Nu we gaan vertrekken moeten Estela en Lito weer een nieuwe betrekking zien te vinden en wij hebben ze beloofd dat we ons best gaan doen om daarbij te helpen. Daarom hebben we gisteravond personeelsadvertenties opgesteld voor allebei die we geplaatst hebben op een Facebook pagina voor Expats. Het resultaat was met name voor Estela overweldigend want Riet kreeg vandaag niet minder dan twaalf verzoeken om informatie binnen en Estela zelf ook nog eens vijf!

Sommige van die verzoeken hebben zelfs al tot sollicitatiegesprekken geleid waarvan de eerste meteen vandaag al in Makati. Er staan voor morgen en overmorgen ook nog eens gesprekken op de agenda en het ziet er naar uit dat Estela zich eerder druk hoeft te maken over welke aanbieding ze zal gaan accepteren dan of ze wel een nieuwe baan zal vinden.

Ze hoopt zelf op een van de aanbiedingen voor een baan in Makati, want dat is qua afstand tot haar huis heel erg gunstig. Estela woont namelijk ten opzichte van ons helemaal aan de andere kant van Manila in het stadsdeel Caloocan, en dat is zo’n tweeëndertig kilometer bij ons vandaan.

En om dat even in perspectief te zetten, dat is ongeveer de afstand van Rijnsburg naar Delft.

Goede berichten dus voor Estela, voor Lito loopt het minder hard maar toch heeft ook hij al een aanbieding gehad. Hij is er alleen niet zo gelukkig mee want ten opzichte van ons gaat hij er enigszins op achteruit. Dat heeft alles te maken met het feit dat het tegenwoordig niet meer verplicht is om pensioen en ziektekosten te betalen voor chauffeurs, en daarnaast krijgt Lito bij ons een wekelijkse vergoeding voor eten en dat is ook niet verplicht. Hij zou dus geen ziektekosten verzekering meer hebben of dat zelf moeten betalen, zelf zijn eten betalen en het extraatje uit de pensioenpot is hij ook kwijt.

Dat laatste moet ik even uitleggen. Het is op de Filipijnen mogelijk om ingelegd pensioengeld te “lenen” uit het pensioenfonds en we weten dat Lito daar gebruik van maakt. Om je pensioen te behouden moet dat geld natuurlijk terug betaald worden (het wordt tenslotte gezien als een lening) maar dat doet niemand. Het wordt gewoon gezien als een extraatje en dat er dan later geen pensioen meer is om uit te betalen is voor later zorg. Estela is wat dat aangaat een stuk slimmer want die maakt geen gebruik van deze “leen” regeling en zij heeft dus later wel een pensioen.

Maar goed, het lijkt er dus op dat in ieder geval Estela zo goed als zeker is van een nieuwe baan en daar zijn wij ook heel blij mee. En er was ook nog meer goed nieuws, we hebben een kandidaat-koper voor onze auto en als dat doorgaat is dat nog eens een zorg minder.

Zolang we hier wonen bellen we regelmatig via de huistelefoon naar Nederland. Dat gaat vrijwel altijd zonder problemen, alleen als we hier heel veel regen hebben of een tyfoon dan wil het telefoonnet er nog wel eens uit liggen maar over het algemeen hebben we over de beschikbaarheid niet te klagen.

Waar we altijd wel wat over te klagen hadden was de kwaliteit van de verbinding, want die was wel eens zo slecht dat we maar ophingen om een nieuwe poging te doen. Het probleem was vrijwel altijd hetzelfde, een heleboel gekraak op de lijn, al was het de enige keer erger dan de andere keer. Soms hielp ophangen en opnieuw proberen inderdaad voor een wat betere lijn, al was het gekraak eigenlijk nooit helemaal weg.

Begin vorige week hadden we helemaal geen verbinding meer, maar we dachten in eerste instantie dat het door de zware regenval kwam. Toen de verbinding op de derde dag nog niet terug was hebben we het telefoonbedrijf maar eens gebeld. En hoewel we er weinig vertrouwen in hadden (we kregen via een computergestuurd menu een “reparatienummer” zonder echt iemand gesproken te hebben) stond er afgelopen zaterdagochtend toch een monteur op de stoep.

En wat bleek, in het verdeelkastje wat op een lantaarnpaal voor ons huis zit en waar onze telefoonlijn aan het net gekoppeld zit was het mis. Volgens de monteur was de draad doorgesneden of in ieder geval helemaal los geraakt. Hij verhielp het probleem en meteen hadden we niet alleen weer een werkende telefoon maar bij de eerste telefoontjes bleek ook nog eens dat de geluidskwaliteit stukken beter was. Sterker nog, het gekraak was helemaal weg! Probleem opgelost dus. Alleen wel jammer dat we nu net over een paar weken weggaan…

De foto van vandaag heeft niks met de telefoon te maken, die heb ik gemaakt met mijn iPhone toen we vanavond rond zonsondergang naar het Alabang Town Center wandelden.

Af en toe vraag je je wel eens af of mensen nu eigenlijk wel naar je luisteren als je iets vertelt. Vandaag had ik weer zo’n mooi voorbeeld van hoe de misverstanden in de wereld komen, en zoals ik een paar dagen geleden al vertelde heb ik die liever niet ten aanzien van ons verhuizingsproces want als er eenmaal iets fout in “het systeem” staat dan krijg je dat moeilijk gecorrigeerd.

