Hotel in Dubai

Mijn reisplannen voor volgende week zijn eindelijk helemaal rond en dat is met maar een week te gaan een hele geruststelling. Grappig genoeg was het kleinste onderdeel van het omzetten en boeken van de reis het lastigst.

Het omzetten van de vliegreis gebeurt door het lokale team van reisplanners hier in het kamp. Dat zijn allemaal expats en ieder verzoek, of dat nu voor de gewone rotatie-vluchten is of voor een omzetting of business trip, wordt doorgaans snel en efficiënt afgehandeld. Mijn verzoek om mijn einde-rotatie vluchten om te zetten was dan ook in amper twee dagen helemaal rond.

Het enige waar dit team niet over gaat is het regelen van hotelovernachtingen en daar zit hem iedere keer weer de kneep. Het team wat dat moet regelen zit hier ook ergens maar daar heb ik vrijwel altijd problemen mee. Om te beginnen reageren ze nooit op een eerste verzoek, en ook dit keer had ik na bijna een week nog geen enkele reactie terug gehad van ze. Een mailtje met een verzoek om informatie leverde ook niks op, dus ik greep naar het laatste redmiddel (iets waar ik echt een enorme hekel aan heb) en dat is het sturen van een herinnering waarbij ik mijn baas en nog wat mensen in kopieer. Dat levert normaal gesproken snel een reactie op en ook dit keer was dat het geval.

Amper een kwartier na mijn mailtje zag ik een doorgestuurd verzoek binnenkomen aan een reisagent om een hotel voor mij te regelen. Normaal gesproken heb ik dan met een dag antwoord maar dat was deze keer niet het geval. Vandaag, twee dagen later, was er nog steeds niets en dus bekeek ik het verzoek nog eens beter. En zag tot mijn verbazing dat de geadresseerde van het mailtje helemaal niet de reisagent was maar ikzelf! De eikel die dit had gedaan had dus op “Antwoorden” gedrukt in plaats van op “Doorsturen”. Lekker bijdehand als het je dagelijks werk is…

Maar goed, nadat dat was rechtgezet is alles alsnog geregeld en heb ik dus volgende week een hotel. Blij ben ik overigens niet want in plaats van een van gebruikelijke hotels op loopafstand heb ik nu een hotel wat een stuk verder weg zit. Toeval? Ik denk het niet…

Kortere dagen

De zomer loopt ook hier in het zuiden van Irak op zijn eind, en dat is duidelijk merkbaar doordat de temperaturen zowel overdag als ’s nachts een stuk lager zijn dan tijdens mijn vorige shift. De middagtemperatuur is op dit moment een graad of vijfenveertig en hoewel dat nog steeds behoorlijk heet is is dat toch al een stuk lager dan de tweeënvijftig graden die we een paar weken geleden nog regelmatig hadden. Ook ’s nachts gaat de temperatuur omlaag en dat is ’s morgens vroeg al te merken want dan voelt het zelfs al fris aan. Hoewel, het is dan met vijfentwintig graden voor Nederlandse begrippen nog steeds heerlijk warm maar de wind zorgt ervoor dat het toch koeler aanvoelt.

Ook worden de dagen korter. ’s Morgens vroeg als ik naar het restaurant loop voor het ontbijt is nog vrijwel donker, en zelfs daarna op weg naar het fabrieksterrein is de zon nog niet boven de horizon uitgekomen ook al is het dan al wel redelijk licht. Ook ’s avonds op de weg terug naar het kamp lopen we al in de eerste schemering want dan is de zon net onder. Tijdens mijn volgende shift in november zal het ongetwijfeld zowel ’s morgens als ’s avonds helemaal donker zijn tijdens de wandelingen naar kantoor en terug.

Toch heeft zo’n ochtendwandeling in het eerste licht wel wat want ik word onderweg begeleid door een koor van vogeltjes, hoofdzakelijk mussen. En met name aangekomen bij de kantoorgebouwen achter de fabriek is het een gezang van jewelste want daar staan de meeste bomen en daar zitten dus ook de meeste vogels. Op de foto, gemaakt vlak bij het IT gebouw waar ik werk, zie je dat er rond de kantoorgebouwen veel groen is met de nodige bomen. Dat komt uiteraard omdat er hier bewatering is, wat beslist nodig is om iets groens te laten groeien hier en de vogels komen behalve op het groen dus ook op het water af.

Als je op de foto klikt krijg je de grote versie ervan te zien. In het midden zie je een stuk van dat voetpad wat maar niet af komt, rechts zie je het fabrieksterrein en de weg die naar het midden loopt is de weg terug naar het kamp.

Over wandelen gesproken, sinds twee dagen mis ik mijn vaste wandelmaat Ian. Die voelde zich al een paar dagen niet zo lekker en hij is dan ook even langs de kliniek in het kamp gelopen. De dokter vond het verstandig als hij een poosje rustig aan zou doen en daar vallen zelfs de dagelijkse wandelactiviteiten onder. Dat betekent voor mij een poosje geen wandelmaat meer tussen de middag en ’s avonds…

Op de helft

Het was vandaag alweer de laatste dag van mijn tweede week hier in KAZ en dat betekent dat ik op de helft zit van deze shift. En zo voelt het helemaal niet want ik heb het idee dat ik pas been aangekomen, maar dat is natuurlijk een goed teken want dat geeft goed aan dat de tijd vliegt. Over anderhalve week, maandag over een week, vertrek ik al weer naar Dubai. Ik keek dus al wat minder jaloers toen ik vanmiddag na de lunch met de bus terugreed naar het fabrieksterrein en we langs het gereed staande konvooi reden wat collega’s die vandaag vertrekken naar het vliegveld gaat brengen.

Het schijnt in Nederland overigens niet echt mooi weer te zijn. Ik hoor tenminste als ik naar huis bel (wat ik iedere avond doe) dat het de laatste dagen bar en boos is met hele dagen regen en wind. Dan is het hier misschien ook niet alles maar de zon schijnt tenminste en de temperatuur loopt ’s middags nog steeds op tot een graad of vijfenveertig. En als ik het weerbericht voor de komende week zo bekijk dan komt daar weinig verandering in en regen zit er hier dus voorlopig niet in.

