Oom Dagobert

Volgens mij kon ik nog niet eens zelf lezen toen mijn oma Meijvogel al een abonnement op de Donald Duck had genomen voor mij. Toen ik op de lagere school zat kwam daar een abonnement op de Pep bij en thuis hadden we de Sjors. Het was ook in die periode dat ik regelmatig stripboeken begon te kopen, van Suske en Wiske, De Rode Ridder, De Man van Staal, en later Dommel, Dan Cooper en Buck Danny. En eigenlijk is dat nooit helemaal overgegaan, ik ben nog steeds een groot liefhebber van strips.

In de loop van de jaren ben ik bepaalde strips gaan verzamelen, en een van de series die ik spaar is die van Oom Dagobert. De eerste zesendertig delen zijn voor mij het belangrijkst want daarin staan de verhalen die getekend zijn door de originele Disney-tekenaar Carl Barks, die de “stamvader” was van Oom Dagobert (die in de originele Engelstalige strips trouwens Scrooge McDuck heet). Ik had jaren geleden die serie van zesendertig delen al compleet en daar was ik behoorlijk trots op.

Totdat het noodlot toesloeg. Op een gegeven moment moest mijn schoonvader vanwege ziekte een tijdje het bed houden en hij vroeg of hij mijn strips niet mocht lezen want dan had hij tenminste wat te doen. En ik idioot, ik gaf hem mijn complete verzameling Oom Dagoberts. Een paar weken later vroeg ik of hij de strips leuk had gevonden, waarop mijn schoonmoeder mij een beetje raar aankeek en ze vroeg of ik “die dingen” nog terug moest hebben. Ze stond namelijk net op het punt om ze allemaal aan een verkoping van de kerk te geven of zo…

Verbijsterd bekeek ik wat ik terugkreeg en mijn grote vrees werd bewaarheid, er ontbraken verscheidene delen die waarschijnlijk bij de ouwe kranten waren beland of simpelweg weggegeven. De eenvoudigste oplossing leek om de ontbrekende delen gewoon weer te kopen maar dat was om twee redenen niet zo eenvoudig. Ik had allemaal eerste-druk exemplaren gehad en die waren ondertussen behoorlijk zeldzaam, en bovendien werden niet alle delen meer uitgegeven. Ik moest dus stripwinkels afspeuren op zoek naar nieuwe of tweedehands exemplaren en ik ging regelmatig naar stripbeurzen. En dat was op zich redelijk succesvol want tot vandaag had ik alle verloren gegane exemplaren kunnen vervangen op twee na, al kostte me dat in sommige gevallen flink meer dan de prijs die ik oorspronkelijk had betaald.

Vandaag was er weer een stripbeurs, in de voormalige Broodfabriek in Rijswijk. Mijn broer Alex had me erop attent gemaakt en hij had kaarten geregeld. Om een uur of twaalf arriveerden we daar en we mengden ons tussen het strippubliek wat vrijwel uitsluitend bestond uit witte oudere mannen, net als wij dus. Het werd net als altijd weer graaien in talloze bakken met nieuwe en tweedehands strips en je gelooft het niet, ik vond al snel een van de twee ontbrekende exemplaren en nog voor een redelijk normale prijs ook! Mijn dag kon niet meer stuk, ondanks dat het laatste exemplaar (deel 27) niet te vinden was. Geen wonder ook, want die staat te boek als een van de zeldzaamste delen van de serie.

En over zeldzaam gesproken, er waren ook kramen waar antieke strips werden aangeboden en ik zag daar onder andere een exemplaar van De Man van Staal waarvan ik wist dat ik die zelf ook nog had gehad. En op een gegeven moment had ik een exemplaar van Sjors en Sjimmie bij de Baanbrekers in mijn handen. “Die heb ik ook gehad!”, zei ik nog tegen mijn broer. Thuis gekomen kijk ik in mijn kast met strips, zie ik opeens een stapeltje waar ik eigenlijk nooit meer naar kijk, en wat denk je dat ik daar vind:

Inter Access reünie

Vorig jaar kwam ik na vele jaren weer in contact met mijn ouwe maat Ilco die ik kende uit mijn tijd bij Inter Access waar ik heb gewerkt van 1986 tot eind 1997. Ilco en ik hebben samen in de “bedrijfsband” gespeeld en eigenlijk hebben we na mijn vertrek bij Inter Access regelmatig contact gehad. Ik ben eind 2005 zelfs een keertje met hem meegevlogen in zijn eigen vliegtuig, kort voordat hij naar Thailand emigreerde waar hij is gaan wonen op het eiland Phuket.

