Nou dat was met nachtje wel de afgelopen nacht, en de dag van vandaag was ook al niet geweldig. Het was zelfs zo erg dat ik voor het eerst in ik denk iets van vijftien jaar een dag ziekteverlof heb moeten nemen dankzij wat ik denk een flinke voedselvergiftiging is.

Gisteravond gingen we zoals gewoonlijk op zondagavond op pad om ergens een hapje te gaan eten, en Riet wilde graag naar restaurant “Appenzeller”. Het is een beetje uit de route maar het eten is er goed en ze hebben San Mig Light van de tap wat is altijd een pre bij mij. Riet was helemaal in haar knollentuin toen bleek dat ze weer eens erwtensoep op het menu hadden staan, en ik besloot iets van varkensrollade te nemen met gebakken aardappeltjes en rooie kool.

Wat er nu verkeerd is gevallen weet ik niet maar onderweg naar huis begon mijn maag te rommelen wat aanvoelde alsof er een centrifuge in zat die vuile onderbroeken en ongewassen sokken aan het draaien was. Ik bereikte nog maar net op tijd ons huis en het toilet, en even later wist ik dat het goed mis was. Niet alleen mijn maag speelde behoorlijk op, ook mijn darmen zaten zo te voelen verschrikkelijk in de knoop.

En dat heb ik geweten ook. De kramp werd steeds erger en ik moest met regelmaat naar het toilet sprinten waarbij er van twee kanten geofferd moest worden. Dat ging ook ’s nachts door, dus nodeloos te vermelden dat ik niet bepaald lekker heb geslapen vannacht. Als ik niet op het toilet zat dan lag ik te kronkelen van de kramp, wat uiteindelijk om vijf uur in de ochtend pas zodanig minder werd dat ik in slaap ben gevallen.

Werken zat er vandaag dus niet in, en dat was hoofdzakelijk vanwege de kramp want mijn ingewanden voelden de hele dag aan alsof ik een trap van een paard had gekregen. In plaats van werken werd het een dag van veel thee, veel water, droge kaakjes en vanavond een kopje kippensoep. Want dat is nog steeds overal hetzelfde, als je ziek bent krijg je kippensoep.

De oorzaak is nog niet helemaal duidelijk. Volgens Riet kan het niet aan het eten van de “Appenzeller” liggen, maar de wens zal hier wel een beetje de moeder van de gedachte zijn want ze is natuurlijk bang dat ik nu niet meer naar haar favoriete restaurant wil.

Het zou ook zomaar kunnen dat het die bedorven hagelslag is geweest. Ik had voor de lunch een nieuw pak open gemaakt en na een paar happen wist ik al dat er iets mis was. Hoewel ik nog nooit van bedorven hagelslag heb gehoord zat er een hele rare en zelfs ronduit vieze smaak aan en het pak heb ik dus gelijk gekiept. Maar ja, die paar happen had ik al op.

Of was het toch misschien het ijs van het toetje bij “Appenzeller”? Wie het weet mag het zeggen…

Ik zeg het ieder jaar, Valentijnsdag is groot op de Filipijnen. Iedereen deelt kleine cadeautjes uit aan vrienden, meestal een bloem of iets zelf gemaakts met daarop een Valentijn wens, en iedereen wenst je in plaats van een goeie dag “Happy Valentine!”. Vanmorgen in het Alabang Town Center zag het er ook allemaal erg feestelijk uit, met een bloemenstal die heel goeie zaken deed (ondanks de vaak bizar hoge prijzen) en restaurants die hun terrassen extra mooi hadden versierd.

Riet en ik zijn niet zo van de Valentijn maar we moeten toch eten, en als je dat op Valentijnsdag wilt doen hier dan is het zaak dat je reserveert want anders kon je wel eens voor de vervelende verrassing komen te staan dat alles overal vol zit. Daarom, en ook omdat we dachten “Kom, laten wij ook eens romantisch zijn”, besloten we te reserveren voor het speciale Valentijnsdiner bij een exclusief en peperduur restaurant hier in de buurt.

We waren al meer bij dit door twee Nederlandse broers gerunde restaurant geweest en onze ervaringen waren heel erg positief. Maar helaas, het viel allemaal wat anders uit dan we hadden verwacht. Om te beginnen was er het menu, met zaken als oesters, Jakobsschelpen en kreeft, allemaal dingen die ik eet als het moet maar waar je me beslist geen plezier mee doet als het gaat om een avondje lekker uit eten.

Maar goed, daar was nog wel over heen te komen (alles voor de romantiek, nietwaar), ware het niet dat we een tafel op het buitenterras hadden en het regende. Niet echt stortregen, maar het druppelde toch net genoeg om het een probleem te maken. Het restaurant had daarop geanticipeerd door binnen meer tafels neer te zetten met als gevolg dat we hutje bij mutje opeengepakt zaten, iets wat de romantische sfeer niet bepaald verhoogde.

Konden ze niks aan doen zul je zeggen, nood breekt wetten, maar waar ze wel wat aan hadden kunnen doen was het tempo waarin de gerechten achtereenvolgens voor ons neer werden gezet. We hadden onze gang nog niet op of het bord werd weggehaald en vervangen door de volgende gang. Het diner was begonnen om zeven uur en om kwart voor acht zaten we al aan het hoofdgerecht, waarop Riet cynisch opmerkte dat we in dit tempo nog voor achten thuis konden zijn.

Tot overmaat van ramp hadden we ook het wijnarrangement bij het diner genomen, en de wijn werd in hetzelfde tempo geserveerd als het eten. Dat resulteerde in een flink inname tempo om niet rondes achter te komen lopen, en zeker voor mij (ik drink maar heel af en toe een wijntje) viel dat behoorlijk zwaar op de maag.

Toen de eigenaar kwam informeren of alles smaakte maakte Riet, die zich behoorlijk zat op te winden, toch maar even een opmerking over het serveertempo. Even later kwam een ober vertellen dat we een kop koffie kregen aangeboden ter compensatie, die door Riet op zijn Rijnsburgs van de hand werd gewezen waarop wij met zijn tweeën nog bijna ruzie aan tafel kregen.

De wijn was meer dan uitstekend en het eten zal op zich best goed geweest zijn, maar het enige wat ik echt lekker vond waren twee minuscule stukjes hertenbiefstuk. En om nou te zeggen dat ik vol zat, nee. De enige reden dat ik besloot om niet onderweg naar huis langs de Burger King te gaan was dat ik het niet vertrouwde om een Whopper toe te voegen aan de gistende massa in mijn maag, veroorzaakt door de veel te snel genuttigde verschillende wijnen.

Uiteindelijk zaten we voor negenen met de smoor in al weer thuis na een diner wat zowat een gemiddeld Filipijns maandsalaris had gekost. Oh ja, en onderweg naar huis regende het ook nog, om de feestvreugde helemaal compleet te maken.

Valentijnsdag. Hoera…

Het zit me niet mee deze week voor wat betreft de activiteiten op de sportschool. En het leek er juist op dat alles weer een beetje in de oude routine was vervallen na de rommelige periode rond Kerst en Nieuw.

Allereerst was er afgelopen dinsdag de mededeling van spinning instructrice Karen dat het haar laatste dag was. Dat is balen want haar manier van les geven beviel me erg goed, lekker gestructureerd en niet zo rommelig als de lessen van de instructrice die ik daarvoor had.

Gelukkig was er ook nog wat goed nieuws en dat is dat de spinning lessen van Karen worden overgenomen door een andere instructrice die ik wel eens als invalster heb gehad. En gelukkig heeft die ook een redelijk gestructureerde manier van lesgeven met de muziek op een alleszins acceptabel geluidsniveau.

Vandaag had ik een probleem van geheel andere aard, en dat is een probleem waar ik regelmatig last van heb de laatste tijd. Ik heb al een paar verteld over de ontzettende verkeersdrukte op de weg van kantoor naar huis, en dat is dezelfde weg die langs de sportschool loopt. Het is de laatste tijd redelijk gelukt om nog net op tijd bij de sportschool aan te komen maar vandaag ging het helemaal mis.

Ik sport op donderdag altijd met mijn instructeur Benjo en dat begint om half zes. Ik probeer altijd tegen kwart over vijf aanwezig te zijn zodat ik ruim de tijd heb voor mij warming-up op de cross-trainer. Om daarvoor op tijd te zijn vertrok ik om tien voor vijf van kantoor voor het ritje wat normaal gesproken een minuutje of tien duurt, afhankelijk van de stoplichten.

Maar ik zag het al terwijl ik bij Lito in de auto stapte, het stond al meteen bij kantoor muurvast. Op allebei de kruispunten die we moeten passeren hadden ze verkeersregelaars ingezet en die maken er normaal gesproken altijd een dikke puinhoop van. Vandaag was dat niet anders, en toen ik constateerde dat ik om kwart over vijf nog pas halverwege was heb ik Benjo maar een berichtje gestuurd om af te zeggen voor de les.

Ik heb het me al eerder voorgenomen maar vanaf vandaag ga ik het echt doen. Als het volgende week weer meteen al vast staat pak ik mijn sporttas uit de auto en ga ik lopen. Dat duurt hooguit twintig minuten en het heeft ook nog eens het voordeel dat ik gelijk mijn warming-up heb gehad.

Die files zijn natuurlijk strontvervelend maar toch zie je af en toe nog wel wat leuks. Hebben jullie wel eens een nagebouwde jeep gezien met gordijntjes in plaats van ruiten? Only in the Philippines…

De overtocht van het Depletion Compression Platform naar de kust van het eiland Palawan is dankzij het gunstige weer van de afgelopen dagen prima verlopen. Gistermorgen was de sleep nog maar twee nautische mijlen verwijderd van het andere platform waar het naast moet komen te liggen.

Het nieuwe platform moet nu heel voorzichtig naar haar standplaats worden gemanoeuvreerd, wat nog niet zo eenvoudig is als het lijkt want naast het al bestaande platform ligt ook al een ander groot vaartuig voor anker, een hotelplatform waarop meer dan driehonderd man personeel is gehuisvest wat de installatie werkzaamheden moet gaan verrichten.

Op de foto zie je het nieuwe platform op de voorgrond, en in het midden is het al bestaande platform te zien met rechts daarnaast het hotel platform.

Het weer was een heel belangrijke factor in het hele sleepgebeuren, en eigenlijk had het niet gunstiger kunnen zijn. Als we drie maanden vertraging hadden gehad dan was de situatie waarschijnlijk anders geweest omdat dan het tyfoon seizoen al aangebroken zou zijn, met dus een grote kans op slechte omstandigheden. En veel eerder hadden we ook niet klaar moeten zijn want tot in afgelopen december hebben we nog zware stormen gehad en in januari is de eerste tyfoon van dit jaar al overgekomen.

Hetzelfde dilemma heeft zich twee jaar geleden afgespeeld toen er een boorschip boven het gasveld lag om twee nieuwe putten te boren. Dat moest tijdens een uitgekiende periode met zo gunstig mogelijke weersomstandigheden gebeuren, en hoewel het bijzonder lastig is om tyfoons lang van te voren te voorspellen is ook dat allemaal goed verlopen.

De eerstvolgende activiteit zal dus zijn de installatie van het platform op de juiste plaats en dat wordt een heel gegoochel met GPS coördinaten. Het platform is zelf-installerend wat je aan de lange poten kunt zien. Die poten zakken naar beneden totdat ze op de zeebodem rusten, waarna het platform zelf langs de poten omhoog wordt getakeld. De zeebodem op die plek moest worden geprepareerd met een dikke laag stenen en ook dat wordt dus nog even spannend want het is natuurlijk wel de bedoeling dat het platform een beetje fatsoenlijk waterpas komt te staan.

Kortom, spannende dagen in het verschiet voor ons project maar de eerst etappe, de zeereis naar de plek van bestemming, zit er op!

We hebben een beetje een vast ritueel voor wat betreft het avondeten, Riet kookt minstens drie keer per week Nederlandse kost en de andere dagen gaan we uit eten. Dat laatste klinkt misschien heel decadent maar geloof het of niet, het is vaak goedkoper om uit eten te gaan dan om zelf te koken. En bovendien vinden we het wandelingetje ’s avonds naar het Alabang Town Center gewoon gezellig.

De avonden dat Riet zelf kookt zijn tactisch gekozen. De maandag is standaard, en de andere twee dagen zijn de doordeweekse dagen waarop ik na het werk meteen door ga naar de sportschool, omdat ik daarna niet echt zin meer heb om ook nog eens voor eten de deur uit te gaan.

Onze “Hollandse kost” levert eigenlijk nooit problemen op. Bloemkool, rooie kool, krootjes, sla en sperzieboontjes zijn hier vrij makkelijk verkrijgbaar, er zijn goeie aardappelen en vlees is helemaal geen punt. En vanuit Nederland “smokkelen” we iedere keer in onze koffers spek, kapucijners en bruine bonen mee, en bij gelegenheid zelfs vacuum verpakte frikadellen.

Op de dagen dat we uit eten gaan is er altijd de vraag, “Waar gaan we naar toe?”, en we zijn inmiddels wel tot de ontdekking gekomen dat we vrijwel altijd in dezelfde restaurants belanden.

Ten eerste natuurlijk omdat we dan weten dat we er goed kunnen eten, maar ook omdat Riet niet zo experimenteel is aangelegd wat eten betreft.

