Gisteravond stond om even voor zevenen de limousine van Emirates voor de deur om me naar Schiphol te brengen voor mijn vlucht naar Dubai. Daar aangekomen bleek het voor Terminal 3 een zootje te zijn vanwege verbouwingen buiten, en hoewel dat er vast niks mee te maken heeft was het binnen ook nogal chaotisch. Mijn rolkoffer kon ik vrij snel kwijt bij de balie van Emirates maar daarna begon het gelazer.

Met mijn business class ticket kan ik normaal gesproken gebruik maken van de “priority lane” voor de security-check zodat ik daar snel doorheen zou zijn. Nou die lane was wel open maar aan het einde ervan moest iedereen die ervan gebruik maakte gewoon in de drukte aanschuiven want de speciale “priority check” was dicht. Het probleem met die nieuwe geavanceerde security-systemen is dat alles veel sneller zou moeten gaan maar dat dat meestal niet het geval is. “Moet mijn laptop er ook uit?”, “Oh, moet mijn riem ook af?”, “Mobiele telefoon ook?”, “Moeten mijn schoenen uit?”, allemaal logische vragen van mensen die weinig vliegen maar het houdt wel ontzettend op.

Na de security-check kwam de paspoortcontrole en ook daar stond een gigantische rij. Het vervangen van de Marechaussees door machines werkt misschien wel efficiënter maar sneller gaat het ook hier zeker niet. Gelukkig kwam er net toen ik aansloot in de rij iemand die iedereen met een Nederlands paspoort naar een aparte rij dirigeerde. Al met al was ik dus toch sneller binnen dan verwacht en zat ik even later met een lekker bakkie in de lounge.

Daarna begon de lange periode van wachten, instappen, vliegen naar Dubai, daar weer wachten (zeven uur!) en doorvliegen naar Basra waar we om kwart voor drie in de middag landden. Het hele proces van paspoortcontrole en bagage ophalen ging onverwacht vlot en aangekomen in de aankomsthal (ik was in gesprek met de Nederlandse collega die op hetzelfde reisschema zit als ik) konden we ook vrijwel meteen doorlopen naar de gereed staande taxi’s.

We hadden dit nog niet eerder zo vlot meegemaakt maar het was waarschijnlijk omdat we maar met zijn zessen waren en er geen collega’s bij zaten die op een nieuw visum moesten wachten. Ondanks deze meevaller arriveerden we toch pas tegen vijven in het KAZ-kamp omdat het konvooi onderweg moest stoppen bij het AMBP-kamp om een van mijn medepassagiers daar af te leveren. Daarbij kwam ook nog eens extra oponthoud toen bij het laatste checkpoint al onze papieren gecontroleerd moesten worden.

Vandaag was officieel al mijn eerste werkdag dus nog zevenentwintig te gaan…

De lagere temperaturen en het feit dat een andere collega vroeg wie er met hem meeliep deden me vanmiddag besluiten om niet met de bus maar lopend naar het restaurant in het KAZ-kamp te gaan.

Dat leek in eerste instantie een goed idee want de wandeling ernaartoe was prima te doen en het zorgde tenslotte voor de nodige extra lichaamsbeweging. Voor de terugweg twijfelde ik even of ik toch maar niet de bus zou nemen maar besloot om ook terug toch maar te gaan lopen. En dat leverde toch wat problemen op. 

Niet conditioneel want dat was goed te doen, maar om de een of andere reden liep, in tegenstelling tot de heenweg, het zweet over mijn rug. Ik probeerde dit probleem op te lossen door mijn tempo drastisch te verlagen maar het hielp niks, toen ik bij het kantoor aankwam kon je me zowat uitwringen. Ik ga er dus nog maar eens over nadenken of ik tussen de middag toch maar niet weer de bus moet nemen totdat de temperaturen nog meer zijn gedaald.

Bij het avondeten kwam op de een of andere manier weer eens ter sprake dat ik na mijn tweede shift begin juli in Dubai mijn vlucht naar Amsterdam heb gemist. Mijn maat John met wie ik ook op Sakhalin heb gewerkt kende het verhaal nog niet en uiteraard moest ik het opnieuw vertellen. John zat te hikken van het lachen en sleepte me na het eten mee omdat er nog iemand was die volgens hem dit verhaal beslist moest horen. Die iemand was Gemke, nog een voormalige collega van Sakhalin en uiteraard lag ook die in een deuk.

Het werd allemaal goed gemaakt doordat John ons op een ijsje trakteerde, dus uiteindelijk leverde het verhaal nog wat op ook. Ik hoorde alleen wel dat John om negen uur ’s avonds toen hij ergens anders aanschoof nog steeds zat te lachen…

Ik zou even uitzoeken hoe het nou zit met al die Iraniërs in het vliegtuig gisteren en ik heb het gevonden. Ieder jaar wordt Arba’een gevierd, een Sjiitische gedenkdag. Deze dag, die dit jaar op 30 oktober valt, wordt gevierd veertig dagen na Asjoera wat de dag is dat het martelaarschap van Hussein wordt herdacht.

Arba’een is met name in Iran een belangrijke feestdag, maar de link met Irak is de stad Karbala. Daar werd in het jaar 680 Hussein, de kleinzoon van Mohammed, samen met zijn gezelschap wat hoofdzakelijk bestond uit vrouwen en kinderen en slechts een paar soldaten, vermoord door troepen van de heersende kalief die Hussein als een bedreiging voor zijn positie zag. Er is ieder jaar een pelgrimstocht naar Karbala die een belangrijk onderdeel uitmaakt van de Sjiitische geloofsbelijdenis. Op de vlakte bij de stad verzamelen zich ieder jaar tussen de tien en twintig miljoen mensen voor de herdenking, waarmee het een van de grootste bijeenkomsten ter wereld is. Veel pelgrims maken de tocht naar Karbala te voet.

Het grootste deel van de pelgrims uit het buitenland komt uit Iran. Dat verklaart dus de aanwezigheid van die groep in het vliegtuig gisteren. Een ander aspect van de periode tussen Asjoera en Arba’een is de aanwezigheid van zwarte vlaggen, al zie je ook wel groene en rode. De zwarte vlaggen hebben meestal een tekst, de rode en groene hebben vaak een afbeelding van (denk ik) Hussein. En je ziet die vlaggen letterlijk overal, zelfs bij ons in het kamp:

Ergens vannacht werd ik half en half wakker toen ik geluiden hoorde alsof er een hevige regenbui viel, maar met het idee dat het de airco wel zou zijn die was aangeslagen viel ik meteen weer in slaap. Maar toen ik vanmorgen naar het restaurant liep voor het ontbijt zag ik meteen dat het wel degelijk een regenbui was geweest, en aan de omvang van de plassen te zien nog een flinke ook.

Het was de afgelopen dagen al erg vochtig want de wind zit weer in de zuid-hoek, en dat betekent dat vochtige lucht wordt aangevoerd van de Perzische Golf. Dat zorgt voor een klam gevoel overdag maar ook voor koelte in de ochtend en avond. Vanmorgen voelde het zelfs mede dankzij de stevige wind zelfs behoorlijk fris aan, het kon nog net met een overhemd met korte mouwen maar dan ook maar net.

Volgens onze Irakese collega’s houden we dit weer nog wel een weekje of wat, maar het levert wel aardige plaatsjes op. Op de eerste foto ben ik onderweg naar het restaurant als ik langs het fitness-gebouw kom (erachter zie je de “kooi” met ons splinternieuwe voetbalveldje) en de tweede is gemaakt bij aankomst vanmorgen bij het kantoorgebouw:

Over de dag van gisteren valt niet zoveel te vertellen, behalve dat het de laatste werkdag was van mijn tweede week van deze shift. En dat betekent dat ik vandaag over de helft ben, het gaat nu weer “downhill” zoals we het hier in het kamp noemen, oftewel bergafwaarts. Ik zou de dagen al weer kunnen gaan aftellen dat is verboden: we hebben een kampregel die zegt dat je pas mag gaan aftellen als je in de “single digits” zit, dus minder dan tien dagen te gaan.

