Het begint al stil te worden in KAZ want vandaag was er een behoorlijk grote uittocht. Van mijn directe collega’s vertrokken er vandaag vier en daarvan zitten er drie net als ik op de benedenverdieping waardoor ik daar nu de enige overgebleven “buitenlander” ben. Overmorgen vertrekt mijn maat John ook, hij is aan het eind van zijn reguliere shift, en dan zijn mijn makkers Steve en Ian de enige twee overgebleven expats in het IT-gebouw.

Ik kijk er bepaald niet naar uit om weer twee en een halve week thuis te werken want het is me de vorige periode maar matig bevallen. Het gemis van het dagelijks contact met mijn collega’s, de babbeltjes met mensen tussendoor en het even naar een ander gebouw wandelen om mensen te spreken vind ik erg vervelend, de voordelen van thuiswerken zoals de rust en de eigen vertrouwde omgeving wegen daar voor mij toch niet tegenop. En dan heb ik het nog niet eens over het weer, want terwijl het in Nederland blijkbaar nog steeds miserabel nat en koud is begint het hier met de week weer warmer te worden en hebben we weer iedere dag een strakblauwe lucht en zon…

Dit gezegd hebbende, ik ben aan de andere kant ook wel blij dat ik terugga want de risico’s om het Corona-virus op te lopen zijn hier waarschijnlijk veel groter dan thuis en dan is daar ook de gezondheidszorg nog eens een stuk beter. Ik dacht in eerste instantie dat we wel redelijk veilig zouden zitten in ons afgesloten kamp maar het blijkt dat we op kantoor wel degelijk risico lopen. We hebben namelijk nogal wat Irakese collega’s die in de afgelopen weken in Iran zijn geweest en daar is de situatie ronduit ernstig. En hoewel er verzocht is om in dat geval niet naar kantoor te komen en ook om niet meer naar Iran op en neer te reizen schijnen er toch de nodige mensen dat aan hun laars te lappen.

De maatregelen worden ook draconischer. We hebben inmiddels gehoord dat de Turkse luchtvaartmaatschappij de vluchten op Basrah al heeft gestaakt, en zojuist is bekend geworden dat het Ministerie van Energie heeft afgekondigd dat de operationele personele bezetting terug moet naar vijftig procent. Dat laatste houdt in dat onze Irakese collega’s in shifts moeten gaan werken, waarschijnlijk op basis van een week werken en een week thuis (wel vandaar uit werkend indien mogelijk).

Kortom, het lijkt toch niet zo slecht om naar huis te gaan, en ik heb net een email gezien waarin staat dat ik hier morgenochtend om half acht vertrek richting de luchthaven. Het volgende bericht komt dus als alles goed gaat weer vanuit thuis.

Wat ik wel zal missen is het dagelijks ontbijt en met name de machine waarmee ik iedere ochtend een glas vers sinaasappelsap pers…