Dat zal ongetwijfeld anders zijn als ik weer terug ben begin november want er wordt vanaf oktober bakken met regen voorspeld hier. Ook hier midden in de woestijn ja, en ik had altijd gedacht dat het op zulke plekken nooit regende…

Nog meer plannen

Riet en ik hadden een tijd geleden al het plan opgevat om met onze kinderen en kleinkind op vakantie te gaan en we wilden graag naar Curaçao. Het heeft even geduurd maar we zijn, na overleg met alle betrokkenen over de meest geschikte periode, eindelijk begonnen met het concreet maken van deze plannen.

Vorige week heb ik informatie aangevraagd bij dezelfde reisagent die onze trip naar Curaçao en Bonaire vorig jaar geleden heeft geregeld. De belangrijkste voorwaarden van onze kant waren dat we naar hetzelfde Kontiki Beach Resort wilden als waar wij vorig jaar waren geweest want dat was heel erg goed bevallen. De plaatjes ervan vielen ook zeer in de smaak bij zoons en schoondochter, en het feit dat het vlak naast de boulevard van Mambo Beach ligt is ook een groot voordeel.

Eergisteren kreeg ik het eerste voorstel van onze reisagent wat ik meteen doorstuurde naar Riet. Ik had nog wel wat vragen en daar kreeg ik gisteren al snel een positief antwoord op. Vandaag kreeg ik het aangepaste voorstel en dat zag er prima uit wat ons betreft. Er waren nog wel wat kleine dingetjes en daarvoor leek het me gemakkelijker als Riet dat even via de telefoon met de reisagent opname want email is wel makkelijk maar het kost meer tijd en we wilden snel spijkers met koppen slaan voordat bepaalde dingen niet meer geregeld konden worden.

Het kwam in de loop van de middag allemaal in orde en we gaan boeken. Alleen nog de paspoortgegevens van iedereen doorgeven en dan zou het snel rond moeten komen. En dan maar wachten op de 4 februari want dan vertrekken we als alles goed gaat!

Zwarte luchten

Het is de laatste dagen bar en boos met het affakkelen, en daarnaast draait de wind ook nog voortdurend zodat we in het kamp en op het fabrieksterrein ook te maken hebben met de stank. Vanmorgen vroeg waaide de wind nog uit het noorden zodat de rook van ons weg waaide, maar toen ik naar het kantoor wandelde zag ik hoe de rook van de flares zich als een deken uitstrekte zover als ik kon zien:

Vanavond waaide de wind uit het oosten en dus recht onze kant op. Wandelend naar het kamp zagen we de rook vanaf de flares onze kant op komen en ging diezelfde deken van dikke zwarte wolken dus recht over ons heen:

Erg gezond is dit vast niet, maar ach, thuis zit ik ook in de (sigaretten)rook…

Gewijzigde planning

De afgelopen maanden heb ik iedere keer aan het eind van mijn shift een bezoek gebracht aan een of meerdere kantoren van contractors die werken aan een van onze nieuwbouwprojecten, een nieuwe gasfabriek. Ook deze keer ga ik dat weer doen en dat betekent dat ik een paar dagen eerder vertrek uit Basrah naar Dubai om vandaar na mijn bezoeken door te reizen naar Nederland. Dat is gunstig voor mij omdat ik dan na de laatste werkdag van mijn shift meteen van Dubai naar Amsterdam kan reizen, terwijl ik anders eerst nog van Basrah naar Dubai zou moeten vliegen en dan de dag erna pas door naar Amsterdam. Scheelt me dus een hele dag dat ik eerder thuis ben.

Daarvoor moet ik mijn reisplannen voor het einde van mijn shift aanpassen en dat heb ik de afgelopen twee dagen tussen de bedrijven door gedaan. Het was nogal een geregel want ik moest ook de reisplannen indienen voor mijn volgende shift, maar alles is inmiddels voor elkaar. Bij mijn plannen moest ik deze keer wel met een paar dingen rekening houden en een ervan was dat hopelijk mijn nieuwe back-to-back in november gaat beginnen. Om hem in te werken zijn we twee weken samen in KAZ, waarna hij naar huis gaat en ik mijn shift afmaak. Na mijn shift komt hij dan voor zijn eerste volle shift en wordt alles vanaf dat moment hopelijk weer normaal.

Zijn eerste bezoek aan KAZ begint met een paar introductiedagen in Dubai waarna hij dan op 6 november naar Basrah vliegt. Eigenlijk begint mijn shift een dag later, op de 7e, maar het leek me handig om een dag eerder te beginnen zodat we tegelijk aankomen. Hopelijk kunnen we dan ook afspreken om elkaar al op de luchthaven op de 6e november te ontmoeten zodat we daar alvast kennis kunnen maken om dan samen door te reizen naar Basrah.

Alles hangt er echter van af of hij op tijd zijn visum krijgt, maar ik heb op voorhand alvast mijn reisplannen er maar op afgestemd.

Schorpioenen

Het voorval met de schorpioen in een van de kamers heeft nogal wat stof doen opwaaien. De foto van het beest ging overal rond en er werd de nodige aandacht aan besteed tijdens vergaderingen die altijd geopend worden met de vraag of iemand nog informatie heeft over recente veiligheidsincidenten of tegen onveilige situaties is aangelopen.

Tijdens de gesprekken over het schorpioen-incident kwamen een paar interessante dingen naar voren die nieuw voor mij waren en ook dingen die me aan het denken hebben gezet. Zo kregen we te horen dat hoe groter en donkerder de schorpioen is, hoe minder gevaarlijk het gif in de angel in de staart. Het zijn juist de kleine lichtgekleurde exemplaren (die dus veel minder opvallen) waar je voor moet uitkijken. Een steek van zo’n grote is ook wel pijnlijk maar blijkbaar dus lang niet zo gevaarlijk als de steek van een kleintje.

Een ander punt was dat schorpioenen hier net zo algemeen voorkomen als in Nederland wespen in de nazomer, dus de kans dat je er een tegen het lijf loopt (hopelijk dus niet letterlijk) is eigenlijk vrij groot. Grappig, want ik heb er eerlijk gezegd in de anderhalf jaar dat ik hier zit nog geen een gezien. Feit is wel dat je ze dus ook binnenskamers kunt tegenkomen en daarover werd iets heel interessants opgemerkt, namelijk de vraag of wij in onze schoenen kijken voordat we ze aantrekken.

