De Nederlandse kranten staan op dit moment helemaal vol met berichten waar geen enkele Filipijn wat van snapt. Twee gewapende overvallers die proberen een juwelier te beroven en daarbij allebei worden doodgeschoten haalt hier hoogstwaarschijnlijk de krant niet eens, of het moet een berichtje zijn ergens op een middenpagina waarbij de namen en adressen van de overvallers met naam en toenaam worden vermeld. En verder zal het worden afgedaan als een typisch gevalletje van “verdiende loon”.

De Filipijnen hebben in het buitenland een slechte reputatie voor wat betreft criminaliteit en dat is gedeeltelijk terecht. Omdat vuurwapenbezit hier veel algemener is dan bijvoorbeeld in Nederland (hoe kan het anders, de Amerikanen zijn hier geweest) zijn er veel geweldsdelicten waar vuurwapens aan te pas komen. Overigens schijnt het feit dat in Nederland wapenbezit veel strenger wordt aangepakt ook niet echt veel uit te maken als ik de kranten zo lees.

Maar zoals zo vaak zijn buitenlandse slachtoffers vaak degenen die waarschuwingen in de wind slaan. Je moet er nou eenmaal rekening mee houden dat je als buitenlander vergeleken met de lokale bevolking schatrijk bent, en dat bedoel ik niet als overdrijving, het is gewoon zo. Een gemiddelde Nederlander verdient per maand gemakkelijk tien keer zo veel als wat een Filipijn met een redelijke baan in een jaar verdient, en dat weten ze donders goed. Het belazeren of zelfs stelen van buitenlanders wordt dan ook lang niet door iedereen gezien als een misdaad, jij hebt toch zat en zij hebben tekort…

Er zijn een paar beruchte methodes in gebruik door criminelen waar overigens niet alleen buitenlanders maar ook Filipino’s regelmatig de dupe van worden. Zo is er de “Salisi Bende”, kleine bendes die opereren in drukke winkels, restaurants en bars, waarbij een goed gekleed lid van de bende de aandacht van het slachtoffer afleidt terwijl anderen je bezittingen roven zonder dat je het op dat moment in de gaten hebt. Op zich een methode die ook in Nederland niet onbekend is zoals ik zelf op een Haags terras eens heb mogen ondervinden.

Verder heb je de “Dugo-Dugo Bende”, die wel heel slinks te werk gaan en waar zelfs de familie van een collega al eens voor is gevallen. Ze bellen je huis als ze zeker weten dat je niet thuis bent en vertellen dan je huishoudster dat je een ernstig ongeluk hebt gehad en in het ziekenhuis ligt. Uiteraard vragen ze om geld en ze sturen een keurig uitziend persoon langs om dat op te halen. Boter bij de vis is hier ook bij medische zorg niet vreemd dus de huishoudster kan gemakkelijk worden overtuigd dat ze alles mee moet geven ter betaling, geld als ze dat kan vinden en anders juwelen.

De meest vreemde is wel de “Budol-Budol Bende”. Of het nou helemaal waar is is maar de vraag, maar hun methode schijnt hypnose te zijn. Een van de bendeleden “hypnotiseert” het slachtoffer wat vervolgens geld en andere bezittingen afstaat en pas later tot het besef komt wat er is gebeurd. Als nuchtere Hollander moet ik altijd een beetje lachen om dit soort verhalen maar de Filipino’s, zelfs sommige van mijn collega’s, bezweren bij hoog en bij laag dat het gebeurt.

Maar zoals wij in Nederland altijd zeggen, “Gelegenheid maakt de dief”, en dat is hier niet anders.

Gisteravond laat is Riet aangekomen in Nederland. Hoewel de reis op zich erg soepel is verlopen viel het onderweg tegen in de zin dat ze nauwelijks heeft kunnen slapen. Op zich vind ik dat niet zo gek aangezien de reis grotendeels tijdens de dag plaats vond en dan heb je uiteraard geen slaap, in tegenstelling tot de eerdere vluchten met Emirates via Dubai toen we rond middernacht vertrokken en de reis dus samenviel met een normale nacht. Uiteindelijk viel ze twee uur voor aankomst op Schiphol pas in slaap en moest hardhandig door de stewardess wakker geschud worden voor de landing.