Vorige week tijdens het eerste gesprek met de mensen die ons gaan begeleiden tijdens onze verhuizing naar Nederland heb ik aangegeven dat we ons huis in Nederland hebben aangehouden en dat we daar gelijk weer intrekken. Er hoeven voor ons dus geen regelingen te worden getroffen voor tijdelijke huisvesting.

Krijg ik vandaag een mailtje vanuit Nederland waarin staat dat aangezien we bij aankomst in tijdelijke huisvesting in Den Haag zullen verblijven, en dat we ons bij de Immigratiedienst van de gemeente Den Haag dienen te melden na aankomst om ons opnieuw te laten inschrijven. Uiteraard heb ik meteen antwoord terug gestuurd dat de situatie anders is en dat ik dat duidelijk tijdens het gesprek had verteld, maar ik ben benieuwd of dit ook weer zo’n hardnekkige fout gaat worden.

Over misverstanden gesproken, op het gebouw wat in aanbouw is vlak achter ons kantoor staat een geel object waarover geen enkel misverstand kan bestaan…

Nog niet zo lang geleden stond er in Nederland iemand voor een volle zaal te schreeuwen dat er minder buitenlanders in Nederland zouden moeten zijn. Als dat hier geschreeuwd zou worden dan zou ik me behoorlijk aangesproken voelen maar ik denk niet dat zoiets hier ook gauw zou gebeuren, integendeel denk ik.

Nou is de situatie hier totaal anders en niet te vergelijken, dat is natuurlijk zo, want de vele buitenlanders op de Filipijnen (de “toeristen” die hier alleen naar toe komen voor seksueel vermaak even daargelaten) zorgen over het algemeen juist voor een goeie bron van inkomsten voor de lokale bevolking. Ze brengen geld in het laatje en niet zelden werkgelegenheid.

Dat is zeker hier in Alabang het geval waar de toch wel duurdere winkels en de restaurants in het Alabang Town Center het niet alleen moeten hebben van de rijke Filipino’s maar ook van de talrijke buitenlanders. Veel van die buitenlanders zoals wij werken hier en dat is goed voor de zaken. Tot voor kort waren de restaurants dan ook goed gevuld en de winkels deden goede zaken. Zo goed zelfs dat de zaken zich gingen uitbreiden naar nieuwe plekken zoals het tegenover het Alabang Town Center gelegen Molito.

Maar helaas, er lijkt toch een kentering in de voorspoed te zijn gekomen want we zien regelmatig dat zaken gesloten worden, met name restaurants waar veel buitenlanders kwamen gaan op dit moment veelvuldig op de fles. En daar is een goeie verklaring voor want het lijkt erop of het aantal buitenlanders drastisch aan het afnemen is in deze wijk.

Desondanks is Molito op dit moment nog driftig aan het uitbreiden maar waarvoor snapt eigenlijk niemand want nu al staan er diverse panden leeg en sommige al heel lang.

De oorzaak voor het vertrek van met name de werkende buitenlanders is simpelweg omdat er geen werk meer is. Ons project is over een maand zo goed als klaar en dat betekent dat alle buitenlanders die ervoor werkten, inclusief wijzelf, naar elders vertrekken. Dat zijn er al een paar honderd en daar blijft het niet bij want de komkommertijd in de olie-industrie heeft ook grote gevolgen voor hier gevestigde bedrijven die diensten verlenen in die industrie zoals bijvoorbeeld Fluor en Schlumberger.

Je ziet het ook in onze wijk, steeds meer huizen die aan buitenlanders waren verhuurd staan leeg, en sommige al langdurig. Een van de huizen die aan onze tuin grenst staat bijvoorbeeld al meer dan een jaar leeg en dat kan toch geen goed nieuws zijn voor de eigenaar. Het neveneffect van dit alles is natuurlijk de werkgelegenheid voor de lokale bevolking want kijk maar naar ons, wij hebben met ons tweetjes al vier mensen in dienst en dat is voor vrijwel alle buitenlandse gezinnen hier zo ongeveer het minimum.

Wij gaan in ieder geval ons best doen voor met name Lito en Estela, al zal het niet meevallen gezien het aantal advertenties waarin personeel wordt aangeboden door vertrekkende gezinnen. Voor Estela hebben we haar agent al benaderd en die is ervan overtuigd dat ze snel weer een baan zal vinden. En Lito komt ook wel goed terecht gezien zijn goede referenties, want hij heeft nu bij elkaar zeven achtereenvolgende jaren voor iemand van Shell gewerkt. En geloof het of niet, dat geldt hier als een goeie referentie…

De regen van gisteravond is vannacht voorbij getrokken en vanmorgen was het zonnetje er weer. Voor alle zekerheid heb ik toch vanmorgen de weerberichten maar even nagekeken maar er is geen tyfoon in aantocht. Er ligt wel een zware tyfoon boven de Stille Oceaan maar die beweegt zich op dit moment naar Japan, niets voor ons dus om ons zorgen over te maken.

Vanmiddag had ik de eerste telefonische vergadering met een aantal mensen die onze verhuizing naar Nederland gaan begeleiden. Ik kreeg een heleboel informatie te verwerken die gelukkig niet allemaal rauw op mijn dak kwam vallen want we hebben tenslotte al een paar keer eerder het proces doorgemaakt van een internationale verhuizing. Veel was dus al bekend en omdat we terug gaan naar ons thuisland waar we bovendien nog een huis hebben waar we direct in trekken is het met name bij aankomst allemaal relatief eenvoudig.

