Tijdens ons verblijf in Manila was het met name Riet die een uitgebreide kennissenkring had opgebouwd. Ikzelf kende ook wel mensen maar dat was toch hoofdzakelijk via mijn werk, terwijl Riet lid was van twee internationale vrouwenorganisaties waar ze ook vrouwen ontmoette die niet per se aan mijn werk gerelateerd waren. Met sommige vrouwen raakte ze goed bevriend, maar nadat we terugkeerden naar Nederland verwaterde dat toch wel, ondanks dat ze met enkelen nog regelmatig contact heeft.
Toch kreeg ze een weekje of wat geleden bericht van een van haar oude vriendinnen dat die naar Nederland zou komen en of ze zin had om elkaar weer eens te ontmoeten. Leuk natuurlijk, en hoewel de eerste afspraak voor gisteren niet doorging vanwege de vertraagde vlucht van Ayu ontmoetten de dames elkaar vandaag toch in Den Haag. Ayu had een paar vriendinnen bij zich die Riet dan weer niet kende, maar een plezierige verrassing voor Riet was dat ook Hilde, een gezamenlijke vriendin uit Manila, was uitgenodigd. Hilde bleek zelfs in Den Haag te wonen op dit moment en kwam dus gewoon op de fiets.
Het was gezellig, maar zoals Riet zei was het hoofdzakelijk het ophalen van oude herinneringen de tijd in Manila, want daarna is iedereen zijn eigen weg gegaan. Desondanks had ze het prima naar haar zin gehad met haar oude vriendinnen.
Er werd een mooi appartement gevonden in het centrum en gistermiddag vertrok het gezelschap van Riet met haar vriendinnen Jo, Martina, Lies en Janet richting Vlaanderen. Deze keer was het dus geen reis met het vliegtuig maar met de auto van Jo. Het enige probleem wat werd voorzien was eigenlijk dat Martina nog steeds behoord tot de groep mensen die niet gevaccineerd zijn (niet principieel blijkbaar maar om allerlei complot-achtige redenen), iets wat in België met name toegang tot de horeca zou kunnen beperken.
Dat laatste gebeurt trouwens vaak pas op een moment dat er weer iets in de koelkast moet worden gezet en er geen ruimte meer blijkt te zijn. Dan worden alle plastic doosjes nog eens bekeken en vrijwel altijd verdwijnt de inhoud van die doosjes dan alsnog in de GFT-bak.
Thuis werken voorlopig dus, en dat valt op dit moment helemaal niet mee door de extreme hitte waar Nederland op dit moment mee heeft te kampen. Mijn kamer op de tweede verdieping heeft weliswaar een raam wat open kan maar omdat de kamer zich op het zuiden en dus aan de zonkant bevindt is het er verschrikkelijk warm.
Voor je kleindochter moet je wat over hebben dus toen het zo warm begon te worden schafte Riet snel een opblaasbaar zwembadje aan voor in de tuin. Vorig jaar hadden we er ook al een maar die was kleiner en duidelijk van niet al te beste kwaliteit want die was in een mum van tijd lek. Deze keer heeft Riet gekozen voor een wat grotere en hopelijk ook meer solide bad.
De dag begon met een tegenslag want de vrachtwagens met de hulpgoederen stonden nog bij de grens. Vanwege een computerstoring werden ze niet doorgelaten en dat betekent dat ze pas op zijn vroegst morgen aankomen.