Huur

Nu we een appartement hebben krijgen we uiteraard ook te maken met het fenomeen maandelijkse huur. We moeten de eerste zes maanden vooruit voldoen, en dat wilden we ook doen maar dat bleek niet zo eenvoudig.

Eerst wilden we betalen bij de administratie hier in het gebouw, maar dat ging niet, we moesten direct betalen aan de huisbaas. Op zich geen probleem maar wie is dat? En beter nog, wat is zijn bankrekening nummer? Die informatie hadden we dus niet, want we hadden dit appartement geregeld via een agent.

De agent dus gebeld, en die zou ons de informatie doen toekomen. Niet dus, na ruim een week nog steeds niks. De volgende poging ging via Shell personeelszaken, en dat ging beter want die bleken een kopie te hebben van het huurcontract. Dat hadden ze ons ook toegestuurd zo bleek maar er ging iets mis met de e-mail.

Nu we de informatie hadden heb ik dus gisteravond gelijk geprobeerd om het geld via online banking over te maken. Ook dat ging niet, want het huurbedrag voor zes maanden bleek hoger te liggen dan de maximale limiet.

Uiteindelijk ben ik vanmiddag naar de bank gegaan om een overschrijving te regelen en zowaar, dat lukte, en eindelijk is dus de huur overgemaakt. Tot de 17e april zitten we voorlopig goed…

Nieuwbouw

Er wordt rondom Cendana nogal wat gebouwd. Vlak naast het gebouw, voor ons gelukkig aan de andere kant, worden nog twee grote appartementen complexen gebouwd, en wij kijken vanaf ons balkon op een bouwplaats aan de voorkant.

Maleisie_(27)Net toen wij hier kwamen wonen begon de bouw en we weten nog steeds niet wat het gaat worden. Het lijkt wel duidelijk dat het geen groot flatgebouw gaat worden, daarvoor is het te kleinschalig.

De bouw gaat vrijwel dag en nacht door, en alles wordt gedaan door een klein groepje bouwvakkers. Ze werken zonder helmen, zonder handschoenen, zonder beschermende kleding, kortom een ware nachtmerrie voor de ARBO wet in Nederland.

Maar ja, die hebben ze hier dan ook blijkbaar niet…

Sfeerimpressies

Maleisie_(28)We kregen de afgelopen van diverse kanten foto’s toegemaild met daarop sfeerimpressies van het winterse weer in Nederland.

Nou ziet het er inderdaad allemaal ongelofelijk uit, sneeuw in Nederland in die mate komt al niet zo vaak voor maar zeker niet zo vroeg in het jaar. Er werden zelfs al vergelijkingen gemaakt met de foto’s die wij meestal als sfeerimpressie naar Nederland stuurden vanuit Rusland.

En inderdaad we zitten in Nederland meestal te hopen op een witte Kerst maar nu is er blijkbaar dus een witte Sint!

Vandaag was het inderdaad Sinterklaas in Nederland, maar daar is hier in KL helemaal niets van te merken. Wij hebben natuurlijk geen kleine kinderen hier dus de eventuele festiviteiten van de Nederlandse gemeenschap zijn dan ook aan ons voorbijgegaan.

Wat we maar wel gedaan hebben is een dag heerlijk niks doen, een beetje bijkomen van de gebeurtenissen en vermoeienissen van de afgelopen weken. Vandaar dus maar een kleine sfeerimpressie van onze 5e december…

Kerstsfeer

Maleisië mag dan een Moslim land zijn, we zien overal de tekenen van Kerstmis. Overal zijn de winkelcentra versierd met Kerstbomen en Kerstversieringen want Kerst is hier een belangrijk feest.

Maleisie_(26)Zo heeft het Ascott Hotel waar we twee weken hebben doorgebracht toen we hier aankwamen in het grasveldje voor de hoofdingang de figuren van de Kerststal staan, inclusief de os en de ezel.

Het KLCC is de afgelopen week helemaal in Kerstsfeer omgetoverd, en in het winkelcentrum Pavilion waar we vanmorgen waren hadden ze zelfs al een heuse kerstman waarvoor ze in de rij stonden om met hem op de foto te gaan.

Het doet allemaal wel erg Amerikaans aan maar gezellig is het wel!

Rijbewijs

We zijn dus bezig met een auto, maar het feit dat we hier langer dan drie maanden gaan verblijven betekent ook dat we niet meer genoeg hebben aan ons Nederlandse rijbewijs in combinatie met een Internationaal rijbewijs.

Dat is wel goed voor een kortere periode maar niet als je langer in het land verblijft. En dat zijn geen dingen waar we lichtzinnig over gaan doen, dus we hebben ons rijbewijs om laten zetten naar een Maleis rijbewijs. Dat is wel een hele rompslomp, maar gelukkig regelt het bedrijf wat ons helpt bij alles ook dat voor ons.

We moesten speciale pasfoto’s laten maken op een kleiner formaat, aanvraag- formulieren en machtigingen invullen, ons paspoort en rijbewijs kopiëren, en ons Nederlandse rijbewijs moest op de Nederlandse Ambassade worden vertaald in het Maleis. Uiteraard was dat laatste weer het duurst van alles, het blijven natuurlijk wel Nederlanders, ja!

Maleisie_(25)Toen we alles compleet hadden hebben we dinsdag alles ingeleverd, en vandaag kwam het telefoontje dat de rijbewijzen al klaar waren. En zo hebben we dus nu allebei een Maleis rijbewijs.

En in dat opzicht mogen we ons weer gelukkig prijzen dat we Nederlanders zijn want met een Nederlands rijbewijs hoef je geen examen te doen hier, het wordt zo omgezet. En er zijn maar drie landen op de wereld waarvoor dat geldt…

Lease bak

We zitten weer zonder auto want de huurauto is opgehaald in de week dat we naar Nederland terug kwamen. We hebben inmiddels wel twee dingen in de gaten, ten eerste dat een auto toch wel erg handig is, ondanks goed openbaar vervoer, en ten tweede dat een auto kopen hier een veel te kostbare zaak is.

Buitenlandse auto’s zijn in Maleisië buitensporig duur doordat er 300% belasting op zit. Zelfs een eenvoudig karretje kost hier dus al gauw een fortuin, en dat doen ze expres om de binnenlandse automerken te beschermen. Er zijn twee autofabrieken, Proton en Perodua, de eerste timmert al jaren aan de weg met hoofdzakelijk nagebouwde Japanse modellen en de tweede maakt in feite Koreaanse Daihatsu’s.

Omdat Perodua een betere reputatie heeft dan Proton hebben we in eerste gekeken naar een tweedehands Perodua. Ik had zelfs al een aardige gevonden, een Kembara (wat in feite een Daihatsu Terios is) maar na wat gesprekken met collega’s bleek dat een eigen auto veel te veel rompslomp geeft. Je verliest enorm op de prijs, verzekeringen, wegenbelasting en keuringen zijn vervelend lastig, om nog maar te zwijgen van wat er gebeurt als je onderhoud nodig hebt, of erger nog, een ongeluk krijgt.

Maleisie_(24)We kregen wel een hele goeie tip, er is hier een bedrijfje wat betrouwbaar is waar je voor een redelijke prijs een auto kunt leasen en dan wordt alles behalve de brandstof voor je geregeld. Na wat heen en weer bellen heb ik gisteren de knoop doorgehakt en heb ik besloten een Perodua Myvi EZi te gaan leasen. Hij wordt besteld en afgeleverd zodra we in januari terug zijn uit Nederland.

Er rijden volgens mij duizenden Myvi’s in Kuala Lumpur, dus Riet had er vandaag dus al snel een gezien in de kleur die we hebben besteld. Het zag er wel aardig uit zei ze, voor een hondenhok…

Luchtvracht

Vandaag is onze luchtvracht bezorgd en dat was een gedeeltelijke teleurstelling. Er waren nogal wat dingen die zoals Riet al dacht niet goed waren ingepakt en dus met de container zijn meegegaan in plaats van met de luchtvracht.

Zo heb ik wel een beeldscherm staan maar alle snoeren die erbij horen zijn er niet. Ik mis ook nogal wat apparaten die nu allemaal langer onderweg zijn maar daar is nu dus effe niks aan te doen. Het is geen ramp, we hebben ons de afgelopen weken tenslotte ook gered zonder, en het belangrijkste was er gelukkig wel: de iMac van Riet. Die staat inmiddels al weer aan en dat betekent dat ik eindelijk weer volledige controle over mijn laptop heb…

Weer aan het werk

De eerste werkdag zit er al weer op. Behalve de paar honderd emails van het werk zelf waren er ook een paar over andere zaken die afgehandeld moesten worden. Zo was er de melding dat onze luchtvracht inmiddels is opgeslagen en ligt te wachten op aflevering. Ik heb daarvoor een afspraak kunnen maken voor morgen en dat komt heel best uit. Het betekent dat we onze belangrijkste spullen morgenochtend dus al in huis hebben als alles goed gaat.