Het blijkt dat schoenen een geliefd plekje zijn voor schorpioenen om zich te verstoppen en het kan dus heel vervelend zijn als er een in je schoen zit terwijl je die probeert aan te trekken. Ik moest bekennen dat ik tot dat moment nog nooit mijn schoenen had leeggeschud voordat ik ze aantrok maar het zal duidelijk zijn dat ik dat onmiddellijk als vaste gewoonte heb ingevoerd…

Stank

De wind zit nog steeds in de verkeerde hoek en dat zorgde er in de loop van de middag voor dat de lucht boven ons eruitzag als de donkere luchten waar in Nederland veel regen uit valt. Mijn Nederlandse brein heeft daar nog steeds moeite mee want ik moet nog steeds de neiging onderdrukken om naar een paraplu te grijpen. Vanmorgen zag het er een stuk vriendelijker uit want toen was het windstil, wat een mooi beeld gaf van recht omhoog gaande fakkelwolken. En de fabriek lag er mooi bij in het ochtendlicht met de lichten nog aan:

In de loop van de middag stak het windje weer op en uit de verkeerde hoek dus, en dat zorgde weer voor een onaangename lucht in het kamp. Je ziet op de foto hieronder het kamp niet maar dat ligt dus links, waar de rook naar toe gaat:

Toen ik vanavond na het avondeten naar mijn kamer terug wandelde had ik een ijsje met de bijsmaak van verbrande diesel…

Helemaal in het zwart

Binnenkort wordt Arba’een weer gevierd, de dag aan het einde van de veertig dagen durende periode van rouw om het martelaarschap van Hussein, de kleinzoon van de profeet Mohammed, te herdenken. Dit jaar valt deze dag op zondag de 20e oktober en dan vindt weer de grootste samenkomst ter wereld plaats in de Iraakse stad Karbala.

Het viel me bij terugkomst op kantoor op dat veel van de vrouwen opeens allemaal helemaal in het zwart gekleed gingen. Dat was op zich merkwaardig omdat ze zich normaal gesproken behoorlijk modieus kleden met fleurige hijab’s en rokken tot net over de knie, maar die kleren zijn nu dus vervangen door rokken of jurken tot over de enkels en alles helemaal zwart. Nu ga je niet zomaar vragen waarom dat is maar ik vermoedde al wel dat er iets speciaals aan de hand is maar ik hoorde al snel van een collega dat het is in verband met de rouwperiode voorafgaand aan Arba’een.

Niet alle vrouwen doen er overigens aan mee zag ik, en het is ook inderdaad vrijblijvend. Mogelijk wordt er zo hier en daar toch wat druk uitgeoefend door familie maar dat weet je natuurlijk nooit.

Hoe dan ook, als je meer wilt weten over Arba’een moet je mijn blog van 19 oktober vorig jaar maar even lezen of kijken op Wikipedia.

Het stonk trouwens behoorlijk vandaag en zoals gewoonlijk was de reden weer dat de weinige wind die er was in de verkeerde hoek zat. Wind uit het oosten of zuid-oosten betekent altijd dat de zwarte rookwolken van het affakkelen over het kamp en de fabriek komen en dat zorgt ervoor dat het ruikt naar verbrande dieselolie…

Beestenboel

Er lopen in het kamp en op het fabrieksterrein nogal wat katten los. Dat zijn allemaal wilde katten en ons wordt regelmatig verzocht om ze vooral niet te voeren. Dat is niet omdat we ze kwijt willen maar omdat ze anders wennen aan gevoerd te worden en dan verliezen hun nut want wat ze nu doen is het jagen op ongedierte. Zouden die katten er niet zijn dan hadden we waarschijnlijk een veel groter ratten- en muizen-probleem, om nog maar te zwijgen van kakkerlakken, schorpioenen en meer van dat moois. Het lijkt een beetje op de situatie die we hadden in onze wijk Ayalabang in Manila toen we daar woonden. Ook daar liepen heel veel wilde katten rond die gedoogd werden omdat ze het ongedierte op peil hielden.

Op het fabrieksterrein lopen ook de nodige wilde honden en daar zijn we minder blij mee. Met name als ze jonkies hebben willen die nog wel eens agressief zijn, met name tegen fietsers. Voor voetgangers zijn ze gelukkig wat minder gevaarlijk want die zien ze ruim op tijd aankomen en dan gaan ze toch liever zelf uit weg. En dat is maar goed ook want het is heel goed mogelijk dat al die honden hondsdolheid hebben en als je gebeten wordt betekent dat een langdurige en zeer vervelende behandeling waar heel veel injecties aan te pas komen. Voor de katten zijn de honden wel gevaarlijk. Mijn maat Ian zag dat een kat te grazen genomen werd door een hond. De kat had de hond blijkbaar niet zien aankomen en dat kwam het beest duur te staan want het overleefde de aanval niet.

Of de kat die ik vorige maand langs de weg zag liggen op weg naar kantoor ook door een hond te grazen genomen was weet ik niet maar het beest was wel morsdood en aan de vertrokken bek te zien was het geen prettig einde geweest. Ik verbaasde me er wel over dat het beest er aan het eind van mijn shift nog lag, en zo te zien onaangeraakt, want dat zou je met zoveel ongedierte hier toch niet verwachten. Ik was zelfs nog meer verbaasd toen ik vorige week terug kwam en het lijkje nog steeds op dezelfde plek lag in precies dezelfde houding, alleen nu behoorlijk uitgedroogd. Pas vanmorgen zag ik dat de overblijfselen weg waren, waarschijnlijk verwijderd door werkers die zo te zien gisteren in die hoek bezig waren geweest.

Twee weken geleden kreeg een van onze collega’s nog een flinke schrik toen hij zijn kamer binnen ging en er een flinke zwarte schorpioen bleek te zitten.

Hij waarschuwde de beveiliging die het beest ving met een grote plakstrip waarop het vast kwam te zitten en daarna makkelijk verwijderd kon worden. Op de foto kun je mooi zien hoe groot het kreng was.

