Om half tien vanmorgen zaten Riet en ik voor de laatste keer in ons lege appartement aan de Jalan Cendana. Onze eigen vertegenwoordigster en twee vertegenwoordigsters van de huiseigenaar kwamen even na tienen om de overdracht te regelen.

Er werd uiteraard een uitvoerige inspectie gedaan waarbij alles in orde werd bevonden. Er werd alleen nog even heen en weer gesteggeld tussen de vertegenwoordigers over een aantal gaatjes in de muur, waar ik ophangpunten voor schilderijtjes en foto’s had gemaakt. De afspraak was dat ik die gaatjes dicht zou plamuren, en dat had ik ook gedaan, alleen was de reparatie te zien op de muur want die is in een groenige kleur geverfd en daar staken de witte plekjes natuurlijk tegen af. Onze vertegenwoordigster kapte dat vrij snel af, refererend aan de gemaakte afspraak en zei dat als ze het er niet mee eens waren dat we dan hooguit een vergoeding zouden betalen van tien Ringgit…

Na afscheid te hebben genomen van de vertegenwoordigsters, waarvan we er twee kenden omdat ze ons ook geholpen hadden met het vinden van een appartement, gingen we naar Low Yat voor het allerlaatste punt op de agenda, het opzeggen van mijn telefoon abonnement. Dat ging redelijk vlot na het betalen van de openstaande rekening en het boetebedrag voor het vroegtijdig opzeggen, maar of het terugbetalen van de borgsom volgende maand ook goed gaat moeten we nog maar afwachten.

Vanavond gaan we naar het Hardrock Café voor ons laatste maal in Kuala Lumpur, volgens de traditie die we zelf het afgelopen jaar hebben ingesteld. En dan als laatste maar weer de koffers pakken want morgen vertrekken we al vroeg (een uur of zeven) naar de luchthaven.

Dit is dus mijn laatste bericht uit Kuala Lumpur, het volgende komt uit Manila.

Voor mij was vandaag de een na laatste werkdag, en dat was nog een rommelige ook. Ik moest allereerst met de metro naar het Maxis gebouw naast het KLCC voor het bijwonen van een vergadering. Eigenlijk was ik van plan daar vandaag te blijven werken maar ik had de lader van mijn laptop vergeten en aangezien de batterij al aardig leeg was besloot ik om een uur of tien al weer te vertrekken naar ons eigen kantoor in Damansara.

De vraag was hoe er te komen want de shuttle bus vanaf KL Sentral, notabene vlak voor de deur van ons hotel, rijdt alleen in de ochtend- en avondspits. Ik moest dus een taxi nemen, en ik heb een verschrikkelijke hekel aan taxi’s. Niet alleen Maleise taxi’s maar taxi’s in het algemeen, overal en altijd.

Het zal hier niet anders zijn dan overal, maar ook hier in KL proberen de taxi chauffeurs je te belazeren als ze denken dat je een toerist bent.

Vorige week vrijdag nog, Riet en ik moesten naar Damansara en daar kom je met het openbaar vervoer simpelweg niet. De metro brengt je tot Bangsar en vandaar moet je dus een taxi nemen. Er stopte een joviale Indiër (vrijwel alle taxi chauffeurs zijn hier Indiërs) en die “vergat” toen hij wegreed de meter te resetten. Het bedrag van de vorige klant stond er nog op, twaalf en een halve Ringgit in plaats van het normale starttarief van drie Ringgit. “Is er wat met je meter?” vroeg ik dus, “want dan kun je ons er gelijk weer uit laten.” “Foutje”, zei de man grijnzend, “even de meter vergeten…”

Hij had nu door dat we geen toeristen waren en begon dus een vrolijk gesprek over van alles en nog wat, ondertussen even vrolijk over vluchtstroken rijdend met waanzinnige snelheden (zijn “private road” noemde hij die…), auto’s links en rechts inhalend en brommertjes bijna van de sokken rijdend.

Erg op ons gemak zaten we niet omdat hij tijdens het rijden ook nog voortdurend naar ons en dus achterom zat te kijken, maar we waren er wel in een kleine tien minuten. Voor de somma van acht Ringgit…

Afgelopen nacht was onze laatste nacht in ons appartement want vandaag was de dag dat de verhuizers onze spullen hebben ingepakt en het meeste van onze bezittingen hier zijn dus nu onderweg naar Manila.

Het zag er in eerste instantie niet goed uit vanmorgen want om half negen ging de telefoon, iemand wilde ons komen verhuizen vanuit, jawel, Miri!

Na een mislukte poging om het bureau doormidden te slaan belde ik meteen onze contactpersoon. het bleek gelukkig een misverstand bij de eerste beller want de verhuizers waren wel degelijk onderweg naar het goeie adres. En het moet gezegd, de mannen arriveerden prompt om negen uur en de hele klus was om twaalf uur, dus binnen drie uur, geklaard. Nu hebben Riet en ik wel het nodige voorbereidende werk verricht door alles op stapels klaar te zetten, maar het inpakken ging echt als een speer.

Er zijn nu drieëndertig dozen onderweg met de zeecontainer, en één grote doos en twee gitaarkoffers (met inhoud) via de luchtvracht. Die laatste is waarschijnlijk al gearriveerd als wij in Manila aankomen.

