Mijn Starfighter is af! Het ging eigenlijk nog best vlot, maar dat is geen wonder natuurlijk aangezien ik er op dit moment alle tijd voor heb. Het model was op zich een paar dagen geleden al klaar maar het pièce de resistance, het schilderwerk van de buitenkant, moest nog worden gedaan. En toen dat eenmaal klaar was moest natuurlijk het stickerwerk nog worden gedaan wat uiteindelijk een minutieus klusje bleek te zijn met al die minuscule plakplaatjes.

Het model is uiteindelijk toch geworden zoals het in de doos kwam, in de kleuren van de Duitse Luftwaffe. Ik heb nog een tijdje een poging gedaan om bestickering te kopen van de Koninklijke Luchtmacht zodat ik het model zou kunnen bouwen in de Nederlandse uitvoering met een iets andere beschildering en dus Nederlandse decals, maar helaas lukte me dat niet. Dit soort dingen is wel te krijgen maar is schaars, en het is maar net of er toevallig ergens aanbod is. Dat was er niet dus het werd een Duitse Starfighter, of zoals ze in Duitsland zelf werden genoemd, een Duitse “Widowmaker”. De oorzaak van deze obscure bijnaam was dat er van de Luftwaffe bijna driehonderd Starfighters verongelukt zijn in de loop der jaren waarbij meer dan honderd piloten om het leven kwamen.

Hoe dan ook, het resultaat van mijn eerste poging in bijna vijftig jaar is denk ik heel aardig geworden, al ben ik nog niet helemaal tevreden over het fijnere schilderwerk. Daarvoor moet ik toch het juiste kwastje nog zien te vinden en een wat vastere hand kan hierbij natuurlijk ook geen kwaad. Wat ook niet meeviel was dat ik in vergelijking met mijn jonge jaren duidelijk niet meer over de scherpe blik beschik die ik toen had. Mijn ogen zijn uiteraard in de loop der jaren achteruit gegaan (ik heb niet voor niks al jaren een leesbril) maar voor dit priegelwerk heb ik zelfs zo’n speciale looplamp moeten aanschaffen zodat ik ook de details kon zien van wat ik aan het doen was. Nu nog een mooi plekje op mijn kamer voor mijn eerste verdienstelijke (al zeg ik het zelf) poging en dan kan ik gaan beginnen aan het volgende project wat al klaar ligt. 

Deze keer hoop ik dit model en alle die eventueel nog zullen volgen lang in goede staat te houden, en de belangrijkste voorwaarde daarvoor is dat ik Riet uit de buurt hou. Zoals vroeger mijn moeder al regelmatig aantoonde, de schoonmaakwoede van vrouwen en de drang om dingen af te stoffen leiden in het geval van die delicate modellen maar al te vaak tot schade. En het probleem is altijd dat afgebroken onderdelen, die al vaak met heel veel moeite waren aangebracht, nauwelijks meer fatsoenlijk zijn terug te lijmen. Veel van mijn vroegere modellen hingen dan ook op een gegeven moment half kreupel aan de muur, met afgebroken propellors en gedeeltelijk ontbrekende landingsgestellen…

Gelukkig loop ik dat risico vrijwel zeker niet als ik al mijn modellen nu maar in mijn eigen werkkamer hou. Riet heeft namelijk bezworen dat ze daar geen poot binnen zal zetten om schoon te maken, dat mag ik helemaal zelf regelen. En dat vind ik een prima regel, tot wederzijds voordeel.

In mijn jeugd heb ik heel wat uurtjes doorgebracht met het bouwen van modelvliegtuigen. Deze hobby was ooit aangewakkerd door mijn neef Aad die toentertijd in opleiding zat bij de Koninklijke Luchtmacht en daar blijkbaar zijn vrije tijd vulde met het bouwen van vliegtuigmodellen. Als ze klaar waren kreeg ik ze en mijn vader zorgde er dan voor dat ze een mooi plekje kregen in de slaapkamer die ik deelde met mijn broer. Zo had ik op alle muren van de slaapkamer vliegtuigen hangen, met garendraadjes aan een klein spijkertje.

Toen ik een jaar of tien was begon ik zelf modelletjes te kopen. Meestal waren dat kleine vliegtuigjes van het merk Airfix die toen in elke speelgoedwinkel te koop waren, in een plastic zakje voor de somma van een gulden vijftig, wat ongerekend iets van zeventig eurocent is. Voor mijn verjaardag en Sinterklaas was mijn verlanglijstje altijd steevast gevuld met grotere modellen die ik me van mijn zakgeld niet kon veroorloven. Mijn verzameling groeide zo in de loop van een paar jaar gestaag uit tot meer dan veertig modellen die verspreid over onze hele slaapkamer hingen en stonden. Een enkel model, een wel heel erg mooi gelukte Spitfire in de toentertijd grootste schaal van 1:24, kreeg zelfs een ereplaats in de huiskamer, op mijn vader’s aquarium.

Een tijd geleden kwam het zomaar ter sprake dat ik eraan dacht om deze hobby, waar ik bijna vijftig jaar geleden mee was gestopt, weer op te pakken. Mijn zoons pikten dat op en zo kreeg ik dit jaar voor vaderdag mijn eerste schaalmodel, een Lockheed F-104 Starfighter van het merk Revell. Tijdens mijn vorige verlofperiode had ik al voorzichtig een beginnetje gemaakt met het eerste lijm- en schilderwerk, wat onwennig nog na zoveel jaren, maar deze verlofperiode wil ik dit model helemaal af krijgen. En het begint al wat te lijken: