De eigenlijke dag is pas morgen maar omdat dat een vrije dag is werd de Filipijnse Onafhankelijkheid vandaag al gevierd op ons kantoor. Dat gebeurt ieder jaar en het is een groots gebeuren waarvoor een hele ochtend wordt uitgetrokken. Het is dus niet zomaar even het volkslied, een toespraakje en wegwezen maar een hele plechtigheid. Alhoewel, niet altijd even plechtig maar daarover zo meer.

Vanmorgen om negen uur werd iedereen verwacht in de hal van het kantoorgebouw op de begane grond, waar een podium gereed stond omringd door spandoeken, vlaggen en borden met de geschiedenis van de Filipijnen erop. Er werden kleine vlaggetjes uitgedeeld aan iedereen en vooraf was ook vrijwel ieder bureau voorzien van een kleine versie van de nationale vlag.

De feestelijkheden in de hal begonnen met het zingen van het volkslied wat door vrijwel iedereen wordt meegezongen met de rechterhand op het hart. Daarna volgde een voor ons Nederlanders een toch wat merkwaardig spektakel, namelijk de eedaflegging. Iemand op het podium las hardop de eed van trouw voor, trouw aan volk en vaderland en natuurlijk aan God, want zo vroom zijn ze hier dat dat verplichte kost is. Die eed werd ook weer hardop door iedereen mee opgezegd waarbij iedereen met de rechterhand omhoog stond.

Na nog wat toespraken, overigens allemaal in Tagalog waarvan alleen de af en toe langs komende Engelse woorden aangaven waar het ongeveer over ging, volgden de blijkbaar ook hierbij onvermijdelijke verlotingen. Het is echt niet te geloven maar ieder openbaar evenement gaat hier gepaard met een “raffle” waarbij prijzen zijn te winnen. Het zou mij totaal niet verbazen als ze dat zelfs bij begrafenissen doen.

Die verlotingen waren voor mij een mooi moment om de feestelijkheden voor gezien te houden, en in het kader van het kwijtraken van de nodige aangekomen vakantie-kilo’s heb ik ook de bijbehorende lunch aan me voorbij laten gaan. Een lunch, of sowieso iets te eten, is hier net zo onvermijdelijk als de verlotingen want als er niks te winnen en te kanen valt dan komt er hier gewoon niemand opdagen.

Hoe dan ook, morgen is dus lekker een vrije dag!

Er zijn twee zaken die het nieuws op de Filipijnen beheersen op dit moment. Het ene is het enorme fraude schandaal, de zogenaamde “Pork Barrel Scam”, het andere is de gespannen politieke situatie in de Zuid-Chinese Zee.

Ik heb al eerder een paar keer wat geschreven over het feit dat China bezig is hele stukken van de Zuid-Chinese Zee te claimen, zonder zich iets aan te trekken van internationale afspraken omtrent grenzen en zeerecht. De Filipijnen worden herhaaldelijk geconfronteerd met Chinese vissersschepen binnen hun territoriale wateren maar kan er in feite niets aan doen omdat die vissersschepen beschermd worden door Chinese oorlogsschepen waar de Filipijnse marine vrijwel niets tegenover kan stellen. Er wordt druk gewerkt aan een politieke oplossing, met steun van onder andere de Verenigde Staten, maar voorlopig lijkt China zich niets van dat alles aan te trekken.

Maar het zijn niet de Filipijnen die de grootste problemen hebben met China, want dat is op dit moment Vietnam. Voor de kust van Vietnam ligt ook een gebied wat geclaimd wordt door China en uiteraard zijn er ook hier secundaire motieven. Het gebied zit namelijk boordevol met olie en gas en daar zou China natuurlijk graag de hand op willen leggen. Sterker nog, ze zijn er al mee bezig want ze hebben inmiddels een boorplatform geplaatst in het betwiste gebied. In Vietnam beginnen de protesten steeds ernstiger vormen aan te nemen en afgelopen weekend is er een golf van geweld geweest tegen in Vietnam wonende Chinezen.

Er zijn over en weer beschuldigingen, want hoewel Vietnam onlangs foto’s en video’s heeft gepubliceerd die duidelijk de agressie laten zien van de Chinese marineschepen tegen Vietnamese vissersschepen beweren de Chinezen nu dat het juist hun schepen zijn die voortdurend worden geramd door Vietnamese schepen. De grote vraag is uiteraard of de situatie uit de hand gaat lopen door de oplopende spanningen. De verwachting is dat het niet zal escaleren tot een grootschalig conflict, maar dat er mogelijk toch wel militaire schermutselingen zullen gaan plaatsvinden.

Kijk, de Filipijnen kunnen alleen maar knarsetandend toezien hoe de Chinezen doen wat ze willen want hier hebben ze militair gezien helemaal niets om er tegenover te stellen. Al het geld voor defensie is de afgelopen jaren stelselmatig in de zakken van de legertop verdwenen en het gevolg is een ouderwetse en zwaar ondermaatse legermacht. De Vietnamezen zijn echter helemaal niet bang voor de Chinezen, die hebben tenslotte al bewezen dat ze zelfs tegen de Verenigde Staten opgewassen zijn en die zijn vast niet van plan om alles over hun kant te laten gaan.

Gelukkig voor ons is dat allemaal aan de andere kant van de Zuid-Chinese Zee. En onze Chinese gids in Xi’an, die trouwens regelmatig politieke propaganda over ons uitstortte, maakte ons duidelijk waarom de situatie zo gespannen is en waarom China doet wat het doet. Het is allemaal de schuld van de Verenigde Staten…

Terug op de Filipijnen zien we dat er een verandering in het weer aan het plaatsvinden is die er op wijst dat we langzaam aan het overgaan zijn van de zomer naar de regentijd. Het is nog steeds onveranderd heet maar de zonnige perioden worden nu afgewisseld met dikke wolkenvelden die overtrekken waaruit af en toe een fikse bui valt, soms met onweer. Onze chauffeur Lito vertelde ons al toen hij ons oppikte van het vliegveld dat het de afgelopen weken vrijwel iedere dag heeft geregend.

Op zich kan dat geen kwaad want de droge periode die dit jaar van januari tot aan onze vakantie duurde heeft alle groen natuurlijk geen goed gedaan. Het is dan ook mooi om te zien dat alles nu door de regelmatige buien ineens weer een stuk groener is. Het viel ons bij thuiskomst dan ook meteen op hoe mooi ons gras in de tuin er bij stond, dat was ondanks iedere dag sproeien in de afgelopen maanden niet meer zo geweest. Het zal langzaam aan ook wel weer wat koeler gaan worden dan de dagelijkse vierendertig tot zesendertig graden.

Vandaag heb ik mijn normale zaterdagse activiteiten weer opgevat, en dat begon vanmorgen met een bezoek aan de “Coffee Bean” in het Alabang Town Center, en toen ik daar binnenliep zag ik dat de stand van Volkswagen er nog steeds stond. Verscheidene Europese automerken proberen hier voet aan de grond te krijgen, een tijdje geleden was dat Peugeot en nu dus Volkswagen.

Een van de opvallende dingen in China was ook al het enorme aantal Volkswagens wat daar rondrijdt. Niet verwonderlijk want het schijnt dat Volkswagen een grote fabriek heeft in China en het is daar dus in feite een “lokaal” merk. Waarschijnlijk zijn ze dus aan het proberen die markt uit te breiden naar de rest van Zuid-Oost Azië, maar gezien de verhoudingen tussen de Filipijnen en China is het de vraag of die aktie hier ook succesvol gaat worden.

