Vandaag was een dag met verscheidene introductiesessies en de eerste daarvan was de HEAT training. HEAT is een afkorting en staat voor “Hostile Environment Assessment Training”, wat een training is waarbij je leert hoe je moet omgaan met werken en leven in een “vijandige” omgeving. En allemachtig, wat we daar allemaal te horen kregen is niet bepaald misselijk, er is in dit land veel meer aan de hand dan wij in Nederland in de kranten lezen!

Het komt er in het kort op neer dat er over de hele wereld bij bedrijven een standaard wordt gehanteerd voor de situatie, aangeduid met kleuren. Groen betekent veilig, oranje is zorgwekkend, rood is ernstig en bij zwart wordt alles en iedereen meteen het land uit geëvacueerd. Voor Irak wordt hetzelfde kleurenschema gehanteerd maar wat overal elders diepzwart zou zijn, daar begint hier het groen pas. Ik bedoel maar. Gelukkig hoeven wij als werknemers hier niet wakker van te liggen, er werd zelfs verteld dat we ook aan onze families thuis moesten doorgeven dat ze zich geen zorgen hoeven te maken. Bij deze dus.

Gelukkig ging de training ook in op de culturele aspecten van de Iraakse samenleving, en dat was ook heel interessant. Het is weer een totaal andere samenleving met hele sterke familiebanden maar ook met stammen en soms voor ons merkwaardige gewoontes. Zo moet je bijvoorbeeld nooit tegen een Iraqi zeggen dat je zijn horloge mooi vindt want dan biedt hij het je gelijk aan, en sterker nog hij is beledigd als je het dan niet aanpakt. Helaas werkt dit systeem twee kanten op en ons werd dus aangeraden om onze Rolexen, IWC’s en Tag Heuers vooral thuis te laten…

De tweede sessie vandaag ging over ons werkvisum. Dat hebben we gisteren op het vliegveld gekregen dacht ik, maar dat blijkt maar de helft van het verhaal. Op basis van het resultaat van het bloedonderzoek wat we in Dubai moesten laten doen moet ons visum namelijk nog worden uitgebreid met een uitreisvisum, wat erg handig is als je land uit wilt. Er komt ook een bloedtest-stempel in je paspoort te staan en dat is weer nodig om van het Ministerie wat daar over gaat een toegangspas te krijgen om de olievelden te mogen bezoeken. En die pas is ook erg nodig aangezien onze locatie midden in zo’n olieveld staat. Nu hebben we nog een tijdelijke vergunning maar die verloopt na 21 dagen, en dat betekent dat er dit weekend nog wat administratieve rompslomp staat te gebeuren.

De laatste sessie was er ook weer een waar je wakker van zou kunnen liggen als je daar gevoelig voor bent, die ging namelijk over explosieven die overal in dit land verspreid liggen en die niet ontploft zijn. Het stikt hier van die troep en er zijn nog steeds complete mijnenvelden die nog niet opgeruimd zijn. We hebben zelfs een speciale afdeling die zich met dit soort zaken bezig houdt. En weer ter geruststelling, waar wij werken en wonen is alles allang opgeruimd, het is meer dat je leert dat je hier niks moet oprapen als je toevallig ergens buiten het kamp bent.

Er was nog tijd vanmiddag om naar de sportzaal te gaan, en dat werd tijd ook want ik ben sinds vorige week woensdag niet meer wezen sporten. Het bleek een kleine zaal te zijn met niet heel erg moderne spullen, maar ik ga het er wel mee redden. Het zwembad is wel erg mooi heb ik gehoord dus daar ga ik ook vandaag of morgen gebruik van maken.

Om af te sluiten vandaag maar even twee foto’s van het kamp. Op de eerste foto zie je de recreatieruimte met daarin de sportzaal. Erachter liggen het zwembad en een tennisbaan annex basketbalveld. De twee gebouwen helemaal achteraan zijn de nieuwste appartementen:

Op de foto hieronder zie je ons restaurant. Nou ja, eetzaal dan, maar het eten is echt geweldig! In die containers rechts ervan woont beveiligingspersoneel:

En had ik al gezegd dat de WiFi hier prima is? Beter zelfs dan in Dubai! Er kan dus ge-netflixt worden…