Nieuws over de afscheidsborrel

Nu de locatie is geboekt en de datum is vastgesteld op de 21e maart is in feite alles geregeld voor mijn afscheidsfeestje. Het enige wat nog moest gebeuren was kijken wie van de genodigden zouden komen, en vandaag hoorde ik van Kristin dat iedereen had geaccepteerd op drie na. De drie die hadden afgezegd zijn allemaal op vakantie op de feestdatum en ik heb van allemaal een berichtje gekregen dat ze dat heel jammer vonden. Omdat er altijd wat afzeggingen zijn had ik een reservelijstje gemaakt en die hebben allemaal weer toegezegd dat ze zullen komen, dus als het goed is hebben we toch een volle bak.

Wat erg jammer is natuurlijk is dat veel van mijn collega’s waar ik nauw contact mee heb in het buitenland wonen, en die kan ik weliswaar wel uitnodigen (je weet nooit of ze in de buurt zijn) maar de kans dat ze kunnen komen is vrijwel nul. Ik zal dus mijn maatjes uit Schotland, India en de Filippijnen die niet meer zien. Wat ik wel doe is veel van die mensen even bellen zodat ik toch nog even persoonlijk afscheid kan nemen.

Want ja, je belooft altijd wel om contact te houden, en in sommige gevallen zal dat misschien nog wel lukken ook, maar in de meeste gevallen zal het contact waarschijnlijk snel verwateren. Ach, that’s life…

Nieuw paspoort opgehaald

Nadat ik vorige week een nieuw paspoort had aangevraagd heb ik gelijk een afspraak gemaakt voor het ophalen van mijn nieuwe paspoort. Dat kon pas na een week, dus vandaag was de eerste gelegenheid.

Vanmorgen rond half elf was ik dus op het Gemeentehuis in Katwijk om mijn nieuwe paspoort op te halen en het oude in te leveren. Nou hoopte ik wel dat ik mijn oude paspoort terug zou kunnen krijgen want in de tien jaar dat ik het heb gehad zijn er heel wat stempels en visa in gekomen en die vertellen van een groot deel van mijn leven in die periode. Gelukkig kon dat, er zouden een paar gaten in gestampt worden om het ongeldig te maken en dan zou ik het terug krijgen.

Dezelfde aardige jongedame die me vorige week had geholpen hielp me nu in eerste instantie ook. Zij kon alleen het nieuwe paspoort niet uitreiken (geen idee waarom niet maar dat moest een andere dame doen), wat ze wel kon doen was het ongeldig maken van mijn ouwe paspoort en dat kreeg ik daarna van haar terug.

Ik heb dus een nieuw paspoort maar de haast die ik had gemaakt met het aanvragen was achteraf overbodig. Toen ik terugkwam uit Qatar was er nog even sprake van dat ik nog een keer naar Oman zou gaan, en daarvoor zou ik een nieuw paspoort nodig hebben gehad voor de visum aanvraag, maar achteraf is dat niet meer mogelijk gezien het feit dat ik nog maar twee weken te gaan heb…

Afscheidsfeestje

Mijn manager had me al verteld dat ik recht heb op een afscheidsfeestje, en ik kon kiezen uit een etentje of een borrel. Het verschil zat hem er hoofdzakelijk in dat ik gezien het budget wat er beschikbaar is gesteld voor een etentje maar hooguit tien mensen kon uitnodigen en het wordt dus een borrel want dan kan ik twintig tot vijfentwintig mensen uitnodigen.

De locatie mocht ik in feite zelf ook uitkiezen maar omdat ik niet zo bekend ben in Den Haag heb ik me laten adviseren door mijn collega Kristin, die de opdracht van mijn baas heeft gekregen om alles te organiseren. Uit een aantal locaties kozen we samen vandaag een tentje wat in zijn geheel afgehuurd kan worden voor de gelegenheid, gelegen op korte afstand vanaf het kantoor en last but not least met een gezellige uitstraling. Het wordt dus de Proefboutique in Den Haag:

Foto

De lijst met genodigden was niet echt een probleem, als moest ik af en toe nog even verzinnen wie er allemaal nog zijn. Veel mensen die ik heb gekend en waarmee ik heb gewerkt zijn inmiddels zelf al vertrokken, maar gelukkig zijn er nog genoeg over om mijn lijstje te vullen. Als bonus mocht ik ook oud-collega’s uitnodigen en ik heb dan ook het clubje waar ik nog steeds contact mee heb ook uit laten nodigen. Die komen allemaal, op een na die in Canada woont tegenwoordig, en dat betekent dat het clubje waarmee ik ooit ben begonnen bij Shell nu ook op mijn afscheid komt!

Nog drie weken…

Ik heb nog steeds geen uitsluitsel van afdeling Personeelszaken over mijn vraag op hoeveel vakantiedagen ik nog recht heb. Ik heb wel een schatting gekregen en dat is “ongeveer vierentwintig”.

Voor mij was dat genoeg om vandaag eens te gaan kijken hoever ik kom als ik al die dagen nog voor mijn pensioendatum wil opnemen. Terugtellend vanaf 1 april kwam ik tot de ontdekking dat ik, mede omdat goede vrijdag en tweede paasdag dit jaar in maart vallen, in feite de hele maand maart vrij kan nemen.

Ik heb dus meteen de vrije dagen opgenomen die ervoor gaan zorgen dat ik per 1 maart al vrij ben. En dat betekent dat ik dus vanaf vandaag nog maar drie weken te werken heb, wat aan de ene kant een goed vooruitzicht is maar aan de nadere kant toch ook wel een beetje een rare gewaarwording…

Nieuw paspoort

Voor mijn trip naar Qatar had ik al geconstateerd dat ik nodig een nieuw paspoort moest aanvragen. Mijn huidige paspoort is geldig tot 15 augustus van dit jaar maar er zijn veel landen waarvoor een paspoort nog minstens zes maanden geldig moet zijn op het moment dat je dat land binnenkomt. Qatar is zo’n land, die regel geldt daar als je een visum aanvraagt zoals ik moest doen, maar gelukkig viel mijn bezoek nog net binnen de geldige periode want mijn aankomst in Qatar was nog ruim voor de cruciale datum van 15 februari.

