Rompslomp

Na twee dagen tevergeefs te hebben afgewacht of er bericht zou komen van de afdeling Gevonden Voorwerpen van de luchthaven van Dubai kan ik niet langer wachten, ik ben begonnen met. het afhandelen van de rompslomp veroorzaakt door het verlies van mijn portemonnee annex card holder. Ik kan simpelweg niet langer zonder bankpas en rijbewijs, zeker het laatste niet want ik mag nu officieel niet autorijden.

De bankpas was het eenvoudigst, dat kon ik gewoon online regelen via de App en ik kreeg meteen bericht dat de nieuwe pas binnen drie dagen thuis zou worden bezorgd. Iets problematischer was de Credit Card, omdat de App telkens een boodschap “Oeps, er ging iets mis” liet zien. Een telefoontje naar de bank loste dit probleem gelukkig op en ook die kaart komt er nu aan.

Voor het rijbewijs moest ik een afspraak maken op het Gemeentehuis in Katwijk en daar kan ik aanstaande donderdagochtend terecht. Vervelend is wel dat die afspraak alleen maar is om de aanvraag in te dienen, daarna duurt het nog een week voordat ik een nieuw rijbewijs kan afhalen. En zoals gezegd mag ik in de tussentijd officieel niet rijden, op straffe van een bekeuring. Nu is de pakkans daarvoor wel erg klein (ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatste ben aangehouden om mijn rijbewijs te laten zien), maar het schijnt dat verzekeringsmaatschappijen nogal eens moeilijk kunnen gaan doen als ik zonder rijbewijs betrokken raak bij een ongeval.

Raar eigenlijk, want ik heb natuurlijk gewoon een rijbewijs wat staat geregistreerd in de database van de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Ik ben alleen het kaartje kwijt, dus je zou zeggen dat je na aangifte van verlies en de aanvraag voor een nieuw kaartje een bewijs krijg waarmee ik gewoon mag rijden, maar nee, dat zou waarschijnlijk te makkelijk zijn. Terwijl dat in landen als Maleisië en de Filipijnen heel normaal is, ik heb in Manila zelfs maanden rondgereden met alleen een formuliertje waarop stond dat mijn nieuwe rijbewijs was aangevraagd. Dat was overigens niet omdat ik mijn rijbewijs kwijt was, een rijbewijs moet daar ieder jaar worden vernieuwd maar het apparaat wat de kaartjes moet maken was een aantal maanden lang kapot…

Vanmiddag had ik mijn tweede afspraak bij de fysiotherapeut voor die twee stijve vingers in mijn rechterhand. Weinig nieuws, er zat wel iets vooruitgang in maar ik moet gewoon de oefeningetjes blijven doen en over een maand weer terug. Wel kreeg ik nog te horen dat ik waarschijnlijk van de Vikingen afstam want ik heb ook een aandoening in beide handen waar ik mogelijk op latere leeftijd nog wat last van kan krijgen en die aandoening schijnt bij Vikingen het meest voor te komen.

Nasleep van Chennai

Ik word sinds ik terug ben uit Chennai iedere dag bestookt met e-mails van het bedrijf wat onze taxi’s regelde dat ik nog moet betalen voor de rit van het hotel naar de luchthaven van afgelopen zaterdagochtend. Dat is raar, want alle transport is geregeld door mijn collega Ayaz en de betaling zou automatisch moeten verlopen via zijn credit card. Mijn naam staat weliswaar als passagier vermeld maar ik ben niet de aanvrager van het transport en het is dus raar dat ik daarvoor nu de rekening zou krijgen.

Ik denk dat ik wel weet hoe het misverstand is ontstaan en dat is vanwege de merkwaardige werkwijze van het taxi-bedrijf. Alle geregelde transporten worden namelijk vlak voor vertrek bevestigd via een text-bericht en daarin wordt dan ook een bevestigingscode vermeld die je na de rit aan de chauffeur moet doorgeven, ter bevestiging dat de rit heeft plaatsgevonden en dat de betaling kan worden afgeschreven van de opgegeven credit card.

In mijn geval is dat niet gebeurd omdat ik ten eerste veel vroeger ben vertrokken dan gepland en ten tweede omdat ik na vertrek uit het hotel geen internet meer had op mijn telefoon (wat uiteraard logisch is want ik heb dat met mijn abonnement niet in het buitenland). En aangezien ik pas weer een WiFi verbinding had nadat ik door alle faciliteiten was gegaan ook de luchthaven van Chennai zag ik die berichten pas toen ik al lang en breed in de lounge zat. Ik heb de chauffeur dus geen code kunnen geven, wat in mijn geval volkomen verklaarbaar is maar wat dat verhuurbedrijf maar niet lijkt te willen snappen.

Zowel Ayaz als ikzelf hebben al verscheidene e-mails verstuurd naar het bedrijf met uitleg en aangegeven dat de Credit Card van Ayaz gebruikt kan worden voor die betaling, maar er is tot op heden geen enkele reactie gekomen. Het enige wat ze blijven doen is hardnekkig versturen van e-mails met de rekening en verzoek die te betalen, en blijkbaar niet alleen aan mij maar ook aan Ayaz. We hebben afgesproken dat ik die rekening niet ga betalen omdat dan het risico bestaat dat die rekening dubbel wordt betaald. Wordt vervolgd denk ik…

Aanvraag nieuw rijbewijs

Vanmorgen reed ik om acht uur richting het Gemeentehuis in Katwijk voor de afspraak die ik had gemaakt om een nieuw rijbewijs aan te vragen. Op de fiets uiteraard want ik mag officieel geen autorijden zonder het kaartje, ondanks het feit dat ik wel degelijk geregistreerd sta als zijnde in het bezit van een geldig rijbewijs.

Een vreemde gang van zaken vind ik, zeker in het jaar 2022 waarin vrijwel alles elektrisch is en als zodanig gecontroleerd kan worden door bevoegde instanties. Stel je voor dat de bank mijn rekening zou afsluiten omdat ik mijn bankpas ben verloren. Ik kan nog steeds gewoon betalen via de App op mijn telefoon, ik ben dus niet geheel en al afhankelijk van dat kaartje. Voor een rijbewijs gelden blijkbaar andere regels die ongetwijfeld nog stammen uit het grijze verleden toen er nog geen Internet was waarmee alles electronisch gecontroleerd kon worden en Oom Agent uitsluitend controle kon doen op basis van het roze papiertje wat overlegd moest worden.

Typisch weer zo’n regel van de overheid die allang aangepast had kunnen worden maar die gewoon nog geldig blijft omdat de uitvoerende overheidsorganen geen zin of geen tijd hebben er iets aan te doen. Het werd me ook aan het loket door de overigens bijzonder vriendelijke dame uitgelegd dat ik op straffe van een bekeuring niet mocht autorijden, maar ze benadrukte wel dat het ondanks de geringe pakkans onverstandig was omdat sommige verzekeringsmaatschappijen erg moeilijk kunnen gaan doen in geval van een ongeval.

Het wordt dus de fiets tot volgende week donderdag, dan ligt mijn nieuwe rijbewijs klaar.

Geen publiek…

Het was mooi weer vandaag en normaal gesproken zouden mijn broer Alex en ik dan ook ongetwijfeld richting Nieuw-Zuid zijn gegaan vanmiddag voor de wedstrijd van Quick Boys tegen Jong Volendam. Helaas, dat ging niet door want woensdag verscheen er een bericht in de kranten dat de wedstrijd gespeeld zou moeten worden zonder publiek, als straf voor Quick Boys vanwege de ongeregeldheden tijdens de uitwedstrijd tegen Rijnsburgse Boys een paar maanden geleden. De straf was al eerder opgelegd, Quick Boys was daartegen in beroep gegaan maar had dat beroep dus verloren.

Niet naar Nieuw-Zuid dus, maar toch konden we de wedstrijd zien want alle leden van Quick Boys kregen via de e-mail een voucher om de wedstrijd online te bekijken. Normaal gesproken moet daarvoor worden betaald maar dankzij de voucher konden we de wedstrijd thuis gratis volgen. De enige kanttekening was dat de wedstrijd niet zoals gebruikelijk om drie uur begon maar al om half twee.

Daar had mijn broer dus niet op gerekend want toen ik hem in de rust een text-berichtje stuurde met de vraag hoe hij de eerste helft had gevonden kreeg ik als antwoord, “Huh? Oh, ik heb me dan in de tijd vergist… ik dacht gewoon 15:00″…

Er waren overigens wel degelijk heel wat mensen aanwezig bij de wedstrijd. Weliswaar niet op het terrein van Quick Boys zelf, maar het hoofdveld grenst nu eenmaal aan de duinen en van daaruit heb je ook een prima zicht:

Certificatie

Mijn manager had aan het begin van dit jaar een verzoek bij me gedropt wat me nogal verraste, maar hij stond erop om dit een van mijn doeleinden te maken voor dit jaar en liefst zelfs nog voor het eind van het eerste halfjaar. Het ging in dit geval om een certificatie als Technical Authority Level II voor de discipline Information Management waarin ik werkzaam ben.

Binnen ons bedrijf worden heel veel projecten gedaan, van kleine tot hele grote, en al die projecten moeten volgens vastgestelde richtlijnen worden uitgevoerd, volgens geldende standaarden en zo veilig mogelijk. Om erop toe te zien  dat projecten zich aan alle gestelde normen en richtlijnen houden zijn er mensen benoemd die specialist zijn op hun vakgebied, de Technical Authorities. Deze groep opereert in principe wereldwijd (al is er wel een regionale indeling) en iedere Technical Authority (of kortweg TA) kan ingezet worden op een lopend project om voor zijn of haar specifieke discipline de vinger aan de pols te houden. En dat kan zijn het beoordelen van de inhoud van verplichte documenten maar ook waar nodig meedenken aan oplossingen.

Het verbaasde me voor deze certificatie te worden gevraagd, niet zozeer omdat ik twijfels had met betrekking tot mijn kennis en expertise op mijn vakgebied maar vanwege mijn leeftijd. Ik zit nu eenmaal toch al aardig tegen mijn pensioen aan te hikken, al had ik op het moment dat het verzoek kwam nog twee jaar te gaan. Hoe dan ook, ik ben nog steeds wel ambitieus genoeg om die certificatie te willen halen, en daarvoor moest ik een aantal verplichte cursussen doen die allemaal afsluiten met een examen. En waar je normaal gesproken voor all deze cursussen slaagt met een scoringspercentage van tachtig procent moest het resultaat voor deze certificatie helemaal foutloos zijn.

Het is door omstandigheden niet gelukt om het in het eerste halfjaar allemaal af te ronden maar ik heb in juli alle vijf de cursussen gehaald, waarna ik nog door twee interviews heen moest. Het eerste was met twee Technical Authorities van hetzelfde niveau als waarvoor ik me wilde kwalificeren, het tweede met de regionale “baas” van de TA’s. Dat laatste interview was vandaag en het resultaat was voor mij positief, wat betekent dat ik officieel geregistreerd ga worden als Technical Authority level II. En dat op mijn ouwe dag…

En weer naar de tandarts

Riet en ik gaan trouw regelmatig naar de tandarts, niet precies ieder half jaar maar om de zeven, acht maanden toch zeker. We zitten sinds onze terugkeer van de Filipijnen in 2015 bij een tandartsenpraktijk aan de Groen van Prinstererweg in Katwijk. Meteen bij terugkomst zijn we gaan kijken naar een nieuwe tandarts want met de tandarts waar we sinds ons trouwen kwamen waren we de laatste tijd niet meer zo erg blij. Inmiddels is de goeie man al gepensioneerd dus we hadden toch op termijn naar een andere tandarts moeten uitkijken.