Verder was ik al begonnen met het regelen van een auto en dat moet ook maar snel worden afgehandeld worden want onze huurauto is tijdens onze afwezigheid opgehaald. En nu die er niet meer is blijkt maar weer hoe handig het hebben van een auto is…

En tenslotte moeten onze Hollandse rijbewijzen omgezet worden naar Maleise rijbewijzen. Daarvoor moeten eerst onze Hollandse rijbewijzen vertaald worden op de Nederlandse ambassade, waarna er nog een stapel papierwerk nodig is voor de officiële aanvraag. Gelukkig wordt de aanvraag zelf voor ons geregeld, maar we moesten vanavond nog wel snel even speciale pasfoto’s laten maken op het juiste formaat (2,5 bij 3 centimeter).

Je ziet, we zijn nog steeds van alles aan het regelen maar we maken inmiddels flinke vorderingen…

Rekeningen

Nu we ons leven in Kuala Lumpur weer oppikken staan we gelijk voor een nieuwe uitdaging: het betalen van rekeningen. Het lag in de lijn der verwachtingen dat we bij terugkomst een brievenbus vol met de eerste rekeningen zouden aantreffen en dat bleek ook het geval. We troffen de eerste maand-afrekeningen aan van de telefoon (vast en mobiel), het internet, elektriciteit en water, en we wisten al dat we eind deze maand de huur voor ons appartement zes maanden vooruit zouden moeten betalen.

We zijn er vandaag dus maar eens voor gaan zitten. Onze bank hier in Maleisië is de Maybank en die heeft ook de mogelijkheid om te telebankieren, alleen gaat het net effe anders dan in Nederland. Om te beginnen moet je je voor telebankieren laten registreren bij de bank middels een mobiel telefoonnummer. Daarna moet je je rekening via je bankpas bij een betaalautomaat aanmelden voor het doen van online betalingen.

Dat hadden we allemaal al gedaan maar nog niet in praktijk gebracht, dus het was even een uitzoek hoe alles werkt. Het inloggen met een persoonlijke user identificatie bij de bank bleek zonder problemen te lukken, en het zag er allemaal redelijk overzichtelijk uit. Wat enige moeite kostte was het systeem van de TAC code. Wanneer je een rekening online wilt betalen moet je een TAC code opgeven, net zoals de identificatie code van een Nederlandse bank, maar die laatste krijg je via een Random Reader en de TAC code krijg je via een SMS. Vandaar dus de noodzaak van een mobiel telefoonnummer.

Het is uiteindelijk gelukt om wat rekeningen te betalen en ook om enkele bedrijven als een “favoriet” met een vaste TAC code op te slaan, dus de volgende keer dat we rekeningen krijgen van het elektriciteitsbedrijf of van het waterbedrijf moet het betalen van de rekening een makkie zijn.

En dat is maar goed ook want we waren al gewaarschuwd dat ze hier niet zo van de aanmaningen zijn. Bij niet tijdig betalen sluiten je zonder pardon af…

Shaken, not stirred…

De titel van deze blog hebben de kenners al herkend, die komt uit de James Bond films en geeft aan hoe 007 zijn Vodka-Martini’s drinkt. Ik moest eraan denken ton we vandaag terug vlogen vanuit Nederland naar Maleisië. Na een uur of twee kregen we namelijk behoorlijk last van turbulentie en het vliegtuig werd af en toe flink door elkaar geschud.

We hielden er de hele reis last van maar we zijn uiteindelijk veilig en wel aangekomen op de luchthaven KLIA van Kuala Lumpur. Pluspunt was dat zowel Riet als ik gedurende de hele reis redelijk veel hebben kunnen slapen, en dat was maar goed ook want het grote minpunt was dat het video systeem van het toestel ondanks herhaald herstarten niet aan de praat kon worden gekregen en we hebben het dus de hele reis zonder entertainment moeten doen.

Maleisie_(23)We zijn inmiddels weer terug in ons appartement wat we twee weken in grote haast hadden achter gelaten, en dat bleek ook wel bij aankomst.

Het brood lag beschimmeld op het aanrecht en in de koelkast stonden pakken met melk en vers geperst sinaasappelsap wat we zo door de gootsteen hebben kunnen spoelen.

Allemaal natuurlijk betrekkelijk onbeduidende ongemakken die volkomen in het niet vallen bij wat we de afgelopen twee weken hebben meegemaakt. En ook nu werden we er mee geconfronteerd dat toen we hier voor het laatst waren mijn vader nog leefde.

Het aanpassen aan de nieuwe situatie is dan wel begonnen maar het gaat langzaam. Zoals verwacht…

Het leven gaat weer verder…

Nadat mijn vader afgelopen vrijdagavond is overleden zijn we eigenlijk alleen nog maar bezig geweest met het regelen van allerlei zaken, met als belangrijkste natuurlijk de begrafenis.

Die heeft gisteren plaatsgevonden en dat betekent dat vandaag de eerste dag is waarop we ons leven weer moeten oppakken. Er is niet zo heel veel meer te regelen op dit moment wat dringend is dus Riet en ik hebben besloten dat we morgenavond al weer terug vliegen naar Kuala Lumpur.

Hoe moeilijk de komende tijd ook al worden, het weer oppikken van de dagelijkse routine zal hopelijk wat afleiding bieden. En we zijn sowieso over drie en een halve week al weer terug in Nederland, al hadden we ons die korte vakantie met de feestdagen natuurlijk anders voorgesteld…

In Memoriam

Maleisie_(22)Gisteravond is mijn vader overleden in het LUMC in Leiden zonder nog bij kennis te zijn gekomen. Hij is 78 jaar geworden.

Geen verandering

De hele week hebben we weinig anders gedaan dan eten, slapen en naar het ziekenhuis. Drie keer per dag een bezoek aan mijn vader die nog steeds op de Intensive Care ligt.

Zijn toestand is de hele week hetzelfde geweest, stabiel maar volgens de doktoren nog steeds zeer ernstig. Hij ligt nog steeds in een coma en dat hij daaruit niet wakker is geworden de afgelopen dagen is een heel slecht teken. De doktoren hebben ook al gezegd dat we met het ergste rekening moeten gaan houden maar om helemaal zeker te weten wat er nu precies aan de hand is hebben ze vandaag een hersenscan gemaakt.

Morgen horen we daarvan de uitslag en dan weten we hopelijk meer.

Terug in Nederland

De afgelopen twee dagen hebben we ons alleen maar bezig gehouden met de berichtgeving vanuit Nederland aangaande de toestand van mijn vader en we hadden zelfs al voorzichtig rekening gehouden met een mogelijke snelle terugkeer.

Op zaterdag leek de situatie zodanig dat er een lichte verbetering merkbaar leek doordat de koorts was gezakt, maar de doktoren bleven spreken van een kritieke toestand. Zelfs op zondagmorgen was er weliswaar het bericht dat er geen verbetering was maar ook geen verslechtering.

Zondagavond vroeg kwam dan uiteindelijk het telefoontje wat de doorslag gaf, het verplegend personeel had het advies gegeven om zo snel mogelijk naar Nederland terug te keren. Tussen zeven en acht ‘s avonds ben ik alleen maar bezig geweest met het regelen van tickets, en liefst nog voor dezelfde avond, en dat lukte uiteindelijk bij KLM.

Via de telefoon kon ik tickets regelen voor de KLM vlucht naar Amsterdam die dezelfde avond tegen middernacht zou vertrekken, en zo vertrokken we om acht uur per taxi richting de luchthaven. We hadden alleen een rugzak en een rolkoffer bij ons met daarin eigenlijk niet veel meer dan een paar onderbroeken en alle snoeren voor al onze telefoons en de twee laptops die we bij ons hadden.

En zo waren we vanmorgen om half zes al op Schiphol na een vlucht van twaalf uur. Inmiddels zijn we bij mijn vader geweest in het Ziekenhuis, en helaas, zijn toestand is nog steeds heel kritiek en de vooruitzichten niet goed.

Slecht nieuws

Gisteravond laat kwam er onverwacht slecht nieuws uit Nederland. Een mailtje van mijn broer dat mijn vader plotseling was opgenomen in het ziekenhuis met zware koorts. Vermoedelijke oorzaak een ontsteking maar de werkelijke oorzaak was nog niet gevonden. Het leek onder controle dus geen reden tot paniek.

Vandaag aan het eind van de middag kregen we echter heel ander nieuws. De situatie is zodanig verslechterd dat mijn vader overgebracht is naar de Intensive Care en de situatie is nu ernstig. Met angst en beven hebben we verder nieuws afgewacht en dat kwam laat in de avond. De vermoedelijke oorzaak is gevonden, inderdaad een ontsteking, aan het hersenvlies of de hersenschors, en hoewel er alles aan wordt gedaan wat mogelijk is zijn de komende dagen kritiek.

Onze eerste reactie was meteen terugvliegen naar Nederland, maar realiseerden ons dat dat op dit moment weinig zin heeft. Er is helemaal niets wat we daar kunnen doen, we kunnen alleen afwachten wat er gaat gebeuren. Onze familie houdt ons op de hoogte en wij hebben ons voorbereid op een snelle terugreis voor het geval dat nodig mocht zijn.

Riet is terug

Riet is weer terug na een verblijf van drie weken in Nederland. De reis was voorspoedig, ze landde vanmiddag precies op tijd om tien voor vier plaatselijke tijd na een vlucht van elf en een half uur.