Meteen na terugkeer uit Qatar heb ik dus online een nieuw paspoort aangevraagd bij de gemeente Katwijk, maar ik moest ook nog een bezoek aan het gemeentehuis afleggen voor het inleveren van mijn pasfoto en controle van mijn identiteit en oude paspoort. Dat had nog wat voeten in aarde want in eerste instantie was de eerste gelegenheid voor die afspraak pas op 26 februari, maar gelukkig kon ik dankzij regelmatig checken van de website die afspraak al snel vervroegen naar de 9e februari, en dat is vandaag.

Nieuwe pasfoto’s waren wel nodig want hoewel ik er nog best genoeg op lijk dateerde de laatste alweer van een paar jaar geleden. Met de nieuwe pasfoto’s en mijn ouwe paspoort ging ik naar het gemeentehuis waar ik geholpen werd door een heel aardige jongedame die verbaasd mijn ouwe paspoort doorbladerde. Vanwege de enorme hoeveelheid stempels en visa vroeg ze naar mijn vele reizen en wat mijn favoriete bestemming was geweest. Het antwoord moest ik schuldig blijven, ik antwoordde naar waarheid dat ik nog nergens was geweest waar ik het niet naar mijn zin had gehad.

Volgende week is mijn nieuwe paspoort klaar en kan ik er weer tien jaar tegen. Ik hoop dat ik mijn nieuwe paspoort ook veel nodig zal gaan hebben…

Dagje Amsterdam

Tijdens de periode dat ik in Rijswijk werkte na terugkeer van de Filipijnen deed ik werk voor verscheidene andere afdelingen, en een van die afdelingen zat in Amsterdam. Tijdens dat werk leerde ik Gin kennen en samen met nog wat andere collega’s hadden we in die tijd ook af en toe contact buiten het werk om. Toen ik naar Irak vertrok verwaterde dat contact, maar grappig genoeg bleek een van de collega’s die ik daar tegenkwam ook een ouwe kennis van Gin.

Na terugkeer uit Irak namen Dennis, die ondertussen ook weer in Nederland werkte en zelfs bij Shell in vaste dienst was gegaan, en ik contact op met Gin om een keertje samen te komen om eens bij te praten. Door omstandigheden was het daar nog steeds niet van gekomen maar vandaag was het dan eindelijk zover.

Dennis, normaal gestationeerd in Moerdijk, had voorgesteld om gewoon een dagje op het kantoor in Amsterdam te gaan werken zodat we het nuttige met het aangename konden combineren. Gin regelde alles en vanmorgen reed ik om een uur of half elf richting het kantoor in Amsterdam, gelegen aan de overkant van het Ei.

Uiteraard werd het gezellig, al was Gin verrast door mijn mededeling dat ik min of meer op afscheidstournee was in verband met mijn aanstaande pensionering. Haar reactie was veelzeggend: “Afscheid! Wat is dat voor onzin! Afscheid, flikker toch op!”…

Pensioenvragen

Weer gewoon aan het werk na mijn uitstapje naar Qatar vorige week nam ik maar weer eens contact op met de afdeling Personeelszaken. De reden daarvoor was heel simpel, ondanks dat ik weet dat ik met pensioen ga en mijn baas daarvan al door diezelfde afdeling Personeelszaken op de hoogte is gebracht heb ik zelf nog helemaal niets gehoord. Geen officieel schrijven, geen bevestiging, geen mededeling, helemaal NIETS.

Nou verbaasde me dat niet eens want “de afdeling Personeelszaken” bestaat eigenlijk niet meer. Dat is uitbesteed aan een extern bedrijf en dat zit ook nog eens in Krakow in Polen. Hoe bestaat het zul je zeggen, en dan zeg ik welkom in de moderne wereld van grote bedrijven waar alles zo goedkoop mogelijk moet als het niet iets met het eigenlijke werk van het bedrijf te maken heeft. Kort gezegd, in ons eigen bedrijf hebben we geen personeelschefs meer waar je vroeger binnen kon lopen om dingen te vragen en te regelen.

Communicatie met die mensen die nu onze persoonlijke zaken moeten afhandelen kan uitsluitend per telefoon maar in feite gaat alles per email, tenzij je zelf gebeld wordt. Mijn email bevatte deze keer een simpele vraag, namelijk op hoeveel vakantiedagen ik nog recht heb tot aan mijn pensioendatum. Ik schatte dat aantal zelf rond de vijfentwintig, en ik kreeg te horen (ook weer via een email) dat het er waarschijnlijk iets van vierentwintig zijn, maar zeker weten doen ze dat niet want het kan nog niet exact berekend worden.

Ik snap daar echt niks van, maar het schijnt nu dat mijn baas iets in het systeem moet bevestigen ten aanzien van mijn pensionering. Dat heb ik hem natuurlijk meteen doorgegeven, maar hij wist van niks. De afdeling Personeelszaken had hem namelijk wel op de hoogte gebracht (via email) van mijn aanstaande pensionering maar verder niet verteld wat hij daarvoor precies moet doen. Lekker efficient allemaal…

Van Doha naar Amsterdam

Vroeg op vandaag want de taxi zou me al om half zes bij het hotel oppikken. Niet dat dat een probleem was want ik werd om twee uur al wakker van rumoer in de kamer naast me, met schuivende stoelen en luide muziek. Had allemaal te maken met het gebed maar desalniettemin werd ik er wakker van. er was bij het vertrek vanaf het hotel bij mij nog verwarring want er zat nog een collega (die ik overigens niet kende) in het hotel die gelijk met mij naar de luchthaven zou vertrekken. Die was er niet op het moment van vertrek en de chauffeur maakte ook geen aanstalten om te wachten en reed meteen weg nadat ik was ingestapt. Het zal wel goed zijn dacht ik.