In april van dit jaar startte Ilco een WhatsApp groep waarin hij ook een paar andere oud-Inter Access collega’s en mede-bandleden uitnodigde. Het doel was eigenlijk om Peter te feliciteren met zijn verjaardag (vandaar de groepsnaam “FeliciPeter”) maar we zijn er nog steeds met zijn vijven, behalve Ilco en ikzelf zitten ook Margaret, Leanne en Peter in de groep. Peter ken ik het langst want die ken ik denk ik al vanaf 1979 toen hij als inhuurkracht van Inter Access kwam werken bij mijn toenmalige baas, het Rekencentrum Leiden. Samen met Ilco is Peter de enige met wie ik heel af en toe nog wel eens een berichtje uitwisselde, Margaret en Leanne heb ik niet meer gezien sinds mijn vertrek bij Inter Access en dat is dus meer dan drieëntwintig jaar geleden.

Tot april van dit jaar dus. Al snel werden er steeds meer berichtjes uitgewisseld en het duurde dan ook niet lang voordat iemand een reünie’tje voorstelde. Het was even lastig een datum en een locatie te kiezen maar mede vanwege de aanwezigheid van Ilco in Nederland werd het uiteindelijk vandaag en de locatie werd Café Moeke in Hollandse Rading, vlak bij Loosdrecht. Alleen Peter moest wegens omstandigheden jammer genoeg verstek laten gaan.

We hadden afgesproken om vier uur ’s middags. Voor mij was het ruim een uur rijden naar Hollandse Rading en ik was bijna al bij Hilversum toen Margaret me belde. Er was pas om vijf uur een tafel beschikbaar bij Café Moeke dus was het voorstel om bij haar thuis te verzamelen. Margaret woont prachtig in de bossen bij Loosdrecht, de straat had ik zo gevonden maar het kostte me even moeite om het juiste huis te vinden. Margaret had me al gezien want ze kwam al naar buiten toen ik aankwam. Leanne en Ilco waren er ook al en het was geweldig ze allemaal weer te zien, het was of al die tussenliggende jaren er helemaal niet waren geweest.

Na de kennismaking met Jos, de man van Margaret, vertrokken we richting Café Moeke waar het verwarmde terras buiten plek zat bood en we besloten dan ook om buiten te gaan zitten. Met ieder een deken van het café en de terrasverwarming was het goed uit te houden en het werd onder het genot van een drankje en wat te eten een fantastische avond. Veel herinneringen werden opgehaald, aan de begintijd van Inter Access (met de nodige bedrijfsroddels waar ik niks vanaf wist omdat ik eigenlijk zelden op kantoor was) maar ook aan de band.

De band heeft verschillende samenstellingen gehad. De eerste was ter gelegenheid van een groot personeelsfeest in “De Bonte Wever” in Drenthe, onder de naam USB. Die afkorting stond voor “Ultimate Sound Band” maar was eigenlijk een verwijzing naar een (bleek later) weinig succesvol product van het bedrijf genaamd de “Ultimate System Builder”. Leanne was toen een van de twee zangeressen maar ze verliet daarna de band die een aantal jaren is doorgegaan onder de naam “Lust in the Funhouse” met onder andere Margaret als zangeres. Over die periode kan ik hele boeken schrijven maar daar ga ik het hier niet over hebben want mijn moeder leest mee…

De reünie was dus een groot succes en er werd ter plekke besloten om er een vervolg aan te geven, waarbij we nog een paar oud-bandleden willen uitnodigen. Dat wordt mogelijk ergens in februari volgend jaar, afhankelijk van de aanwezigheid van Ilco in Nederland want die vertrekt volgende week weer naar Thailand. En uiteraard hopen we dat Peter er dan wel bij kan zijn. Dit was in ieder geval een geweldige avond!

Glasvezel (2)

Hoewel onze glasvezel-aansluiting gisteren al aangelegd was moesten vandaag langs de weg de kabels nog de grond in om alle gemaakte huisaansluitingen te koppelen aan het glasvezelnet. Daarvoor moest de stoep open, en hoewel er maar een gleuf van een enkele stoeptegel open moest hadden de werklui ons gisteren al op de werkzaamheden attent gemaakt. Als we vandaag namelijk van onze auto’s gebruik wilden maken dan moesten we  ze op tijd aan de overkant te parkeren want als de stoep eenmaal open lag dan kon je met de auto niet meer van de parkeerplekken voor de huizen af. En aangezien de werkzaamheden naar verwachting de hele dag zouden duren kon je dan ook de hele dag niet over je auto beschikken.