Ik heb haar met de auto opgehaald van het vliegveld, en dat was voor mij meteen een goeie oefening. Tot nu toe had ik alleen nog maar relatief korte ritjes gemaakt in de stad, maar het vliegveld ligt een flink eind buiten de stad, op meer dan een uur rijden. De drukte op de weg viel eenmaal buiten de stad gelukkig mee, desondanks had ik me toch een beetje verkeken op de afstand want ik was toch nog te laat, ze stond al buiten op me te wachten.

Ze had alvast de nodige spulletjes meegenomen en er komt als het goed is volgende week al weer meer want er was gisteren al bericht dat onze luchtvracht morgen al aankomt op de luchthaven.

Vanavond op de bank keek Riet tevreden om zich heen en zei, “Ondanks dat ik hier eigenlijk pas anderhalve week heb gewoond voelt het toch al aan als thuiskomen”. Kijk…

Openbaar vervoer

Maleisie_(21)Als je in het centrum van Kuala Lumpur woont dan is het openbaar vervoer prima geregeld. Er lopen verscheidene metrolijnen door de stad en van het noorden naar KL Sentral, het Centraal Station van KL, loopt er een Monorail.

Die Monorail loopt vlak langs ons appartement en er is een station op een paar minuten lopen. Een treinstel bestaat maar uit twee wagons dus het is er altijd wel erg vol, maar het is dan ook spotgoedkoop. Een kaartje kost omgerekend in Euro’s zoiets van vijftig cent, en dan heb je een lange rit. Bij ons vandaan naar het winkelcentrum Bukit Bintang is twee haltes en dat kost nog geen dertig cent…

Er rijden ook bussen maar die zien er niet erg aantrekkelijk uit. Ze vallen eigenlijk hoofdzakelijk op door hun gedrag in het verkeer. En nu we het daar toch over hebben, nog erger zijn de taxi’s, maar daar zijn er dan ook heel veel van. Vandaar ook dat het openbaar vervoer niet zo uitgebreid is als je van zo’n wereldstad zou mogen verwachten.

De taxi’s zijn namelijk ook spotgoedkoop. Een rit van zo’n twintig minuten naar een buitenwijk van de stad kostte ons ongeveer tien Ringgit, oftewel iets meer dan twee Euro. Iedereen neemt dan ook de taxi, enkele collega’s hebben zelfs een deal met een taxi chauffeur die ze iedere dag ‘s morgens naar het werk brengt en ‘s avonds weer terug brengt.

Effe lachen…

Maleisie_(20)Vanaf het balkon van onze woonkamer kun je het net niet zien, maar achter het gebouw van het Renaissance Hotel ligt een heel druk kruispunt. Twee brede lanen kruisen elkaar daar, de Jalan Ampang en de Jalan Sultan Ismail.

Ik moet van en naar mijn werk daar oversteken, en dat valt niet altijd mee. Er zijn wel voetgangerslichten maar de wachttijd nadat de knop is ingedrukt is altijd dusdanig lang dat ik altijd probeer over te glippen wanneer het licht voor de Jalan Ampang op rood staat. Dat lukt altijd vrij goed omdat ik inmiddels redelijk goed weet hoe de volgorde van de lichten is. Maar het blijft altijd uitkijken, want de kleur van een verkeerslicht garandeert hier helemaal niks.

Vanmiddag kwam ik uit mijn werk en zag een meter of dertig voor het kruispunt  twee motoragenten naast hun motor staan op hun gemakje. Aangekomen bij het kruispunt wachtte ik totdat het licht voor verkeer uit de richting KLCC op rood sprong om over te kunnen steken, maar jawel hoor, twee auto’s reden nog net even vlak voor mijn neus door wat al hartstikke rood was en reden de hoek om.

Een beetje pissig keek ik om en zag tot mijn groot genoegen de agenten overeind komen en beide auto’s naar de kant dirigeren. Lachend stak ik over terwijl het voetgangerslicht stond nog steeds op rood stond…

Bahasa

De taal die in Maleisië wordt gesproken is (nogal voor de hand liggend) Maleis, maar zo wordt het hier niet genoemd. Iedereen noemt het “Bahasa”, wat letterlijk “gesproken woord” betekent, of kortweg “taal”. De officiële term is dan ook eigenlijk ‘Bahasa Malaysia”, oftewel de taal van Maleisië. Deze taal wordt ook nog gesproken in Brunei en in Indonesië waar het “Bahasa Indonesia” wordt genoemd. En het is ook een van de vier officiële talen van Singapore.

Ik ben nog niet echt begonnen maar ik heb al wel een boek gekocht over het Maleis en dan vooral voor het dagelijks gebruik. En ik hoorde van de week dat er bij Shell toch lessen worden gegeven dus ik ga eens kijken of ik daar ook bij kan komen. Veel moeite om je verstaanbaar te maken heb je hier trouwens niet want vrijwel iedereen spreekt uitstekend Engels, en zelfs als ze het maar matig spreken begrijpen ze toch wat je bedoelt.

Ik had het al gehad over “Kassie-an”, een uitdrukking in het Maleis die we in het Nederlands ook wel gebruiken, maar er blijken nog veel meer woorden in het Nederlands te zijn die hun oorsprong hebben in het Maleis. De leukste die ik tegenkwam was de uitdrukking “Dat is niet mijn pakkie-an”. Dat komt van het Maleise woord “bagian” wat “afdeling “ betekent.

TomTom

Ik was vanmiddag uitgenodigd bij mijn maat Mirko en zijn vrouw Danielle. Die wonen in Bukit Damansara, een buitenwijk van Kuala Lumpur op zo’n tien kilometer van waar wij wonen.

Dit was de eerste echte test voor de TomTom applicatie met de kaart van Maleisië die ik op mijn iPhone heb geïnstalleerd. Op de heenweg deden zich geen rare dingen voor en ondanks dat ik voor mijn gevoel een hele verkeerde kant op ging bracht de TomTom me precies tot de voordeur, of liever gezegd het toegangshek, van Mirko’s huis.

Op de terugweg ging er van alles mis, maar dat was ook voor een deel te wijten aan het feit dat het al donker was en ik regelmatig te laat was om een afslag te nemen, simpelweg omdat ik hem te laat zag. De aanwijzigingen op zich waren meestal goed, maar soms werden me ook adviezen gegeven die niet konden. Zo werd me een aantal keren geadviseerd om ergens af te slaan en dan bleek die straat een straat met eenrichtingsverkeer te zijn.

Helemaal alleen de schuld van de TomTom was dat overigens niet want ik was hier al voor gewaarschuwd. In Kuala Lumpur wordt nogal eens wat veranderd aan straten. Ze kunnen van de ene op de andere dag veranderen van richting, of zelfs helemaal worden afgesloten. Nou ja, het was gewoon een kwestie van goed op blijven letten, en met de nodige vertraging kwam ik toch thuis.

Little India

Een vrije dag op Deepavali, dus het lek me wel geinig om dan vandaag eens naar de wijk “Little India” te gaan. Die ligt hier op loopafstand vandaan, maar het leek me vanwege de hitte om lekker de LTR (de metro) te nemen, ook al is het maar één halte.

Maleisie_(19)Het was gezellig druk, al viel het op zich nog wel mee omdat het nog ochtend was. Gezellige markten, overal kraampjes en heel veel straatrestaurants.

Verder ben ik vanmiddag bezig geweest met de rest van het boodschappenlijstje van Riet en daar konden weer de nodige dingen worden weggestreept. En wat denk je, deze keer wist ik de auto meteen terug te vinden!

Alleen was ik de boodschappentassen vergeten en dan verpakken ze alles in van die plastic tasjes waarvan de handvatten altijd doorscheuren als je onderweg bent…

Deepavali

Dat was lachen vanmorgen. Ik sta met een collega te praten over een mogelijke vergadering morgen zegt-ie ineens, “We werken morgen helemaal niet, dan hebben we een vrije dag.”. Ik was stomverbaasd want ik wist nergens van!

Bij navraag bij mijn baas bleek het te kloppen, morgen is een nationale feestdag en hebben we dus vrij.

Ze waren even vergeten mij de kalender toe te sturen met daarop alle vrije dagen in Maleisië. Als ik het toevallig niet had gehoord dan had ik dus morgenochtend gewoon op kantoor gestaan, in mijn eentje…

Het feest van morgen is een Hindoe feest genaamd “Deepavali”. Het wordt ook wel het “feest van de lichtjes” genoemd en het symboliseert de overwinning van het goede op het kwade. Overal zijn lichtjes te zien, meestal “vilakku” oftewel   olielampjes die uit klei worden geboetseerd, of gekleurde elektrische bollen.

Maleisie_(18)Op de ochtend van Deepavali worden veel Maleise Hindoestanen voor zonsopgang wakker en nemen dan een ritueel bad met kruidenolie. Daarna trekken ze nieuwe kleren aan die speciaal voor het feest zijn gekocht, en vervolgens gaan zij naar de tempel waar de plechtige rituelen worden gehouden.