Gelukkig was het voorval in een van de barakken aan de andere kant van het kamp, daar schijnt dit toch vaker voor te komen dan aan onze kant. En gelukkig is mijn kamer op de eerste verdieping…

Achteruit werken

Langs de weg die loopt van het kamp naar het fabrieksterrein ligt geen voetpad en dat betekent dat als we naar kantoor wandelen dat we op de weg lopen of in de ongeplaveide strook ernaast. Dat is uit veiligheidsoogpunt niet echt wenselijk want er rijdt nogal wat verkeer op de weg, inclusief grote vrachtwagens, en ondanks dat er een streng gehandhaafde maximum snelheid is van twintig kilometer per uur is dat toch potentieel onveilig.

Er wordt daarom langs de weg die ligt tussen het fabrieksterrein en de kantoren een voetpad aangelegd zodat we in ieder geval alvast op dat stuk niet meer op de rijweg of in het zand hoeven te lopen. Het probleem daarbij is echter dat het aanleggen van dat voetpad nogal wat tijd in beslag neemt. De werkzaamheden waren al begonnen voordat ik hier aankwam in mei vorig jaar en het is nog steeds niet klaar. Ik zag er in de tijd dat ik hier was ook zelden of nooit mensen aan het werk en hoewel er af en toe wel wat vorderingen zichtbaar waren schoot het niet echt op. Sterker nog, het lijkt er nu op of ze achteruit aan het werken zijn want een deel van wat was aangelegd is de afgelopen weken weer afgebroken.

Het pad zelf moet een verhoogde betonnen strook worden met een overkapping. Het aanleggen van de betonnen strook alleen heeft al bijna een jaar geduurd maar er leek tijdens mijn vorige shift toch schot in te komen toen het werk aan de overkapping begon te vorderen. De palen en de dwarsliggers voor het “dak” stonden al een paar maanden maar twee weken geleden waren ze al tot halverwege klaar met de overkapping zelf. Eigenlijk verwachtte ik half en half dat het werk dus tenminste bijna klaar zou zijn bij terugkomst, maar dat is dus niet zo.

Op dit moment is de overkapping weer helemaal verwijderd en alle dwarsliggers zijn ook neergehaald. Verder zijn er stukken beton, speciaal aan de uiteinden, weer helemaal opengebroken. In plaats van dat het gereed is lijkt het er dus nu op dat het werk nog wel een tijdje gaat duren. Dit tot ongenoegen van ons management wat naar het schijnt de aannemer eindelijk eens de duimschroeven gaat draaien…

Weer tweede…

Er stond voor vanavond weer een Quiz Night op het programma in het Recreatiecentrum van het kamp. Tijdens mijn vorige shift heb ik samen met een paar maten meegedaan en dat was redelijk succesvol want we werden tweede van de vijf teams. Gisteren bij de aankondiging vlogen dan ook al snel mailtjes rond om weer met een team mee te doen. Deze keer waren we met z’n vieren: Ian (uit Schotland), Mudassir (uit Canada maar oorspronkelijk uit Pakistan, Yugen (uit Maleisië) en ikzelf, een redelijk gevarieerd team dus.

De belangstelling was vanavond wat minder want we begonnen met drie teams. later kwam daar nog een vierde team bij van mensen die wat later kwamen binnenlopen. Als teamnaam kozen we voor de suggestie van Ian, de “Shining Wits”, wat zoveel betekent als de “Lichtende Wijsheden”. Dat klinkt heel hoogdravend maar eigenlijk was het gewoon een ter plekke verzonnen verbastering van de “Wining Shits” wat “Zeurende Schijterds” betekent…

De Quiz had deze keer vier onderwerpen met twintig vragen elk, met onderwerpen als geografie, wetenschap en astronomie. Na de vier vragenrondes lagen we dik aan kop met zeven punten voorsprong maar we waren er daarmee nog niet want er lagen ook nog drie vragenlijsten op tafel die tijdens de gewone vragenrondes door moesten worden ingevuld.

De eerste van die drie lijsten omvatte zestien stukjes van beroemde schilderijen met de vragen om de naam van het schilderij en de schilder te noemen, de tweede was een lijst met zestien cryptische tekeningetjes waarbij je de uitgebeelde uitdrukking moest raden en de derde was een lijst met afkortingen die geraden moesten worden.

En op die drie extra vragen liepen we stuk want het achtervolgende team deede die een stuk beter dan wij want we werden uiteindelijk alsnog weer tweede met zeven punten achterstand. Op zich niet slecht gedaan weer maar toch teleurstellend want we gingen in het eerste gedeelte zo goed. Nou ja, de volgende keer beter zullen we maar zeggen.

De Quiz had voor mij nog wel een staartje want toen ik weer terug op mijn kamer kwam was het meteen mijn gebruikelijke bedtijd. Maar met mijn hoofd nog vol van de Quiz Night lukte het me niet om in slaap te vallen en uiteindelijk heb ik tot een uur of twaalf liggen lezen. Dat zal wat worden morgen met maar vijf uurtjes slaap…

Wat is er nieuw?

Altijd als ik na vier weken terug ben in KAZ kijk ik altijd even rond of er nog wat veranderd is. In het kamp was ik gauw klaar, dat zag er nog steeds hetzelfde uit zonder enige verandering, maar op kantoor was er wel het nodige nieuw.

Ten eerste is de renovatie zo goed als afgerond, het meeste werk is gedaan en de bouwvakkers zijn alleen nog bezig met wat afrondende werkzaamheden. En het moet gezegd, ziet er allemaal een heel stuk beter uit, met name door de keurig wit gestucte muren, de nieuwe deuren en het nieuwe zeil op de vloeren. De enige zorg is dat het snel weer achteruit zal gaan want de Irakezen zijn helaas in het algemeen niet echt genegen om wat netjes is ook zo te houden. Maar voorlopig mopperen we niet, zeker niet omdat we in het herentoilet onze handdroger weer terug hebben. Nu nog wc-papier, maar dat is misschien toch net nog teveel gevraagd…

Een aangename verrassing is dat de verwachte vliegenplaag, waar we vorig jaar om deze tijd erg veel last van hadden, lijkt uit te blijven. Het ziet er niet naar uit dat we daar nog last van gaan krijgen want het is toch al wat later in het seizoen, en dat is erg fijn. Vorig jaar rond deze tijd zat iedereen achter zijn bureau de hele dag naar vliegen te meppen en in het restaurant moest je met één hand eten om met de andere voortdurend de vliegen weg te jagen.