Wat mij betreft, ik kon gelukkig eindelijk weer eens genieten van een lekkere Double Chocolate Latte, een soort van koffie met chocolademelk. Probeer het eens zou ik bijna zeggen, maar dat gaat natuurlijk een beetje moeilijk in Nederland waar voor zover ik weet vrijwel geen “Coffee Bean” koffieshops zijn. Net als in China, tot mijn grote teleurstelling…

Net terug van vakantie kreeg ik van Estela een lijstje met wat problemen in ons huis die allemaal een loodgieter nodig hadden. In onze badkamer bleef het reservoir van het toilet lopen en was de stop van de wasbak kapot, en in de keuken had een van de gootstenen een lekke afvoer. Ik heb gistermorgen dus de technische dienst van ons bedrijf gewaarschuwd want die moeten dat oplossen.

Tot onze verrassing kwamen ze deze keer meteen, dezelfde dag nog. Bij inventarisatie bleek dat het toilet simpel gerepareerd  kon worden maar voor de andere twee probleempjes moesten er onderdelen worden besteld. En ook dat ging snel want vandaag kwamen ze al weer terug om het werk af te maken.

De wasbak in onze badkamer is nu weer in orde maar de gootsteen afvoer in de keuken is een ander verhaal. De ring waarmee de afvoerpijp aan de afvoer van de gootsteen is vastgemaakt is gebroken, en dat betekent dus dat in ieder geval die ring, en misschien zelfs de hele afvoerpijp vervangen moet worden. Maar nee, de mannen hadden een potje met epoxy hars bij zich en ze hebben geprobeerd daar de ontstane kier mee te dichten.

Kijk, ik ben beslist geen loodgieter maar zelfs mijn boerenverstand zegt dat dat niet gaat werken. Het zag er ook nog eens idioot uit want om de pijp op zijn plaats te houden terwijl de epoxy hard werd hadden ze de hele boel klem gezet met gebruikmaking van wat dingen die ze in het kastje toevallig vonden, namelijk de steel van de stoffer en de steel van een borstel.

Op de een of andere manier zag het er, hoe bespottelijk ook, toch weer vertrouwd uit. We zijn  weer terug op de Filipijnen…

Vandaag was mijn laatste werkdag voor de vakantie en dat vind ik altijd een beetje een vervelende dag. Je begint eigenlijk aan niks nieuws meer, wat je af moest ronden heb je waarschijnlijk allang gedaan en eigenlijk zit je gewoon de tijd vol te maken totdat het tijdstip aanbreekt dat je met goed fatsoen naar huis kunt. Gelukkig werd het me met name in de middag makkelijk gemaakt want ik had nog een paar vergaderingen waardoor ik de tijd toch nog redelijk door kon komen.

Thuis was er het nieuws dat Riet en haar Australische vriendin Pat hadden besloten om voor vanavond toch nog maar een afscheidsetentje te organiseren op de laatste avond dat we elkaar kunnen zien op de Filipijnen. Pat en Howard vertrekken eind van de maand voordat wij terug komen uit China, en hoewel we eigenlijk afgelopen zaterdag al afscheid hadden genomen vonden we dat we dat vanavond, omdat het echt de allerlaatste avond zou zijn, maar eens dunnetjes over moesten doen.

Het werd gezellig bij het Spaanse tapas restaurant “Barcino”, en daarna nog gezelliger bij ons thuis waar we nog even een afzakkertje namen, of zoals Howard dat noemt een “roadie” (de Australische versie van “one for the road”).

Toen het uiteindelijk moment van afscheid was aangebroken kregen zowel Riet als Pat het behoorlijk te kwaad en ik moet zeggen dat ik het ook even moeilijk had. We hebben afgesproken om contact te houden en er waren uitnodigingen over en weer, en hoewel dat doorgaans al gauw verwatert hebben we ons heilig voorgenomen dat deze keer niet te laten gebeuren want daarvoor zijn Pat en Howard te goeie vrienden geworden.

En morgen is het dan zover, dan gaan we op vakantie naar China. We gaan proberen jullie vanuit China ook op de hoogte te houden van ons wel en wee, en als alles goed gaat zijn we over drie weken weer terug in Manila. Tot dan, azzewenetbelevemagge…

Riet is vandaag naar het St. Luke’s ziekenhuis geweest voor haar echo, oftewel haar “ultrasound” zoals het hier in goed Engels heet. Vorig jaar had ze die ook moeten doen als onderdeel van haar medische keuring en dit jaar dus ook weer. Ze was vorige week al geweest maar bij dat bezoek bleek dat de Healthway Clinic waar ze haar borstonderzoek had gehad niet alle benodigde gegevens op de CD had gezet die Riet had gekregen en die moesten eerst worden opgehaald.

Voor vandaag had ze dus een nieuwe afspraak. De procedure viel haar zwaarder dan vorig jaar omdat er een andere methode werd gebruikt en die was een stuk minder aangenaam om te ondergaan dan die van vorig jaar. Maar het is weer gebeurd, morgen moet ze weer terug naar het St. Luke’s om de uitslag op te halen.

Nog maar een paar dagen en dan vertrekken we naar China voor onze vakantie. Erg veel hebben we nog niet aan voorbereidingen gedaan, we hebben nog niet eens onze koffers uit de kast gehaald, maar wat ons wel al bezig houdt is regenkleding. Het schijnt dat het in China ook best veel regent en we hebben nog steeds die vakantie van een paar jaar geleden in gedachten, toen we in Midden Amerika bijna drie weken regen hebben gehad terwijl we eigenlijk geen fatsoenlijke regenkleding bij ons hadden.

Vanavond zijn we dus op pad geweest om te kijken of we een paar niet al te gammele plastic poncho’s konden kopen die makkelijk mee te nemen zijn en die ons gedurende die drie weken als het nodig is droog houden. Het viel nog niet eens mee maar we vonden ze in het tweede warenhuis waar we zochten, en die hadden zelfs nog een flinke voorraad. Dat hoopten we al want die dingen zijn hier heel erg populair in het regenseizoen omdat je ze ook makkelijk op de brommer kunt dragen.

Het als altijd vriendelijke en behulpzame personeel liet ons eerst een helblauwe zien, maatje S. Toen Riet hem aan had bleek die ter grootte van een redelijke bungalowtent, ik had er zonder problemen bij gekund. Grappig werd het helemaal toen de groene XL die ze aan mij gaven een heel stuk kleiner bleek te zijn. Riet heeft echter een hekel aan groen dus ze vroeg of er nog andere kleuren waren. “Sorry, Ma’am, we only have green and blue”, was het antwoord, terwijl ik in de bak ook oranje, rode, grijze en zelfs exemplaren met camouflage opdruk zag in de maten S en XL. We vonden nog een blauwe S die na het uitpakken precies even groot bleek te zijn als de XL.

We besloten de twee blauwe poncho’s te nemen. Voor Riet zal die S wat aan de grote kant zijn maar dan blijft ze des te droger zullen we maar zeggen…

Onze Australische vrienden Pat en Howard gaan aan het eind van de maand redelijk onverwachts terug naar Australië en omdat wij aanstaande donderdag op vakantie gaan naar China hadden we voor vanavond afgesproken voor een afscheidsetentje. Omdat dit toch een bijzondere gelegenheid was gingen we naar de sjieke Caviar Restaurant and Champagne Bar in Westgate, net achter het Alabang Town Center.

Dit bijzondere restaurant bestaat nu iets meer dan een jaar en het wordt gerund door twee Nederlandse broers waarvan de een een chef en de andere een sommelier is. We waren er al eens eerder geweest en we waren toen ook al onder de indruk van de hele ambiance, de prima service en het meer dan uitstekende eten. Een logische keus dus want we wilden van dit afscheid iets bijzonders maken en het is morgen tenslotte ook Moederdag.