De rest van de dag delen zij zoetigheden uit aan hun buren en vrienden. Velen houden open huis voor hun niet-Hindoestaanse vrienden (meest Moslims), een unieke gewoonte in Maleisië.

Een onverwachte vrije dag dus, en het is niet de enige. Op de kalender zag ik dat er in Maleisië zo’n twintig nationale feestdagen zijn van allerlei religies, en die komen bovenop de normale vakantiedagen die we al hebben. En ze zijn hier niet moeilijk, want als Kerst in het weekend valt zoals dit jaar krijg je hier gewoon de vrijdag ervoor vrij. Is dat mooi of niet…

“Kassie-an”

Maleisie_(17)Het moet er maar een keertje van komen, laten we het eens over het weer hebben. Wat namelijk erg grappig is is dat als je een website opzoekt met weerberichten, dan krijg je voor Kuala Lumpur vrijwel iedere dag zoiets als wat hier staat:

En dat ziet er niet aantrekkelijk uit. Zwaar bewolkt met een indicatie van regen. Oké, de temperatuur is dan wel goed maar het is toch maar een sombere boel hier iedere dag. En dat moet ik toch even uitleggen.

Het is hier inderdaad vrijwel ieder dag redelijk bewolkt, en dat is maar goed ook want in de volle zon zou het hier een bakoven zijn. Maar het wil ook absoluut niet zeggen dat de zon nooit te zien is, sterker nog, die is er vaak genoeg. En die regen, dat valt ook wel mee, er valt best wel eens een bui maar niet iedere week…

Het is hier gewoon erg vochtig, en dat merk ik als ik ‘s morgens naar het werk wandel. De eerste dag deed ik dat in Nederlands tempo, dus flink de pas erin, en dat heb ik geweten. Ik zweette vierkant uit mijn hemd vandaan toen ik na een ruim tien minuten aankwam op kantoor, ik kon me zowat gaan verschonen.

Zo werkt het hier dus niet. Je past je tempo aan en tegenwoordig wandel ik op z’n Maleis. Rustig aan, zo min mogelijk inspannen en op het gemakkie. Voor ons Nederlanders lijkt het in eerste instantie of alles hier maar een luie bedoening is. Je moet voortdurend mensen voorbij op de stoep die helemaal geen haast lijken te hebben, en wij ergeren ons eraan.

Ik ook in eerste instantie, maar nu niet meer. Die mensen hebben het gewoon door, en dat had ik kunnen weten want zij wonen hier heel wat langer dan ik. En we hebben er in Nederland zelfs een uitdrukking uit deze contreien voor overgenomen: “Kassie-an”…

Fitness card

Een van de geneugten van ons nieuwe appartement is dat de huisbaas ons een jaar lidmaatschap van het Fitness centrum van het naastgelegen Renaissance Hotel heeft cadeau gedaan. Dat lidmaatschap geeft ons ook toegang tot het geweldig mooie zwembad van het Renaissance en ook nog een twintig procent korting op alle eten en drinken in de bars en restaurants van het hotel.

Maleisie2_

Nu heeft ons gebouw zelf ook een zwembad maar dat is lang zo mooi niet als dat van het Renaissance, en er is ook weliswaar een Fitness zaal maar die is veel kleiner dan die van het hotel. Al met al dus helemaal geen verkeerde deal.

Gisteravond ging ik onze lidmaatschapkaarten ophalen, en hoewel ik alle formulieren keurig had ingevuld was het zeker toch niet helemaal goed te lezen. Bij Riet viel het nog mee, daar was allen het “van” weggelaten, maar moet je kijken wat ze van mijn naam hebben gemaakt…

Toegangsproblemen

Ons appartement kom je niet zomaar binnen. Er is een toegangspoort met slagbomen en een huisje met daarin altijd twee bewakers. Ben je die voorbij dan lopen er ook altijd nog een of twee bewakers bij de hoofdingang. Om die deur te openen moet je een keytag, een soort sleutelhanger, tegen een lezer houden en pas als die groen licht geeft kun je de deur open maken.

Dan sta je bij de liften, maar ook die zijn op dezelfde manier beveiligd: je moet de keytag tegen een lezer houden en pas dan kun je een verdieping kiezen waar je naar toe wilt. Het enige wat je kunt doen zonder de keytag is als je al op een verdieping zit en je wilt naar de laagste verdieping waar de ingang is.

Het luistert allemaal nauw en het is dan ook heel vervelend als je keytag dienst weigert. En dat deed hij dus zaterdag, toen ik met een paar enorme tassen met boodschappen vanuit de parkeergarage op de derde verdieping naar binnen wilde gaan om de lift naar boven te nemen. Gelukkig zit er een noodknop naast de deur en na de bewakers uitgelegd te hebben wat het probleem was kwam een naar boven om de deur voor me open te doen van binnen uit.

Het enige alternatief was geweest om de autoroute helemaal naar beneden te volgen en de hoofdingang te nemen, maar dat wil je niet echt als je zwaar beladen op de derde verdieping staat. Dus vandaag ben ik maar even naar de administratie gegaan om te vragen of ze mijn keytag zo konden instellen dat ik ook vanuit de parkeergarage naar binnen kan.

Blijkt het probleem waarschijnlijk niet mijn keytag te zijn maar het systeem zelf. Nou ja, als het maar gauw gefikst wordt want ik heb geen zin om iedere keer drie verdiepingen naar beneden te lopen, met of zonder boodschappen…

Ferrari’s

Vanmorgen ging ik op weg met de auto om boodschappen te doen toen ik vlak bij de plaats van bestemming langs een plein kwam waar allemaal Ferrari’s stonden. Ik telde er in de gauwigheid zo’n stuk of dertig en besloot zo gauw mogelijk de auto te parkeren en daarna meteen een kijkje te gaan nemen.

Maleisie_(15)

De uitstalling van buitensporig dure sportwagens stond voor het winkelcentrum “Pavilion” en het waren er geen dertig maar over de honderd!

Het was ter gelegenheid van een goed doel en er waren dan ook heel wat mensen op de been, de meeste gewapend met camera’s.

Uiteraard liet ik mezelf ook niet onbetuigd, maar foto’s maken bleek een zaak van geduld: vrijwel iedereen liet zichzelf en zijn hele familie namelijk op de foto zetten staande voor een van de Ferrari’s, en er zat vaak niks anders op dan te wachten tot ze waren opgehoepeld naar de volgende.

Er zullen zat mensen zijn die het allemaal koud laat, maar mij niet. Ik kon er geen genoeg van krijgen, niet van zoveel schoonheid. En hoe vaak zie je nou zoveel Ferrari’s bij elkaar?

Auto

Als onderdeel van onze “inburgering” in Maleisië hadden we nog drie weken een huurauto te goed. Dat was er nog niet van gekomen maar vandaag was het zover: om elf uur vanochtend werd er een keurige Toyota Vios bij ons appartement afgeleverd. Vanmiddag ben ik dus voor het eerst de stad ingegaan met de auto, en dat is best even wennen. Niet zozeer het verkeer zelf, maar omdat er in Maleisië links wordt gereden.

Dat betekent aan de andere kant instappen, net als in onze Toyota RAV4 in Rusland, maar dat was toch anders want daar zat het stuur weliswaar rechts maar er werd ook “gewoon” rechts gereden. Eigenlijk zat je daar dus gewoon aan de verkeerde kant te sturen…

Maleisie_(14)Maar uiteindelijk ging het allemaal best, door de drukte kon er toch niet echt hard worden gereden en als je maar gewoon achter je voorganger aan blijft rijden dan komt het vanzelf goed. Om de weg te kunnen vinden heb ik vanochtend Maleisië gedownload van de TomTom website en dat staat dus nu op mijn iPhone die dus vanaf vandaag ook dienst gaat doen als routeplanner.

Dat betekent dat ik de weg met de auto nu wel kan vinden, nou zouden ze er ook nog iets op moeten gaan vinden dat je je auto in hele grote parkeergarages makkelijk terug kunt vinden. Zelf de verdieping waar hij staat onthouden zou alvast een beginnetje kunnen zijn…

Manila

Afgelopen maandagochtend vertrok ik samen met nog vier collega’s naar Manila, de hoofdstad van de Filipijnen, op vier uur vliegen van Kuala Lumpur. We hebben daar een project vergadering gehad van twee dagen en daarna ben ik tot het eind van de week gebleven om kennis te maken met mijn collega’s daar en met Cleng, de enige van mijn team die gestationeerd is in Manila. Cleng heet overigens Clarissa, maar er werd me uitgelegd dat vrijwel iedereen op de Filipijnen een bijnaam heeft en daarmee wordt iedereen aangesproken.

Voor de donderdagavond was ik door een paar collega’s uitgenodigd om de stad in te gaan, zodat ik ook nog wat van Manila zelf zou zien. Het kantoor en het naastgelegen hotel liggen namelijk in een buitenwijk op zo’n twintig kilometer van het centrum. Mappet (weet niet of dat haar echte naam is) en Lab (echte naam Lovella) namen me mee naar het oude Spaanse centrum waar we wat rond wandelden. Na de wandeling gingen we naar een restaurant aan de Baai van Manila, gelegen op een lange steiger in de baai zelf met een prachtig uitzicht over de lange boulevard.