Maar ze is weer thuis en ze heeft er mooi weer bij want het is in Nederland blijkbaar zowat zomers. Hier is het al niet anders, net als gisteren was het vandaag zonnig en heet en ik heb dus de dag grotendeels in de tuin doorgebracht, zij het uit de zon want dat was gewoon te heet. Vanmorgen ben ik natuurlijk wel even naar het Alabang Town Center geweest voor mijn zondagochtend koffie, en daar was het gezellig druk, wel hadden ze deze keer over het kleine marktje op het centrale plein een groot doek gespannen omdat het anders te heet was geweest in de volle zon.

Een vergroting van de foto bij deze blog krijg je te zien als je op de foto klikt.

Zitten we vanmorgen net in een van onze maandelijkse bijeenkomsten, klinkt er een stem uit alle luidsprekers die meedeelt dat het brandalarm is afgegaan en dat iedereen werd verzocht om onmiddellijk het gebouw te verlaten. We gingen dus met zijn allen in colonne richting de brandtrappen voor de lange afdaling van de 17e verdieping waar wij zitten naar de begane grond.

Hoewel er geen oefening was aangekondigd was de vorige oefening meer dan een jaar geleden en bovendien was er net een nieuwe verzamellocatie voor een eventuele evacuatie aangekondigd dus iedereen vermoedde wel dat het om een oefening ging. De ontruiming verliep dan ook ordelijk, al was het schuifelen op de brandtrap want op iedere verdieping onder de onze voegden zich uiteraard meer mensen in de stroom naar beneden. Ik vroeg me halverwege dan ook af of dit alles ook zo ordelijk zou verlopen als er echt sprake zou zijn van brand.

Maar het was dus inderdaad een oefening en het gebouw was in zestien minuten helemaal leeg. Op zich een prima resultaat maar er waren toch nog wel een paar dingetjes op te merken. Allereerst had bijna niemand, inclusief ikzelf, zijn rookmasker meegenomen wat extra bescherming moet geven als het trappenhuis vol rook zou komen te staan. Ik dacht eraan op het moment dat ik het trappenhuis binnenging, te laat dus! Verder werd in ieder geval vanaf onze verdieping om niet helemaal duidelijke redenen maar één van de beide brandtrappen gebruikt. En tenslotte bleek het nieuwe verzamelterrein recht tegenover het gebouw qua grondoppervlak dusdanig slecht te zijn dat er een reële kans bestond om een verzwikte enkel op te lopen. Kortom, er moet nog het een en ander verbeterd worden om iedereen bij een echte evacuatie in veiligheid te krijgen.

Grappig was dat vele dames kans hadden gezien om gauw een paraplu mee te nemen alvorens het pand te verlaten. Regen? Welnee, dat grasveld waar we moesten verzamelen lag in de volle zon en het was er bloedheet. Dit is Zuid-Oost Azië, hier heb je geen paraplu tegen de regen maar tegen de zon…

In de afgelopen jaren heb ik heel wat keren gevlogen met KLM en ik heb dan ook zo’n Frequent Flyer kaart waarop je “Miles” kunt sparen die je kunt inwisselen voor onder andere vliegtickets. Omdat bij KLM je saldo in principe niet vervalt heb ik een aardig saldo op kunnen bouwen van een paar honderdduizend van die miles, en in tickets omgerekend is dat toch een paar duizend euro om te besteden. En dat allemaal met miles die je toch gratis krijgt als je met KLM vliegt.

Maar zoals een ouwe Ierse collega van mij altijd al zei, “There is no such thing as a free lunch”, en inderdaad, ook hier blijkt een addertje onder het gras te zitten. Die miles vervallen alleen niet als je regelmatig met KLM vliegt, en daar zit nou net mijn probleem.

Riet en ik zijn er allang achter dat op de lange reizen die wij maken KLM nou niet bepaald de beste en zelfs niet de goedkoopste optie is. Zowel de service als het comfort blijven ver achter bij bijvoorbeeld Emirates en KLM is meestal nog duurder ook, dus als we naar Nederland vliegen dan is de keus eenvoudig. En omdat ik nu al anderhalf jaar niet met KLM heb gevlogen kreeg ik onlangs een berichtje dat als ik niet snel een vlucht boek bij KLM dat dan mijn miles per eind april gaan vervallen.