Het standpunt van Riet ten opzichte van eten is dat als er een pil wordt uitgevonden die een hele maaltijd vervangt, zij de eerste is die hem gaat kopen (waarschijnlijk samen met mijn maat Nico Vooijs die al jaren hetzelfde roept).

Ik daarentegen ben volgens Riet net een vuilnisbak want volgens haar moet ze het eerste nog tegenkomen wat ik niet lekker vind.

Dit gezegd hebbende, ik denk niet dat na Riet’s ervaring van vanavond TGI Friday’s aan ons lijstje van favorieten toegevoegd gaat worden. ook al zit Elvis er voor de deur…

Mijn website is hoofdzakelijk bedoeld om familie en vrienden die erin geïnteresseerd zijn op de hoogte te houden van ons dagelijkse wel en wee op de Filipijnen. Het idee daarvoor is ontstaan toen we in 2006 verhuisden naar het Russische eiland Sakhalin en eigenlijk bleek het verbazend makkelijk. Het opzetten van een website (in het begin nog helemaal handmatig maar nu met gebruikmaking van speciale software) was een makkie en het schrijven van stukjes ging me ook al makkelijk af.

Toen we van Sakhalin terugkwamen naar Nederland ben ik opgehouden met het dagelijks schrijven van stukjes, want wie is er tenslotte geïnteresseerd in je leven in Nederland als ze er zelf ook wonen, nietwaar. Maar toen we in 2010 naar Kuala Lumpur verhuisden ben ik meteen weer begonnen. En hoewel de opzet van de site af en toe verandert hou ik het nog steeds vol om iedere dag iets te schrijven.

Het grappige is nu dat mijn site, omdat die nu eenmaal op het Internet staat, voor iedereen te vinden is die zoekt via een van de bekende zoeksites zoals bijvoorbeeld Google. Mensen die informatie zoeken over de Filipijnen komen dus soms op mijn site uit en dat levert af en toe leuke voorvallen op.

Zo was er twee jaar geleden een Belgisch televisiebedrijf wat vroeg of ik ze in contact kon brengen met de beheerder van de North Cemetery, een grote begraafplaats in Manila. Of een Nederlands stel wat op het punt stond om naar Manila te verhuizen wat vroeg om hints en tips. En ook een Nederlandse organisatie die hier kleine hulpverleningsprojecten wilde starten kwam via mijn site met ons in contact.

Op zich vind ik dat erg leuk want je schrijft tenslotte om gelezen te worden, zelfs al zijn er maar een paar familieleden die dat regelmatig doen. Een wat groter publiek is natuurlijk leuker maar ik vind het zelf het leukst als mensen uit een onverwachte hoek niet alleen lezen maar ook reageren.

Afgelopen week kreeg ik een mailtje van ene Mark, die blijkbaar uit hobby een website heeft opgezet waar mensen die willen emigreren links kunnen vinden die voor hen handig kunnen zijn. De Filipijnen staan ook in het rijtje van landen en onder de rubriek “Emigratieverhalen” staat nu ook mijn website. En zoals Harrie Jekkers zei toen hij vertelde dat hij op een camping werd herkend, “Dat vind ik geinig”.

De betreffende website heet overigens emigratie-portal.nl, dus mocht je plannen hebben om te emigreren…

Een grote dag vandaag voor ons project! Zoals ik vorige week al vertelde was het platform wat we met zijn allen hebben gebouwd, het Depletion Compression Platform, op een paar kleine dingetjes na helemaal klaar. En dat betekende dat het gereed was om versleept te worden naar de uiteindelijk ligplek naast het andere platform in de Zuid-Chinese Zee voor de kust van het eiland Palawan.

Het afgelopen weekend is met man en macht de laatste hand aan het platform gelegd en op zondag werd het droogdok gedeeltelijk onder water gezet. Met die hoeveelheid water werd er gekeken of er ergens lekken waren die het verschepen zouden kunnen vertragen of zelfs uitstellen maar niets van dat alles, er kon worden geconstateerd dat alles klaar was voor vertrek.

Vanmorgen was het dan zover, om negen uur werd het platform uit het droogdok gesleept, de Baai van Subic in. En vandaar begint als de laatste testen goed verlopen over twee dagen de drie-daagse reis naar de kust van Palawan waar het zal worden geïnstalleerd, een proces wat ook drie dagen zal duren. Daarna wordt de brug tussen de beide platforms geïnstalleerd en kan de laatste fase voor de ingebruikname beginnen.

En er was meer, want deze week is er op het History Channel op de tv een documentaire van een half uur te zien over het Malampaya project, “Malampaya Gas to Power 24/7”. Deze documentaire gaat hoofdzakelijk over de afgelopen dertien jaar waarin het Malampaya gasveld een groot deel van de Filipijnen van elektriciteit voorziet. Het meeste is gefilmd op het huidige Shallow Water Platform maar ons project komt er ook herhaaldelijk in voor met beelden van het Depletion Compression Platform in aanbouw.

Logisch dat niet alleen ik maar al mij collega’s vandaag extra trots zijn op ons project!

Deze keer heb ik niet lang hoeven wachten, de vorige Klucht is amper drie weken oud en ik heb er al weer een. En deze kon ik zo uit de krant plukken.

Onze wijk Ayala Alabang Village was de afgelopen week in het nieuws. Niet met iets ernstigs maar het ging wel over een tamelijk controversiële aangelegenheid. Er is een namelijk juridische strijd gaande tussen de vereniging van huiseigenaren van onze Village (die overigens in de kranten een “sjieke buitenwijk” werd genoemd) en de directie van een van de scholen in de wijk over het toegangsbeleid voor auto’s van niet-bewoners.

Alle bewoners van de Village die een auto hebben moeten ieder jaar een sticker halen op het administratiekantoor van onze wijk. Wij hebben ook zo’n sticker op de voorruit en daarmee kunnen wij vrij de Village in en uit rijden. Auto’s die niet zo’n sticker hebben moeten zich melden bij de poort en de chauffeur krijgt dan tegen overhandiging van zijn rijbewijs of ander identiteitsbewijs een tijdelijke toegangspas.

Wat is nou het geval, op de scholen in de Village komen steeds meer leerlingen van buiten de wijk zelf, en aangezien dat allemaal privé scholen zijn kun je rustig stellen dat die leerlingen allemaal vermogende ouders hebben. En die ouders hebben allemaal dikke auto’s waarmee ze hun kinderen naar school brengen (of wat waarschijnlijker is, laten brengen). En al dat extra verkeer begint behoorlijk wat overlast te bezorgen.