De indruk van Manila was dat het een hele grote stad is maar erg rommelig. Armoedig is misschien wel een goed woord, want je vindt er veel krottenwijken waarvan sommige zelfs midden in de stad. En wat een chaos is het verkeer in Manila! Het is constant file rijden, alles rijdt kris-kras door elkaar en de strepen op de weg hebben total geen betekenis. Van rijbaan wisselen is blijkbaar een must om de paar seconden en rode stoplichten worden volkomen genegeerd. Het lijkt op het gedrang tijdens de start van de Formule 1, maar dan aan één stuk door…

Maleisie_(13)

Wel uniek zijn de bussen, de Jeepney’s, die je nergens anders ter wereld vindt. Oorspronkelijk waren het omgebouwde legerjeeps die het Amerikaanse leger had achtergelaten na de 2e Wereldoorlog, maar ze worden nu nog steeds gebouwd. Ze schijnen vroeger veel uitbundiger versierd te zijn, dat valt nu wel mee, maar ze zien er nog steeds allemaal anders uit.

Vrijdagavond vloog ik terug naar Kuala Lumpur en dat ging niet zo soepel als de heenreis. Files, vertragingen en bij aankomst een trein die net weg was.

Al met al was het kwart voor een ‘s nachts voor ik thuis was…

Tijdelijke scheiding

Niet schrikken, het is niet zo erg als het lijkt, Riet en ik zien elkaar alleen de komende twee en een halve week niet. Ik vertrek namelijk morgenvroeg voor project vergaderingen naar Manila op de Filipijnen en ik kom aanstaande vrijdag pas laat terug. Riet is dan al in Nederland want die vertrekt dinsdagavond en komt pas op elf november weer terug in Maleisië.

Riet gaat in Nederland de container met onze spullen regelen die gaat worden verscheept naar hier en ook de luchtvracht met de meer urgente spullen. De container zal er wel een aantal weken over doen om hier te arriveren maar de luchtvracht is er met een beetje mazzel al met een week. Die twee weken van Riet komen mooi uit want ze is dan in Nederland met Martin’s verjaardag en met haar eigen verjaardag ook.

Het feit dat ik een week in Manila zit betekent ook dat ik een week niks aan mijn website kan doen dus het volgende bericht na vandaag zal waarschijnlijk pas zaterdag verschijnen. Tot dan!

Echte onweersbui

Zaterdag en dus weer boodschappendag. We hebben nog steeds een vrijwel lege koelkast en onze uitzet is hier ook verre van compleet. Dit keer gingen we op jacht naar een broodrooster, naast wat noodzakelijke andere dingen, en daarvoor gingen we weer met de monorail naar het winkelcentrum Bukit Bintang.

Daar aangekomen gingen we eerst naar het naastgelegen elektronica winkelcentrum Low Yat. Riet was van mening dat een broodrooster electronisch is, terwijl ik zei dat je er niet mee kon bellen en ook geen beeld op kon krijgen en dat het er dus zeker niet verkocht zou worden. Ik had gelijk, maar toch was het een zinvol bezoek want wat bleek bij navraag bij de shop van telecom provider Digi, er waren iPhone 4’s op voorraad! Na een sprint naar de pinautomaat en het invullen van de nodige formulieren ben ik dus eindelijk in het bezit van een iPhone 4.

We vonden de broodrooster uiteindelijk na veel zoeken in Bukit Bintang Plaza, en tot Riet’s groot genoegen ook nog een koffiezetapparaat. Niet zo’n geavanceerde, want die hebben ze zat, maar een gewoon huis-tuin-en-keuken model.

Maleisie_(11)We waren nog maar net terug in ons appartement toen er een enorme onweersbui losbarstte, en dan eindelijk een die de naam tropische onweersbui mag dragen. Binnen een paar minuten leek het wel of we door een grijs gordijn naar buiten keken en stonden de straten blank. Het donderde verschrikkelijk en van het tegenover ons gelegen Renaissance hotel kwamen stoomwolken van de muren.

Al met al een prachtig gezicht, vanaf ons balkon. Na een half uurtje was het ergste weer voorbij, al bleef er af en toe een spatje vallen. Op de temperatuur heeft zoiets nauwelijks invloed: het bleef heet…

Orientatiedag

We hadden vandaag onze Oriëntatie dag. Onze begeleidster Sandra nam ons een dagje mee om de stad te laten zien en ons een beetje wegwijs te maken.

We begonnen met een bezoek aan de Menara Tower, want als je de hele stad in één keer wilt zien is dat natuurlijk de beste manier. Wat Sandra natuurlijk niet wist is dat we hier samen in 2004 ook al waren geweest en ik zelfs in 2003 al. Desondanks was het toch erg leuk want Sandra wees ons een heleboel interessante plaatsen die de officiële rondleiding niet vermeldt.

Het volgende bezoek was aan Chinatown, ook al een plaats waar we al een aantal keren waren geweest, maar Sandra bracht ons naar een aantal winkels die we normaal gesproken nooit van z’n leven hadden gevonden.

Na de lunch reden we naar Mid Valley, het grootste winkelcentrum van Zuid-Oost Azië, waar we even rondkeken en dus maar een fractie hebben gezien van het hele complex. Daarna reden we rond door de stad waarbij Sandra handige plaatsen aanwees voor van alles en nog wat: meubelzaken, restaurants en andere bezienswaardigheden.

Al met al een zinvolle dag, die wel aantoonde dat we echt wel een auto nodig gaan hebben…

Oh ja, en ik had al opgemerkt dat Riet het centrum zo veranderd vond omdat er zoveel is bijgebouwd. Dat is goed te zien op de volgende foto: links zie je hoe het er vanmorgen uit zag vanaf de Menara Tower, en rechts is te zien hoe het er in februari 2003 uit zag vanaf dezelfde plek:

Maleisie_(12)

Kuala Lumpur

Maleisie_(10)De naam “Kuala Lumpur” kan op verschillende manieren worden vertaald maar het betekent ongeveer zoiets als “modderige plek waar rivieren samenkomen”. Het is sinds 1986 de hoofdstad van wat toen een Britse kolonie was, en op dat moment bestond de stad nog geen veertig jaar. Het werd al snel een smeltkroes van Aziatische culturen vermengd met invloeden vanuit Europa door de handel.

Je kunt nog steeds veel overblijfselen uit het koloniale tijdperk vinden in de stad, maar het stadsbeeld wordt met name in het centrum gedomineerd door hoge gebouwen waarvan de Petronas Twin Towers natuurlijk het bekendste zijn. Met een hoogte van 452 meter waren zij vanaf de opening in 1998 tot 2003 de hoogste gebouwen ter wereld.

Op dit moment wordt er op vrijwel ieder open plekje in het centrum een wolkenkrabber gebouwd, en het eerste wat Riet opviel toen we aankwamen was dan ook dat er in het centrum veel minder open ruimte was dan toen ze in 2004 voor de laatste keer in KL was.

Alleen al rond ons appartement zijn op dit moment vier grote bouwprojecten. Op zich is dat wel jammer omdat in het centrum letterlijk boordevol begint te raken, wat een erg massale indruk maakt.

Er is in de buitenwijken niet zoveel hoogbouw, je ziet er wel hoge flats maar die staan daar meer verspreid. Wat je overal vindt zijn de talloze winkelcentra waar letterlijk alles te koop is, behalve uiteraard hagelslag…

Internet!

Vanmorgen kwam de man van het Internet om de boel aan te sluiten. We hadden dat nog lang niet verwacht want volgens de berichten kon zoiets wel twee weken duren, en zeker als je ook nog eens een aansluiting wilde hebben met de voor Maleisië buitensporig hoge snelheid van 4 Mb/s… Maar we zijn weer online!

Laten we het afkloppen maar alles gaat tot nu toe heel erg voorspoedig, want we hoorden ook dat de “waterman” aanstaande vrijdag het waterreservoir komt plaatsen. En dat betekent dat we niet meer met flessen hoeven te slepen want we krijgen een constante aanvoer van vaatjes voor het reservoir.

Gisteravond hebben we nog een strijkbout gekocht en een zwabber dus Riet kon zich vandaag uitleven. En vanavond hadden we allebei trek in een burgertje, en we kunnen dus nu uit ervaring mededelen dat een Big Mac menu hier de bescheiden somma van 10,10 RM kost.

Wat RM betekent? Dat is de munteenheid van Maleisië, de Ringgit. De waarde van de Ringgit fluctueert op dit moment een beetje, maar op dit moment gaan er ongeveer 4.3 in een Euro. Als je dus niet te moeilijk doet deel je gewoon alle bedragen  door vier en dat weet je zo’n beetje wat alles in Euro’s zou kosten.

Stormloop

Vandaag is onze telefoon aangesloten, dus we hebben nu in ons appartement  werkende kabel tv (iedere avond ‘Bones’!) en een vaste telefoonaansluiting, nu is het wachten nog op Internet.