Nou, lekker klantvriendelijk is dat! Gelukkig is de datum van de vlucht niet belangrijk, als de boeking maar gedaan wordt voor eind april. Maar wat voor ticket moet ik dan boeken? Van Manila naar Amsterdam voor als we naar Nederland komen later dit jaar? Dacht het dus mooi niet! Ik twijfel nog tussen een hele goedkope ticket die ik dan al of niet gebruik, net hoe het uit komt, of kan ik misschien als ze dat wil mijn schoonzusje een plezier doen met een ticket naar de Filipijnen? Ik kan er nog een maandje over nadenken gelukkig.

Hopelijk krijg ik niet vandaag of morgen een berichtje van de Rabobank, “Als U niet voor het eind van de volgende maand een keer gebruik maakt van onze pinautomaten vervalt al uw spaargeld”…

Als je een paar jaar op een project werkt in het buitenland dan leer je heel veel mensen kennen en je krijgt een uitgebreide kennissenkring. En omdat niet iedereen dezelfde tijd op een project werkt zie je behalve komen ook veel mensen gaan. Soms vertrekken mensen omdat hun werk voor het project erop zit maar af en toe vertrekken ze omdat ze ergens anders gaan werken.

Dat laatste is het geval met mijn collega Pete die aan het bureau naast dat van mij zit, hij heeft een andere baan aangenomen en keert terug naar Singapore waar hij werkte voordat hij naar ons project op de Filippijnen kwam. Zijn vertrek heeft ook gevolgen voor Riet want Pete’s vrouw Christine is een van haar beste vriendinnen en ze ziet haar dan ook met lede ogen vertrekken.

Vandaag organiseerden de Shell vrouwen een klein afscheidsfeestje voor Christine en nog een andere vrouw die ook vertrekt, Op dat feestje werd de bovenstaande foto gemaakt, Christine zit (voor de kijker) rechts naast Riet.

Verder was het vandaag een beetje een sombere dag wat het weer betreft, het heeft vanaf een uur of twaalf tot over vijven vanmiddag geregend. En dat is best bijzonder want sinds we terug zijn uit Nederland begin januari heb ik behalve een enkele bui ’s nachts en een enkel spettertje overdag geen regen meer gezien. Goed voor alles wat groeit dus, want daarvoor was een beetje regen hard nodig.

Toen we onze tuinmeubels kochten kozen we kussenhoezen van een stof die we mooi vonden, maar waar we meteen al bang voor waren geweest gebeurde inderdaad. Na amper een jaar zaten er dusdanige slijtplekken in de stof dat het niet meer om aan te zien was en we besloten nieuwe kussenhoezen te kopen. Dat leek in eerste instantie geen probleem, we gingen naar hetzelfde winkeltje waar we ons tuinstel hadden gekocht, zochten nieuwe stof uit en gaven de maten op. Na aflevering bleek thuis dat de maten niet klopten en de vorm van de hoezen ook niet. De hoezen voor de rugkussens waren een beetje rond in plaats van vierkant en de hoezen voor de zitkussens waren of te groot of de rits zat verkeerd.

Kortom, de nieuw hoezen waren niet echt een groot succes maar we konden er met wat moeite wel mee leven dachten we. Al snel bleek dat de hoezen voor de zitkussens vreselijk verkleurden, en de naden van de te krappe hoezen voor de rugkussens begonnen te scheuren. Nadat Riet door haar gerook ook nog een paar kunstmatige gaten in de hoezen van het zitkussen van de bank had weten te fabriceren besloot ze een week of wat geleden dat er toch maar weer eens nieuwe kussenhoezen moesten komen.

