat ik dit soort werk erg leuk vind en er blijkbaar geen andere kandidaten voor handen waren kreeg ik dispensatie van mijn huidige baas, op voorwaarde dat het een tijdelijke opdracht zou zijn.

Na wat oriënterende gesprekken besloot mijn tijdelijk Penguin-baas om een workshop te beleggen in Aberdeen om met alle betrokkenen spijkers met koppen te gaan slaan. Mijn taak zou zijn om het Information Management team van het project op de hoogte te brengen van wat er allemaal benodigd is ten aanzien van het beheren van de technische gegevens van een groot Shell-project.

En daarom vertrok ik vanmorgen met KLM-vlucht KL1441 van Schiphol voor mijn eerste bezoek in achtentwintig Shell-jaren aan het kantoor in Tullos, Aberdeen. De vucht ging vlot met een halfleeg vliegtuig, maar na aankomst moest ik ruim drie kwartier wachten in een lange rij voordat ik een taxi had die me naar het kantoor kon brengen. Daar aangekomen maakte ik kennis met mijn tijdelijke teamgenoten en deed ik het eerste deel van mijn twee dagen durende presentatie. 

Aan het eind van de middag bracht een taxi me van het kantoor naar het Woodbank hotel, een soort van landhuis van Shell met daarin gevestigd een conferentie-centrum met een aantal hotelkamers. Ondanks dat er zowel een restaurant als een bar waren ging ik na een snelle snack vroeg slapen na een redelijk vermoeiende dag. Tenslotte was ik om halfvijf vanmorgen al op om door Riet om vijf uur naar Schiphol te worden gebracht…