Riet is heerlijk de hele dag aan het rommelen en aan het inruimen geweest. En ze heeft uiteraard voor het eerst lekker op ons balkon gezeten…

Maleisie_(9)

Het was vanavond een waar gekkenhuis op het centrale plein van het Suria KLCC, en bij navraag bleek dat het allemaal ging om de iPhone 4.

Vanaf morgen worden er weer iPhone 4’s verkocht maar de kans dat ik er een ga bemachtigen is vrijwel nihil. Er worden er namelijk maar zo’n honderd per dag verkocht gedurende de komende zeven dagen en inschrijven is niet mogelijk.

De enige manier om er een te pakken te krijgen is om in de rij te gaan staan en een nummertje zien te krijgen. Het feest begint om tien uur morgenochtend…

Verhuisd!

Op het moment dat jullie dit lezen zitten Riet en ik in ons nieuwe appartement in het Cendana gebouw. Vanmiddag is daar de overdracht gedaan, we kregen de sleutels en daarna zijn we snel naar ons hotel gegaan om te pakken.

Dat viel flink tegen want we hebben natuurlijk toch al wat dingetjes gekocht en dat blijkt toch altijd meer dan je denkt. Maar binnen een half uur stond alles klaar en zijn we per taxi naar het Cendana gebracht, waarvoor we gelukkig een extra grote taxi konden regelen zodat al onze spullen erin pasten.

De kabel tv is al aangesloten, maar het Internet nog niet dus we zijn mogelijk een paar dagen offline. Het schijnt een dag of twee te duren maar dat weten we nog niet zeker, maar houdt deze website maar in de gaten want zo gauw we weer online zijn komen er nieuwe berichten met meer nieuws.

Vanavond gaan we gauw nog de nodige boodschappen doen want we hebben nu dan wel een appartement maar met een lege koelkast…

Onweersbui

We hadden een tip gekregen waar we vrijwel zeker goedkope borden en bestek zouden kunnen kopen, en daarom vertrokken we vanmorgen om tien uur al met een taxi naar het winkelcentrum Tesco. Dat is een eind buiten het centrum en dus niet te belopen.

Het bleek hoofdzakelijk een gigantisch grote supermarkt te zijn waar je niet alleen levensmiddelen maar ook kleuren tv’s, kleine meubels, gereedschap, en dus inderdaad ook goedkope borden en bestek kan kopen. We neusden uitgebreid rond, maar Riet was deze keer niet zo enthousiast. Veel groente en fruit en ook vlees en vis werd er namelijk verkocht op een manier die Riet niet zo aanstond: iedereen liep overal in te graaien en het beste er uit te zoeken. Er was zelfs een bak waar je rijst uit kon scheppen waar een paar kinderen in stonden te graaien, of zoals Riet het noemde, er zandbakje in aan het spelen waren…

‘s Middags zaten we weer bij het zwembad, maar daar werden we na een half uurtje al verjaagd door een onweersbui. Het bleek mee te vallen, alweer tot teleurstelling van Riet want die wilde nu wel eens een echte hevige onweersbui meemaken. Het duurde maar een kwartiertje en toen konden we al weer terug. En aangezien we als eerste weer bij het zwembad aankwamen konden we mooi de beste plekjes kiezen…

Bukit Bintang

We hebben dan wel een gemeubileerd appartement maar er zijn toch nog de nodige dingen  die we zelf moeten regelen, zoals beddengoed, servies, bestek, pannen, dat soort dingen. Als we er volgende week al in gaan dan zijn er een paar dingen echt noodzakelijk en dat is in eerste instantie beddengoed. Riet is dus van de week al op pad geweest om dekbedden en lakens te kopen, maar eigenlijk wil ze de rest in Nederland kopen.

Geen probleem, maar het zou toch wel handig zijn als we wat hebben om mee en van te eten, dus wilden we vandaag op pad gaan om wat noodvoorzieningen te treffen in de vorm van wat goedkope borden en bestek.

Maleisie_(8)We gingen naar Bukit Bintang Plaza, een groot winkelcentrum niet ver hier vandaan en we konden dan meteen twee vliegen in één klap slaan want Bukit Bintang is ook de wijk waar de beste Chinese restaurants in de stad schijnen te zijn.

We wandelden eerst naar het winkelcentrum waar we zowat omvielen van verbazing, want het is GROOT!

We hebben alle zes de verdiepingen doorgewandeld, en nog niet eens alles gezien, en we hebben daar dik drie uur over gedaan (Ja, Ans, je leest het goed, je zus heeft drie uur rondgelopen in een winkelcentrum!).

We kochten uiteindelijk wel een paar handdoeken maar borden en bestek vonden we niet, tenminste niet het goedkope spul wat we zochten. Daarna hebben we bij een Chinees restaurant heerlijk gegeten, zittend aan een tafel op de stoep…

Er deed zich nog wel een klein probleem voor toen we om de rekening wilden vragen want het bleek dat we zo goed als door ons contante geld heen waren. En met credit card betalen ging ook niet want ik had besloten, wat volgens mij nog nooit eerder is gebeurd, om zonder credit card de deur uit te gaan. Ik had wel mijn nieuwe pas van onze Maleise bank bij me, dus terwijl Riet bleef wachten rende ik als een speer naar de dichtstbijzijnde flappentap.

Ik wist gelukkig nog dat er een filiaal van onze bank aan de andere kant van het winkelcentrum was. Ik vond de weg al snel, het geld tappen bleek ook geen enkel probleem, alleen raakte ik op de terugweg in de doolhof van het winkelcentrum de weg kwijt. Ik moest vragen hoe ik weer terug moest komen want ik wist het echt niet meer. Met het zweet dik erop kwam ik terug bij de Chinees, waar bleek dat toen de rekening kwam we toch nog voldoende geld hadden gehad…

… en nog wat nieuwtjes!

Het was weer een schitterende dag in Kuala Lumpur met temperaturen die opliepen tot 36 graden (ja, sorry hoor, het is nu eenmaal zo). En er was het nodige goeie nieuws vandaag!

Het begon al met een mailtje dat we aanstaande maandag de overdracht van ons appartement gaan tekenen! Daar zijn we allebei heel erg blij mee want met een beetje mazzel betekent het dat we ook aanstaande maandag al gaan verhuizen. Het tweede goeie nieuws was dat het bedrijf wat onze spullen gaat verhuizen het voor elkaar heeft gekregen om in de tweede week van Riet’s verblijf in Nederland zowel de taxatie van onze spullen als de verhuizing ervan gaat regelen. En dat betekent weer dat Riet de gelegenheid heeft om zelf alles te regelen als ze in Nederland is.

Minder leuk was dat ik vandaag computerproblemen had op mijn werk. Mijn gegevens moeten nog steeds worden overgezet van Europa naar Azië en dat gebeurt vanavond, maar de malloten in Nederland hadden besloten om gistermiddag alles in Nederland alvast maar te de-activeren, dus vandaag kon ik bijna niks meer doen. Handig geregeld jongens!

Vanavond was er met een aantal collega’s de vrijdagmiddag borrel beneden in de pub “7atenin9” (lees: seven, eight, nine) en dat was erg gezellig, we hebben weer een aantal mensen ontmoet een een aantal uitnodigingen gekregen. Het begin was niet zo geweldig want we zaten net aan onze eerste pint toen in mijn hand brandde aan Riet’s sigaret en als gevolg daarvan het volle glas bier over me heen flikkerde. Ik was nat tot op mijn sokken en gelukkig hoefde ik alleen maar met de lift naar boven om me te verschonen…

Nog meer geregel…

Er gaat nog steeds de nodige tijd zitten in het regelen van dingen. Zo hebben we nog steeds niks gehoord van onze Internationale ziektekosten verzekering, de BUPA. En dat voelt niet prettig want je houdt er geen rekening mee maar stel dat er iets gebeurt. De nodige mailtjes naar Personeelszaken zorgden er in ieder geval voor dat we gerustgesteld zijn, de aanmelding gaat pas in op de dag dat ik in het salarissysteem ben opgenomen en dat is dus met terugwerkende kracht op 1 oktober. De kaartjes zijn onderweg, want dat duurt altijd even.

Van Sandra, onze begeleidster, kregen we een mailtje van het overleg wat ze had gehad met de huisbaas. Onze wens om een extra stoel gaat niet door, het model wat we gevraagd hadden kan niet meer worden geleverd. De extra handdoekenrekjes in de badkamers gaat ook niet door want de huisbaas wil niet in de marmeren muren boren omdat hij bang is voor scheuren.

Ter compensatie krijgen we een jaarabonnement om gebruik te mogen maken van de faciliteiten van het naastgelegen vijf-sterren Renaissance hotel, het zwembad en de fitness, en op alle eten en drinken krijgen we 20% korting. Is dat aardig, of niet, zeker als je weet hoe het zwembad er daar uit ziet…

Maleisie_(7)

Tenslotte hebben we iets verkeerd gedaan met het aanmelden voor telebankieren bij onze nieuwe bank wan dat werkt nog niet. Dat betekent dus even bellen of misschien wel weer een gang naar de bank.