Onzin natuurlijk, want iedereen is altijd aan het aftellen. Nieuwkomers worden meewarig aangekeken want die hebben de lange weg nog helemaal voor zich, terwijl naar de vertrekkers afgunstig wordt gekeken. Die zijn trouwens altijd makkelijk te herkennen want als het resterende aantal dagen ter sprake komt (en het komt in vrijwel ieder gesprek wel een keer ter sprake) dan krijgen ze een vette grijns op hun gezicht.

Ach, iedereen gunt iedereen zijn welverdiende verlof want we komen toch allemaal weer aan de beurt. En vertrekkende collega’s vormen ook voor de achterblijvers een soort van mijlpaal want we meten eraan af hoe lang we zelf nog hebben te gaan. Zo weet ik dat als mijn collega’s Steve en Aziz vertrekken dat ik op de helft ben en daar wordt je vanzelf weer vrolijker van.

Niet dat het er sowieso sacherijnig aan toe gaat hier, we hebben lol zat onder het werk en onder het eten. Er worden bijvoorbeeld al weer grappen gemaakt over het volgende vertrek van mijn collega Ian en mijzelf, want de afgelopen twee keer dat wij hier vertrokken waren precies die periodes met hevige onlusten. En verder gaat de tijd toch al snel genoeg, met name de eerste drie weken vliegen iedere keer om. Het zijn de laatste paar dagen die niet op schijnen te schieten maar dat is logisch want dan ben je al bezig met naar huis gaan en dat kan na bijna vier weken in de woestijn dan toch niet snel genoeg gebeuren.

Maar goed, de laatste twee weken van mijn huidige shift zijn dus vandaag ingegaan…

En alweer een flinke hoeveelheid regen vannacht en alweer merkte ik dat vanmorgen pas toen ik naar het restaurant liep. De lucht was behoorlijk grijs en als ik in Nederland zo’n lucht zie neem ik regenkleding of een paraplu mee, maar omdat het op zich droog was dacht ik het kantoor wel te halen zonder een nat pak te krijgen. Dat lukte inderdaad, maar veel speling had ik niet want ik was pas een paar minuten binnen toen het begon te plenzen.

Lang duurde de bui niet maar de lucht bleef grijs, en toen we rond half twaalf op weg wilden gaan voor de lunch zagen we tot onze verbazing dat het mistig was. En dat niet alleen, er stond ook een straffe wind die er in combinatie met al dat vocht in de lucht voor zorgde dat het in een overhemd gewoon ronduit koud was.

Desondanks wandelden we naar het restaurant in het kamp en ook weer terug na de lunch. Weer kwam ik droog over maar mijn maat Ian, die wat later was gevolgd, regende zeiknat. Het klaarde de rest van de dag ook niet echt meer op en de koude wind in de avond deed me besloten om de voorgenomen baantjes in het zwembad maar voor gezien te houden.

Veel tijd om te zwemmen had ik waarschijnlijk toch niet gehad want ik had nog een akkefietje toen we van het kantoor vertrokken. Omdat ik ’s morgens altijd een van de eersten ben heb ik een sleutel van het gebouw en ik ben ook meestal degene die ’s avonds afsluit.  Vanavond lukte het afsluiten niet want de sleutel wilde niet in het slot.

Dat slot gaat al weken erg stroef en ik had al vaak opgemerkt dat een druppeltje olie geen kwaad zou kunnen, maar het was nu dus al te laat. Ik kon niet afsluiten en moest dat uiteraard melden, maar de vraag was bij wie. Na een paar keer te zijn doorverwezen en in het kamp van gebouw naar gebouw te zijn gestuurd vond ik uiteindelijk iemand die zo vriendelijk om de Beveiliging te bellen. Die beloofden extra te patrouilleren want aan dat slot kon vanavond niks meer worden gedaan.

