Het eerste nieuwtje van vandaag is allesbehalve leuk. Vannacht is er iemand vanuit het restaurant van het hotel naar beneden gesprongen, en dat is een slordige dertig verdiepingen. Het was groot nieuws hier want het was blijkbaar de kleinzoon van een voormalige minister-president. Zelf heb ik van de hele consternatie erg weinig gemerkt want het gebeurde vannacht tegen drieën en toen sliep ik uiteraard.

Ik had het zelfs vanmorgen nog niet door toen het restaurant voor het ontbijt gesloten bleek te zijn en we moesten ontbijten in een zaal op de tweede verdieping. Aan het personeel was totaal niet te merken dat er iets bijzonders was gebeurd, en even later was er ook buiten helemaal niks te zien. Een collega op kantoor die in hetzelfde hotel zit moest me vertellen wat er was gebeurd.

Een positiever nieuwtje is dat er al weer wat geregeld is voor het huis, en dat is kabeltelevisie en internet. Even bellen en alles wordt meteen geregeld, het lijkt Nederland wel. Ik heb ook een abonnement geregeld voor mijn iPhone, dat ging ook heel makkelijk, namelijk via de zaak. Eigenlijk kan ik nog geen abonnement krijgen omdat ik nog geen werkvisum heb, maar ik heb inmiddels wel een document dat aangeeft dat ik in de procedure zit en dat is blijkbaar net zo goed. Een meevaller dus want ik zag me voor de komende maanden al veroordeeld tot die afgrijselijke Nokia E5 die ik van mijn werk heb.

Tenslotte nog dat ik afgesproken heb met de garagehouder om aanstaande zaterdag de auto op te gaan halen. O ja, en ik volg via het internet het schip met onze container, dat heeft vandaag de haven van Singapore verlaten en is nu onderweg naar Manila…

Omdat een mens toch moet eten ben ik vanavond maar weer eens afgezakt naar de Union Jack voor wat hier nu al een van mijn lievelingsgerechten is. En nee, het is niet Filipijns maar Schots: ze maken in die pub een verrukkelijke Haggis. En voor degene die niet weten wat Haggis is, het is een schapenmaag of runderdarm gevuld met stukjes hart, long, lever, niervet en havermout.

Er moesten ook nog wat boodschappen worden gedaan want sommige noodzakelijke dagelijkse dingen beginnen op te raken. Veel had ik niet nodig maar waar ik heel erg nieuwsgierig naar ben is wat hetzelfde me in Nederland gekost zou hebben. Weet je wat, als jullie dat nu even voor me uitzoeken en het antwoord naar me toe mailen:

Een zak Chocalate Chip koekjes
Een pakje Oreo’s (meeneem verpakkingen)
Een flinke zak pepermunt snoep
Een bus Nivea Scheerschuim
Een Oral-B tandenborstel
Een tube Colgate Total
Een flesje Nivea Deodorant
Een pakje Schick Quattro Titanium scheermesjes (4+1)

Het hoeft niet precies maar zo’n beetje bij benadering. Als iemand me dat nou even laat weten dan kan ik mooi eens vergelijken met de prijzen van dit soort alledaagse dingen hier.

Vandaag was voor de rugby fans de grote dag, vooral voor die uit Nieuw-Zeeland en Frankrijk. Zoals ik had gezegd is mijn huidige baas half Frans half Amerikaans maar als voormalig rugby speler is hij een fanatieke supporter van het Franse team. We zaten dus vanmiddag met een heel stel in de behoorlijk volle pub “Union Jack” en we zagen in een zinderende finale hoe Frankrijk op het nippertje en onverdiend verloor van Nieuw-Zeeland.

Mijn baas Mike kon er mee leven zei hij maar het moet zuur geweest zijn om te verliezen terwijl het Franse team het beste van het spel had.

Een paar uur later wist ik precies hoe Mike zich voelde. Weliswaar had Feyenoord niet verloren maar een gelijkspel tegen die Amsterdammers terwijl er had moeten worden gewonnen voelt net zo erg. En laat ik het hier maar bij laten want anders moet ik lelijke woorden gaan gebruiken.