Gisteravond parkeerde ik de RAV4 aan de overkant, en dat moest een eindje verderop in de straat want verscheidene buren hadden al snel op de situatie geanticipeerd en hun auto alvast aan de overkant geparkeerd. We kozen overigens voor de RAV4 omdat daar het kinderstoeltje voor Gijsje in zit en Riet verwachtte dat nodig te hebben vandaag.

De werkzaamheden duurden inderdaad vrijwel de hele dag maar ook hiervan was aan het eind van de middag vrijwel niets meer te zien. Alles was keurig dichtgemaakt en de auto’s konden weer terug naar de vaste plekken voor de deur. Nu alleen nog de kabel aansluiten in de meterkast en we hebben glasvezel. Of we er iets mee gaan doen is een ander verhaal maar dan hebben we het in ieder geval..

Glasvezel (1)

In de gemeente Katwijk, en dus ook in Rijnsburg is vrijwel overal vorig jaar glasvezelkabel aangelegd voor snelle Internetverbinding. Dat was voor iedereen gratis, of je er gebruik van wilde maken of niet, want je moet er natuurlijk wel een speciaal abonnement voor afsluiten en dat kan vooralsnog alleen bij KPN en providers die gebruik maken van het KPN netwerk.

Voor ons aan de Bankijkerweg lag dat even anders want wij wonen in wat “buitengebied” heet. Daar wordt niet standaard glasvezel aangelegd maar er wordt bewoners gevraagd of ze het willen hebben. Bij voldoende animo wordt dan alsnog glasvezel aangelegd, maar daar moeten de bewoners dan wel voor betalen. Vorig jaar kregen we dan ook aan de Bankijkerweg allemaal een brief dat als minstens zeventig procent van de bewoners mee wilde doen, tegen een betaling van tweehonderd euro per aansluiting, de Bankijkweg ook glasvezel zou krijgen. Er bleek genoeg animo te zijn en we kregen te horen dat medio 2021 de glasvezel zou worden aangelegd.

Het werd allemaal later dan gepland, uiteraard weer vanwege de onvermijdelijke Corona-crisis, maar kort geleden hoorden we dat er in oktober begonnen zou worden met de werkzaamheden. En jawel, vorige week zagen we aan het eind van de Bankijkerweg dat de werkzaamheden inderdaad waren begonnen en vandaag waren wij aan de beurt.

Toen ik vanmorgen vroeg in de keuken mijn eerste bakkie koffie tapte verscheen er een busje en even later stond er voor het keukenraam opeens een man in werktenue met zo te zien een tablet, blijkbaar om te controleren of wij op de lijst van aanmelders stonden.

De werkzaamheden vielen me alles mee: er werden twee gaten gegraven, een op de stoep langs de weg en een vlak naast de voordeur ter hoogte van de meterkast, Blijkbaar kon er via bestaande leidingen een kabel worden getrokken van de straat naar onze voordeur, en dat ging nog snel ook want halverwege de ochtend waren de gaten al weer dicht en was het enige zichtbare een rol groene kabel die naast onze voordeur uit de grond komt. En alles was verder keurig weggewerkt zodat je niet eens kon zien dat er was gegraven. We hebben niet eens de auto’s voor de deur weg hoeven halen…

KAZ

Hoewel ik er inmiddels al meer dan anderhalf jaar niet ben geweest en ook niet meer voor de Basrah Gas Company werk voel ik me toch nog steeds betrokken bij wat er daar allemaal gebeurd. En ik was dan ook blij met het mailtje van een ouwe maat met coördinaten waarmee ik satelliet-beelden kon bekijken van de fabriek en het KAZ kamp. Op de foto hierboven kun je zien hoe het eruit ziet. 

je ziet centraal op de foto het ommuurde fabrieksterrein en ik heb met witte vierkanten aangegeven waar de eigenlijke fabriek staat en waar het KAZ kamp ligt waar we verbleven als we niet werkten. Je ziet het kamp bovenaan de foto en ik heb met cijfers wat specifieke plekken aangegeven:

  1. Barakken voor werknemers
  2. Het appartementengebouw waar mijn kamer was
  3. Het restaurant
  4. Het recreatieterrein met rechts het fitnessgebouw, en daarnaast het zwembad, de tennisbaan, het voetbalveldje en het recreatiegebouw
  5. Het gebouw waar de IT afdeling zat en waar ik werkte

Met blauw is de route aangegeven die ik altijd liep van het KAZ Kamp naar het IT gebouw en terug. Het satellietbeeld lijkt aardig recent want ik herken alles, alleen zie ik nog niet de nieuwe bebouwing bij de weg langs de fabriek ter hoogte van de energiecentrale halverwege. Als je op de foto klikt krijg je overigens een wat grotere versie te zien.

