Vanmorgen reed ik om acht uur richting het Gemeentehuis in Katwijk voor de afspraak die ik had gemaakt om een nieuw rijbewijs aan te vragen. Op de fiets uiteraard want ik mag officieel geen autorijden zonder het kaartje, ondanks het feit dat ik wel degelijk geregistreerd sta als zijnde in het bezit van een geldig rijbewijs.

Een vreemde gang van zaken vind ik, zeker in het jaar 2022 waarin vrijwel alles elektrisch is en als zodanig gecontroleerd kan worden door bevoegde instanties. Stel je voor dat de bank mijn rekening zou afsluiten omdat ik mijn bankpas ben verloren. Ik kan nog steeds gewoon betalen via de App op mijn telefoon, ik ben dus niet geheel en al afhankelijk van dat kaartje. Voor een rijbewijs gelden blijkbaar andere regels die ongetwijfeld nog stammen uit het grijze verleden toen er nog geen Internet was waarmee alles electronisch gecontroleerd kon worden en Oom Agent uitsluitend controle kon doen op basis van het roze papiertje wat overlegd moest worden.

Typisch weer zo’n regel van de overheid die allang aangepast had kunnen worden maar die gewoon nog geldig blijft omdat de uitvoerende overheidsorganen geen zin of geen tijd hebben er iets aan te doen. Het werd me ook aan het loket door de overigens bijzonder vriendelijke dame uitgelegd dat ik op straffe van een bekeuring niet mocht autorijden, maar ze benadrukte wel dat het ondanks de geringe pakkans onverstandig was omdat sommige verzekeringsmaatschappijen erg moeilijk kunnen gaan doen in geval van een ongeval.

Het wordt dus de fiets tot volgende week donderdag, dan ligt mijn nieuwe rijbewijs klaar.

Na twee dagen tevergeefs te hebben afgewacht of er bericht zou komen van de afdeling Gevonden Voorwerpen van de luchthaven van Dubai kan ik niet langer wachten, ik ben begonnen met. het afhandelen van de rompslomp veroorzaakt door het verlies van mijn portemonnee annex card holder. Ik kan simpelweg niet langer zonder bankpas en rijbewijs, zeker het laatste niet want ik mag nu officieel niet autorijden.

De bankpas was het eenvoudigst, dat kon ik gewoon online regelen via de App en ik kreeg meteen bericht dat de nieuwe pas binnen drie dagen thuis zou worden bezorgd. Iets problematischer was de Credit Card, omdat de App telkens een boodschap “Oeps, er ging iets mis” liet zien. Een telefoontje naar de bank loste dit probleem gelukkig op en ook die kaart komt er nu aan.

Voor het rijbewijs moest ik een afspraak maken op het Gemeentehuis in Katwijk en daar kan ik aanstaande donderdagochtend terecht. Vervelend is wel dat die afspraak alleen maar is om de aanvraag in te dienen, daarna duurt het nog een week voordat ik een nieuw rijbewijs kan afhalen. En zoals gezegd mag ik in de tussentijd officieel niet rijden, op straffe van een bekeuring. Nu is de pakkans daarvoor wel erg klein (ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatste ben aangehouden om mijn rijbewijs te laten zien), maar het schijnt dat verzekeringsmaatschappijen nogal eens moeilijk kunnen gaan doen als ik zonder rijbewijs betrokken raak bij een ongeval.

Raar eigenlijk, want ik heb natuurlijk gewoon een rijbewijs wat staat geregistreerd in de database van de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Ik ben alleen het kaartje kwijt, dus je zou zeggen dat je na aangifte van verlies en de aanvraag voor een nieuw kaartje een bewijs krijg waarmee ik gewoon mag rijden, maar nee, dat zou waarschijnlijk te makkelijk zijn. Terwijl dat in landen als Maleisië en de Filipijnen heel normaal is, ik heb in Manila zelfs maanden rondgereden met alleen een formuliertje waarop stond dat mijn nieuwe rijbewijs was aangevraagd. Dat was overigens niet omdat ik mijn rijbewijs kwijt was, een rijbewijs moet daar ieder jaar worden vernieuwd maar het apparaat wat de kaartjes moet maken was een aantal maanden lang kapot…

Vanmiddag had ik mijn tweede afspraak bij de fysiotherapeut voor die twee stijve vingers in mijn rechterhand. Weinig nieuws, er zat wel iets vooruitgang in maar ik moet gewoon de oefeningetjes blijven doen en over een maand weer terug. Wel kreeg ik nog te horen dat ik waarschijnlijk van de Vikingen afstam want ik heb ook een aandoening in beide handen waar ik mogelijk op latere leeftijd nog wat last van kan krijgen en die aandoening schijnt bij Vikingen het meest voor te komen.

