In feite had ik kunnen uitslapen vandaag want het konvooi (oftewel de PSD zoals dat hier heet) naar het vliegveld vertrok pas om zeven uur. Daar kwam niet veel van want door het vaste ritme van de afgelopen weken en het feit dat ik gewoon om half tien ben gaan slapen was ik om voor vijven al wakker en zat ik zoals op gewone werkdagen om kwart over vijf in het restaurant aan het ontbijt.

Ik was dan ook ruim op tijd bij de bus maar toen ik eenmaal binnen zat met mijn kogelvrije vest al aan realiseerde ik me opeens bij het controleren van alle papieren dat ik mijn Oilfield Pass was vergeten. Die moet ik bij me hebben want als we onderweg bij een controlepost worden gecontroleerd zullen ze zeker naar dat document vragen, en over vier weken zou dat zeker problemen gaan opleveren want dan kan wordt ik onderweg tegengehouden en mag ik niet naar de fabriek.

Gelukkig was ik vroeg dus ik had de tijd om het document op mijn kamer te gaan ophalen. Maar eerst moest ik langs de receptie want ik had mijn kamersleutel uiteraard al afgegeven. En toen ik die had moest ik eerst weer terug naar de bus want ik realiseerde me op tijd dat de kastsleutel in mijn rugzak zat. Kortom, ik moest nog effe heen en weer rennen en was nog net op tijd (als laatste) terug om de bus op tijd te kunnen laten vertrekken.

Vandaar leek alles vlot te gaan, tot en met de controles op de luchthaven want ik kon vrijwel overal zo doorlopen en bij de gate aangekomen gingen net de deuren open om door naar het vliegtuig te lopen. De piloot riep ook om dat we voor schema-tijd zouden vertrekken maar dat liep toch effe anders. Op onze reguliere vertrektijd waren we nog steeds niet weg en de piloot riep om waarom dat was: de slurf was kapot, ze konden hem niet van het vliegtuig krijgen. Gelukkig was het probleem snel daarna gefikst en vertrokken we alsnog richting Dubai.

Ook daar ging alles vlot tot aan de taxistandplaats want die bleek helemaal leeg! Dat had ik nog niet eerder gezien, normaal gesproken staan er onafzienbare rijen Emirates taxi’s, maar nu dus niet een. Ik hoefde gelukkig niet heel lang te wachten maar de taxi vertrok niet meteen want er was wat mis met “het systeem”, wat dat ook moge betekenen. En daarmee waren de problemen nog niet over want de chauffeur wist niet waar mijn hotel was en zijn routeplanner gaf, wist ik gelukkig, verkeerde aanwijzingen.

Er zijn blijkbaar twee Time Oak hotels en de routeplanner gaf de route naar de verkeerde aan. Gelukkig had ik de ligging zelf al gecontroleerd op Google Maps dus ik wist ongeveer wel waar we moesten zijn. Eenmaal in de wijk Barsha Heights aangekomen wist de chauffeur het nog steeds niet en hij ging even iemand bellen. Al pratend reden we rond, totdat ik het hotel zag (ik herkende het van de foto van de website), maar de chauffeur negeerde mijn aanwijzingen en reed door. We reden nog zeker twee keer langs dezelfde rotonde voordat hij uiteindelijk toch goed reed en me voor het hotel afzette. Geen fooi dus voor deze man!

Na het inchecken in het hotel ging ik zo snel mogelijk op weg naar het kantoorgebouw waar ik moest zijn want ik had een afspraak met mijn nieuwe baas. Het bleek een hele toer om er te komen, want ik moest eerst een eind lopen naar het dichtstbijzijnde metrostation, dan naar het volgende station met de metro en vandaar nog lopend naar de Arenco Tower. Had ik al gezegd dat het onderweg in de taxi had gegoten van de regen en dat het weer begonnen te spetteren toen ik lopend onderweg was?

Ik was ruim een kwartier te laat voor mijn afspraak maar mijn nieuwe (Nederlandse) baas nam het gelukkig goed op. Zeker toen ik vertelde over alle hindernissen onderweg…