Het werd een ontzettend lange en gezellige avond, eigenlijk zoals je dat in de betere Nederlandse restaurants gewend bent. Het voorafje alleen al was de moeite waard, een Hollandse garnalen cocktail met een whisky sausje gemaakt van achttien jaar oude Macallan. Riet kon in eerste instantie haar ogen niet geloven en riep zelfs de ober om te vragen of het echt wel Hollandse garnalen waren…

Ook de rest van het eten was weer meer dan uitstekend, ik geloof niet dat ik ooit zulke lekkere lamskarbonaadjes heb gegeten! En voor het toetje hadden we een plateau gekozen met een selectie om te delen met z’n vieren, maar ik geloof dat we alle vier het hele plateau wel leeg hadden willen eten.

Opvallend was dat het restaurant met zijn voor Filipijnse begrippen toch pittige prijzen vrijwel helemaal vol zat, en hoewel er aan verscheidene tafels Nederlands klonk waren er toch ook heel wat tafels bezet met Filipino’s en ik denk dat dat het beste aangeeft dat de beide broers hier goed bezig zijn.

Ze organiseren blijkbaar ook regelmatig bijzondere avonden met een thema. De chef kwam ons een kistje witte asperges laten zien, wat Riet bijna uit haar dak liet gaan. Helaas, de asperges zijn voor een speciale Moederdagavond die helemaal is volgeboekt. We hebben wel ons telefoonnummer achtergelaten voor het geval er een afzegging is.

En er was meer. We maakten uiteraard ook een praatje met de beide broers waarbij we vroegen naar de Hollandse garnalen. Die laten ze dus inderdaad overvliegen vanuit Nederland en mooier nog, het restaurant verkoopt desgewenst ook porties garnalen aan de liefhebbers en wij hebben ons gelijk als gegadigden aangemeld. Een tweede verrassing was dat het restaurant een levering Dobbe kalfskroketten wil laten overvliegen maar ze zoeken nog een paar andere gegadigden omdat de partij minimaal veertig dozen moet zijn en ze niet alles kunnen afnemen. Ook daarvoor is er een lijst en daar staan wij nu dus ook op!

Al met al ondanks de toch wat trieste aanleiding dus een fantastische avond en een waardig afscheid wat ons betreft van Pat en Howard. En wij zijn al voorzichtig aan het denken over een vakantie naar Australië…

De Filipijnen zijn een behoorlijk uitgestrekt land wat bestaat uit meer dan 7200 eilanden en eilandjes, en het zal daarom duidelijk zijn dat de twee belangrijkste manieren van vervoer zijn over water en door de lucht.

Vervoer over het water is uiteraard het goedkoopst maar heeft een bedenkelijke reputatie, vooral voor wat betreft personenvervoer. Het wordt allemaal wel beter na een lange reeks ongelukken, maar veerboten zijn over het algemeen nog steeds slecht onderhouden en belast tot ver boven hun capaciteit. Gelukkig komen er door het toenemende toerisme steeds meer positieve uitzonderingen maar het beste en veiligste vervoer is toch wel door de lucht.

De Filipijnen hebben behalve de veel bekritiseerde nationale luchthaven NAIA een uitgebreid netwerk van grotere en kleine vliegvelden op vele eilanden en het luchtverkeer is dan ook heel erg intensief. Vliegen is hier relatief goedkoop, er is een ruime keus en wat veiligheid betreft valt er eigenlijk ook weinig te klagen.

Iedereen kent waarschijnlijk wel Philippine Airlines, wat lange tijd dankzij de regeringspolitiek van “one country, one airline” de enige luchtvaartmaatschappij was van de Filipijnen. Daar is in 1995 een einde aan gekomen maar de reputatie van de Filipijnse luchtvaart was toen internationaal al zo slecht dat veel landen, waaronder die van de Europese Unie, de landingsrechten van Philippine Airlines hadden ingetrokken.

Als gevolg daarvan kregen nieuwe maatschappijen zoals Cebu Pacific ook geen landingsrechten in de Europese Unie en de Verenigde Staten, maar dankzij nieuwe vliegtuigen en een streng toezicht van de IATA is de situatie nu zodanig verbeterd dat vorig jaar de beperkingen van de landingsrechten zijn opgeheven.

Philippine Airlines is nu dan ook bezig hun netwerk uit te breiden naar Europa en zou wel eens een geduchte concurrent kunnen gaan worden voor KLM op de route van Amsterdam naar Manila. Ook Cebu Pacific is bezig hun vloot uit te breiden met nieuwe en grotere vliegtuigen met de bedoeling een groot internationaal netwerk op te gaan zetten.

Misschien kunnen we binnenkort dus weer direct vliegen van hier naar Amsterdam. Blijft de vraag natuurlijk of we dat dan ook gaan doen…

Gisteren heeft Riet bij de Healthway Clinic de uitslagen opgehaald van onze medische keuring van vorige week en ik heb vanmorgen gelijk een afspraak voor ons gemaakt bij de bedrijfsarts om de resultaten door te nemen. Gelukkig waren de uitslagen allemaal gunstig al waren er wel een paar verrassingen.

De grootste verrassing was wel dat mijn cholesterol voor het eerst sinds jaren onder de zes zat, ik had zelfs een waarde van 4.2 wat nog lager was dan die van Riet! De dokter was daarover heel tevreden, maar deze keer kreeg Riet de gefronste wenkbrauwen want haar cholesterol was wat aan de hoge kant. Iets waar Riet zelf nogal verontwaardigd over was want dit is voor haar een totaal nieuwe ervaring…

Verder was vrijwel alles prima, mijn hoge bloeddruk is vrijwel helemaal onder controle dankzij mijn dagelijkse pilletje, maar toch was er nog een onverwachte kleinigheid. In mijn hartcardiogram hadden ze een klein “bliepje” gezien wat heel misschien zou kunnen duiden op een kleine hartstoornis volgens de dokter.

Ze zei ook meteen dat dat vrijwel zeker niet het geval was omdat mijn stress test helemaal geen problemen liet zien terwijl zoiets daar zeker zichtbaar op zou moeten zijn. Het is “waarschijnlijk” een kleine chemische onbalans (wat dat ook moge zijn) en ik mag dus nog een keertje bloed gaan prikken om dat te laten nakijken.

Riet mag weer naar het St. Luke’s ziekenhuis voor een echo want zoals verwacht was de uitslag van haar Mammogram weer te onduidelijk om conclusies te trekken. Dat was vorig jaar ook al zo en ze moest toch terug voor een controle dus eigenlijk zat dat al in de planning.

Vanavond zijn we met vrienden uit eten geweest, onder andere met Pat en Howard die eind van deze maand terug gaan naar Australië. Na afloop hebben we bij ons thuis nog een afzakkertje genomen want Howard had nog twee flessen drank staan die hij niet mee kan nemen en hij dacht dat ik daar wel blij mee zou zijn.

Een fles Glenmorangie en een fles Hennesy? Dacht het wel…

Niks gaat hier makkelijk. We hebben het waarschijnlijk al duizend keer gezegd en iedere Expat verzucht het minstens één keer per week, zo niet meer. Met name voor wat betreft geldzaken loopt Nederland mijlenver voor op de Filipijnen waar alles wat met geld te maken heeft, soms tot aan contant betalen toe, problemen oplevert.

Vanavond bijvoorbeeld weer toen ik een ticket wilde betalen voor ons geplande bezoek aan Nederland in juli. Via de website van Emirates was een ticket in een mum van tijd uitgezocht, alle gegevens waren snel ingevuld vanuit de database van Emirates waar ze mijn gegevens hebben opgeslagen, het enige probleem was het laatste stapje en dat was betalen via mijn Credit Card.