Een beetje teleurstellend was wel dat het eerdere bericht dat de overtocht voor onze katten geregeld zou worden niet bleek te kloppen. We moeten daar helemaal zelf voor gaan zorgen, op zijn best kunnen we wat advies krijgen van het verhuisbedrijf hier maar verder regelen die blijkbaar niets. We besloten dat advies niet af te wachten en via een vraag op de Facebook pagina voor Expats in Manila en een telefoontje naar KLM Cargo kregen we vanavond nog diverse adviezen die overigens allemaal op hetzelfde neerkwamen, je kunt zoiets niet zelf regelen maar het moet via een agent. Via het Internet vonden we al snel een aantal agenten en er is al een email onderweg naar een van de door KLM Cargo aanbevolen bedrijven.

Verder is de terugvlucht voor Riet inmiddels geboekt, ze vertrekt laat in de avond van de zesentwintigste augustus naar Nederland en komt dan de volgende middag, de zevenentwintigste augustus dus, in Nederland aan. Uiteraard ga ik proberen dezelfde vluchten te regelen maar ik ben daarvoor afhankelijk van mijn Transfer Coördinator want mijn terugreis moet via het bedrijf geboekt worden als onderdeel van mijn repatriëring. Ik ga dus wel een aanvraag indienen voor dezelfde vluchten maar ik moet nog even afwachten of dat gaat lukken.

Intussen werk ik me ook door de vele formulieren heen die moeten worden ingevuld, op zich allemaal niet moeilijk maar wel een hoop werk. Het doorlezen van allerlei papieren met richtlijnen en adviezen kost ook nogal wat tijd want ook dat is een behoorlijke stapel aan het worden. We moeten ook al beslissingen gaan nemen over het eind van ons verblijf hier, want als onze spullen gepakt zijn gaan we de laatste dagen in een hotel. We mogen ook nog veertien dagen een auto huren dus we hoeven niet tot het laatste moment te wachten met het verkopen van onze auto.

Er zijn ook dergelijke regelingen bij aankomst in Nederland maar Riet wil beslist meteen in haar eigen huis. Jammer hoor, een paar daagjes Kurhaus op kosten van de baas had mij persoonlijk nog wel even leuk geleken…

Afgelopen maandag heb ik eindelijk contact gehad met onze transfer coördinator, de persoon die onze verhuizing naar Nederland moet gaan coördineren. Dit soort werk wordt tegenwoordig allemaal gedaan vanuit Krakow in Polen en de persoon in kwestie is dan ook een vriendelijke Poolse jongedame. Behalve een kort telefoontje ter kennismaking kreeg ik ook een heel pakket aan formulieren toegestuurd die ik moet invullen of doornemen.

De eerste vraag die ik stelde was natuurlijk over onze katten, hoe dat geregeld gaat worden. Het blijkt dat we zelf voor de vervoerskosten opdraaien, waar we al op hadden gerekend en wat dus geen enkel probleem is, maar het vervoer gaat geregeld worden door het verhuisbedrijf. Dat is gunstig want nu hoeven we zelf niet overal achteraan wat een heleboel uitzoekwerk scheelt.

Nog iets wat we zelf moeten gaan regelen is de terugreis van Riet want officieel woont zij hier niet. Dat klinkt misschien een beetje raar maar het gaat om een administratief foefje waarbij Riet officieel in Nederland woont en af en toe over komt in plaats van dat ze hier permanent verblijft. Dat foefje, wat niet overal werkt maar toevallig wel op de Filipijnen, levert een flink financieel voordeel op terwijl Riet toch gewoon al die tijd hier heeft gewoond want volgens die constructie is ze gewoon langdurig op bezoek. Het enige nadeel voor ons van die constructie is dat we zelf moeten opdraaien voor de kosten van Riet’s terugreis, maar die kosten vallen in het niet bij het voordeel wat we ervan hebben gehad.

Ik heb ook een bericht gehad van nog iemand uit Polen die zich onze “Cluster Advisor” noemt, en hoewel ik geen flauw idee heb wat dat inhoudt schijnt het iemand te zijn die ons gaat begeleiden bij onze terugkeer in Nederland. Er moet namelijk het een en ander veranderd worden ten aanzien van onze ziektekostenverzekering, mijn pensioen en nog wat van die zaken die het bedrijf weliswaar regelt maar wat allemaal weer omgezet moet gaan worden van Internationaal naar gewoon Nederlands.

Het proces is dus eindelijk in gang gezet, het wachten is alleen nog op het verhuisbedrijf hier in Manila, wat overigens luistert naar de kleurrijke naam “Asian Tigers”…

Hoewel de regen nu is gestopt heeft de overvloedige hoeveelheid hemelwater in grote delen van Luzon flinke problemen veroorzaakt. Volgens de kranten staan er minstens honderdnegentig dorpen onder water en op sommige in lager gelegen delen staat het water op de doorgaande wegen tot meer dan een meter hoog.

De overstromingen worden grotendeels veroorzaakt doordat rivieren buiten hun oevers zijn getreden. In een van de rivieren, die in het stadje Dagupan uitmondt in de Golf van Lingayen, is het waterpeil bijna drie meter boven de normale waterstand en is nog steeds stijgend.

Zoals gewoonlijk hebben de overstromingen ook al weer mensenlevens gekost, er zijn al minstens vier mensen omgekomen door verdrinking of door modderstromen (waaronder een zes maanden oude baby).

Er zijn geen tyfoons in aantocht op dit moment maar er worden wel weer moeson regens verwacht, met als gevolg nog meer ellende voor de laaggelegen gebieden.

Het enige goede nieuws uit de getroffen gebieden is dat een aantal belangrijke wegen van en naar de belangrijkste stad Baguio weer open zijn.