Toen ik Riet het beeld liet zien zei ze meteen dat het er allemaal wel erg zanderig uitzag. Niet gek natuurlijk, midden in de woestijn, maar zo te zien is het op de foto geen zomer want ik zie nog wel hier en daar wat groen. En dat wordt in de zomer met temperaturen tot boven de vijftig graden wel weggeblakerd…

Streetview

Een van de leukste navigatie-apps op het Internet vind ik persoonlijk Google Streetview. Met deze app kun je een bepaalde plek op de wereld opzoeken en als je dan daarop inzoomt kun je beelden zien die gemaakt zijn met een 360-graden camera die bovenop een auto is gemonteerd. Zulke auto’s rijden zowat overal op aarde rond en vrijwel alle toegankelijke plekken zijn dan ook gefilmd. Het geeft je het idee dat je zelf door de straten rijdt, en je bepaald de plak door te klikken waar je naar toe wilt gaan. En op iedere plek kun je 360 graden in het rond kijken.

Ik heb al heel wat plekken bekeken waar ik vroeger geweest ben om te zien hoe het er nu uitziet en dat is altijd leuk. Zo heb ik kunnen constateren dat bijvoorbeeld Kuala Lumpur rond het appartement waar we hebben gewoond sterk is veranderd door heel veel nieuwbouw, en hetzelfde geldt voor de weg van het vliegveld van Yuzhno-Sakhalinsk op Sachalin naar de compound waar we hebben gewoond.

De Bankijkerweg stond er op een gegeven moment ook op maar wel met alle huizen van het deel waar wij nu wonen nog in aanbouw. Uiteraard keek ik regelmatig of dat al was veranderd, en jawel, dat is nu gebeurd. En het was vrij recent ook want behalve de Mitsubishi Spacestar staat ook de RAV4 er al op. Dat betekent dat de opname niet ouder kan zijn dan hooguit twee jaar oud, maar ik kan zien dat de foto niet ouder is dan een paar maanden want naast de voordeur is een lege plek waar de buitenlamp heeft gehangen. Die was een maand of vier geleden kapot gegaan en is op de beelden nog niet vervangen.

Als kool…

Onze kleinzoon Maas is inmiddels al bijna vier maanden. Het is een prachtig mannetje wat sinds een week of wat de wereld om hem heen aandachtig opneemt en tot groot genoegen van zijn oma al een lachje op zijn gezicht kan toveren. Onnodig te vertellen dat hij met dat lachje oma compleet kan laten smelten, en opa trouwens ook.

En zo klein als hij is is hij al in een vliegtuig geweest, want de familie is net terug van een weekje op zonnig Majorca. De tijden veranderen dus ook in dat opzicht, zeker als je in aanmerking neemt dat ik al veertig was geweest toen ik voor het eerst in een verkeersvliegtuig meeging…

Hoe snel het opgroeien gaat is goed te zien op de foto die Sandra ons vandaag toestuurde, Maas die net is geboren naast Maas zoals hij nu is.

Feestje voor ons 40-jarig huwelijk

Eigenlijk waren we natuurlijk vorige week veertig jaar getrouwd maar omdat we voor die dag geen locatie konden vinden moesten we de viering met familie en vrienden verschuiven naar vandaag. De locatie was restaurant H2O bij de jachthaven en iedereen die was uitgenodigd was daar vanaf vijf uur van harte welkom.

Riet en ik waren er uiteraard al ruim voor vijven en we zaten net aan een bakkie koffie buiten op het terras toen we de eerste gast, mijn ouwe maar Wessel, aan zagen komen lopen. Het was jammer genoeg wat te koud om buiten op het terras te blijven zitten dus gingen we snel naar binnen, waarna de rest van onze gasten begonnen binnen te druppelen. En dat is figuurlijk gesproken want hoewel het knap fris en behoorlijk bewolkt was regende het vandaag de hele dag niet.

Het was geweldig leuk om iedereen weer eens bij elkaar te zien: onze eigen familie natuurlijk, maar ook een paar buren, vriendinnen van Riet en mijn ouwe bandmaten. Riet en ik hadden het er druk mee om rond te lopen en met iedereen een praatje te maken, maar gelukkig hoefden we verder nergens voor te zorgen. De bediening was nagenoeg perfect, iedereen werd ruimschoots voorzien van drankjes en op geregelde tijden kwamen er schalen met hapjes langs.

