Onverwachte ontwikkelingen

Het grote nieuws van vanmorgen van Irak was dat de Minister-President heeft aangegeven dat hij zal gaan aftreden. Dit bericht werd door eigenlijk iedereen in het land met gejuich begroet en er is eindelijk hoop dat de crisis-situatie zal worden opgelost. Er is echter ook de nodige scepsis want enerzijds zijn sommige eisen van de demonstranten simpelweg niet realistisch en anderzijds is het nog maar de vraag of de Minister-President echt gaat aftreden want hij heeft alleen maar de “intentie” uitgesproken.

Van al het internationale nieuws werd ik vandaag ook niet vrolijk. Gisteravond was er al het nieuws van de aanslag in Londen en vanmorgen hoorde ik dat er nu ook in Nederland, in het centrum van Den Haag nota bene, ook al een vent mensen met een mes had aangevallen. En dan vragen mensen wel eens aan mij of dat Irak nou niet gevaarlijk is…

Er was verder niet zoveel te melden dus plaats ik voor vandaag een paar foto’s die ik gistermiddag heb gemaakt tijdens de wandeling terug naar het kamp.

Escalaties

Het verschil met gewone werkdagen was deze keer nauwelijks merkbaar maar vandaag was de eerste dag van het weekend en voor mij alweer het laatste weekend van deze shift. Er was voor vandaag veel regen voorspeld maar daar is niets van gebleken, het is de hele dag droog gebleven ondanks dat tussen de middag de lucht leek te betrekken.

Het nieuws was vanmorgen bijzonder triest want bij uit de hand gelopen demonstraties in de stad Nasiriya, gelegen ten noordwesten van Basrah, zijn minstens vijfentwintig mensen gedood toen veiligheidstroepen het vuur openden. Daarnaast waren er ook nog vier slachtoffers in Bagdad en nog eens tien in de stad Najaf waar demonstranten gisternacht het Iraanse consulaat in brand staken.

De generaal die er verantwoordelijk voor is dat gebeurtenissen in Nasiriya zo zijn geëscaleerd is inmiddels ontslagen maar de vraag is weer in hoeverre door Iran gesteunde milities de hand hadden in het geweld. Veel regeringstroepen hebben namelijk geweigerd om op hun landgenoten te schieten en de regering zelf claimt bij hoog en bij laag geen toestemming te hebben gegeven voor het schieten op demonstranten.

Het lijkt erop dat het conflict tussen de demonstranten en de regering muurvast zit, maar iedereen wachtte vandaag op de toespraak van een invloedrijke geestelijke na het middaggebed. Deze geestelijke, de hoogste autoriteit van de Shiieten oftewel de Marjaiyah, sprak tijdens die toespraak zijn steun uit voor de demonstranten en riep nogmaals de minister-president op om af te treden.

Omdat het vrijdag is mochten we zoals gewoonlijk vandaag weer een uurtje vrij opnemen, het zogenaamde “meditatie-uurtje”. Ikzelf neem dat altijd aan het eind van de middag en vandaag heb ik de extra vrije tijd gebruikt voor een wat langere sessie in de sportzaal. Onderweg terug naar het kamp kwam ik deze kat nog tegen die me met de nodige argwaan zat te bekijken terwijl ik langs liep. Ze bleef tegen mijn verwachting in toch zitten toen ik bleef staan om een foto te maken.

Overigens, de fles die op de grond ligt is weliswaar een bierfles maar wel van alcohol-vrij bier (van het merk Barbican, niet echt geweldig). Dit is trouwens de eerste keer dat ik een lege bierfles op het terrein zie rondslingeren. Het verbaasd me met name omdat het over het algemeen lokale Irakezen zijn die alles achter hun reet neergooien. Of het moet die kat geweest zijn natuurlijk…

Veranderingen

Dat de blokkades gevolgen zouden hebben voor de bevoorrading van winkels in de stad geldt natuurlijk net zo goed voor KAZ. Tot nu toe merken we het nog niet aan de voedselvoorziening maar belangrijker is natuurlijk de aanvoer van water. Daar is in ieder geval voor ons rekening mee gehouden want toen ik gisteravond het woonblok binnenliep lag er een enorme stapel pakken met flesjes water in de hal. Zo te zien was de hele boel lukraak naar binnen gegooid maar dat geeft niet, we hebben voorlopig genoeg water.

De situatie in Basrah bleek vanmorgen plotseling veranderd, het leger had op verscheidene plekken ingegrepen en de blokkades opgeruimd waardoor de stad en ook het nabij gelegen dorp Khor Al-Zubair weer bereikbaar waren. We zagen in de loop van de ochtend dan ook verscheidene Irakese collega’s binnendruppelen waaronder mijn Irakese manager Haider. Mijn beide teamleden kwamen niet opdagen, maar het bleek ook al snel dat de situatie in de stad toch nog niet helemaal veilig was. Verscheidene mensen kregen telefoontjes waarna ze snel weer naar huis vertrokken en degenen die gebleven waren kregen rond een uur of een te horen dat ze allemaal naar huis moesten gaan. Het was dus vanmiddag weer net zo rustig als de voorgaande dagen, of eigenlijk nog rustiger want alle commuters (de mensen die in Dubai wonen en doordeweeks overkomen) waren tussen de middag naar de luchthaven vertrokken om terug te gaan naar Dubai.

