Toen een maand of wat geleden de aankondiging kwam dat er een concert van Dream Theater zou zijn in het AFAS theater in Amsterdam had ik toch effe de pest in. De geplande datum was namelijk 11 januari en dan zou ik in Irak zijn en alweer niet in de gelegenheid om een concert te bezoeken waar ik graag naar toe had gewild. Mijn broer Alex en neef Bastian gingen wel en dat werd me via het Facebook Event (“Alex is going”) nog eens onder de neus gewreven.

Maar door de onverwachte evacuatie afgelopen week was ik opeens wel in Nederland op de 11e en het eerste wat ik mijn broer tekste, met het bericht van mijn vervroegde terugkeer, was de vraag of er nog kaarten waren. Ik moest nog even een slag om de arm houden in verband met een eventuele terugkeer naar Irak maar woensdag werd duidelijk dat dat zeker niet voor het weekend zou gebeuren en ging ik alsnog kijken of er nog kaarten beschikbaar waren. Dat was het geval en zo ging ik vandaag dus met broer en neef op weg naar AFAS.

Vlakbij de hal zagen we een gestage stroom van oudere bezoekers, niet het soort wat naar Dream Theater gaat maar van het soort wat gearmd loopt met zijn vrouw die een fikse handtas draagt, en we vroegen ons af waar die naartoe gingen. Dream Theater was inderdaad niet de bestemming bleek bij nachecken via het internet, ze gingen naar André Rieu in de naastgelegen Ziggo Dome…

Na de inmiddels traditionele Burger King en een consumptie in de naastgelegen bar gingen we de AFAS zaal binnen. Er was geen voorprogramma en Dream Theater betrad klokslag acht uur het podium. De set voor de pauze werd deels gevuld met nummers van het door ons verfoeide album “Distance over Time” maar de nummers klonken live zo goed dat een her-evaluatie van dit album beslist op zijn plaats is. De set na de pauze bestond uit het spelen van het gehele album “Scenes from a Memory” naar aanleiding van het feit dat dit album twintig jaar geleden werd uitgebracht.

Het geheel was weer een genot voor het oor. De heren spelen nog steeds de sterren van de hemel en hun virtuositeit is bij vlagen onnavolgbaar. Smullen dus voor ons als liefhebbers van dit genre. Het enige minpunt was de zang, James LaBrie was duidelijk niet in vorm vanavond. Hij miste heel wat hoge noten en zong (ik kan er niks anders van maken) bij vlagen gewoon vals. Of dit de leeftijd is of een andere vorm van slijtage aan de stembanden kan ik niet beoordelen, ook al omdat kritieken van eerdere concerten in de US lovend waren over zijn zangkwaliteiten. Laten we het er maar op houden dat hij zijn avond niet had…

Ontroerend was het moment dat de band het podium even verliet en James Labrie vroeg om een halve minuut stilte in verband met het overlijden van Neil Peart. Het was dertig seconden lang werkelijk doodstil in de volgepakte zaal en daarna klonk een oorverdovend applaus ter ere van Neil. Indrukwekkend en voor velen, ook voor mij, toch een emotioneel moment.

En het was vandaag ook nog eens de vijftigste verjaardag van mijn jongste broer. Ik had hem vooraf een tekstberichtje gestuurd: “Gefeliciteerd, je feestje is vanavond in AFAS en ik heb een bandje geregeld”…