Het plan was dat ik de komende week een overdracht zou doen aan Surya en hem zoveel mogelijk zou vertellen over hoe we in ons team werken en uitleggen hoe de applicaties waar hij niet bekend mee was werken. We begonnen daar vanmorgen dan ook meteen mee maar niet nadat we eerst een gezellig gesprek hadden gehad over onszelf, waar we wonen, over onze families, gewoon wat persoonlijke dingen om elkaar wat beter te leren kennen.

Ondertussen kwamen ook mijn collega’s binnendruppelen, handen werden geschud en nieuwtjes uitgewisseld. Ik had ondertussen op het nieuws wel gezien dat de Amerikanen in Irak een actie hadden uitgevoerd waarbij een aantal belangrijke personen waaronder een Iraanse generaal waren omgekomen, maar ik had er verder nog niet bij stil gestaan, zoals de meeste van ons niet. Totdat een van mijn collega’s om een uur of half elf onze kamer binnenkwam met de vraag of we de laatste emails al hadden gezien.

Nou waren Surya en ik bezig met de overdracht dus nee, we hadden al een uurtje onze mailbox niet meer gecheckt. Er bleek een bericht in te staan van onze Managing Director waarin werd gemeld dat de situatie in Irak dusdanig dreigde te escaleren dat besloten was om iedereen behalve een aantal noodzakelijke mensen onmiddellijk te gaan evacueren. Stomverbaasd las ik het bericht, het zag er dus naar uit dat ik al weer kon vertrekken en ik was er nog geen dag!

Al snel volgden er meer berichten, allemaal ter voorbereiding op een snel vertrek. Een ervan meldde dat we onze mail in de gaten moesten houden want de mensen van de reis-afdeling zouden de hele nacht doorwerken en het was mogelijk dat we tot de eerste groep evacués zouden behoren die morgenochtend om zeven uur al zal vertrekken…

We organiseerden onderling snel een spoedoverleg en een aantal collega’s waren duidelijk dolblij dat ze naar huis mochten. Ikzelf helemaal niet, ik was er net en ik wilde aan het werk. Bovendien vond ik het wel erg haastig om meteen te besluiten om iedereen naar huis te sturen zonder dat er daadwerkelijk al wat aan de hand was. Maar goed, ik kan begrijpen dat ons management, wat tenslotte verantwoordelijk is voor ons welzijn, geen enkel risico wil nemen. Het is dus duidelijk, ik ga een van de volgende dagen weer naar huis, misschien zelfs morgen al.

Surya en ik zagen ons genoodzaakt onze plannen te herzien en we probeerden in ieder geval vandaag de tijd zoveel mogelijk nuttig te besteden. De geplande overdracht van een week gaat in ieder geval de mist in en vanavond heb ik mijn koffer alweer gepakt om eventueel morgenvroeg al te kunnen vertrekken.

Vanmiddag viel ons al op dat de lucht helemaal zwart was van de dikke rook van de flares, en tot onze verrassing zagen we dat alle vijf de flares brandden, iets wat ik nog niet eerder heb gezien. Het leverde vroeg in de avond toen het donker was een hele rode gloed op aan de oostelijke hemel. Terwijl we terug wandelden naar het kamp zagen we dat alle flares in de omgeving brandden en dat leverde een indrukwekkend beeld op. Totdat we hoorden dat dat mogelijk gedaan was om een soort van rookgordijn over het gebied te leggen zodat het vanuit de lucht minder makkelijk zichtbaar was. Ik weet niet of dat waar is maar het lijkt er dan toch op dat het menens begint te worden…