Die rust gold niet voor de rest van het land waar het overal nog steeds onrustig is. Afgelopen nacht hebben betogers in de stad Najaf (net iets ten noorden van Basrah) het Iraanse Consulaat in brand gestoken. Behalve de corruptie en het gebrek aan fatsoenlijke infrastructuur is met name de invloed van Iran op de gang van zaken in Irak veel mensen een door in het oog en dat is vannacht voor de tweede keer geëscaleerd middels een aanval op een Iraans Consulaat.

Heel ander nieuws dan, over het verlengen van mijn visum wat halverwege januari afloopt. De aanvraag is halverwege september al ingestuurd maar ik had tot nu toe nog steeds niks gehoord en daarom heb ik gisteren een mailtje gestuurd naar de afdeling die de visumaanvragen afhandelt. Ik kreeg als antwoord dat de verschuldigde leges al zijn betaald en dat de goedkeuring voor mijn visumaanvraag dus ieder moment kan binnenkomen. Alleen stond erbij “in ieder geval voor eind december”, en daar word ik nou weer niet gerust van. Ik heb nog wel de tijd maar ik hoop toch wel te weten hoe of wat voordat ik op 1 januari weer naar Basrah moet afreizen.

Aan het eind van de middag tijdens de wandeling terug naar het kamp vertelde mijn maat Ian dat er voor morgen een verandering in het weer wordt verwacht. De voorspelling was regen en onweersbuien, en dat is in deze tijd van het jaar niet onverwacht, zeker gezien het feit dat de wind inmiddels uit het zuiden (en dus vanuit de richting van de Perzische Golf) waait. De voorspelling klopte wel maar kwam eerder uit dan verwacht, want toen ik na het avondeten uit het restaurant kwam regende het en het onweerde ook…

Plastic bordjes…

De situatie was vandaag onveranderd, overal blokkades in Basrah en er waren dus voor de vierde dag op rij geen lokale Irakezen op het werk. Het was dan ook weer ongewoon rustig op het terrein en op kantoor. Over kantoor gesproken, nu de buitenkant flink onder handen is genomen en met de nieuwe verlichting ziet het er in de vroege ochtend sfeervol uit:

We beginnen in het kamp ook steeds meer te merken van het ontbrekende personeel. Er was al aangekondigd dat de kamers nog maar beperkt worden schoongehouden en er geen huishoudelijk werk zoals bedden opmaken wordt gedaan, en er is ook een beperkt rooster ingesteld voor de bussen die tussen het kamp en het fabrieksterrein rijden. 

Vanmiddag bij de lunch was er nog een verrassing, er is te weinig personeel in het restaurant om de vuile vaat af te handelen en daarom zagen we tot onze verbazing plastic bordjes en plastic bestek in plaats van gewone borden en ijzeren bestek. Het is op zich natuurlijk geen probleem, het eten smaakt er niet minder om (de hamburgers waren vanavond gewoon weer als vanouds) maar het geeft toch wel aan hoe de blokkades steeds meer van invloed worden op de dagelijkse gang van zaken.

Ik denk dan toch, als het bij ons al zo is hoe moet het dan wel niet met de gewone mensen in de stad gesteld zijn. Als de blokkades de stad hermetisch afsluiten dan betekent dat toch ook dat winkels niet kunnen worden bevoorraad. Het schijnt dat er nu nog wel voldoende is van alles maar dat kan natuurlijk veranderen als die blokkades lang blijven duren. Het eind lijkt nog niet in zicht en het is dus voorlopig afwachten.

En jawel…

Het wordt eentonig maar dit was dus de derde rustige dag op rij. Het werd vanmorgen al snel duidelijk dat er weer geen lokale Irakezen op het werk zouden verschijnen want de blokkades in de stad zijn er weer, of eigenlijk nog steeds. En er is opgeroepen via de sociale media om die blokkades in stand te houden tot en met donderdag en dat zou betekenen dat we deze werkweek dus waarschijnlijk vrijwel niemand zullen zien.

Voor mij is de routine van de middagwandeling naar de lunch weer veranderd van heen lopen en terug met de bus naar heen en weer lopen. De temperatuur is nu tussen de middag nog net boven de twintig graden, een heel verschil dus met de 40+ graden van de laatste keer dat ik hier was en dat betekent dat wandelen weer goed te doen is.