Morgen moet ik dit dus nog even melden bij onze eigen Iraakse beheerder van het gebouw. Als die er is tenminste want vanwege de viering van Arba’een zou het wel eens erg rustig op kantoor kunnen worden de komende dagen…

Vandaag is het de herdenking van Arba’een en dat wordt met name in de Sjiitische gemeenschap groots gevierd. Het is dan ook een nationale feestdag en heeft iedereen een vrije dag, behalve natuurlijk wij rotators want wij hebben geen vrije dagen. Het was op kantoor dan ook extreem rustig, want zelfs de huishoudelijke staf die er in de weekenden nog wel is was er vandaag niet. Op de foto zie je de uitgestorven hal van ons gebouw, ik zit in het kantoor achter de eerste deur links:

Verder is het voor mij een bijzondere dag want vanaf vandaag mag ik gaan aftellen tot mijn vertrekdag volgende week donderdag. Er is namelijk een onofficiële kampregel dat je pas mag gaan aftellen als je in de “single digits” (enkele cijfers) zit. Dat houdt dus in dat je pas mag gaan aftellen als je nog minder dan tien dagen te gaan hebt en omdat volgende week woensdag mijn laatste werkdag is van deze shift mag ik vanaf vandaag gaan aftellen.

Eigenlijk is dit de tweede mijlpaal want als je over de helft bent dan wordt je al van alle kanten gefeliciteerd want je bent “over the hill”. Vandaar af gaat het alleen nog maar bergafwaarts en dat is in dit verband positief. Niet dat iedereen er de hele dag mee bezig is, maar in vrijwel ieder gesprek komt wel ter sprake hoe lang je nog te gaan hebt en degenen die in “single digits” zitten laten nooit na dat iedereen luid en duidelijk in te wrijven…

Tenslotte was er aan het thuisfront ook nog een mijlpaal want onze jongste zoon is vandaag dertig jaar geworden. Riet en ik moeten er allebei toch wel even aan wennen dat onze jongste nu dus ook een dertiger is. In ieder geval vanuit Irak ook van harte gefeliciteerd, Martin!

De laatste week van deze shift is vandaag ingegaan, volgende week om deze tijd is mijn eerste vrije dag en ook mijn vertrekdag. De eerste drie weken zijn omgevlogen maar ik maak me nu op voor de laatste dagen die gevoelsmatig altijd veel langzamer gaan. Komt natuurlijk omdat de knop al een beetje om is nu de thuisreis steeds dichterbij komt.

Het begon vandaag overigens niet echt geweldig want ik heb volgens mij een fikse verkoudheid onder de leden. Of liever gezegd, ik denk dat die eraan zit te komen want ik werd vannacht wakker met een verstopte neus (gelukkig had ik neusspray meegenomen en wist ik ook nog waar ik het had gelaten) en vanmorgen had ik een stevige keelpijn. Heb ik in ieder geval die doos Trachitol ook niet voor niks meegenomen.

Misschien komt het wel door het veranderende weer want het is ’s morgens behoorlijk koud, het was maar veertien graden gistermorgen en vanmorgen. Eergisteren ben ik nog aan mijn overhemd naar kantoor gelopen maar het was eigenlijk al te koud daarvoor, en ik denk dat ik daaraan die verkoudheid heb te danken. Eigenwijs weer natuurlijk om zo te blijven lopen, maar sinds gisteren heb ik ’s morgens een vest aan tijdens de wandeling naar kantoor.

De weeromslag komt omdat het hier winter aan het worden is. Dat houdt in dat de temperatuur flink daalt als het zonnetje onder is en de komende weken zal de temperatuur ’s nachts dalen tot mogelijk zelfs maar net boven het vriespunt.

En ook ’s avonds als de zon onder is koelt het in rap tempo af, en dat merken we als we tegen zessen naar huis lopen want het is op dit moment om half zes al donker. Overdag is het nu bijzonder aangenaam want het is niet meer verzengend heet, de middagtemperatuur ligt comfortabel tussen de vijfentwintig en de dertig graden en dat voelt aan als hoogzomer in Nederland. Gewoon erg mooi weer dus en vandaar dat we nu ook tussen de middag wandelen naar het kamp voor de lunch en niet meer de bus nemen.