Toen we ruim een jaar geleden verhuisden naar Maleisië waren er veel positieve reacties maar toch ook wel wat opgetrokken wenkbrauwen. Waarom verhuisden we in vredesnaam naar zo’n “hokkie bokkie” land? Riet en ik konden er wel om lachen want we waren al eerder in Maleisië geweest en we wisten dus dat Kuala Lumpur een van de modernste steden in Zuid-Oost Azië is, zelfs naar westerse maatstaven.

Toen we begin dit jaar vertelden dat we zouden gaan verhuizen naar de Filipijnen waren de positieve reacties vrijwel allemaal vervangen door de opgetrokken wenkbrauwen en de term “hokkie bokkie land” kwam nog nadrukkelijker naar voren. Want de Filipijnen zijn toch een heel arm land, en het is er toch gevaarlijk? Eehhh… ja en nee.

De Filipijnen behoren inderdaad tot de armere landen in de wereld en de verschillen tussen arm en rijk zijn hier enorm groot. Ruim drieëndertig procent van de bevolking leeft onder de armoede grens en de meeste daarvan wonen in het zuiden. En daar ligt ook het grootste probleem van het land want daar in het zuiden, op het eiland Mindanao, is een soortement van burgeroorlog aan de gang.

De Filipijnen zijn voor het overgrote deel zwaar Katholiek, maar de bevolking van Mindanao is hoofdzakelijk Moslim. Er is op Mindanao een groep opstandelingen die zich MILF (Moro Islamic Liberation Front) noemt en die, hoe kan het ook anders, een gewapende strijd voeren voor een onafhankelijke Islamitische staat. Deze groepering heeft, mede door de grote armoede, veel steun onder de lokale Islamitische bevolking.

De afgelopen dagen was het daar behoorlijk bal, want er zijn in drie dagen tijd zevenentwintig soldaten en politieagenten vermoord door deze opstandelingen, de meeste in koelen bloede nadat ze waren gevangen genomen. Desondanks heeft de president van de Filipijnen gisteren besloten geen grootschalige oorlog te gaan voeren tegen deze rebellen en te blijven proberen de dialoog aan te gaan.

Voor de mensen die nu ongerust worden over ons, Mindanao is voor buitenlanders inderdaad een “No Go” gebied, maar als je je daar gewoon aan houdt dan is er niks aan de hand. En het ligt negenhonderd kilometer ten zuiden van Manila…

Ons huis komt steeds dichterbij! Vandaag kreeg ik bericht dat een belangrijke hindernis, het ondertekenen van het contract door mijn werkgever, was genomen en dat houdt in dat het nu alleen nog een kwestie schijnt te zijn van bekrachtiging door een notaris. Mijn telefoontjes gisteren naar een paar mensen binnen het bedrijf hebben dus wel degelijk resultaat gehad!

Ik heb wel, ondanks mijn voornemen om dat niet te doen, uitstel van de overdracht gevraagd. Er zijn namelijk nogal wat onzekere factoren, zoals het op tijd leveren van de meubels en het afleveren van onze zeevracht, dus heb ik toch maar gevraagd of het goed is als ik pas een week later het huis betrek. Dat was geen probleem voor de eigenaar, die ging akkoord met een nieuwe overdrachtsdatum van 5 september.

Dat geeft de diverse leveranciers wat meer tijd en misschien kan ik het zelfs zo regelen dat onze zeevracht tegen die tijd ook klaar is voor aflevering. Er zat wel een “maar” aan en dat was dat ik dan ook ruim een week langer in het hotel moet verblijven. Voor mij persoonlijk geen punt maar dat moest nog even door mijn werkgever worden goedgekeurd want die betaalt dat grapje tenslotte. Gelukkig is ook dat inmiddels geregeld en ligt alles nu dus weer op koers.