Op de foto zie je een deel van de gebruikelijke optocht naar het kamp. De rood-witte telecommunicatie-mast staat vrijwel naast het restaurant dus dan weet je waar we naar toe lopen. Op de foto is het trouwens niet zichtbaar want het ligt uiteraard binnen de muren van het kamp, waarvan je nog net een deel ziet links van de twee watertanks:

Nog een rustige dag

En weer een dag zonder onze Irakese collega’s. Vanmorgen kwamen er berichten binnen dat de blokkades in de stad nog omvangrijker waren dan de vorige dag en opnieuw was het voor de lokale bevolking vrijwel onmogelijk de stad te verlaten. Alweer een vrijwel leeg kantoor dus vandaag en weer erg rustig op het hele fabrieksterrein. De meeste blokkades en de demonstraties verlopen overigens redelijk vreedzaam alhoewel de oproerpolitie af en toe ingrijpt op belangrijke knooppunten.

Vannacht zijn er een paar flinke onweersbuien geweest en is er de nodige regen gevallen. Zelf ben ik overal doorheen geslapen, ik hoorde van andere mensen dat ze er midden in de nacht wakker van waren geworden maar ikzelf merkte het pas toen ik vanmorgen overal flinke plassen zag liggen. Ook in de loop van de dag viel er wat regen en was er ook nog een enkele onweersbui. Het veranderende weer was ook merkbaar aan de temperaturen, het voelde met name in de avond flink koeler aan.

Sinds vanmiddag zit ik weer op mijn gebruikelijke werkplek. Een van mijn collega’s die vandaag arriveerde vanuit Dubai heeft vanwege zijn betrokkenheid bij de renovatie van een paar maanden geleden nog steeds een set met reservesleutels van alle deuren en hij kon dus de deur van onze kamer openmaken.

Erg prettig, want nu kan ik weer bij mijn ladenblok zodat ik spullen kan opbergen die ik anders heen en weer moet blijven slepen tussen mijn kamer en het kantoor…

Onverwacht rustig

Het was bij het opstaan vanmorgen om kwart voor vijf nog donker en aan de frisse kant. Het is hier nu winter aan het worden, net als in Nederland, en hoewel de temperatuur overdag nog steeds oploopt tot boven de twintig graden zijn de nachten al kouder aan het worden en zakt het kwik tot rond de tien graden. Jas aan dus vanmorgen tijdens de wandeling naar het IT-gebouw, met daaroverheen een veiligheidsvest zodat ik in het donker beter te zien ben.

Tijdens de wandeling viel het me op dat het ondanks dat het de eerste werkdag van de week was ontzettend stil was overal. Normaal gesproken loopt er voor zessen altijd veel personeel op de wegen rond de fabriek omdat er om zes uur een ploegenwisseling plaatsvindt maar er was helemaal niemand. Het was echt ongewoon stil, en wat later bleek ook waarom. De hele stad Basrah was geblokkeerd door wegafzettingen van demonstranten en het resultaat daarvan was dat vandaag niemand van de lokale Irakezen naar het werk kon komen.

Het was dus een lekker rustig dagje op kantoor, maar er was ook wel een probleempje. De deur van de kamer waar ik normaal zit is altijd op slot en ik heb daar geen sleutel van op dit moment. Ik ben dus afhankelijk van iemand die de deur ’s morgens open doet en dat is meestal Mustafa uit mijn team, maar die was er vandaag dus niet net als de andere Irakezen die een sleutel hebben. Mijn baas, die vanmorgen arriveerde vanuit Dubai, heeft ook een sleutel gekregen die had hij vandaag niet bij zich. Het resultaat was dat we een plek moesten zoeken ergens anders in het gebouw en dat was gelukkig makkelijk omdat er plek zat was.

Een onverwacht rustig begin van de werkweek dus, net als blijkbaar vorige week zondag toen hetzelfde gebeurd is in Basrah. De blokkades zijn gelukkig beperkt tot de uitvalswegen van de stad zelf, er waren geen problemen op de wegen rond het vliegveld en er was dus niks aan de hand voor aankomende en vertrekkende collega’s.

Voor ons is het dagelijks leven in het kamp gewoon normaal en het werd dan ook een gewone werkdag met daarna even naar de sportzaal, avondeten in het restaurant, nog even een aflevering van “Outlander” kijken op Netflix en daarna vroeg naar bed. Morgen is er weer een dag…

Aangekomen in KAZ

Zoals verwacht arriveerde ik gisteravond pas rond half twee bij mijn hotel in Dubai. Daar ging nog een klein geschil aan vooraf met de chauffeur van de Emirates taxi service die me zoals ik al had verwacht weer bij het verkeerde hotel wilde afzetten. Ik verbleef namelijk in het Ibis One Central hotel en dat is een low-budget versie van het gewone Ibis hotel wat daar om de hoek ligt. Dat laatste hotel is blijkbaar bekend bij de taxi-chauffeurs maar het eerste niet. De vorige keer dat ik in het Ibis One Central verbleef (het standaard hotel voor Shell mensen in Dubai) werd ik dan ook voor de verkeerde deur afgezet en moest ik toen ik daar achter kwam (en de taxi dus al weg was) een paar honderd meter zeulen met een zware koffer.