Vrijwel al onze kleren en nog wat hoognodige zaken nemen we mee in welgeteld vijf koffers. We kunnen die extra koffers meenemen dankzij het feit dat we Business Class naar Manila vliegen. Het hele vrachtje hebben we om een uur of twee ‘s middags in de auto geladen en zijn ermee naar Hotel Le Meridien gereden waar we deze week zullen verblijven.

Het was wel even slikken toen we in ons leeggeruimde appartement stonden, want het leek wel eergisteren dat we het zo zagen en besloten dat dit de plek was waar we wilden gaan wonen…

Het was een drukke dag vandaag want we zijn begonnen met het inpakken van al onze spullen. Dat betekende kasten leeg ruimen, sorteren en op stapels leggen. Ons grootste probleem is dat onze spullen in drieën naar Manila gaan. Onze kleren zijn natuurlijk het belangrijkst en daarvan moet zoveel mogelijk met de luchtvracht mee. Maar we gaan maandag ook naar een hotel want als al onze spullen weg zijn dan is ons appartement leeg. En we moeten dus ook kleren hebben voor die week in het hotel.

Het deel van onze spullen wat per luchtvracht gaat is binnen een paar dagen al in Manila. Dat zullen dus dingen zijn die we het hardst nodig hebben, maar ook de meer kostbare spullen die we liever niet in een container verscheept willen hebben zoals onze iMac en mijn gitaren. En zoals gezegd ook alle kleding die we niet meenemen naar het hotel.

Alleen de vraag is natuurlijk hoeveel we met die eerste twee ladingen mee willen nemen, want in Manila zitten we ook de eerste weken weer in een hotel en de vraag is hoeveel we daar kwijt kunnen. Het is dus een heel gepuzzel wat we snel nodig denken te hebben, en wat we met de container laten verschepen.

Het zal overigens deze keer geen probleem zijn om op de container te wachten, want de verhuisfirma heeft ons al verteld dat alle spullen er met een maand zijn, inclusief het inklaren door de douane. Dat betekent dat onze container hoogstwaarschijnlijk al klaar staat in Manila ruim voordat we ons toekomstige huis daar gaan betrekken…

Het beeld wat ik gisteren schetste van de Maleisiër in het verkeer wordt wel beschouwd als een uitzondering. De algemene opvatting is dat Maleisiërs ontzettend vriendelijke, beleefde en voorkomende mensen zijn, totdat je ze in een auto of op een motorfietsje zet. Ik ben het maar gedeeltelijk met deze stelling eens, want ik heb het idee dat ze zich in een auto niet veel anders gedragen dan anders.

Dat is bijvoorbeeld te merken aan het feit dat ondanks wat ik allemaal beschreef er nauwelijks agressie in het verkeer is. Er wordt wel getoeterd maar dat is niet zozeer uit ergernis maar om de andere verkeersdeelnemer op je aanwezigheid attent te maken. Dat zie je ook aan de opgestoken hand, die ook niet uit ergernis is maar een verontschuldiging. Dat het desondanks geen verschil maakt voor de handeling op zich is de volksaard.

Voordringen is hier namelijk de gewoonste zaak van de wereld. Ze doen het bij het instappen in de metro, de monorail en de lift, ze doen het in wachtrijen voor de kassa en ze doen het ook in het verkeer. Het wordt algemeen geaccepteerd en niemand maakt er ruzie over, behalve de incidentele buitenlander die het wel degelijk als onbeleefd beschouwd.

Het heeft voor een groot deel te maken met het feit dat een Maleisiër alleen vooruit kijkt. En dat bedoel ik letterlijk, ze kijken alleen recht voor zich uit. Je merkt dat als je op drukke plekken komt zoals winkelcentra en stations. Je bent voortdurend bezig mensen te ontwijken die geen notie schijnen te hebben van je aanwezigheid, ook al lopen ze recht op je af. Ik had al eens gezegd dat het voor Maleisiërs onmogelijk is om ergens in een rechte lijn naar toe te lopen, en je vraagt je dan ook voortdurend af wat de persoon die je tegemoet komt gaat doen. Alert blijven is ook noodzakelijk als de persoon voor je dezelfde kant op gaat want ze staan rustig pal voor je neus opeens stil.

Je ziet, er zijn veel overeenkomsten tussen Maleisiërs die rijden en Maleisiërs te voet, en vandaar dus mijn eigen stelling dat het gewoon de volksaard is en niet ligt aan de auto of de brommer. Waar ik het wel mee eens ben is dat Maleisiërs verder ontzettend vriendelijke, beleefde en voorkomende mensen zijn. Want wij Westerlingen vinden het zojuist beschreven gedrag misschien onbeleefd of onbeschoft, de Maleisiërs hebben absoluut niet het idee dat ze iets onbeleefds of onbeschofts doen…

Bij het doorlopen van de berichten die ik het afgelopen jaar heb geschreven over Maleisië en ons verblijf hier verbaasde het me te zien dat er een onderwerp is wat ik nog niet heb aangeroerd. Dat onderwerp is heel  typerend en je wordt er vrijwel iedere dag mee geconfronteerd, dus ik moet dat gauw goed maken.