Mijn persoonlijk probleem met onze vorige tandarts was dat hij me jarenlang heeft laten lopen met een dwarsgegroeide verstandskies die op een gegeven moment was gaan ontsteken. Niet alleen moest die kies er door een kaakchirurg worden uitgeramd (bijna letterlijk want hij zat muurvast in mijn kaak) maar ook de naastliggende kies was dusdanig aangetast dat die niet meer te redden was. Bovendien heeft die operatie nog een lange en zeer pijnlijke nasleep gehad omdat de wond niet goed schoongemaakt was en is gaan ontsteken. Uiteindelijk heeft een kaakchirurg op de Filipijnen (want daar woonden we op dat moment) me van het probleem verlost.

Dat laatste was wel een goeie eye-opener want daarvoor gingen we nog braaf in Nederland naar de tandarts als we over waren, maar nu besloten we gewoon naar de tandarts op de Filipijnen te gaan. Er zat een prima praktijk vlak bij ons huis en daar zijn we de rest van ons verblijf daar klant geweest, wat voor zowel Riet als voor mij overigens mede resulteerde in een grote hoeveelheid kronen…

Het bezoek vandaag verliep voor mij probleemloos, maar Riet kwam er minder makkelijk af. Ze had de laatste tijd regelmatig last van wat zij dacht dat een bijholte-ontsteking was, maar de tandarts constateerde wat anders: er was een kies met een ontstoken wortel die het probleem veroorzaakte. En er is blijkbaar ook niets aan te doen omdat er aan die wortels al een wortelkanaalbehandeling was uitgevoerd en de kies was daarna vastgezet met een schroef. Niet meer te redden dus, de kies moet eruit.

Riet kreeg ook nog wat om over na te denken, een brug of een implantaat om de lege plek op te vullen. Wat het ook wordt, het wordt allebei kostbaar… 

Nog meer medische aangelegenheden…

Vanmorgen had ik mijn halfjaarlijkse controle bij de oogarts in het Alrijne Ziekenhuis in Leiden. Ik ging daar op de fiets naar toe want ik mag officieel nog steeds geen auto rijden omdat ik pas aanstaande donderdag mijn rijbewijs kan ophalen. Het fietsen viel trouwens tegen, het was behoorlijk koud onderweg en ik moest twee keer omrijden vanwege wegwerkzaamheden.

Uiteindelijk kwam ik nog net op tijd aan bij het het ziekenhuis en ik was tot mijn verrassing vrij snel aan de beurt ondanks een redelijk volle wachtkamer. De controle viel ook mee want er werd alleen maar een oogdrukmeting gedaan en toen die een gunstig resultaat liet zien hoefde ik verder geen tests meer te doen en kon ik alweer naar huis.

’s Middags was het de beurt aan onze katten voor hun jaarlijkse medische controle bij de dierenarts aan de Langevaart. Positief was dat ze allebei flink afgevallen bleken te zijn en onze inspanningen daarvoor bleken nu dus toch effect te hebben, Monster was een halve kilo afgevallen en Abby zelfs bijna een kilo! Minder goed nieuws was dat ze allebei last hebben van ontstoken kiezen en die zullen operatief verwijderd moeten gaan worden. Ze zijn allebei inmiddels de tien jaar gepasseerd en volgens de dierenarts zijn tandproblemen dus te verwachten.

De afspraak voor de operatie is gelijk gemaakt, en we weten inmiddels al dat dit een kostbaar grapje gaat worden. En dat komt nog eens bovenop het niet misselijke bedrag wat we voor de controle moesten betalen, bijna honderdnegentig euro! Dat is in vergelijking met vorig jaar bijna een verdubbeling, die uiteraard na een verontwaardigde opmerking van Riet werd afgedaan met de gebruikelijke excuses zoals “Corona” en “Alles is duurder geworden”…

50 jaar Uriah Heep

Deze datum staat al maandenlang in mijn agenda want vanavond was het langverwachte concert van Uriah Heep in het Utrechtse Tivoli Vredenburg theater. Nadat twee jaar geleden tot mijn zeer grote teleurstelling het optreden van de band op het Haringrock Festival in Katwijk vanwege Corona niet doorging was dit de eerste gelegenheid om ze weer te zien. Het optreden was onderdeel van de jubileum-tour van het 50-jarig bestaan van de band, die eigenlijk dus twee jaar geleden had moeten plaatsvinden en in feite is het dus al 52 jaar geleden dat de band werd opgericht.

Voor mij was het meer dan zevenenveertig jaar gelden dat ik ze voor het eerst heb gezien, dat was op 6 juni 1975 in het Rotterdamse Ahoy. Van de band die ik toen zag zijn inmiddels vier van de vijf leden overleden: zanger David Byron al in 1985, drummer Lee Kerslake helaas een paar jaar gelden aan kanker en toetsenist Ken Hensley en bassist John Wetton nog niet zo heel lang geleden. Het enige originele overgebleven bandlid is gitarist Mick Box die nog steeds het middelpunt is van de huidige samenstelling.

En wat een geweldig optreden was dit weer! Er was geen voorprogramma, de band deed in plaats daarvan zelf een (min of meer) akoestische set die het publiek al flink opwarmde, en het enthousiasme waarmee daarna het elektrische gedeelte werd uitgevoerd sloeg ook onmiddellijk over op de zaal. Er waren een stuk of twee nummers die van mij niet hadden gehoeven (“Free me” en “Free and Easy” zijn nummers van de elpee “Innocent Victim” die ik persoonlijk het liefst zou vergeten) maar de rest klonk alsof ze nog aan het begin van hun carrière staan.

Wat een energie en wat een inzet nog steeds, en dat terwijl Mick Box inmiddels de respectabele leeftijd van 75 jaar heeft bereikt! Ik denk altijd stiekem bij mezelf als ik weer eens naar een concert ga dat ik het voor gezien ga houden als ik merk dat de tand des tijds begint toe te slaan, maar daar was absoluut nog steeds geen sprake van. Sterker nog, het ziet er beslist niet naar uit dat dat binnenkort gaat gebeuren want er staat weer een nieuw album klaar om uit te komen en hopelijk gaat er dan weer een tournee volgen.

Ik voor mij kan niet wachten op het volgende concert!

Dagje vrij voor de vakantie

Er was wat verwarring bij Riet eerder deze week over het vertrek van ons aanstaande weekje weg naar Lissabon, de hoofdstad van Portugal. Riet was namelijk in de veronderstelling dat we vandaag al zouden vertrekken terwijl dat toch echt pas morgen is. Ze was lichtelijk teleurgesteld, blijkbaar had ze zich in de datum vergist of ze had gewoon de documentatie niet goed gelezen. Ikzelf had vandaag alvast een dagje vrij genomen, niet alleen om bij te komen van het Uriah Heep concert van gisteravond maar ook omdat er nog het een en ander moet gebeuren voordat we morgen vertrekken.

Een van de dingen die ik vandaag deed was een bezoek brengen aan de kapper en even gedag zeggen bij mijn moeder. Vanmiddag hebben Riet en ik een begin gemaakt met het pakken van onze koffers, iets wat eigenlijk door onze veelvuldige reiservaring eigenlijk zo gebeurd was. En dan was er nog een laatste karweitje, het wegbrengen van onze katten naar hun logeeradres, bij Robin en Astrid.

De afgelopen jaren brachten we onze katten altijd naar een kattenopvang als we op vakantie gingen, maar dat is wat lastiger geworden toen een jaar of drie geleden de opvang in Warmond dicht ging. We vonden een prima alternatief, maar dat was in Roelofarendsveen en dat is niet echt in de buurt. We waren dus blij met het aanbod van Robin en Astrid om de katten voor het weekje bij hun onder te brengen, en hopelijk gaat dat goed. De katten kende ze natuurlijk dus alleen het huis zal onbekend voor ze zijn.

Zoals verwacht ging het wegbrengen met veel gepiep en gemiauw (het was tenslotte al de tweede keer deze week dat we ze in de reismanden in de auto meenamen) maar na aankomst gingen ze al snel op onderzoek uit. Abby snuffelde al meteen in de huiskamer rond, Monster was zoals verwacht hoofdzakelijk bezig met het zoeken van een veilig plekje waar ze zich kon verschuilen. Ze vonden overigens al snel een plekje op het logeerbed op zolder:

Riet en ik zijn benieuwd hoe het ze zal vergaan de komende week…

Vertrek naar Lissabon

Vandaag zijn we vertrokken voor een zeven-daagse Stedentrip naar Lissabon, de hoofdstad van Portugal. Het verslag van deze trip kun je lezen via de optie “Vakanties” op het Menu op de beginpagina van deze site.

Update van de overkant (13)

Het bouwproject aan de overkant begint zijn voltooiing te naderen. De huizen en de appartementen zijn klaar en in de meeste gevallen heeft de oplevering al plaatsgevonden. Wat alleen nog steeds niet klaar is is de infrastructuur rond de huizen.

Met name aan de overkant ligt er voor de huizen nog steeds geen straat, en dat betekent dat de huiseigenaren hun auto’s ergens anders in de wijk moeten parkeren en dat geeft veel overlast voor alle bewoners. Er is niet veel begrip voor de situatie want er lijkt met name voor wat betreft het werk aan die straat niet zoveel te gebeuren. In de week voordat wij naar Lissabon gingen is er niet veel meer gedaan dan wat egaliseringswerk en de stenen werden aangeleverd. We dachten dan ook dat het werk wel klaar zou zijn als we zouden terugkomen na ons weekje vakantie, maar dat bleek zoals uit de foto blijkt niet het geval.

Het fietspad voor het appartementengebouw is inmiddels wel doorgetrokken vanaf het al bestaande pad tot aan het bruggetje verderop, maar ook dat houdt abrupt op achter de blauwe containers die op de foto iets rechts van het midden te zien zijn. Of er nou vanwege de herfstvakantie niet gewerkt wordt is niet helemaal duidelijk maar dat het allemaal erg traag gaat is wel duidelijk…

Aanstaand jubileum

Vanmorgen vond ik tot mijn verrassing een mailtje in mijn werk-inbox van Personeelszaken met daarin alvast een felicitatie met mijn aanstaande jubileum: ik ben op 1 januari aanstaande vijfentwintig jaar werkzaam bij Shell. Eigenlijk is dat al veel langer, want ik ben er op 1 januari 1990 begonnen, maar toen werkte ik nog bij Inter Access en werd ik ingehuurd door Shell. Na daar acht jaar te hebben gewerkt vroeg mijn toenmalige Shell-baas of ik geen zin had om in vast dienst te komen, en dat heb ik gedaan, iets waarvan ik tot op heden geen spijt van heb gehad.

In het mailtje van Personeelszaken stond dat ik een cadeau uit mocht zoeken en ik ben gelijk gaan kijken bij het aanbod. Dat was wat ik al wel had verwacht, maar er zat voor mij niets van mijn gading bij. Het punt is dat ik de gouden dasspeld, de gouden manchetknopen en het horloge al heb gekregen bij eerdere jubilea, dus bleef er als keuze niets anders over dan de cadeaubon. Ook niet verkeerd natuurlijk want dan kan ik zelf wat uitzoeken.

