Het onderstaande stuk is geschreven door een Filipijnse journalist en stond vandaag in de krant. Ik heb het zo goed mogelijk vertaald om een beetje een beeld te geven van de andere kant van de Filipijnen.

“De meeste Filipino’s geloven serieus dat ze tot een vredelievende, vrolijke en zachtmoedige cultuur behoren. De waarheid ligt wat genuanceerder. Jawel, je krijgt een dikke glimlach en veel toewijding van diegenen die een dienend beroep hebben, zoals in winkels en restaurants, maar vandaag de dag zijn de Filipijnen een wereld van eten of gegeten worden.

De gebruikelijke beleefdheden die je in Europa voor vanzelfsprekend aanneemt bestaan hier simpelweg niet. Met name in Manila dringt iedereen voor als je in de rij staat, je wordt gesneden op de weg, ze drommen een lift in voordat je de kans krijgt om uit de lift te stappen, oogcontact wordt vermeden en over het algemeen gedragen ze zich lomp. En we hebben het hier dan niet zozeer over de gewone Filipino’s maar over de “beter gesitueerden” oftewel de bevoorrechte klasse.

De afgelopen week was er een incident op de luchthaven waarbij een journalist een foto nam van een acteurs echtpaar wat bezig was een personeelslid van een luchtvaartmaatschappij te schofferen. De acteurs zagen dat en vlogen meteen de journalist aan. Ze kwamen daar ruimschoots mee weg, wat op de Filipijnen volkomen normaal is. De “upper class” doet wat ze wil ten koste van de minder bedeelden, en dat zit er al jong in als je ziet hoe kinderen zich gedragen tegenover de maids. Huishoudelijke hulpen zijn er om tegen te schreeuwen en te koeioneren. Consequenties zijn er niet, dus er wordt totaal geen respect gekweekt van de sociaal zwakkeren in de samenleving.

Waar in Europa supersterren ook genoeg te stellen hebben met de paparazzi ontaardt dat toch zelden in geweld terwijl die vergeleken met de Filipijnse paparazzi toch heel wat agressiever en opdringeriger zijn. Op de Filipijnen is dan ook geen wet die iedereen het recht geeft om overal in openbare gelegenheden te fotograferen en te filmen, als vrijheid van meningsuiting. Filipino’s zijn juist van nature meer van het geheim houden en daarbij zijn ze ook nog veel te autoritair. Ze vegen dingen liever onder het tapijt en pretenderen dat een probleem niet bestaat dan het te erkennen en het op te lossen. Ze zouden meer de camera’s in hun mobieltjes moeten gebruiken om te laten zien hoe dingen er werkelijk aan toe gaan.”

Vorige week tijdens de cursus waren we met een redelijk gemêleerd gezelschap. De cursusleider Hans en ikzelf uit Nederland, Robbie uit Engeland, een aantal mensen uit West Maleisië en een aantal uit Sarawak (wat je Oost Maleisië zou kunnen noemen). En de Maleisiërs waren ook nog eens vrijwel allemaal van verschillende etnische achtergronden.

Een enkele van de Maleisiërs was al eens in Nederland geweest en al snel kwam de discussie op het Nederlandse eten. Hans, Robbie en ik kregen al snel door dat Maleisiërs eigenlijk helemaal geen idee hebben van wat nou typisch Nederlands eten is. En eerlijk is eerlijk, je ziet in het buitenland eigenlijk nooit een “Nederlands Restaurant”, want de Nederlandse keuken heeft eigenlijk helemaal niks te bieden. Laten we eerlijk zijn, wat zou je een buitenlander nou voorzetten, krootjes met spek of boerenkool met worst? Ja, wij vinden het wel lekker maar de meeste buitenlanders vinden ons eten tamelijk smakeloos.

Wat die ene wel gegeten had in Nederland en wat ook zeer goed was bevallen waren kroketten. Het viel nog niet eens mee om uit te leggen aan de rest wat dat precies is, maar gelukkig bood Google hulp.

We hadden al snel wat foto’s gevonden en het recept, en uiteraard konden we het niet nalaten ook wat foto’s te laten zien van frikadellen speciaal, patatjes oorlog en kaassoufflés.

En eerlijk gezegd, toen we het erover hadden kreeg ik een haast onweerstaanbare trek in een patatje flip van Cees Ouwersloot, of een kroket van Daantje de Piemer.

Terug op de Filipijnen liep ik afgelopen zondag door het Ayala Alabang Town Centre en opeens viel mijn oog op iets bijzonders wat ik nog niet eerder had gezien. Moet je kijken, Riet! Gewoon in ons eigen ATC! Op de Filipijnen!

Een zwembad in de tuin is erg leuk maar het vereist ook wat aandacht. Er komt drie keer in de week een mannetje langs, Juan onze „pool guy” die het onder handen neemt. En dat is nodig ook want ik had al eens gemeld dat het wat vallende bladeren hier eigenlijk altijd herfst is en dat geldt dus ook voor de bomen naast het zwembad. Behalve schoonmaken zorgt Juan ook voor de chemicaliën die het water schoon moeten houden.

Er is nog iets wat bijgehouden moet worden en dat is het waterpeil. Als de waterstand namelijk te laag wordt dan komt de pomp droog te staan en behalve dat de pomp dan kapot gaat wordt ook het vuil niet uit het water gefilterd. Door de aanhoudende hoge temperaturen van de afgelopen weken is het al een keer nodig geweest om het water bij te vullen. Dat gebeurt gewoon met de tuinslang, via een van de kranen in de tuin, en je praat al gauw over een paar honderd liter die nodig is om het water weer op peil te brengen. Normaal gesproken hoeft dat niet want een paar plensbuien en het water is weer op peil, maar omdat de regen tot op heden was uitgebleven moest ik gisteren weer de kraan en de tuinslang gebruiken om het waterpeil op het juiste niveau te brengen.

En wat denk je, vanmiddag betrekt om een uur of vier de lucht en om vijf uur barst er een enorme onweersbui los. Het was een hevige bui van ruim een uur en het water spoelde letterlijk door de straten. De waterrekening zal aan het eind van de maand niet misselijk zijn, en deze keer volkomen onnodig. Had die bui nou niet effe een dag eerder kunnen vallen??

Het was vandaag mijn laatste dag in KL, de cursus zit er al weer op. Mijn vlucht naar Manila zou vanmiddag om half zes vertrekken en ik ging dus om kwart over drie met een taxi vanuit Cyberjaya naar de luchthaven.

Alles ging daar ontzettend vlot, het was rustig en ik kon vrijwel overal zo doorlopen. Niemand maakte deze keer drukte over het feit dat mijn veel te zware rolkoffer meeging als handbagage, maar dat is ook geen wonder als je ziet wat een doorsnee Filipino allemaal meeneemt het vliegtuig in. De vluchten van Manila naar KL en vice versa zitten altijd bomvol met Filipino’s, waarvan de meesten overigens Filipino’s die in het buitenland werken. En die hebben altijd enorm veel handbagage.