Het gaat over het feit dat de Maleisiërs enorme zoetekauwen zijn. Het is werkelijk onvoorstelbaar maar zowat alles wat ze eten en drinken wordt aangezoet. Het eerste wat je leert is dat als je een versgeperst vruchtensapje besteld dat je erbij moet zeggen dat je geen toegevoegde suiker wilt want anders gooien ze er een handvol in. En vaak heb je die mogelijkheid niet eens want als ze schenken uit voorgeperste kannen dan is meestal de suiker al toegevoegd. Er zijn overal stalletjes te vinden met cupcakes, en de felle kleuren van het glazuur doen je vullingen rammelen in je mond, alleen al bij het zien ervan.

Het Maleise eten is dan ook in het algemeen een behoorlijk bedreiging voor je cholesterol gehalte, en als je daar zoals ik voorzichtig mee moet zijn dan moet je dus goed uitkijken wat je eet. Het populaire gerecht Nasi Lemak bijvoorbeeld is een echte calorieënbom, en eigenlijk zijn alle gerechten met rijst dat want ze koken de rijst niet in water maar in kokosmelk.

Toegegeven, het maakt het allemaal heel erg smakelijk, zeker voor zoetekauwen zoals ik, maar het is wel een gevaar voor de volksgezondheid en dat wordt ook onderkend. Er zijn heel veel campagnes met betrekking tot gezonder eten, maar desondanks heeft Maleisië procentueel gezien het hoogste aantal diabetes patiënten in de wereld. En dat is geen wonder ook…

Regen is beslist niet ongewoon in Kuala Lumpur, en eigenlijk moet je gewoon iedere dag wel rekenen op een fikse bui en meestal ook met onweer, maar met een uur of anderhalf uur is het leed normaal gesproken wel geleden.

Vandaag was dat anders. De dag begon prachtig, en dat was voor ons een reden om rond een uur of half twaalf naar het zwembad van het Renaissance hotel te verkassen. We lagen amper een uur of we voelden de eerste spetters.

En in KL heb je dan een paar minuten de tijd om een veilig heenkomen te zoeken, maar omdat we toch in zwemkleding bij het zwembad lagen haastten we ons deze keer niet. Totdat de druppels dikker begonnen te worden en we alsnog met gezwinde spoed naar binnen moesten.

De bui was dus vroeg vandaag, normaal komt de regen altijd aan het eind van de middag. Een ietwat afwijkende bui dus, en dat bleek ook wel want het was ook na een uur niet over. De bui duurde deze keer tot ruim na vijven, toen werd het eindelijk pas weer droog. Een beetje een verregende zondag dus, dat gebeurt hier heel zelden maar het kom toch wel eens voor…

En weer een vrije dag vandaag! Het was vandaag namelijk Malaysia Day, de dag waarop de herdenking wordt gevierd van de oprichting van de Maleise Federatie, en dat is sinds vorig jaar een nationale feestdag.

Maleisië werd weliswaar op 31 augustus 1957 onafhankelijk maar het land zoals het nu bestaat kwam pas tot stand op 16 september 1963. Op die dag werd en het schiereiland wat toen alleen de republiek Maleisië vormde samengevoegd met Sarawak, Noord-Borneo (Sabah) en Singapore. Singapore verliet trouwens op 9 augustus 1965 de federatie weer en werd een onafhankelijke republiek.

Klokslag middernacht begon de dag met een geweldig vuurwerk, door Riet gezien vanaf ons balkon maar waar ik compleet doorheen ben geslapen. Van overige festiviteiten hebben we zoals bij eigenlijk alle feestdagen weinig gemerkt.

Er was wel het een en ander te doen op het Merdeka plein hoorden we later maar de Maleisiërs besteden dergelijke dagen hoofdzakelijk aan winkelen. Het was dan ook overal waar winkels waren een compleet gekkenhuis…

Het zou dus een dag of drie, vier duren maar er kwam vanmiddag al een mailtje binnen dat onze paspoorten vandaag al weer teruggebracht zouden worden. Dat is ook gebeurd en dat betekent dat onze verblijfsvergunningen zijn geannuleerd. We zijn dus nu tijdelijk statenloos want in Nederland zijn we ook uitgeschreven.

Verder begin ik die shuttlebussen van en naar kantoor behoorlijk spuugzat te worden. Het is me al een paar keer gebeurd dat mijn bus ‘s morgens niet kwam  opdagen en nu kwam de vijf-uur bus vanmiddag ook al niet. Er komt er dan een kwartier of twintig minuten later wel weer een maar je staat toch te wachten voor Jan met de bekende korte achternaam.

Op zich is die regeling met die shuttlebussen naar het kantoor in Damansara niet verkeerd, maar dan moet alles wel op tijd lopen anders ben je zo een half uur later thuis. En je moet al helemaal niet midden op de dag ergens naar toe moeten want die bussen rijden alleen in de ochtend- en avondspits. En aangezien er daar totaal geen openbaar vervoer is en je voor een taxi vrijwel altijd moet bellen (en dus lang wachten) zit je daar dus redelijk vast.

Ik hoorde dat de verhuizing naar het nieuwe kantoor van Shell, vlak bij KL Sentral gelegen op een paar minuten van hier met de metro, weer is uitgesteld tot eind volgend jaar. Die noodvoorziening om ons allemaal tijdelijk in dat afgelegen oord te huisvesten gaat dus nog langer duren ook. Voor mij gelukkig nog maar twee weken, dan ben ik er vanaf.