Veel van die auto’s hebben ook zo’n sticker voor toegang tot de wijk en dat zorgt in de ochtend- en avondspits voor flink wat extra verkeer en dus overlast. Daarnaast staan ook op die tijden lange wachtrijen voor de poorten met auto’s die zo’n sticker niet hebben en zich dus moeten melden.

Veel bewoners ergeren zich kapot aan die enorme drukte in onze anders zo rustige Village en de vereniging van huiseigenaren heeft dan ook besloten er wat aan te doen. Niet-bewoners krijgen geen gewone toegangssticker meer maar als ze hier kinderen op school hebben kunnen ze een speciale toegangssticker halen om hun kinderen naar school te kunnen brengen.

Maar (en hier komt het) die stickers komen er in twee kleuren, met een groene sticker mogen dan alleen op dinsdag en donderdag de Village in en die met een witte sticker op maandag, woensdag en vrijdag. Het idee is dat de ouders van buiten de wijk gaan carpoolen en dat het wegbrengen van hun kinderen naar scholen in onze wijk dan minder verkeer oplevert. En dat is nog niet eens het probleem van die ouders en de schooldirectie want daar zouden ze nog wel mee kunnen leven. Nee, het probleem is dat het uitdelen van de stickers weer zo’n typisch voorbeeld is van Filipijnse hersenkronkels.

Wil je zo’n carpool systeem laten werken dan moet je dicht bij elkaar wonende ouders verschillend gekleurde stickers geven, zodat ze onderling kunnen regelen wie op welke dag rijdt. Maar dat zou te simpel zijn want wat hebben ze nou gedaan, ze hebben alle mensen die bij elkaar inde buurt wonen stickers met dezelfde kleur gegeven. En daar zit hem de kneep, want die mensen hebben nu dus helemaal geen mogelijkheid tot carpoolen omdat ze allemaal op dezelfde dagen de Village niet in mogen.

En dat is dus een probleem voor de schoolgaande kinderen, want de meesten wonen toch wel zover weg dat lopen geen optie is. En openbaar vervoer ook niet echt want dat mag onze Village niet in en de scholen liggen niet bepaald vlak bij de ingang. Het is dus nu afwachten wat de rechter gaat zeggen, maar er zijn al wat initiatieven om dan maar schoolbussen te gaan instellen. Dat zullen de ouders uiteraard zelf moeten bekostigen, maar daarnaast lijkt dat voor de wijk zelf ook niet echt een oplossing. Dan krijgen we in plaats van personenauto’s regelmatig zwaar verkeer door de straat.

Ja, want wijzelf hebben ook behoorlijk last van al dat verkeer. De grootste school staat namelijk aan het eind van onze straat…

Riet was weer medeverantwoordelijk voor het organiseren van het maandelijkse ALIG verjaardagsfeest voor de kinderen van de Cataquis dumpsite. Dat is altijd een heel werk wat de nodige voorbereiding kost omdat er eten geregeld moet worden voor de kinderen en cadeautjes, en er moeten ook genoeg vrijwilligers zijn om ter plekke alles uit te delen en in goede banen te leiden.

Deze keer was het een hele klus omdat er niet minder dan tweehonderdtwintig kinderen werden verwacht en Riet had zich voorgenomen om cupcakes te regelen. Nou is het bakken van tweehonderdtwintig cupcakes een hele klus, ze had iemand bereid gevonden om er honderd te bakken maar die zag geen kans om er tweehonderdtwintig te produceren. Gelukkig kon Riet kwam er hulp uit onverwachte hoek, van een van haar Outpost vriendinnen.

Outpost is de vereniging van vrouwen van Shell expats, terwijl ALIG een algemene vrouwenvereniging is voor expat vrouwen in Alabang. Op zich hebben die twee verenigingen niks met elkaar gemeen, behalve dat sommige vrouwen met Shell echtgenotes zoals Riet lid zijn van alle twee.

Voor de cupcakes klus kreeg Riet hulp van een van de Outpost vrouwen die de echtgenote is van een van onze grote bazen en die zelf een aantal bakkerijen bezit. Riet kon de resterende honderdtwintig cupcakes via haar regelen tegen kostprijs, en zo werden er gisteren zeven dozen met de kleurige traktatie bij ons thuis bezorgd.

En voor het vrijwilligersteam kreeg Riet ook al hulp van een van haar Outpost vriendinnen die graag een keertje mee wilde. En die vriendin is ook al de echtgenote van een van onze grote bazen en bij haar thuis was toevallig vanavond een housewarming party waar wij ook waren uitgenodigd.

De beide Outpost vriendinnen vertelden daar enthousiast over het liefdadigheidsproject en dat leverde heel wat positive reacties op. Een aantal van de vrouwen verklaarde zich bereid om voor een volgende gelegenheid te koken of mee te gaan als vrijwilliger, en het ziet er dus naar uit dat Riet voor de komende maanden genoeg hulp zal gaan krijgen.

En dat is natuurlijk niet alleen voor Riet maar ook voor de kinderen van Cataquis een hele goede zaak!

Mijn baas Robbie is altijd druk, druk, druk, en dat is niet anders nu hij hier op bezoek is. Hij had maandag en dinsdag mijn aanbod om ergens wat te gaan eten vriendelijk afgewezen want hij moest in de avonduren werk inhalen zei hij. En hij heeft ook beide avonden tot laat nog zitten werken op zijn hotelkamer, iets wat ik persoonlijk geen gezonde situatie vind.

Dat heb ik hem ook verteld, en gezegd dat Riet er op stond hem te zien voordat hij weer vertrekt want we zijn tenslotte goeie vrienden met Robbie en zijn vrouw Inna die overigens niet is meegekomen op deze trip vanwege hun inmiddels al weer bijna twee jaar oude dochter. Na het uitstel van eergisteren spraken we dus voor gisteravond af en dat kwam eigenlijk best uit want nu konden we naar de Quiz Night in de Union Jack Tavern.

Daar zijn we al maanden niet meer geweest dus een mooie gelegenheid om weer eens mee te doen. Ik weet dat Robbie zelf ook een liefhebber is van het fenomeen Pub Quiz, hij deed in Engeland ook altijd mee en hij was dan ook meteen enthousiast. Bij binnenkomst in de UJT, zoals de Union Jack Tavern ook wel wordt genoemd, bleek dat ze ons nog niet vergeten waren. Er meteen een tafel voor ons gereserveerd en quizmaster Brian kwam ons even een hand geven.

De Quiz zelf verliep min of meer volgens verwachting, de drie teams die vroeger altijd de Top Drie van de ranglijst vormden waren er nu ook weer en we waren tegen hen nog net zo kansloos als vroeger, maar desondanks eindigden we toch nog als vijfde van de elf teams die meededen.