Hoe dat allemaal kan snap ik nooit want officieel is er maar één stuks handbagage toegestaan en al die Filipino’s hebben er altijd minstens drie. Het is dan ook altijd weer totale chaos in het gangpad voor het opstijgen omdat alles in de bagagevakken moet worden gepropt. Degenen die laat binnenkomen hebben dan ook meestal geen plek meer voor hun handbagage, maar dat weerhoudt ze nooit om toch te proberen het nog ergens tussen te persen.

Het hoogtepunt van ergernis tijdens deze vluchten, en geloof me, ik heb dat nog nooit op andere vluchten zo erg meegemaakt, is het gebruik van de toiletten. Niet zelden staan er al een paar voor de wc’s achterin als het toestel nog op de grond staat, en zo gauw het sein is gegeven dat de veiligheidsgordels na het opstijgen af mogen verzamelt zich een menigte in het gangpad om te gaan pissen. En dat gaat de hele vlucht door. Geloof het of niet, maar er zijn er die tijdens deze drie en een half uur durende vlucht drie keer gaan. En dat is een grote bron van ergernis want het is een heel geklauter over stoelen en andere passagiers.

Vandaag was het helemaal een toestand want we hadden nogal wat turbulentie en er werd dan ook omgeroepen dat iedereen moest gaan zitten met de veiligheidsgordel om. Het leek wel alsof de piloot had omgeroepen dat er gratis haring werd uitgedeeld achterin want meteen stonden er een tiental mensen op die in het gangpad voor de wc’s gingen staan. Wanhopig riep de piloot om dat het toch echt de bedoeling was dat iedereen ging zitten maar het hielp niks. En om aan te geven hoe serieus het was, het uitdelen van drankjes en eten werd opgeschort en dat doen ze alleen maar als het toestel echt flink gaat stuiteren.

Tenslotte nog even een algemene opmerking, van mij mogen ze in vliegtuigen een aparte sectie maken voor gezinnen met kleine kinderen. Het liefst achter een geluiddicht schot…

Er zijn nog een paar kleine dingetjes die we nog steeds niet hebben kunnen afronden na ons vertrek uit Maleisië. Een van die losse eindjes is het terugkrijgen van mijn borgsom, betaald voor mijn iPhone toen ik bij de Maleise provider DiGi een abonnement nam. Dat abonnement heb ik vroegtijdig moeten opzeggen toen we naar de Filipijnen verhuisden maar ik had ondanks een boete wel recht op teruggave van die waarborgsom.

We dachten dat alles geregeld was toen we vertrokken want DiGi zou het bedrag van 480 Ringgit, toch zo’n honderdvijftien Euro, overmaken op onze bankrekening en binnen drie maanden. Dat gebeurde niet, dus toen Riet en ik naar Kuala Lumpur terugkeerden in januari hebben we die gelegenheid gebruikt om eens bij DiGi te gaan informeren hoe dat zat.

Wat bleek, ze hadden ons een cheque gestuurd. Naar ons oude adres in Maleisië!

Nadat we hadden uitgelegd dat het abonnement opgezegd was in verband met een verhuizing naar het buitenland en dat we dus al heel lang niet meer op dat adres woonden besloten ze ons een nieuwe cheque te sturen. Want helaas, het was niet mogelijk om het geld naar een bankrekening over te maken, het moest per cheque.

Maar al wat we zagen verschijnen in onze Filipijnse brievenbus, geen cheque van DiGi. Gisteravond ben ik dus maar weer naar DiGi gegaan en heb weer eens gevraagd waar mijn geld bleef. En wat zegt het vriendelijke meisje, het geld was overgemaakt op onze bankrekening. Onze Maleise welteverstaan, die dus is opgeheven toen we uit Maleisië vertrokken. Maar dat kon toch niet, overmaken op een bankrekening? Daarom zouden we een cheque krijgen. Ja, dat snapte ze ook niet wie dat had gezegd.

Na wat heen en weer gepraat werd er besloten om dan toch maar een cheque te sturen. “Wat is uw adres? Oh, maar dat is op de Filipijnen, dan kunnen we geen Cheque naar toe sturen”. Ja, en wat nu, vroeg ik dus. Weer kleine-kamertjes overleg met een supervisor, en het werd dan toch maar een bankrekening. Het enige probleem was nu nog dat onze bankrekeningen geen van alle meer Maleise rekeningen zijn en dan is er dus een Swift code nodig en die had ik effe niet bij de hand.

Kort en goed, ik ben vanavond maar weer terug gegaan met alle benodigde gegevens en alles is nu doorgegeven. Wij wachten weer af!

Omdat mijn vlucht naar Kuala Lumpur vanmiddag pas om drie uur vertrok ben ik vanmorgen gewoon naar kantoor gegaan, met medeneming uiteraard van mijn gepakte rolkoffer.

Ik had mooi kunnen regelen dat ik een lift kreeg van mijn buurman zodat ik met niet hoefde af te vragen wat ik met de auto zou doen, want die mag je namelijk niet een paar dagen in de parkeergarage laten staan.

Om kwart over twaalf maakte ik aanstalten om naar de hal beneden te gaan om de auto op te wachten die me naar het vliegveld zou brengen, toen ik in het nog lege stuk van onze afdeling iemand zag zitten die zijn middagpauze op een speciale manier aan het doorbrengen was. Hij zat namelijk te pitten! Achterover met een zakdoek over zijn gezicht en zijn bril daaroverheen om hem op zijn plaats te houden…

De reis naar de luchthaven duurde nog net geen half uur, en dat was toch wel een heel aangename verrassing als je in aanmerking neemt dat we er vorige week toen ik Riet weg bracht nog dik anderhalf uur over hebben gedaan. Het was alleen bij de incheckbalie erg druk en ze begonnen (zoals ik al verwachtte) te zeuren over het gewicht van mijn rolkoffer. Je mag namelijk een rolkoffer meenemen van maximaal vijf kilo en de mijne woog zestien… Ik legde uit dat er twee laptops in zaten die samen al acht kilo wegen, en aangezien je geen laptops in je bagage mag laten zitten moesten die allebei toch mee de cabine in. Het had dus weinig zin om die eruit te halen en in een andere tas te pakken want dan ging die tas toch ook ruim over de toegestane vijf kilo heen. De dames waren heel redelijk en zagen daar dus inderdaad het probleem van in, en het resultaat was dat ik mijn rolkoffer toch als handbagage mocht inchecken.