Oh ja, en het tweede deel van onze nieuwe sportzaal, het gedeelte met de cardio-apparaten, is gisteren officieel geopend. Ik heb voordat ik aan mijn kracht-training begon even naar binnen gekeken en zag tot mijn genoegen allemaal nieuwe apparaten. Toch was er nog wel wat op aan te merken ook want de loopbanden waren allemaal met de kop naar de muur geplaatst. Ik weet niet welke malloot dat heeft verzonnen maar het lijkt me nou niet echt gezellig om tijdens het hardlopen tegen een vlakke grijze muur aan te moeten kijken. Vanavond ga ik voor mijn hardloopsessie dus mooi even kijken of de oude cardio-zaal nog open is…

Wat het probleem ook was wat de aanwezigheid van het huishoudelijk personeel verhinderde, het is blijkbaar gisteren opgelost want toen ik na het werk op mijn kamer kwam zag ik dat er was schoongemaakt.

Op kantoor hadden we gisteren een ander probleem, ons gebouw had geen water. Voor het drinkwater maakt dat niks uit want dat krijgen we aangeleverd in flesjes, maar het is toch wel lekker als je naar de wc kunt gaan en die vervolgens kunt doortrekken. We moesten ons dus gedurende de gehele dag behelpen, en vanmorgen was dat probleem nog niet opgelost. Gelukkig was de Irakese conciërge vandaag wel aanwezig, in tegenstelling tot gisteren, en die heeft waarschijnlijk actie ondernomen want in de loop van de ochtend was er opeens weer water.

Verder was het een rustig laatste weekend van deze shift, op een kleine verkoudheid na waar ik al een paar dagen last van heb. De afgelopen twee dagen had ik ook nog keelpijn maar die was vanmorgen zo goed als verdwenen. Normaal gesproken volgt er dan bij mij altijd een fikse loopneus maar dat valt tot nu toe nog alles mee.

Het was vandaag een behoorlijk bewolkte dag, we hebben eigenlijk nauwelijks zon gezien al was de temperatuur heel aangenaam. Gisteren was het een wolkeloze dag met een mooie ochtend, en daar heb ik de onderstaande foto van gemaakt. De foto is genomen op de stoep van het restaurant, je ziet het centrale plein van het kamp met de wachtende bus van kwart voor zes bij de bushalte. Rechts zie je barakken met kamers (niet die waar mijn kamer is), en links zie je een paar containers waarvan de twee linkse gebruikt worden voor opslag en in de meest rechtse is het kampwinkeltje met achterin het hoekje voor de kapper.

Vanmorgen was het nog steeds zwaar bewolkt maar het was tenminste droog nadat er vannacht veel regen is gevallen. En mooi luchten leverde het ook wel op toen ik naar kantoor wandelde:

Het werd in de loop van de dag een stuk beter en rond het middaguur was het ondanks een stevige wind na best aangenaam. De vraag was of het zo zou blijven want het weerbericht gaf aan dat dit een tijdelijke opleving was.

De regen van gisteren was nauwkeurig voorspeld en ook de voorspelling voor vandaag leeg te kloppen, want aan het eind van de middag zagen we prachtig mooie wolkenluchten met in de verte een ware lichtshow van bliksemflitsen.

Het was ver weg, we hoorden geen enkele onweersklap, maar het vulde vrijwel de hele noordelijke hemel gedurende een groot deel van de avond.

De verspelde regen zal dus ook vanavond en vannacht wel komen en het wordt afwachten wat het morgen voor weer zal zijn want er is voor de hele dag regen voorspeld. We zullen het morgen wel zien…

De zevende november vandaag, en dat betekent de verjaardag van Riet. Van harte gefeliciteerd en een dikke kus.

Toen ik vanmorgen om even over half zes naar het restaurant liep voor het ontbijt was het nog donker maar helder. het was wel fris maar niet echt koud. Het was dan ook een verrassing dat toen ik twintig minuten later weer naar buiten kwam dat het helemaal mistig was, en een dichtere mist dan ik tot nu toe hier heb gezien. De mist bleef overigens niet lang hangen want toen het zonnetje wat hoger aan de hemel kwam was het snel opgelost.