Er werd ook nog melding gemaakt van andere voordeeltjes die gekoppeld zijn aan het 25-jarig jubileum, en die blijken een stuk interessanter te zijn dan het cadeautje. Ik kan namelijk kiezen uit een feestje voor mijn collega’s of vier extra vrije dagen, want vanwege het feit dat vrijwel al mijn directe collega’s in andere landen zitten is dat eigenlijk een no-brainer: doe mij die extra vrije dagen maar. En het schijnt dat ik ook nog eens een extra maandsalaris krijg uitgekeerd, en als ik het goed heb geïnterpreteerd is dat zelfs netto.

Kijk daar wordt ik toch wel vrolijk van, zulk nieuws…

Half dagje Rijswijk

Ik ben door omstandigheden al een tijdje niet meer op het kantoor in Rijswijk geweest dus besloot ik vandaag weer eens ouderwets naar het werk te gaan. Omdat het herfstvakantie was deze week was het rustig op de weg en ik was dan ook behoorlijk vroeg op kantoor, waar ik na de nog vrijwel lege parkeergarage ook een vrijwel leeg gebouw aantrof.

Nou is dat vrijwel altijd zo omdat ik nou eenmaal een vroege starter ben en de meeste mensen later binnen druppelen, maar vandaag gebeurde dat niet. Op een paar collega’s van een ander team na die gebruik maken van de andere kant van de grote ruimte waar wij normaal gesproken zitten bleef het vrijwel leeg en geen enkele van mijn collega’s kwam opdraven. Zelfs mijn vaste maat was er vandaag niet, wat ik achteraf had kunnen weten want die heeft nog jonge kinderen en zal ongetwijfeld ook vakantie hebben genomen deze week.

Het was dus wel heel erg rustig vandaag en aangezien de enige reden voor mij om naar kantoor te gaan het contact met mijn collega’s is vroeg ik me af wat ik er eigenlijk deed. Ik was ook nog eens vergeten brood mee te nemen dus ik hield het rond het middaguur voor gezien en ben terug naar huis gereden waar ik de rest van de dag heb gewerkt.

Nu weet ik dat veel van mijn collega’s liever naar het kantoor in Den Haag gaan dan naar Rijswijk (wat op dit moment overigens nog steeds onze officiële standplaats is) maar zolang het parkeerbeleid daar niet is aangepast heb ik daar weinig zin in. Ik kan daar niet zomaar de parkeergarage in en dat is als je zoals ik met de auto komt toch een probleem. Hopelijk gaat dat wel worden opgelost als we officieel gaan verhuizen naar Den Haag, wat volgens de laatste berichten eind november zou moeten gaan gebeuren.

Onverwachte bezoeker

Afgelopen weekend werden we verrast met een cadeautje van Robin. Hij had een Ring deurbel met camera gekregen maar omdat hij er al een had kregen wij het tweede exemplaar. Zo’n deurbel werkt in combinatie met je telefoon via Wifi en daardoor kun je ook zonder naar de deur te lopen of als je niet thuis bent zien wie er voor de deur staat. Je kunt dan ook via een ingebouwd geluidssysteem met de persoon in kwestie praten, wat erg handig kan zijn. Het werkt met bewegingssensoren dus er kan in principe niemand meer ongemerkt voor  je deur rondscharrelen.

Het kostte wat tijd om de juiste instellingen te vinden en in te stellen, met name voor wat betreft het gebied waarbinnen wordt gereageerd. In eerste instantie reageerde de bel bijvoorbeeld al als er een vrachtwagen over de weg voorbij kwam rijden of wanneer de buren op hun eigen erf liepen, maar na wat “fine-tuning” is dat nu opgelost. De instellingen zijn nu zodanig dat er zelfs een pakketje in de handen van een pakketbezorger wordt herkend en dat levert dan op je telefoon de specifieke boodschap op dat er iemand met een pakketje voor de deur staat.

Maar vandaag werden we verrast met een wel hele merkwaardige bezoeker. Mijn telefoon ging af en toen ik op het scherm keek zag ik op het schermpje deze bezoeker zitten en vervolgens wegvliegen…

Dagje Haarlem

Riet vroeg afgelopen week hoeveel vrije dagen ik eigenlijk nog had staan, met name omdat ik dit jaar nog nauwelijks dagen heb opgenomen. Afgezien van het weekje Lissabon was dat af en toe een dagje hier en daar maar geen langere periode. Nu is je saldo aan vrije dagen altijd interessant om te weten maar in mijn geval zeker. Ik heb in feite nog maar iets van anderhalf jaar te gaan tot aan mijn pensionering en ik wil zeker van mijn vakantiedagen gebruik gaan maken. Met name het aantal spaardagen wat ik de afgelopen jaren in een speciaal potje heb ondergebracht was vermoedde ik inmiddels aardig opgelopen.

En jawel hoor, het bleek dat ik alles bij elkaar tot aan het einde van dit jaar nog meer dan 51 dagen heb staan! En daar komen er volgend jaar behalve het reguliere aantal (ik meen iets van 39) ook nog eens vier extra bij vanwege mijn vijfentwintig-jarig jubileum. Ik heb dus gelijk maar de laatste drie weken van december vastgezet als vakantie, en daarnaast ga ik de komende weken af en toe maar eens gewoon een dag of wat vrij nemen, en de eerste was vandaag.

Ik had al in mijn hoofd om een keertje naar Haarlem te gaan om voor wat kleren te shoppen, met bovenaan het lijstje een nieuwe winterjas. Riet was ook meteen enthousiast en zo vertrokken we halverwege de ochtend richting Haarlem.

We vinden dat sinds een paar jaar een leuke stad om te winkelen, ten eerste omdat er een grote en makkelijk bereikbare parkeergarage is aan de rand van het centrum en ten tweede omdat het winkelaanbod alles biedt wat je maar nodig zou kunnen hebben. 

We vonden wat we nodig hadden in precies de winkel waar ik had had verwacht (we hoefden dus niet te zoeken), en vanwege het aangename weer konden we zelfs lunchen op een terrasje in een smal winkelstraatje. En wat we in deze tijd ook hadden verwacht, we zagen de pepernotenwinkel waar we, net als in voorgaande jaren, weer flink hebben ingeslagen…

Afstamming van Vikingen…

Voor het probleem met mijn twee middelste vingers aan mijn rechterhand werd ik twee maanden geleden door een traumachirurg doorverwezen naar een fysiotherapeut. De diagnose was dat de stijfheid veroorzaakt werd door littekenweefsel, ontstaan door wat waarschijnlijk interne kneuzingen aan beide vingers waren, opgelopen als gevolg van mijn fietsongeluk eind mei. Ik had al twee bezoeken achter de rug waarbij me oefeningen met de rechterhand werden opgedragen, en vandaag was het derde bezoek om te kijken of er vooruitgang is.

Gelukkig bleek dat inderdaad het geval. Zelf had ik al gemerkt dat de pijn bij bepaalde buigingen van de gewrichten vrijwel helemaal weg is en ik kan nu ook beide vingers verder buigen dan twee maanden geleden. De oefeningen lijken dus wel te helpen, maar ik werd weer gewaarschuwd dat hoewel er nog wel ruimte is voor verbetering dat ik er rekening mee moet houden dat de functionaliteit in beide vingers nooit meer helemaal terug komt. Ook zal de verbetering een langzaam proces zijn, maar ook daar was ik al voor gewaarschuwd.

Daarnaast constateerde de fysiotherapeut een bepaalde verdikking in de palmen van mijn beide handen. Het verschijnsel is bekend onder de naam Dupuytren en dat is een verdikking van bindweefsel in de handpalmen die er op den duur voor kan zorgen dat je je vingers minder ver kunt strekken. Het komt blijkbaar redelijk veel voor en het hoeft lang niet altijd voor problemen te zorgen, dus daar hou ik me maar aan vast.

Wel een interessant detail is dat dit verschijnsel erfelijk schijnt te zijn en veel voorkomt bij mensen die afstammen van Vikingen, en blijkbaar stam ik daar dus van af…

Eindejaarsgesprek

Het was weer zover vandaag, het eindejaarsgesprek met mijn baas. Het bedrijf hecht daar heel erg aan, en voor mij als werknemer is het altijd interessant omdat de uitkomst je jaarlijkse bonus bepaald. Tot een paar jaar geleden kreeg je ook een soort van rapportcijfer wat de hoogte van je bonus bepaalde, maar van dat systeem zijn ze afgestapt. Nu krijg je alleen nog een beoordeling op basis van vier categorieën die ruwweg overeenkomen met onvoldoende, voldoende, ruim voldoende en uitstekend.

Over het algemeen wordt de categorie “uitstekend” niet vaak uitgedeeld, in mijn geval val ik vrijwel altijd in de categorie “ruim voldoende”. Dat deel van het gesprek is meestal gauw klaar, en dan is er voor mijn verder niet zoveel meer te bespreken want een groot deel van het gesprek gaat normaal gesproken over je toekomstige plannen, hoe je jezelf wilt ontwikkelen in het bedrijf. Voor mij is dat al een paar jaar niet relevant meer want gezien mijn steeds dichterbij komende pensioen heb ik niet zoveel carrièreplannen meer. En gelukkig maakt mijn huidige baas (net als de vorige trouwens) daar geen punt van.

We hebben dus hoofdzakelijk een gezellig praatje gehad over toekomstige vakantieplannen, maar er was toch nog een verrassing: mijn collega Ayaz en ik krijgen voor de cursus die we anderhalve maand geleden hebben gegeven in Chennai een zogenaamde Special Recognition Award, oftewel een speciale bonus. Blijkbaar hebben we daar toch iets goeds gedaan…

Zaterdagochtend ritueel

Iedere zaterdagochtend ben ik van plan om uit te slapen maar het komt er nooit van: ondanks dat de wekker niet afloopt word ik gewoon voor zeven uur wakker en dan ben ik ook klaarwakker. De katten vinden dat uiteraard geen probleem want als ik zou uitslapen moeten ze langer op hun ontbijt wachten.

Als ik mijn dagelijkse plichten heb gedaan (katten eten geven en medicijnen innemen) maak ik een bakkie koffie voor mezelf, ga in mijn makkelijke stoel zitten met mijn iPad en besteed de eerste uren van de dag aan leven van een boek. Lekker dat ik dat ongestoord kan doen tegenwoordig, alhoewel…

Niet lang nadat ik ben gaan zitten komt vrijwel altijd eerst Abby die op schoot springt en zich daar nestelt, en even later volgt ook Monster die zich er op de een of andere manier ook bij wurmt. Het lezen gaat daarna niet meer zo heel makkelijk maar och, wat doe je eraan…

Nieuwe afvalbakken

De gemeente Katwijk, waar Rijnsburg tegenwoordig ook bij hoort, is bezig met allerlei herzieningen ten aanzien van het ophalen van huisafval. Vorig jaar kregen we al een bericht dat er een nieuwe afvalbak bij zou komen naast de bakken voor tuin- en restafval die we al hebben, en we kregen zelfs enige inspraak in het kiezen wat voor soort bak dat dan zou worden. De meerderheid had blijkbaar gekozen voor een bak voor plastic afval dus dat was wat we zouden krijgen. Daarnaast worden onze bestaande bakken vervangen en krijgen we in ieder geval voor het restafval een kleinere bak en moeten we voor het gen daarvan gaan betalen.