Even nog een aardigheidje: voor de ingang van mijn hotel staat een desk met daarop een bord wat aangeeft dat iedereen zijn tas moet laten inspecteren voordat hij of zij naar binnen mag (is mij trouwens nog nooit gevraagd), en een verbodsbord. En met name dat verbodsbord zul je in Nederland dus echt nergens aantreffen. Het is op de foto niet te zien maar eronder staat ook nog aangegeven “No Guns Allowed”…

De auto moest nog steeds worden betaald want we hadden alleen nog maar een kleine aanbetaling gedaan. Dat was genoeg voor het recht tot aankoop maar pas met het betalen van de rest zouden we officieel eigenaar worden. Daarvoor hadden we geld overgemaakt vanuit Nederland en gisteren was dat eindelijk bijgeschreven op onze Pesos rekening.

Vandaag ging ik dus naar de bank om te vragen of ik op korte termijn een flink bedrag in contanten op kon nemen. Dat bleek geen enkel probleem, het kon zelfs meteen, alleen had ik geen zin om met zoveel geld over straat te gaan. Ik sprak dus af op de bank om aan het eind van de middag langs te komen om het geld op te halen, en ik sprak met John, de eigenaar van Calamba Auto Sales, af dat hij zou regelen dat ik opgehaald zou worden en met een auto naar zijn garage zou worden gebracht.

Ondanks dat de chauffeur te laat kwam opdagen was ik nog net voor sluitingstijd bij de bank. Met het geld in een bruine papieren zak (echt waar!) reden we naar Calamba Auto Sales waar allereerst de stapel werd geteld. Dat duurde even, maar nadat alles in orde was bevonden werden de papieren getekend, de verzekering afgesloten en de afspraak gemaakt dat ik de auto volgende week ophaal.

We zijn nu geen miljonair meer maar we hebben wel een auto!

Ruim voordat we naar Manila verhuisden wisten we al dat we waarschijnlijk een paar weken in een hotel zouden verblijven. We wisten ook al dat als we nog lang getrouwd willen blijven het beter is om dat niet samen te doen. Het was dus al afgesproken dat Riet een paar weken naar Nederland zou gaan, eigenlijk zo gauw we een huis hadden gevonden en meubels hadden gekocht.

Omdat dat inmiddels allemaal geregeld is kan Riet naar huis, en afgelopen weekend hebben we dan ook de tickets geregeld. En vandaag was het dan zover, vanmorgen is ze meteen na het ontbijt met een taxi van het hotel vertrokken naar NAIA, oftewel Ninoy Aquino International Airport, om vandaar naar Nederland te vliegen. Het is wel zo dat de vluchten steeds langer worden, want de reis van Manila naar Amsterdam duurt zo’n veertien uur. Omdat het de eerste keer is dat Riet deze reis gaat maken en omdat ze ook nog alleen moet vliegt ze deze keer Business Class. Zit wel een zeker risico aan natuurlijk, het is iets waar je vrij gemakkelijk aan went…

In ieder geval is ze als alles goed gaat vandaag nog thuis, ze landt vanavond om bij zevenen Nederlandse tijd op Schiphol.

De dag begon regenachtig, maar in de loop van de ochtend werd het droog op een paar spetters na. Die paar spetters maken het altijd spannend want afgelopen week voelden we ook een keer een paar spetters, op nog geen honderd meter van de ingang van het hotel, en waren we verzopen nat toen we de deur bereikten.

Maar we waagden het er toch op, we gingen zonder paraplu en lopend richting Alabang Centre, op korte afstand van het hotel, waar een aantal auto-handelaren zitten, want we moeten tenslotte ook een auto hebben hier. Mijn collega’s hadden een zaak getipt waar ik volgens hen goed zaken zou kunnen doen, en aangekomen bij de zaak zagen we inderdaad al een paar karretjes staan die ons op het eerste gezicht wel bevielen.