Ik wilde betalen met mijn Filipijnse Credit Card maar die werd tot twee keer toe geweigerd. Even bellen dus maar weer naar onze bank hier die, gelukkig vierentwintig uur per dag (en duidelijk niet zonder reden) bereikbaar is. Wat blijkt, het bedrag wat ik moest betalen zou een overschrijving van mijn bestedingslimiet zijn en dan gaat de transactie dus niet door.

En dat komt weer omdat Riet een nieuwe Credit Card heeft gekregen en in plaats van een eigen bestedingslimiet voor haar eigen kaart hebben ze die nieuwe kaart gecombineerd met die van mij, waardoor de bedragen van onze bestedingen nu samen worden gevoegd in plaats van ieder apart. In plaats van ieder een eigen limiet hebben we dus nu een gecombineerde en dat betekent ruwweg de helft minder bestedingsruimte.

Lekker dan, zit ik weer voor de kat zijn je-weet-wel een ticket uit te zoeken, dat boeken gaat dus vanavond niet meer lukken. Morgen eerst maar weer eens een bezoek brengen aan de bank.

En over katten gesproken, die vonden het buiten vandaag veel te warm en dat leverde de bovenstaande foto op die eigenlijk onze hele dag perfect beschrijft…

Riet zit een beetje in een dipje de afgelopen dagen en dat is te begrijpen. Een paar weken geleden vertrok Christine, haar beste vriendin hier, naar Singapore omdat haar man Pete (een collega van mij) een andere baan had aangenomen. Dat is allemaal vrij snel gegaan en Riet was daardoor opeens haar vast maatje kwijt.

Afgelopen week kreeg ze te horen dat haar andere vriendin Pat aan het eind van deze maand ook vertrekt. En dat is totaal onverwacht want Pat en haar man Howard zouden hier tot het eind van het jaar blijven, maar Howard heeft plotseling van het bedrijf waar hij werkt te horen gekregen dat hij vanwege bezuinigingsmaatregelen moet vertrekken. Ze gaan dus terug naar hun woonplaats Perth in Australië in de eerste week van juni en zo is Riet in een paar weken tijd haar twee beste vriendinnen kwijt.

Het is logisch dat ze daar niet blij mee is. Ze heeft op zich nog genoeg vriendinnen hier maar met Christine en Pat was ze toch het dikst omdat die twee van haar leeftijd waren. De meeste andere vrouwen hier zijn toch vaak een stuk jonger en hebben meestal ook nog gezinnen met kinderen, en dat is toch anders.

Als pleister op de wonde is onze vakantie naar China nu helemaal rond. We kregen deze week alle reisgegevens binnen van reisbureau Fox, de vluchten zijn geregeld en afgelopen week heb ik ook een hotel geboekt op de luchthaven van Shanghai waar wij een dag eerder zullen aankomen dan de rest van de groep.

En om alvast een beetje in de stemming te komen zijn we vanavond naar de Chinees in het Alabang Town Center geweest…

Dat de tijd snel gaat merk je aan een heleboel dingen. Zo werden we er door onze medische dienst aan herinnerd dat het al weer een jaar geleden is dat we onze laatste verplichte jaarlijkse keuring hebben gehad, en er moesten dus weer afspraken gemaakt worden voor een nieuwe keuring. Die jaarlijkse keuring is eigenlijk alleen voor mij verplicht en voor Riet optioneel, maar ze maakt er toch gebruik van want het kan tenslotte geen kwaad om eens per jaar helemaal te worden nagekeken, nietwaar.

Riet en ik hebben allebei een verplicht onderdeel waarvoor een afspraak gemaakt moet worden, voor mij is dat de “Treadmill test” en voor Riet de Mammogram. Voor de rest moet je normaal gesproken gewoon de kliniek binnenlopen en dat aansluiten in de rij, maar dat ging vandaag anders.

Ik had deze keer telefonisch afspraken gemaakt voor die twee verplichte onderdelen en tot mijn verbazing werd er nu zowaar voor de rest ook een vaste afspraak gemaakt. Sterker nog, we kregen deze keer een VIP behandeling, met een eigen begeleidster die ons voor alle keuringsonderdelen kwam waarschuwen en tussendoor konden we plaatsnemen in een VIP lounge in plaats van in de gewone wachtkamer.

Heel decadent, ik weet het, maar wel makkelijk want nu ging alles nog vlotter dan vorig jaar omdat we overal voorrang kregen. In plaats van om zeven uur hoefden we pas om acht uur te verschijnen, we konden gelijk doorlopen en we stonden om tien uur al weer buiten. Ik moest alleen om drie uur vanmiddag de Treadmill test nog doen en Riet moest na een bakkie koffie bij de Coffee Bean om elf uur nog even naar binnen voor haar Mammogram.

Riet was alleen niet blij toen ze hoorde dat er voor haar toch ook een Treadmill test op het lijstje stond. Die wilde ze eigenlijk stiekem overslaan maar er was geen ontkomen aan, er werd een afspraak gemaakt en morgen moet ze dus nog een keertje terug naar de kliniek om ook plaats te nemen op de loopband.

Let op de foto even op het reclamebord voor de ingang van de kliniek want zo een zul je in Nederland nooit ofte nimmer aantreffen. Het bord geeft aan dat je in deze kliniek je zoon een volwassen man kunt laten worden (“Passage to Manhood”) door hem medisch te laten besnijden.

En dat alles voor de somma van slechts 3500 pesos…

Het is even wennen als je je hele leven al gewend bent om Koninginnedag te vieren op 30 april, dat dat dan ineens veranderd wordt naar 27 april en ook de naam nog eens verandert in Koningsdag. Ik weet het niet, het klinkt gewoon nog niet lekker, maar het zal ongetwijfeld wel gaan wennen.

Afgelopen zaterdag is de eerste viering van Koningsdag vrijwel helemaal aan ons voorbijgegaan. Riet heeft nog wel geprobeerd wat van de tv uitzending van de eerste Koningsdag in Nederland te volgen via het Internet maar dat ging niet echt soepel door de trage verbinding. Het enige wat we ervan hebben meegekregen was uit het Nederlandse nieuws en de kranten op het Internet.

Desondanks hebben wij ook Koningsdag gevierd want we hadden een uitnodiging gekregen van de Tijdelijk Zaakgelastigde van Nederland in Manila om vanavond een receptie in zijn ambtswoning bij te wonen ter ere van de verjaardag van Zijne Majesteit Koning Willem-Alexander. Jaja, dat klinkt niet slecht hè! Dit evenement vindt ieder jaar plaats maar dit was de eerste keer dat we werden uitgenodigd. Twee jaar geleden stonden we nog niet ingeschreven bij de Ambassade en vorig jaar waren de festiviteiten anders van aard vanwege de Kroonswisseling. Hoe dan ook, het leek ons een mooie gelegenheid om eens een avondje Nederlands te kunnen praten maar vooral natuurlijk om bitterballen te eten.

Samen met nog een Nederlands stel gingen we dus vanavond naar de receptie die om half zeven begon. Het ging er heel officieel aan toe, met de auto de oprit op voor de gigantische villa die de ambtswoning is, bedienden die de deuren open hielden, om vervolgens binnen te worden verwelkomd door de Tijdelijk Zaakgelastigde en zijn gezin. Het was al hartstikke druk maar de ambtswoning heeft gelukkig een hele grote tuin. Er waren drie enorme party tenten opgezet en dat was niet voor niks want in de middag was er nog een fikse onweersbui losgebarsten boven Manila. Gelukkig bleef het de hele avond droog, in die zin dat er geen water meer uit de lucht viel want verder werden we goed nat gehouden.