Een van de zaken die moet worden afgerond in Maleisië voor ons vertrek is de belasting voor het deel van dit jaar dat we hier zijn geweest. Gelukkig hoeven we dat niet allemaal zelf te doen maar zijn de diensten van de firma Deloitte & Touche voor ons beschikbaar.

Vanmorgen werd mijn paspoort opgehaald want de belastingdienst moet precies weten hoelang ik in het land ben geweest dit jaar. Om dat te kunnen bepalen kijken ze naar de stempels in mijn paspoort zodat ze de dagen doorgebracht in het buitenland kunnen verrekenen. Ze hebben dus een fotokopie van alle bladzijden in mijn paspoort nodig, ook de lege, maar dat had ik ze al opgestuurd. Waarvoor ze nu mijn paspoort nog meer nodig hadden weet ik niet maar ik heb het in ieder geval vanmiddag al weer terug gekregen.

Verder zijn Dirk en Anja weer vertrokken, hun vakantie zit er op. Ze waren vandaag op eigen houtje de stad in geweest en na het inmiddels traditionele afscheidsdiner bij het Hardrock Café brachten we ze bij negenen naar de luchthaven. Daar wachtte ze een onaangename verrassing want hun vlucht, die tegen middernacht zou vertrekken, had twee en een half uur vertraging…

Jammer voor onze bezoekers maar de eerste dag was er niet een met heel veel zon, sterker nog, het was zelfs wat je noemt een beetje een sombere dag. Het regende vanmorgen al vrij vroeg en het is de hele dag buiig gebleven. Het was een dag zoals we die eigenlijk pas een of twee keer hebben meegemaakt het afgelopen jaar.

Om van de nood een deugd te maken brachten we dus de dag hoofdzakelijk binnen door. ‘s Morgens bezochten we het winkelcentrum Mid-Valley, altijd goed om een paar uur door te brengen, en ‘s middags gingen we naar het KLCC Aquarium. Het bleek dat Dirk en Anja als Scheveningers nog nooit in het aquarium in Scheveningen waren geweest!

Toen we na een afzakkertje in de 7AteNine naar huis wilden bleek het alweer pijpenstelen te regenen en waren we genoodzaakt een taxi te nemen. We hadden natuurlijk voor de zoveelste keer paraplu’s kunnen kopen, maar we besloten dat een taxi een stuk goedkoper was en we weten zo langzamerhand niet meer wat we met al die paraplu’s moeten doen…

Ik had vorige week al gemeld dat er een foutje was gemaakt met de tickets omdat ze bij personeelszaken op de een of andere manier de indruk hadden dat we in Miri woonden, en ik had natuurlijk kunnen weten dat het daar niet bij zou blijven. Als je ergens fout in het systeem staat dan is dat meestal overal zo, en dat bleek vandaag.

Vanmorgen kreeg ik eindelijk bericht van de verhuizers, ze wilden een inventarisatie komen doen van wat er allemaal verhuisd moet worden. En of ik maar even mijn adres door wilde geven… in Miri!

Daar werd ik dus even pislink van want zo’n fout betekent allemaal onnodige vertragingen en rompslomp en daar zit ik niet op te wachten. Ik heb dus een tamelijk pissige email gestuurd naar alle instanties die bij onze verhuizing betrokken zijn en dat heeft in ieder geval geresulteerd in een heel snel telefoontje van de juiste verhuizer, hier in KL.

Ik denk dat ik wel weet hoe het probleem is ontstaan want de Shell-tak waar ik voor werk heet Sarawak Shell Berhad. En Sarawak is het andere deel van Maleisië, gelegen op het eiland Borneo.

Het bedrijf heeft inderdaad ook een vestiging in Miri. Het is alleen wel een missertje van bijna 1200 kilometer, want Miri ligt op dik twee uur vliegen vanaf Kuala Lumpur en er ligt ook een heel stuk Zuid-Chinese Zee tussen…

Vrijwel het eerste wat we deden toen we aankwamen in Maleisië was het aanschaffen van een Prepaid telefoonkaart, en omdat we geen idee hadden namen we de eerste de beste die we tegenkwamen, van een provider die DiGi heet. Riet gebruikt die kaart nog steeds en we hebben inmiddels een paar dingen ontdekt. We weten nu dat in Europa telefoneren schandalig duur is en ook waarom vrijwel iedereen hier, zelfs degenen met nauwelijks een broek aan hun kont, een mobiele telefoon heeft.

Telefoneren is hier namelijk bespottelijk goedkoop. Riet kwam een paar maanden geleden tot de ontdekking dat ze niet door haar beltegoed heen kwam. Het werkt namelijk zo dat als je voor tien Ringgit tegoed koopt, je er tien dagen mee kunt bellen. Daarna vervalt je saldo niet maar je kunt dan alleen nog maar gebeld worden. Als je weer wilt bellen moet je nieuw tegoed kopen, bijvoorbeeld voor twintig Ringgit en dan kun je weer twintig dagen bellen.