Maar goed, nu wist ik beter en kon ik de taxi-chauffeur de juiste kant op dirigeren en zo lag ik tegen twee uur dan toch nog in bed. Omdat de vlucht naar Basrah pas vroeg in de middag vertrok kon ik vanmorgen dus heerlijk uitslapen tot half negen en op mijn gemak in het hotel ontbijten. Rond half twaalf nam ik een taxi naar Terminal 2 van de luchthaven want dat is de terminal vanwaar vluchten met Fly Dubai, de maatschappij waarmee ik zou vliegen, vertrekken.

Aangekomen in Terminal 2 kreeg ik echter te horen dat mijn vlucht niet van Terminal 2 maar van Terminal 3 zou vertrekken, en dat is dus helemaal aan de andere kant van de luchthaven. Er zat niets anders op dan weer een taxi te nemen, gelukkig dus maar dat ik redelijk vroeg was vertrokken. Aangekomen bij Terminal 3 kreeg ik ook nog eens te horen dat de gate vanwaar mijn vlucht zou vertrekken de aller-achterste helemaal aan de andere kant van de terminal was, en dat betekende een wandeling van ruim anderhalve kilometer. Voor mij geen probleem maar je zult maar slecht ter been zijn…

Een voordeel van Terminal 3 was wel dat ik daar gebruik kon maken van de business lounge van Emirates die heel wat comfortabeler zijn dan de lounge in Terminal 2 die meer wegheeft van een veredelde keuken. Ik had ook nog extra tijd want ik had ondertussen al een mailtje gehad van Fly Dubai dat de vlucht een half uur was vertraagd. Eenmaal in het vliegtuig had ik de stoel helemaal voorin aan het raam naast de deur dus ik had toen we gingen vertrekken een mooi zicht op het afkoppelen van de slurf:

De korte vlucht van anderhalf uur naar Basrah verliep vlotjes zonder problemen en aangekomen op de luchthaven was ik ook erg vlot door alle faciliteiten heen, ook al omdat ik helemaal voorin het vliegtuig zat en dus zo’n beetje als eerste bij de paspoortcontrole aankwam. Bij de bagagebanden was er wel weer even hilariteit want terwijl we bij de band stonden waarop volgens de aankondiging onze bagage zou aankomen zagen we onze koffers op de andere band achter ons binnen komen rollen…

De rit naar KAZ was heel comfortabel want we werden niet vervoerd in de gebruikelijke bussen maar in Toyota Landcruisers, en die grote SUV’s zitten nu eenmaal veel comfortabeler dan die rammelende bussen. We merkten onderweg helemaal niets van enige onrust, wel namen we een andere route dan normaal met minder wegen binnendoor. Opvallend onderweg was nog dat we op verscheidene plaatsen werk aan de snelweg zagen waarbij er nieuw wegdek werd aangebracht, iets wat hier nergens een overbodige luxe is maar wat ik tot nu toe nog niet eerder had gezien.

Het was net donker even na vijven toen we arriveerden in het kamp. Op mijn kamer aangekomen heb ik alles weer een beetje “ingericht” door mijn eigen spulletjes weer op hun plaats te zetten en daarna was het tijd voor het avondeten. In het restaurant werd ik verwelkomd werd door een paar van mijn collega’s maar het was er bizar rustig. Blijkbaar zijn er nog maar weinig mensen terug…

Op weg naar Dubai

Na het eerste bericht van eergisteren dat ik toch nog mag vertrekken naar Basrah moest er natuurlijk van alles geregeld worden voor mijn reis. Gelukkig hebben we daar een prima reisbureau voor wat vrijwel alles regelt, ik hoef alleen maar te controleren of alles klopt. Het enige wat gisteren nog geregeld moest worden was een hotel in Dubai voor de veertien uur dat ik moet wachten op mijn vervolgvlucht van Dubai naar Basrah, en gelukkig kon ook dat gistermorgen worden bevestigd. Gisteravond kreeg ik al het telefoontje van de Emirates Chauffeur Service om mijn vervoer naar Schiphol te bevestigen en daarmee was ik in principe klaar voor vertrek. Ik hoefde maar heel weinig te pakken en de tussenliggende tijd heb ik doorgebracht met thuis werken zoals ik de afgelopen twee weken heb gedaan.