Blij zijn we niet, want behalve betalen voor wat ik een taak van de gemeente vind waar we al voor betalen via de gemeentelijke belastingen krijgen we dus nu drie bakken voor de deur. Of eigenlijk zelfs vier, want we hebben al twee groenbakken voor het GFT afval want zeker ’s zomers hebben we best veel tuinafval door snoei- en maaiwerk. We weten nog niet zeker of we in de nieuwe situatie ook weer een extra groenbak kunnen aanvragen maar als dat mogelijk is gaan we dat zeker doen, en dan hebben we dus vier bakken voor de schuur staan.

Een paar weken geleden kregen we een brief van de gemeente met twee stickers, een voor een restafvalbak en een voor een groenbak (voor ons één groenbak-sticker te weinig dus). Op de stickers en in de brief stond wanneer we de bakken inclusief de sticker op het deksel buiten moesten zetten, zodat ze geleegd konden worden en daarna opgehaald. Tegelijkertijd zouden we dan vervangende bakken krijgen.

Vanavond hebben we onze twee groenbakken op de “afwerkplek” gezet (ik heb zelf maar een sticker geprint voor de tweede bak) en als het goed is worden alle bakken dus na het reguliere legen morgenochtend opgehaald. En dan maar afwachten wat voor bak of bakken we terugkrijgen.

De Klucht van de Afvalbakken

Toen we nog in Manila op de Filipijnen woonden schreef ik regelmatig blogs naar aanleiding van voor ons Nederlanders onbegrijpelijke gebeurtenissen. Veel van die gebeurtenissen waren vanuit ons Westerse perspectief komisch en daarom noemde ik die blogs ook altijd “Kluchten”.

Eenmaal terug in Nederland realiseerden we ons al snel dat gebeurtenissen die op de Filipijnen leidden tot het schrijven van een Klucht ook hier af en toe heel goed mogelijk was, en niet zelden heeft dat te maken met de Overheid. De bureaucratie in Nederland is inmiddels legendarisch en de halsstarrigheid waarmee daaraan vast wordt gehouden en de komische situaties die dat soms oplevert zorgen ervoor dat ik ook hier zulke blogs kan schrijven.

Vandaag bijvoorbeeld was er weer zo’n geval, en deze is gerelateerd aan de nieuwe afvalbakken waarover ik gisteren schreef. Zoals gewoonlijk hadden we onze groene afvalbakken gisteravond buiten geplaatst om vanmorgen vroeg geleegd te worden, maar zoals gezegd waren ze deze keer van een sticker voorzien want ze zouden worden opgehaald om te worden vervangen. Het legen is gebeurd maar het ophalen niet, om de een of andere reden staan op de hele Bankijkerweg nog verschillende parkeerplekken vol met groene bakken.

En wat betreft de nieuwe bakken, die zijn wel vandaag bezorgd. Alleen, niet de nieuwe groene GFT bakken maar een vervangende (kleinere) restafval bak en een bak met een oranje deksel voor het plastic afval. Maar we hebben allemaal onze huidige restafval bakken nog, want die zijn nog niet ingezameld.

We hebben nu dus twee restafval bakken maar geen GFT bak meer. Waar we nu met ons GFT afval naar toe moeten is niet duidelijk, maar de algehele consensus is dat we dat dan voorlopig maar gewoon in de restafval bak gooien, dus daar gaat de goede gewoonte om het afval beter te scheiden…

En die plastic-afval bak met het oranje deksel? Riet heeft gezien dat die pas vanaf 1 januari gaan worden geleegd, dus die is voorlopig helemaal nutteloos. Goeie actie, Gemeente Katwijk!

Riet’s verjaardagscadeau

Afgelopen maandag was Riet’s verjaardag, ze is 61 jaar geworden. De dag ervoor hebben we het gevierd waarbij het een tegenvaller was dat het weer zo verschrikkelijk slecht was want de temperatuur was best nog wel aangenaam en met droog weer en een beetje zon hadden we misschien nog wel in de serre en de tuin kunnen zitten. Nu was het weer ouderwets Nederlands, allemaal in een kring rond de salontafel in de woonkamer…

Tot een jaar of wat geleden was het voor mij altijd een probleem wat ik Riet voor haar verjaardag moet geven maar sinds een jaar of drie is dat eigenlijk heel eenvoudig: Riet wil altijd de tuin op laten knappen voor de winter en aangezien dat nogal een prijzige aangelegenheid is zegt ze dat ze het dan als verjaardagscadeau wil hebben. Zelf vind ik dat eigenlijk niks maar ze is er waarschijnlijk blijer mee dan met iets wat ze niet nodig heeft of sieraden die ze nooit draagt.

Deze keer wordt de tuin niet alleen winterklaar gemaakt maar er gaat ook een fikse verbouwing plaatsvinden. Toen onze tuin werd aangelegd nadat we hier waren komen wonen stond onze serre er nog niet, en nu die er inmiddels twee jaar staat merken we toch dat er wel wat dingen zouden kunnen veranderen. Met name de grote borderbak die nu vlak voor de serre staat wilde Riet eigenlijk wat opgeschoven hebben richting de schuur, maar onze tuinman raadde aan om de bak simpelweg te halveren en het vrij gekomen stuk voor de serre dan te betegelen. Er kwam gelijk een heel renovatieplan op tafel voor de tuin en daarmee was gelijk het cadeau voor Riet geregeld.

Vandaag zijn de mannen van de firma Van der Burg (de zoon van een ouwe buurman uit de Brouwerstraat) begonnen met de werkzaamheden die wel een dag of drie, vier in beslag zullen gaan nemen. Het eerste wat ze aanpakten was het snoeiwerk en hoewel het er nu allemaal keurig uitziet gaat het me toch wel aan mijn hart om de platanen aan het terras bij het kanaal zo kaal te zien:

Tuin upgrade

Het werk aan de tuin vorderde ook vandaag gestaag en het snoeiwerk is zo goed als klaar. De mannen zijn vandaag begonnen met het sloopwerk aan de borderbak en inmiddels is het vrijgemaakte gedeelte al gereed gemaakt voor het betegelen. Op de foto is ook goed te zien hoeveel er van de bak is afgehaald, alhoewel de lens van de camera wel een beetje vertekent want op de foto lijkt het heel wat meer dan de helft.

Het is gelukkig goed weer geweest de afgelopen twee dagen dus de mannen hebben mooi door kunnen werken. Er wordt voor het komende weekend weer veel regen verwacht dus hopelijk kunnen ze aanstaande maandag verder.

Dagje Gorkum

Vandaag zijn Riet en ik op bezoek geweest bij mijn maat Willem en zijn vrouw Annette die in Gorinchem (oftewel Gorkum) wonen. Willem en ik kennen elkaar al zo’n dertig jaar, we zijn collega’s geweest bij Shell en ook nadat Willem daar is weggegaan zijn we, vanwege onze gezamenlijke passie voor films in de bioscoop, contact blijven houden. We testen elkaar regelmatig met het voorstel om weer eens naar de bioscoop te gaan, en dat doen we altijd in Den Haag omdat dat het makkelijkst is want hij werkt daar.

Vrijwel altijd knopen we daar een etentje bij het Italiaanse restaurant La Lanterna aan vast, en dat doen we al zo lang dat we het menu niet eens meer hoeven te zien want we weten toch al wat we gaan bestellen. Voor Willem is dat altijd mosselen uit de oven en aan pizza Rosario en voor mij tomatensoep of uiensoep vooraf en als hoofdgerecht spaghetti Carbonara of Bolognese. En als er geen film van onze gading draait dan doen we gewoon alleen het etentje bij La Lanterna.

We hebben het er al geruime tijd over om het etentje eens uit te breiden met onze beide echtgenotes, want die kennen elkaar ook nog uit de tijd dat we samen bij Shell werkten en er af en toe nog wel eens een personeelsavondje was met aanhang. Daarnaast zijn Riet en ik ook nog op kraamvisite geweest bij Willem en Annette toen hun oudste werd geboren. En toen woonden ze ook in Gorcum dus mijn veronderstelling dat vandaag ons eerste bezoek aan Gorkum zou zijn klopt achteraf bezien niet helemaal.

Het etentje met de beide dames liet lang op zich wachten en dat had alles te maken met de situatie rond Corona de afgelopen twee en een half jaar, maar nadat een half jaar geleden vrijwel alle maatregelen van tafel gingen besloten Willem en ik om eindelijk eens wat af te spreken. Van de zomer kwam er door vakanties en andere omstandigheden weer even niets van maar vandaag was het dan eindelijk zover.

De eerste stop was het huis van Willem en Annette waar ze kort geleden naar toe verhuisd zijn, en hij had niets teveel gezegd, het is een fantastisch plekje aan de rand van Gorkum, vrijwel op de grens van Zuid-Holland, Gelderland en Noord-Brabant. Vandaar gingen we richting Gorkum naar restaurant Stoute Karel aan de kade van de Merwede. Jammer dat het inmiddels al donker was want nu hebben we nog niet veel gezien van Gorkum zelf, maar de indruk die Riet en ik kregen was voldoende om te besluiten hier eens een weekendje naar toe te gaan.

En uiteraard is de volgende keer dat we afspreken bij ons.

Herfstkampioen

Ik ben een redelijk fanatieke Feyenoord-supporter en dat ben ik al mijn hele leven want ik ben dat door geboorte geworden. Mijn vader was namelijk een geboren Rotterdammer en zijn kant van de familie komt daar dus vandaan. Toch ligt de zaak qua voetbal aan die kant van de familie toch niet zo eenvoudig als je zou denken, want hoewel mijn vader en twee van zijn zusters allemaal fanatieke Feyenoord-supporters waren was de derde zuster, mijn tante Bep, getrouwd met een Sparta-supporter en die is dus “overgelopen” (mijn neef René is nog steeds een fanatiek Sparta-supporter). Om de zaak nog wat gecompliceerder te maken was mijn opa weer supporter van de derde club van Rotterdam, Excelsior.

Ik heb het Feyenoord-gevoel in ieder geval overgebracht op mijn zoons en zeker op Martin die zo mogelijk nog fanatieker is dan ik. Hij volgt alle wedstrijden op tv, wat je van mij zeker niet kunt zeggen, en hij gaat ook af en toe naar wedstrijden.

Af en toe appen we elkaar na een wedstrijd en vandaag was daar een hele goeie reden voor want na de overwinning van 5-1 op stadgenoot Excelsior (sorry Opa…) is Feyenoord lijstaanvoerder. En aangezien dit de laatste wedstrijd was voor de winterstop is Feyenoord dus nu officieel Herfstkampioen.

Kijk, het is een nikszeggende titel want je hebt in feite nog helemaal niks, maar de laatste keer dat Feyenoord Herfstkampioen was werd die eerste plek niet meer uit handen gegeven en werd de club kampioen op 14 mei 2017. Dat was ook meteen het laatste kampioenschap, dus het wordt weer eens tijd zou je zeggen.

Het moet wel gezegd dat dit succesje totaal onverwacht is. Afgelopen seizoen beschikte de club over een ijzersterke selectie die het zelfs wist te brengen tot aan de finale van de Conference League, maar het directe gevolg was wel dat de selectie na het seizoen zo’n beetje werd leeg gekocht. Dit seizoen staat er een vrijwel nieuwe selectie op het veld en het is duidelijk dat er nog het een en ander moet gebeuren om een soepel draaiend team te krijgen. En dan toch Herfstkampioen, moet je nagaan hoe mooi het nog kan worden als het nu nog goed gaat draaien ook…

 

Weer een training

Er stond al een tijdje nog een training op het programma, ongeveer dezelfde als die ik in Chennai heb gegeven. Deze training is specifiek voor Nigeria, en in eerste instantie was er ook nu weer sprake van dat het een klassikale training zou worden en ik dus naar Nigeria zou gaan. Al snel bleek dat het logistiek niet haalbaar was om alle kandidaten tegelijk naar Lagos of Port Harcourt te krijgen, en ook de veiligheid-situatie in Nigeria is op dit moment niet optimaal waardoor besloten werd om het toch maar een virtuele training te laten worden.