Riet belde eigenlijk zelden met haar mobiel dus had ze op een gegeven moment 120 RM saldo. Dus besloot ze naar haar zus in Nederland te gaan bellen en er eens lekker wat beltegoed doorheen te jagen. Na een half uur praten hing ze op en kreeg gelijk een sms-je, ze had voor 13 RM verbruikt maar omdat ze een lang gesprek met het buitenland had gevoerd kreeg ze 6 RM bonus erbij…

Om kort te gaan, sindsdien belt ze zich een ongeluk naar Nederland met haar mobiel. Ze heeft zelfs een keer op een zaterdagavond drie uur achter elkaar zitten bellen met iedereen die maar opnam en had daar vervolgens nog geen 40 RM mee verbruikt, na aftrek van alle bonussen….

En even voor de duidelijkheid, er gaan dus meer dan vier Ringgits in een Euro…

We doen al onze bankzaken hier met de Maybank, zeg maar de Rabobank van Maleisië. Het bankieren op zich gaat lang niet altijd zo soepel als we dat in Nederland gewend zijn (kun je nagaan…) maar er zijn ook wat voordelen. Zo krijgen we bij vrijwel alle transacties die we met onze creditcards doen bonuspunten die we kunnen sparen en voor verschillende doeleinden gebruiken.

De hoeveelheid van deze “treatspoints” is het afgelopen jaar aardig opgelopen dus we gingen maar eens kijken wat we er mee kunnen doen. Uiteraard kun je ze inwisselen voor cadeaus maar wat blijkt, je kunt er in sommige winkels ook mee betalen!

En een van die winkels is Parksons, zeg maar onze plaatselijke V&D. We gingen dus vanmiddag naar de dichtstbijzijnde Parksons, in het KLCC, om eens te vragen hoe dat in zijn werk gaat.

Het lijkt eenvoudig, je gaat naar de klantenservice en geeft je creditcard, ze kijken dan hoeveel punten je hebt en die kun je dan inwisselen voor vouchers waar je dan in de winkel mee kunt betalen. Moet te doen zijn zeg je dan, maar na tig keer Riet’s kaartnummer te hebben ingetikt op een pc en haar rijbewijs te hebben gevraagd krijgen we alles terug van het meisje met de mededeling dat het niet kan. Geen verklaring, geen toelichting, niks. Nou zag ze er al niet al te snugger uit (nog een overeenkomst met V&D) dus we besloten het gewoon ergens anders te proberen.

We gingen dus vanavond naar een andere Parksons. Daar zat een heerschap wat er iets snuggerder uitzag, en het leek in eerste instantie ook beter te gaan want het leek erop dat ze wisten wat ze deden. Alleen moesten ze nu Riet’s paspoort hebben en niet haar rijbewijs. Laat Riet nu haar paspoort bij zich hebben, dus we wreven ons al in de handen.

Te vroeg gejuicht, het heerschap kwam terug en vroeg of Riet de “primary cardholder” was. Nee, dat ben ik want Maleisië is een mannenmaatschappij en ik ben hier dus de hoogste in rang. Ach, dat was nou jammer want dan moesten ze mijn paspoort hebben. Nee, geen kopie meneer, het moet het origineel zijn. En dat had ik nou net niet bij me. Wordt dus vervolgd.

De twee werkdagen die ik had deze week gingen grotendeels op aan het regelen van allerlei zaken voor de verhuizing. Dat kon makkelijk want zowel in Maleisië als op de Filipijnen hadden heel veel mensen blijkbaar de hele week vrij genomen (ook op de Filipijnen waren er twee vrije dagen) en was het dus erg rustig wat het werk betreft.

Uiteraard krijg ik van diverse instanties hulp met het regelen van ons vertrek maar zoals altijd moet je alles in de gaten houden. Zo kreeg ik van de week bericht dat onze tickets geregeld waren voor onze transfer… van Miri naar Manila!

Maar we zitten helemaal niet in Miri, waar weliswaar ook een Shell kantoor is maar wat in het andere deel van Maleisië op meer dan duizend kilometer van Kuala Lumpur. “Sorry, foutje, we gaan het rechtzetten”…

Verder hebben we nog steeds niets gehoord van de verhuizers, zoals wanneer ze langs komen voor de inventarisatie van onze spullen. In antwoord op een mailtje van mij kreeg ik alleen te horen dat “alles onder controle is”. Het zal wel, maar we vertrekken over vier weken en ik heb liever maar een vaste afspraak.

Verder is er nog van alles te regelen op financieel gebied want we moeten nog uitvogelen hoe het moet met onze bankrekeningen hier. Opzeggen is niet handig want er moet na ons vertrek nog het een en ander op gestort worden, maar kunnen we deze rekeningen beheren vanuit het buitenland? Gelukkig wist een voormalige collega die een paar maanden geleden hetzelfde had wat we moeten doen, dus dat gaat hopelijk goed komen.

En het hoogtepunt van de dag, dat kon ik er nog net bij hebben, verschijnt ‘s avonds de shuttlebus drie kwartier te laat bij het kantoor. Wat blijkt, de dienstregeling was veranderd vanwege de “feestweek” en ze hadden dus doodleuk een paar bussen laten vervallen. Had misschien handig geweest als ze dat ook aan iedereen hadden meegedeeld…

We hebben er de afgelopen tijd nauwelijks last van gehad op een incidentele bijt na maar nu lijkt het wel of we een heuse muggenplaag hebben. Het is eigenlijk deze week pas begonnen toen we opeens ontdekten dat we weer regelmatig besprongen werden door bijtgrage en vrijwel onzichtbare lastpakken.