Op de foto hiernaast zie je een marktkoopvrouw die met haar handel in enkeldiep water zit.

De straten in onze Village zijn over het algemeen goed onderhouden, maar dat heeft als nadeel dat er zonder maatregelen veel te hard gereden zou worden. Er wonen hier nogal wat “hooggeplaatste” figuren die zich grote en dure auto’s kunnen veroorloven, en omdat ze schijt aan alles en iedereen hebben jakkeren ze daarmee met soms bizarre snelheden door de Village waar dat maar enigszins mogelijk is. De voor de hand liggende tegenmaatregel is het plaatsen verkeersdrempels en die vind je dan ook veelvuldig.

Om die drempels duidelijk herkenbaar te maken zijn ze voorzien van gele strepen met lichtgevende verf en op dit moment zijn er werkzaamheden aan de gang om die verfstrepen te vernieuwen.

Vandaag was dat bij ons in de straat en we zagen het resultaat toen we vanavond naar het Alabang Town Center wandelden. Riet merkte sarcastisch op dat het blijkbaar toch gelukt was om met tien man toch wel drie bulten in onze straat te verven, maar dat bleek onterecht want in andere straten zagen we ook drempels met een verse verflaag, herkenbaar gemaakt door eromheen geplaatste pylonen.

Ze had overigens wel een punt, want het is voor ons westerlingen nog steeds onvoorstelbaar dat een werkploeg van tien man bij één object bezig is, twee werkend en de rest toekijkend. Niet bepaald ons idee van efficiëntie…

Die drempels helpen trouwens maar ten dele tegen de snelheidsduivels zoals we in onze straat vaak kunnen constateren.

Het zijn meestal namelijk halve drempels alleen over dat gedeelte van de rijbaan waar je op geacht wordt te rijden, zeg maar de rechter rijbaan. De snelheidsduivels hebben daar wat op gevonden, ze slalommen er over de linkerrijbaan omheen, dat maakt het voor hen zelfs extra interessant. We hebben al verscheidene keren gezien dat zo maar net een auto die van de andere kant komt wordt ontweken door zo’n racende maniak.

Over onderhoud gesproken, het vernieuwen van de verfstrepen was niet het enige opvallende de afgelopen weken. Door de zware storm van vorig jaar zijn er nogal wat bomen gesneuveld in de Village en hier en daar zijn nu werkzaamheden gestart om nieuwe bomen te planten. Dat gaat echt weer op zijn Filipijns, eerst wordt er een gat gegraven (gedeeltelijk ook in de stoep), dat blijft vervolgens enige dagen open liggen, daarna wordt er een geel hekje om ieder gat geplaatst, en pas na een week of vier wordt er dan een nieuw boompje in geplant.

Maar laat ik niet mopperen, er lag al zolang als wij hier wonen een flink gat midden in de stoep vlak bij de plaats waar we altijd Madrigal Avenue oversteken en dat hebben ze nu eindelijk dicht gemaakt. Net nu we weggaan…

Het huisvuil en groenafval dient net als in Nederland gescheiden te worden. Daar zijn ze in principe erg streng op, want toen Estela bij ons in dienst kwam moest ze zelfs een korte cursus volgen op het administrie-kantoor van de Ayala Alabang Village om te leren hoe afval gescheiden moet worden. En er rijden ook aparte vrachtwagens rond voor het ophalen van de gescheiden vuilnis.

Tot zover alles goed zou je zeggen, maar toch gaat het ophalen van vuilnis hier iets anders dan we bijvoorbeeld in Rijnsburg met die ondergrondse vuilcontainers gewend zijn. Vuilnis gaat ook wel inzakken en die gaan dan in groene plastic vuilnisbakken die op de stoep worden neergezet. Het groenafval gaat niet in de groene bakken, dat wordt gewoon op de stoep neergepleurd naast de vuilnisbak.

Het veroorzaakt heel wat ongemak voor voetgangers maar dat kan niemand wat schelen want dat is toch vrijwel alleen maar personeel. En Riet en ik natuurlijk, maar wat wij doen is dan ook buitengewoon vreemd gedrag voor Expats, gaan lopen als je een auto voor de deur hebt staan. Daardoor moeten Riet en ik als we naar het Alabang Town Center lopen of terug vrijwel altijd slalom lopen langs de geparkeerde vuilnisbakken en hopen groenafval (vergis je niet in het formaat van een paar afgevallen palmtakken).

De vuilniswagens rijden overigens vrijwel elke dag. Het eigenlijk meer vrachtwagens met een open bak waarin de vuilnismannen rond lopen te springen.

Het meest schokkende van het hele vuilophaal-gebeuren vind ik persoonlijk dat de vuilnismannen niets krijgen betaald. Ze mogen alleen als eerste in de vuilnis graaien om alles mee te nemen wat van hun gading is, en dat schijnt in zo’n rijke buurt als die van ons nog zodanig interessant te zijn dat het om zeer gewilde baantjes gaat.

Kijk, hier op de foto staat ook weer een vuilnisbak pontificaal op de stoep geparkeerd. En daar verderop achter het hek zie je nog zo’n asociaal geparkeerde vuilnisbak staan bij het volgende huis. Oh, wacht, dat is die van ons…

We hebben sinds we terug zijn in Manila nog geen droge dag gehad, iedere dag zijn er geregeld hevige stortbuien. Het verhindert ons niet om lekker buiten te zitten op de Lanay (het gedeelte van ons terras wat is overdekt) want de temperatuur is heel aangenaam maar als we op pad gaan moeten we iedere keer naar de lucht kijken om te zien of we al dan niet een paraplu nodig hebben.