De volgende verrassing kwam wat later toen ik tot de ontdekking kwam dat de meeste Irakezen, inclusief mijn beide teamleden, vandaag niet kwamen opdagen. En dat terwijl ze allebei gisteren nog nadrukkelijk “See you tomorrow!” hadden gezegd toen ze naar huis gingen. Nu is het bij alle Irakese werknemers de gewoonte om regelmatig zonder enige vorm van mededeling weg te blijven, maar omdat ze er bijna allemaal niet waren vroeg ik toch maar eens na wat er aan de hand was. Er werd me verteld dat het een religieuze feestdag was, weliswaar geen officiële vrije dag maar vrijwel iedereen gebruikte dit uiteraard als excuus voor een extra vrije dag.

De derde verrassing was toen we naar het restaurant gingen voor de lunch. Het was ons al opgevallen dat er vlak bij de grote watertanks (zie de foto van gisteren) veel bedrijvigheid was met mensen en vrachtwagens, en aangekomen bij het restaurant zagen we waarom. Er stonden in de wasruimte voor het restaurant bij alle wastafels grote pakken gebotteld water om onze handen mee te wassen want er was geen water uit de kraan. Er was een lek in de waterleiding geconstateerd en dat waren ze aan het repareren.

De rest van de dag verliep gewoon, alleen veel te traag voor mijn gevoel maar dat is normaal denk ik. Op de laatste werkdag ben je alleen bezig met het afronden van werkzaamheden en de overdracht naar je back-to-back. Het enige waar je op wacht op je laatste dag is de email met het rooster voor alle transporten voor de volgende dag, want je wilt zeker weten dat je staat ingeroosterd voor transport naar de luchthaven. De mail kwam zoals gewoonlijk om een paar minuten over half vijf en ik stond zoals verwacht vermeld bij het transport wat morgen om een uur van KAZ vertrekt naar de luchthaven.

En daarmee zit het er op, dit was de laatste dag van deze shift, morgen ga ik naar huis!

Vanmorgen vroeg landde de Airbus A380 een half uur voor de geplande aankomsttijd op de luchthaven van Dubai. Die gewonnen tijd ging meteen weer verloren want er deed zich een fenomeen voor waarmee Riet en ik ook na terugkeer van Bonaire op Schiphol werden geconfronteerd, het toestel moest wachten want de gate was nog bezet door een ander toestel.

Desondanks liep ik om half negen al in vertrekhal A tussen de winkels waar ik wilde rondkijken voor het een en ander. Een stekker voor Engelse stopcontacten met twee USB poorten om gelijktijdig mijn iPad en mijn iPhone te kunnen opladen was snel gevonden, het andere item waar ik naar op zoek was ook (een Beats draadloze koptelefoon) maar deze bleek in Dubai duurder dan in Nederland. En zo Nederlands ben ik toch nog wel dat ik de aanschaf dan liever een paar weken uitstel dan dat ik teveel betaal…

Het was een lange zit in de lounge want de vlucht naar Basrah vertrok pas om kwart voor twee. Gelukkig kon ik in de comfortabele stoelen in de rokerslounge van de Emirates Business Lounge nog een dutje doen  van een uur want tijdens de zes uur durende vlucht naar Dubai had ik maar twee uurtjes kunnen slapen. Kijk, ik rook weliswaar niet maar in het rokersgedeelte staan gewoon de lekkerste stoelen…

Op weg naar de gate kwam ik mijn jonge Nederlandse collega Jeroen tegen dus tijdens het wachten voor het boarden konden we mooi even bijpraten over onze verlofperiode. De vlucht naar Basrah vertrok ook al keurig op tijd en na aankomst verliepen alle gebruikelijke rituelen zo vlot dat ik me na een klein half uurtje al in de aankomsthal kon melden bij het gebruikelijke ontvangstcomité.