Drie weken geleden ging ze terug naar het winkeltje, zocht nieuwe stof uit en gaf deze keer de eerste kussenhoezen (die we gelukkig hadden bewaard) mee als voorbeeld, in plaats van maten op te geven. Het zou twee weken gaan duren maar niet geheel onverwacht hoorden we niks. Riet besloot woensdag om maar eens een bezoekje aan de winkel af te leggen en kreeg te horen dat er wel degelijk een tekst bericht was verstuurd. Omdat Riet niks had ontvangen werd het telefoonnummer op de bon gecontroleerd, en dat verklaarde het probleem. Op onze bon stond Riet’s goeie nummer, maar op het exemplaar van de winkel stond een nummer wat om totaal onverklaarbare reden handmatig met pen was veranderd zodat dat niet meer klopte.

Nu dit duidelijk was kwam het volgende probleem, want de inhoud van de text was geweest dat de stof die Riet had uitgezocht niet leverbaar was. Of Ma’am maar even andere stof wilde uitzoeken. Dat deed Ma’am, maar de eerste drie stoffen die ze uitzocht in de staal bleken niet leverbaar. De stoom begon nu bij Riet uit haar oren te komen en ze vroeg waarom ze haar stalen lieten zien van stof die niet leverbaar was. Ja, dat wat misschien wel een goed punt en de winkelbediende wees een paar stoffen aan die wel leverbaar waren. Riet vond iets waar ze dan wel mee kon leven en kreeg te horen dat alles vrijdag of zaterdag klaar zou zijn.

Vanmiddag kwam de text binnen bij Riet met nieuws wat haar bijna deed ontploffen. De hoezen waren klaar, maar de stof die ze had uitgezocht was (je raadt het al) niet leverbaar dus hadden ze een andere stof gebruikt die zo werd er bij aangegeven stevig was en afwasbaar, maar tot afgrijzen van Riet…. groen!

Nu heeft Riet een gloeiende hekel aan groen dus dit was voor haar de druppel. Mompelend over de plaats waar de winkelbediende de hoezen zou kunnen stoppen als de kleur haar niet beviel en dat ze daar met alle liefde bij zou willen helpen reden we samen (het leek me verstandig maar even mee te gaan) naar de winkel in de Festival Supermall.

Gelukkig bleek de schade uiteindelijk mee te vallen. De kussenhoezen bleken meer crèmekleurig dan groen te zijn, al zit er wel een klein vleugje groen in, en de kleur bleek bij thuiskomst ook nog eens heel mooi te passen bij de kleuren van ons terras. En dat niet alleen, deze keer bleken de kussens inderdaad ook te passen! En zo heeft ook deze klucht na een moeizaam verloop toch nog een goed einde.

Het eerste onderdeel van mijn ochtendritueel als ik ‘s morgens beneden kom is zorgen voor de katten. Dat hoef ik zelf niet te onthouden, daar herinneren ze me wel aan. Abby ligt steevast al voor de slaapkamerdeur en Monster wacht me tegenwoordig op onder aan de trap.

De bedoeling is dan uiteraard dat ik ze wat te eten geef waar vooral Monster me altijd luidruchtig aan herinnert en zelfs als ik die klaagzang niet door heb dan wordt het wel duidelijk doordat ze op nadrukkelijke wijze heen en weer gaat lopen tussen de etensbak en de kast waarin de zak met kattenbrokken staat. Ik krijg altijd de indruk dat het er niet eens zo zeer om gaat dat ze te eten krijgen, want Estela geeft ze hun portie blikvoer als ik weg ben, maar meer dat er wat in die lege bak zit.

Zo gauw ik aan die voorwaarde heb voldaan gaan de beide dames op de keukenvloer met elkaar liggen dollen terwijl ik mijn brood sta te smeren, maar soms dan willen ze meteen naar buiten. Toch zullen ze nooit als gekken de tuin in stormen zo gauw ik de deur open doe, ze speuren eerst door de open deur de omgeving af om te zien of er geen gevaar dreigt om dan voorzichtig naar buiten te sluipen.

Aan het gedrag van Monster op die momenten kun je goed zien dat ze afstamt van wilde katten. Als ze eenmaal buiten staat is het eerste wat ze doet een hoger punt opzoeken om vandaar een minuut of wat de omgeving af te speuren. Soms springt ze op de tafel, soms op de bank, maar altijd zie je die nek omhoog gaan en het kopje speurend in de rondte gaan. En dan springt ze bovenop Abby terwijl die nietsvermoedend langs komt lopen…

En vandaag was weer een bijzondere dag want achtentwintig jaar geleden werd onze oudste zoon geboren. Van harte gefeliciteerd, Robin!