Pech hadden we met de ronde “Geschiedenis” waarop Robbie beslist de joker wilde inzetten omdat dat zijn specialiteit was zei hij. Ik waarschuwde hem nog dat deze rubriek altijd buitensporig moeilijk is en zelfs quizmaster Brian vroeg nog “Are you sure?” toen we aangaven dat we de joker op deze vraag wilden inzetten. Het resultaat was een schamele vier vragen goed van de tien, en dus maar acht punten in totaal dankzij de joker voor deze vraag van de twintig die we maximaal hadden kunnen halen.

Riet was nijdig over het feit dat sommige vragen idioot moeilijk waren en maakte dat goed door bij een muziekvraag met haar iPhone alle antwoorden bij elkaar te spieken. En zelfs dat leverde nog maar acht van de tien punten op…

Gisteren rende onze tuinman Arnel tegen het middaguur opeens met een noodgang weg, Riet verbaasd achterlatend met de vraag wat er aan de hand was. Meestal betekent zo’n plotseling vertrek niet veel goeds en later bleek dat dat ook inderdaad nu weer het geval was. Sterker nog, we mogen rustig stellen dat er sprake is van een kleine tragedie die niet alleen Arnel heeft getroffen maar zijn hele wijk.

Wat was namelijk het geval, er was brand in de wijk waar hij woont. Deze wijk lig niet ver van onze Village en er woont heel veel personeel wat werkt in de Village, dus het nieuws van de brand was al snel overal bekend. We hadden geen idee hoe erg deze keer was want het is niet de eerste keer dat onze tuinman voor hetzelfde probleem vroegtijdig terug naar huis moet, maar vanmorgen hoorde Riet dat het er niet best uitzag.

Zelf onze chauffeur Lito was lichtelijk ontdaan en vroeg vanmorgen of Riet al wat gehoord had maar we hadden nog geen enkel nieuws. Riet stond net op het punt om onze huisbaas Meneer Santiago te bellen om te vragen of hij soms iets had gehoord (onze tuinman werkt via hem bij ons) toen Arnel zelf aankwam. Hij kwam eigenlijk om zijn salaris op te halen wat hij gisteren door zijn gehaaste vertrek nog niet had gehad, maar hij vertelde ook het diep trieste nieuws dat zijn huis met vrijwel al zijn bezittingen helemaal is afgebrand.

In totaal zijn er tweehonderd huizen afgebrand en dat betekent dat er tweehonderd gezinnen nu dakloos zijn. Er is gelukkig al wel snel noodhulp geregeld in de vorm van een opvangplek waar de gezinnen zijn ondergebracht, en ook ALIG heeft vanmorgen na het vernemen van het nieuws meteen aangekondigd hulp te gaan bieden. De oorzaak van de brand is waarschijnlijk kortsluiting in een elektriciteitshuisje maar dat is bijna niet meer na te gaan schijnt aangezien de hele buurt compleet is afgebrand.

Riet heeft meteen een stapel kleren geregeld voor Arnel en zijn vrouw en heeft hem behalve zijn salaris extra geld gegeven voor de eerste nood. De meeste van die kleren zullen wel veel te groot zijn voor Arnel en zijn gezin maar ze kunnen ze dan misschien met andere mensen ruilen voor beter passende kleren.

Het grootste probleem voor dit moment is nieuwe huisvesting voor alle dakloze gezinnen en daar is in dit land, helaas, weinig voor geregeld.

Leo en Marco kwamen vandaag terug in Manila van hun korte rondreis over de Filipijnen waarin ze achtereenvolgens de eilanden Cebu, Bohol en Boracay bezochten. Ze zullen bij ons overnachten voordat ze morgenochtend vroeg vertrekken voor de terugreis naar Nederland.

Ik had beloofd ze op te halen van de luchthaven en omdat de zondag Lito’s vrije dag is moest ik zelf rijden. Hun vlucht zou vandaag aankomen om twaalf uur maar vanwege de mogelijke verkeersdrukte besloot ik om kwart voor elf al te vertrekken zodat ik op tijd zou zijn. En op tijd was ik want er bleek alleen een klein probleem te zijn op de allerlaatste rotonde, maar ondanks dat stapte ik al om kwart over elf de aankomsthal binnen.

Ik was dus dik op tijd en Ik had zelfs nog meer tijd over dan ik dacht want het bleek dat de vlucht van Leo en Marco ruim een uur vertraging had. Uiteindelijk kwamen ze pas tegen half twee de aankomsthal binnen. Weer thuis gekomen vertelden ze dat ze erg genoten hadden, iets waar we erg blij mee waren want per slot van rekening waren het onze verhalen geweest die ze enthousiast hadden gemaakt om naar de Filipijnen te komen.

Vanavond hadden we een “afscheidsdiner” in restaurant “Appenzeller” (snitzels en Zwitserse steaks) ter afsluiting van de geslaagde vakantie van onze beide gasten. We stonden net op het punt daarvoor de deur uit te gaan toen mijn telefoon ging. Het was mijn baas Robbie die belde vanaf de luchthaven waar hij net was aangekomen voor een bezoek aan ons op kantoor van een paar dagen.

Omdat we gasten hadden kon ik hem niet zelf ophalen wat op zich geen probleem had hoeven zijn want er was transport geregeld via het bedrijf, maar dat was dus misgegaan. Er was blijkbaar in geen velden of wegen een chauffeur te bekennen op de luchthaven en ik moest dus even telefonische instructies geven hoe hij het beste bij zijn hotel kon komen.

Dat bleek later vanavond gelukkig allemaal goed verlopen te zijn maar vervelend is het wel als je voor het eerst in een land bent en het gaat bij aankomst op de luchthaven meteen al mis. Voor mijn baas dus geen beste eerste indruk van de Filipijnen…

Vorige week vertelde ik er nog van als de zoveelste klucht die we hier meemaken maar de verstopping waar we last van hadden is nog steeds een probleem. Een klein probleem gelukkig want het enige wat verstopt zit is de afvoer van de douche bij het zwembad, verder lijken alle verstoppingen inmiddels wel opgelost.

Woensdag kwam het mannetje weer terug om het probleem nader te bekijken. De vloer van de douche werd opgebroken, de pijpen werden losgehaald en er werd weer flink in de buizen gepookt. Maar desondanks moest het mannetje aan het eind van de middag toegeven dat hij het probleem nog steeds niet had kunnen oplossen en hij vertrok met de mededeling dat hij het aan onze huisbaas zou melden.

Vandaag kwamen er nieuwe stoottroepen die het probleem drastisch aanpakten want op een geven moment stond ook de toiletpot in de tuin, maar ondanks dat alles kon er alleen maar worden geconstateerd dat de toilet afvoer prima werkte (hadden wij ze ook kunnen vertellen) en dat de afvoer van de douche nog steeds verstopt zat.