En verder is Russell weg. Russell was een beetje een “alternatieve” Australische collega die in het restaurant altijd kwam eten met van die wijde hippie-blouses aan en zijn iPad bij zich waarmee hij altijd apart ging zitten met een bord vol gezond eten. Ik kwam hem altijd in de fitnessruimte tegen want ik kan rustig zeggen dat hij er het strengste fitness regime op na hield van iedereen. Hij sportte iedere dag, waarbij hij minstens een uur bezig was met hardlopen (ook buiten in de hitte) en tussendoor dan de sportzaal binnenkwam om krachtoefeningen te doen. En dat allemaal terwijl hij toch zo te zien ook niet meer van de jongste was. Jammer dat ik hem geen gedag heb kunnen zeggen, maar zo gaat het nou eenmaal…

Hardnekkig teamlid

Een van de eerste dingen die me opviel toen ik gistermorgen terug was op kantoor was dat er op het bureau naast me een splinternieuwe desktop PC stond. Dat was des te merkwaardiger omdat de rest van het bureau er nog net zo uitzag als toen ik vier weken geleden vertrok, met dezelfde spulletjes. Het maakte me duidelijk dat aan dat bureau nog steeds dezelfde persoon zit en die nieuwe PC lijkt zelfs aan te geven dat dat voorlopig zo blijft.

De reden dat ik me daar nogal druk over maak is dat de persoon in kwestie een van mijn twee teamleden is en dat mij al maanden geleden beloofd is dat hij zou worden overgeplaatst naar een ander team. De reden daarvoor is simpel, ik kan met deze persoon helemaal niks: zijn Engels is slecht, hij heeft absoluut niet de basiskennis om de baan die hij heeft te kunnen doen en last but not least, hij is er meer niet dan wel. Hij kreeg eind vorig jaar dan ook niet zo’n beste beoordeling (waar hij overigens nog pissig over was ook) en mijn Irakese baas, die hem volgens mij ook een beetje zat is, begon te zoeken naar andere opties.

Het schijnt dat er flink geleurd is met de persoon in kwestie, maar blijkbaar heeft hij al een zekere reputatie want niemand wilde hem hebben, zelfs zijn vorige baas niet. En aangezien hij niet ontslagen kan worden was hij er elke keer als ik terugkwam van verlof nog steeds en ik begon me steeds meer af te vragen of ik überhaupt nog van die gozer af zou komen. Ook deze keer bleek hij dus nog steeds niet vertrokken, maar wel hoorde ik van mijn maat Ali een mooi verhaal.

Onze Irakese baas heeft blijkbaar twee weken geleden tegen Ali gezegd dat hij de gozer in zijn Document Control team moest opnemen. Ali weigerde in eerste instantie (hij kent hem tenslotte) maar werd overgehaald door middel van een regeling waarbij er een proeftijd van drie maanden zou gelden. Maar wat denk je, toen de gozer te horen kreeg dat hij naar Ali’s team zou gaan weigerde hij medewerking!

Ik heb geen idee hoe het nu verder gaat, ik zit dus nog steeds met die gozer in mijn team en het lijkt er op dat ik niet van hem af kom. Nou ja, zoals gezegd is hij er niet zo vaak en het is in feite een heel aardige kerel. Alleen wat het werk betreft heb ik er helemaal niks aan…

Andere eerste werkdag

Dit is voor het eerst sinds ik in Irak werk dat mijn eerste werkdag niet een vrijdag maar een zondag is. Dat komt omdat ik deze keer mijn shift twee dagen heb verschoven in verband met het bezoek van onze Australische vrienden Pat en Howard de afgelopen week, ik heb het zo geregeld dat mijn vertrekdag samenviel met hun vertrekdag. Normaal gesproken zou zo’n verschuiving afhankelijk zijn van de medewerking van mijn back-to-back maar aangezien ik die op dit moment niet heb kan dat zonder problemen, zij het uiteraard met toestemming van mijn baas.

Het belangrijkste verschil zit hem erin dat de vrijdag en de zaterdag hier het weekend zijn en normaal gesproken heb ik dan ook twee rustige dagen om te beginnen. Alle Irakese collega’s zijn dan vrij en ik heb de tijd om rustig te acclimatiseren, mijn mail door te spitten en het werk wat er ligt te inventariseren. Dat ging deze keer dus niet op want het was vandaag de eerste werkdag van de week en die is altijd drukker (lees: rumoeriger) dan andere dagen, geen rustige start dus deze keer.

Toch had ik een redelijk relaxte eerste dag van mijn shift want het aantal mails wat er op me stond te wachten was een stuk minder dan verwacht. Omdat ik geen back-to-back had en er dus vier weken vrijwel niets van onze werkzaamheden was gedaan begon ik de afgelopen shifts meestal met tussen de twee- en driehonderd mails. Daar was ik dan al gauw twee tot drie dagen mee zoet, alleen al om ze allemaal door te nemen, maar deze keer waren het er nog geen zeventig. Dat komt omdat mijn collega Paul die in Dubai is gestationeerd had aangeboden om me in ieder geval wat werk voor zijn specifieke project uit handen te nemen en dat heeft hij blijkbaar heel goed gedaan. Ik vind het dan ook jammer dat onze samenwerking zo kort was want hij is inmiddels al weer weg.

Net als in Nederland worden de dagen hier ook al weer wat korter en dat was duidelijk merkbaar vanmorgen. Scheen het zonnetje tijdens mijn vorige shift al wanneer ik opstond, nu was het nog schemerig en kwam de zon net boven de horizon toen ik op weg ging naar het restaurant voor het ontbijt. Het is ook een stuk frisser, want was het tijdens mijn vorige shift nog veelal boven de vijftig graden ’s middags, nu komt de middagtemperatuur niet hoger dan 46 of 47 graden…

Anders dan anders

Vanmorgen landde vlucht EK150 van Emirates dik een kwartier te vroeg op de luchthaven van Dubai en dat betekende dat het meer dan zeven uur zou duren voordat mijn volgende vlucht naar Basrah zou vertrekken. Normaal gesproken regelt Emirates een hotel om de tijd door te brengen maar deze keer was dat niet het geval want mijn vlucht naar Basrah was niet met Emirates maar met FlyDubai, wat de budget-partner is van Emirates.