Hoewel we in onze keuken een redelijk grote koelkast hebben staan hebben we daarin eigenlijk altijd gebrek aan ruimte. Je kunt eigenlijk wel stellen dat je in het Filipijnse klimaat nooit genoeg koelruimte kunt hebben, en niet alleen vanwege de bederfelijkheid. Koude drankjes zijn bij warm weer natuurlijk altijd lekker en daarvoor wil je dan ook genoeg ruimte hebben, maar ook zaken als chocolade (hagelslag!) kun je hier eenvoudigweg niet buiten de koelkast bewaren want in een normale kast smelt dat.

Het is dus eigenlijk altijd al schipperen geweest met de beschikbare ruimte in onze koelkast en Riet keek dan ook al een tijdje uit naar een klein tweede koelkastje, liefst een tafelmodelletje, wat we dan speciaal voor koude drankjes zouden gaan gebruiken. En het probleem werd een week of wat geleden nog groter toen onze vorige waterkoeler het begaf, want dat ding had een handig koelvakje onderin wat onze nieuwe niet heeft.

Maar gelukkig deed zich een buitenkansje voor toen vorige week een van Riet’s vriendinnen vertelde dat ze met haar man, die trouwens een collega van mij is, gaan verhuizen naar Singapore. En zij had een klein koelkastje wat ze niet van plan was om mee te nemen en wat ze dus wel voor een vriendelijk prijsje van de hand wilde doen. Mooi geregeld dachten wij, en vandaag kwamen ze het apparaat brengen. Het bleek alleen dat Riet het niet helemaal goed begrepen had want het kleine koelkastje bleek niet het door Riet begeerde tafelmodelletje te zijn maar een weliswaar niet al te grote maar toch gewone staande koelkast.

Gelukkig is onze keuken groot zat en konden we het ding makkelijk kwijt. En in plaats van een beetje extra koelruimte hebben we nu veel meer extra koelruimte. Handig toch…

Meteen nadat Riet vanmorgen naar buiten stapte kwam ze weer naar binnen en zei, “Er ligt een dood vogeltje op het terras”. Dan moet je dat opruimen zei ik, maar een beetje beteuterd zei ze, “Dat durf ik niet”. Ik ging dus zelf maar naar buiten om te zien wat er dan wel zo afschrikwekkend was, en ik moet toegeven dat het er niet fraai uit zag.

Vlak bij de tuintafel lag inderdaad een dood vogeltje, een wenkbrauw buul-buul (zo heten ze echt), en zo te zien had een kat het te pakken gehad want het buikje lag helemaal open. In eerste instantie dacht ik meteen aan een van onze katten maar dat geloof ik achteraf niet want die krijgen genoeg te eten en zouden het vogeltje als ze het gevangen hadden alleen als speelgoed hebben gebruikt. Bovendien zag ik toen ik het aangevreten kadavertje opschepte dat het al helemaal stijf was en dus al een tijdje dood. Ik vermoed dus dat het een wilde kat is geweest die vannacht ons terras heeft gebruikt als openlucht restaurant.

Maar sluitend bewijs voor de onschuld van onze katten heb ik niet want het zijn allebei echte jagers. Abby heeft al eens een vogeltje te pakken gehad wat overmoedig laag door de tuin vloog en zich volkomen verkeek op de op het oog nogal luie Abby, maar dat beestje had de mazzel dat het gebeurde terwijl Riet het zag en die joeg Abby nog op tijd weg. En ik moet ook zeggen dat de vogels het aan zichzelf te danken hebben want ondanks de duidelijke aanwezigheid van onze katten zitten ze veelvuldig in de takken van de bomen in onze tuin.

