Het was vandaag een memorabele dag, met name voor Riet want ze werd vandaag 60 jaar. En dat was, vond ze zelf, toch wel een dingetje. Toen ze 50 werd had ze daar totaal geen moeite mee maar dit was toch wel een soort van drempel waar ze minder makkelijk overheen stapte dan ze had gedacht.

Omdat we net het feestje voor onze 40-jarige trouwdag hadden gevierd wilde Riet aan haar verjaardag niet zoveel doen. Maar het is nu eenmaal traditie om iedere zondag bij een van de Nieuwkoopjes koffie te drinken voor iedereen die daar zin in heeft, dus dat konden we mooi combineren met het kleinschalig vieren van Riet’s verjaardag. Er was de gebruikelijke opkomst, alleen mijn moeder moest helaas verstek laten gaan vanwege een mankement aan haar knie waardoor ze nauwelijks kon lopen.

Het verliep verder zoals in Katwijk en Rijnsburg nou eenmaal gebruikelijk is bij familie-bijeenkomsten tegenwoordig, met z’n allen in een grote kring. Zelf heb ik daar een pokkenhekel aan omdat je in zo’n grote kring nauwelijks in staat bent om een gewoon gesprek met iemand te voeren, en omdat iedereen veelal op dezelfde plek blijft zitten ben je voor wat praten betreft ook nog eens gebonden aan de personen die naast je zitten. Desondanks zit dat “kringgesprek” er blijkbaar zo ingebakken dat er aan deze merkwaardige gang van zaken niet te tornen valt. De serre werd dan ook alleen gebruikt voor wat rookmomenten en de sta-tafel die ik had neergezet omdat er geen plek meer was in de kring bleef helemaal onbenut.

Wat er ook nog eens gebeurt als de kring vol is, is dat mensen die als eerste gekomen waren zich geroepen voelen om te vertrekken om plaats te maken en dat vind ik persoonlijk heel vervelend. Maar ja, wie ben ik, ik probeer al jaren om iets aan deze mallotige gang van zaken te veranderen maar ik loop nog steeds tegen een muur van onbegrip en tegenstand op. In mijn jeugd in Katwijk ging het nog anders, toen werd het gezelschap altijd gescheiden: de mannen aan de grote tafel en de vrouwen in het zitgedeelte (of andersom, dat weet ik niet meer precies). Maar blijkbaar was dat ook niet ideaal…

Er waren ook weer de nodige kleintjes: Joelle had haar dochter Lizzy bij zich, Martin en Sandra waren uiteraard met Gijsje en Maas, en Nicole had Zoë meegebracht. Gijsje en Zoë zijn ondertussen dikke vriendinnen en toen Nicole naar huis wilde gaan wilde Zoë uiteraard nog blijven. Het werd mooi opgelost want Sandra bood aan om Zoë mee te nemen, samen met Gijsje en Maas in de bakfiets. En jawel, Gijsje en Zoë werden naast elkaar gezet op het bankje (in de gordel ook nog allebei), de hele MaxiCosy met Maas kwam voorin in de daarvoor speciaal bestemde houders, en er was zelfs onderin nog plek voor een grote tas. En daar ging het hele gezelschap, het fietspad op naar huis…