Geen hotel dus, en dat betekende dat ik de tijd op de luchthaven zelf moest zien door te komen. Bovendien was er nog het punt dat FlyDubai vluchten vertrekken vanaf Terminal 2, en dat is helemaal aan de andere kant van de luchthaven, aan de andere kant van de startbanen zelfs. Ik had geen idee hoe ik daar moest komen maar ik besloot als eerste om in ieder geval een paar uur in de comfortabele lounges van Emirates door te brengen voordat ik overstak naar Terminal 2 waarvan ik al had gehoord dat de faciliteiten toch wat minder zijn. 

Bij de lounge van Terminal A (die was het dichtst bij) kreeg ik te horen dat ik beter naar de lounge van Terminal B kon gaan omdat het daarvandaan makkelijk was om per lift naar de begane grond te gaan, vanwaar de bus naar Terminal 2 zou vertrekken. Dat leek me een goeie tip dus ik ging met het treintje van Terminal A naar Terminal B. Daar aangekomen vroeg ik voor alle zekerheid nog even naar die lift en ze verzekerden me dat die vlak om de hoek was.

Na een paar uurtjes in de Emirates lounge werd het tijd om over te steken en ik ging op zoek naar de lift. Nergens te vinden, geen enkele lift die ik zag ging naar de begane grond en nergens was ook maar de kleinste aanwijzing over hoe je bij Terminal 2 moest komen. Nog maar eens vragen bij de informatiebalie dus, en heel vriendelijk werd me verteld dat ik om de hoek de lift moest nemen waarop “Staff only” (Alleen voor personeel) stond. Ja, wie verwacht dat nou! Maar goed, beneden gekomen bleek ik inderdaad op de juiste plek te zijn aangeland en met een bus ging ik naar Terminal 2.

De rit was trouwens erg leuk, vlak langs alle geparkeerde vliegtuigen, waarbij het maar weer eens opvalt hoe groot die krengen eigenlijk zijn. In Terminal 2 was ook een lounge, veel kleiner en met heel wat minder allure dan de Emirates lounges aan de overkant maar desondanks goed voorzien van eten en drinken. 

Het boarden van het vliegtuig ging bij Terminal 2 niet met de gebruikelijke slurf naar het vliegtuig maar gewoon met een trap en zoals gebruikelijk werden we daarvoor met een bus naar het vliegtuig gereden.

De vlucht zelf verliep voorspoedig, we kwamen een kwartier te vroeg aan in Basrah. We werden ook hier per bus naar de aankomsthal gereden en daarna ging het bij de paspoortcontrole en de bagagebanden zo snel dat ik met een kwartier buiten stond en me kon melden bij het ontvangstcomité. Ja, en daarna begon de ellende want we moesten wachten op een persoon die een nieuw visum moest (altijd een langdurig proces) en ook nog eens op iemand die aankwam met een vlucht die pas om half vier landde.

Al met al vertrokken we pas om vier uur vanaf de luchthaven en doordat we onderweg ook nog eens twee mensen moesten afzetten in een ander kamp arriveerden we pas rond kwart voor zes in het KAZ kamp. Na het herinrichten van mijn kamer en het avondeten (waarbij gewoontegetrouw veel handen worden geschud en je talloze keren “Welkom terug!” te horen krijgt) had ik het al vroeg op de avond gehad. Ik weet nog dat ik het licht heb uitgedaan en toen ging vrijwel meteen bij mij ook het licht uit…

Laatste dagje

Het was vandaag de laatste dag van het verblijf bij ons in Rijnsburg van onze bezoekers uit Australië en voor mij al weer de dag om te vertrekken naar Irak voor mijn volgende shift.

De koffers van Pat en Howard stonden vanmorgen weer in de gang en het wachten was op het tijdstip waarop we ze naar Amsterdam zouden brengen waar ze scheep zouden gaan voor hun bootreis naar Budapest. Om de tijd door te komen maakten Pat, Howard en ik nog een wandeling langs het kanaal richting Oegstgeest en terug aan de overkant langs de Dijk. Terug thuis overlegden we en besloten dat we net zo goed naar Amsterdam konden rijden aangezien het inchecken op de boot in principe de hele dag kon. Dan konden Pat en Howard na het inchecken nog mooi even in de binnenstad van Amsterdam rondkijken en de souvenirs kopen die ze gisteren al hadden gezien.

Het was in Amsterdam even zoeken naar het schip, de Avalon Tranquility II, want het adres De Ruyterkade bleek een oost en een west gedeelte te hebben, aan weerszijden van het Centraal Station en wij stonden in eerste instantie uiteraard op het verkeerde kade. Bij de goede kade (west) en het schip aangekomen namen we afscheid van Pat en Howard, na een gezellige week waarin ze het heel erg naar hun zin hebben gehad.

Terug in Rijnsburg was het voor mij tijd om afscheid te gaan nemen van mijn moeder in Katwijk en daarna (na de traditionele patat op vrijdagavond) van mijn eigen familie thuis. De taxi was deze keer niet eens veel te vroeg maar al met al zat ik toch rond half acht al in de lounge op Schiphol, wachtend tot het boarden zou gaan beginnen. Het vliegtuig vertrok op tijd even voor tienen ’s avonds en nu is het eigenlijk de bedoeling dat ik nog wat kan slapen tijdens de vlucht naar Dubai.

Mocht dat slapen niet lukken dan kom ik aan de lijst van beschikbare films te zien de tijd wel door…

Dagje Amsterdam

Gisteren was een ongelukkige dag voor Howard want hij heeft vrijwel de hele dag ziek op bed gelegen. Hij was gisteravond al gammel vroeg naar zijn bed gegaan met een hardnekkige keelpijn en verkoudheid en gistermorgen kwam Pat beneden vertellen dat het deze dag niks zou worden. Een geluk bij een ongeluk was dat we eigenlijk geen plannen hadden gemaakt want Pat wilde van de gelegenheid gebruik maken om wat kleren te wassen. Daarnaast heeft het de hele dag gegoten van de regen dus het was toch al geen dag om leuke dingen te gaan doen. Het enige wat nu niet doorging was het bezoekje aan het Louwman Museum wat ik ’s middags met Howard had willen brengen. 

