Soms gebeuren er in je leven dingen waar je gewoon geen verklaring voor hebt. Het kan gaan om toevallige ontmoetingen, zoals toen ik op het verre Russische eiland Sakhalin een ouwe schoolmaat tegenkwam die ik sinds de Middelbare School bijna dertig jaar niet had gezien. Maar af en toe gebeurt er iets wat zo ongrijpbaar en mysterieus is dat je niet begrijpt hoe zoiets kan. Zoiets is mij vandaag gebeurd en ik wil het toch even vertellen, al was het alleen maar voor mezelf.

Als klein ventje was ik bijna iedere dag met mijn moeder bij mijn oma in de Tramstraat in Katwijk. Heel vaak als ik daar was speelde ik met het buurjongetje van mijn oma, Johan Barnhoorn, die een jaar jonger was dan ik. Johan was een kleinzoon van aannemer De Best en achter hun huis was het timmerbedrijf van de firma De Best, met grote schuren waarin hout werd opgeslagen. Daar speelden we op de houtzolder in een soort van hut, en soms gingen we naar de hoger gelegen boetzolder achter het huis van mijn oma waar netten hingen. Of we voetbalden op de dam tussen de huizen en de opslagplaats.

Toen we ouder werden en ik naar de Middelbare School ging werd het contact met Johan minder, tot we elkaar nog maar zelden zagen. Als we elkaar tegenkwamen groeten we elkaar altijd hartelijk en maakten een kort praatje, maar dat was het, en vaak zagen we elkaar jarenlang niet. De laatste keer dat we elkaar tegenkwamen was begin augustus 2016 op de begrafenis van mijn oudtante Jo de Mol. Tante Jo had haar hele leven naast mijn oma gewoond en was dus ook een goeie bekende van Johan geweest. Johan en ik maakten een praatje terwijl we de oude begraafplaats achter de Nieuwe Kerk in Katwijk afliepen, en dat was de laatste keer dat ik Johan heb gezien en gesproken.

Vannacht droomde ik opeens van Johan, over hoe we speelden op de houtzolder, hoe ik hem riep vanuit de achterdeur van hun huis en hoe we voetbalden op de dam tussen zijn huis en dat van mijn oma. Het was een heldere droom waar ik me bij het wakker worden nog veel van herinnerde, en dat is op zich vreemd want hoe kleurrijk ik vaak ook droom, bij het wakker worden ontglippen ze me vrijwel altijd en herinner ik me hooguit wat flarden. Maar deze droom niet, veel bleef me bij en dat verbaasde me toch wel.

En toen opende ik vandaag de krant en zag de rouwadvertentie van Johan, hij was gisteren overleden op 63-jarige leeftijd. Toeval? Dat bestaat bijna niet, maar hoe het mogelijk is dat ik uitgerekend vannacht een droom heb gehad over Johan, de nacht na de dag van zijn overlijden? Ik weet het niet, maar ik geloof niet dat dit toeval is, hoe onverklaarbaar ook. Rust zacht, ouwe vriend.