Riet leeft zo’n beetje op het balkon en die heeft er dus de meeste last van want daar zitten de meesten. Eergisteren werd ze omzwermd door vijf exemplaren tegelijk die veel weg hadden van Japanse zelfmoordpiloten want ondanks het wanhopige meppen van Riet en haar kreten van “Wegwezen! Ik heb ge-Deet!” bleven ze aanvallen. Gisteren was het zelfs zo erg dat ik toen ik achter Riet naar buiten stapte twee exemplaren als bij toverslag op haar elleboog en haar onderbeen zag verschijnen.

Er zijn er inmiddels al heel wat platgemept maar het probleem is dat je ze eerst moet zien. En als dat het geval is dan ben je meestal al te laat, zoals in mijn geval toen ik dinsdag wakker werd en er een zag opstijgen vanaf mijn arm. Eergisteren werd ik te grazen genomen in de computerkamer, twee bulten op mijn wang, maar deze had pech: ik had de spuitbus met verdelger naast me staan en ik besproeide haar (want het schijnt dat alleen vrouwtjes steken) in volle vlucht. Ze ging neer als een Messerschmidt door luchtafweer…

Desondanks laat Riet zich niet afschrikken en blijft gewoon met haar iPad op het balkon bivakkeren. Met als maatregelen een ventilator op volle kracht (daar kunnen ze niet tegenop) en voornoemde spuitbus binnen handbereik…

Rustige dagen komen hier zeker wat het verkeer betreft nauwelijks voor maar vandaag was het bizar rustig! Deze week zijn er veel mensen vrij want morgen begint de viering van Hari Raya, het einde van de Ramadan, en ook de Nationale feestdag, het vieren van de onafhankelijkheid, is deze week. Het was goed te merken dat veel mensen de gelegenheid hebben genomen om de hele week vrij te nemen want er was amper verkeer op de weg vandaag. De metro was half leeg en op kantoor waren ook maar een paar mensen. Zo rustig is het zelfs op zondagen niet, en dat is ook hier toch wel de meest rustige dag van de week. En dan is er ook nog het vooruitzicht van drie dagen vrij deze week, lekker hoor!

Twee jaar geleden tijdens onze vakantie in Vietnam, Cambodja en Thailand hebben we Anja en Dirk uit Scheveningen leren kennen en we hebben na die vakantie contact gehouden. We hebben ze misschien met onze verhalen over Maleisië nieuwsgierig gemaakt, en omdat ze daar nog niet geweest waren hebben ze besloten om dit jaar een rondreis door Maleisië te maken. Ze zijn gisteren aangekomen in Kuala Lumpur en vanavond zijn we even samen wat gaan drinken.

Over twee weken zien we ze weer want ze blijven aan het eind van hun vakantie nog een paar dagen bij ons logeren. Die rondreis is wel leuk hadden we gezegd, maar twee dagen in Kuala Lumpur is echt veel te weinig…

We zijn begonnen met de voorbereidingen van onze aanstaande verhuizing naar de Filipijnen dat betekent uiteraard niet alleen papierwerk maar ook het opzeggen van allerlei abonnementen, de huur en de verhuizing van onze spullen.

We weten al vrijwel zeker dat we in Manila een ongemeubileerd huis gaan krijgen, want dat zijn ze bijna allemaal, en dat houdt in dat we ons ook moeten gaan bezig houden met het aanschaffen van een nieuwe uitzet. We hebben hier in KL wel beddengoed en handdoeken en zo, maar omdat we een gemeubileerd appartement hebben gehuurd hebben we dus helemaal geen meubels om mee te nemen naar Manila (het tuinstel niet meegerekend..).

Wat we wel kunnen verwachten in ons toekomstige huis zijn zaken als een koelkast en een wasmachine maar geen televisie. Ik had al wat vooronderzoek gedaan en kwam tot de conclusie dat televisies in KL al duurder zijn dan in Nederland maar dat ze op de Filipijnen helemaal schandalig duur waren. We besloten dus nog gauw een televisie aan te schaffen in KL voor ons vertrek, en dat hebben we dus vandaag gedaan. Het eerste “meubelstuk” is dus alvast geregeld, de andere zaken kopen we als we in Manila zijn want volgens Riet kun je geen meubels kopen als je niet weet wat voor huis je krijgt…

Het was een drukke week op het kantoor in Manila want ik moest er naar toe voor een spoedklus. In het kort kwam het er op neer dat nu het contract voor de volgende fase van een van onze projecten is getekend, er regelingen moeten worden getroffen voor het heen en weer zenden van documenten tussen ons en de contractor.

Dat lijkt gemakkelijker dan het is, want het bedrijf wat het contract heeft gekregen zit in hetzelfde gebouw als Shell Philippines, of eigenlijk zou ik moeten zeggen dat wij in hetzelfde gebouw zitten als zij want hun naam staat op de gevel. Sterker nog, de verdieping waar hun team zit wat ons project gaat ondersteunen is de verdieping onder die waar ik zit.