Het duurde echter nog dik vijf kwartier voordat we de taxi’s mochten die ons naar ons konvooi net buiten de luchthaven brachten want Jeroen moest in de rij voor een nieuw visum. We hadden bij aankomst al gezien dat er deze keer meerdere vliegtuigen stonden, wat niet echt gebruikelijk is op de luchthaven van Basrah. De visumhal zat inderdaad vol met wachtenden en we waren er al bang voor dat het wel eens lang zou kunnen gaan duren en dat bleek inderdaad het geval.

Omdat iedereen nu eenmaal met hetzelfde konvooi mee moet zit er niks anders op dan te wachten, maar je raakt in gesprek met je andere collega’s die ook staan te wachten en dan verstrijkt de tijd zonder dat je er erg in hebt. De mannen van het konvooi zaten overigens op hete kolen toen we daar door de taxi’s werden afgezet want het was inmiddels al ver over vieren. Het zou dus niet meer lukken om ons voor donker in het kamp te krijgen aangezien de zon om tien voor vier onder zou gaan en de rit ruim een uur zou duren, en dat is iets wat ze liever proberen te voorkomen.

Het was inderdaad al bijna donker toen we bij het KAZ kamp aankwamen na een vlotte en probleemloze maar nogal hobbelige rit want we hadden duidelijk sneller gereden dan normaal. Rond kwart over vijf stapte ik mijn kamer in het kamp binnen, mijn volgende werkperiode is nu echt begonnen.

Het is op dit moment als ik de deur uitga ’s morgens om te gaan ontbijten nog helemaal donker. En fris is het ook! Want iedereen denkt wel dat het hier in Irak altijd maar heet is maar dat is dus niet het geval. Het is hier op dit moment winter en dat betekent dat de temperaturen vergeleken met mijn vorige shift (twee maanden geleden) flink lager liggen.

Niet dat het nu meteen onaangenaam is, dat niet echt want overdag is het nog steeds net onder of boven de twintig graden. Maar als de zon onder is gegaan zakt de temperatuur in de loop van de avond en nacht soms tot ruim onder de tien graden en dat is met name ’s morgens te merken. Ik heb dan ook een regenjack meegenomen uit Nederland deze keer, voor de frisse ochtendwandeling naar kantoor maar ook omdat het deze tijd van het jaar flink kan regenen. Mijn collega’s vertelden dat anderhalve week geleden het water nog met bakken uit de lucht kwam, en ook voor gisteren en vandaag was er regen en onweer voorspeld maar dat is uitgebleven. Gisteren was het zelfs een stralend mooie dag met een wolkeloze hemel, en hoewel het er met name rond lunchtijd een beetje dreigend uitzag met toenemende bewolking is het toch helemaal droog gebleven.

Nou ja, als het gaat regenen dan ben ik er met mijn regenjack op voorbereid, en anders is er ook nog de bus. En wat de temperaturen betreft, die schijnen met name ’s nachts nog wat meer omlaag te gaan de komende weken.

Vandaag arriveerde er een onverwachte bezoeker, mijn baas is over vanuit Dubai. Nou was het natuurlijk niet zo dat hij opeens op de stoep stond, maar toch was zijn bezoek op zijn minst verrassend. Mijn baas, die ik een aantal keren in Dubai heb ontmoet, is namelijk al meer dan anderhalf jaar niet meer in Irak geweest. Hij is gestationeerd in Dubai en zou in feite minstens één week in de maand in Irak moeten zijn, maar hij heeft zich weleens laten ontvallen dat hij er een hekel aan heeft om hier te komen. Nu is hij dus hier en hij heeft beloofd om vanaf nu één week in de maand in Irak te zijn.

Voor vandaag heb ik weer een paar foto’s die ik heb gemaakt onderweg van het kamp naar het IT gebouw aan de andere kant van het fabrieksterrein waar ik werk.

De eerste foto is vanmorgen gemaakt en laat zien dat de zon net opkomt. De rook van de drie enorme flares gaat vrijwel recht omhoog wat aangeeft dat er vrijwel geen wind was.

De tweede foto is gemaakt op weg naar kantoor na de lunch tussen de middag. Het was een prachtige dag al was er toch wat toenemende bewolking. We hadden zelfs nog wel wat regen of een onweersbui verwacht, maar het bleef toch de hele dag en ook in de avond droog.