We vertrokken precies op tijd maar het duurde nog bijna drie kwartier voordat we eindelijk van dat afgrijselijke vliegveld opstegen. Landende vliegtuigen en vliegtuigjes gebruiken namelijk dezelfde baan en die krijgen voorrang. Maar goed, Uiteindelijk arriveerden we om zeven uur op de luchthaven van Kuala Lumpur. En het voelde nog steeds als thuiskomen…

Vanavond ben ik al voor de tweede keer op rij vergeten de air conditioning aan te zetten in de slaapkamer. Dat zorgt ervoor dat er bij bedtijd een tropische en tamelijk zompige atmosfeer in de slaapkamer hangt die iedereen kent die wel eens op vakantie geweest is in Zuid-Oost Azië. Niet echt handig al ben ik, in tegenstelling tot Riet, inmiddels wel gewend aan het slapen in temperaturen van boven de vijfentwintig graden.

Het is overigens pure vergeetachtigheid en niet zoals bij veel van mijn collega’s uit zuinigheidsoverwegingen om de airco zo min mogelijk aan te zetten. Riet en ik zijn daar helemaal niet kinderachtig in, de airco staat ook overdag veelvuldig aan. Dat zorgt wel voor een tamelijk hoge elektriciteitsrekening van zeventien- tot achttienduizend Pesos iedere maand, en dat is omgerekend ruim driehonderd Euro.

Ja, inderdaad, dat is erg veel, en daar heeft die airco natuurlijk ook mee te maken maar elektriciteit is hier gewoon schreeuwend duur.

Het is in feite zelfs voor een groot deel van de bevolking onbetaalbaar, en zoals ik al zei proberen ook heel wat van mijn collega’s te bezuinigen op hun elektriciteitsrekening door bijvoorbeeld ventilatoren te gebruiken in plaats van air conditioning. Het enige wat wij eigenlijk actief doen is het gebruik van spaarlampen overal waar mogelijk.

En het grappige is dat wij vergeleken met heel veel collega’s eigenlijk een erg lage rekening hebben iedere maand. We zijn natuurlijk maar met zijn tweetjes en hebben geen heel gezin met kinderen hier, maar toch zijn de verschillen soms bizar groot. Mijn collega en buurman Larry bijvoorbeeld had in het begin een rekening die het dubbele was van wat wij verstookten en die deed werkelijk alles om de rekening zo laag mogelijk te houden. Tot er ontdekt werd dat er wortels van een boom in zijn meterkast groeiden en daar kortsluiting veroorzaakten met als gevolg een enorm stroomverbruik…

Maar het kan nog veel gekker. Een andere collega heeft ook een enorm stroomverbruik wat hijzelf onbegrijpelijk vindt. Hij heeft bij wijze van experiment eens alle elektrische apparatuur in zijn huis uitgeschakeld en constateerde dat de meter nog steeds liep. Onbegrijpelijk, maar toen bedacht hij zich dat hij waarschijnlijk het slachtoffer was van een regelmatig voorkomend verschijnsel.

Mensen hier proberen op alle mogelijke manieren hun stroomrekening zo laag mogelijk te houden en een veelvoorkomende manier is aftappen van iemand anders. Dat is bij mijn collega hoogstwaarschijnlijk ook het geval want hij heeft merkwaardige bedrading aangetroffen die dubbel was uitgevoerd waar het enkel hoort te zijn. Dat betekent niet dat zijn probleem nu eenvoudig op te lossen is, want ondanks dat het vrijwel zeker is dat de draden naar zijn buurman gaan is er geen sluitend bewijs. En bovendien is die buurman zijn huisbaas…

Een week of wat geleden heb ik al gemeld dat er een situatie is in de Zuid-Chinese Zee ten westen van de Filipijnen. Er was een confrontatie tussen Chinese vissers en een Filipijns schip van de kustwacht omdat de Chinezen in Filipijnse wateren aan het vissen waren. De Chinezen werden echter beschermd door een Chinees oorlogsschip waardoor de Filipijnse Marine niet meer kon doen dan ook een oorlogsschip sturen en afwachten.

Dat gebied heet de “Scarborough Shoal” en behoort volgens het Internationale zeerecht, wat ieder land een tweehonderd-mijls zone zeegebied voor de kust toewijst, maar de Zuid-Chinese Zee is van oudsher een potentiële brandhaard door de vele claims die de omliggende landen erop menen te hebben. Hoe gecompliceerd het allemaal is laat het bovenstaande kaartje zien.

De claims van de diverse landen overlappen elkaar, met name Maleisië, Brunei en de Filipijnen kunnen niet elk tweehonderd mijl claimen zonder elkaar dwars te zitten. Alles wordt nog eens extra bemoeilijkt doordat Vietnam het grootste gedeelte van de zee heeft uitgeroepen tot Vietnamees bezit en Vietnam noemt het dan ook de Vietnamese Zee.

China heeft aan dat alles helemaal geen boodschap en heeft een dikke rooie streep op de kaart getrokken over vrijwel de gehele zee en heeft dat tot Chinees eigendom verklaard.

De inzet zijn uiteraard de rijke visgronden maar niet in de laatste plaats het feit dat de Zuid-Chinese Zee rijk is aan olie en gas.

En nu de techniek zodanig is verbeterd dat diepzee olie- en gaswinning mogelijk is worden die bronnen heel erg interessant en de inzet van politieke conflicten. Saillant detail hierbij is dat ons eigen Malampaya gasveld dus volgens de Chinezen in hun gebied ligt en ons gas platform ook.

Mocht het tot een conflict komen tussen China en de Filipijnen dan is de uitslag voorspelbaar. De Filipijnen kunnen niet anders doen dan toekijken hoe de Chinezen hun gang gaan op zee want de strijdkrachten van de Filipijnen stellen geen reet voor. Slecht onderhouden en zwaar verouderd materiaal zijn geen enkele partij voor de Chinezen want de regering en de top van de strijdkrachten hier vinden het veel belangrijker hun eigen zakken te spekken dan hun strijdkrachten op peil te houden.

Vandaag stond er in de krant dat er inmiddels tien Chinese vissersschepen en vier oorlogsschepen in het betwiste gebied rondvaren. En de Filipijnse Marine kan niets anders doen dan knarsetandend toekijken…

Vandaag is de dag van de arbeid, en dat betekent hier een vrije dag! Altijd lekker, en eigenlijk heeft Riet haar reis naar Nederland ook zo gepland dat ze vandaag zou vertrekken want dan hoefde er niks speciaals geregeld te worden om haar weg te brengen.

Op zich was het voor Riet een tamelijk vervelende dag want je zit maar de hele dag te wachten totdat het tijdstip van vertrek eindelijk is aangebroken. En dat moment was pas rond half zes want haar vlucht zou om tien over half zeven in de avond pas vertrekken. Dat in tegenstelling tot voorheen toen de KLM vlucht naar Nederland om twaalf uur ‘s middags al vertrok, wat in feite een perfect tijdstip was. Maar helaas is alles veranderd, dankzij de Filippijnse regering die ervoor heeft gezorgd dat de KLM haar vluchtschema heeft moeten aanpassen. Niet alleen de vertrektijd is gewijzigd maar de vlucht is ook niet meer direct. Er wordt nu een tussenstop gemaakt op de luchthaven van Taipei op Taiwan, en dat alles zorgt er voor dat de vlucht bijna twee uur langer duurt.