Zoals gewoonlijk was ik al wakker voor de wekker om half zes afliep. Ik nam snel nog even een douche, trok mijn reiskleren aan en pakte de laatste attributen in mijn koffer. Terwijl ik daar nog mee bezig was kreeg ik een berichtje van mijn maat Ayaz, die contactpersoon was voor het taxibedrijf, dat mijn chauffeur al was gearriveerd. Dat was ruim een half uur te vroeg want het was net aan zes uur, maar het betekende ook dat ik me daar alvast geen zorgen meer over hoefde te maken. Ik verliet mijn kamer op de vierde verdieping en bij de receptie aangekomen checkte ik uit.

Achteraf was het eigenlijk wel best dat de taxi al zo vroeg was gearriveerd want het was aangeraden om minstens drie uur van tevoren op de luchthaven te zijn en het bleek een langere rit dan ik had verwacht. De geplande aankomsttijd was tien voor zeven (mijn vlucht zou om tien voor tien vertrekken) en dat haalden we maar net. Het was druk bij de vertrekhal van Chennai International Airport, en ik had nog even wat moeite om langs de militaire post te komen bij de ingang. Buiten werd namelijk mijn paspoort en mijn ticket gecontroleerd en dat laatste had ik alleen electronisch, en de man had wat moeite mijn naam te vinden in het document op het scherm van mijn iPhone. Voortaan toch maar weer gewoon uitprinten want in zulk soort landen is dat toch makkelijker…

Binnen ging alles verder soepel, ik ging naar de lounge voor een koffie en om wat te lezen terwijl ik wachtte op het sein dat we zouden gaan boarden. Dat kwam op tijd maar ik zag al bij de gate dat het weer lang zou gaan duren voordat we daadwerkelijk het vliegtuig in zouden mogen. En jawel, mijn verwachting kwam uit (veel ervaring zullen we maar zeggen) en we vertrokken dus ruim een half uur te laat.

De vlucht zelf duurde maar iets van vier uur en verliep zonder problemen (de film “Elvis” duurde al meer dan twee uur). Ik had de ruimte want er zat niemand naast me, en het enige vervelende was eigenlijk dat in de stoelen in het middengedeelte op mijn rij een vervelende kerel zat met zijn vrouw en een strontvervelend ventje. Die kerel moet onderweg beslist het wereldrecord “Bagagebak open en dicht doen” hebben verbroken…

Doordat we zo laat waren vertrokken had ik in Dubai niet zo veel tijd meer om nog in de lounge door te brengen. Die tijd werd helemaal krap toen bleek dat het treintje tussen de terminals niet reed en we met een bus vervoerd werden en we bovendien twee keer door een security-check moesten in plaats van maar één keer, dus aangekomen in Terminal A (helemaal aan het andere eind van waar we waren uitgestapt) had ik nog maar amper een half uurtje de tijd. En ik realiseerde me nog dat ik nog langs de drugsdealer moest voor Riet (sigaretten…) dus uiteindelijk had ik net aan tijd voor een bakje koffie.

De vlucht naar Amsterdam was helaas niet met een dubbeldeks Airbus A380 maar met een “gewone” Boeing 777, maar alweer zat ik comfortabel want ook nu was de stoel naast me niet bezet. Ik probeerde onderweg wat te slapen wat maar matig lukte, hooguit een uurtje, en verder heb ik een film gekeken (The Bourne Ultimatum want ik had net de eerste twee delen weer eens op tv gezien) en wat zitten lezen.

We kwamen maar een paar minuten te laat op Schiphol aan waar alles meezat: Ik was snel uit het vliegtuig en als een van de eersten bij de paspoortcontrole, wat maar goed was ook want de elektronische poorten waren dicht en er was maar één loket open. Op mijn koffer hoefde ik ook maar hooguit een kwartiertje te wachten en toen ik daarna buiten kwam stond mijn chauffeur van de Emirates taxi service al klaar met mijn naam op een bordje.

Dus toen Riet me een tekstberichtje stuurde met de vraag of ik mijn koffer al had was mijn antwoord, “Rij al bij Sassenheim”. Ik was om even over negen weer thuis na een fantastische week in Chennai…

De dag liep vandaag niet zo soepel als de vorige drie dagen en dat lag beslist niet aan de inzet van de twee meiden die vandaag de presentatie over hadden genomen van Ayaz en mij. Akansha en Rutvi gaven voor de lunch een prima presentatie in de zaal naast die waar we de vorige drie dagen hadden gezeten want de oorspronkelijke zaal was niet meer beschikbaar. ’s Middags moesten we alweer verkassen omdat ook de tweede zaal voor andere doeleinden was gereserveerd, we zouden verhuizen van de tweede naar een zaaltje op de zesde verdieping.

