Het wachten is of er bericht komt dat ik kan afreizen naar Irak maar dat bericht is vooralsnog niet gekomen. Op zich niet onlogisch aangezien ze mensen mobiliseren aan de hand van een prioriteitenlijst en ik ga ervan uit dat ik niet in de hoogste regionen van die lijst sta aangezien het werk wat ik doe niet direct kritisch is voor het functioneren van de fabriek. Ik zie aan de berichten overigens wel dat het proces al in gang is gezet, er zijn al de nodige mensen terug in Irak en mijn baas, die normaal gesproken alleen doordeweeks overkomt vanuit Dubai, is gisteren weer naar KAZ afgereisd.

Het is eigenlijk nog maar de vraag of ik überhaupt nog gemobiliseerd ga worden want vandaag is alweer de laatste dag van de tweede week van mijn shift en ik ben dus al op de helft. Hoe langer ik moet wachten hoe kleiner de kans dat ik nog ga afreizen, zeker als dat niet meer deze week wordt want volgende week zit ik op de kritische grens van zeven dagen of minder in mijn huidige rotatie. Het wachten is wel eens lastig want er is ons dringend verzocht om niet voortdurend te informeren bij onze reisplanners om informatie aangezien die het deze dagen uiteraard hartstikke druk hebben met het regelen van alle mobilisaties. Zoals een oude Shell-collega dan ook placht te zeggen, “We zullen onze ziel in lijdzaamheid moeten bezitten”…

Vanuit het raam van mijn werkkamer zag ik vandaag behalve een heleboel felle stortbuien ook opeens activiteit aan de overkant van het kanaal. Er liggen plannen om daar in het nog resterende gedeelte ook huizen te gaan bouwen en het lijkt er nu toch op dat er daarvoor voorbereidingen worden getroffen. Vanmorgen verschenen er opeens mannen met een graafmachine die metalen platen ging leggen en er werd ook een hekwerk geplaatst. Dat zullen de hondenbezitters van Rijnsburg niet leuk vinden want dit braakliggende stuk land was tot vandaag heel erg populair als hondenuitlaatplek.

En tenslotte was het vandaag ook de sterfdag van mijn vader, het is inmiddels alweer negen jaar geleden dat hij is overleden. Deze dag is nog steeds een moeilijke en zeker voor mijn moeder, dus gelukkig dat ik nog in Nederland ben want nu kon ik vanmiddag even bij haar langs.