Het was gezellig druk met mensen van alle leeftijden, variërend van mijn moeder die dit jaar 90 is geworden tot Maas die net nog geen vier maanden oud is. Er waren sowieso veel kinderen, want alleen al in het afgelopen jaar zijn er in de familie vier kleintjes geboren. En de al wat grotere Zoë en Gijsje, die overigens ook dikke vriendinnen zijn, hadden het helemaal naar hun zin en renden de hele avond de tent rond.

We werden ook nog eens verwend met heel veel erg leuke cadeau’s, waaronder heel veel restaurant bonnen dus de komende tijd kunnen we veel uit eten. Het werd overigens niet laat want om negen uur moest het personeel naar huis, dus we hadden een “harde stop” op dat tijdstip. Voor Riet en mij ging daarna het feest samen met onze vrienden Nico en Anja bij ons thuis nog door tot in de kleine uurtjes. 

Tijdens het feest maakten Robin, Martin en Astrid op mijn verzoek de nodige foto’s, en uiteraard werd er even een “staatsie-portret” gemaakt. Die foto’s werden trouwens gemaakt door ons nichtje Madelon want uiteraard moesten de andere fotografen hierbij zelf ook op de foto. Alleen Maas staat er niet op want die was al naar zijn andere opa en oma gebracht want het was voor hem al bedtijd.

Werknieuwtjes

Ik ben inmiddels al bijna anderhalve maand aan het werk voor het project waarvoor ik de taak van IM/IT Manager heb gekregen, het Tabangao LNG project op de Filipijnen. Daarnaast ben ik ook aan het werk voor een Australisch project in Perth wat CRUX heet en waarvoor ik meehelp bij het uitpluizen van offertes van bedrijven die hebben ingeschreven om dit project te mogen doen.

Het hield me wel van de straat want het was voor allebei de klussen intensief werk. Het CRUX-werk moest naast gedegen ook snel gebeuren want er was een deadline en die was al op korte termijn. Het werk voor het Tabangao LNG project was aanzienlijk omdat heel dingen daar nog op poten gezet moesten worden en de mensen die er nu aan werken hebben geen of weinig ervaring met de gebruikelijke manier van werken in Shell-projecten. Kortom, genoeg te doen en ik had het er druk mee.

Tussendoor werd me het werken af en toe moeilijk gemaakt door software problemen met mijn laptop en een slecht functionerende koptelefoon waarvan de microfoon niet meer werkte. En met name dat laatste is natuurlijk erg lastig als je al je vergaderingen en gesprekken met dat ding moet voeren. De helpdesk kreeg het software probleem maar niet opgelost, wat me veel tijd kostte, en op een gegeven moment kreeg ik het advies om maar eens naar het IT Centrum op het kantoor in Den Haag te gaan. Bij het eerste bezoek kreeg ik een leen-laptop mee zodat ik in ieder geval weer kon werken terwijl het probleem werd opgelost, en na een paar dagen kon ik mijn eigen laptop weer ophalen.

En net nu ik dus weer helemaal operationeel was kreeg ik het bericht dat het Tabangao LNG project was uitgesteld. Het lijkt erop dat het wel een paar maanden kan gaan duren voordat het werk weer wordt gestart, en effectief betekent dat voor mij dat ik het merendeel van de werkzaamheden moet laten vallen tot nader order. Ik heb nog wat dingetjes die ik moet afmaken maar dan is er voor dit project dus minstens een paar maanden niks en de vraag is of ik tegen die tijd weer op dit project gezet ga worden. Jammer maar helaas, al was het alleen maar omdat de kans om weer eens naar de Filipijnen te gaan nu aanzienlijk is gedaald…

Omdat ook het CRUX-werk voorlopig klaar is heb ik me dus maar bij mijn baas gemeld met de vraag of er nog wat anders voor me te doen is. En dat is er, maar daarover later meer.

Update van de overkant (6)

Nu het donker is om zeven uur ’s morgens baadt de bouwplaats aan de overkant bij aanvang van de werkzaamheden in het licht. En het moet gezegd, dat geeft er wel een mooi sfeertje aan.

Er is de laatste tijd nogal wat te doen geweest over de bouwplaats aan de overkant. Zo had ik al gemeld dat we een behoorlijke overlast hebben van een rondrijdende vorkheftruck die als hij achteruit rijdt een enorm irritante en doordringende piep laat horen die binnenshuis zelfs met alle ramen dicht is te horen. Er zijn verscheidene klachten van omwonenden richting de aannemer gegaan (zelfs Riet heeft er een mailtje aan gewaagd) en er kwam zowaar zelfs antwoord dat er naar gekeken zou worden.