En of dat alles nog niet genoeg was bleek de rit naar de luchthaven ook nog eens een kolossale ramp. Gelukkig waren we aan de vroege kant vertrokken want de toegangsweg tot de luchthaven stond helemaal vast. Meestal is de ergste drukte op de weg rond de luchthaven maar aangezien dat vlot ging rekenden we ons al rijk. Helaas, we deden bijna een uur over de laatste twee kilometer en dus al ruim inchecktijd voor we eindelijk bij Terminal 1 arriveerden.

Daar was het binnen blijkbaar ook al een puinhoop vanwege de enorme drukte. Toen ik Riet ruim een uur later belde om te vragen hoe het was gegaan bleek dat ze weliswaar al was ingecheckt maar dat ze nog niet eens door de paspoortcontrole was. Een half uur later belde ze terug om te melden dat ze op weg was naar de gate en om de misère compleet te maken was dat dus de aller-achterste.

Gelijk hielden daar de problemen eindelijk op want ik zag net op de KLM website dat ze zelfs een paar minuten te vroeg zijn vertrokken. En dat mag op de luchthaven van Manila beslist een wonder heten…

Alabang is een groeiende wijk, en dat merk je onder andere aan de uitbreiding van horeca gelegenheden. Sinds ik hier anderhalf jaar geleden voor het eerst kwam is het aantal grote hotels al uitgebreid van twee naar drie (wat opmerkelijk is want wat komt hier nou aan toeristen) en er komen steeds meer restaurants.

Wij gaan als we uit eten gaan meestal naar het Alabang Town Center (ATC) omdat dat maar een klein kwartiertje lopen is vanaf ons huis. Op zich hebben we daar keus zat want er wordt daar op dit moment flink uitgebreid en het aantal eetgelegenheden is als gevolg daarvan behoorlijk toegenomen. De nieuwe restaurants hebben trouwens allemaal een “buitenlandse” keuken: een Spaans tapas restaurant, een Amerikaanse burgertent (nee, geen McDonalds of Burger King maar een Johnny Rocket), een Chinees, een Vietnamees, een Japanner en er is zelfs een Perzisch restaurant op komst.

De echte Filippijnse eetgelegenheden komen er een beetje bekaaid af maar de Filippijnen staan dan ook niet bekend om hun verfijnde keuken, in tegenstelling tot de rest van Zuid-Oost Azië. Internationaal gezien hadden we echter al een ruime keus want er waren al een Italiaan, een Griek, een Mediterraan (wat dat ook moge zijn), steak restaurants waaronder onze favoriet “Outback”, een Koreaan, een Japanner en diverse tenten voor pizza’s en spareribs. En dan heb ik het alleen nog maar over het ATC zelf want er omheen zit ook nog van alles. Nee, van honger hoef je hier niet om te komen.

Wij houden het ondanks het ruime aanbod toch vaak bij dezelfde restaurants omdat we weten dat het er gezellig is en het eten goed. Alleen wat Italiaan betreft lijken we nu toch van ons geloof te gaan vallen. Onze vaste Italiaan in het ATC, “Italianni’s”, heeft pas flink minpunten gescoord bij Riet omdat er nu buiten op het terras niet meer gerookt mag worden. Ja, en dan kunnen we net zo goed naar het iets verderop gelegen restaurant “Mona Lisa” gaan.

Dat hebben we vanavond dan ook gedaan en het is net als de vorige keren dat we er geweest zijn weer heel goed bevallen.

Ik denk dat “Italianni’s” ons minder gaat zien dan ze gewend waren…

Er was vanmorgen een onaangekondigde evacuatie oefening in ons kantoorgebouw. We hadden er al zo’n vermoeden van dat dat een dezer dagen zou gaan gebeuren want er was al een mailtje rond gegaan dat mensen met lichamelijke ongemakken zich moesten melden voor het geval er een oefening zou komen. En ik was zelfs al op de hoogte voordat de oefening begon want ik was toevallig in gesprek met mijn collega Munawar toen die werd gewaarschuwd dat hij alvast met de lift naar beneden moest gaan. Munawar had zich namelijk vooraf gemeld omdat hij moeilijk loopt vanwege een zwakke knie.

En zelfs als ik dat toevallig niet had opgevangen dan hadden we nog wel geweten dat er wat op handen was want de deuren naar de noodtrap werden vlak daarna zomaar open gezet. En inderdaad, vlak daarna ging de sirene af en moesten we via de trappen naar beneden, met medeneming van alleen je rookmasker en je portemonnee of portefeuille.

Nu zitten wij op de 21e verdieping van het gebouw en dat zijn een heleboel trappen omlaag. Dat is niet eens het grootste probleem, dat is dat er gaandeweg naar beneden een enorme drukte ontstaat in het trappenhuis. Alle verdiepingen die wij passeerden liepen natuurlijk ook leeg en dat stroopt op een trap waar je maar met z’n tweeën naast elkaar kunt lopen hoe dan ook een keer op. Het duurde dan ook ruim tien minuten voordat wij helemaal beneden waren, en daar moesten we ook nog eens met z’n allen door een enkele deur naar buiten.

Omdat iedereen wist dat het om een oefening ging verliep alles tamelijk relaxed en was het buiten in het zonnetje zelfs een gezellige boel. Na het sein “Veilig” na ruim twintig minuten ging iedereen weer naar binnen, maar het duurt dan wel even voordat alle 1300 mensen via de liften weer terug op hun werkplek zijn. Al met al waren we dus ruim een uur zoet met de hele oefening.

Achteraf werden uiteraard conclusies getrokken en die was dat zeker de helft van de mensen bij een echte brand het loodje had gelegd vanwege de file op de trappen…

Het is op het werk nooit echt rustig maar de afgelopen dagen was het wel heel erg druk. Behalve mijn normale werkzaamheden ben ik onder andere bezig met het vullen van een openstaande vacature in mijn team.

Dat betekent dat ik sollicitaties moet doornemen en eventueel doorstuur naar Personeelszaken, en nu de eerste selectie er op zit ben ik sollicitatie gesprekken aan het regelen.

Daarnaast zijn er de afgelopen dagen meer collega’s van andere verdiepingen verhuisd naar onze verdieping en dat moest ook allemaal in goeie banen worden geleid. En hoewel dat best wel soepel is gegaan is er altijd wel wat gezeik (“Wat? Hebben we hier niet eens een kleurenprinter?”…).

Wel grappig was de opmerking van een net verhuisde Filipijnse collega ten aanzien van de temperatuur op onze verdieping. “Je had gelijk,” kreeg ik te horen, “dit is de koudste plek op de Filipijnen”. Zoals de foto laat zien is mijn uitzicht vanaf mijn werkplek is er overigens wel op vooruit gegaan.