Onderweg vielen me de bijzondere lantaarnpalen langs de weg op.  Die hebben aan het bovenste stuk allemaal uitsteeksels die eruit zien als bladeren, en als daar in het donker het licht van de lantaarn op valt geeft dat een heel bijzonder effect, zoals je op de foto kunt zien:

Op de luchthaven ging alles vlot door het volledig aparte business class traject voor alle noodzakelijke procedures, decadent maar wel erg handig.

Het eerste daarna was uiteraard een slof Marlboro kopen voor Riet, en daarna zat ik nog een uurtje in de (niet zo heel erg gezellige) lounge totdat het boarden begon. Het toestel waarmee ik vloog had om en om stoelen in de business class, dus de helft van de stoelen stond met de rug in de vliegrichting. Er was zo’n stoel voor me gereserveerd maar bij het inchecken zei de persoon die me hielp dat hij me kon omzetten naar een stoel op de eerste rij, die volgens hem wel in de vliegrichting zou staan. En wat denk je, die stoel stond ook “achteruit”, en ik ben dus achterstevoren naar huis gevlogen…

Na het opstijgen had ik vanuit mijn raampje een mooi uitzicht op The Pearl. Het meest rechtse hoge gebouw in het midden is het hotel waar ik zat, en achteraan zie je de twee donkere torens die als een soort poortwachters aan het begin van het kunstmatige schiereiland staan. De training vond plaats in de rechtse toren.

De rest van de vlucht heb ik weinig uit het raampje gekeken want om films te kijken had ik de luikjes dicht gedaan. Niet dat ik veel heb gemist want er was alleen maar dichte bewolking te zien…

Examendag

De laatste dag van de cursus en dus ook de examendag. We hadden nog een sessie die op het laatste moment was ingelast en mijn maat Anders als gastspreker, maar daarna was het tijd voor het examen. Dat doen we altijd op de manier die ik heb bedacht, met kleine groepjes waarin onderling gediscussieerd mag worden over de antwoorden. Iedereen moet nog steeds zelf een (online) vragenformulier invullen. We doen het op deze manier omdat we die discussies willen, en de vragen zijn ook zodanig gesteld dat er vrijwel zeker discussies komen.

Uju en ik lopen ook rond waarbij we ons af en toe met de discussies bemoeien (“Weten jullie dat wel zeker?”), en ook af en toe een handje helpen. Met wat hangen en wurgen en met de nodige bijsturing van Uju en mijzelf  slaagde iedereen, dus iedereen was tevreden en Uju en ik kunnen terugkijken op een succesvolle cursusweek. Na afloop van de training kwamen er nog wat hoge pieten om ons te complimenteren en om een groepsfoto te maken:

Na de cursus werd ik door Uju rondgeleid in het kantoor en werd ik aan haar baas voorgesteld. Terwijl we stonden te praten kwam er een ouwe bekende van mij aanlopen. Ik ken Isabel van de Filipijnen en daarna van Rijswijk, maar we hadden elkaar zeker zes jaar niet gezien. Er volgde dus een stevige knuffel en we hebben even bijgepraat, hoofdzakelijk over onze katten.

In de middag had ik nog de gelegenheid om nog even van het mooie weer te genieten. Ik wandelde naar de jachthaven waar ik de nodige foto’s heb gemaakt. Maar nu zit het er dus op, morgenochtend vertrek ik alweer.

Cursusdag met hindernissen

De op één na laatste dag van de cursus, en deze dag verliep goed maar niet zo soepel als de vorige dagen. Dat had enerzijds te maken met het feit dat de laatste sessie splinternieuw was, die hadden zowel Uju als ikzelf nog niet eerder gedaan, anderzijds omdat ik een kleine onenigheid had met mijn mede-facilitator Uju. Zij had namelijk zonder dat we dat hadden besproken een nieuwe set examenvragen gemaakt. En dat terwijl we altijd een vaste set gebruiken, dus ik was niet bepaald aangenaam verrast toen ze het aan het eind van de middag liet zien. We hebben nu een compromis, maar blij ben ik nog steeds niet, maar we merken het morgen wel.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat ook vervelend was was het gedrag van onze deelnemers, en dan met name de groep Omani’s. Op de eerste dag hadden we al duidelijk gemaakt dat het gebruik van laptops en telefoons tijdens de training niet was toegestaan. Het belangrijkste argument daarvoor is dat mensen anders de hele dag hun email zitten te checken en er door afgeleid worden. Dat ging op de eerste dagen goed maar we zagen gisteren al dat het stiekem onder de tafel gebruiken van telefoons begon toe te nemen.

Behalve het feit dat het bijzonder irritant is als mensen duidelijk hun aandacht ergens anders bij hebben stonden er nu ook voortdurend mensen op om een telefoongesprek te gaan voeren buiten het cursuslokaal. En tot overmaat van ramp werd het voeren van discussies, iets wat we normaal gesproken aanmoedigen, steeds onoverzichtelijker omdat er meerdere gesprekken tegelijkertijd aan tafel werden gevoerd. Ondanks dat de sfeer op zich goed bleef zorgde dit alles voor toenemende irritatie bij Uju en mijzelf. De Engelsen hebben er een mooie uitdrukking voor, “it was like hurding cats” (het was als het hoeden van een kudde katten)…

Gelukkig zat vandaag het theorie-gedeelte er op, morgen doen we een samenvatting, we hebben nog een gastspreker en dan is er het examen. Benieuwd wat ze daar van gaan bakken…

Weerzien met een ouwe maat

Ook de derde cursusdag verliep soepel maar er is verder niks spannends over te melden.