Alles was prima verzorgd, de toespraken waren gelukkig kort en na het Filipijnse en het Nederlandse volkslied (inclusief het zevende couplet) en het “Leve de Koning, Hoera, Hoera, hoera!” (zwaai hierbij met de rechterarm) kon het feest beginnen. Drie Nederlandse bedrijven sponsorden het evenement en dat waren behalve KLM en Shell (jawel) ook Heineken. Gelukkig maar, want normaal gesproken is er op officiële recepties geen bier, dus het tentje van Heineken (waar we ons de rest van de avond strategisch posteerden) loste dat probleem keurig op. Er was een enorm buffet met een schandalige hoeveelheid voedsel, en natuurlijk vers uit Nederland aangevoerde bitterballen, gerookte paling, kaas en, niet te geloven, Hollandse haring die behalve bij Riet en mij gretig aftrek vond.

En gezellig werd het ook. We raakten als snel aan de praat met een paar jonge Nederlanders die een software bedrijfje hebben met twee vestigingen in Manila, en later ook nog met verscheidene andere mensen die allemaal zaken doen in deze regio. Erg leuk om eens wat andere verhalen te horen dan over olie en gas, en wij werden uitgehoord over de mogelijkheden voor weekendjes weg want met onze twee en een half jaar zijn wij hier al zo’n beetje veteranen.

Hoewel de officiële eindtijd half negen was gingen we pas rond kwart voor tien weg en we waren lang niet de laatsten. Ik geef het als republikein in hart en nieren niet graag toe, maar dit was een supergezellig Koningsdag feest!

Misschien is het jullie wel eens opgevallen dat er soms merkwaardige woorden in mijn blogs staan. Tijdens het intikken van mijn stukjes lees ik alles zo veel mogelijk na maar ik let hoofdzakelijk op verkeerd gespelde woorden die door de automatische spellingscontrole worden aangegeven met een rood streepje onder het woord. Ik heb me aangeleerd om eerst zoveel mogelijk te tikken en de spellingscontrole achteraf te doen omdat dat volgens de deskundigen veel sneller werkt.

Er is echter een probleem. De automatische spellingscontrole heeft namelijk een optie om automatisch spelfouten te corrigeren en omdat het verbeterde woord niet meer aangegeven wordt met het rode streepje zie ik die wijzigingen negen van de tien keer daarna over het hoofd. Heel vaak wordt een woord prima gecorrigeerd maar het gebeurd ook nog al eens dat een woord wordt veranderd in iets heel anders.

Zo heb ik het woord “meestal” in de haast een keer verkeerd ingetikt en dat werd veranderd in het woord “meetsla”. Geen rood streepje meer dus ik zag het compleet over het hoofd, maar wat is in vredesnaam “meetsla”? Ga me nou niet vertellen dat dat nog een bestaand woord is ook, maar zelfs dan nog. Ik snap wel dat de mogelijkheden van die spellingscontrole beperkt zijn, er worden alleen maar woorden geïnterpreteerd en niet de hele context van een zin, maar soms begrijp ik die automatische aanpassingen niet.

Twee dagen geleden had ik bijvoorbeeld de naam van de maand “juli” mogelijk niet helemaal goed ingetikt en dat werd veranderd in “jullie”. En soms heb ik volkomen fout getikte woorden waar helemaal geen rood streepje onder komt te staan, met andere woorden de spellingscontrole vindt dat een prima woord. Als voorbeeld daarvan heb ik bewust de werkwoordsvorm een keer verkeerd gespeld als “fint”. Geen rood streepje, dus een bestaand woord? Wat is dan in hemelsnaam een “fint”? Toen ik de muis op dit foute woord plaatste bood het systeem mij nog wel aan om het te veranderen in “vint”. Maar wat is nou weer een “vint”?

Het systeem leert blijkbaar wel van zichzelf want toen ik geen gebruik besloot te maken van de optie om “fint” te veranderen in “vint” nam het systeem aan dat het goeie woord blijkbaar “fint” moest zijn want iedere keer als ik nu “vint” intik wordt het automatisch veranderd in “fint”. Het systeem is dus niet echt dom maar desondanks valt er nog heel wat te verbeteren voordat dit allemaal zo feilloos werkt dat ik mijn stukjes na het tikken niet meer na hoef te lezen.

Gelukkig werkt het ook heel vaak wel goed, zoals net in de vorige zin waar ik in eerste instantie “feilloos” had ingetikt met drie keer de letter “l” in plaats van twee keer, en dat werd feilloos veranderd. Maar toen ik net expres het woord “feilloos” spelde als “filloos” werd het opeens veranderd in “filoloog”.

Vandaag was ik voor wat boodschappen in de Festival Supermall en daar zag ik dat er naast een Burger King en een KFC nu ook een nieuwe Subway was geopend. Ze doen wel heel veel om Martin weer eens naar de Filipijnen te krijgen…

Een tijdje terug vertelde ik dat de KLM mij de mededeling had gestuurd dat eind april al mijn gespaarde airmiles zouden komen te vervallen omdat ik de laatste tijd te weinig van hun diensten gebruik heb gemaakt. De oplossing was volgens hun simpel, ik hoefde alleen maar een vlucht te boeken bij KLM of een van hun partners en dan zouden mijn miles langer geldig zijn.

Die oplossing had veel meer voeten in aarde dan ik oorspronkelijk dacht, want het bleek helemaal niet zo eenvoudig te zijn om dat te regelen. Allereerst het simpele feit dat wij nu eenmaal in Manila wonen, en het aantal vluchten met KLM of partners vanuit Manila is uiterst beperkt. De enige KLM vlucht is die van Manila naar Amsterdam maar ik dank je de koekoek, daar heb ik dus echt geen zin in als er betere alternatieven zijn. Dan blijft er hier in de regio niet veel over, want de enige andere partners hier zijn Vietnam Airlines en China Southern. Dan kan ik dus een weekendje naar Vietnam of China, maar dat kost een hoop meer dan alleen de gratis vlucht want ik moet dan ook nog overnachten, om nog maar te zwijgen van de rompslomp met visa’s voor beide landen. Waarom zou ik dat eigenlijk willen, al die moeite voor het oplossen van een probleem wat ik dan over pakweg een jaar toch weer terug krijg, want dan begint het gezanik over die miles weer.

Inmiddels heb ik van mijn miles gebruik gemaakt door een paar nachten in het Hilton in Kuala Lumpur te verblijven en er een belachelijk dure koptelefoon mee te kopen, maar ik had er nog steeds een zootje over. Gelukkig kreeg ik bij het rondbladeren op de KLM website een prima idee, want het bleek dat ik precies genoeg punten had voor een dagje op en neer naar London voor mezelf en nog twee personen. Omdat Riet en ik inmiddels al hadden besloten om eind juli naar Nederland te gaan voor twee of drie weekjes kon ik vrij eenvoudig een datum prikken en die twee extra personen was ook snel geregeld. Ik ga dus samen met mijn twee zoons eind juli lekker een zaterdagje rondbanjeren in London.

Ik had overigens nog honderddertig airmiles over, een aantal waar niks mee te doen valt en ze te laten vervallen vind ik zonde (zo Hollands ben ik nog steeds) dus ik wilde ze schenken aan een goed doel. Dat kan namelijk ook via de website van het KLM spaarprogramma, en ik dacht er op die manier tenminste nog iemand een plezier mee te doen. Maar daar stak KLM ook al weer een stokje voor, want ze staan alleen maar schenkingen toe van minstens drieduizend punten.