Het humeur van Riet is de laatste dagen een heel stuk opgeknapt. Ze heeft namelijk zondag een vlucht naar Nederland geboekt, ze vertrekt volgende week dinsdag al. Nu het er naar uitziet dat het afstuderen van Martin later gaat plaatsvinden dan verwacht zijn onze plannen om met de zomer naar Nederland te komen op losse schroeven komen te staan, en Riet had geen zin meer om daar op te wachten. Ze wilde eerst onverwacht in Rijnsburg op de stoep staan volgende week woensdag, maar inmiddels heeft ze het alleen nog niet in “De Rijnsburger” laten zetten (voor zover ik weet) en hoef ik het dus ook niet meer stil te houden. Bij deze dus.

Hoewel ik met een aantal collega’s pas geleden ben verhuisd van de 17e naar de 21e verdieping van ons kantoorgebouw moesten we vandaag alweer verhuizen. Onze verdieping is in tweeën gedeeld, de oostelijke helft was gereserveerd voor SPEX (wij dus) en de westelijke helft was voor Fluor, het bedrijf wat de hoofdbewoner is van het gebouw. Een van onze project engineers had echter gezien dat onze helft aanzienlijk minder vergaderkamers had en had daarom voorgesteld om te ruilen. Fluor ging daar mee akkoord en voor ons betekende dat dus weer verhuizen.

Een van mijn verantwoordelijkheden als IM/IT Manager is dus ook het zorgen dat bij zo’n verhuizing alles wat betreft computernetwerken en apparatuur geregeld wordt. Dat had ik ook gedaan en ging vrijdag naar huis in de wetenschap dat aan onze kant alles klaar was en dat in het weekend de IT jongens alles zouden omzetten. Grote verrassing vanmorgen bij binnenkomst was dan ook dat er geen flikker was gedaan. Ik kon dus gelijk al aan de bak vanmorgen.

Na een heleboel geregel konden we dan vanmiddag toch over naar onze nieuwe werkplekken, en op de foto zie je hoe mijn team (Fairuz en Cleng op de voorgrond) staan te wachten tot de technische jongens de boel hebben aangesloten.

Mijn nieuwe werkplek is helemaal links op de foto bij het raam, maar zoals je ziet is er weinig van het uitzicht te genieten. De dubbele rolgordijnen zijn namelijk vrijwel altijd dicht omdat het anders niet te harden is van de hitte als de zon naar binnen schijnt…

Zoals jullie op mijn website kunnen zien staat er op mijn website een teller die het aantal bezoekers bijhoudt. Op dit moment staat die teller bijna op tienduizend, en dat is geteld vanaf het moment dat ik mijn website weer ben begonnen toen het definitief was dat we naar Maleisië zouden gaan verhuizen. In de periode dat we op Sakhalin zaten hield ik ook een weblog bij voor vrienden en familie en andere geïnteresseerden maar daar ben ik mee gestopt toen we weer naar Nederland terug verhuisden.

Met de nieuwe website ben ik dus met een schone lei begonnen en ik heb de teller weer op nul gezet. En nu staat die dus na anderhalf jaar al weer bijna op tienduizend, al heb ik ernstig mijn twijfels hoe accuraat die teller eigenlijk is. Als ik de statistieken bekijk zie ik wel dat ik gemiddeld per dag meer bezoekers heb dan toentertijd op Sakhalin. Het gemiddelde ligt zo ongeveer rond de vijftien en er zijn dagen met uitschieters tot boven de dertig bezoekers per dag.

Die aantallen komen me wel wat hoog voor, of misschien toch niet? Wat wel een groot verschil is met Sakhalin is de plaatsen waar de bezoekers van mijn website zitten. Met mijn Sakhalin site had ik af en toe bezoekers op vreemde plaatsen die al of niet bewust mijn website vonden. In België, Duitsland, Noorwegen, maar ook op Brunei (weet je nog, Cindy?), de USA, en nog wat plaatsen waar ik eigenlijk niemand ken. Dat komt nu vrijwel niet meer voor, maar dat komt volgens Martin door de manier waarop Apple zijn Mobile Me websites heeft opgezet, zoekmachines als Google vinden die niet.

En toch zag ik van de week een bezoeker in de USA die wel degelijk een bot van Google bleek te zijn. Die vindt mijn site dus toch, en wie weet levert dat straks weer exotische bezoekers op. Ik had twee weken terug ook twee weken twee bezoeken vanaf Taipei, maar ik realiseerde me al heel snel dat dat Robin en Chantal zijn geweest tijdens hun tussenlanding tijdens hun vlucht naar huis. De rest van de bezoekers zit allemaal verzameld op het kleine stukje van de kaart wat Nederland aangeeft, behalve die ene op de Filipijnen maar dat is Riet natuurlijk (of ikzelf).

Weinig opwindends dus te melden naar aanleiding van de statistieken, behalve dan natuurlijk de tienduizendste bezoeker. Wie gaat dat worden? Als iemand zich meld (wel met een schermafdrukje als bewijs) krijgt die een cadeautje.

Misschien had ik het al wat eerder moeten melden maar ik heb per 1 april weer eens een andere functie gekregen. Nee, het betekent niet dat er wat gaat veranderen, we blijven gewoon hier en ik blijf gewoon doen wat ik nu ook al doe, ik ga er alleen wat meer bij doen.

Het zit zo, de organisatie waartoe ik behoor binnen Shell heeft mij min of meer “verhuurd” aan het Malampaya project waar ik nu voor werk. Die organisatie is weer eens intern gereorganiseerd en ik heb daarbij, zonder dat ik er deze keer wat voor heb hoeven doen, een andere functie gekregen. Ik ben automatisch ingedeeld in de functie van IM/IT Manager, en dat betekent dat ik naast het Information Management werk (IM) ook het werk voor de Information Technology (IT) erbij ga doen.

In de praktijk verandert er weinig want ik deed dat IT werk er eigenlijk al bij omdat er niemand anders in het project was die het deed of kon doen, maar nu ben ik er dus ook officieel voor verantwoordelijk. Dat betekent dat ik me nu dus ook ga bezig houden met zaken als wat voor satelliet schotel er op het schip geplaatst moet gaan worden waarop de werkers worden gehuisvest die het nieuwe platform op zee gaan installeren. En zaken als netwerkbekabeling en hoeveel laptops er besteld moeten worden.

Of ik daar allemaal verstand van heb? Nou, van veel wel maar lang niet van alles. Van telecommunicatie (telefoons en satelliet schotels) heb ik weinig kaas gegeten, maar dat hoeft ook niet. Ik moet alleen zorgen dat het er komt, en dat er mensen geregeld worden die de technische uitwerking gaan doen. Zo heb ik er bijvoorbeeld al voor gezorgd dat een grote vergaderzaal ingericht gaat worden met state-of-the-art apparatuur voor video conferenties. Wist ik ook niks van maar het was gewoon een kwestie van de juiste mensen regelen.