Voor vanavond had ik afgesproken met mijn ouwe maat Siva die ik ken uit Irak en waarmee ik de afgelopen jaren contact had gehouden. Siva werkt al een paar jaar in Qatar en zo gauw deze trip vast stond heb ik meteen contact opgenomen om met hem af te spreken. Hij kwam om vijf uur naar het hotel vanwaar we naar de vlakbij gelegen jachthaven wandelden. We keken er eerst wat rond (er was genoeg te zien) en daarna gingen we naar het Italiaanse restaurant “Fabio’s” waar hij had gereserveerd.

Een erg goeie keus want het eten was heerlijk en het was prima zitten op het op het terras van het restaurant. Dat lag op de eerste verdieping en had dus een prachtig zicht over de jachthaven. Onder het eten en met een Corona hebben we bij zitten praten, waarbij het onderwerp Irak opvallend weinig naar voren kwam maar onze ervaringen daarna juist meer.

Terug bij het hotel namen we afscheid, waarna ik in de bar keek of mijn maat David daar zat. Dat was zo en op het buitenterras keken we onder het genot van een pint Heineken naar de wedstrijd van Zuid-Korea tegen Saoedi-Arabië voor de Asia Cup. Het was erg spannend, de gelijkmaker van Zuid-Korea viel in de negenennegentigste minuut. Ik wachtte niet op de verlenging want ik wilde naar huis bellen om te zien of Riet al beter was. Gisteren had ze toen ik belde bijna de hele dag met griep en koorts op bed gelegen, maar vandaag klonk ze nog beroerder. Vervelend dat ik dan niet thuis ben, maar veel had ik er toch niet aan kunnen doen…

De Mulberry Tavern

De cursus verloopt vlot, de sessies vandaag verliepen soepel en we liggen op schema. Op de foto zie je de twee karakteristieke torens met de ronde toppen die aan het begin van het schiereiland The Pearl staan. In de rechtse van de twee, half verscholen achter een van de hoge appartementencomplexen, zitten de kantoren van Shell Qatar en daar wordt de training gegeven.

Op de foto hieronder zie je een deel van het gezelschap tijdens de lunch. De hele delegatie uit Oman staat op de foto met twee leden van het gezelschap uit Qatar.

Vanavond gingen mijn maat David en ik weer naar de bar in het hotel (je weet wel, happie en drankie) en die bar is een beetje een verhaal apart. Op de begane grond van het hotel is naast de receptiebalie de ingang naar wat een bar kijkt. Heel gezellig, met dus een bar en daarachter tafeltjes met comfortabele stoelen. Maar wel helemaal alcoholvrij. De truc is om door te lopen voorbij de bar. Daar zijn twee donkere deuren die eruit zien als de deuren van een griezelkabinet, maar als je door die deuren gaat sta je opeens in de Mulberry Tavern. En dat ziet eruit als een verborgen luxe Engelse sportsbar, met overal tv schermen met daarop voetbal (op dit moment de Asia Cup die gespeeld wordt in Qatar).

En laat het daar nou de hele avond happy hour zijn…

Eerste cursusdag, op zondag

Vanmorgen bij het ontbijt kwam ik mijn collega David tegen, die onderdeel is van de delegatie uit Oman die de cursus gaat volgen. We wandelden samen van hotel Hilton on the Pearl naar Tower 121 waar de Shell kantoren zijn waar ik die cursus ga geven.

Mijn collega Uju, een Nigeriaanse die in Qatar werkt en met wie ik de cursus ga geven, was er al. Langzaamaan druppelden de deelnemers binnen, met als laatste (uiteraard) de rest van de Omaanse delegatie. De Irakese delegatie kwam in zijn geheel niet opdagen, bij navraag waarom kregen we een mailtje dat ze de financiering niet rond hadden kunnen krijgen. Lekker om dat op het allerlaatste moment te horen zonder een enkele indicatie vooraf. Gelukkig zijn we nog steeds met een klas van tien cursisten uit Qatar en Oman, voldoende voor het minimum aantal vereiste deelnemers. Verder hadden we al met een redelijk geslaagde eerste dag, met een heel fraai uitzicht vanuit het cursuslokaal:

David en ik wandelden na de training terug naar het hotel waar we aan het eind van de middag een biertje deden in de goed verstopte bar van het hotel. De regels rondom alcohol-consumptie zijn hier blijkbaar strenger dan in Oman. Na de fish & chips deden we nog een biertje onder het ophalen van anekdotes over gezamenlijke kennissen, maar op een gegeven moment kregen we gezelschap van twee stomdronken Qatari’s die ons een Jägermeister probeerden aan te smeren. Tijd voor ons om het voor gezien te houden…

Aankomst in Doha

Vanmorgen om half tien bracht Riet me naar Schiphol voor mijn vlucht met Qatar Airways naar Doha, de hoofdstad van Qatar. Daar ga ik een week cursus geven, te beginnen met morgen want hoewel het zondag is is dat in het Midden-oosten de eerste werkdag van de week. Het weekend is daar namelijk op vrijdag en zaterdag.

Het was op Schiphol weer een flinke puinhoop bij de bagage-check, waar ik dankzij mijn Business Class ticket gelukkig weinig last van had, op de Surinaamse moeder met drie kinderen na die direct voor me in de rij stond. Die had behalve een volgepakte buggy nog een heleboel andere spullen (voornamelijk speelgoed) bij zich dat ze bakken bleef vullen…

Mijn vlucht vertrok op tijd en kwam ook redelijk op tijd aan in Doha, maar een kwartiertje te laat. Jammer genoeg parkeerde het toestel ergens aan de rand van het vliegveld en moesten we met bussen naar de terminal wat onverwacht oponthoud veroorzaakte. Verder ging alles weliswaar vlot, maar ik moest de taxi delen met nog twee collega’s (op zich wel gezellig) en die zaten in andere hotels dan ik. Dat werd dus omrijden en uiteraard werd ik als laatste naar mijn hotel gebracht.