Onze huisbaas, meneer Santiago kwam aan het eind van de middag in eigen persoon polshoogte nemen en beloofde ons dat het probleem hoe dan ook opgelost gaat worden. We vertelden dat het niet echt een heel ernstig probleem was dat we die douche niet konden gebruiken (we hebben er nog zes) maar dat we het wel vervelend vonden dat de douchevloer nu open lag met een open afvoerpijp, en dat hoofdzakelijk in verband met eventueel ongedierte. Hij stelde ons gerust en zei dat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken.

De verstopping is dus nog steeds niet opgelost en dit verhaal wordt dan ook waarschijnlijk vervolgd…

Wat een giller! De Paus pontificaal op de voorpagina van de Filipijnse kranten vanmorgen met levensgroot de nu al legendarische uitspraak “Don’t breed like rabbit’s” (“Plant je niet voort als konijnen”). Jaja, deze uitspraak heeft de Filipijnen op zijn grondvesten doen schudden want als er iets is wat ze hier goed in zijn dan is het dat wel.

De bevolking van dit land groeit explosief, dat is algemeen bekend. Het officieel aantal inwoners staat op dit moment ruim boven de honderd miljoen en dat betekent meer dan een verdubbeling ten opzichte van 1980 toen er “maar” zevenenveertig miljoen inwoners stonden geregistreerd. En zoals ik al eerder heb verteld, het werkelijke aantal ligt vrijwel zeker nog veel hoger want bij met name het armste (en kinderrijkste) deel van de bevolking heeft lang niet iedereen een geboortebewijs en dan sta je niet geregistreerd.

Die onstuitbare bevolkingsgroei komt vrijwel geheel op het conto van de Katholieke Kerk die voorbehoedsmiddelen verbiedt.

Want ondanks die opmerking van de Paus heeft hij ook wel degelijk het Katholieke standpunt ten opzichte van geboortebeperking verdedigd en gezegd dat “langs natuurlijke weg” geprobeerd moet worden om het kindertal binnen de perken te houden. Zonder gebruik van voorbehoedsmiddelen dus.

Of de boodschap van de Paus iets gaat veranderen is daarom te betwijfelen.

Net zoals die andere boodschap overigens, over het terugdringen van corruptie en het beter verdelen van rijkdom…

De negentiende januari, vandaag zou de verjaardag van mijn vader zijn geweest. Als hij het had mogen beleven zou hij vandaag drieëntachtig jaar oud zijn geworden.

De Paus heeft vanmorgen de Filipijnen weer verlaten en is daarbij uitgezwaaid door duizenden mensen die langs de route naar het vliegveld stonden. Ze hadden er prachtig weer bij en dat was toch wel een verrassing want we hadden niet gedacht dat de tropische storm vandaag al voorbij zou zijn.

Ook voor ons dus mooi weer op de laatste vrije dag van het onverwacht lange weekend dankzij het bezoek van de Paus. En ook vandaag was het weer buitengewoon rustig op de wegen in en rond Alabang, wat bleek toen we vanmiddag een paar boodschappen gingen doen.

De geuren die vanmiddag uit onze keuken kwamen deden me heel sterk denken aan thuis want het rook heerlijk naar het koken van krootjes. Vanavond hadden we dan ook een ouderwets Nederlands maal op het menu staan, krootjes met uitgebakken spekjes. Die laatste zijn twee weken geleden geïmporteerd (lees: meegesmokkeld) vanuit Nederland. Het huis bleef na het eten wel nog lang bleef stinken naar uitgebakken spek…

Op de foto vandaag een kijkje in onze straat, vanmorgen genomen bij ons voor de deur. Je ziet rechts nog net een stukje van ons hek.

Een rustige zaterdag vandaag waarop de Paus naar Leyte was vertrokken waar hij in Tacloban overlevenden van de supertyfoon “Yolanda” zal bezoeken. Eigenlijk was dit het belangrijkste doel van de Paus die volgens de berichten diep getroffen was door de verhalen die hij te horen heeft gekregen.

Het was inmiddels overal weer net zo druk als anders, en gezien de rijen voor de kassa’s in de supermarkten misschien nog wel drukker dan normaal. Zelf hebben we er een rustig dagje van gemaakt, alleen van ons voornemen om in het zonnetje te gaan zitten in de tuin kwam niet veel terecht want het was de hele dag bewolkt. Dat werd veroorzaakt door de eerste tropische storm van het jaar die naar ons onderweg is en ons waarschijnlijk morgen zal bereiken.

Vanavond gingen we een hapje eten bij het Chinese restaurant “P.F. Chang” in het Alabang Town Center en daar werden we verrast met een kort muzikaal intermezzo. Dit was niet de eerste keer dat we deze groep jonge mensen tegenkwamen in dit restaurant, het gaat om een groep van een liefdadigheids- organisatie die ten doel heeft geld in te zamelen voor geestelijk en lichamelijk gehandicapten. Dat is overal een nobel streven maar hier helemaal omdat er voor dergelijke mensen heel weinig voorzieningen zijn, als ze tenminste niet tot een rijke familie behoren die wel alles kan betalen.

Het groepje van ongeveer tien jongens en meisjes van die liefdadigheidsorganisatie gaat restaurants langs om een paar nummers te zingen, en ondertussen delen ze enveloppen uit waar je een donatie in kunt doen. Wat mij altijd opvalt is het enthousiasme van de groep, die met dansjes en meerstemmige zang de liedjes ten gehore brengen.

Nog opvallender vind ik altijd de repertoire keuze want het zijn altijd liedjes uit de zestiger en zeventiger jaren, zoals van de Carpenters (wie kent ze nog), of de ouwe Whitney Houston kraker “I wanna dance with somebody”. Erg leuk altijd, en ook gisteravond kregen ze dan ook een flink applaus van de aanwezigen in het restaurant.

Of de envelopjes overeenkomstig waren gevuld waag ik echter, Filipino’s kennende, te betwijfelen. Die van ons was dat in ieder geval wel.

Het was vandaag een veelbewogen dag op de Filipijnen. Het grote nieuws was natuurlijk dat vanavond Paus Franciscus in Manila is aangekomen voor een vijf-daags bezoek. Dat zal de komende dagen van grote invloed zijn op het dagelijks leven hier in de stad, met name omdat iedereen in Metro-Manila vandaag, morgen en aanstaande maandag vrij heeft gekregen. Vandaag was dus mijn eerste vrije dag van een onverwacht lang weekend.

Het bezoek van de Paus is ook van grote invloed op het verkeer en dat zou wel eens problemen kunnen gaan veroorzaken voor onze beide gasten die morgen vertrekken voor hun mini-rondreis over de Filipijnen. Er schijnen overal in de stad en met name rond het vliegveld politie-blokkades te zijn waar alles en iedereen wordt gecontroleerd en dat kan dan wel eens voor het nodige oponthoud gaan zorgen als ze op weg zijn naar de luchthaven.

