Geen vast schema voor vandaag en morgen op het kantoor van Fluor, dus we konden rustig werken aan een aantal zaken die uitstonden na de workshop van vorige week.

Het belangrijkste van vandaag wat werk betreft was voor mij de e-mail van Personeelszaken met daarin de officiele aanbieding voor mijn nieuwe baan. Ik hoefde alleen nog maar akkoord te gaan met de aanbieding en op “Ok” te klikken. Uiteraard heb ik dat meteen gedaan en hiermee is mijn nieuwe baan dus nu bevestigd!

Verder had had ik vandaag twee ontmoetingen op de agenda staan waar ik al dagen naar uit heb gekeken. Tussen de middag had ik afgesproken om te gaan lunchen met Gennie en Cleng, de twee meiden uit mijn ouwe team, waar ik al die tijd contact mee heb gehouden maar die ik dus twee en een half jaar niet heb gezien. Het weerzien ging gepaard met dikke knuffels en ik werd er zowaar een beetje sentimenteel van. Tijdens de lunch praten we honderduit bij en ik was dan ook veel later terug op kantoor dan ik had gepland, maar dat moest maar kunnen vond ik.

Vanavond ging ik weer uit eten met twee dames, deze keer met Lexie (wiens mentor ik ben geweest tijdens mijn tijd in Manila) en Lab (een van mijn oudste vriendinnen in Shell Philippines). Ook dit werd weer een hartelijk weerzien en er werd ook nu weer uitgebreid bijgekletst tijdens het eten in restaurant “The Black Pig”. Terwijl we terug wandelden richting het kantoorgebouw van Shell Philippines spraken we af dat we een volgende keer naar de film gaan. Of er een volgende keer komt weet ik nog net maar de eerste afspraken heb ik dus al!

Een vrij weekend in Manila! Er zijn wel wat dingetjes die ik voor mijn werk nog even moet doen omdat dat maandag klaar moet zijn maar dat zal me niet zoveel tijd kosten en ik kan dus het merendeel van de tijd besteden aan het verkennen van het nog steeds vertrouwde en ik durf rustig te zeggen dierbare Alabang.

Mijn eerste gang was vanmorgen naar het Alabang Town Center (oftewel het ATC) waar ik van plan was om als vanouds een bakkie te gaan doen bij de Coffee Bean & Tea Leaf, waar ik vrijwel iedere zaterdag- en zondagochtend te vinden was. Lekker een bakkie met wat lekkers erbij en dan een uurtje of zo de kranten of een boek lezen op mijn iPad.

Eenmaal in het ATC veranderde ik van gedachten want mijn nieuwsgierigheid was te groot, ik wandelde eerst naar de Ayala Alabang Village waar we hadden gewoond om naar ons voormalige huis te gaan kijken. Alsof ik helemaal niet ben weggegaan liep ik met een “Goodmorning!” langs het kantoortje van de beveiliging die nauwelijks aandacht aan me schonken. Ik stak over naar Yakal Street, ondertussen om me heen kijkend en constaterend dat alles er nog precies hetzelfde uitzag. Dat gold ook voor “onze” straat, Molave Drive; het enige verschil wat ik kon zien was dat een huis wat wit was geweest nu lichtgeel was geschilderd. Verder was het alsof er geen twee en een half jaar waren verstreken, zelfs het beeld van de kerstman (waar ik in het donker een keer een arm had afgebroken) lag nog steeds op dezelfde plek in de struiken.

Ja, en toen kwam ik bij de plek waar ons huis stond. Of liever gezegd, had gestaan, want er stond een heel ander huis! Ik dacht eerst zelfs dat ik er nog niet was maar het was wel degelijk de juiste plek. Er stonden blauwe bouwschermen om het huis en er waren bouwvakkers druk bezig. Het leek erop of het karkas en het dak waren blijven staan maar verder was alles anders. Om te beginnen was het nu wit in plaats van beige maar de hele indeling van de ramen was totaal anders.

Het was een beetje een schok, maar achteraf gaf het me gek genoeg het gevoel dat ik onze Filipijnse periode nu toch wat beter kon afsluiten. Ik heb lange tijd echt heimwee gehad naar onze tijd daar, maar nu “ons huis” er niet meer staat, of in ieder geval zo grondig is verbouwd dat het niet meer als “ons huis” herkenbaar is, heb ik eindelijk meer het gevoel dat het mooi geweest is maar tijd om het af te sluiten. Ik wandelde via vertrouwde straatjes terug naar het ATC waar ik alsnog een bakkie deed bij de Coffee Bean. Een bakkie troost, inderdaad…

In de middag wandelde ik naar de Festival Mall want ik had nog een paar boodschappen op mijn lijstje staan en niet alles had ik kunnen vinden in het ATC. Ook dit grote winkelcentrum zag er vertrouwd uit met de gezellige en rumoerige zaterdag-drukte, maar hier was wel degelijk veel veranderd. Er is een enorm stuk aan de achterkant bijgebouwd en de Mall is dus nu nog veel groter dan hij al was. Mijn boodschap, inktpatronen voor mijn printer, kon ik echter ook daar niet vinden…

Ik had met mijn collegaatje Susan afgesproken om ’s avonds naar Outback te gaan. De nieuwe Outback welteverstaan, aan de andere kant van het ATC, want de oude vertrouwde locatie is helemaal weg. En dan bedoel ik niet dat Outback daar weg is maar het hele deel van het gebouw waar Outback zat en ook de Chinees daarnaast bleek afgebroken, zag ik tot mijn grote schrik toen we er woensdagavond langs liepen.