En eerlijk is eerlijk, tot nu toe hebben we nog mazzel gehad want we hebben pas één keer paraplu’s meegenomen en achteraf bezien hebben we ze niet eens nodig gehad. En met een beetje mazzel wordt het vanaf nu weer beter want de tyfoon Falcon is inmiddels al ver voorbij en de nieuwe tyfoon ligt nog erg ver bij ons vandaan. Al dat vocht maakt overigens wel dat het dankzij de hoge temperaturen erg benauwd aanvoelt.

Er is nog geen nieuws te melden van onze verhuizing, het is de afgelopen week erg rustig geweest aan het front. Te rustig naar mijn zin en daarom heb ik gisteren zelf geprobeerd de boel aan te slingeren. het punt is dat hier iedereen eigenlijk startklaar zit om met het proces te starten maar het moet geïnitieerd worden door personeelszaken in Nederland en daar heerst nog steeds totale radiostilte. De twee punten waar we ons het meest zorgen over maken zijn onze katten (want we weten niet of dat geregeld wordt of dat we daar zelf voor moeten gaan zorgen) en onze paspoorten.

Wat dat laatste betreft, onze visa zijn in principe geldig tot februari volgend jaar maar omdat ze gekoppeld zijn aan mijn arbeidscontract hier moeten ze ingetrokken worden voordat we vertrekken. Daarvoor moeten we onze paspoorten inleveren bij het Bureau van Immigratie en daar hebben we nou eenmaal slechte ervaringen mee. We hebben al van verscheidene vertrekkende collega’s gehoord dat op het intrekken van visa geen peil te trekken is, sommige collega’s hadden binnen twee weken hun paspoort terug terwijl andere er vier weken op moesten wachten. En zonder paspoort kunnen we het land niet uit dus dat wordt weer een spannende aangelegenheid.

Wat er sinds onze terugkomst nog niet is veranderd is de situatie rond de watervoorziening. We merkten het meteen al want het is nog steeds zo dat als je onder de douche gaat dat het ruikt naar nat gras. Het gaat blijkbaar nog wel even duren voordat de situatie weer normaal is, en dat merkte ik vanmorgen ook op de sportschool want ook daar is de watervoorziening nog steeds niet normaal. Er staan nu wel containers waaruit drinkwater getapt kan worden en na het sporten zag ik net de waterleverancier aankomen. Het voertuig is niet bepaald wat je in Nederland zou verwachten…

De witte Toyota Fortuner die links voor de trike staat is overigens Lito die op mij staat te wachten.

Nu we weten dat we gaan vertrekken maken we letterlijk onze inventaris op om te bepalen wat we allemaal mee gaan nemen en wat niet. Voor degenen die dat niet weten, we zijn met erg weinig uit Nederland vertrokken naar Maleisië omdat je daar vrijwel altijd gemeubileerd huurt, en dat bleek een probleem toen we naar de Filipijnen verhuisden want hier is alles ongemeubileerd. Dat betekende dus dat we bij aankomst in Manila een vrijwel complete huisraad moesten aanschaffen.

Veel van de dingen die we hier nieuw gekocht hebben willen we graag meenemen naar Nederland om wat we daar hebben te vervangen, maar we nemen beslist niet alles mee. Nou gaan wij geen probleem maken van spullen die we niet meenemen want het meeste zullen we wel gewoon weggeven, maar als we dat zouden willen dan kunnen we ook proberen dingen te verkopen via speciale Facebook pagina’s voor vertrekkende Expats waarop je je spullen gratis te koop kunt aanbieden.

Het is op zich al grappig om die pagina’s door te bladeren want je weet soms niet wat je ziet wat met name Filipino’s te koop durven aan te bieden. Veruit het meeste wat er wordt aangebonden zijn kleding en schoenen van vrouwen, en vrijwel altijd is de prijs niet meer dan een paar honderd pesos (50 Pesos is ongeveer een Euro) De vaste boodschap waar vrijwel iedere advertentie mee begint is “Pre-loved”, een term die zich moeilijk laat vertalen in het Nederlands maar wat in feite een idiote manier is om te zeggen dat het om tweedehands spullen gaat. En dat wordt steevast gevolgd door de opmerking “Maar één keer gedragen”…

Let wel, er is natuurlijk niks mis met het aanbieden van tweedehandsspullen, maar we hebben het hier over Expats en dat zijn dus allemaal mensen die zeker ten opzichte van doorsnee Filipino’s een dik salaris hebben. Wij vragen ons dan ook vaak af waarom dat soort mensen nog 300 Pesos (amper zes Euro) willen hebben voor een afgedragen jurk, geef dat toch gewoon weg denk je dan.

En zoals Riet vaak zegt, sommigen bieden zo ongeveer hun vuile onderbroeken nog te koop aan. Een mooi voorbeeld is een bikini top (dus zonder bijbehorend broekje) voor 250 Pesos (vijf Euro), met als bijbehorende boodschap “Twee keer gebruikt. In zeer goede staat maar moet goed gewassen worden omdat het een tijd lang in de kast heeft gelegen”. Dezelfde dame biedt overigens verderop in een andere advertentie ook een bikini broekje aan voor 450 Pesos, “Gloednieuw van Aeropostale”.