De lunch (voor iedereen gratis trouwens) was net als de vorige dagen prima, maar het menu bestond ook nu weer uitsluitend uit lokale gerechten. Westers eten zoals brood is niet te krijgen, wat hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt wordt door het feit dat er nauwelijks buitenlanders op het kantoor van Shell India in Chennai zijn te vinden. Ik heb er misschien hooguit vijf gezien inmiddels de afgelopen dagen en logischerwijs gaan ze daar geen apart buffet voor inrichten. Voor mij geen probleem, er is genoeg variatie en ik ben maar weinig tegengekomen wat ik niet lekker vind. Het is allen wel even wennen dat als je iets met kip eet dat alle botjes er gewoon nog in zitten..

Bij het zaaltje op de zesde verdieping aangekomen zagen we meteen al dat er een probleem was. Het waren in feite twee zaaltjes waarvan we er één konden maken door de afscheiding in te klappen, maar er waren twee gescheiden video- en geluidssystemen die de te hulp geschoten IT-persoon ook niet gekoppeld kon krijgen. Bovendien was de ruimte niet voldoende voor onze hele groep, en al met al leverde de vraag hoe we dit moesten gaan oplossen meer dan een half uur vertraging op. Uiteindelijk moesten een aantal mensen vanachter hun bureau het middaggedeelte van de training via een videoverbinding volgen.

De meiden hadden geregeld dat we vanavond uit eten zouden gaan naar een restaurant genaamd Barbecue Nation. Iedereen behalve ik was er blijkbaar mee bekend en ze waren er unaniem erg enthousiast over. Na een ware dodemans-rit met onze taxi (die het laatste stuk ongeveer tegen het verkeer in leek te gaan op een ventweg) kwamen we aan, en het moet gezegd, de meiden hadden niet overdreven: we kregen vlees, heel veel vlees!

Op de tafel werd in het midden een rooster geplaatst met daarin gloeiende kolen, en nadat we al flink veel op onze borden geschept hadden gekregen (kipkrokantjes, lamsvlees, groente, kippenpoten en weet ik wat nog meer) kwamen daarop vleesspiesen als hoofdgerecht. Er was bijna niet tegenaan te eten en de meiden rusten ook weer niet voordat ik een aantal toetjes had geprobeerd.

Terwijl ik zat uit te buiken kreeg ik ineens een blad voor mijn neus met een taartje met een kaars en in poedersuiker geschreven “Happy Birthday!”. De meiden hadden achter mijn rug om aan de bediening verteld dat ik jarig was, en vervolgens werd er een boombox op tafel geplaatst die de Indiase versie van Happy Birthday To You begon te spelen terwijl de halve bediening aan onze tafel mee kwam zingen en klappen. De meiden lagen uiteraard helemaal in een deuk, maar ik denk dat ik niet de enige was die op die manier in de maling werd genomen want ook aan vrijwel alle andere tafels speelde zich het ritueel af en dat leek mij wel erg toevallig, zoveel jarigen op één avond…

We worden elke dag gehaald en gebracht door een taxi, een Toyota Innova met twee extra zitplaatsen achter de achterbank zodat we er met zijn vijven redelijk ruim in kunnen zitten. Meteen als we de inrit van het hotel uitrijden moet de chauffeur invoegen op een drukke weg waar het zowel ‘s morgens als ‘s avonds een complete chaos is.

Alles rijdt kriskras door elkaar, niemand let op strepen op de weg en het is constant dringen waarbij iedereen voortdurend op de claxon zit te rammen. De motorfietsen razen sneller dan de auto’s door alles heen, ze wurmen zich in alle open plekjes die ze zien, en ik snap werkelijk niet hoe het in vredesnaam mogelijk is dat niemand elkaar raakt. De tussenruimte tussen alle voertuigen is soms niet meer dan centimeters en desondanks raakt niemand elkaar. Je zou verwachten dat alle auto’s vol deuken moeten zitten, maar dat is dus niet het geval en ongelukken heb ik ook nog niet gezien.

Na een geslaagde tweede trainingsdag was er voor mij bij terugkeer in het hotel een akkefietje: mijn keycard werkte niet meer op het kamerslot en ik kon dus niet naar binnen. Terug bij de receptie kreeg ik te horen dat er maar tot vandaag voor mij was gereserveerd en dat ik dus feitelijk geacht werd uit te checken. Vreemde zaak, aangezien ik schriftelijk bewijs bij me had dat er tot aanstaande zaterdag voor mij gereserveerd zou moeten zijn, inclusief bevestiging van het hotel. Ze gingen het uitzoeken en mijn keycard werd opnieuw geactiveerd zodat ik mijn kamer weer in kon.

