Vanmorgen om kwart voor zeven stond ik op voor mijn eerste werkdag van deze shift. Een rare gewaarwording dat dat niet in KAZ in Irak is maar gewoon in Nederland, maar omdat het inreisverbod niet totaal onverwacht is gekomen (met zoiets hou je eigenlijk altijd wel rekening) heb ik mijn werk-laptop bij me en kan ik van thuis uit werken.

Ik kan natuurlijk niet alles doen, contact met collega’s is erg lastig omdat de meeste daarvan op dit moment zelf ook thuis zitten en ik heb geen idee wie er net als ik gewoon thuis aan het werk gaan. Het is namelijk nog steeds niet vanzelfsprekend dat iedere rotator zijn eigen laptop heeft. Dat is weliswaar met ingang van oktober wel de bedoeling maar veel koppels moeten nog steeds een laptop delen omdat nog lang niet alle tweede laptops zijn uitgedeeld. En soms was het gewoon het punt dat de ontvanger het land al uit was en dan ligt zijn of haar laptop wel klaar maar op kantoor in Irak.

Vandaag heb ik een aantal gesprekken gehad met onder andere mijn nieuwe back-to-back en mijn baas. Voor Surya, mijn nieuwe maat, begint het er nu echt tragisch uit te zien want hij is al in september gestopt met zijn vorige baan in de verwachting dat hij per 1 oktober in Irak zou kunnen beginnen en dat schuift nu steeds maar verder op. Dat heeft overigens niet eens alleen te maken met de situatie in Irak maar hij heeft ook nog steeds zijn visum niet. Zelfs al was er dus niks aan de hand geweest dan was de geplande startdatum, vandaag, toch al niet meer haalbaar geest. Punt is echter dat hij door het inreisverbod ook de tweede mogelijkheid deze maand gaat missen en de volgende maand ben ik in principe weer vrij.

Ik heb dit uiteraard ook besproken met onze baas die overigens ook vastzit in Dubai en ook niet naar Irak kan reizen. We maken ons allebei zorgen dat Surya mogelijk pas mid-januari zal kunnen gaan beginnen en de vraag is wat er in de tussentijd met hem moet gebeuren want hij zit nu eigenlijk te wachten en de vraag is hoelang Personeelszaken dat goed blijft vinden. 

Er zijn nog diverse andere problemen die eigenlijk voor meer onrust zorgen dan de veiligheidssituatie in Irak, zoals bijvoorbeeld hoe het moet met het werk aan de lopende projecten als iedereen voor langere tijd thuis moet blijven zitten. Kortom, het begint echt voor het management een hoofdpijndossier te worden, maar ik probeer gewoon zoveel mogelijk van thuis uit te doen.