Riet heeft de gewoonte om restjes die overblijven in plastic doosjes te stoppen en die in de koelkast te bewaren, want is vaak zonde om weg te gooien en iemand eet het de komende dagen wel op, op brood op zo. En kijk, dat eerste is waar maar het tweede helaas maar al te vaak niet. Sterker nog, het gebeurt eigenlijk veel te weinig dat zo’n restje nog wordt opgegeten en na een tijdje moet het bewaarde restant alsnog worden weggegooid omdat het niet goed meer is. 

Dat laatste gebeurt trouwens vaak pas op een moment dat er weer iets in de koelkast moet worden gezet en er geen ruimte meer blijkt te zijn. Dan worden alle plastic doosjes nog eens bekeken en vrijwel altijd verdwijnt de inhoud van die doosjes dan alsnog in de GFT-bak.

Some slipt er wel eens iets tussendoor, zoals ik vandaag ontdekte. Mijn oog viel toevallig op een plastic doosje wat blijkbaar al een tijd aan de aandacht ontsnapt was of in ieder geval niet in de weg heeft gestaan, want toen ik de inhoud bekeek zag ik wat nog het meest leek op een poging van Riet om haar eigen penicilline te kweken…

De laatste keer dat ik zoiets heb gezien was toen we tien jaar geleden na een overhaast vertrek uit Kuala Lumpur drie weken in Nederland verbleven vanwege het overlijden van mijn vader. Bij terugkomst in ons appartement in Kuala Lumpur vonden we een brood op het aanrecht wat er ongeveer net zo uitzag…