Het begin van de week was al meteen goed. In het weekend was de verdieping waar ik kom te zitten (de 17e) helemaal opnieuw ingericht en ik had al een plek gekregen. Er werden snel ook spullen geregeld als een monitor en een toetsenbord en dergelijke dus ik was meteen al gesetteld. Het werk zelf hield veel besprekingen in en het maken van afspraken en formele procedures, maar het is gelukt om alles op tijd klaar te krijgen en de missie was dus geslaagd.

En zo is het vandaag al weer donderdag, mijn laatste volle werkdag hier want morgen vertrek ik tegen het middaguur naar het vliegveld. Maar eerst nog uit eten met een paar collegaatjes vanavond.

Een vraag die we nogal eens krijgen als we terug in Nederland zijn is hoe het is om te leven in een Moslimland. Veel mensen in Nederland hebben dan toch voor ogen een streng religieus land waarbij alle vrouwen verplicht zwaar gesluierd over straat lopen. Maleisië is daarop toch echt een uitzondering, het land is weliswaar hoofdzakelijk islamitisch maar in veel opzichten behoorlijk open en zelfs een beetje verwesterd.

De hoofddoek, of zoals het in het Maleis heet de Tudung, is wel algemeen in het straatbeeld maar het is in Maleisië niet verplicht. In de periode van dekolonisatie was het zelfs een symbool van verzet tegen de Westerse kolonialisten en een kenmerk van superioriteit. Tegenwoordig is de Tudung voor veel vrouwen een symbool van de eerbaarheid, zelfs als ze getrouwd zijn. Ze tonen op die manier alleen hun schoonheid aan hun man.

Verder is de invloed van de Tudung op het dagelijks leven van vrouwen niet te onderschatten, het geeft hun meer bewegingsruimte en maakt veel dingen makkelijker, zoals toegang tot het onderwijs en een baan. Het dragen van de Tudung maakt dat een vrouw serieuzer wordt genomen. Veel vrouwen vinden het daarom geen enkel probleem om een Tudung te dragen.

En het moet gezegd, met name de jonge vrouwen in Maleisië dragen de Tudung met veel flair. Het zijn kleurige doeken die ze dragen in combinatie met designer kleding, spijkerbroeken en zelfs hoge hakken. De Maleise Tudung bestaat meestal uit één stuk en bedekt het hele hoofd en vaak ook de borst. Je ziet wel invloed vanuit Arabische landen waar meer een gewikkelde sjaal wordt gedragen.

In Maleisië zie je heel weinig vrouwen die volledig gesluierd over straat lopen in een zogenaamde abaya, een lang zwart gewaad wat alleen de ogen vrijlaat, vergelijkbaar met wat in Nederland altijd een burka wordt genoemd. Je ziet ze wel maar dan vooral op de toeristische plaatsen. Het zijn namelijk vrijwel altijd toeristen uit met name de Arabische landen…

En weer zeg ik niet te geloven hoe snel het is gegaan, vandaag was al weer de laatste dag van Martin en Sandra in Kuala Lumpur.

Voordat we ze naar het vliegveld brachten gingen we naar het Hardrock Café voor het afscheidsdiner, iets wat zo langzamerhand een vaste gewoonte is geworden. We zaten er nog niet of er barstte een verschrikkelijke onweersbui los waarbij het water weer letterlijk de weg overspoelde. Niks aan de hand dachten we, eerst lekker eten en nog wat napraten, tegen de tijd dat we moeten vertrekken is het wel weer droog. Dat was om kwart voor zes, maar toen de regen om zeven uur nog met bakken naar beneden kwam werden we toch al ongerust, en Sandra zag zich al weer de koffer open maken om droge kleren aan te kunnen trekken.

Tegen kwart over zevenen werd het toch wel de hoogste tijd om op te stappen toen we een briljant idee kregen. Je kunt vanuit het Hardrock Café binnendoor naar het Concorde Hotel lopen en daar was vast wel een winkeltje waar je paraplu’s kon kopen. En dat bleek te kloppen, Riet en Martin kwamen tien minuten later terug met drie nieuwe paraplu’s. Alleen was het net twee minuten eerder droog geworden…

Zonder verder oponthoud brachten we Martin en Sandra naar het vliegveld waar  bleek dat we ons helemaal geen zorgen hadden hoeven maken over eventueel te zware koffers of teveel bagage, alles mocht zonder problemen mee en onze weegschaal deugt niet.

We namen afscheid en daarna reden Riet en ik samen terug naar huis. En zo zijn we dan weer met zijn tweetjes. Tot de volgende visite komt over twee weken!

Op 9 augustus is de Filipijnse president Benigno Aquino III op bezoek geweest bij ons bedrijf. Hij was getuige van het tekenen van het contract van ons project met Fluor Daniel, het bedrijf wat voor ons het detailontwerp gaat maken van het nieuwe compressor platform wat gebouwd gaat worden naast het al bestaande gas platform in de Zuid-Chinese Zee.

Het geeft wel aan hoe belangrijk het Malampaya project is voor de Filipijnen. Het project zorgt ervoor dat de Filipijnen voor gas onafhankelijk zijn en de twee nieuwe projecten die we aan het uitvoeren zijn als onderdeel van het Malampaya project moeten garanderen dat het gas onverminderd blijft stromen de komende jaren. Hoog bezoek dus voor ons project. Op de foto schudt de Managing Director van Shell Philippines, Sebastian Quinones, de hand van de General Manager van Fluor Daniel, Dan Spinks. Tussen hen in met het gele overhemd staat President Aquino en rechts naast Sebastian zit de baas van ons project en dus ook mijn grote baas, Antoine Bliek.

Omdat we Martin en Sandra ook eens een ander stukje van Kuala Lumpur wilden laten zien dan dat deel wat vol staat met moderne wolkenkrabbers namen we ze vanmorgen mee naar de buitenwijk Bangsar. Bangsar ligt ten westen van het centrum en is een wijk die er wat meer uit ziet zoals KL er uit moet hebben gezien voordat de wolkenkrabbers werden gebouwd, met lage huizen, veel groen en veel minder toeristen.

Toen ik voor het eerst in KL was in 2003 hingen we ‘s avonds veel uit in Bangsar Baru, een stukje Bangsar met veel restaurantjes en winkeltjes. Dat is er nu nog steeds en al wordt het nu gedomineerd door een enorm winkelcentrum, het is nog steeds leuk om er door te wandelen en wat te drinken op een terrasje.

Vlak bij Bangsar Baru is nog een nieuw winkelcentrum genaamd Bangsar Village, daar gingen we eerst naar toe om een ontbijtje te nuttigen bij restaurant “Dôme”.

Uiteraard wandelden we ook even door het winkelcentrum en wat schetst onze verbazing bij wat we zagen op de tweede verdieping: een winkel met een terrasje met een opschrift wat we onmiddellijk herkenden: “Huize van Wely, Sinds 1922”!

Zijn er Noortukkers neergestreken in KL? Dat moet haast wel, jammer genoeg was er alleen Maleis personeel dus niemand met een Noortuks gezicht om het aan te vragen…

De afgelopen dagen hebben zowel Martin als ikzelf de nodige tijd gespendeerd in winkels waar ze computerspullen en televisies en dat soort zaken verkopen.

Ik ben op zoek naar een televisie want als we naar de Filipijnen verhuizen krijgen we daar vrijwel zeker een ongemeubileerd huis en aangezien televisies hier een stuk goedkoper schijnen te zijn dan daar wil ik hier alvast een televisie kopen. Dat is op zich geen probleem alleen bleek na prijsvergelijk met Nederland dat televisies hier schandalig duur zijn! Vooral de nieuwste modellen zijn hier dus een flink stuk duurder dan in Nederland, al moet ik er wel bij zeggen dat het verschil voornamelijk komt doordat je in Nederland bij webwinkels op het Internet kunt kopen en dat scheelt behoorlijk in prijs, ook in Nederland.

Ook Martin kwam tot de ontdekking dat onderdelen die hij wil kopen voor zijn computer in Nederland goedkoper zijn dan hier. Het aanbod is hier gigantisch, met name in het speciale winkelcentrum Low Yat, maar de prijs is nergens lager dan de beste prijs die hij in Nederland heeft gezien.

Het blijkt dus dat de reputatie dat Zuid-Oost Azië veel goedkoper zou zijn voor elektronica, computers en camera’s achterhaald is. De prijzen zijn de afgelopen jaren behoorlijk gestegen en nu dus vaak zelfs hoger dan in Nederland. Gek genoeg gaat dat weer niet altijd op want mijn Canon camera bijvoorbeeld heb ik door onderhandeling over de prijs een stuk goedkoper gekregen dan zelfs de laagste prijs bij Nederlandse webwinkels. En met name de Apple producten zijn in vergelijking met Nederland belachelijk goedkoop, dat scheelt zelfs met de originele Apple prijzen al dik dertig procent.

Maar al met al heb ik dus nog steeds geen televisie…

Na het ontbijt vertrokken we vanmorgen vanuit Kuantan weer terug richting Kuala Lumpur, een rit van zo’n 280 kilometer. Na zo’n 160 kilometer lag op de route plaatsje Lancang waar we al eerder waren geweest voor een bezoek aan het olifantenreservaat Kuala Gandah en we maakten dus van de gelegenheid gebruik om dat nu met Martin en Sandra nog eens te doen.

Het was nog net zo heet als de vorige keer dat we er waren maar het was wel aanzienlijk minder druk, Wel opvallend was dat het publiek deze keer hoofdzakelijk uit buitenlandse toeristen bestond en niet uit Maleisiërs. Het programma was niet veel anders maar nog net zo leuk, het begon met het baden van de olifanten in de rivier, daarna was er gelegenheid tot het voeren met pinda’s.

Na een rondje voorstellen waarbij alle olifanten een kunstje deden was er gelegenheid om zelf ook de rivier in te gaan om de olifanten te baden of een ritje te maken op de rug van een olifant.

We lieten het baden maar voor wat het was nadat we gezien hadden wat de olifanten zoal in het water dumpten en ook het ritje lieten we lopen want dat was niet meer dan een rondje van een paar meter.

We vertrokken rond een uur of drie van Kuala Gandah voor de laatste honderd en nog wat kilometer en waren zo nog net voor de grootste drukte van de avondspits weer thuis na een heel gezellig lang weekend.