Vanmorgen om half twaalf zou ik om half twaalf worden opgehaald maar de taxi stond al om kwart over elf voor. Aangekomen op Schiphol ging alles ondanks de drukte vrij vlot, waarbij het me iedere keer weer verbaast dat hoe druk het ook is er altijd bagagecheck counters gesloten zijn. Ook bij de paspoortcontrole zijn ondanks dat er langs rijen staan nooit alle poortjes open, en daar snap ik nog minder van moet ik eerlijk zeggen want het daar geen kwestie is van mankracht, de paspoortcontrole werkt volledig automatisch.

We gingen tamelijk laat aan boord van het vliegtuig en ondanks dat iedereen toch nog op tijd aan boord was vertrokken we ruim drie kwartier later dan de geplande vertrektijd van half drie. Vervelend, want aangezien we rond middernacht hopen aan te komen in Dubai wordt het nu wel een stuk later voordat ik in mijn hotel ben en in mijn bed lig. Niks aan te doen, ik ben in ieder geval onderweg!

 

Toch onverwacht nieuws!

Toen ik vanmorgen uit het raam keek zag ik dat de activiteit die gisteren was gestart met het afbakenen van een stuk van de braakliggende grond aan de overkant van het kanaal nu werd uitgebreid met graafwerkzaamheden. De graafmachine groef een tamelijk brede en diepe sleuf op verscheidene plekken wat erop lijkt te wijzen dat er rioleringsbuizen de grond in zullen gaan, en mogelijk nog andere kabels en pijpen. Het ziet er dus naar uit dat er toch over niet al te lange tijd bij ons aan de overkant gebouwd zal gaan worden.

Even na het middaguur zat ik in een gesprek met mijn collega Ali die ook van thuis uit werkt in Engeland toen ik een paar mailtjes binnen zag komen van onze reisplanners. Ik dacht in eerste instantie dat dat de bevestiging was van de vluchten voor mijn volgende rotatie in januari want die had ik gisteren aangevraagd, maar toen ik keek zag ik dat dat niet zo was. Het bleek te gaan om het onverwachte bericht dat ik alsnog deze week naar Basrah kan vertrekken.

Er zijn voor mij nieuwe tickets geregeld, ik vertrek aanstaande vrijdag en kom dan zaterdag aan in Basrah. Dat betekent dat ik toch nog ruim anderhalve week vanuit KAZ ga werken en daar zit ik me toch wel op te verheugen want zoals ik al heb gezegd, dat thuis werken is ook niet alles. er moest snel van alles geregeld worden want ik moet natuurlijk nog naar Schiphol, en ondanks dat mijn terugvluchten op 5 en 6 december niet veranderd in feite niet veranderd zijn waren ook die opnieuw geboekt en moest alles daarvoor dus ook opnieuw geregeld worden.

Een klein probleempje is wel dat mijn vlucht vrijdagmiddag al om half drie vertrek vanaf Schiphol en ik kom dan rond middernacht aan in Dubai. Maar mijn vlucht naar Basrah vertrekt pas om kwart voor twee ’s middags dus ik moiet meer dan een halve dag doorbrengen in Dubai. Dat is normaal gesproken geen probleem want ik krijg van Emirates een hotel, maar het probleem is dat mijn vlucht naar Basrah niet door Emirates wordt uitgevoerd maar door de dochtermaatschappij Fly Dubai, en dat betekent dat ik van Emirates geen hotel krijg. Gelukkig voorzien de Shell regels in zo’n situatie en ik krijg dus alsnog een hotel, alleen nu via Shell en buiten de luchthaven.

Twee uur nadat ik het eerste bericht kreeg kon ik al inchecken voor mijn vlucht van aanstaande vrijdag en alles is dus in feite klaar. Alleen mijn koffertje nog niet, maar dat is in tien minuten gebeurd…

Nog geen bericht

Het wachten is of er bericht komt dat ik kan afreizen naar Irak maar dat bericht is vooralsnog niet gekomen. Op zich niet onlogisch aangezien ze mensen mobiliseren aan de hand van een prioriteitenlijst en ik ga ervan uit dat ik niet in de hoogste regionen van die lijst sta aangezien het werk wat ik doe niet direct kritisch is voor het functioneren van de fabriek. Ik zie aan de berichten overigens wel dat het proces al in gang is gezet, er zijn al de nodige mensen terug in Irak en mijn baas, die normaal gesproken alleen doordeweeks overkomt vanuit Dubai, is gisteren weer naar KAZ afgereisd.