Het leek er drie weken geleden op alsof er naar de klachten was geluisterd want opeens reed er een andere vorkheftruck rond die niet die irritante piep had. Ik had zelfs bijna een bedankmailtje gestuurd naar de aannemer maar zover kwam het niet want na anderhalve week was het weer uit met de pret: het vermaledijde ding met de piep was weer terug en sindsdien worden we weer iedere dag geteisterd door dat gekmakende gepiep.

Wat blijkbaar wel heeft geholpen waren de klachten over het tijdstip waarop er werd begonnen met de werkzaamheden. Alhoewel er niet voor zeven uur ’s ochtends begonnen mag worden werd de hele buurt regelmatig soms al om kwart over zes wakker door lawaai van de bouwplaats waarbij de belangrijkste rustverstoorder alweer die duivelse vorkheftruck was. De klachten gingen deze keer niet alleen naar de aannemer maar ook naar de Gemeente aangezien het hier om overtreding van de bouwvergunning ging.

En zowaar, het gaat de laatste weken redelijk goed, alhoewel we nog steeds regelmatig het gekmakende gepiep al om kwart voor zeven horen. Gelukkig is dat nog maar incidenteel en niet meer structureel, net als het werken op zaterdag wat de laatste weken ook niet meer is voorgekomen. Misschien heeft de gemeente deze keer iemand gestuurd die Pools sprak…

Stofzuiger

Een week of wat geleden merkte Riet dat er iets mis was met onze draadloze steel-stofzuiger. Na het volledig opladen kon je netaan tien minuten stofzuigen waarna de accu nog maar 50% aangaf en kapte de stofzuiger ermee. Normaal gesproken kon je tot wel een uur stofzuigen met een volle accu, dus er was duidelijk iets mis. We hadden het apparaat vorig jaar in april gekocht bij Bol.com, dus het viel nog ruim binnen de geldende twee jaar garantie en we besloten dan ook om het ding bij Bol.com ter reparatie aan te bieden.

Dat bleek op zich een heel makkelijk proces: je meldt de reparatie aan bij Bol.com en dan hoef je het kapotte apparaat alleen nog maar in een doos te doen en gratis te laten opsturen via post.nl. Via e-mail wordt je dan op de hoogte gehouden van de gang van zaken, en het leek er dan ook op dat het enige ongemak zou zijn dat we een week of wat onze oude stofzuiger zouden moeten gebruiken.

Na ongeveer een week kregen we echter een vervelend e-mailtje: de reparatie-afdeling van Philips, de fabrikant van het apparaat, had geconstateerd dat de reparatie buiten de garantie viel. We kregen een aantal opties, betalen voor de reparatie, het apparaat zonder reparatie terug te laten sturen tegen betaling van iets van twintig euro onkosten, of helemaal af te zien van het appraat waarna het “duurzaam afgevoerd” zou worden.

Riet besloot het er niet bij te laten zitten en belde met de klantenservice van Bol.com met de vraag waarom de reparatie niet onder de garantie viel. De vriendelijke juffrouw van de klantenservice snapte het ook niet en beloofde het uit te zoeken. Dat gebeurde inderdaad en daarbij kwam iets merkwaardigs aan het licht. Philips meldde dat de ingeleverde stofzuiger niet hetzelfde model was als wat op de aankoopbon van Bol.com stond en daarom kon er van garantie geen sprake zijn.

Daar snapte ik niks van en ik haalde er het bestelformulier en de aankoopbon bij. Op allebei stond een fotootje van wat we hadden besteld en wat bleek, bij het uitvergroten van het fotootje kwam er inderdaad een ander model tevoorschijn. Wat er was gebeurd was dat Bol.com ons blijkbaar een ander model had geleverd dan wat we hadden besteld, maar dat hadden we helemaal niet gemerkt. Riet herinnerde zich nog wel dat ze verbaasd was over de kleur want de bestelde stofzuiger was blauw en de geleverde was rood. Maar voor ons was het eenzelfde model dus we hebben daar verder geen aandacht aan besteed.

Uiteraard reageerden we wel naar de klantenservice van Bol.com dat we blijkbaar een ander model geleverd hadden gekregen maar dat dat buiten onze schuld was. We hadden het simpelweg niet opgemerkt, behalve dan dat van de kleur. Vandaag kwam gelukkig het bericht dat we daarom alsnog de reparatie vergoed krijgen want Bol.com neemt de schuld op zich van de verkeerde levering.

Gunstig voor ons, en al helemaal omdat we achteraf zagen dat de geleverde stofzuiger honderdvijftig euro duurder is dan het model wat we oorspronkelijk hadden besteld…

40 jaar getrouwd!