Deze keer geef ik de training samen met mijn Nigeriaanse collega Uju en we doen dat dus allebei vanuit huis. We zijn vorige week begonnen en Uju heeft een ietwat afwijkend schema bedacht. Deden we in februari nog een virtuele training in twee weken van ieder vier opeenvolgende ochtenden, nu doen we het in drie weken met sessies op de maandag-, woensdag- en vrijdagochtenden. Een beetje vreemd maar niet ondoenlijk, en we hebben ook nu weer een redelijk volle klas met zestien kandidaten.

Het gaat deze keer niet allemaal even soepel en dat is wel een beetje een afknapper na de geweldige ervaring met de training in Chennai eind September. Allereerst was dat een klassikale cursus en het is toch een heel verschil of je iedereen “in het echt” voor je hebt zitten of dat je naar een scherm zit te staren. Je kunt wel zien of iedereen is ingelogd bij de cursus, maar of ze daadwerkelijk zitten te luisteren kun je niet nagaan. Voor hetzelfde geld zijn ze de hond aan het uitlaten of zo, dat kun je simpelweg niet zien.

Verder is de interactie met je kandidaten heel anders. Als je nu een vraag stelt blijft het vaak akelig stil, er is weinig feedback op directe vragen en klassikale oefeningen, behalve de onvermijdelijke vragen aan het eind van een sessie. Voeg daarbij dat mijn mede-facilitator Uju blijkbaar andere dingen aan haar hoofd heeft op dit moment waardoor ze het al een paar keer op het laatste moment heeft laten afweten waardoor ik alleen (en voor dat deel dus onvoorbereid) voor stond.

We zitten nu in week twee en we hebben nog een week te gaan. De tussentijdse test die we hebben gedaan om te zien of de kandidaten het allemaal een beetje gesnapt hebben was niet bepaald een daverend succes, dus ik ben benieuwd hoeveel er daadwerkelijk hun certificaat gaan halen…

Groene bakken

Toen ik dinsdagmiddag mijn fiets pakte om naar de sportschool te gaan stonden Riet en onze buurvrouw Lies net te praten over het probleem met de afvalbakken, en met name over de groene afvalbakken die nog steeds niet vervangen waren. Net op dat moment zagen we verderop in de straat een vrachtwagentje komen wat volgeladen was met afvalbakken met een groen deksel dus de verwachting was dat het probleem nu opgelost was.

Helaas, te vroeg gejuicht, want nadat er nieuwe groene bakken geplaatst waren bij het huizenblokken verderop vertrok het vrachtwagentje weer. Bij het blok huizen naast ons en in de rest van de straat werden geen groene bakken geplaatst, ondanks dat er nog genoeg op het vrachtwagentje stonden. Waarschijnlijk einde van de dienst of zoiets, of het stond niet op de werkbon, maar wij hadden dus nog steeds geen vervangende groene afvalbakken.

De verwachting was dat het uitdelen van de nieuwe groene bakken dan gisteren wel verder zou gaan bleek niet uit te komen, al wat er kwam, geen nieuwe bakken. Riet besloot vanmiddag maar eens naar de Gemeente Katwijk te bellen om te vragen hoe dat nou precies zat, maar ze had de telefoon nog niet neergelegd of ze hoorde gerammel van bakken bij de voordeur. En jawel, de nieuwe groene bakken waren eindelijk geleverd, en in ons geval nog twee ook zoals we hadden gevraagd.

Het heeft even geduurd maar we kunnen ons GFT afval nu weer op fatsoenlijke wijze afvoeren. Al moet ik zeggen dat ik van de hele werkwijze waarop het is gaan nog steeds geen moer begrijp…

De tuin is klaar

Het zat niet altijd mee vanwege het weer maar de werkzaamheden om onze tuin te verbouwen zijn klaar. De eerste twee dagen kon er redelijk vlot worden doorgewerkt maar vanwege regen liep het werk aan de border en de bestrating vertraging op. Logisch, want er moest worden gelijmd en gevoegd en dat gaat nou eenmaal niet als het regent.

Maar goed, het is nu klaar en het resultaat zie er goed uit. We hebben nu een border die nog maar half zo breed is als dat die oorspronkelijk was en de vrijgekomen ruimte naast de serre is nu bestraat zodat we weer een terras hebben voor de serre. Handig van de zomer op verjaardagen en zondagen als we visite hebben want dan kunnen de sta-tafels daar mooi staan…

Brunch

Riet had voor haar verjaardag van onze zoons en schoondochters een brunch gekregen en daarvoor gingen we vanmorgen rond half elf met z’n allen richting de Katwijkse Boulevard naar Bar70. We waren met z’n zevenen want Gijsje was er ook bij, Maas was om tactische redenen thuis gelaten bij zijn andere oma. Het was erg gezellig en het eten in Bar70 was prima.

Het was vandaag alleen wel koud! De temperaturen waren de laatste dagen wat aan de hoge kant geweest voor de tijd van het jaar maar dat was plotseling verandering in gekomen. De laatste twee nachten had het zelfs licht gevroren en met name vandaag was het ook overdag behoorlijk koud. Reden voor Riet en mij om toch maar met de auto naar het restaurant te gaan in plaats van met de fiets, in tegenstelling tot Robin en Astrid die wel op de fiets de kou hadden getrotseerd.

Hoe koud het was laat deze foto mooi zien:

Mist

De kou is letterlijk weer uit de lucht want na een paar koude dagen is de temperatuur opeens weer omhoog gegaan met een paar graden. Dat leverde vanmorgen een mooi beeld op toen er in de ochtend in een paar minuten tijd een dichte mist kwam opzetten toen het zonnetje probeerde door te breken.

Grappig is dat de foto een beter zicht laat zien dan met het menselijk oog waarneembaar was, want het zag er veel mistiger uit met minder details. Het gebouw op de achtergrond in het midden en zelfs de achterkant van de flat waren voor mij niet zichtbaar toen ik de foto maakte. Blijkbaar is de lens van mijn iPhone gevoeliger dan mijn ogen of de software doet automatisch correcties die een duidelijker beeld laten zien.

Nadeel van de hogere temperaturen is overigens wel dat het nu de komende dagen flink zal gaan regenen. Ach ja, typisch Hollands herfstweer zullen we maar zeggen…

Maas in Oranje

Eergisteren is het Wereldkampioenschap Voetbal 2022 in Qatar officieel begonnen met de eerste wedstrijden maar voor Nederland begon het gisteren met de eerste wedstrijd tegen Senegal. Hoewel Senegal de kampioen is van Afrika werden er voor het Nederlands elftal geen grote problemen verwacht want zoals gewoonlijk waren de verwachtingen weer torenhoog.

Waar dat deze keer op gebaseerd was is me een raadsel, want zo goed ging het in de voorbereiding allemaal niet. En dat kwam ook wel uit tijdens de wedstrijd want hoewel er met 2-0 Weerd gewonnen ging het allemaal moeizaam en was er geen sprake van sprankelend voetbal.

Het wordt afwachten of het elftal van de zoals gewoonlijk weer ongelofelijk arrogant optredende Louis van Gaal (de enige die het wel snapt) in het toernooi gaat groeien. Aanstaande vrijdag gaan we het zien in de tweede wedstrijd tegen Ecuador. De eerste verrassing was vandaag al wel te noteren want Argentinië, toch een van de grote favorieten, verloor volkomen onverwacht van Saoedie-Arabië.

Riet had ervoor gezorgd dat Maas de wedstrijden in gepast tenue kan meebeleven, hij keek toe bij de wedstrijd van Nederland in een oranje shirt met zijn naam erop…

Winterplekje

Vanmorgen zag ik een tafereeltje wat ik ieder jaar rond deze tijd zie terugkeren: onze katten die tegen elkaar aangekropen zijn in de mand die in een hoek van onze slaapkamer staat. Rond deze tijd van het jaar, als het kouder begint te worden, dan wordt deze mand weer in gebruik genomen nadat ze er vrijwel de hele zomer niet naar hebben omgekeken. Het is dus echt een “winterplekje” voor de katten, op zich begrijpelijk omdat de mand vrijwel tegen de verwarming aan staat.

Als het gaat zoals de afgelopen jaren dan zullen ze tot aan het voorjaar weer het grootste gedeelte van de dag in deze mand liggen te slapen, helemaal opgerold tegen elkaar aan. En geef ze eens ongelijk…

Niet helemaal prut

Gisteravond voelde ik al een flinke keelpijn opkomen en vanmorgen was het raak. Ik voelde me verder weliswaar niet echt ziek maar omdat ik vanmiddag een bezoek aan mijn moeder in Katwijk had gepland en omdat vanavond mijn oudste broer en schoonzus op visite zouden komen leek het me verstandig om toch maar een zelfrestje te doen om te zien of het niet toch mijn tweede gevalletje Corona was wat ik onder de leden had.

We hebben nog steeds een stapeltje van die zelftests in een la liggen, en hoewel ik in eerste instantie sceptisch was over de aanschaf van die hele stapel door Riet moet ik inmiddels toegeven dat ze hun praktisch nut al een paar keer hebben bewezen.

Deze keer ook weer, want gelukkig bleek ik negatief en hoefde ik niets af te zeggen. De test liet maar één streepje zien en eigenlijk had ik na vier vaccinaties en de besmetting in februari niet anders verwacht…

Wat ik dus onder de leden heb zal wel weer een fikse verkoudheid zijn en ik weet denk ik al wel waar die vandaan komt. Kleinzoon Maas was de afgelopen dagen een paar keer bij ons en die is ook al een paar dagen niet helemaal prut. Hij kan natuurlijk nog niet zeggen wat er aan de hand was met hem, maar de symptomen leken veel op wat ik nu ook heb. En voor mij betekent dat dat de loopneus er nog aan zit te komen.

Het is misschien verstandiger om bij je kleinkinderen uit de buurt te blijven als ze kwaaltjes hebben, maar dat gaan we natuurlijk niet doen. Dan maar een paar dagen een loopneus…

Kriebelhoest

Sinds afgelopen zaterdag heb ik last van keelpijn en een heel vervelende kriebelhoest. Met name dat laatste is erg irritant want die kriebel veroorzaakt enorme hoestbuien waarvan mijn keel nog zeerder gaat doen. Het probleem met die kriebelhoest is dat het hoesten de kriebel niet wegneemt en er dus een soort kettingreactie optreed die niet is te stoppen.

Vanmorgen had ik een aantal lange vergaderingen waarbij ik ook regelmatig het woord moest voeren en dat ging vanwege die hoestbuien met horten en stoten. Ik had bij het begin van beide vergaderingen al aangegeven dat ik last had van flinke hoestbuien en me vooraf alvast verontschuldigd voor het uitzetten van mijn microfoon. Dat was inderdaad een paar keer nodig maar gelukkig niet op voor mij cruciale momenten zodat de gevolgen voor de beide vergaderingen beperkt bleven.