Af en toe staan er ook wel eens berichten in van mensen die naar dingen op zoek zijn, en die kunnen af en toe wel komisch zijn. Gisteren stond er bijvoorbeeld een bericht van een vrouw die net aangekomen is op de Filipijnen en die vroeg of iemand wist waar ze Tampax tampons kan kopen…

Tussen de tweedehands dameskleding (die overigens grif wordt verkocht!) staan gelukkig voor de serieuze zoeker ook nog wel een heleboel nuttige dingen, zeker voor mensen die net aankomen en die huishoudelijke spullen, variërend van een waterkoker tot een wasmachine, nodig hebben. Zin heeft zo’n website dus wel degelijk, alleen is het als je iets nuttigs zoekt moeizaam spitten door alle “slechts één keer gedragen” jurken en schoenen…

Nou, de regentijd is losgebarsten hoor! Het heeft de afgelopen nacht gegoten van de regen en hoewel het vandaag overdag beter was met zonnige perioden viel er toch regelmatig een fikse bui. En eerlijk gezegd, dat werd tijd ook want alles kurkdroog voor ons vertrek naar Nederland want de regentijd had eigenlijk allang moeten beginnen.

Vandaag was ook mijn eerste werkdag na de vakantie met als belangrijkste natuurlijk dat de situatie helemaal is veranderd. Zat ik drie weken geleden nog in grote onzekerheid over de toekomst, tijdens onze vakantie is er duidelijkheid gekomen in de vorm van een nieuwe baan. Mijn einddatum hier ligt nu dus stevig vast evenals mijn toekomstige locatie, en dat betekent dat we eind augustus terug komen naar Nederland. Uiteraard moet er nu de komende weken een verhuizing geregeld gaan worden, en het meest vervelende daaraan is dat we daarvoor afhankelijk zijn van de afdeling Personeelszaken in Nederland. We kunnen zelf nog helemaal niets doen totdat we van hen horen, en ik ben vandaag dan ook bezig geweest om tussen de bedrijven door te proberen of ik de zaak wat kan bespoedigen want uiteindelijk hebben we maar iets van zeven weken om alles rond te krijgen.

Het zal dus nog af en toe wel stressen worden de komende weken maar vanmorgen op kantoor was er alvast een warm welkom van iedereen. Ze vroegen allemaal hoe ik aan die bruine kop kwam want dat zijn ze niet gewend als ik naar Nederland ben geweest…

En de toegangspoort van onze Village zag er ook al gezellig uit, vinden jullie ook niet?

Een typisch probleem waar we op de Filipijnen mee te kampen hebben is slijtage van kleding. Of hem dat nou zit in het klimaat of de manier van wassen van Estela, onze kleren gaan daar veel sneller kapot dan in Nederland. En niet alleen kleren maar ook schoenen, en dan met name die van Riet.

Het zit hem waarschijnlijk voor een groot deel in de kwaliteit, dat is zeker waar. Ik moet shirts bijvoorbeeld een of zelfs twee maten groter kopen want als ze een paar keer zijn gewassen zijn ze steevast een stuk kleiner. Riet heeft hetzelfde probleem met blouses die ze in Manila heeft gekocht. Riet denkt dat de problemen veroorzaakt worden door Estela’s manier van wassen, want Riet kan zeggen wat ze wil, Estela gebruikt altijd veel te veel wasmiddel. En vlekken worden vooraf stevig geschrobd, wat verantwoordelijk kan zijn voor de snelle slijtage van bijvoorbeeld mijn spijkerbroeken.

Schoenen en met name slippers is nog weer een ander verhaal, die slijten hier zo snel dat het niet leuk meer is. Ook daar heeft Riet een verklaring voor want ze heeft geconstateerd dat het met name de gelijmde delen zijn die het eerst de geest geven.

Het zou best wel eens door het klimaat kunnen komen dat door het klimaat de lijm sneller wordt aangetast. Maar niet altijd want het is voorgekomen dat Riet tamelijk prijzige slippers kocht in Manila die ze na drie wandelingen kon weggooien omdat de gelijmde zool losliet, terwijl in Nederland gekochte goedkope slippertjes zonder problemen anderhalf jaar meegingen.

Hoe het ook zei, feit is dat onze kleding op de Filipijnen sneller slijt of kapot gaat. Nou ja, kleding is er gelukkig niet zo duur…

Gisteravond zat de rekening van het elektriciteitsbedrijf Meralco in de bus en ik zag al aan de grijns van Riet dat het eindbedrag geen kattenpies was. En dat bleek ook wel, want we hebben de afgelopen maand blijkbaar het record van 3200 Kilowatt verbruikt en dat betekent een maandafrekening van meer dan vijfendertigduizend Pesos, oftewel omgerekend naar de huidige koers bijna zevenhonderd Euro.

Niet zo gek, we hadden er min of meer op gerekend want niet alleen was het ronduit een snikhete maand geweest maar we hadden ook nog eens gasten gehad. Dat alles bij elkaar opgeteld, rekening houdend met een bovenmatig gebruik van airconditioning, is het hoge eindbedrag eenvoudig verklaard. Met name die airco’s hakken er stevig in want zelfs al hadden we geen gasten gehad dan was het waarschijnlijk nog een recordmaand geweest.

De statistiek laat ons verbruik over het afgelopen jaar zien en er valt goed uit op te maken wanneer het hier een “koude” periode is. Relatief gezien natuurlijk want echt koud is het nooit maar in die periode staan er niet meerdere airco’s de hele dag te loeien en hoeven de koelkasten en de waterkoeler waarschijnlijk ook niet zo hard te werken. Luxe-apparaten, inderdaad…

Wat ook zal opvallen is dat elektriciteit hier schreeuwend duur is. Veel duurder zelfs dan in Nederland, al komt daar natuurlijk ook nog eens een gasrekening bovenop en dat is hier niet.

