Het zit er weer op voor vier weken na vandaag want dit is de laatste werkdag van deze shift. Geen erg vrolijke shift natuurlijk na het bizarre telefoontje wat ik een maand geleden kreeg met de mededeling dat het voor mij afgelopen is in Irak per 1 februari volgend jaar. Dat betekent dat dit mijn op een na laatste volle shift was, alleen december nog en dan zit het er vrijwel al op. Technisch gesproken heb ik aan het eind van januari nog drie dagen tot het einde van mijn contract maar die tel ik niet als een shift want veel zal ik die dagen niet doen behalve overdracht van werk.

Gezien de onveranderde situatie rond het Corona-virus verwacht ik dat de komende vier weken wel weer net zo zullen verlopen als de vorige verlofperiodes, veel thuis zitten, een paar keer per week naar de sportschool en verder maar proberen mezelf aangenaam bezig te houden. Dat laatste lukt gelukkig altijd wel met veel lezen en natuurlijk veel Netflixen (ik kan er niks aan doen, ik ben nou eenmaal gek op films).

En hopelijk mogen we de komende vier weken ook veel genieten van de aanwezigheid van onze kleindochter Gijsje want tijdens een shift heb ik natuurlijk niet veel gelegenheid om me met haar bezig te houden, ook al zit ze op oppasdagen toch de hele dag bij ons in huis. En dat vind Gijsje zelf ook jammer geloof ik want ze vind het altijd hartstikke leuk als ik haar voorlees…

Ik keek net als bij de meeste shifts die ik volledig van thuis uit heb gewerkt uit naar het einde. Vreemd genoeg heb ik veel meer moeite met het thuis werken en het vroege opstaan en de eindeloos lijkende werkdag op mijn werkkamer dan ik ooit heb gehad met de dagen in KAZ. Daar stond ik veel vroeger op, half vijf liep de wekker daar al af, en de werkdag was net zo lang maar toch viel het me veel minder zwaar.

Logisch natuurlijk omdat je daar tijdens de werkdag veel meer afleiding hebt. Je loopt af en toe wat rond, je praat met collega’s, je vergaderingen zijn vrijwel allemaal met mensen in dezelfde kamer in plaats van jij alleen pratend tegen een beeldscherm, en dat alles mis ik thuis enorm. Hoewel het werken op rotatie-basis met vier weken op en vier weken af mij in eerste instantie heel erg goed is bevallen werd dat enthousiasme een heel stuk minder toen ik mijn shifts thuis moest gaan afwerken.

In dat opzicht vind ik het dus niet eens heel vervelend als daar eind januari een eind aan komt want zelfs als dat niet zo was geweest dan zat een terugkeer naar KAZ er voorlopig toch niet in. Er is al aangekondigd dat er voor oktober volgend jaar sowieso niemand gerepatrieerd gaat worden…