Het is eigenlijk nog maar de vraag of ik überhaupt nog gemobiliseerd ga worden want vandaag is alweer de laatste dag van de tweede week van mijn shift en ik ben dus al op de helft. Hoe langer ik moet wachten hoe kleiner de kans dat ik nog ga afreizen, zeker als dat niet meer deze week wordt want volgende week zit ik op de kritische grens van zeven dagen of minder in mijn huidige rotatie. Het wachten is wel eens lastig want er is ons dringend verzocht om niet voortdurend te informeren bij onze reisplanners om informatie aangezien die het deze dagen uiteraard hartstikke druk hebben met het regelen van alle mobilisaties. Zoals een oude Shell-collega dan ook placht te zeggen, “We zullen onze ziel in lijdzaamheid moeten bezitten”…

Vanuit het raam van mijn werkkamer zag ik vandaag behalve een heleboel felle stortbuien ook opeens activiteit aan de overkant van het kanaal. Er liggen plannen om daar in het nog resterende gedeelte ook huizen te gaan bouwen en het lijkt er nu toch op dat er daarvoor voorbereidingen worden getroffen. Vanmorgen verschenen er opeens mannen met een graafmachine die metalen platen ging leggen en er werd ook een hekwerk geplaatst. Dat zullen de hondenbezitters van Rijnsburg niet leuk vinden want dit braakliggende stuk land was tot vandaag heel erg populair als hondenuitlaatplek.

En tenslotte was het vandaag ook de sterfdag van mijn vader, het is inmiddels alweer negen jaar geleden dat hij is overleden. Deze dag is nog steeds een moeilijke en zeker voor mijn moeder, dus gelukkig dat ik nog in Nederland ben want nu kon ik vanmiddag even bij haar langs.

Goed nieuws uit Irak

Er was de afgelopen dagen weinig te melden, de dagelijkse berichten vertelden hetzelfde nieuws: ernstige onlusten in Bagdad, relatief rustig in Basrah en nog steeds een embargo op reizen naar Irak voor het meeste personeel.

Ondanks het thuis werken proberen we met naaste collega’s toch zoveel mogelijk contact met elkaar te houden. Zo was de wekelijkse bijeenkomst van alle expat IT-ers in Basrah, die normaal gesproken altijd op vrijdagochtend wordt gehouden, voor deze week verzet naar de zaterdagmiddag en omgezet naar een telefoonconferentie zodat iedereen die thuis werkt kan inbellen.

We bespreken tijdens die meeting eigenlijk van alles en nog wat, over werk maar ook andere zaken. We zaten net een half uurtje in de meeting vanmiddag, waarbij het onderwerp van gesprek natuurlijk de situatie in Irak was, toen er bij iedereen een mailtje binnenkwam van het management met het nieuws dat met ingang van aanstaande maandag het inreis-embargo wordt opgeheven. Er mag dus weer gereisd worden maar het zal nog een flinke logistieke operatie zijn om iedereen in Irak te krijgen.

Het is de bedoeling dat er zeventig mensen per week zullen afreizen, waarbij natuurlijk de meest noodzakelijke mensen eerst gaan. Personeel wat een week of minder te gaan heeft in zijn of haar huidige rotatie zal niet worden gemobiliseerd, die blijven dus van thuis uit werken als dat mogelijk is. Voor mij geldt dat niet want ik heb op dit moment nog ruim twee en een halve week te gaan, maar wanneer ik dan wel afreis weet ik nog niet, dat krijgt iedereen individueel te horen. We krijgen allemaal bericht maar dat zal op heel korte termijn voor vertrek zijn want er is gezegd dat we ons gereed moeten maken om binnen vierentwintig uur na ontvangst van het bericht te kunnen vertrekken.

Voor nu nog even afwachten dus, maar we gaan gelukkig weer terug naar de normale situatie. En eerlijk gezegd kijk ik er wel naar uit want het lijkt dan wel leuk maar ik vind thuiswerken verre van ideaal. Zo moest ik vanmorgen bij het halen van een bakje koffie nog kots van Monster opruimen die door de hele kamer en over de bank lag.

Voor het weer hoef ik niet in Nederland te blijven want dat is de afgelopen dagen bar slecht geweest met veel regen en wind, en het was koud ook. Dat weerhoudt Riet er overigens niet van toch af en toe nog wat werk in de tuin te doen, en er is zat te doen nu alle bladeren beginnen te vallen. Gelukkig heeft ze daar een nieuw speeltje voor aangeschaft…

Mistig

Vanmorgen was een prachtige ochtend met een schitterend uitzicht vanaf mijn werkplek op de tweede verdieping van ons huis. Het was vannacht flink koud geweest en toen het zonnetje opkwam zag je de mist vanuit het kanaal opkomen. Het leverde een mooi plaatje op:

Verder is het nieuws nog steeds onveranderd, alhoewel de situatie in Irak niet overal hetzelfde meer is. In de hoofdstad Bagdad zijn de demonstraties nog steeds geweldig en daar vallen ook nog steeds slachtoffers als gevolg van het geweld tussen betogers en de oproerpolitie. In Basrah daarentegen zijn de protesten veel kleinschaliger en veelal vreedzaam van aard, zoals sit-down acties op bepaalde plaatsen in de stad.

We wachten dus maar af op verdere berichten, we worden dagelijks op de hoogte gehouden van de situatie.

Thuis met Riet’s verjaardag

Hoewel ik geen grote fan ben van thuis werken en dus liever eergisteren naar Basrah was vertrokken levert mijn gedwongen verblijf in Nederland toch ook een meevaller op en dat is dat ik vandaag met de verjaardag van Riet thuis ben. Ik had vorige week al een cadeautje gekocht wat ik bij mijn vertrek had willen achterlaten waar ze het zou vinden maar nu kon ik het haar vanmorgen dus zelf geven.

Ik had afgelopen vrijdag al verteld dat het cadeau iets was uit de Apple Store, en het was ook iets waar ze al een tijdje hints over had zitten geven: een nieuwe iPhone 11. Haar eigen iPhone 6 Plus heeft de laatste maanden wat schade opgelopen en hoewel het niet echt ernstig is en de telefoon verder nog prima functioneert is daar nu al een paar keer een nieuw scherm in gegaan (gelukkig de meeste keren garantie na de eerste reparatie) en na gevallen te zijn zaten er ook wat barstjes in het scherm. Omdat het toestel toch ook al wat gedateerd begint te raken leek een nieuwe telefoon me dus een aardig cadeau.

Over gevallen telefoons gesproken, ik had zelf ook een pech gevalletje twee dagen geleden. Ik zat in mijn eigen stoel en had mijn iPhone even op mijn been gelegd omdat ik mijn iPad even van de tafel wilde pakken. De telefoon gleed weg, maar in eerste instantie dacht ik nog niks aan de hand want hij zou wel in de stoel blijven liggen. Ik was alleen de opening tussen de zitting en de leuning vergeten en jawel, het ding ketste precies op de plavuizen. Het resultaat was een mooi spinnenweb aan barsten op het scherm.

Hoewel de telefoon nog functioneerde en het probleem mogelijk wel op te lossen was met een plastic plakscherm leek het me toch beter om een nieuw scherm te regelen. Riet reed naar een telefoonwinkeltje in Katwijk (ik moest uiteraard werken) en daar kon het scherm vervangen worden maar ik moest er wel een dag op wachten want het juiste type had hij niet in voorraad. Vanmiddag ging Riet terug en ik kreeg niet alleen mijn telefoon terug voorzien van een nieuw scherm maar ook met een beschermhoesje wat ze er gratis bij had gekregen.

Ik ga met dat bordeauxrood en het gouden randje heel erg de blits maken in Basrah…

 

 

Eerste werkdag thuis

Vanmorgen om kwart voor zeven stond ik op voor mijn eerste werkdag van deze shift. Een rare gewaarwording dat dat niet in KAZ in Irak is maar gewoon in Nederland, maar omdat het inreisverbod niet totaal onverwacht is gekomen (met zoiets hou je eigenlijk altijd wel rekening) heb ik mijn werk-laptop bij me en kan ik van thuis uit werken.

Ik kan natuurlijk niet alles doen, contact met collega’s is erg lastig omdat de meeste daarvan op dit moment zelf ook thuis zitten en ik heb geen idee wie er net als ik gewoon thuis aan het werk gaan. Het is namelijk nog steeds niet vanzelfsprekend dat iedere rotator zijn eigen laptop heeft. Dat is weliswaar met ingang van oktober wel de bedoeling maar veel koppels moeten nog steeds een laptop delen omdat nog lang niet alle tweede laptops zijn uitgedeeld. En soms was het gewoon het punt dat de ontvanger het land al uit was en dan ligt zijn of haar laptop wel klaar maar op kantoor in Irak.

Vandaag heb ik een aantal gesprekken gehad met onder andere mijn nieuwe back-to-back en mijn baas. Voor Surya, mijn nieuwe maat, begint het er nu echt tragisch uit te zien want hij is al in september gestopt met zijn vorige baan in de verwachting dat hij per 1 oktober in Irak zou kunnen beginnen en dat schuift nu steeds maar verder op. Dat heeft overigens niet eens alleen te maken met de situatie in Irak maar hij heeft ook nog steeds zijn visum niet. Zelfs al was er dus niks aan de hand geweest dan was de geplande startdatum, vandaag, toch al niet meer haalbaar geest. Punt is echter dat hij door het inreisverbod ook de tweede mogelijkheid deze maand gaat missen en de volgende maand ben ik in principe weer vrij.

Ik heb dit uiteraard ook besproken met onze baas die overigens ook vastzit in Dubai en ook niet naar Irak kan reizen. We maken ons allebei zorgen dat Surya mogelijk pas mid-januari zal kunnen gaan beginnen en de vraag is wat er in de tussentijd met hem moet gebeuren want hij zit nu eigenlijk te wachten en de vraag is hoelang Personeelszaken dat goed blijft vinden. 

Er zijn nog diverse andere problemen die eigenlijk voor meer onrust zorgen dan de veiligheidssituatie in Irak, zoals bijvoorbeeld hoe het moet met het werk aan de lopende projecten als iedereen voor langere tijd thuis moet blijven zitten. Kortom, het begint echt voor het management een hoofdpijndossier te worden, maar ik probeer gewoon zoveel mogelijk van thuis uit te doen.