Gisteravond hebben we nog wel hollandse stamppotten gegeten, en omdat hij tegen die tijd een beetje was opgeknapt was Howard daar gelukkig wel bij. Riet had hutspot en een zuurkoolschotel gemaakt, en we hadden Martin en Sandra met Gijsje ook uitgenodigd. Riet wilde maar wat graag haar kleindochter even showen…

Voor vandaag stond het onvermijdelijke bezoek aan Amsterdam op het programma. Pat en Howard hadden aangegeven dat ze hoe dan ook naar Amsterdam wilden, en we hadden er prachtig weer bij. We parkeerden de auto op een parkeerterrein in Zeeburg, net buiten de stad, waar we een passe partout voor de hele dag kochten voor het openbaar vervoer en en de tram namen naar het centrum.

Vanaf het Centraal Station wandelden we naar de Dam, en onderweg keken Pat en Howard hun ogen al uit. Het was erg druk maar lang niet zo druk als we hadden verwacht, wat alles met het naseizoen te maken zal hebben. We vonden zelfs zonder moeite een plekje op een terras naast het Koninklijk Paleis en de Nieuwe Kerk waar we een bakje koffie deden. Omdat het inmiddels rond het middaguur was besloten we per tram terug te gaan naar het plein voor het Centraal Station om te kijken of we daar een boottochtje konden scoren.

Er bleek keuze zat, maar het leuk ons gezien het prachtige weer een goed idee om te kiezen voor een open boot. Die tocht duurde ook nog een een kwartier langer en kwam ook op enkele plekken waar de gewone rondvaartboten niet kwamen. Het werd dan ook een erg leuk tochtje, mede doordat de gids/kapitein erg leuk wist te vertellen en alles in het Engels. Tegen het eind van de tocht bleek ook dat Riet en ik de enige Nederlandse toeristen aan boord waren…

Na de boottocht wandelden we terug naar het centrum vanwaar we door liepen naar de verschillende grachten. Pat wilde graag een kijkje nemen bij het Anne Frank Huis aan de Princengracht, waar het zoals verwacht heel erg druk was. Een bezoek aan het museum was helaas niet mogelijk, dan hadden we dagen van tevoren moeten reserveren. In plaats daarvan wandelden we door naar een van de vele bruggen, gelegen naast het smalste huis van Nederland (van de wereld?), waar we op het terras op de brug wat dronken en genoten van het uitzicht.

Omdat Howard toch nog een beetje gammel was besloten we daarna naar de dichtstbijzijnde tramhalte te wandelen om vandaar langzaamaan terug te gaan naar de auto en daarna naar huis. Gelukkig viel verwachte drukte onderweg erg mee en waren we rond een uur of vijf weer terug in Rijnsburg. Vanavond was er dan nog het “afscheidsdiner” van Pat en Howard en daarvoor gingen we (ook omdat dat lekker dichtbij was) naar het Eetcafé in Rijnsburg waar het eten zoals gewoonlijk lekker was en de bediening gezellig.

En zo was dit al weer de laatste volle dag van het bezoek van Pat en Howard waar we zo lang naar hadden uitgekeken. Wat is de tijd ook nu weer omgevlogen…

Rondje Katwijk en Madurodam

Na de drukke dag van gisteren wilden we het met onze bezoekers uit Australië wat rustiger aan doen vandaag. Voor vanmiddag hadden we als excursie gekozen voor een bezoekje aan Madurodam, want waar kun je nou beter heel Nederland in één keer zien dan daar. We moesten nog wel even het weer aankijken want de verwachtingen waren dat er toch nog wel buien zouden vallen, maar het leek in eerste instantie mee te vallen.

In de ochtend nam ik Pat en Howard mee naar mijn geboortedorp Katwijk waar we de auto in de parkeergarage bij de Boulevard parkeerden, wat op zich natuurlijk al een bezienswaardigheid is. We wandelden wat door het centrum waar Pat’s oog viel op de mooie aardbeien bij het groentewinkeltje op de hoek van de voorstraat. Het weer bleef gelukkig goed al was het wel wat winderig en vielen er zelfs een paar spetjes, er was gelukkig ook genoeg zon.

We besloten eerst verder te wandelen en koffie te drinken op het terras van bakkerij Van Maanen. Toen ik vroeg wat er voor lekkers bij de koffie was somde de serveerster een lijstje op maar toen viel het woord “Moorkop”. Ik keek de serveerster aan en zei in het Nederlands, “Zullen we ze een moorkop laten eten?”. “Goed idee,” zei ze lachend. Jammer genoeg werden de moorkoppen geserveerd met mes en vork dus het werd niet zo erg als ik had gehoopt, maar het was toch zoals altijd weer leuk om iemand voor het eerst een moorkop te zien eten. Pat kocht daarna haar aardbeien en nog wat meer fruit, ik nam zelf ook aardbeien mee met een extra doosje voor mijn moeder. Dat gingen we uiteraard meteen even langs brengen, waarbij ik mijn moeder gelijk even aan Pat en Howard kon voorstellen.

Madurodam was niet zoveel veranderd sinds we er voor de laatste keer waren, en dat moet in 2008 geweest zijn toen onze vriendin Anne van Heisen (die we op Sakhalin hadden leren kennen) voor een weekje bij ons logeerde. Uiteraard was het wel aangepast aan de laatste ontwikkelingen in Nederland, we zagen toch wel de nodige nieuwe dingen en Riet vond zelfs dat het in vergelijking met eerdere bezoeken een beetje te vol leek. Hoogtepunt was de kleine show in de kopie van het stoomgemaal van Cruquis over de “Waterwolf”, oftewel de Haarlemmermeer toen dat nog uit water bestond.

Onze gasten vermaakten zich prima maar waren aan het eind van de middag toch wel weer een beetje afgedraaid, ongetwijfeld door de jetlag, en we gingen dus naar huis. Na weer wat uitgerust te zijn gingen we ’s avonds naar restaurant “The Beach”  aan de Katwijkse Boulevard want daar stond vandaag onze neef Niels in de keuken. Het was er lekker rustig (het seizoen is toch wel al zo’n beetje over) en we hebben er heerlijk gegeten.