Vlak voordat ik uit Irak vertrok aan het eind van mijn vorige shift had ik al verteld dat er een grote feesttent op het fabrieksterrein werd opgebouwd voor de viering van het vijf-jarig bestaan van de Basrah Gas Company, of kortweg BGC. Dat feest heb ik gemist omdat ik in Nederland was, maar ik wil er toch even bij stil staan.

BGC verwerkt gas wat in feite een restproduct is van de oliewinning en heeft in die afgelopen vijf jaar de productie meer dan verdriedubbeld. Daarmee speelt het bedrijf een cruciale rol in het reduceren van de uitstoot van broeikasgassen in Irak. Er is in totaal een hoeveelheid van 57 miljoen ton C02-gas verwerkt wat anders in de atmosfeer terecht gekomen zou zijn, een hoeveelheid die overeenkomt met de uitstoot van veertien kolencentrales in een jaar. In 2016 veranderde Irak dankzij BGC van een land wat LPG moest importeren in een land wat LPG exporteert, alleen dit jaar al meer dan vijfenzeventig scheepsladingen en dat betekent nieuwe inkomsten voor het land.

Er staan nogal wat projecten op stapel waar ik en mijn directe collega’s uiteraard ook bij betrokken zijn want projecten leveren informatie en die door moet ons verwerkt moet worden. Daarnaast hebben we onze handen vol aan de training van onze Iraakse collega’s. Het bedrijf heeft een ambitieus plan opgesteld om die mensen, die 93% van het personeelsbestand vormen, allemaal op te leiden.

In essentie kunnen we stellen dat de boodschap was dat de zaken goed gaan op dit moment en dat we de komende tijd niet om werk verlegen zullen zitten…

Het is de laatste tijd redelijk rustig in Basrah na de periode van hevige onlusten een paar weken geleden. Ik las van de week een artikel over de huidige situatie in de stad en daar wordt een mens niet vrolijk van. 

Veertig jaar geleden was Basrah een prachtige stad, welvarend door de handel en het toerisme. De stad had schitterende huizen uit de Ottomaanse tijd en vele kanalen waardoor het het Venetië van het Midden-Oosten werd genoemd. Het is allemaal misgegaan door oorlogen, verwaarlozing en corruptie. Behalve de twee Golf-oorlogen heeft Basrah heel erg geleden onder de acht-jarige oorlog met Iran, nog voor de eerste Golf-oorlog. De grens met Iran is hier hemelsbreed maar enkele tientallen kilometers vandaan en Basrah lag dus in de vuurlinie.

De mensen in Basrah hebben volledig het vertrouwen in de overheid en de politiek verloren, en dat is gebaseerd op wat er gedaan is sinds 2003 om de stad weer op te bouwen. Er is behalve een winkelcentrum en een paar vijf-sterren hotels en restaurants helemaal niets herbouwd. De havenfaciliteiten en het vliegveld zijn hersteld en verbeterd, maar in de stad zelf is er voor de bewoners nog vrijwel niets gedaan. En dat, zegt men, terwijl deze streek door zijn enorme olie-voorraden schatrijk zou moeten zijn maar vrijwel al het geld verdwijnt naar de hoofdstad Bagdad.

Basrah is een van de weinige steden in het Midden-Oosten zonder een effectief waterzuiveringssysteem en het ooit geavanceerde rioleringssysteem functioneert niet meer waardoor de mooie kanalen verworden zijn tot stinkende poelen. Maar er schijnt hoop te zijn aan de horizon want de centrale overheid heeft een lening weten los te peuteren bij Japan om de riolering te gaan verbeteren en met geld van Koeweit wordt er op dit moment een ziekenhuis gebouwd. De Wereldbank komt ook financieel te hulp om de ernstige luchtverontreiniging in de stad tegen te gaan die veroorzaakt wordt door het verbranden (flaren) van het gas van de nabijgelegen olievelden.

En met name voor dat laatste spelen wij als Basrah Gas Company weer een belangrijke rol, maar dat heb ik gisteren al verteld…