Ik kwam daar uiteindelijk pas om kwart voor elf in de avond aan. Maar goed, ik ben er. En ik kan uitslapen want het ontbijt is morgenochtend pas om zeven uur…

Late Kerstverlichting

Hoewel ik vanwege het uitzicht niet helemaal content ben met het feit dat de overkant van het kanaal inmiddels is volgebouwd is het in de periode rond de Kerst wel een gezellige aanblik. Vrijwel all huizen aan de overkant zijn dan voorzien van Kerstverlichting en dat geeft alles toch wel een beter aanzicht.

Wij doen daar normaal gesproken zelf ook aan mee alleen is er dit jaar niet veel van gekomen omdat we pas halverwege december terug kwamen van onze vakantie in Australië. Het is bij een kerstboom gebleven, en zelfs die hebben we niet zelf opgezet want dat was tijdens onze afwezigheid gedaan door Robin en Astrid.

We zijn nu inmiddels bijna eind januari en de kerstboom is al weer weken verleden tijd, maar aan de huizen aan de overkant hangt nog steeds de kerstverlichting. Niet ongezellig, maar toch een beetje raar. Er stond zelfs deze week een stuk over in de krant dat die hele hang naar de nostalgie van Kerst de laatste jaren is overgewaaid van Amerika, waar dat heel normaal schijnt te zijn. En nu krijgen we dat hier dus ook meer en meer, al snap ik daar zelf niet zoveel van moet ik eerlijk zeggen.

Op de Filipijnen werd Kerst ook altijd uitbundig gevierd en werden de winkels en de horeca al vanaf 1 september al opgetuigd met Kerstversieringen. Sterker nog, je kon begin oktober het “Jingle Bells” al niet meer aanhoren want je werd er al een maand mee doodgegooid. Maar dat was voor de Kerst, erna verdween alles net zo snel weer uit het straatbeeld. Hier dus niet, maar dat schijnt dus Amerikaans te zijn…

Op tijd nog een visum

Er stond al een tijd een training op het programma voor de regio Midden-Oosten. We geven die training regelmatig op diverse locaties, zoals in India en de VS maar ook bijvoorbeeld in vestigingen op Trinidad&Tobago en in Pernis. Ook in het Midden-Oosten is er behoefte aan die specifieke training maar het was er nog niet van gekomen. Vanwege mijn bemoeienis met Oman en daarvoor Irak is er nu dan eindelijk een training geregeld en die gaat door omstandigheden (die overigens niets met de training zelf van doen hebben) plaatsvinden in Doha, de hoofdstad van Qatar.

Ik ga die training geven met mijn Nigeriaanse collage Uju die op dit moment werkt in Irak en met wie ik deze training al twee keer heb gegeven voor Nigeriaanse teams. Die twee trainingen werden overigens online gegeven omdat ze allebei plaatsvonden tijdens de wereldwijde Corona-crisis. Uju heb ik nog niet persoonlijk ontmoet al kennen we elkaar dus al een tijdje, en dat gaat dan in Doha eindelijk gebeuren.

Er moest uiteraard wel eerst het een en ander geregeld worden want voor Qatar had ik een zakelijk visum nodig. Die aanvraag verloopt via het kantoor in Qatar maar er was nog iets wat eerst geregeld moest worden en daar had ik nog niet eerder mee te maken gehad. Voor een bezoek aan Qatar is het namelijk verplicht om in Qatar een tijdelijke ziektekostenverzekering af te sluiten. Gelukkig kreeg ik hulp van een vriendelijk dame in het kantoor in Qatar die me door de procedure hielp.

Na het verkrijgen van die verzekering zou het nog mogelijk twee weken duren voordat het visum zou worden verstrekt, en dat zou krap kunnen worden ten opzichte van mijn geplande vertrekdatum die staat op aanstaande zaterdag. Gelukkig kwam eind vorige week het visum binnen en is nu alle papierwerk in orde. De reis zelf staat al een tijdje geboekt want het advies om niets te boeken totdat je daadwerkelijk het visum hebt heb ik maar naast me neergelegd. Afzeggen is nu eenmaal makkelijker dan laat boeken, met een grote kans dat er geen vluchten meer beschikbaar zijn…

Nieuwe Mac

Ik ben al een tijd aan het kijken naar vervanging voor mijn ouwe Macbook Pro Laptop. Hoewel die op zich nog prima functioneert (met inmiddels de derde batterij) is het zo langzamerhand een behoorlijk oud apparaat, van bouwjaar 2012, en dat houdt in dat ik al een paar jaar het besturingssysteem niet meer kan updaten. En met name dat laatste begint een beetje problematisch te worden, ook met andere software, al zijn met name de snelheid en het beeldscherm nog steeds superieur vergeleken met bijvoorbeeld mijn HP werk-laptop.

Eigenlijk wilde ik een iMac, net als Riet, maar die wordt tegenwoordig niet meer gemaakt in de versie met het 27-inch scherm en ik wil geen kleiner scherm. Een nieuwe laptop is eigenlijk een veel te duur alternatief omdat ik tegenwoordig een iPad Pro heb die ik overal mee naar toe sleep en dus geen behoefte heb aan een laptop daarnaast. Ik kwam dus uit bij de Mac Mini, een hele kleine desktop PC waarvan dit jaar een nieuwe en behoorlijk krachtige versie is verschenen. Bijkomend voordeel van deze Mac Mini is dat dit model zeer vriendelijk geprijsd is (voor een Apple).