Maar voorlopig moesten vandaag alle hotels voor hun hele mini-rondreis nog geboekt worden want dat was nog steeds niet geregeld. Vanochtend gingen we dan ook als eerste weer naar het reisbureautje om die boeken af te ronden maar dat leverde problemen op. Alle voorlopige reserveringen die afgelopen maandagavond waren gemaakt waren inmiddels verlopen en er konden alleen nog maar dure hotels worden aangeboden.

Ik stelde daarom voor om thuis gewoon alles van achter de pc te boeken want het was duidelijk dat dat reisbureautje geen alternatieven kon aanbieden. Vanavond hebben we dat gedaan en het lukte me om in amper drie kwartier geschikte hotels te vinden voor zowel Cebu als Panglao en Boracay, en ik kreeg het ook nog voor elkaar om een dagtocht over Bohol en de veerboot van Cebu naar Bohol te regelen. Ik ben eigenlijk best content met de manier waarop ik dat allemaal heb afgehandeld, als mijn carrière in het slop raakt bij Shell kan ik blijkbaar altijd nog een reisbureau beginnen…

Vanmiddag zijn we tussen de bedrijven door nog met de auto naar het Taal Meer gereden, gelegen op ongeveer anderhalf uur ten zuiden van Manila, om daar een kijkje te nemen bij de Taal vulkaan die in het meer ligt. En tenslotte was er vanavond het voorlopige afscheidsdiner van Leo en Marco in de Union Jack Tavern want ze vertrekken morgenochtend vroeg. Ze komen zondag over een week terug naar Manila en zullen dan nog een keer bij ons overnachten voordat ze weer terug gaan naar Nederland.

Onze bezoekers Leo en Marco zijn van plan om een soort mini-rondreis over de Filipijnen te maken maar omdat de plannen daarvoor grotendeels afhankelijk zijn van wat er mogelijk is qua reistijd en transport hadden ze nog niets concreets geboekt. Alles uitzoeken via het Internet was natuurlijk een mogelijkheid maar dat zou nogal tijdrovend zijn geweest gezien hun plannen en een reisbureau leek dus een goed alternatief.

Riet en ik weten dat er hier in de buurt verscheidene van die kleine reisbureautjes zitten maar de vraag was even waar precies. Ik meende te weten dat er in het Alabang Town Center een reisbureautje zat op de hoogste verdieping maar volgens Riet was dat niet zo. De beste optie bleek uiteraard om vanavond gewoon te gaan kijken en ik had dus gelijk, helemaal achteraan in een hoekje (we hadden het nog bijna gemist) zat een reisbureautje met het opschrift “Budget Travel”.

Het bureautje was nog open en een vriendelijke en buitengewoon behulpzame mevrouw hielp met het plannen van alle reizen. En dat was nog niet zo eenvoudig want er waren nogal wat etappes te plannen.

Zo bleek vliegen van Cebu naar Bohol niet mogelijk en dat wordt dus een veerboot, en een directe vlucht van Bohol naar Boracay is er ook niet en dat worden dus twee vluchten met een overstap in Manila. En door het late tijdstip konden hotels niet meer worden geboekt dus dat moet later nog worden gedaan, maar de mannen hebben in ieder geval hun vliegtickets al en dat was het lastigste deel van de planning.

Voor wat betreft de problemen met onze verstopte riolering, de speciale troepen die vandaag zouden komen om het probleem op te lossen zijn niet geweest. Waarom verbaast me dat nou niks…

Vandaag kwamen de eerste twee bezoekers voor dit jaar al aan. We hebben Leo en Marco ontmoet tijdens onze vakantie in China afgelopen jaar in mei, en we hebben ze met onze verhalen blijkbaar zo enthousiast gemaakt dat ze hebben besloten tot een vakantie op de Filipijnen. We hebben ze aangeboden om bij ons te logeren gedurende de dagen dat ze in Manila, een aanbod waar ze graag gebruik van wilden maken.

Vanmiddag om even na drieën vertrok ik met de auto om Leo en Marco op de luchthaven op te pikken, en ik moest zelf rijden want zondag is Lito’s vrije dag. Helemaal probleemloos ging dat niet, met name het laatste stukje waar ik vast kwam te staan in een enorme verkeerschaos door werkzaamheden. Op dat stuk varieert het aantal banen van zes als je aan komt rijden naar vier, dan naar twee, dan weer naar vier en tenslotte weer terug naar twee.

Twee fuiken dus waar een grote hoeveelheid verkeer zich doorheen moest persen en over die laatste kilometer deed ik daarom een half uur terwijl het maar twintig minuten had gekost om van huis bij de luchthaven te komen. Parkeren leverde in eerste instantie ook al problemen op omdat alle parkeerterreinen buiten stampvol stonden. Maar wat denk je, er is tegenwoordig een enorme parkeergarage die direct aansluit op het terminalgebouw, en daar was plek zat.

Desondanks was het vliegtuig al geland toen ik in de aankomsthal arriveerde. Voordeel was wel dat ik nu niet lang op Leo en Marco hoefde te wachten. En daarbij bleek ook weer hoe makkelijk het is als je een Nederlander bent want de mannen vonden me, ondanks dat ik wat achteraan de menigte wachtenden stond, toch heel makkelijk. Ik stak namelijk ruim boven alles uit…

Thuis gekomen uit Nederland lagen er zoals gewoonlijk de nodige rekeningen te wachten om betaald te worden, want er is op de Filipijnen nog geen mogelijkheid tot automatisch betalen. De meeste rekeningen betalen we via het internet met een online betaalservice die je kunt gebruiken via je eigen bank, op voorwaarde dat het bedrijf wat de rekening heeft gestuurd is aangesloten bij die betaalservice. Gelukkig zijn alle nutsbedrijven en banken dat, dus normaal gesproken kunnen we alles snel en makkelijk op die manier regelen.

Maar er is een vervelende bijkomstigheid op de Filipijnen, en dat is dat de meeste bedrijven niet aan het versturen van aanmaningen doen, in die zin dat als je wordt aangemaand, en dat gaat meestal per telefoon of per tekst, je meteen moet betalen want anders wordt de dienst stopgezet. Het was dus maar goed dat ik nog net voor mijn vertrek naar Nederland de maandelijkse elektriciteitsrekening en die van het water kon betalen, anders had Estela weleens zonder licht en water kunnen komen te zitten met de Kerst.