Je ziet ook het duidelijk lagere verbruik in de maand juli van vorig jaar en de piek naar beneden in de maand augustus want toen waren we in Nederland. En je kunt ook zien dat het geen verschil maakte dat Riet in maart van dit jaar drie weken in Nederland was, en dat is logisch want in die periode staat ook voor mij gewoon de airco op de slaapkamer aan.

En wat die airco’s betreft, we krijgen wel eens de vraag (en met name wanneer we in Nederland zijn) of dat niet lastig is om te slapen met zo’n ding aan. Toegegeven, ze zijn niet bepaald geruisloos maar Riet en ik waren al vrij snel gewend aan het monotone gebrom wat de airco op onze slaapkamer voortbrengt. Sterker nog, het gebeurt nog wel eens zoals vanavond dat er buren zijn die een feestje hebben in de tuin en dan zetten we de airco expres aan omdat het gebrom de geluiden van buiten overstemt.

Een airco die ook nog eens wordt gebruikt als geluidsdemper, het klinkt ongeloofwaardig maar het is echt zo…

In de eerste anderhalf jaar dat we hier zaten zat het Filipijnse deel van het project team in hetzelfde gebouw, het Asian Star gebouw waar ik nog steeds zit. Met name de buitenlanders trokken veel met elkaar op, vrijdagavondborrels in de Union Jack Tavern, etentjes, feestjes bij mensen thuis, kortom een hele gezellige tijd.

Toen het werk op de scheepswerf in Subic begon verhuisde een groot deel van mijn collega’s daar naar toe, en dat had ook gevolgen voor onze kennissenkring want die werd als gevolg daarvan in één klap een stuk kleiner. Weliswaar bleef de grootste groep in het Asian Star kantoor achter maar dat veranderde toen het werk op de scheepswerf ging vorderen. Steeds meer collega’s vertrokken naar Subic en dat was soms jammer want er waren erbij waar we best veel mee optrokken.

Een van de stellen waar we veel mee optrokken waren Derek en zijn vrouw Anne, maar ook zij vertrokken anderhalf jaar geleden naar Subic. Derek kende ik nog (of liever gezegd hij herkende mij) van het Sakhalin project waarvoor hij ook heeft gewerkt. Hij heeft weliswaar niet in Rusland zelf gewerkt maar we hadden elkaar ontmoet op het Indonesische eiland Batam op de scheepswerf van Nippon Steel waar ik een aantal keren op werkbezoek ben geweest. Grappig om elkaar dan jaren later weer tegen te komen op de Filipijnen…

Anne is inmiddels vertrokken van de Filipijnen maar Derek is er nog al zien we hem erg weinig meer. Zijn werk op de scheepswerf is inmiddels verplaatst naar het platform voor de kust van Palawan, hij werkt dus nu “offshore” zoals dat heet. Maar af en toe is hij nog even kort in Manila als hij op doorreis is naar Palawan.

Zo ook vandaag, ik kreeg gisteren een berichtje dat hij vandaag in Manila zou overnachten en hij vroeg of we zin hadden om hem op te zoeken in restaurant de “Black Pig”. Uiteraard hadden we dat, en samen met mijn collega Martin hebben we vanavond gezellig even bijgepraat met Derek.

Want ja, het zou zomaar de laatste keer kunnen zijn dat we die gelegenheid hebben, bedacht ik net.

Ik snap overigens niet waarom Riet en ik allebei op de foto staan met onze ogen dicht, dat zal toch zeker niet van de slaap zijn…

Riet en ik blijven graag op de hoogte van het reilen en zeilen in Nederland. Zelf begin ik de dag altijd steevast met het snel doornemen van de Nederlandse kranten via het Internet en Riet leest ook dagelijks al het nieuws uit Nederland op haar pc of haar iPad.

Voor het plaatselijke nieuws belt Riet iedere week naar de familie in Rijnsburg en de rest lezen we in “De Rijnsburger” en “De Katwijksche Post”. Want jawel, die zijn tegenwoordig ook via het Internet te lezen! Ze lopen weliswaar altijd een week of wat achter maar het is toch leuk om op die manier een beetje op de hoogte te blijven.

En we hebben vandaag ontdekt dat er nog een nieuw aspect bij is gekomen, namelijk een webcam in Katwijk. Iemand heeft op de boulevard een webcam geïnstalleerd waarmee we kunnen zien hoe de Wurft erbij ligt. En mooier nog, in tegenstelling tot de meeste webcams die altijd op hetzelfde punt zijn afgesteld draait deze webcam rond en zoomt af en toe ook in.

Zo konden we vandaag zien dat het een prachtige zonnige dag was in Katwijk. Op een gegeven moment stond de camera zelfs gericht op de Prinsenstraat en kon ik de zuidkant van de Weeshuisstraat zien waar mijn moeder woont. Het is net “Big Brother is watching you” en het is nog leuk ook…

Allereerst even het bericht dat onze vrienden Pat en Howard weer terug zijn in Perth in Australië. Gisteravond laat kregen we het bericht dat ze waren aangekomen na een toch wel behoorlijke lange reis. Het schijnt namelijk niet mogelijk te zijn om vanuit Manila direct naar Perth te vliegen, de reis ging dan ook via Singapore wat in feite een flink eind de verkeerde kant op is maar het schijnt de snelste mogelijkheid te zijn.