Het was voor Riet en mij een gedenkwaardige dag vandaag want we zijn veertig jaar getrouwd! We hadden dat graag ook vandaag willen vieren met vrienden en familie maar we hebben dat een weekje moeten uitstellen, die viering komt volgende week zaterdag. Op de dag zelf was uiteraard leuker geweest maar we wilden het om verschillende redenen liever niet thuis vieren en het vinden van een locatie was niet eenvoudig omdat iedereen op dit moment de vanwege Corona uitgestelde feestjes aan het inhalen is. Toch lukte het nog om in ieder geval op korte termijn iets te vinden en nog in Rijnsburg ook, dus we zien onze familie en vrienden volgende week in restaurant H2O bij de Rijnsburgse jachthaven.

Terugdenken aan onze trouwdag zelf doe ik niet graag want het was in veel opzichten een dag met veel tegenslagen. Ik noem alleen even het feit dat we eigenlijk helemaal blut waren (al ons geld was in de verbouwing van ons huis gaan zitten), het weer, de puinhoop die de leden van de filmclub veroorzaakten terwijl ze alles filmden (grote stukken bleken later helemaal niet op de film te staan), het sjacherijnige bandje ’s avonds wat onderweg hun bus in de soep had gedraaid, de bedorven saté aan het eind van de avond, en zo kan ik nog wel even doorgaan…

De veertig jaar daarna waren daarbij vergeleken een makkie. We kregen twee geweldige zoons waar we ontzettend trots op zijn en natuurlijk zijn er nog genoeg andere hoogtepunten, zoals onze vakanties en onze jaren in het buitenland. Riet en ik hebben vandaag heerlijk over onze herinneringen zitten kibbelen omdat we veel dingen toch anders herinneren, maar waar het om gaat uiteraard dat we heel veel mooie herinneringen kunnen delen.

Vanavond hebben we onze trouwdag klein gevierd met onze zoons, schoondochters en kleinkinderen. En waarachtig, daarbij hadden we toch ook weer een kleine tegenslag. We wilden graag een Indische maaltijd op tafel zetten van onze favoriete toko “Tjik Tjak” uit Oegstgeest. En wat denk je, die toko bestaat opeens niet meer! Gelukkig vond Riet snel een ander (en zo bleek) prima alternatief in Noordwijk en werd het dus alsnog een gezellige Indische maaltijd…

Goedgekeurd…

Riet houdt niet echt van dure dingen die ook praktisch moeten zijn. Zo heeft ze bijvoorbeeld, ondanks dat ze altijd een handtas bij zich heeft, totaal geen interesse in dure merk-handtassen. Ze zou dan, zoals ze zelf zegt, de hele tijd op die tas moeten letten en er zuinig op zijn, en daar heeft ze gewoon geen zin in. Daarom kocht ze in Kuala Lumpur en Manila een hele voorraad goedkope nep-merktassen en die gebruikt ze allemaal nog steeds regelmatig.

Hetzelfde geldt voor kussens voor op de bank. Riet vindt het onzin om dure kussens te kopen want zegt ze, die slijten vaak net zo hard als goedkope. En mochten de goedkope kussens sneller slijten dan kun je nog een heleboel goedkope kussens kopen voor de prijs van een enkele dure. En dus komen de kussens op onze bank al jaren bij de Action vandaan…

Een paar dagen geleden kwam Riet weer thuis met nieuwe kussens van de Action want de kussens die we hadden waren behoorlijk versleten. En zoals je ziet, ze werden meteen getest en goedgekeurd:

Katten op dieet

Vorige week zijn we met onze beide katten Abby en Monster naar de dierenarts geweest voor hun jaarlijkse medische check-up. Ze krijgen dan hun jaarlijkse spuiten en ze worden helemaal nagekeken, en last but not least, ze worden gewogen. Met name dat laatste is altijd een dingetje want zeker de laatste drie jaar krijgen we voortdurend te horen dat ze toch wel wat te dik zijn. Zeker Abby is echt een dikke kat met een gewicht van meer dan zes en een halve kilo, maar ook Monster (die in het begin aan de magere kant was) ging al richting de vijf kilo.