Geen goed nieuws

Zaterdag is de wekelijkse evaluatie geweest van het management Team van ons bedrijf om te bekijken hoe de situatie in Irak zich ontwikkeld en of mogelijk de restricties voor het expat personeel met betrekking tot reizen kunnen worden opgeheven. De boodschap die ik heb gekregen was duidelijk, de situatie verslechtert eerder dan dat het beter wordt en daarom wordt reizen naar Irak voorlopig alleen nog toegestaan aan personeel wat strikt noodzakelijk is voor het draaiend houden van de fabriek.

Vandaag is er een vergadering geweest via Skype voor alle expats die op dit moment thuis zitten te wachten op nieuws en daarin werd dit nieuws nog eens bevestigd. Er werd verder een toelichting gegeven op de veiligheid in en rond Basrah en gezien de vele demonstraties en blokkades door demonstranten is het risico te groot om expat staff het land binnen te laten. Logisch, want als er moet worden geëvacueerd omdat de zaak uit de hand loopt dan liefst natuurlijk een zo klein mogelijke groep.

Op dit moment blokkeren de demonstranten in en rond Basrah belangrijke verkeerswegen en pleinen, en hoewel dat veelal vreedzaam verloopt is met name de situatie rond de belangrijke havenstad Umm Qasr ten zuiden van Basrah gespannen. De toegang tot de haven is grotendeels geblokkeerd en dat heeft grote gevolgen voor de economie van Irak omdat dit de enige haven van het land is en dus van groot belang voor met name invoer van goederen. De vraag is dus hoe lang het gaat duren voordat er daar gaat worden ingegrepen.

Voor mij betekent het nieuws in ieder geval dat ik morgenavond niet vertrek naar Basrah, ik heb al bericht gehad dat mijn tickets zullen worden geannuleerd. Wanneer er weer mag worden gereisd hoor ik twee dagen van tevoren maar de verwachting is dat het dagen, zo niet weken zal gaan duren voordat dat zover is. In de tussentijd ga ik dus maar van thuis uit proberen te werken, wat gelukkig niet al te moeilijk zal zijn want ik had mijn werk-laptop uit voorzorg al meegenomen…

Dagje Haarlem

Volgende week is Riet jarig en ik wil haar verrassen met een bijzonder cadeau. Haar huidige telefoon is een inmiddels aardig oude iPhone 6 Plus die al de nodige butsen en deukjes heeft opgelopen en nu ook kleine barstjes in het glas in een van de hoeken heeft, en het leek me dan ook een aardig idee om haar een nieuwe iPhone te geven. De uitgelezen plek om alle modellen te vergelijken en ook vast te houden is uiteraard een Apple Store en de dichtstbijzijnde zit in Haarlem.

Toevallig vind ik Haarlem ook nog eens een heel gezellige stad om eens rond te banjeren en voor vanochtend had ik daarom een bezoekje aan de Spaarnestad gepland. Alleen is maar alleen dus ik had Robin gevraagd om met me mee te gaan en dat leek hem wel leuk. We gingen rond een uur of elf op pad.

De Apple Store had precies wat ik nodig had en de aankoop van Riet’s cadeau was dan ook zo gebeurd. Een aardigheidje daarbij was dat ik met mijn creditcard heb betaald, dit om te voorkomen dat Riet als ze door de uitgaven op onze lopende rekening zou spitten het aankoopbedrag nog niet zou zien staan want dan zou de verrassing eraf zijn. Ik ken haar na al die jaren wel een beetje en ik weet dan ook dat ze met haar verjaardag in zicht uit nieuwsgierigheid graag mag snuffelen of ze mijn cadeau kan vinden, of in ieder geval kan uitvinden wat het is…

Vorig jaar om deze tijd was ik ook in Haarlem en daar heb ik toen pepernoten gekocht in een heel aardig winkeltje wat “De Pepernotenfabriek” heet en dus alleen maar pepernoten verkoopt, in allerlei soorten maar vrijwel allemaal met een laagje van chocola eromheen. Nou ja, technisch gesproken zijn het geen pepernoten maar kruidnootjes maar een kniesoor die daarop let.

Het was alleen effe zoeken want het winkeltje is niet het hele jaar open (wat logisch is gezien het seizoensgebonden karakter van pepernoten) en dit jaar zat het niet in hetzelfde pand als vorig jaar.

Geen probleem, via Robin’s mobieltje vonden we het snel en konden er weer een paar zakken met van die verderfelijke, dikmakende en ongetwijfeld verschrikkelijk ongezonde pepernoten worden aangeschaft. Kreeg je bij aankoop van drie zakken nog een zak gewone kruidnootjes gratis ook…