Er waren twee auto’s waar ik in eerste instantie naar wilde kijken. De eerste, een Mitsubishi Montero Sport (zeg maar een iets grotere uitgave van de Outlander), was niet voorradig. Maar dat gaf eigenlijk niet, want de gemiddelde vraagprijs voor deze hier zeer populaire auto bleek ruim boven het budget te liggen wat ik van plan was uit te geven.

Mijn andere keus, de Toyota Fortuner, was er wel, en Riet en ik werden spontaan verkikkerd op een schitterende witte. De prijs was redelijk, nog net binnen ons budget, en de auto zag er meer dan prima uit.

We hebben er een optie op genomen omdat we er toch nog even over na wilden denken, maar we hebben inmiddels al besloten dat deze het toch maar moet gaan worden…

Ik werd vanmorgen plotseling wakker en realiseerde me dat het buiten al licht was. Mijn eerste gedachte was dus “Verslapen!” en ik ging dus als een speer mijn bed uit. In het halfdonker van de slaapkamer kon ik mijn horlogewijzers niet goed onderscheiden maar volgens mij was het half zeven en dus nog net op tijd. In de kamer aangekomen zag ik de klok en daarop was het pas half zes. Snel dus gecontroleerd of dat klopte, en jawel, alle klokken, horloges, computers en telefoons bevestigden dat de wekker gelijk had. O ja, het is op de Filipijnen ruim een uur eerder licht dan in Maleisië…

De ochtend van mijn eerste werkdag was er een van handen schudden (Ben je nu eindelijk definitief hier?) en ondertekenen van arbeidscontracten. Tussen de bedrijven door werd ik ook nog naar een bank gebracht om een rekening te openen. ‘s Middags was ik hoofdzakelijk bezig met het invullen van formulieren voor onze immigratie procedure en tussendoor lukte het ook nog om af en toe wat werk te doen.

De dag van Riet verliep moeizamer. Ze werd om acht uur al gewekt door iemand van het hotel die kwam vragen of ze nog vuile was had. Ze besloot maar te gaan ontbijten toen ze de schoonmaakster bezig zag in de naastgelegen kamer, maar toen ze na een uur terug kwam was onze suite nog steeds niet gedaan. Ze besloot te gaan wandelen, kwam veel later terug en constateerde dat er nog steeds niets was gedaan. Uiteindelijk kwam de schoonmaker dan toch, maar pas halverwege de middag…

Er was goed nieuws over onze luchtvracht, die wordt als het goed is morgen al afgeleverd.

Vanmorgen moesten we al vroeg op. Onze vlucht naar de Filippijnen zou om kwart over tien vertrekken en dat betekende dat we uiterlijk kwart over zeven in de taxi naar de luchthaven moesten zitten.

Gelukkig was het vandaag zaterdag en dus rustig op de weg. We waren ruim op tijd, we hoefden alleen nog maar onze bagage (drie volle koffers) af te geven want inchecken hadden we gisteravond al via het Internet gedaan. Omdat we Business Class vlogen konden we gebruik maken van de Lounge van Malaysia Airlines waar we alsnog wat konden eten want we hadden ons ontbijt in het hotel uiteraard maar overgeslagen.

De vlucht zelf verliep zonder problemen maar er was weer eens een tyfoon boven de Filippijnen en dat betekent erg veel turbulentie. Het werd dan ook een nogal onstuimige afdaling en om even over tweeën landden we op de luchthaven na wat er vanaf de grond uit gezien moet hebben als een aangeschoten zeemeeuw…

We werden opgehaald door een taxi van het Vivere Hotel, waar we bij aankomst al werden opgewacht door een hostess die ons naar ons verblijf voor de komende weken bracht.

Onze suite op de 17e verdieping heeft een woonkamer, een keukentje, een slaapkamer, een badkamer en zelfs nog een apart zitkamertje.

Ruimte genoeg dus en met name de aanwezige kastruimte bleek tot genoegen van Riet ruim voldoende voor al onze kleren.

Er is maar één probleem, en dat is het weer. We verlieten Kuala Lumpur op een stralende zaterdagochtend en we arriveerden in Manila met regen en wind…