Vorig jaar kregen we dan ook het advies om toch eens te kijken of daar wat aan te doen was door middel van een dieet, en dat kwam er in feite op neer dat we ze simpelweg minder eten moeten geven. Dat was het afgelopen jaar maar ten dele gelukt omdat de dames voortdurend liepen te zeuren als hun bak met brokjes leeg was.We probeerden wel om ze een maximale hoeveelheid per dag te geven maar af en toe werd met name Riet het gezeur zat en stortte ze de brokjesbak vol met daarbij de nijdige opmerking “Voor mijn part wegen jullie straks honderd kilo”…

Desondanks waren we benieuwd of onze pogingen iets hadden opgeleverd, en dat viel bij Abby flink tegen, want die was zelfs weer een ons gegroeid. Monster daarentegen verraste ons want die was maar liefst twee en een half ons afgevallen, wat niet veel lijkt maar je moet bedenken dat ze nu vier en een halve kilo weegt. Gedeeltelijk succes dus en we bespraken met de dierenarts wat er eventueel nog aan te doen was om de dames (en natuurlijk met name Abby) wat slanker te krijgen.

Het advies was om brokjes in een speciaal balletje te doen, wat als het rolt de brokjes er een voor een uitgooit. Grappig genoeg hadden we al zo’n balletje in huis maar daar waren we mee gestopt omdat de dames het wel zagen liggen maar geen aanleiding zagen om het te laten rollen voor het gewenste effect. Thuis gekomen deden we een nieuwe poging, en waarachtig, na twee dagen had Abby het door. Het positieve effect is hopelijk dat we zo het geven van brokjes beter kunnen doseren en de dames moeten in beweging komen om de brokjes te bemachtigen.

Inmiddels heeft Monster het ook door na het voorbeeld van Abby te hebben gevolgd. We zijn nu al benieuwd naar het effect op lange termijn…

Regenbogen

Het lijkt weer afgelopen met de mooie nazomer sinds vandaag want het water valt weer met bakken uit de hemel. Het is gisteravond gaan regenen, en toen waren het nog buien maar inmiddels regent het vrijwel onophoudelijk en nog hard ook. Afgelopen zondag stonden we nog in twijfel of we de pomp niet moesten uitrollen om het gras te besproeien, daar hoeven we ons nu even geen zorgen meer om te maken…

De weersverwachting geeft aan dat het voorlopig nog een paar dagen flink blijft regenen maar er is toch ook wel goed nieuws want we schijnen in het weekend toch mooi weer met veel zon te gaan krijgen. Er wordt zelfs voorzichtig gemeld dat de temperatuur wel weer eens tot boven de twintig graden zou kunnen oplopen. Dat zou me verbazen, want het koelt de laatste dagen ’s nachts al weer flink af, tot ver onder de tien graden zelfs en dat is al te merken in de vroege avond als het zonnetje onder gaat.

Gisteravond na de eerste korte maar hevige stortbui was er wel een prachtig uitzicht, want noet alleen was er een ongewoon fel gekleurde regenboog te zien, er was zelfs een tweede regenboog ernaast te zien en dat leverde het volgende mooie plaatje op:

Drie oktober, drie oktober….

Gisteren was het 3 oktober en dat is de belangrijkste dag van het jaar in Leiden, maar omdat het gisteren zondag was werd het feest vandaag gevierd. Voor de Leidenaren was het extra feestelijk deze keer omdat vorig jaar vrijwel de hele viering vanwege de Corona-crisis moest worden afgelast. Er was weer een optocht en de gebruikelijke kermis op de Beestenmarkt, en uiteraard was er in vele huiskamers weer hét gerecht voor 3 oktober, de hutspot.

Met name dat laatste beperkt zich niet alleen tot Leiden, overal in de omgeving komt hutspot op tafel op 3 oktober en ook bij ons was en is dat een traditie.

Ik zei weleens gekscherend dat als ik in vroeger jaren vanaf mij werk in Leidschendam of Rijswijk naar huis toe reed dat je al vanaf Wassenaar een vette hutspot-walm boven de hele regio kon zien hangen…

Dit jaar kwam ook de herinnering aan 3 oktober naar boven uit de tijd dat ik bij de Gemeente Leiden werkte, op het toenmalige Gemeentelijk Rekencentrum aan de Langegracht. Dat kwam doordat ik de laatste tijd weer contact heb met een paar oud-collega’s van mijn vorige baas Inter Access, waarvan er een paar in die tijd ook op het Gemeentelijk Rekencentrum waren gestationeerd. Ik werkte toen samen met Peter de Vries, met wie ik ook jaren in de Inter Access band heb gespeeld, en we haalden vandaag herinneringen op aan die tijd toen we samen luidkeels het nummer “Drie oktober” van Rubberen Robbie zaten te galmen achter onze bureaus.

“Drie oktober drie oktober zijn we als een bal, drie oktober drie oktober gaan we aan de lal, en na m’n derde haring en mijn tweede broodje worst, neem ik gauw een biertje want ik sterref van de dorst”. En dat natuurlijk op z’n Leidsch met de bekende Leidse “rrrrr”…