Ik heb al een paar maanden regelmatig op het punt gestaan om definitief een bestelling te plaatsen maar om de een of andere reden ging het steeds niet door. Tot gisteravond, toen heb ik eindelijk de knoop doorgehakt en een Mac Mini besteld. Dat was trouwens deze keer niet direct bij Apple omdat die een lange levertijd hebben voor modellen die niet helemaal standaard zijn (ik wil extra geheugen en een grote opslagcapaciteit), maar bij Coolblue want die konden mijn model de volgende dag al leveren.

En gistermorgen arriveerde dus mijn nieuwe Mac Mini, die inmiddels is geïnstalleerd. Zoals gewoonlijk was het overzetten van alle gegevens van mijn ouwe Macbook Pro met de belachelijk eenvoudige software van Apple weer een makkie, en dankzij een kabeltje van Robin wat ik nog had liggen kon ik de Mac Mini simpel koppelen aan mijn ouwe Apple beeldscherm. Dat vervangen staat ook nog op mijn lijstje maar voorlopig kan ik vooruit met de huidige opstelling.

En nu ga ik nog wat leuks verzinnen wat ik met mijn ouwe laptop kan gaan doen…

Verjaardag van mijn vader

Deze dag zal altijd een bijzondere dag blijven want dit is de dag waarop mijn vader jarig was. Hij is er inmiddels al veertien jaar niet meer maar toch blijft deze dag in mijn agenda staan. En er zijn na al die jaren nog steeds dingen die ik mis.

Zo ging ik met mijn vader altijd en overal met ons cluppie Quick Boys mee. Het hele land reisden we af voor wedstrijden en we misten dan ook vrijwel geen enkele wedstrijd. Zelfs op doordeweekse dagen met oefenpotjes in druilerige regen dan belden we elkaar op en dan was het altijd, “Zullen we toch maar even gaan?”. En dan zaten we alsnog met dikke jassen aan op de tribune opa Nieuw-Zuid. Iedere zaterdagmiddag denk ik nog aan die tijd, want tegenwoordig ga ik alleen nog maar op zaterdagse wedstrijden en dan moet het nog mooi weer zijn ook…

Sneeuw

Eigenlijk mag het geen naam hebben maar we hebben vannacht de eerste sneeuwval van het jaar gehad. Er was weliswaar al wat natte sneeuw gevallen maar nog geen echte sneeuw die alles wit kleurt. Nou is het overdreven om te zeggen dat alles wit is maar we gaan dit gewoon meetellen als een sneeuwdag.

Probleem is wel dat het laagje sneeuw vanmorgen was opgevroren waardoor het plaatselijk spekglad was. Mijn collega Hennie, die op dit moment tijdelijk in Katwijk woont, stuurde me vanmorgen vroeg al een berichtje met een foto van een spiegelgladde Badstraat en de mededeling dat hij afzag van zijn plan om naar kantoor te gaan vandaag. Ik had al hetzelfde geconstateerd en heb vandaag dus ook thuis gewerkt.

Nu zitten wij nog niet eens zo slecht want op de Bankijkerweg wordt over het algemeen flink gestrooid. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met de aanwezigheid van het bedrijf Fresh&Easy bij ons aan de overkant waar het vierentwintig uur per dag een komen en gaan is van vrachtwagens. Het zou me eigenlijk niet verbazen als blijkt dat het bedrijf zelf zorgt voor het strooien.

De sneeuw verdween vandaag ondanks een zonnetje niet helemaal. En dat werd vanaf het middaguur nog hier en daar problematisch want in de zon verdween de sneeuw maar op plekken die in de schaduw bleven was het nog steeds glad. Het einde van de korte winterse periode is overigens al aangekondigd, de temperatuur schijnt vanaf zondag zelfs naar de tien graden te gaan. En dan gaat het weer regenen…

Pensioenvragen…

Een paar dagen geleden heb ik een mailtje gestuurd naar onze afdeling Personeelszaken om eens te vragen naar de gang van zaken rond mijn pensionering. Nu dat tijdstip met rasse schreden begint te naderen heb ik toch wel een paar vragen, zoals of er van mijn kant iets nodig is wat ik moet doen of invullen, wanneer mijn laatste dag op de loonlijst precies is en hoeveel vrije dagen ik nog heb te besteden tot aan die dag.

Het was blijkbaar even een uitzoek maar ik kreeg gisteren eindelijk een mailtje terug, wat eigenlijk geen informatie bevatte maar twee verwijzingen: de eerste naar een document en de tweede naar een website met informatie. 

Het document bevatte heel veel informatie over weggaan bij Shell maar was hoofdzakelijk gefocust op vroegtijdig en onvrijwillig vertrek. Voor pensionering stonden er maar twee regels in, waarvan de eerste aangaf dat mijn laatste werkdag de laatste dag is van de maand waarin ik mijn pensioenleeftijd bereik. Nu weet ik dus eindelijk dat mijn laatste dag op de loonlijst 31 maart is en dat ik vanaf 1 april met pensioen ben.

De website bevatte veel informatie over wat ik allemaal moet inleveren en zo, maar ook over een cursus over gepensioneerd zijn die ik mag gaan volgen en meer van dat soort dingen. Ik moet maar eens kijken of ik daar iets mee ga doen. Ik ben in ieder geval wat wijzer geworden, en mijn manager ook want die schijnt in feite het meest te moeten gaan regelen. Was hij behoorlijk verbaasd over trouwens…

Bijna een sensatie…

Mijn cluppie Quick Boys mocht dit seizoen meedoen aan het “grote” KNVB Bekertoernooi en had daarbij al de nodige indruk gemaakt door achtereenvolgens op eigen veld NAC (1-0) en De Graafschap (2-0) te verslaan. Allebei die tegenstanders spelen in de Eerste Divisie en dus een niveau hoger dan Quick Boys wat in de Tweede Divisie uitkomt, en dat was verrassend. Met name de overwinning op De Graafschap was verrassend omdat niet verwacht was dat die zich na het op zich al verrassende resultaat tegen NAC nog zouden laten verrassen.