Twee weken geleden schreef ik al dat we problemen hebben gehad met het zwembad wat helemaal groen was van de alg. Dat is een bekend probleem in deze tijd van het jaar want door de hoge temperaturen zit er te weinig zuurstof in het water en dat schijnt de algengroei te bevorderen. Onze zwembadman heeft er overigens snel een einde aan kunnen maken door een bestrijdingsmiddel aan het water toe te voegen en een grotere hoeveelheid chloor.

Het alpenprobleem heeft zich de laatste week uitgebreid tot het drinkwater in Manila. Dat komt grotendeels uit de enorme meer wat ligt aan de oostkant van Manila wat “Laguna de Bay” heet. De deelgemeente Muntinlupa waar wij wonen grenst aan dat meer zoals op het bovenstaande kaartje te zien is.

De algengroei is op dit moment zo groot in het meer dat het water niet meer voldoende gereinigd kan worden voordat het in het waternetwerk van Manila terecht komt en er wordt dan ook geadviseerd het niet meer te drinken. Nou deden wij dat toch al niet want voor ons westerlingen is het sowieso beter om het water uit de kraan hier niet  te drinken. Wij gebruiken het kraanwater wel voor bijvoorbeeld het poetsen van onze tanden maar er wordt nu dus voor gewaarschuwd om ook daar voorzichtig mee te zijn.

Dat waren wij toch al want er is niks zo vervelend als een overdag bezoek aan de wc door een bedorven maag. Desondanks zijn er ook andere gevolgen van de algen-overlast want overal waar water is ruikt het alsof er spinazie wordt gekookt. Ook in huis ruik je het, nog niet eens zozeer in de keuken maar met name in de toiletten.

Ja, ik hou van spinazie, dat klopt, maar dit is toch wat overdreven…

Het was vandaag voor Pat en Howard alweer de laatste dag van hun vakantie op de Filipijnen want morgenochtend vertrekken ze voor de terugreis naar Perth. Ze hebben een geweldig leuke vakantie gehad zeiden ze, en wij vonden het ontzettend leuk om ze hier te hebben.

Het was dan ook niet meer dan logisch dat er in stijl afscheid genomen zou worden, en dat deden we vanavond in de Caviar Restaurant and Champagne Bar, het tamelijk exclusieve restaurant wat gerund wordt door twee Nederlandse broers. Zoals gewoonlijk bij Caviar werd het een geweldig avondje uit met fantastisch lekker eten en een prima wijntje.

Terwijl we met een afsluitend glaasje Limoncello likeur op het buitenterras zaten zagen we boven ons hoofd al enorme bliksemflitsen, en we waren amper uit het restaurant vertrokken of we voelden al wat spetters. We wonen hier al lang genoeg om te weten wat dat betekent dus we liepen snel terug naar het restaurant om een taxi te bestellen.

Terwijl we binnen zaten te wachten zagen we door de glazen deuren naar het terras dat de bui losbarstte, en hoe! Het water spoelde letterlijk door de straat en toen we even later met paraplu’s naar de taxi werden gebracht stroomde het water dan ook letterlijk over onze schoenen.

Thuis gekomen regende het gelukkig al niet zo hard meer en toen we op ons terras zaten voor een laatste afzakkertje was al weer droog. Even later was het voor mij het moment om afscheid te nemen van Pat en Howard want ik zal ze morgenochtend voor ik naar mijn werk ga niet meer zien.

We zijn in ieder geval uitgenodigd om naar Australië te komen, en dat gaan we als het effe kan zeker doen.

En aan het eind van de avond belde ik nog even naar Katwijk want mijn moeder is vandaag vierentachtig jaar geworden. Van harte gefeliciteerd!

Pat, Howard en Riet hebben vandaag een bezoekje gebracht aan een nogal bijzondere horeca-gelegenheid, het Cat Café in Manila. Het bijzondere van dit café is dat er allemaal katten los rondlopen en het is dan ook hoofdzakelijk bedoeld voor kattenliefhebbers. Het idee zou wel eens gejat kunnen zijn van Nederland, want het schijnt dat het eerste officiële katten-café in de wereld in Amsterdam is geopend.

Het was een flinke rit er naar toe want het café is in Quezon City, een deelgemeente van Manila aan de noordoost-kant van de stad en dat is niet echt bij ons in de buurt. Even om aan te geven hoever het is (en dan heb je meteen een idee hoe groot Manila is), de afstand is iets meer dan vijfendertig kilometer.

Het bezoek was een toppertje, maar dat kan ook niet anders aangezien Pat, Howard en Riet alle drie grote kattenliefhebbers zijn. Er zijn in het café wel een aantal huisregels waar je je als bezoeker aan moet houden.

Zo mag je de katten niet oppakken, geen voedsel geven wat bestemd is voor mensen, geen flitslicht gebruiken als je foto’s maakt, en nog een paar regels die ervoor moeten zorgen dat de katten niet onnodig worden lastig gevallen.

Het is tenslotte een Cat Café…

Voordat het gezelschap naar Quezon City vertrok heeft de tandarts kans gezien nog een aardige cent aan Pat en Howard te verdienen. Ze hadden nu ze toch hier waren even een afspraak gemaakt om hun gebit te laten schoonmaken maar de tandarts maakte zijn reputatie weer helemaal waar. Pat kwam eraf met twee nieuwe vullingen maar Howard had blijkbaar dringend twee nieuwe kronen nodig.

Als die tandarts dit nog een paar jaar kan volhouden komt hij vast en zeker nog een keer in de plaatselijke Quote 500…