Lastig is het dus wel en Riet bracht vanmiddag een hoestdrank en hoesttabletten mee van de drogist. Die tabletten zijn ronduit smerig en of ze helpen is nog maar de vraag want op de verpakking staat dat de werking gebaseerd is op een “huismiddeltje” en niet op wetenschappelijk bewijs. De hoestdrank smaakt een stuk beter en is een soort siroop met een vertrouwde smaak die ik nog ken van hoestdrankjes uit mijn jeugd.

Of het helpt is een tweede, want ze werken weliswaar volgens de verpakking ook tegen kriebelhoest maar ik moet het eerst nog zien. 

Maar op dit moment ben ik bereid alles te proberen, als ik maar van die irritante kriebelhoest af kom…

Oude foto van Rijnsburg

Deze foto kreeg ik toegestuurd van Robin. Te zien is de oostkant van Rijnsburg maar we weten niet precies wanneer. Duidelijk is wel dat de wijk De Horn nog niet eens in het beginstadium is en aan de overkant van het kanaal is nog niets te zien van de bedrijven die daar nu staan. Alles is nog tuinbouwgebied op beide plekken waar nu dus huizen en bedrijven staan.

Wel is duidelijk de vier huizenblokken in de Collegiantenstraat al te zien waar Robin en Astrid nu wonen, midden op de foto. Hun huis is het derde van links van het meest linkse huizenblok. Er zijn nog geen dakkapellen, laat staan zonnepanelen te zien. Iets daarvoor staat een rijtje kassen, en die grensden aan de achtertuin van ons eerste huis in de Brouwerstraat. Duidelijk te zien zijn het oranje dak van de Hervormde Kerk die inmiddels is gesloopt en iets links daarvan het oude huis van Blaase. Ons huis was daar recht tegenover en waarschijnlijk is het dat huis waar het zonnescherm uit is geklapt.

Aan de overkant van het kanaal is nog niets te zien van de Bankijkerweg die er toen nog helemaal niet lag. Het is allemaal nog tuinbouwgebied en het is dus lastig te oriënteren waar ons huidige huis precies zou moeten staan, Maar het zal ongeveer zijn opa de plek waar de schuren staan tussen de kassen.

Toch eens kijken of we nog wat meer te weten kunnen komen over het tijdstip waarop deze foto is gemaakt.

Concert in de Ziggodome

Vanavond gingen mijn broer Alex, neef Bastian en ik richting de Ziggodome in Amsterdam voor een mooi avondje muziek. Het concert zou bestaan uit drie optredens met als hoofdact een van mijn favoriete bands, Alter Bridge.

Alex en Bastian pikten me op in Rijnsburg waarna we naar Amsterdam reden om de auto te parkeren op een parkeerterrein aan de Europaweg. Daar is inmiddels onze vaste parkeerplek voor concerten in het AFAS Theater en nu dus ook voor de daar vlakbij gelegen Ziggodome. Voordeel van het parkeerterrein is dat er altijd plek is, het ligt meteen aan de uitvalsweg en niet het minst belangrijke, als je de trap afloopt loop je vrijwel recht tegen de Burger King aan.

Dat laatste werd een tegenvaller, want we waren al niet vroeg en daar aankomen stond de rij tot buiten. We hadden al snel door dat dat niks ging worden wilden we nog op tijd zijn dus het werd de even verderop gelegen Febo. De aanvangstijd was namelijk een vroegertje, vanwege het volle programma zou het eerste optreden al om zeven uur beginnen. Aangekomen bij de Ziggodome waren we verrassend snel binnen, vrijwel zonder oponthoud ondanks dat er ook nog gefouilleerd werd. Toch misten we de eerste minuten van de eerste band, Mammoth, want die begon vijf minuten te vroeg.

Mammoth bleek een plezierige verrassing. De zanger/gitarist is niemand minder dan Wolfgang van Halen, de zoon van de wereldberoemde en inmiddels overleden Eddie van Halen. Deze jongeman heeft dus een paar hele grote schoenen te vullen maar gelukkig probeert hij niet zijn vader te evenaren maar heeft een band met een eigen geluid. Door de ritme-sectie klonk het toch een beetje als tachtiger jaren hardrock maar aangezien ik daar helemaal geen problemen mee heb was het optreden voor mij beslist de moeite waard. Met name de zangkwaliteiten van Wolfgang verrasten me in positieve zin!

Tijdens de eerste pauze keken we in het rond naar de tribunes want Robin en Astrid waren er ook maar die hadden kaarten voor de tribune. Ik had al een berichtje gekregen waarin stond waar ze ongeveer zaten, en toen we keken zagen we twee mensen zwaaien. Ik kon ze niet goed onderscheiden maar achteraf bleken het inderdaad Robin en Astrid te zijn geweest die niet mij maar mijn broer Alex hadden herkend.

Halestorm is de band van Lzzy Hale en haar jongere broertje Arjay en die zitten al in die band sinds ze respectievelijk 13 en 10 jaar oud waren. Ze lopen dus al relatief lang mee en staan met name bekend om hun ongecompliceerde rock, de openhartige en nuchtere teksten en natuurlijk de enorme strot van Lzzy. Hun opreden was niet verrassend maar ik vroeg me wel af hoe lang Lzzy dit gaat volhouden want de manier van zingen moet toch een behoorlijke aanslag op de stembanden zijn. Het was een aangename kennismaking met Halestorm live en al met al een energiek en onderhoudend optreden.

En daarna was het natuurlijk gebeurt aan de band waar we eigenlijk voor kwamen (ik in ieder geval), Alter Bridge. Ik heb tijdens mijn verblijf in Irak vele aangename uurtjes doorgebracht achter mijn bureau met Alter Bridge op de koptelefoon en ik ken hun oudere materiaal dus erg goed. Dat kan ik niet zeggen van hun voorlaatste album en het laatste, wat overigens net uit is. Tijdens het optreden kon ik ook niet echt een connectie maken met de nieuwere nummers maar de nummers die ik wel goed ken maakten dit optreden ruimschoots de moeite waard.

Alex, Bastian en ik hadden de band vlak voor Corona toesloeg nog gezien in het AFAS Theater, december 2019 als ik het wel heb, en in vergelijking daarmee vond ik ze vanavond wat minder enthousiast, meer op de automatische piloot zou ik bijna zeggen. We hadden gitarist Mark Tremonti een paar maanden geleden nog gezien in de Boerderij in Zoetermeer met zijn eigen band, en toen ging zowat het dak eraf. Dat enthousiasme miste ik vanavond een beetje, en ook zanger Myles Kennedy leek een beetje routineus te zingen zonder echt risico’s te nemen. Toch stond het optreden vanavond weer als een huis, daarvoor zijn ze simpelweg te goed.

Ondanks dat er drie bands optraden en uiteraard mede vanwege het vroege aanvangstijdstip waren we bijtijds thuis want het was om elf uur al weer afgelopen. Had ik geen probleem mee, want ik had het inmiddels wel een beetje gehad na vier uur staan…

Sinterklaasavond

We vierden vanavond bij ons thuis Sinterklaas met kinderen en kleinkinderen. En met name voor de kleinkinderen natuurlijk, al had Riet ook voor alle kinderen een cadeautje geregeld. De kleinkinderen werden schandalig verwend (laat dat maar aan Riet over), en ze weten nog niet eens dat de Kerst er ook nog zit aan te komen…

Maas is natuurlijk nog niet oud genoeg om te beseffen wat er allemaal speelt maar dat werd ruimschoots goed gemaakt door Gijsje die vanavond de cadeautjes uitdeelde uit de zak die op mysterieuze wijze door de Sint voor onze voordeur was gezet. Ze kan inmiddels haar eigen naam lezen en ook de naam van Maas herkend ze, en met de rest werd ze door Oma en Mama geholpen. Haar favoriete cadeau was een roze balletjurk die ze uiteraard meteen aan moest.

Riet had het eten geregeld bij onze favoriete toko Tjik Tjak en dat was als vanouds, zij het ook nu weer veel te veel. Ze had de bestellingslijst van de vorige keer nog bewaard en ze had ook. nog onthouden wat er snel op was zodat daarvan extra was besteld deze keer. Alleen doe meegeleverde porties bami en nasi waren kleiner dan verwacht, dus dat wordt een puntje van aandacht bij de volgende keer.

Maas was overigens nog steeds niet helemaal prut. Behalve een loopneus had hij nu ook last van een ontstoken oog waardoor het wel leek of hij had gevochten.

Hopelijk wordt hij gauw weer de oude want dat dreinerige en hangerige is helemaal niks voor Maas…

Toetjes

Donderdag is voor ons zo’n beetje de vaste oppasdag voor onze kleinkinderen. We hebben dan Maas gewoonlijk de hele dag en Gijsje ’s middags nadat ze van school is opgehaald. Omdat Martin en Sandra die dag de hele dag werken eet de hele familie dan ’s avonds vrijwel altijd bij ons, voor hun makkelijker en voor ons heel gezellig.

Er wordt uiteraard altijd rekening gehouden met voorkeuren voor het eten, met wat iedereen lust en niet lust. Vraag aan Martin wat we moeten eten en het antwoord is steevast “bloemkool”, maar nasi is ook favoriet want Gijsje vertelde een keer doodleuk dat ze die van oma lekkerder vindt dan die van mama (en daar zat mama gewoon bij).

Een vast onderdeel van het eten is het toetje voor Gijsje, wat ze wel moet verdienen door haar bord leeg te eten. Eerlijk gezegd is oma daar erg coulant mee (Gijsje is geen grote eter) en ze zorgt ook nog eens voor erg lekkere toetjes. Een van Gijsjes favorieten is een puddinkje met kruimels van Oreo koekjes, en laten die koekjes nou net in het nieuws geweest zijn opa een negatieve manier. Het schijnt dat er bij het maken van Oreo koekjes nogal wat Ammoniak wordt gebruikt wat wordt uitgestoten door de fabriek. Er zou in de koekjes weliswaar niks over blijven, en dat is maar goed ook want Gijsje heeft er mooi maling aan…

Koud!

Een paar dagen geleden meldden de weerberichten opeens dat er een koude periode aan zat te komen. En met koud werden temperaturen bedoeld van onder het vriespunt, en er werd voorzichtig al gesproken over de mogelijkheid om te gaan schaatsen. Dat soort weer is de laatste jaren erg ongebruikelijk voor december, en zeker zo vroeg in de maand, dus we vroegen ons af in hoeverre deze voorspelling zou uitkomen.

Inmiddels is gebleken dat de wederdiensten er deze keer niet naast zaten want de temperatuur ligt de laatste dagen ’s nachts onder het vriespunt maar sinds vandaag komt ook overdag de temperatuur mogelijk niet boven nul uit. De voorspelling van de dag zegt nog van wel maar het wordt de komende dagen nog kouder.

Inmiddels zijn de eerste ijsbanen al geopend, ook die van Katwijk. De eerste marathon op natuurijs is inmiddels al verreden en de kans op meer schaatspret is erg groot. Ikzelf ben niet zo van de ijsbanen, ik schaats liever op natuurijs en dan met name op het kanaal achter ons huis. Daar ligt op dit moment nog nauwelijks een ijslaagje op en dat zal nog wel even duren ook, zelfs als de temperaturen laag blijven de komende dagen. Maar wie weet!