We hebben vanavond wat gegeten in het Hardrock Café, wat op ongeveer twee minuten lopen ligt van ons nieuwe appartement. Lekker eten en genieten van de prachtige Harley Davidsons voor deur (een V-Rod en een schitterende matzwarte Fat Boy). Hier gaan we denk ik wel vaker komen in de toekomst…

Effe over het werk

Nog steeds is niet alles geregeld op kantoor, met als belangrijkste probleem dat veel van mijn gegevens nog steeds niet zijn bijgewerkt naar mijn nieuwe situatie. En dat is lastig want veel dingen, zoals het krijgen van een mobiele telefoon, kunnen niet geregeld worden totdat mijn gegevens zijn bijgewerkt.

Maar ik ben uiteraard al wel begonnen met me een beetje in te werken. Dat moet ik veelal zelf doen want mijn voorgangster is inmiddels al vertrokken naar haar nieuwe baan. Gelukkig is die nieuwe baan twee verdiepingen lager dus bij vragen en problemen kan ik haar nog altijd even aanschieten.

Mijn team bestaat uit drie “man”, Fairuz (m) zit naast mij op kantoor, Fathin (v) zit in Miri, hier zo’n twee uur vliegen vandaan in Sarawak, en tenslotte Clarissa (v) en die zit in Manilla op de Filipijnen. Clarissa noemen we trouwens Cleng, want het schijnt op de Filipijnen de gewoonte te zijn om iedereen bij zijn of haar bijnaam te noemen.

Wat opvallend is op het werk is dat de Maleisiërs het allemaal koud op kantoor vinden. De air conditioning staat uiteraard aan en dat maakt het voor ons Westerlingen aangenaam, maar de lokale bevolking vindt het maar niks. Fairuz zit de hele dag achter zijn bureau met een jack aan wat tot zijn kin dicht zit terwijl de meeste dames een omslagdoek om hebben…

Verder is het best een gezellig kantoor. Weliswaar is het op onze verdieping zo’n grote open ruimte maar de bureaus staan allemaal in blokken van vier met daartussen een afscheidingswandje. Net genoeg voor wat privacy maar ook open genoeg om contact met je directe buren te hebben. En er wordt veel gelachen, dat is waarschijnlijk nog het belangrijkste!

Telefoon

Het was eindelijk eens een gewone werkdag vandaag. Er moesten alleen een paar emailtjes verstuurd worden om te melden dat we een huis hebben gevonden en dat Personeelszaken de papierwinkel kan verwachten van onze agent om goed te keuren. Dat is meestal een formaliteit, dus we hopen er nu alleen nog op dat het deze week allemaal afgehandeld kan worden.

Als dat inderdaad lukt dan is aanstaande maandag de overdracht al, maar het kan ook dinsdag of woensdag worden. Riet zit op hete kolen en die zou er het liefst vandaag nog ingetrokken zijn. Gisteravond kletste ze aan een stuk door over hoe ze het gaat inrichten, en om heel eerlijk te zijn had ik daar best wel lol in. Het is echt leuk om te zien hoe enthousiast ze erover is. “Leuk hè, een nieuw huis!”…

In de consternatie van gisteren ben ik helemaal vergeten te melden dat we sinds afgelopen zondag weer een telefoon hebben, We hebben een prepaid simkaart gekocht en die zit nu in de ouwe Samsung die nog van Robin is geweest. De gozer van de telefoonwinkel stond wel even raar te kijken toen ik hem de telefoon gaf om de simkaart in te doen…

Nu we een telefoon hebben kunnen we ook gaan telebankieren, want om de een of andere reden is een telefoonnummer daarvoor een voorwaarde. Vanavond zijn we daarvoor even naar de bank geweest en het papierwerk was weer in een paar minuten geregeld. Alleen het inloggen vanavond lukte nog niet, wat waarschijnlijk simpelweg te wijten is aan het feit dat de gegevens nog niet in het systeem zijn doorgevoerd.

Ik dacht dat Riet in Rusland wel een beetje geduld had geleerd, maar dat valt toch vies tegen…

Appartement!

We zijn vandaag weer met Sandra, onze contactpersoon van Crown Relocations en Manjit, onze agent, op pad geweest om te zoeken naar een appartement. Manjit had een nieuwe lijst en we hebben zo weer een stuk of zes mogelijke appartementen bezocht gedurende de dag.

En onze zoektocht is geslaagd, we hebben een appartement! Het is er niet een geworden die we vandaag hebben gezien alhoewel er toch wel een serieuze kandidaat tussen zat, maar toen we vanmiddag terug gingen naar het appartement waar we vorige week zo weg van waren was het al gauw beslist. Onze tweede indruk was nog beter dan de eerste en aan het snuitje van Riet zag ik het al meteen bij binnenkomst, dit gaat het worden.

Onze keuze is dus gevallen op het appartement in de Cendana Residences, een nieuw appartementencomplex achter het Renaissance hotel. Het zit op de dertiende verdieping, het heeft een ruime woonkamer in twee gedeeltes (een zitgedeelte en een eethoek), een grote modern ingerichte keuken, een studeerkamer, drie grote slaapkamers met allemaal hun eigen badkamer en twee balkons.

Maleisie_(6)De meubels die er al in staan zijn helemaal naar onze smaak en alles is nog splinternieuw. We krijgen het appartement al 1500 RM onder de vraagprijs, maar we mochten ook nog eens een wensenlijstje opstellen van wat we allemaal veranderd willen hebben. Het probleem daarmee was dat we vrijwel niks konden verzinnen, maar onze begeleidster Sandra kwam nog met wat kleine dingetjes zoals extra handdoekenrekken in de badkamers en een extra stoel in de woonkamer.

Als alles goed gaat kunnen we er in de loop van volgende week al in, en we kunnen nauwelijks wachten!

Er moeten natuurlijk wel nog wat dingetjes geregeld worden, maar gelukkig doen Sandra en Manjit al het papierwerk. Ze gaan ons ook helpen met het regelen van Internet, kabel tv, en nog wat van dat soort zaken. Rest ons alleen nog wat kleinigheden, zoals beddengoed en wat serviesgoed.

Vanavond hebben we het uitgebreid gevierd bij een Italiaans restaurant achter het KLCC, met een hele fles rode wijn…

Base jumpers

Maleisie_(4)Vandaag was een lekkere luierdag. We hadden wel plannen gemaakt om met een taxi naar Bangsar te gaan, een wijk ten zuid-westen van het centrum waar een groot winkelcentrum schijnt te zijn waar goedkoop groente en fruit wordt verkocht, maar we hadden er uiteindelijk geen puf voor.

In plaats daarvan zijn we rond een uur of elf bij het zwembad gaan liggen. Lekker rustig, de meeste mensen in het hotel gaan toch overdag de stad in, en het was heerlijk. Het was bewolkt en dus aangenaam met een milkshake, wat te eten, een boek en af en toe even zwemmen.

Vanaf het zwembad hebben we een mooi zicht op de Menara Tower en daar waren de hele dag weer base jumpers actief. Base jumpen is met een parachute van vaste objecten afspringen, dus gebouwen, bergen, bruggen en alles wat maar hoog genoeg is. Er heeft ook het een en ander in de Nederlandse kranten over gestaan, in het AD stond zelfs een hele fotoserie en op enkele foto’s was ook ons hotel te zien, kijk maar op de foto van vandaag, die in het AD stond:

Maleisie_Base_Jumpers

Chinatown

OMaleisie_(5)nze 29e trouwdag! En weekend dus lekker uitslapen. ‘s Middags gingen we naar Chinatown om daar weer eens rond te kijken en uiteraard om lekker te eten.

We gingen heen met de Monorail, met een overstap voor het laatste stukje op de LRT, de metro van Kuala Lumpur. Chinatown was in zes jaar nog niets veranderd: het was er druk en gezellig, en er werd nog steeds van alles verkocht wat eigenlijk helemaal niet mag. Nep-horloges, net-tassen, nep-schoenen, allemaal nagemaakt van bekende merken en uiterlijk niet van echt te onderscheiden, alleen is de kwaliteit is natuurlijk niet hetzelfde.

Voor het eten geldt dat niet, dat is in Chinatown nog steeds geweldig en voor een belachelijk lage prijs. We hebben op een terrasje aan de straat dus heerlijk gegeten en genoten van de langs wandelende mensen. Gekocht hebben we ook nog wat, ik een tas voor mijn camera en Riet een zonnebril van Dolce&Gabbana (“Special price!”).

Vanavond zaten we in het “Bavarian Beerhaus”, en wat schalt er opeens uit de speakers: “Is je moeder niet thuis” van Nico Haak…

De eerste week zit er op.

De eerste week zit er voor ons al weer op hier in Kuala Lumpur en er is zoveel gebeurd dat we het eigenlijk nog maar nauwelijks kunnen bevatten. Er viel zoveel te regelen dat we nog amper de tijd hebben gehad om rond te kijken, behalve dan wat wandelingen in de buurt van ons hotel en natuurlijk wat eet- en drink etablissementen.