De volgende tegenstander was AZ, de huidige nummer vier van de Eredivisie, en ook al omdat het voor Quick Boys een uitwedstrijd zou worden leek dat toch een brug te ver. Een groot deel van de aanhang was duidelijk minder pessimistisch dan ik wat resulteerde in zesendertig bussen met niet minder dan tweeëntwintighonderd supporters die richting Alkmaar gingen vanavond.

De wedstrijd werd bijna een sensatie, maar helaas, net niet helemaal. De ruststand van 0-0 was op zich al een hele prestatie, maar toen Quick Boys na de rust de leiding nam waren eigenlijk vriend en vijand het erover eens dat het dik verdiend was. Maar toen AZ een tandje bij zette en in korte tijd de achterstand om boog naar een 2-1 voorsprong leek het gedaan. Tot de zevenennegentigste minuut, toen Quick Boys in wat bijna letterlijk de allerlaatste seconde was, de gelijkmaker scoorde.

Een verlenging was noodzakelijk en daarin nam AZ een 3-2 voorsprong. Maar weer was het Quick Boys dat langszij kwam en zo eindigde de wedstrijd in 3-3, wat op zich al een behoorlijk sensationele uitslag was. Penalty’s moesten de beslissing brengen en daarin was AZ beter dan Quick Boys, en daarmee eindigde voor mijn cluppie dus het bekertoernooi.

Winterweer

Een week geleden gingen de temperaturen vrij plotseling drastisch omlaag, en ’s nachts hadden we nachtvorst. Dat was op zich goed nieuws want met het dalen van de temperaturen verdween de regen waarvan we de afgelopen weken meer dan genoeg hadden gehad. Eigenlijk kwam het precies op tijd want in verschillende delen van het land was de hoge waterstand door de vele regenval inmiddels een bron van zorg geworden.

Het lijkt erop dat die zorg de komende dagen gaat afnemen, maar de grote vraag op dit moment is of we binnenkort kunnen schaatsen. Dat lijkt twijfelachtig want de temperaturen lopen inmiddels weer een klein beetje op, maar ondanks dat het nog wel een paar dagen ’s nachts blijft vriezen is de temperatuur overdag boven het vriespunt waardoor het ijs niet aangroeit. Af en toe ligt het kanaal achter ons huis wel dicht, in die zin dat er een dun laagje ijs op ligt, maar dat verdwijnt in de loop van de dag weer snel.

Het voelt trouwens buiten niet echt prettig aan want de regen is wel weg maar de wind niet, en dat zorgt ervoor dat de gevoelstemperatuur soms wel -10 is terwijl het maar drie graden onder nul is. Erg onprettig, die ijzige wind, en die zorgt er ook nog eens voor dat oppervlaktewater minder snel bevriest want er kan zich zo geen ijslaag vormen. De enige plekken waar geschaatst kan worden zijn dan ook de ijsbanen, en daar vind ik niks aan.

De schaatsen hoeven dus nog niet uit het vet, de mijne blijven (voorlopig?) op de plank in de schuur liggen.

Na mijn pensionering

Toen ik mijn manager Marcel op de hoogte bracht van mijn voornemen om met pensioen te gaan op het bestemde tijdstip, na mijn 68e verjaardag, heeft hij meteen een aantal voorstellen gedaan om mij voor bepaalde werkzaamheden te behouden. Hij opperde zelfs de mogelijkheid om mijn arbeidscontract te verlengen (dat kan met toestemming tot 70 jaar), maar van die optie wil ik sowieso geen gebruik maken. Wel ben ik akkoord gegaan met de optie om bepaalde activiteiten nog een tijdje te blijven doen, zoals het geven van cursussen en het doen van audits.

Voor dat laatste zou ik dan zzp-er moeten worden, en dat is dus iets waarover ik moet gaan nadenken de komende weken. En ik heb nog meer stof tot nadenken gekregen want ik heb gisteren een gesprek gehad met een andere collega waar ik al heel lang mee samenwerk die me ook een aantal opties bood. Dat zijn opties buiten Shell, en hoewel het hoofdzakelijk vrijwilligerswerk is zit er wel een soort van commitment aan vast. Het zijn wel dingen die ik leuk vind en dus het overdenken waard.

Zo zijn er dus allemaal mensen die proberen om mij bezig te houden na mijn pensionering. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het lijstje wat Riet aan het maken is…

Kapotte kroon

Aan het begin van onze vakantie in Australië, op de eerste dag van de treinreis met de Indian Pacific Railway, beet ik in een zacht broodje en voelde een hard stukje in mijn mond. Ik wist meteen dat er een kies afgebroken was, en jawel hoor, waar een van mijn kronen rechts bovenaan had gezeten voelde ik een gapend gat. Gelukkig had ik de kroon zelf nog en die bleek makkelijk terug te plaatsen, zij het natuurlijk dat hij wel los zat en af en toe loskwam. Toch heb ik het de hele vakantie op die manier kunnen uithouden.

Terug in Nederland moest er natuurlijk wel wat aan gedaan worden en daarom belde ik gistermorgen naar de tandarts voor een afspraak. Omdat dit toch wel als een noodgevalletje werd beschouwd kon ik gistermiddag al meteen terecht. En het nieuws was slecht, ondanks dat de basis van de kroon was blijven zitten was reparatie niet mogelijk en moest wat er nog over was van de kroon en de kies eruit. Er moest behoorlijk gesjord worden door de tandarts voordat de restanten van kroon en kies eruit waren en omdat er verder op dat moment niks gedaan kon worden vertrok ik met een gaasje op de wond en een nieuwe afspraak voor eind deze maand.