Late vakantie

Begin vorige maand heb ik eens gekeken naar mijn saldo aan vakantiedagen want ik had dit jaar eigenlijk nog geen echte lange vakantie opgenomen, alleen een weekje Curaçao in april en een weekje Lissabon in Oktober. Verder heel af en toe nog een enkele vrije dag maar dat was het dan wel. En wat bleek, ik had nog vijfenvijftig vakantiedagen staan voor dit jaar!

Ik vond dat zelf wel erg veel en ik ben eerst maar eens gaan kijken of het aantal wel klopte. Nu krijg ik sowieso achtentwintig vakantiedagen per jaar (waaronder drie ouwe-lullen dagen) en elf ADV-dagen, en dat maakt samen al negenendertig. Omdat ik vorig jaar ook weinig vakantiedagen had opgenomen had ik er tien (dat is het toegestane maximum) meegenomen naar dit jaar, en dat maakt samen dus al negenenveertig.

Nou heb ik daarnaast in de loop der jaren ook een potje opgebouwd met zogenaamde spaar-dagen, vakantiedagen die je apart kunt zetten voor als je eens extra dagen nodig hebt voor bijvoorbeeld onverwachte gebeurtenissen of een extra lange vakantie. En dat waren er ondertussen tweeëntwintig, en dat maakt dus in totaal eenenzeventig vakantiedagen! Al die vakantiedagen worden tegenwoordig bij elkaar opgeteld, en niet zoals in vorige jaren apart weergegeven, waardoor ik dit potje (wat al die jaren niet is gebruikt) helemaal over het hoofd had gezien.

Omdat ik er dit jaar blijkbaar pas zestien had opgenomen kwam ik dus uit op een totaal van vijfenvijftig beschikbare dagen die ik dit jaar nog kon opnemen. Ik besloot dus meteen om de laatste drie weken van december vakantie op te nemen en tot dan de komende weken maar regelmatig een of meerdere dagen vrij te nemen. Afgelopen vrijdag was dus mijn laatste werkdag van dit jaar en vanaf morgen heb ik drie weken vakantie.

Het ging uiteraard niet meer lukken om alle vrije dagen die ik voor dit jaar had staan nog op te nemen, dus er gaan er weer de nodige mee naar volgend jaar. En op 1 januari komen er overigens weer negenendertig bij…

Speciale whisky

Een week of wat geleden kwam Robin met het nieuws dat er bij een landelijke drankzaak een bijzondere whisky van Macallan te koop was voor minder dan de helft dan de gebruikelijke prijs. Het ging om een whisky die eenmalig was uitgebracht aan het eind van het vorig jaar en alleen bedoeld was voor de markt van het Verenigd Koninkrijk.

De beperkte oplage en het feit dat de whisky eigenlijk niet voor de Nederlandse markt bedoeld was had ervoor gezorgd dat de prijs in Nederland flink was gestegen, maar blijkbaar was er nu dus sprake van een aanbieding. Maar blijkbaar was Robin niet de enige die deze opmerkelijke aanbieding had gezien want het bleek dat online bestellen van deze speciale whisky al niet meer mogelijk was en ook bij nabij gelegen filialen van de drankzaak was de whisky niet of niet meer beschikbaar. Jammer maar helaas dus, want het had mij wel leuk geleken om deze whisky te kopen voor na het Kerstdiner.

Een paar dagen geleden kwam er toch nog goed nieuws vanuit een onverwachte hoek. Ik zag op Facebook een bericht voorbij komen van de distilleerderij Macallan dat er weer zo’n einde-jaars whisky zou worden uitgebracht en die was inmiddels al te bestellen.

Dat moest dan wel direct bij Macallan zelf want ook nu was deze whisky weer in principe bedoeld voor de markt van het Verenigd Koninkrijk. Dat betekende wel een iets hogere prijs door verzendkosten en invoerrechten, maar al met al was het toch betaalbaar omdat ik nu geen last had van door de tussenhandel kunstmatig opgehoogde prijzen.

Ik heb meteen een fles besteld en die arriveerde vandaag in een bijzondere verpakking. Na het Kerstdiner gaat de fles open!

De eerste oliebollen

Al een paar weken staat er net als ieder jaar rond deze tijd een oliebollenkraam op het Burgemeester Koomansplein in het dorp. Daar hadden we nog steeds geen gebruik van gemaakt, en dat terwijl Riet en ik allebei gek zijn op oliebollen. Blijkbaar zit het er zo ingebakken dat oliebollen iets zijn voor Oudejaarsavond dat het idee dat je ze voor die tijd ook zou kunnen eten niet in ons opkomt. Net zoiets als dat rare idee dat snert iets is was je alleen in de winter eet, alsof het alleen dan maar lekker is…

Vandaag besloot Riet blijkbaar om toch maar eens de traditie te breken en kwam ze thuis met een zak heerlijke verse oliebollen. En die waren toch lekker!

Er was wel een kleine kanttekening en dat was dat ook de oliebollen ten rooi zijn gevallen aan de torenhoge inflatie van de afgelopen maanden want ik kan me niet herinneren dat we ooit zoveel hebben betaald voor een zak oliebollen, elf voor twaalf euro! Ze smaakten er trouwens niet minder om hoor…

Woon-werk verkeer

De standplaats voor mijn huidige baan was, toen ik begon op 1 augustus 2021, het Alaska gebouw wat het enig overgebleven kantoor in Rijswijk was. Het oorspronkelijke complex in Rijswijk, een van de oorspronkelijke bedrijfslocaties, is net nadat ik in 2018 naar Irak vertrok verkocht, en het was eigenlijk de bedoeling dat de mensen verdeeld zouden worden over de bestaande locaties Amsterdam en Den Haag. Mijn standplaats had dus eigenlijk ook Den Haag moeten zijn na terugkomst uit Irak maar de nieuwbouw die daar plaatsvond om iedereen te huisvesten was nog niet klaar. Gelukkig was er nog een gehuurd kantoor in Rijswijk beschikbaar, net naast het verkochte complex, en daar werden de mensen die nog niet naar Den Haag konden verhuizen, inclusief mijzelf, tijdelijk ondergebracht.

Op zich was ik wel blij met die Rijswijkse locatie want daar is ruim voldoende parkeergelegenheid, terwijl er op de Haagse locatie in de binnenstad alleen een parkeergarage beschikbaar met beperkte toegang. En aangezien daar met de nieuwbouw ook geen verandering in zou komen zag ik best tegen de aankomende en onvermijdelijke verhuizing op. Gelukkig is thuis werken nu zo’n beetje de norm maar we worden toch wel geacht af en toe onze neus op kantoor te laten zien.

Toch was het op 8 december zover, de laatste locatie in Rijswijk werd gesloten en iedereen die daar nog zat werd geacht naar het nieuwe kantoor in centrum Den Haag te verhuizen, en ik dus ook. Ik ben overigens nog niet in dat kantoor geweest omdat ik vanaf 8 december met vakantie ben, maar in januari is er geen ontkomen meer aan. Uiteraard ga ik kijken of ik een parkeervergunning kan krijgen of dat er misschien een alternatief is om met de auto naar het werk te gaan.

Het alternatief voor de auto is uiteraard het openbaar vervoer, maar vanuit ons huis is er niet echt een makkelijke verbinding. Ik moet eerst naar de dichtstbijzijnde bushalte lopen aan het Noordeinde in het dorp, en dat is al anderhalve kilometer. Dan moet ik met de bus naar Leiden Centraal, vandaar met de trein naar Den Haag Centraal, en dan nog eens een paar haltes met de tram. De reisplanners die ik heb geraadpleegd geven allemaal aan dat ik er dik een uur over ga doen (enkele reis), terwijl ik er met de auto maar een minuut of twintig over zou doen.

In ieder geval heb ik vandaag alvast maar een persoonlijke OV kaart aangevraagd, voor het geval er geen auto opties beschikbaar blijken te zijn…

Buitenlandse Kerst

Het is voor zover ik heb kunnen nagaan precies twee keer in mijn leven gebeurd dat ik Kerst niet thuis heb gevierd. Zelfs in alle jaren dat we in het buitenland woonden gingen we altijd terug naar Nederland om daar de Kerst te vieren met de familie. Meestal was dat onder protest van mij want ik was in vrijwel alle gevallen liever gebleven waar we waren omdat in alle landen waar we gewoond hebben Kerst veel uitbundiger werd gevierd dan in Nederland, maar Riet wilde er vrijwel nooit van horen.

Het is me één keer gelukt om Riet over te halen en dat was in het jaar 2012 toen we in Manila woonden. Het kwam mede omdat Martin en Sandra in de Kerstperiode naar ons toe wilden komen voor hun vakantie, waarin ze ook nog een trip naar Bali hadden opgenomen. Ze arriveerden al voor de Kerst in Manila en we brachten een paar door op het prachtige eiland Boracay, in het vijf-sterren resort Discovery Shores:

De foto geeft al aardig aan hoe het weer rond de Kerst was op de Filipijnen en het zal dan ook geen verbazing wekken dat we de dag voor Kerst hebben gebarbecued in de tuin bij een temperatuur van zo’n tweeëndertig graden…

De enige andere keer dat ik Kerst niet in Nederland heb gevierd was overigens in 2018 toen ik werkte voor de Basrah Gas Company. Kerst viel toen precies in mijn shift van vier weken en dat betekende dus niet alleen een Kerstviering in het kamp waar ik was gestationeerd maar ook dat ik gewoon heb gewerkt die dagen. Wel was er ’s avonds na het werk een groot Kerstdiner georganiseerd waardoor we toch met z’n allen nog een gezellige Kerst hadden. In Irak, of all places… 

 

Ontplofte Cola

Omdat zowel het Kerstdiner voor onze eigen familie als de “nieuwjaarsreceptie” voor de hele familie bij ons zouden zijn was Riet vandaag begonnen met het treffen van de nodige voorbereidingen. Het Kerstdiner (of liever gezegd de recepten en alle ingrediënten ervoor) waren al online besteld bij leverancier Hello Fresh maar er moest ruimte gemaakt worden in de koelkast om alles op te slaan.

We hebben nog een tweede koelkast in de schuur in de tuin staan, een oud exemplaar wat we nog hebben meegenomen uit de Filipijnen en daarin bewaren we normaal gesproken reservevoorraden bier, wijn en frisdrank. Riet wilde met name kijken of er nog blikjes Cola in lagen, maar ze kreeg een onaangename verrassing toen ze de deur van die koelkast opendeed. Er kwam een enorme golf Cola uit die een flinke puinhoop veroorzaakte op de vloer van de schuur, om nog maar te zwijgen over hoe het interieur van de koelkast zelf eruit zag.

Blijkbaar waren vrijwel alle blikjes Cola in de afgelopen vorstperiode bevroren. ondanks dat ze in de koelkast lagen, en het gevolg was dat er een heleboel waren opgezwollen en opengebarsten. Sommige blikjes waren letterlijk geëxplodeerd en het gevolg was die enorme puinhoop. Gek genoeg was de rest van de dranken in de koelkast niet aangetast, alleen de blikjes Cola, maar dat waren wel twee bijna volle pakken van twaalf stuks…

Riet heeft flink wat tijd nodig gehad om de puinhoop op te ruimen en uiteraard moest ook de hele koelkast leeg gehaald worden. De blikjes waren op twee of drie na niet meer te redden: het merendeel was opengebarsten maar van de rest waren de meeste zodanig opgezwollen dat ze niet meer te gebruiken waren. En zo zag het eruit…

Kerstdiner van Hello Fresh

We bestellen al geruime tijd regelmatig raketten van Hello Fresh. Voor degenen die niet weten hoe dat werkt, je kunt online kiezen uit een vooraf op jouw voorkeuren geselecteerde ligt van menu’s en als je hebt gekozen worden alle ingrediënten inclusief menu’s en alle benodigde instructies voor de bereiding bij je thuis afgeleverd. Onze ervaring is dat het geleverde vrijwel altijd van prima kwaliteit is en de maaltijden zijn erg lekker. Een aanrader als je eens wat anders wilt en toch niet al te moeilijk wilt doen, zoals wij dus.

