De dagen lijken allemaal op elkaar als je iedere dag, dus ook weekenden, twaalf uur per dag werkt. Gelukkig kan ik mijn werk redelijk goed vanuit thuis doen en zelfs het contact met collega’s is er, zij het natuurlijk via Skype calls en dat is af en toe behelpen.

Zeker behelpen is het sinds vandaag wat betreft de verbinding met het bedrijfsnetwerk. Ons gewone Internet thuis werkt prima en is zoals altijd razendsnel maar om verbinding te maken met het bedrijfsnetwerk moet ik gebruik maken van VPN, zeg maar een soort tussenverbinding die een beveiligde toegang toelaat. De afgelopen twee weken was dat geen probleem maar omdat met ingang van vandaag iedereen gevraagd is om zoveel mogelijk thuis te werken is het aantal mensen wat van die bedrijfs-VPN gebruik maakt drastisch gestegen en dat is te merken. Alles gaat nu opeens een stuk langzamer en af en toe wordt onverwacht de verbinding verbroken en moet ik opnieuw inloggen.

Het is dus even behelpen en dat zal er niet beter op worden nu de maatregelen om het Corona-virus in te dammen steeds draconischer worden. Ons management heeft inmiddels iedereen die nog in Irak op locatie zit verzocht om te besluiten of ze op vrijwillige basis in Irak willen blijven (met het risico dat uitreizen de komende tijd wel eens onmogelijk zou kunnen worden voor een onbepaalde tijd) of naar huis willen vertrekken nu dat nog kan. De bezetting op de fabrieken in Irak wordt dus heel erg dun wat de buitenlanders betreft, en ook voor de lokale Irakezen wordt het steeds moeilijker om nog op het werk te komen door de ook daar geldende drastische maatregelen.

Het ziet er inmiddels ook naar uit dat reizen in de komende weken vrijwel onmogelijk gaat worden nu steeds meer landen “op slot” gaan en reizigers vanuit andere landen gaan weren. Ook de luchtvaartmaatschappijen leggen zich een voor een neer bij het onvermijdelijke en stoppen vrijwel alle

 vluchten. Omdat het er niet naar uitziet dat dat de komende weken gaat verbeteren heb ik me inmiddels al verzoend met het feit dat ik na deze shift, die nog duurt tot en met aanstaande zondag, ook mijn volgende shift thuis zal moeten uitzitten.

Gelukkig is wel het uitzicht vanaf mijn werkplek met ingang van vandaag een stuk verbeterd want de grijze luchten hebben plaatsgemaakt voor zon. En daar wordt iedereen vrolijk van, ook onze twee katten die eindelijk weer eens gewoon op hun gemak in de tuin kunnen rondschooieren.

Als je goed kijkt kun je ze zien op de foto (die wordt groot weergegeven als je erop klikt):