Maar nieuw of niet, er was nog steeds een afzonderlijk bar-gedeelte achterin het nieuwe restaurant (waar nu overigens niet meer gerookt mag worden) en er liepen wat oude bekenden rond. En jawel, ik werd weer herkend! De New York steak smaakte nog net als vroeger en toen ik de rekening kreeg stond er op geschreven “Welcome back!”, is dat leuk of niet!

Op de terugweg kon ik het niet laten om een lekker ijsje te kopen bij de Cold Stone Creamery, jammer dat we die in Nederland niet hebben…

Weer een belazerde nacht, ik heb er geen andere woorden voor want mijn slaappatroon was vrijwel gelijk aan dat van gisteren. Veel te kort dus, en ik hoopte maar dat me dat gedurende de workshop niet zou opbreken. Ik waarschuwde iedereen dus maar vooraf dat als ik na de lunch ernstig zou beginnen te gapen of te knikkebollen dat dat niet lag aan hun zou liggen. Gelukkig is een van de Fluor-mensen in de workshop ingevlogen uit Houston en die heeft dus dezelfde problemen.

We kwamen de workshop met hangen en wurgen door (met name de middag was afzien door onze vermoeidheid) en Susan besloot het avondeten voor gezien te houden. De Amerikaanse Fluor-collega, Omeid, was echter vastbesloten te gaan eten bij een restaurant annex bar die mij onbekend was en ik besloot mee te gaan.

De tent heette “The Perfect Pint” en serveerde behalve prima gerechten ook nog eens ruim twintig soorten ambachtelijk bier van het vat. En dat ik deze tent niet kende klopte ook wel want toen wij nog in Manila woonden zat er op deze plek een Franse bakkerij met eetgelegenheid. En volgens mij werd ik weer herkend door een van de obers al kon ik me zelf niet voor de geest halen van welk restaurant ik hem kende. Het bier smaakte overigens heel best, het eten was uitstekend, en Omeid en ik konden het uitstekend met elkaar vinden dus het werd voor ons doen zelfs nog redelijk laat want we waren pas tegen halftien terug in het hotel.

En er was vandaag een verrassing voor me bij de balie van het hotel want twee oud-collegaatjes hadden een tasje afgegeven met daarin allemaal lekkere Filipijnse dingen zoals gedroogde mango’s. Erg lief, ik hoop ze dan ook volgende week persoonlijk te kunnen bedanken.

Ik heb ondertussen ook contact gehad met mijn huidige baas en mijn toekomstige baas en we zijn overeengekomen dat mijn overgangsdatum naar de Basrah Gas Company de 28e april zal zijn. Dit in verband met het feit dat de collega waarmee ik samen deze positie moet gaan vervullen dan aan het eind van zijn rotatie zit, maar het is nog wel afhankelijk van het op tijd verkrijgen van een visum.

Mijn koffer was zondag al gepakt en gistermorgen kon ik dus rustig aan doen en van thuis uit nog wat werken totdat het moment van vertrek was aangebroken. Om kwart voor elf bracht Riet me naar Schiphol waar om halfdrie vlucht EK148 vertrok naar Dubai, waar we om even na middernacht landden.

Vlucht EK332 van Dubai naar Manila vertrok om tien voor vier vannacht en ik moest dus een paar uurtjes doorbrengen in de business lounge van de luchthaven. Het businessclass vliegen was overigens een stuk sneller weer gewend dan het economy vliegen naar Australië twee maanden geleden na een paar jaar businessclass. Ja, ik weet het, ontzettend verwend…

Hoe dan ook, het toestel arriveerde vanmiddag ruim voor de geplande aankomsttijd op de vertrouwde terminal 1 van de luchthaven NAIA in Manila. De chauffeur stond al te wachten in de aankomsthal en na snel nog wat geld te hebben gewisseld reden we vlot naar het hotel. Om half zes zat ik op de 29^e verdieping van het Vivere Hotel in de luxe suite (zitkamer met twee bankstellen en keuken, twee grote slaapkamers met elk een eigen badkamer) waar ik vanuit het raam voor het eerst sinds twee en een half jaar Alabang en de Festival Mall weer kon zien.

’s Avonds ging ik met een ook in het hotel verblijvend collegaatje naar de Union Jack Tavern om wat te eten. Het voelde allemaal meteen weer erg vertrouwd aan en het leek of ik helemaal niet was weggeweest. Het enige was dat er in de Union Jack vrijwel geen “buitenlanders” aanwezig waren, terwijl het toch altijd een vermaarde expat-hangout was geweest. Goed, toch een kleine verandering dus, maar de Fish & Chips smaakten nog steeds hetzelfde…