Beste Flying Blue, steek die resterende miles maar in je…

Vandaag werd ik geconfronteerd met een probleem waar ik niet echt op zat te wachten. Ik kreeg halverwege de dag een berichtje dat haar iMac “raar deed”, en naar wat ze vertelde beloofde het niet veel goeds. Volgens Riet leek het apparaat in eerste instantie wel goed leek te functioneren maar zag het beeldscherm zag er niet normaal uit, met rare grijze vlakken hier en daar en vlakken met door elkaar lopende kleuren. Herhaalde pogingen om opnieuw op te starten (op zich al vrij abnormaal voor een Mac) bleven echter allemaal steken op het opstartscherm.

De videokaart, dacht ik meteen, maar ik wilde niet op de zaken vooruitlopen. Eerst maar eens wat speurwerk op het Internet verrichten leek een goed plan, en jawel, daar bleek het probleem bekend. Dat wil zeggen, de symptomen bleken bekend maar ze kunnen blijkbaar meerdere oorzaken hebben. Ik ben dus maar de lijst af gaan werken met acties die het probleem mogelijk zouden kunnen verhelpen, te beginnen met de meest eenvoudige.

Alles wat ik heb geprobeerd heeft mijn kennis van Macs behoorlijk opgekrikt moet ik zeggen, alleen vervelend dat niets tot een echte oplossing heeft geleid. Toen de simpele dingen niet werkten ging ik door voor gevorderden, wat in ieder geval resulteerde in de conclusie dat de harde schijf in orde was. Tijd dus voor een herstel vanaf een backup via dat fantastische tool “Time Machine”, wat feilloos verliep maar ook geen oplossing bleek.

Het laatste wat ik nog kon doen was een complete herinstallatie van het besturingssysteem OSX. Toen dat vanavond laat klaar was leek volgens Riet alles weer perfect te werken, maar bij opnieuw starten bleek het probleem toch weer terug. Er zit dus waarschijnlijk niks anders op dan een bezoek aan de Apple Service desk want mijn eerste vermoeden blijkt dus hoogstwaarschijnlijk toch juist te zijn. Nou ja, vijf jaar trouwe dienst, dat is tegenwoordig wel zo’n beetje de maximale levensduur van een pc.

Of zou Riet iets hebben uitgehaald omdat ze gewoon een nieuwe iMac wil? Mmmm…..

De Filipino’s zeggen altijd gekscherend dat ze hier maar twee seizoenen kennen, het natte seizoen en het nog nattere seizoen. Dat klopt niet helemaal, of ze zouden met “nat” moeten bedoelen dat het zweet je tijdens het droge seizoen van je rug loopt. Sinds een weekje of drie is het hier namelijk heet en merkwaardig genoeg zijn het de Filipino’s die steen en been klagen over de hitte.

Zelf moet ik daar nogal om lachen. Wij Nederlanders bekend staan om het feit dat we altijd over het weer klagen, en dat kan wel waar zijn maar blijkbaar is het een universeel verschijnsel. Voor de Filipino’s is het ook altijd of te nat of te koud en nou dus weer te heet. Nou was het overdag de laatste dagen knapjes warm met drie- tot vierendertig graden, en vandaag was helemaal een toppertje met temperaturen die opliepen tot een graad of zesendertig.

Vanmorgen gingen we op de koffie bij Nederlandse kennissen die hier sinds begin van het jaar wonen en we wilden lekker gaan wandelen in plaats van met de auto. Een mooi loopje dachten we van net geen twee kilometer dus goed te doen, nietwaar. Toen we de deur uit gingen keken we zelfs nog even bezorgd naar de lucht die net betrok en we vroegen ons af of we geen paraplu’s mee moesten nemen. Nou, die waren achteraf misschien wel van pas gekomen, niet tegen de regen maar tegen de zon!

Nat werden we overigens wel, want het zweet liep halverwege al letterlijk van mijn kop af, zo heet was het al om kwart over tien in de ochtend. Toen we even na het middaguur terug naar huis wandelden na de gezellige ochtend bij Dieuwke en Klaas leverde dat weer een doorweekt shirt op. Niet erg deze keer want bij thuiskomst konden we lekker een duik nemen in het zwembad. Dat wil zeggen, alleen ik, want Riet heeft om de een of andere reden een hekel aan zwemmen. Het enige wat ze nog wel eens doet is ronddobberen in haar opblaasstoel, maar die is lek dus Riet gaat niet te water.

Ikzelf vind het heerlijk, zo’n frisse duik op ieder moment dat je daar zin in hebt. Je zult toch maar geen zwembad in je tuin hebben…

Als je uit Nederland komt vind je water iets vanzelfsprekends. Het is daar overal, in kanalen, rivieren, meren en meertjes, sloten en aan de kust een hele zee vol, als je de kraan open draait komt er het beste en lekkerste drinkwater ter wereld uit, en zelfs als er even niets zou zijn dan hoef je nooit lang te wachten voordat het met bakken uit de hemel komt.

Hier is dat heel anders, want ondanks dat de Filipijnen een land is wat uit eilanden bestaat die allemaal omringd zijn door water is er toch schaarste en het beheer rond water doet Nederlanders de haren ten berge rijzen. Met name in het droge seizoen, zeg maar de eerste maanden van het jaar, valt er nauwelijks regen en valt alles droog. De rest van het jaar valt er weer heel veel regen maar ondanks dat deze fenomeen ieder jaar terugkomen en ook nog eens op dezelfde tijd is de hele regulering zo slecht dat ieder jaar de gevolgen van zowel droogte en regenval zware schade en zelfs vele slachtoffers opleveren.

Zelfs in de “rijke” wijken zoals die waar wij wonen is water geen vanzelfsprekendheid. De afgelopen week kregen we te horen dat half Manila, en ook onze wijk, met de Holy Week wel eens dagenlang zonder water zouden kunnen zitten. Ja, en dat is wat wij Nederlanders toch niet echt gewend zijn te horen.

Woensdagavond hadden we meteen al een korte periode zonder water, dus dat beloofde iet veel goeds maar het viel mee. Tenminste, in dat deel van de wijk waar wij wonen want aan de berichten op het internet te zien waren andere delen van de wijk minder gelukkig. Wij hebben tot op het moment dat ik dit schrijf geen last meer gehad na die eerste interruptie en het is te hopen dat het daarbij blijft want het wordt nu Paasweekend en dan worden problemen waarschijnlijk niet snel opgelost.

Een ander probleem van de Holy Week is dat op Witte Donderdag en Goede Vrijdag hier echt alles dicht is. Er zijn vrijwel geen winkels en maar heel weinig restaurants open die dagen, zoals we vanavond ondervonden toen we ergens wat wilden gaan eten. Het was een beetje op goed geluk en meer om er even uit te zijn want we rekenden nergens op, en dat bleek al meteen bij het Alabang Town Center wat in zijn geheel gesloten was. Het zag er zelfs tamelijk luguber uit met een parkeerterrein wat helemaal donker was en zonder een enkele auto.

Gelukkig zagen we wat lichten branden aan de overkant van het ATC in het nieuwe gedeelte Molito, en waarachtig, daar konden we zelfs kiezen uit verscheidene geopende restaurants. We kozen voor het nieuwe café “Draft” waar we overigens drie weken geleden nog uit waren gelopen vanwege de slechte bediening. Maar omdat het buitenterras nu ook geopend was besloten we het een nieuwe kans te geven.

De bediening was deze keer prima, het eten was goed, en het bier… ja, wat moet ik nou zeggen je er gewoon een Rochefort 8 kan bestellen…

Als Riet weg is dan laat ze me altijd goed verzorgd achter met een volle koelkast, met vooral heel veel dingen die ik alleen maar in de pan of de oven hoef op te warmen en dan kan ik eten. Meestal als ze terug komt na een week of wat dan staat alles nog net zo in de koelkast zoals ze het achterliet, want ik moet eerlijk zeggen, ik neem eigenlijk nooit de moeite om er gebruik van te maken.