En een belangrijke gebeurtenis voor ons vandaag, onze credit cards zijn vandaag bezorgd! Dat kon eindelijk, zes maanden na de aanvraag, omdat onze verblijfs- vergunning eindelijk rond is. Heel vervelend alleen dat ik al gelijk weer terug kan naar de bank want op de mijne staat mijn naam verkeerd…

Riet had vandaag weer een uitje want er werd een lunch georganiseerd door Outpost, de vereniging van Shell voor buitenlandse werknemers waar je als Expat automatisch lid van bent in het land waar je wordt gestationeerd. En de locatie was niet mis, want het gebeuren vond plaats in de Palms Country Club.

Samen met haar vriendin Christine en buurvrouw Nicky ging Riet er vanmorgen naar toe, en blijkbaar was het erg gezellig want ze was om over vieren pas thuis.

Baste, dezelfde grote baas als waar ik gisteren de jarigen lunch mee had gevierd, was ook hier aanwezig om een praatje te houden en ook weer net als gisteren waren er wat kleine activiteiten georganiseerd om iedereen bezig te houden. Riet mocht een koekje versieren met icing en de figuren moesten wat over haar karakter vertellen.

Maar afgezien van dat soort dingen was het blijkbaar erg gezellig. En vanwege haar late thuiskomst moesten we vanavond verplicht uit eten want ze had nu geen tijd gehad om boodschappen te doen. Erg vervelend want nu moesten we weer naar dat vervelende Outback restaurant waar ze van die vieze spareribs hebben.

We zitten bij Outback trouwens amper of er wordt al meteen gevraagd of de drankjes weer een San Mig Light en een White Wine moeten zijn. En toen Riet haar gebruikelijke “Beef Tips with Mushrooms” bestelde zei de serveerster al voordat ze het zelf kon zeggen, “Met patat in plaats van rijst”. Je zou bijna gaan denken dat we er wel vaker komen…

Het is sinds de dag na het vertrek van Robin en Chantal iedere dag bloedheet geweest en er is geen druppel regen gevallen. De temperaturen lopen nog steeds op tot dik boven de veertig graden in de volle zon en dat heeft ook zijn uitwerking op onze katten. Die zijn liggen letterlijk de hele dag voor jaffa, zoals Abby op de foto.

Wijzelf doen trouwens ook niet veel behalve in de tuin liggen en op het terras zitten als het in de tuin te warm wordt. Het is dat er af en toe nog een boodschapje gedaan moet worden, wat dan weer wel even gecombineerd wordt uiteraard met een bezoekje aan Starbucks.

Wat we wel heel veel doen is water drinken, liters per dag. Het kraan water is hier nog wel goed genoeg om je tanden mee te poetsen maar is beslist niet te drinken als je geen last van je ingewanden wilt krijgen. We hebben dan ook een water dispenser zoals dat heet, zo’n ding waar van die grote plastic tonnen met water op gaan. Die tonnen bevatten zo’n vijfentwintig liter drinkwater, en dan zul je zeggen daar kun je een tijdje mee vooruit maar dat valt dus tegen. We verbruiken op dit moment drie van die flessen in minder dan twee weken, dus dat is dik vijf liter per dag.

Het voordell van zo’n ding is dat je lekker koud water hebt, en voor de kosten hoef je het overigens niet te laten want zo’n vijfentwintig liter ton kost 50 pesos. Dat is nog niet eens een Euro…

Op mijn verjaardag zijn we naar het Bureau van Immigratie geweest voor de laatste afhandelingen voor onze visa. Een visum voor buitenlanders die op de Filipijnen wonen en werken, al of niet permanent, heet een ACR oftewel een Alien Certificate of Registration. Dat is in feite een bewijs dat je als buitenlander geregistreerd staat op de Filipijnen en is dus eigenlijk je verblijfsvergunning.

Na een procedure van bijna zes maanden was nu het wachten alleen nog op het krijgen van onze ACR I-card, de bij het visum behorende kaart die je altijd bij je moet dragen. En vandaag was het dan eindelijk zover. Vanmorgen kwam de jongedame van het bedrijf wat onze visa moest regelen naar ons kantoor en overhandigde me alle papieren die we hadden moeten overleggen, onze paspoorten en jawel, de I-cards. Die ACR kaart is ontzettend belangrijk want zonder die kaart zijn heel veel dingen als je op de Filipijnen woont erg moeilijk omdat je de status hebt van toerist.

In feite mag je zonder een ACR helemaal niet eens werken op de Filipijnen maar dat wordt voor mensen zoals ik toegestaan omdat de aanvraag meteen na aankomst is gestart en procedure nu eenmaal lang duurt.

Wat je onder andere zonder een ACR niet kunt doen is het aanvragen van een credit card, want in tegenstelling tot veel andere landen moet zo’n aanvraag hier worden goedgekeurd door de Filipijnse Nationale Bank en de eerste vereiste is het hebben van een ACR. Ook een Filipijns rijbewijs kun je alleen maar krijgen als je in het bezit bent van een ACR. Dat zijn dus allemaal dingen die ik nu eindelijk kan gaan regelen.

Op het vliegveld gaat ook het een en ander veranderen, want met een ACR kaart krijg je voorrang bij de paspoortcontrole. Daar staat overigens wel tegenover dat we nu in plaats van de 550 Pesos luchthavenbelasting het lieve sommetje van 3000 Pesos per persoon per keer moeten betalen om het land uit komen.

Maar het zij zo, we zijn in ieder geval vanaf vandaag officieel toerist af, we zijn nu Legal Aliens!

Op maandag sport ik altijd onder begeleiding van een trainer, op zaterdag doe ik op eigen houtje een fitness ronde, maar vandaag is het woensdag en dat betekent na het werk naar de sportschool voor mijn wekelijkse Spinning Class. Voor degenen die geen flauw idee hebben waar ik het over heb, Spinning is een soort van uitputtingsslag op een fietsje. Die fietsjes zien er nogal merkwaardig uit maar als je erop zit is het precies een fiets, alleen zonder de overbodige onderdelen. In de Gold’s Gym waar ik lid van ben hebben we precies dezelfde apparaten als die op het plaatje hierboven. Het begint met het afstellen van het zadel en het stuur, die moeten op de juiste hoogte staan in verhouding tot je lengte. Dan schuif je het zadel totdat je comfortabel zit (voor zover mogelijk op een fiets) en dan kan het feest beginnen.

Onze instructrice is een Filipina van onbestemde leeftijd maar ze heeft een dochter van twaalf dus ze zal ergens in de dertig zijn. Ze heeft altijd een laptop bij zich met muziek die mij altijd de haren ten berge doet rijzen, hoofdzakelijk Kate Perry en high speed verkrachtingen van bekende nummers zoals “Message in a bottle” van de Police.

Op de maat van die muziek en na wat stretch oefeningen (allemaal terwijl je al aan het trappen bent) gaat het loos. Uitpuffen is er niet bij, het tempo is voortdurend hoog en er moet voortdurend aan een knop worden gedraaid om de weerstand van het trappen te wisselen.

En als klap op de vuurpijl moet je om de haverklap overeind komen op de trappers en dan gaan “rennen”.