Nou ja, het KLCC is hier aan de overkant, dat is natuurlijk toch wel een van de grootste attracties en daar zijn we inmiddels al bijna kind aan huis. Daar heb ik bovendien MotoGP coureur Jorge Lorenzo gezien deze week, jammer alleen dat ik Valentino Rossi heb gemist want die was hier ook. Zondag is de MotoGP race op het circuit Sepang, maar dat sla ik deze keer maar over. Misschien volgend jaar…

We hebben goed nieuws van onze agent, we kunnen het appartement in het Cendana complex huren voor een prijs die zelfs nog lager ligt dan wat we maximaal wilden betalen. We gaan maandag op pad voor een volgende ronde, dus helemaal zeker is het nog niet maar als we niks beters vinden dan gaan we hiervoor.

Na het werk zijn we met mijn collega Robbie nog wat gaan drinken en daarna hebben we een hapje gegeten op het dakterras van ons hotel. Daar zat een groepje jonge Australiërs en een familie uit Tasmania, en we hebben met zijn allen gezellig zitten ouwehoeren totdat de boel ging sluiten om half elf.

Op dit moment zit ik eigenlijk al half te slapen, maar naar bed gaan is nog niet echt een optie ben ik bang. Er is beneden in de bar buiten een feest aan de gang en de ramen staan zelfs hier op de veertiende nog net niet te trillen…

Afscheidslunch

Ik had vandaag een voorlichtingsdag van Personeelszaken, waarin informatie werd gegeven, niet alleen over het werken in de eTiQa Towers maar ook een beetje over het leven in KL. Dat waren hoofdzakelijk dingen over de veiligheid in het algemeen, dus de gebruikelijke verhalen over zakkenrollers in de grote winkelcentra, tasjesrovers op de brommer en de gevaren van de talloze bouwplaatsen hier in de buurt. Kortom, het had ook over Amsterdam kunnen gaan.

Tussen de middag kon ik gelukkig toch mee met de afscheidslunch van onze afdeling, ter ere van mijn voorgangster Ivy. We gingen naar een Indiaas restaurant genaamd “Spice of India” in het KLCC (eigenlijk heet het Suria Shopping Mall maar dat zegt niemand). Voor mij een gelukkie want ik vind zelf een goeie curry niet te versmaden maar Riet houdt er helemaal niet van.

Vanavond zijn we gaan eten in de straat om de hoek, waar het in de avondspits verschrikkelijk druk is. Wel leuk om naar de kijken, en dan vooral hoe de motorfietsjes zich overal doorheen raggen, maar voor het eten was het wat minder. Ik bedoel, een Caesar Salade met een dressing van uitlaatgassen…

Bankrekeningen

Voor het ontvangen van salaris en nog een heleboel andere dingen is het noodzakelijk dat je een bankrekening hebt. Hier is dat niet anders, maar het moet dan met name voor het eerste wel een Maleise bankrekening zijn.

Het was dus noodzakelijk om zo snel mogelijk een Maleise bankrekening te openen, maar daar heb je behalve je paspoort dus ook een werkgevers verklaring voor nodig. En dat ging niet zo soepel want ik liep er al sinds maandagmorgen om te zeuren bij Personeelszaken. Na verscheidene keren voor niks te hebben aangeklopt was het vanmiddag dan gelukkig wel voor elkaar.

We hadden het advies gekregen om een rekening te openen bij de Maybank, de bank van Maleisië, en dan ook niet een rekening, maar twee, een voor Euros en een voor Ringgits. Mijn salaris wordt namelijk in twee delen uitbetaald, een “spaardeel” in Euros en het geld om van te leven in Ringgits.

Omdat we een gezamenlijke rekening wilden gingen Riet en ik naar de Maybank in het Suria winkelcentrum en een uurtje later stonden we al weer buiten. Na het zetten van een paar duizend handtekeningen en in het bezit van twee bankpasjes…

Op huizenjacht

Vanmorgen om 11 uur werden Riet en ik opgepikt bij ons hotel door Sandra, onze contactpersoon van Crown Relocations, die ons gaat helpen bij het zoeken naar een appartement.

Gisteren had ze al een lijst opgestuurd met appartementen die we zouden gaan bekijken, maar veel fiducie hadden we er niet in want de prijzen waren allemaal een stuk hoger dan ons budget. Er bleek een miscommunicatie te zijn geweest tussen Crown en de afdeling personeelszaken, een of andere trut had een verkeerd bedrag van ons budget doorgegeven. Niet handig, maar we gingen toch maar kijken want alle appartementen waren wel in de buurt van het centrum, en de meeste gemeubileerd, zoals we hadden gevraagd.

Het eerste appartement was prachtig maar nog niet af, en dat is toch een risico. Het tweede was niet zo mooi, en vlak boven het zwembad, dus daar waren we ook niet enthousiast over. Het derde was enorm! En met enorm bedoel ik dat als er een compleet bankstel met eettafel in de woonkamer stond dat er dan nog ruimte genoeg was voor een partijtje indoor voetbal. Het uitzicht was ook formidabel, precies op de beide Twin Towers, maar verder was het een beetje uitgeleefd. Ook niet dus.

Ja, en toen kwamen we bij een appartement wat nog helemaal nieuw was, en werkelijk schitterend. Formidabel uitzicht vanuit alle kamers, zelfs vanuit het bad! Een goeie kandidaat, maar te duur want er viel hier niet te sjacheren.

Gelukkig kwam er een nog mooiere daarna in het Cendana complex. Ook helemaal nieuw, smaakvol ingericht, behoorlijk groot en helemaal fantastisch. Riet was er meteen smoor op, en hoewel de prijs ook wel boven het budget komt en het uitzicht niet zo mooi is als van sommige anderen besloten we dat dit toch een serieuze kandidaat is.

Daarna bezochten we nog een appartement in het door iedereen aanbevolen Capsquare gebouw, maar dat viel toch tegen. Ook wel weer een fantastisch uitzicht maar helemaal geen balkon, niks. Ik moest terug naar kantoor maar Riet bezocht nog als laatste een fantastisch mooi complex wat wel iets weg had van een paleis, maar de prijs was ook navenant, jammer dus.

Volgende week gaan we verder, maar ik denk dat er wel heel wat moois moet komen om Riet nog van het Cerdana af te houden…

Eerste werkdag

Vanmorgen liep voor het eerst hier de wekker af. Nou ja, mijn horloge piepte, een wekker hebben we hier nog niet.

Na het ontbijt liep ik naar kantoor, een hele wandeling van toch wel zo’n halve minuut. Ik stond om even voor achten bij de receptie maar die was nog dicht. En ook om acht uur, de reguliere openingstijd, was er nog steeds geen receptioniste. Gelukkig dook er na enige tijd iemand op die me een toegangspas gaf want de receptioniste bleek ergens anders naar toe. Blijkbaar had niemand eraan gedacht voor vervanging te zorgen…

De rest van de dag verliep gelukkig erg soepel en erg druk. Kennis maken met iedereen, een video conference, nog meer meetings en tussendoor kreeg ik ook een nieuwe laptop die ik nog moest “inrichten”. Tussendoor kreeg ik heel veel informatie en tips en een aantal noodzakelijke dingen die ik snel moet gaan regelen, zoals het openen van een bankrekening.

De dag van Riet verliep heel anders: uitslapen, ontbijtje, zwembad, boekie lezen, beetje Internetten… Ja, de kift, ik weet het.

2e dag in KL

In een poging zo lang mogelijk wakker te blijven in verband met de te verwachten jetlag waren Riet en ik gisteravond doorgezakt in het chique café recht voor de deur van ons hotel. Veel hielp het mij niet want ik was om half drie vannacht klaarwakker en viel pas na vijven weer in slaap. Riet had geen last, die knorde de hele nacht aan een stuk door en werd om negen uur vanmorgen pas wakker. Ik moest om kwart over negenen wakker gemaakt worden voor het ontbijt.

Nou had ik eigenlijk niet veel zin, maar het bleek toch ruimschoots de moeite waard. Niet zozeer omdat het ontbijt zelf zo bijzonder was, maar de locatie wel: het dakterras naast het zwembad op de 22e verdieping. Zelden zo’n indrukwekkend uitzicht gehad bij een ontbijtje in de open lucht…

Rond een uur of elf wandelden we naar Cap Square, waar een groot appartementen complex staat waar we ons oog op hadden laten vallen. De afstand tot het centrum viel mee, zo’n twintig minuten lopen, maar het gebouw viel ons een beetje tegen want er zijn dus helemaal geen balkons. Misschien als het er binnen mooi uit ziet veranderen we nog van gedachten maar we gaan toch maar eens verder in het rond kijken.

Na nog een inspectie van het tegenover Cap Square liggende winkelcentrum en koffie bij Starbucks reden we terug met de metro, en dat bleek ook prima te doen. Duidelijke aanwijzingen, keurige stations en goede treinstellen. Wel erg druk, maar ja, het kost per ritje maar zo’n dertig cent dus logisch dat veel mensen er gebruik van maken.

Na een hoogstnodige aanschaf (een paar slippers voor Riet) in het Seria winkelcentrum aan de overkant gingen we terug naar het hotel. Verder deden we vandaag weinig, we hebben vroeg in de avond een rondje gemaakt om te kijken wat voor restaurantjes er allemaal in de buurt zijn en wat te eten. We besloten de dag zoals we die waren begonnen, met een drankje op het terras op de 22e verdieping.