Weer een prima dagje dus, met als enige minpuntje dat zowel Howard als ikzelf de hele dag met een loopneus hebben roongelopen, wat Pat al de vraag ontlokte wat wij samen in vredesnaam hadden uitgevoerd…

 

 

Zuiderzeemuseum

We hadden wel wat ideeën om Pat en Howard bezig te houden deze week maar Ronald deed ons gisteren een hele goeie tip aan de hand: een bezoek aan het Zuiderzeemuseum. Pat had al aangegeven dat ze geïnteresseerd was in de historie van Nederland en in het Zuiderzeemuseum is een mooi stuk historie opgebouwd door een soort dorp te creëren bestaande uit originele woningen en gebouwen van rond het IJsselmeer uit de periode rond 1900. Het leek Pat en Howard ook een prima idee, al hadden ze geen idee wat ze konden verwachten.

En zo gingen we vanmorgen rond een uur of tien op weg naar Enkhuizen waar we zonder problemen dankzij de plaatselijke aanduidingen het parkeerterrein vonden waar de de auto konden parkeren en daar de boot nemen die ons naar het eigenlijke museum zou brengen. Het boottochtje alleen al maakte indruk op onze bezoekers want onderweg passeerden we heel wat prachtige schepen.

Het museum bleek inderdaad een goeie keuze want Pat en Howard keken hun ogen uit. We wandelden op ons gemak rond, bekeken alles en aten onderweg ook nog een lekker stuk vers gerookte zalm zo uit de rokerij. Riet en ik waren al eerder in het museum geweest (twee keer zelf) maar dat was al ruim vijfendertig jaar geleden dus echt veel herinneringen hadden we er niet meer aan, dus ook voor ons was het leuk om weer eens in het museum rond te kijken.

Na een lunch in het restaurant van het museum (nou ja, koffie met een groot stuk appeltaart) wandelden we naar het binnenmuseum wat in Enkhuizen zelf ligt. Jammer genoeg was de galerij met de schepen niet helemaal open voor het publiek maar ook dat was toch wel weer leuk, al waren we er nu wel eerder uit dan verwacht.

Op de boot hadden we nog een aardige tip gehad want de boot maakte op de terugweg naar de parkeerplaats nog een tussenstop bij het station van Enkhuizen, en het leek ons wel leuk om door het stadje daar naar toe te wandelen. Het gaf Pat en Howard mooi de gelegenheid om wat te zien van het prachtige centrum van Enkhuizen en onderweg kwamen nog een leuk terras tegen waar we nog een lekker biertje hebben gedaan. Voor mij wel een alcoholvrije want ik moest nog rijden…

Al met al een heel geslaagde dag met een bij thuiskomst vermoeide maar zeer tevreden Pat en Howard.

Vriendinnen Reunie

Riet had door haar lidmaatschap van verscheidene vrouwenverenigingen in Manila heel wat vriendinnen daar en zo kent ze ook haar Australische vriendin Pat. Samen maakten ze deel uit van een groepje vriendinnen waar ook de Nederlandse Astrid deel van uitmaakte. Na onze terugkeer in Nederland hebben we ook met Astrid en haar man Ronald contact gehouden, we zijn bij ze op bezoek geweest in Wijchen en zij zijn ook bij ons in Rijnsburg geweest.

Pat en had Riet gevraagd of het mogelijk was om iets te regelen om Astrid en Ronald te zien tijdens het bezoek aan Nederland en uiteraard is Riet meteen aan de slag gegaan om dat te regelen. Astrid was ook meteen enthousiast en er werd besloten dat Astrid en Ronald vandaag naar ons toe zouden komen aangezien vandaag eigenlijk de enige dag is dat het zou kunnen. Thuis bij ons was ook de meest voor de hand liggende plek aangezien Pat en Howard net een reis van meer dan vierentwintig uur in de benen hebben…

En zo was er vandaag een heel erg gezellige reünie van de drie vriendinnen, van links naar rechts op de foto Pat, Riet en Astrid:

Bezoek uit Australië

We hebben er ruim een jaar naar uitgekeken maar vandaag was het dan eindelijk zover, onze vrienden Pat en Howard uit Perth in Australië zijn gearriveerd voor een vakantie in Europa die begint met een week bij ons.

We hebben Pat en Howard ontmoet tijdens onze vierjarig verblijf in de Filipijnse hoofdstad Manila en werden daar goeie vrienden. Ze hebben daar na hun eerdere vertrek nog een keer bij ons in Manila gelogeerd, evenals hun dochter en schoonzoon. We hebben daarna ook contact gehouden en we hebben onze vakantie in Australië in november 2017 afgesloten met een verblijf van een weekje bij Pat en Howard, waarbij we er uiteraard op hebben aangedrongen dat ze ook bij ons zouden komen logeren als ze ooit naar Nederland zouden komen. De plannen daarvoor werden vorig jaar concreet toen Pat en Howard besloten om een bootreis door Europa te gaan doen van Amsterdam naar Budapest. We boden ze meteen aan om de week daaraan voorafgaand bij ons te verblijven en daar wilden ze graag gebruik van maken. 

Er is de afgelopen maanden het nodige heen en weer gemaild en vandaag was de dag dat ze met Qatar Airways zouden aankomen vanuit Doha. Om kwart voor één vertrokken Riet en ik op weg naar Schiphol om ze op te halen want het vliegtuig zou om kwart over één al landen. Dat deed het ook, maar desondanks duurde het tot kwart voor drie voordat ze eindelijk naar buiten kwamen.

Het was uiteraard een hartelijk weerzien na elkaar meer dan anderhalf jaar niet gezien te hebben. Zo hebben Pat en Howard er ondertussen twee kleinkinderen en een schoondochter bij gekregen en zijn ze verhuisd, wijzelf werden voor het eerst grootouders; kortom, genoeg om uitgebreid bij te praten dus.

We namen ze mee uit eten naar restaurant Noordzee in Katwijk (met name de Rijnsburgse Uiensoep viel erg in de smaak), maar eenmaal weer thuis sloeg de vermoeidheid na de lange reis van meer dan vierentwintig uur toch toe en gingen onze gasten vroeg naar bed. Morgenochtend gaan we wel kijken wat ze allemaal willen gaan doen de komende week.