Eten doe ik natuurlijk wel, maar ik eet net zo lief brood als ik dan toch alleen moet gaan zitten eten. Ik heb gewoonweg geen zin om pannen of een oven vuil te maken voor mij alleen. Het alternatief zou natuurlijk zijn om uit eten te gaan maar behalve naar restaurant “Outback” op zaterdagavond voor mijn wekelijkse steak of ribbetjes heb ik daar ook geen zin in. Zeg nou eerlijk, wat is er nou voor lol aan om alleen aan een tafeltje te gaan zitten in een restaurant?

Afhalen of laten bezorgen kan natuurlijk ook maar dan zit ik iedere avond weer vette happen te eten en hoewel ik daar best een liefhebber van ben weet ik ook wel dat dat niet al te gezond is en dat het zeker de aanblik in de spiegel geen goed zal doen. En wat mij betreft is er helemaal niks mis met vers brood met Hollandse kaas of Duitse smeerleverworst. Kortom, ik doe het lekker rustig aan en ga vooral voor makkelijk en dat scheelt ook in de afwas, al moet ik toegeven dat ik die toch niet zelf hoef te doen.

Maar vandaag is Riet weer thuis en wat ze altijd doet op de eerste dag is lekker ouderwets Hollands koken. We hebben een voorraadje zelf geïmporteerde bruine bonen en kapucijners in de kast liggen (want die zijn hier echt niet te krijgen) maar vandaag had ze gekozen voor krootjes, een groente die hier overigens wel gewoon te krijgen. En zeg nou zelf, hoe lekker kan een mens toch eten van een “home-cooked meal”!

Voor de rest zullen de komende weken weer een uitdaging in zelfbeheersing worden met een kast vol met meegebrachte stroopwafels en borrelnoten…

Het ene probleem is nog niet opgelost in ons huis of het volgende diende zich al weer aan, het lijkt wel of alles heeft besloten tegelijk te stoppen met fatsoenlijk te functioneren. Deze keer waren twee van de toiletten beneden het probleem, de riolering zat blijkbaar verstopt want bij het doortrekken (wat gelukkig plaatsvond tijdens het schoonmaken door Estela en niet na normaal gebruik) kwam het water door alle afvoergaten weer terug in de twee wc’s.

Lekker dan, want deze week is het toevallig (of niet?) “Holy Week” en dat is de belangrijkste feestweek hier in het land, waarbij de meeste mensen vrij zijn en het openbare leven zo goed als stil ligt. Hulp zal die dagen dus moeilijk te krijgen zijn en ik voorzag al een paar vervelende dagen in het verschiet als het niet kon worden opgelost voor donderdag. Maar gelukkig, wat ik al hoopte bleek inderdaad het geval te zijn, we hadden nog een fles ontstopper in huis en ik heb meteen de hele inhoud van die fles in de afvoer gegooid in de hoop dat dat het probleem zou verhelpen.

En dat deed het want ik was net begonnen dit stukje te tikken toen er vanuit het toilet hiernaast opeens een hard gorgelend geluid klonk, en niet alleen uit het toilet maar blijkbaar uit alle afvoeropeningen un huis want Estela schrok zich rot in de keuken. Die dacht in eerste instantie dat er nog meer water uit de afvoer naar boven kwam, maar het geluid was zoals ik al hoopte het geluid van de verstopping die open schoot. Bij voorzichtig proberen bleek dat alles nu weer goed functioneert en hopelijk blijft dat ook zo de komende dagen want anders wordt het voor ons “Holy Shit Week”…

En ik zeg expres “we” want vanmiddag vertrekt Riet weer uit Nederland, als het goed is is ze op dit moment zelfs al onderweg hier naar toe. Ik kon haar nog net voordat ze vertrok het heuglijke nieuws overbrengen dus ze stapt in hopelijk met een beter gevoel in het vliegtuig dan na mijn eerste telefoontje van vanmiddag. Ze moest erg vroeg de deur uit want de taxi van de luchtvaartmaatschappij Emirates die haar op zou komen halen om haar naar Schiphol te brengen zou ervoor zorgen dat ze drie uur voor vertrek al op Schiphol zou zijn. Dat is blijkbaar verordening van de luchtvaartmaatschappij zelf, volgens de taxi chauffeur die belde om de afspraak te verifiëren.

Riet was er niet zo blij mee, maar och, er zijn vervelender dingen dan een poosje rondhangen in de business lounge, voorzien van natje en droogje. En anders zit ze toch thuis maar te wachten tot het moment van vertrek eindelijk is aangebroken. Hoe dan ook, morgenmiddag verwacht ik haar weer thuis.

De gevolgen van de verwachte tropische storm “Domeng” zijn gelukkig beperkt gebleven. In de loop van de nacht van vrijdag op zaterdag veranderde de storm nog op zee in een lage-druk gebied en dat betekent weliswaar regen aan de oostkust van de Filipijnen maar geen zware storm.

Hier in Manila was het vanmorgen net als gisteren bewolkt en dat gaf het idee van een “grijze dag”. En dat is hier nogal ongebruikelijk want dat komt bijna niet voor, tenzij het gaat regenen maar dat heeft het ondanks dat het er de hele ochtend naar uit heeft gezien niet gedaan. De bewolking loste tussen de middag op en vanmiddag was de zon weer terug en kon ik vanmiddag dus toch nog lekker in de tuin zitten.

Abby had het bij het verschijnen van het zonnetje al gauw bekeken, ze zocht een van haar favoriete plekjes op en deed daar haar gebruikelijke dutje van een halve dag…

Toen ik afgelopen vrijdag naar de luchthaven reed over de Skyway zag ik voor het eerst een trein hier op de Filipijnen. Dat er wel degelijk treinen zijn hier wordt ’s morgens vroeg tot in de wijde omgeving bevestigd door constant getoeter wat zelfs tot in onze slaapkamer hoorbaar is terwijl de spoorlijn toch hemelsbreed een paar kilometer bij ons vandaan ligt.

Het spoor is geen populair vervoer hier op de Filipijnen. Dat is deels vanwege de tamelijk hoge prijzen maar ook vanwege het feit dat het wegennet veel meer ontwikkeld is dan het spoorwegnet waardoor vervoer per bus en Jeepney veel meer in trek is. Veel spoorlijnen zijn er ook niet, eigenlijk maar twee die in elkaars verlengde liggen en die in Manila bij elkaar komen.

De oudste is de Noord Lijn die in gebruik is sinds 1892 en vanuit Manila loopt tot aan San Fernando, ongeveer tweehonderdvijftig kilometer ten noorden van Manila. Deze lijn heef een vertakking met als eindpunt San Jose, ongeveer halverwege Manila en San Fernando.

In de Tweede Wereldoorlog werd de tweede spoorlijn, De Zuid Lijn, aangelegd vanaf Manila naar het zuiden, of eigenlijk het zuid-oosten, naar Bicol. Het eindpunt van deze lijn is de stad Legaspi op bijna vijfhonderd kilometer vanaf Manila. Ook deze lijn heeft een vertakking en wel naar de havenstad Batangas.

Aan het eind van de oorlog werd er overigens grote schade aangebracht aan de spoorlijnen waardoor zelfs na reparatie door de Amerikanen slechts veertig procent van het spoor nog berijdbaar was. In de loop van de jaren werd veel hersteld maar de vele natuurrampen blijven problemen veroorzaken. Zo zorgen overstromingen nog steeds voor schade, de Noord Lijn is lang buiten gebruik geweest door de uitbarsting van Mount Pinatubo in 1991 en een tyfoon veroorzaakte in 2006 grote schade aan de Zuid Lijn.