Dat gaat zo een klein uurtje door en na afsluitende stretch oefeningen zit het er dan eindelijk op. De eerste keer dat ik het had gedaan kon ik amper meer op mijn benen staan toen ik afstapte, en de moed zonk me in de schoenen toen de instructrice me vertelde dat ze na acht jaar les geven nog steeds bekaf is na iedere les. Lekker dan, dacht ik, maar nu we een paar weken verder zijn merk ik toch duidelijke verbetering en kan ik als ouwe lul heel aardig meekomen.

En tot mijn grote genoegen stapten vandaag een paar jonge gasten die voor het eerst waren halverwege af omdat ze het te zwaar vonden…

Vandaag was alweer de laatste dag van mijn vijf vrije dagen en dat betekent ook dat Holy Week nu ten einde is, morgen gaat iedereen weer aan het werk. Veel hebben we ook vandaag weer niet gedaan. Zelfs in de tuin liggen ging niet want de tuinman was vanmorgen gewoon op komen draven. Niet iedereen op de Filipijnen heeft de luxe van vijf dagen vrij tijdens Holy Week…

Ook de zwembadman zou vandaag komen en dat was maar goed ook want ons zwembad begon helemaal groen uit te slaan als gevolg van algafzetting. Riet zag het eergisteren voor het eerst en gisteren was het zelfs al zo erg dat ik zelf probeerde of ik de boel een beetje schoon kon krijgen met filteren. Dat ging niet omdat ik de zwembadstofzuiger (echt, die hebben we) niet aangesloten kreeg. Effe lekker zwemmen zat er dus gisteren ondanks de hitte niet in.

Ook vandaag kwam daar niks van want onze zwembadman kwam pas tegen het eind van de middag. Hij had het water wel met amper een uur weer helemaal schoon en alle alg is nu verdwenen. Morgen komt hij langs met nog wat extra chemicaliën, maar daar is hij toch wat terughoudend mee zei hij want er mag natuurlijk niet te veel van die troep in het water.

De oorzaak van de alg besmetting is in ieder geval duidelijk, de hitte en de zon zorgden voor een ideale voedingsbodem en daar is weinig aan te doen. Normaal gesproken zullen we er ook niet zo gauw meer last van hebben want na Holy Week komt de zwembadman weer gewoon drie keer in de week Dat is dus wel degelijk nodig, terwijl ik dat eerst nog lichtelijk overdreven vond…

Ja, weet ik veel, ik heb nog nooit eerder een zwembad in mijn tuin gehad. Niet een wat diep genoeg was om in te zwemmen tenminste…

Riet en ik hebben vandaag ondanks dat het weer een bloedhete dag was het zonnetje maar gemeden en zijn in de schaduw gebleven. Er moesten ook hoognodig boodschappen worden gedaan want we kwamen vanmorgen tot de ontdekking dat we helemaal door het kattenvoer heen waren. Gelukkig waren de meeste winkels vandaag wel gewoon open, en omdat veel mensen de stad uit zijn was het niet eens echt druk.

De dichtstbijzijnde supermarkt heeft wel een kleine tekortkoming en dat is de parkeergelegenheid. Er is een parkeerterrein voor de deur maar dat is niet al te groot en het is dan ook meestal wachten op een plekje. Als het lukt om ergens te gaan staan waar je de doorstroming niet hindert laten de parkeerwachters je meestal wel met rust, anders wordt je met een heleboel nijdig gefluit gemaand door te rijden. En dan moet je aanschuiven in het rijtje rondjes rijdende auto’s en dat zijn er altijd wel een paar want ondanks dat het parkeerterrein vrijwel altijd vol staat laten ze er onbeperkt auto’s toe, zelfs als het bordje “Vol” er staat…

Toegang krijgen is dus niet hetzelfde als een plekje hebben maar met geduld heb je toch meestal wel een plek binnen een minuut of tien. De truc is uiteraard om iemand vlak voor je weg te zien gaan maar zelfs dan is het nog steeds een kwestie van geduld. Filipino’s zijn namelijk niet tot spoed te manen, het feit dat er een heleboel auto’s staan te wachten is geen enkele reden om je te haasten met het inladen van de boodschappen. En als dan de hele familie is ingestapt ben je er nog niet want er moet nog worden uitgeparkeerd. Dan blijkt hoe abominabel het gesteld is met de rijkunsten van de Filipino’s, en hoe vervelend het ook is om het te zeggen, met name de vrouwen.

Riet kreeg vandaag weer zo’n voorstelling voorgeschoteld terwijl ze stond te wachten op het vrijkomen van een plekje. Toen het de chauffeur eindelijk gelukt was om zich uit de parkeerplek te wurmen en na veel gedraai weg te rijden ramde Riet onze bak in één keer de open gekomen plek in. Toen ze uitstapte draaide een wachtende auto achter haar het raampje omlaag en een grijnzende Amerikaan zei tegen haar, “Jij hebt zo te zien wèl les gehad.”…

Onze katten Abby en Monster voelen zich inmiddels helemaal thuis. Iedere kattenliefhebber weet wat dat betekent, ze hebben zich het huis toegeëigend en ze vinden het min of meer goed dat wij bij hen inwonen. Alle delen van het huis zijn verkend, ze hebben hun vaste plekjes waar ze slapen, en zo gauw iemand zich ‘s morgens beneden vertoont dan begint het gemiauw om eten. En ze zitten ook niet meer de hele dag in huis, ze gaan ook naar buiten.

Op zich allemaal niks nieuws maar er zijn toch een paar dingetjes waar we niet helemaal meer aan gewend zijn. Paula in Rijnsburg is een hele lieve kat en niet bepaald een druktemaker. Spelen doet ze niet of nauwelijks maar het moet gezegd dat ze ook vrijwel geen vervelende gewoontes heeft. Nee, dan deze twee! Ze slapen wel veel maar af en toe slaat de complete gekte toe, dan jagen ze als gekken achter elkaar aan en ieder draadje, propje en papiertje wordt besprongen. En dat een draadje af en toe nog aan een rok of broek vast zit is daarbij totaal niet interessant.

Kortom, ze zijn erg speels wat natuurlijk te begrijpen is want ze zijn pas een paar maanden oud en barsten van de energie.

Er is alleen een gewoonte waar we niet echt blij mee zijn en dat is hun jachtinstinct. Ze zijn veel buiten en ze gaan daarbij niet de tuin uit, maar ze gebruiken de tuin wel als jachtterrein. En wat ze met name ‘s avonds allemaal vinden en als speeltje gebruiken wil je eigenlijk liever niet weten.

Met name de kleine Monster weet iedere avond wel een enorme kakkerlak te vinden om zich mee te vermaken.

Dat resulteert regelmatig in het vinden van half opgevreten exemplaren op het terras, maar ook half levende die na gebruik als speeltje zijn afgedankt. Vanmorgen lagen er drie, waarvan een nog spartelend op zijn rug…

Het heeft even geduurd maar ik heb er weer een, het vervolgverhaal van de post uit Nederland. En grappig genoeg is het deze keer eens geen klucht met een Filipijns maar met een Nederlands plot.