Van bloedingen heb ik gelukkig weinig last gehad waardoor ik het tweede gaasje wat ik had meegekregen niet heb hoeven gebruiken. Meer last had ik van de pijn, want door het gesjor om de kies eruit te krijgen voelde mijn kaak aan alsof ik een flinke klap op mijn muil had gehad. Toen de verdoving was uitgewerkt ging ik daarom al vrij snel aan de Paracetamol, en daarmee ben ik vandaag vrijwel de hele dag doorgegaan.

En ik kan alvast gaan nadenken over wat er nu met dat gat moet gebeuren, een brug of een implantaat. Of helemaal niets, dat schijnt ook nog een optie te zijn…

Fotoboek van de vakantie

Tijdens onze vakantie had ik dagelijks een verslagje gemaakt van onze belevenissen, voor familie en vrienden thuis. Dat deed ik via een app op mijn telefoon die daar speciaal voor is gemaakt en die Polarsteps heet. Deze app biedt ook de mogelijkheid om naast een verhaaltje foto’s te plaatsen, er worden gegevens bijgehouden van de plekken die je bezoekt en je kunt al je trips organiseren. 

Erg leuk dus, al heb ik over de functionaliteit van de app af en toe nog wel wat sacherijnigs op te merken, maar ik ben tenslotte nog steeds een IT-er. Een additionele functie waar ik achteraf gebruik van heb gemaakt is het genereren van een fotoboek aan de hand van je verslagen. Het proces is simpel, je selecteert je trip en laat de app een fotoboek genereren, als dat is gebeurd kun je tot op zekere hoogte wijzigingen aanbrengen in de tekst en de lay-out. Als je uiteindelijk tevreden bent met het resultaat kun je met een druk op de knop een bestelling plaatsen en een paar dagen later komt het boek bij je thuis per post.

De afgelopen weken heb ik wat gesleuteld aan de gegenereerde lay-out, met name om het totaal aantal pagina’s wat naar beneden te krijgen en zo de kosten wat te drukken (want goedkoop is het niet). Een paar dagen geleden heb ik de bestelling geplaats en vandaag werd het boek bezorgd. En ik moet zeggen, het ziet er prima uit, net iets meer dan driehonderd pagina’s met herinneringen aan een geweldig mooie vakantie.

Misschien zelfs een idee om zoiets toch ook maar te doen voor vorige vakanties want al die foto’s hebben we alleen maar online. Kost wel wat maar dan heb je ook wat…

Onverwachte verrassing

Zoals verwacht was het gisteren niet gelukt om door al mijn mailtjes heen te komen, ik was aan het eind van de dag net aan op de helft. Vandaar dat ik vandaag pas een mailtje zag wat voor mij een grote verrassing was.

Ik opende een mailtje van Personeelszaken waarin ik werd gefeliciteerd met het feit dat ik geselecteerd was voor een nieuwe baan. Daarbij werd ook nog gerefereerd aan gesprekken die daarover zouden zijn gevoerd. Dit kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel, want niet alleen heb ik helemaal geen gesprekken gehad maar die nieuwe functie was voor mij helemaal totaal nieuw. Het volgende mailtje was zo mogelijk nog verrassender want dat bevatte een nieuw arbeidscontract (voor onbepaalde tijd) wat ik geacht werd te tekenen.

Bij nadere inspectie bleek de zaak toch wat genuanceerder te liggen dan ik in eerste instantie dacht. Ik heb nog steeds dezelfde baan, maar die is samen met mijn hele afdeling, verhuisd binnen het bedrijf van de ene BV naar een andere. En dat maakt dat het technisch gesproken een nieuwe baan is die een nieuw contract vereist. Dat is allemaal gebeurd als onderdeel van wat interne verschuivingen die gebeurd zijn tijdens mijn afwezigheid. Uiteindelijk een formaliteit dus.

Grappig was dat toen ik mijn collega Hennie hierover belde, hij het nog niet eens zelf had gezien. Ook hij was verbaasd, want hoewel hij wel aanwezig was geweest in de periode dat ik er niet was had hij dus ook helemaal geen gesprekken gehad. Maar wij zijn allebei oudgedienden en we zijn dus wel wat gewend…

Eerste werkdag van het jaar

Mijn eerste werkdag van het jaar doe ik van thuis uit, ondanks dat het dinsdag is, de dag waarop ik gewoonlijk naar kantoor ga. Ik had namelijk vooraf een donkerbruin vermoeden dat het op kantoor wel eens heel erg stil zou kunnen zijn, en dat bleek ook uit een bericht wat ik kreeg van collage Hennie die wel op kantoor zat. In zijn eentje dus…

Na een afwezigheid van bijna twee maanden had ik wel verwacht dat er het nodige op me zou staan te wachten qua werk, ondanks dat een collega mijn werk grotendeels had overgenomen. En dat bleek al meteen bij het openen van mijn mailbox want er stonden niet minder dan 668 mailtjes op me te wachten! Nou viel dat aantal me zelfs nog mee want ik had er iets van duizend verwacht…

Desondanks zal ik de komende twee of drie dagen wel bezig zijn met me door al die mailtjes heen te worstelen…

Nieuwjaarsdag

Ook vandaag was een rustige dag, met name omdat we de meeste familie gisteravond al hadden gezien en we dus alleen nog maar even naar Katwijk hoefden voor de Nieuwjaarswensen bij mijn moeder. Martin en Sandra kwamen vanmiddag langs met de kleinkinderen en verder hebben we er ons gemak van genomen.

Het zal een bijzonder jaar worden met voor mij natuurlijk als belangrijkste gebeurtenis mijn pensionering. Nog maar drie maanden te gaan, en daar gaat nog de nodige vrije tijd af want ik heb nog iets van vier of vijf weken vakantie in die tijd, en ik ben ook van plan dat op te nemen.

Morgen ga ik weer aan het werk en dat zal na ruim zeven weken afwezigheid wel even wennen worden…