Zelf ben ik wel een liefhebber van treinreizen want ik vind dat een mooie manier om veel van een land te zien, en ik loop dan ook al een tijdje rond met plannen om een keer de rit te maken met de Zuid Lijn van Manila naar Legaspi. Maar voorlopig zit dat er niet in want dankzij de supertyfoon “Yolanda” van afgelopen najaar is het meest oostelijke deel van de Zuid Lijn op dit moment buiten gebruik en dat zal volgens de laatste berichten voorlopig nog wel even gaan duren ook…

Terug op kantoor vandaag en zoals altijd begin de dag, net zoals in Nederland mijn gewoonte was, met een bakkie koffie. Dat wordt op onze verdieping de hele dag door vers gezet door het huishoudelijke personeel wat er rondloopt, en ik weet niet of het altijd dezelfde persoon is maar die zet een prima bakkie. Dat is niet overal zo in het gebouw want het verschilt nogal op welke verdieping je zit. De Shell verdiepingen hebben allemaal vers gezette koffie maar de verdiepingen die we huren van Fluor hebben koffie automaten, en de koffie daarin is een stuk minder.

Filippino’s drinken naast thee best veel koffie, wat wel te merken is aan de overal aanwezige vestigingen van Starbucks, Coffee Bean, Seattle’s Best en nog wat andere minder bekende merken, maar ze drinken het heel anders dan wij Westerlingen. Ze vinden onze zwarte koffie veel te sterk en drinken het het liefst met veel suiker en melk. Thuis drinken ze bijna nooit vers gezette koffie maar oploskoffie en dan vrijwel altijd met melkpoeder en suiker al in de verpakking.

Het is dan ook best lastig om goeie gemalen koffie te vinden. Niet dat het niet te krijgen is, en de Batangas koffie is zelfs van optima kwaliteit, maar er zit vrijwel altijd een smaakje aan want dat vinden ze hier lekker. Gemalen koffie zonder smaakje is dan ook nauwelijks te vinden in de supermarkten, daarvoor moet je echt naar Starbucks of een van de andere koffieshops. Wij hebben dat probleem zoals jullie weten opgelost door een Senseo apparaat mee te nemen en iedere keer als we Nederland bezoeken gaan er pakken met Senseo pads mee.

Zoals je ziet op de foto is mijn koffiemok een erfstuk, Martin heeft die ooit gekocht in Disneyland Parijs maar nooit gebruikt. Voor mij heeft deze mok een aantal belangrijke voordelen: het is precies de goeie maat (niet te groot) en hij valt nogal op. met name dat laatste is belangrijk want voordat ik mijn koffie kan inschenken ’s ochtends moet ik eerst mijn mok gaan zoeken tussen tientallen andere mokken in de keukenkastjes.

Iedereen heeft namelijk zijn eigen mok en die laat je ’s avonds op je bureau staan. De schoonmakers halen ’s avonds alle mokken op, wassen ze af en zetten ze in de keukenkastjes. Het is dus zaak dat je een duidelijk herkenbare mok hebt zodat die ’s morgens als je hem nodig hebt makkelijk te vinden is. De mijne springt er nogal uit en dat is handig want ik vraag me wel eens af hoe mensen hun eigen Starbucks mok herkennen tussen alle andere precies dezelfde Starbucks mokken…

Gelukkig zag het er vanmorgen beter uit dan vanmorgen want hoewel het nog steeds bewolkt was scheen nu de zon tussen de wolken door.  Ik maakte van de gelegenheid gebruik om een stevige wandeling te maken door onze ouwe buurt.

Rond ons appartement is er een heleboel veranderd. Het Cendana gebouw staat nu helemaal ingebouwd tussen verscheidene andere hoge flatgebouwen, en eigenlijk is de kant waar ons appartement zat er nog het beste afgekomen want daar heb je nog steeds een redelijk uitzicht over het Menara Park. Op de foto heb ik aangegeven wat ons appartement was. Het bruine gebouw rechts op de foto is het Renaissance Hotel waar wij op keken, en al die gebouwen links van ons flatgebouw stonden er toen wij er woonden nog niet.

Maar zo snel als ze sommige flats uit de grond stampen, zo langzaam gaat het af en toe op andere plaatsen. Tot mijn verbazing waren de twee flats aan de achterkant van ons flatgebouw, die al volop in aanbouw waren toen wij er woonden, na meer dan twee en een half jaar nog steeds niet klaar zijn. Toentertijd leek het erop dat het alleen nog een kwestie was van afwerken maar daar zijn ze blijkbaar nog steeds niet klaar mee en er woont dan ook nog steeds geen mens.

Het gebouw waar we op keken wat al tijdens mijn eerste bezoek in 2003 onafgebouwd in een soort van groen gaas was verpakt staat er nog steeds zo bij, ondanks de verhalen die we hadden gehoord dat er een projectontwikkelaar was gevonden die er wel brood in zag om het af te maken. Overal veranderingen dus, en dat gaf het merkwaardige gevoel dat alles enerzijds heel vertrouwd was en anderzijds toch ook weer niet.

Vanavond heb ik een bezoek gebracht aan onze vrienden Robbie en Inna en zelfs dat ging anders dan ik gewend was want ze bleken verhuisd. En dat niet alleen, ze hebben nu ook een baby en een hond…

Wat er mis is met NAIA Terminal 1? Het antwoord is simpel, alles! Terminal 1 is de internationale terminal van de luchthaven en zou dus eigenlijk het visitekaartje moeten zijn maar vooral dankzij Terminal 1 is NAIA verkozen door luchtreizigers wereldwijd als de slechtste luchthaven van de wereld. En voor mij is dat vandaag weer eens bewezen.

De altijd overbevolkte weg er naar toe, het feit dat er maar twee smalle ingangen zijn met meteen al security checks, lange rijen voor de incheckbalies omdat zelf geprinte instapkaarten hier niet gelden, de vele loketten waar je belachelijke bedragen moet betalen om alleen het land uit te komen, het is allemaal bekend. Maar vandaag was het nog een graatje erger, er wordt  namelijk verbouwd “Om U nog beter van dienst te kunnen zijn”.

Het belangrijkste gevolg van de verbouwingen is dat een van die betaalloketten nu helemaal achteraan is bij de paspoortcontrole. Dat is mooi zou je zeggen, dan kun je die paspoortcontrole gelijk in één moeite door doen. Dat had je gedacht, dat is veel te efficiënt en daarom mag je na het betalen helemaal terug langs de rij lopen om alsnog achteraan aan te sluiten. En er is ook weer een nieuwe regel die in eerste instantie gunstig lijkt, je hoeft geen uitreisbiljet meer in te vullen. Dan gaat de paspoortcontrole dus sneller zou je zeggen. Nee, want nu gaan ze op de computer van alles in zitten rammen, waarschijnlijk datgene wat anders op dat biljet stond en nu duurt het nog veel langer.

En of het nu alleen Malaysia Airlines is vanwege de recente gebeurtenissen met dat verdwenen vliegtuig, na alle controles is er nu bij de gate ook nog een complete security check waarbij je tas wordt omgewoeld. Ook dat houdt lekker op maar dat geeft niet want het vliegtuig van Malaysia Airlines is toch steevast te laat. Zit je eindelijk in het vliegtuig, is het altijd lang wachten tot het daadwerkelijke vertrek en dan sta je vervolgens nog eens een half uur te wachten bij de enige startbaan die ook voor landingen wordt gebruikt.

Kortom, dit was geen voorspoedig vertrek vandaag. En als je denkt dat ik zeik, al mijn Filipino vrienden zijn het hartgrondig met mij eens dat NAIA Terminal 1 een schande is voor dit land…