Ieder jaar heeft Hello Fresh een speciaal Kerstmenu en Riet besloot om dat dit jaar te gaan bestellen. Eigenlijk bestelden we twee menu’s want er was een apart vegetarisch menu waardoor er voor ieders gading wat zou zijn. En ook van de optie om de speciale wijnselectie die was samengesteld voor het Kerstdiner erbij te bestellen maakten we gebruik. Zoals gewoonlijk zou alles aan huis worden geleverd en alles wat wij hoefden te doen was alles klaar te maken.

Een paar dagen geleden kreeg Riet zoals gewoonlijk bericht van Hello Fresh over de levering van het bestelde, alleen werd er merkwaardig genoeg gemeld dat de vegetarische doos op een ander tijdstip zou worden geleverd dan de “gewone” doos. Om twee keer een bestelbus naar hetzelfde adres te laten rijden en ook nog met maar een paar uur tijdsverschil vond Riet wat te gortig en ze belde met Hello Fresh om dat door te geven. Geen probleem, ze zouden de beide zendingen combineren.

Vanmiddag kwam de levering van Hello Fresh, maar tot onze verbazing werd alleen de vegetarische doos afgeleverd. Riet ging dus maar eens bellen, want veel tijd tot de Kerst is er niet meer en we wilden wel zeker weten dat niet de helft van ons Kerstdiner in het water zou vallen. Ze kreeg te horen dat er toch twee aparte zendingen waren verzonden en de rest zou ook vandaag worden afgeleverd.

En gelukkig was dat zo, vroeg in de avond kwam er weer een Hello Fresh bezorger aan de deur met de tweede doos en de doos met de wijn.

Alles is binnen, op een kleinigheid na bleek alles te kloppen (er was alleen een klein zakje aardappelen te kort maar aardappelen hebben we gelukkig zat) en er kan dus morgen een begin worden gemaakt met de (voor)bereiding) van alles.

(Voor)bereiding Kerstdiner

Gisteren was alles binnen voor het Kerstdiner dus zijn we vandaag begonnen met de voorbereidingen. Er zijn de nodige dingen die vooraf al gedaan kunnen worden, zodat we morgen wat meer tijd hebben voor de rest. En ik ze “we” want hoewel Riet natuurlijk het leeuwendeel van het werk doet help ik zoveel mogelijk waar nodig. Dat komt veelal neer op hak- en snijwerk, maar zo komen we samen sneller vooruit.

Het diner gaat vier gangen omvatten, en hoewel we een vegetarisch menu hebben en een menu met vlees zijn beide menu’s door de leverancier zodanig samengesteld dat zo op veel punten overeenkomen en dat scheelt een heleboel voor de bereiding. Zo is een van de voorgerechten een aardperensoep die voor beide menu’s hetzelfde is, en dat is ook nog eens een verrassend gerecht want de meeste van ons hadden tot vandaag zelfs geen idee wat aardperen zijn. Het zijn dus een soort knolletjes, je ziet ze gesneden op de plank op de foto.

Al met al zijn we vandaag toch al een paar uur bezig geweest in de keuken en met het klaarzetten van de tafels. Onze eigen eettafel biedt maar plaats aan zes personen en met de beide oma’s en de kleinkinderen erbij zijn we met zijn tienen. Daarom heeft Riet bij een cateringbedrijf een extra tafel met vier stoelen gehuurd zodat we allemaal ruim kunnen zitten.

Er is dus vandaag al het nodige voorbereidende werk gedaan maar we zijn nog lang niet klaar, het meeste kookwerk moet morgen nog worden gedaan…

Kerst met cadeautjes

Hoewel we Sinterklaas zoals gewoonlijk hebben gevierd met cadeautjes is Riet toch ook bezweken voor de uit Amerika overgewaaide trend om ook met de Kerst cadeautjes onder de kerstboom te leggen. In ons geval niet letterlijk onder de kerstboom, want die staat in de serre, maar in een hoekje van de kamer. Nadat de beide oma’s waren opgehaald en alle kinderen en kleinkinderen waren gearriveerd begon de Kerstviering dan ook met het uitdelen van cadeautjes, waarbij Gijsje uiteraard de taak had gekregen om alle cadeau’s te overhandigen. Met wat hulp van oma, want ze kan nog niet alle namen goed lezen.

Daarna gingen we aan het Kerstdiner waarmee Riet met af en toe wat hulp van mij de hele ochtend bezig was geweest. En haar moeite werd ruimschoots beloond want alles was heerlijk. Het voorgerecht was zalm-carpaccio voor de vleeseters en een heerlijk salade met voor degenen die voor de vegetarische optie kozen, daarna de aardperensoep (die verrassend lekker bleek), en als hoofdgerecht was er een beenham-schotel en een schotel met vegetarische gehakt in bladerdeeg (die ook bij de vleeseters behoorlijk in de smaak viel). Het toetje was pavlova met passievrucht en bosbessenjam, bereid door Astrid. En uiteraard waren er nog bijgerechten, zoals salade, boontjes en aardappel-gratin.

 

 

 

 

 

 

 

Het diner was dus een groot succes, maar Riet verzuchtte al tijdens het diner dat ze dit toch volgend jaar waarschijnlijk niet meer gaat doen..

Nasleep fietsongeluk

De nasleep van mijn fietsongeluk op 30 mei duurt nog steeds voort. In september had ik mijn laatste afspraak in het ziekenhuis ter controle van mijn beschadigde nier en dat zag er allemaal goed uit. Op 29 november had ik mijn laatste afspraak bij de fysiotherapeut en daarbij werd geconstateerd dat er dankzij de oefeningen die ik dagelijks doe zoveel progressie zit in het gebruik van mijn rechterhand dat het nu een kwestie is van blijven oefenen, en dan zien op termijn hoeveel functie ik verder nog terug krijg in die twee stijve middelste vingers. De fysiotherapeut was positief al zei ze dat het wel eens lang kon gaan duren.

Medisch gezien ben ik dus klaar en niet meer onder behandeling, maar de verzekeringskwestie loopt blijkbaar nog steeds gezien het bericht dat ik vorige week kreeg van de verzekering van de tegenpartij. Mijn eigen ziektekostenverzekering zou alle kosten verbonden aan de medische behandelingen terug vorderen van de verzekering van de tegenpartij, en ik dacht dat zij het verder zouden afhandelen. De afgelopen maanden heb ik niets meer van ze gehoord en verkeerde dus in de veronderstelling dat alles was afgehandeld.

Ik was dan ook verbaasd over het bericht en besloot eerst mijn eigen verzekering te bellen. Zij vertelden me dat het bericht uitsluitend was ter afhandeling door de verzekering van de tegenpartij en dat ik dus verwacht werd op het bericht te reageren. Het bericht bevatte een heel uitgebreid formulier waarin niet zozeer informatie met betrekking tot de toedracht als wel de geleden schade werd gevraagd. Behalve de lichamelijke schade werd er ook gevraagd naar andere schade en er werd me meegedeeld dat ik recht had op een schadevergoeding.

Vandaag heb ik het ingevulde formulier teruggestuurd, en daarin heb ik deze keer toch ook maar de lichte schade aan mijn fiets (gescheurd handvat en krassen op het computerschermpje) en de schade aan mijn iWatch (krassen op het scherm). Ik had die schade in eerste instantie weggewuifd omdat ik niks heb vervangen of laten repareren (want zo ernstig was het niet vond ik) maar ik ben nu toch benieuwd of ik nog iets vergoed krijg.

De jaarlijkse snert

Het is zo langzamerhand een traditie aan het worden dat Riet voor Nieuwjaarsdag een pan met snert maakt. Daarvoor gebruikt ze de enorme pan die ze van haar oma van Nieuwkoop heeft geërfd, en bij de pan hoort ook de traditie. Riet heeft lang geleden een keer een recept gevonden wat een daverend succes is gebleken de afgelopen jaren en dat gaat dit jaar weer gebruikt worden. Riet krijgt ook al een paar weken van diverse kanten de vraag, “Je gaat toch wel weer snert maken?”. Je zou zeggen dat er dus eigenlijk geen ontkomen aan is maar Riet vindt het zelf niet erg.

Dit jaar is de Nieuwjaarsdag viering bij ons thuis en de hele familie rekent dus op snert. De afgelopen week kwamen de ingrediënten binnen en het aanrecht lag dus gisteren al voor met diverse groenten en de koelkast vol met grote hoeveelheden vlees, waaronder een hele varkensknie. Vanmorgen is ze begonnen met het maken van de soep en het ruikt dus al sinds vanmorgen in het hele huis heerlijk naar verse snert. 

De verwachtingen zijn dan ook weer hooggespannen…

Grieperige Oudejaarsavond

En weer is het de laatste dag van het jaar en er stonden voor Riet twee belangrijke punten op het programma van deze Oudejaarsdag: het afmaken van de snert voor Nieuwjaarsdag en het halen van oliebollen. Het eerste had ze helemaal onder controle en dat is dan ook helemaal goed gegaan, het tweede had wat meer voeten in aarde.

De oliebollenkraam stond zoals ieder jaar op het Burgemeester Coomansplein, voor het voormalige Gemeentehuis van Rijnsburg. En net als iedere Oudejaarsdag was het er een compleet gekkenhuis. Terwijl Riet in de rij stond waren de oliebollen op maar kon er wel besteld worden, waarbij je dan op een bepaald tijdstip je oliebollen kon afhalen. In feite ging het dus makkelijker dan in voorgaande jaren waarbij je in rij moest blijven staan en wachten, nu kon Riet vanmiddag om drie uur haar bestelling afhalen.

De afgelopen jaren gingen we in de namiddag altijd voor een afzakkertje naar de schuur van de buren waar buurman Peet dan oliebollen stond te bakken, maar dit jaar zijn we niet geweest want we hadden niets van ze gehoord. Er was ook niet de gebruikelijke geur van oliebollen en we zagen of hoorden niets, dus gingen we ervan uit dat er dit jaar geen borrel was. Het was dan ook bar slecht weer met heel veel regen en harde wind, waardoor we zelf eigenlijk amper de deur uit zijn geweest.

In de avond kwamen Nico en Anja op visite om met ons het jaar uit te luiden, maar voor mij verliep dat niet helemaal zoals gepland. Ik had Robin naar vrienden in Sassenheim gebracht waar hij Oud en Nieuw zou vieren, en op de terugweg voelde ik in de auto al dat er in mijn maag wat problemen aan het ontstaan waren. Ik zat thuis nog maar amper aan mijn eerste biertje begonnen toen ik met spoed een toiletpot moest gaan zoeken om mijn maaginhoud nog een keer de slokdarm te laten passeren. En dat herhaalde zich wat later nog een keer, en ook nog een keer toen ik naar mijn bed ging.

Gelukkig was het niet zo erg dat ik het hele Oud en Nieuw aan me voorbij moest laten gaan maar ik had me de overgang naar het nieuwe jaar toch anders voorgesteld…