Maar er nog een probleem en dat is de gebrekkige bezorging van de rekeningen. Er wordt nauwelijks gebruik gemaakt van de gewone postdienst (die vertrouwt blijkbaar niemand), vrijwel alle bedrijven gebruiken hun eigen bezorgers. Dat zijn meestal smoezelige mannetjes op een brommertje die als je geluk hebt de rekening in de brievenbus doen. Meestal vinden ze dat echter teveel moeite en proppen ze de envelop gewoon tussen je hek. En je kunt je wel voorstellen wat een windvlaagje of een regenbuitje dan kunnen uitrichten met alle gevolgen van dien.

Zo kreeg ik woensdagochtend een tekstbericht van de kabelmaatschappij dat ik de laatste rekening niet had betaald en als ik dat niet onmiddellijk deed zou ik worden afgesloten. En jawel hoor, geen rekening te vinden en Estela bezwoer dat die ook niet was ontvangen. Gelukkig is het bedrag altijd hetzelfde en aan rekeningnummers doen ze hier niet, dus je kunt gewoon onder je abonneenummer een bedrag overmaken en dan komt alles hopelijk goed.

Riet was donderdagmiddag aan de beurt. Die kreeg een telefoontje van de bank en van de bijzonder slecht Engels sprekende persoon begreep ze dat de rekening van de credit cards ook niet was betaald. Dat had Riet toevallig de dag ervoor wel degelijk gedaan maar dat kon ze het mannetje niet aan zijn verstand brengen. Bovendien wilde hij eigenlijk helemaal niet met haar spreken maar met de Heer des Huizes want die is de baas (dat is hier blijkbaar zo).

Nou ja, het is allemaal weer opgelost, maar af en toe verlang je wel eens naar het gemak van het Nederlandse banksysteem. Want er wordt in Nederland dan wel veel op de banken gemopperd, maar rekeningen betalen is er wel een makkie!

We hadden allebei een tamelijk drukke dag. Voor mij was de eerste werkdag in bijna drie weken en dat zou ongetwijfeld een flinke hoeveelheid achterstallige mail betekenen en voor Riet waren er nare klusjes zoals het afdragen van de vaste lasten voor haar personeel en het aftuigen van de kerstboom (de tweede in een week tijd).

Ik zat er wat die mail betreft behoorlijk naast en dat was eigenlijk wel logisch. Ik was natuurlijk niet de enige die met Kerst en Nieuw vrij had genomen en dat was te merken want ik had “maar” honderddertig mailtjes en de meeste daarvan kon ik gelijk wegkiepen. Ik kon dus om een uur of half tien al met mijn gewone werk aan de slag, maar ik moest ook nog een paar dingen uitdelen. Pakken stroopwafels, hagelslag, speculaas en zelfs een pot sambal voor een Maleise collega. Dat laatste is water naar de zee dragen zou je zeggen maar geloof het of niet, Maleisiërs zijn gek op “onze” sambal van Conimex want die schijnt veel pittiger te zijn dan wat ze zelf hebben.

Riet had wat tegenslag met het afdragen van die “vaste lasten”. Wij betalen voor Estela en voor Lito de wettelijk verplichte ziektekostenverzekering en een sociale verzekering, en dat gaat hier allemaal nog handmatig met ingevulde formulieren en contante betalingen bij een loket of de bank. Dat is een regelmatig terugkerend ongemak waarbij helaas ook nogal eens wat verandert. En jawel hoor, voor die sociale verzekering was er deze keer een nieuw formulier nodig en Riet moest dus alles overnieuw doen…

Verder stonden er in mijn mailbox verscheidene mailtjes omtrent het verlopen van onze visa waaruit bleek dat personeelszaken vanuit Kuala Lumpur de hele zaak al weer in beweging had gezet. Onze visa verlopen op de eenentwintigste februari en het verlengen wordt weer een langdurig proces wat begint met het verzamelen van alle benodigde informatie. We moeten weer nieuwe foto’s laten maken in het krankzinnige formaat van twee bij twee inch (elk zes exemplaren nodig) en er moeten weer een vracht formulieren worden ingevuld.

Soms vraag ik me af wat ze eigenlijk met alle informatie doen die we de vorige keren hebben ingeleverd. Ik bedoel, nou moet ik alweer een heel formulier met persoonlijke gegevens invullen en krijg ik weer de vraag wanneer ik geboren ben en hoe mijn vader en moeder heten. Jongens, ik ben geboren op 27 maart 1956, mijn vader heet net als ik Willem, mijn moeder heet Alida, en ik mag hier nu ter plekke neerstorten als dat kan veranderen!

Maar goed, we gaan het circuit weer in en het belangrijkste daarbij is dat het paspoort van Riet in wat voor vorm dan ook klaar ligt op de achtste maart als ze naar Nederland vertrekt. Duimen jullie alsjeblieft mee…

Het zat vanmorgen niet helemaal mee bij ons vertrek. De taxi kwam dik een half uur te laat en daardoor waren we later dan verwacht op Schiphol. De wachtrijen voor de incheckbalie waren ook nog eens lang dus toen we goed en wel binnen waren bleken de tegoedbonnen voor een gratis maaltijd waardeloos omdat we nog maar twintig minuten de tijd hadden voordat het boarden begon. Een laatste broodje kroket voor het vertrek schoot er dus helaas bij in.

Aangekomen bij de gate duurde alles ook langer dan gepland want het vliegtuig was te laat binnen gekomen. Daardoor vertrokken we dik drie kwartier te laat waarmee Emirates zijn reputatie van nooit op tijd vertrekken (tenminste, volgens Riet) weer eer aandeed.

Tijdens het wachten bij de gate zag ik drie stoelen naast ons in de wachtruimte een persoon met een bekend gezicht in Feyenoord trainingspak. Inderdaad, trainer Fred Rutte, en terwijl wij zaten te wachten druppelde de hele selectie binnen. Dat hadden we kunnen weten want de club zou vandaag inderdaad naar Dubai vertrekken voor een trainingskamp.

Riet stootte me op een gegeven moment aan en zei zachtjes, “Zijn dat nou allemaal bekende spelers?”. Ja, zei ik, de hele selectie.

Weer vroeg ze fluisterend, “En wie is die met dat kleurtje die tegenover me zit, die heeft een bekend gezicht.”. Ja schat, dat is Giovanni van Bronckhorst…

Het hele team zat uiteraard ook in de Business Class, keeper Kenneth Vermeer zat recht achter Riet en oud-International Joris Matthijsen zat in de cubicle naast haar. De rest van de selectie zat verspreid maar we zagen ze regelmatig langs lopen als ze bij elkaar een praatje gingen maken.

Er waren een paar hele jonge gasten bij waaronder de beide jeugdspelers die afgelopen zondag hun debuut hadden gemaakt. Riet zag die jonge bekkies en vroeg zich af of die al zestien waren…