We aten deze avond alweer in hetzelfde restaurant als de vorige twee avonden. We hadden eigenlijk naar het tweede restaurant van het hotel willen gaan maar besloten dat toch maar niet te doen toen we zagen dat daar blijkbaar een kinderfeest werd georganiseerd…

Vlucht EK148 kwam inderdaad pas rond half een aan in Dubai maar nadat ik vlot door alle procedures heen was zat ik toch al redelijk snel aan een bakkie in de Business Lounge. Lang zat ik daar niet want ik had maar een uurtje de tijd voordat ik naar gate B28 moest voor mijn vervolg-vlucht naar Chennai. Daar was het instappen nogal chaotisch omdat net als Filipino’s de Indiërs dus ook geen boodschap hebben aan de mededeling dat je op je beurt moet wachten.

Doordat vrijwel iedere Indiër minstens twee grote plastic tassen met tax-free inkopen had naast de toch al uitgebreide hoeveelheid handbagage was het bij het instappen een puinhoop, want alles moest uiteraard in de beperkte ruimte van de bagage-compartimenten worden gepropt. Dat leverde in de gangpaden lange rijen wachtenden op en ook deze vlucht vertrok dus ruim een half uur te laat. Ik had voor vertrek nog van stoel geruild met mijn buurman aan de andere kant van het gangpad, want ik zat naast zijn maat en ze wilden graag naast elkaar zitten en daar had ik geen problemen mee.

De vlucht duurde nog geen vier uur en dat was te kort voor voldoende slaap, maar toch slaagde ik er zowaar in om bijna twee uur te slapen. Toen werden we gewekt voor het ontbijt, en daarbij deed zich een idioot voorval voor. Mijn buurman (die waar ik mee van stoel had geruild) bestelde een uitgebreid ontbijt, en toen de koffie langs kwam wilde hij perse warme chocolademelk. Dat moest uiteraard speciaal gemaakt worden, maar nog geen vijf minuten nadat dat was neergezet liet hij het complete ontbijt, wat hij nauwelijks had aangeraakt, weer weghalen. Ik kon de blik van de stewardess heel goed begrijpen….

Vlak voor aankomst was er trouwens nog een idioot voorval. Mijn buurman, ook een Europeaan, had de hele vlucht liggen slapen en toen hij wakker was geworden pakte hij mijn schoenen en wilde die aantrekken. Ik zei dus, “Dat zijn mijn schoenen”, waarop hij ze verdwaasd ging zitten bekijken voordat hij ze aan mij teruggaf. Na de landing werd ik bij de paspoortcontrole zoals ik al had verwacht grondig gecontroleerd maar alles was in orde dus ik kon doorlopen. Naar dat verrekte RFQ formulier werd trouwens helemaal niet gevraagd, maar misschien stond dat al wel “in de computer”.

Het wachten op mijn koffer duurde lang, ik begon me al zorgen te maken, maar uiteindelijk rolde hij toch op de band. Daarna was ik vlot buiten waar mijn chauffeur al met een bordje met mijn naam (zowaar goed gespeld!) stond te wachten. De rit naar het hotel duurde best lang, maar onderweg kreeg ik wel al een eerste indruk van India in het algemeen en Chennai in het bijzonder. De aanblik deed me een beetje denken aan de Filipijnen, niet alleen de stad zelf maar ook het verkeer. Jammer dat mijn chauffeur geen woord Engels sprak want ik had hem graag het een en ander gevraagd.

ik was al bijna vergeten hoe het was, maar hier is het verkeer dus net als op de Filipijnen complete chaos. De wegen die we volgden waren best breed maar alles reed kris-kras door elkaar. De auto’s reden niet snel maar waren hoofdzakelijk bezig elkaar en vooral de vele motorfietsjes (die overal schijt aan hadden) te ontwijken. Belangrijkste attribuut van alle voertuigen is hier dan ook de claxon die net als op de Filipijnen continue wordt gebruikt. Wat me met name verbaasde was niet eens zozeer de ware doodsverachting waarmee de motorfietsjes door alles heen jagen maar dat de meeste berijders daarbij geen helm dragen…

Aangekomen in het hotel Citadine kon ik snel inchecken en naar mijn kamer, waar ik na het uitpakkenden mijn koffer eerst een poosje ben gaan slapen. Ik verwachtte mijn collega’s pas laat in de middag, en ik kreeg na een app-je antwoord van Ayaz dat hij was aangekomen. We spraken af in de lobby waar we eindelijk kennis konden maken nadat we online al meer dan een jaar met elkaar werkten, en we hebben daarna uitgebreid bijgepraat. Vroeg in de avond kwamen de beide jongedames Akansha en Rutvi ook aan en nadat die zich hadden opgefrist dineerden we met zijn vieren in het restaurant van het hotel.

Laat werd het niet want ik was nog behoorlijk gammel van de reis met weinig slaap een het tijdsverschil van drie en een half uur met Nederland. Morgen begint de training, zin in!