Shell heeft voor verscheidene landen de zogenaamde Expat Mail ingesteld, ik heb daar op vrijdag 13 januari al eens over geschreven want toen hadden we daar ook al problemen mee. Die leken opgelost want in februari verscheen er keurig post uit Nederland op mijn bureau, de LINDA en een kaart. Maar de maand maart ging weer voorbij zonder post en dat was raar, want niet alleen had de LINDA er moeten zijn maar ook een aantal kaarten die mijn familie naar ons had verstuurd.

Even maar weer gemaild naar de expat mail service in Den Haag om te vragen wat er aan de hand was. Terwijl ik op antwoord wachtte liep ik mijn collega Angus tegen het lijf die precies hetzelfde probleem had, dus we besloten het gezamenlijk uit te gaan zoeken.

Aangezien er uit Den Haag geen antwoord kwam besloten we de eerst postkamer op ons kantoor maar eens te verhoren. Die hadden niets ontvangen zeiden ze. We besloten het hogerop te zoeken en stuurden een mail naar de man in Den Haag met een kopie naar zijn baas. Die bleek tot ver in april afwezig, maar het had in ieder geval een reactie uitgelokt van de man zelf. Hij mailde ons dat er een zending naar Manila waren gestuurd. Terug dus naar de postkamer op ons kantoor, en die meldde ons dat er toch post via DHL was bezorgd maar daar had niets voor ons bij gezeten. En aangezien ze precies kon den opratelen voor wie er dan wel post was geweest geloofde ik ze.

Ondertussen kreeg Angus de vent in Den Haag aan de telefoon te pakken en wat denk je, er was net toevallig gisteren post voor Angus was bezorgd in Den Haag en dat was gelijk via DHL verstuurd. Let wel, de zwager van Angus had die post op 1 maart op de bus gedaan…

Ik kreeg vlak daarop een mailtje van dezelfde vent, maar met de mededeling dat mijn probleem waarschijnlijk veroorzaakt was door een “verkeerd” adres op de post. Ik heb dat uiteraard meteen nagetrokken en het bleek dat hetzelfde adres was gebruikt als in februari, en dat was goed gegaan.

Ik was het nu spekzat en ik heb een pissige mail gestuurd naar de baas van die postvent en een klacht ingediend dat ze mijn mail hadden zoek gemaakt. Krijg ik nog geen uur later weer een mailtje uit Den Haag, van de postvent, dat heel toevallig gisteren ook mijn post bij hen was bezorgd. En ook dat is inmiddels opgestuurd, in dezelfde zending als de post van Angus….

Het eerste kwartaal van het jaar 2012 zit er al weer op. Het zijn bewogen drie maanden geweest en de tijd is werkelijk omgevlogen. toen we terugkeerden uit Nederland begin januari keken we al uit naar het bezoek van Robin en Chantal, en nu zit dat er dus al weer op. We zitten nu ook al weer een half jaar op de Filipijnen terwijl het eigenlijk nog voelt of we er net zijn.

We beginnen in ieder geval een beetje ingeburgerd te raken en dat houdt niet alleen in dat we onszelf aanpassen maar dat we ook leren omgaan met een heleboel eigenaardige trekjes van de Filipijnse samenleving. En een van die merkwaardige trekjes betreft foto’s.

Ik heb inmiddels veel Filipino vrienden op Facebook en die plaatsen heel veel foto’s. Op zich leuk maar het valt wel op dat Filipino’s niet in staat schijnen te zijn om foto’s te maken zonder dat ze er zelf op staan of in ieder geval een deel van het aanwezige gezelschap. Tijdens de trip naar Mount Pinatubo viel me al op dat wij westerlingen ons best deden om het imposante landschap op de foto te krijgen terwijl de Filipino’s, of eigen moet ik zeggen hoofdzakelijk de Filipina’s, alleen maar foto’s maken met mensen er op. Bekken trekkend, idioot in de lucht springend en vooral heel, heel, heel veel poserend terwijl ze het v-teken maken. Het nut van dat laatste ontgaat me volkomen.

Ook op Boracay zagen we groepjes meisjes die de hele dag over het strand liepen, met elk een fototoestel of anders gebruik makend van de camera in hun mobiele telefoon, en ze maakten uitsluitend foto’s van zichzelf.

Het was af en toe gewoon lachwekkend, en het is niet alleen tienergedrag want een van mijn gewaardeerde Filipina collega’s die met vrienden naar Zuid Afrika is geweest deed precies hetzelfde.

Elke foto op Facebook laat een prachtig stukje van dat land zien, ware het niet dat er op iedere foto minstens twee grijnzende smoelen het grootste deel van het beeld in beslag nemen…

Maar goed, iedere gek zijn gebrek, en welk gebrek ik heb op het gebied van fotograferen moeten jullie zelf maar bekijken want ik heb de foto’s van Boracay op deze website geplaatst.

We gingen vandaag weer over tot de orde van de dag nu Robin en Chantal weer teruggekeerd zijn naar Nederland. Wel was uiteraard het eerste wat we deden vanmorgen even kijken op de KLM website om te zien waar ze op dat moment waren, en dat was nog ergens halverwege Rusland. En ik zeg “we” keken, want Riet ging er gelijk met mij uit vandaag want die had de auto nodig en bracht mij dus even naar het werk.

Riet had vanochtend een ontbijt van Outpost, de vereniging voor expats van Shell. Dat was bij iemand thuis maar dat was wel aan de andere kant van de Village, oftewel vier kilometer van ons huis en dus te ver om te lopen. Het lijkt wel een redelijk wandeling maar niet met de temperaturen die we hier hebben, dan kom je als een natte dweil aan. Dat is trouwens ook de reden waarom ik met de auto naar het werk ga terwijl het toch hooguit een kwartier lopen is.

Ikzelf had vanmorgen een feestelijke bijeenkomst op het werk. Er is namelijk een nieuw logo ontworpen voor onze beide projecten en dat werd vandaag onthuld. Zoals gewoonlijk gaat dat dan gepaard met de aanwezigheid van een hoge baas van het bedrijf en wat toespraken, en uiteraard ook met een grote taart.

Die taart zie je op de foto, blauw uiteraard voor de zee en daarbovenop van suikerwerk het bestaande platform en het nieuwe platform, en een plaatje van het nieuwe logo. Links op de foto staat Antoine, onze grote baas, en de heer rechts is mijn baas Mike.

En of het aan de merkwaardige kleur van de taart lag weet ik niet maar de Filipino’s hebben er vrijwel niet van gegeten, terwijl je normaal gesproken moet vechten om de kruimeltjes…

Robin en Chantal zijn overigens weer thuis, ze zijn rond half zeven vanmorgen Nederlandse tijd op Schiphol geland.