Vanmiddag toen Riet de sproeier had aangezet gingen ze er zelfs weer eens uitgebreid en volkomen in het zicht voor zitten. Of onze gevederde bezoekertjes nu weten dat de waterstralen de katten ervan weerhouden om toe te slaan aangezien hun jachtinstinct het blijkbaar moet afleggen tegen de afkeer om nat te worden weet ik niet maar ze genoten zichtbaar van hun bad en stoorden zich totaal niet aan de toekijkende katten…

Halverwege de week kregen we toch nog contact met mijn ouwe maat Karel nadat hij afgelopen maandag niet was op komen dagen. Het bleek dat het vliegtuig waarmee hij en zijn vriendin Gemma terug vlogen flinke vertraging had waardoor ze niet meer in de gelegenheid waren geweest om nog door te reizen naar Manila, en omdat we in eerste instantie geen contact konden krijgen kon er geen nieuwe afspraak worden gemaakt.

Dat lukte dus halverwege de week wel en we spraken af voor vanavond. Dit was voor Karel ook de laatste avond van zijn maand op de Filippijnen, vannacht vliegt hij terug naar Nederland en hij moest dus vanavond afscheid nemen van zijn vriendin Gemma. Maar voordat Karel terugvliegt zijn ze dus samen nog even bij ons langs geweest.

Na bij ons thuis kennis gemaakt te hebben met Gemma zijn we met zijn vieren naar de San Mig pub geweest om nog wat te eten en te drinken voordat Karel om een uur of tien met de taxi vertrok naar het vliegveld. Gemma overnacht bij ons en gaat morgen terug naar haar woonplaats Sabang op het ten zuiden van Luzon gelegen eiland Mindoro waar ze een klein pension runt. De bedoeling is dat ze van de zomer naar Karel in Nederland gaat en met een beetje mazzel zien we ze daar dan als wij daar ook zijn.

Verder is het nieuws dat het grote interne onderzoek naar ons project vandaag afgelopen was. We weten nog niet wat de resultaten zijn maar gezien het feit dat de bazen allemaal met een enorme smile op hun gezicht rond liepen vandaag ziet het er naar uit dat het resultaat positief was. Er werd tenminste al een spontaan feestje georganiseerd in de Union Jack Tavern aan het eind van de middag, waar ik dus helaas niet naar toe kon. Aanstaande maandag horen we de officiële uitslag, ik ben benieuwd.

De woensdagavond stelde me deze week voor nogal wat organisatorische problemen, en dat net terwijl ik dacht dat ik de indeling van mijn doordeweekse avonden aardig voor elkaar had. Er zijn namelijk nogal wat vrijetijds activiteiten die gecoördineerd moeten worden: twee keer in de week fitness, de Quiz Night in de Union Jack Tavern en sinds kort ook weer het oefenen met de band voor het komende project feest. De afgelopen weken was die indeling geen probleem, fitness op maandag en donderdag, de Quiz Night vast op woensdag en het oefenen met de band op dinsdag. Keurig geregeld dacht ik, maar daar is deze week verandering in gekomen.

Normaal gesproken doe ik op maandag na het werk een uur spinning op de sportschool, maar sinds deze week is die les verplaatst naar de woensdag. En dat zou nog net kunnen in combinatie met de Quiz Night maar nu heeft de band besloten dat er voortaan op woensdagavond geoefend gaat worden. En dat kan dus eigenlijk niet want daardoor komen zowel de spinning sessie als de Quiz Night in het gedrang. En eigenlijk heb ik geen zin om te kiezen dus moet er wat geregeld gaan worden. Ik heb vanavond de spinnig opgeofferd maar ik ga toch maar eens met mijn mede bandleden overleggen.

Over de Quiz Night gesproken, we zijn vanavond weggevaagd en volkomen kansloos laatste geworden van de zes deelnemende teams. En gek genoeg deden we het juist hartstikke goed voor ons doen met op vrijwel alle vragen minstens acht punten van de tien, en zelfs een paar negens en een enkele keer alles goed. Het was dan ook erg frustrerend om te zien dat telkens als wij weer een fraaie score haalden van acht punten, de andere teams er dus negen of tien hadden.

Het moet gezegd dat we wel onze bedenkingen hebben omtrent de eerlijkheid van sommige teams. Er doet bijvoorbeeld een team mee van Filippino’s wat vroeger altijd in de onderste regionen eindigde. Sinds een paar weken doen ze constant mee om de prijzen, en wij geloven niet dat dat komt omdat ze opeens heel veel hebben bijgeleerd. We hebben ze vanavond eens in de gaten gehouden en geconstateerd dat er voortdurend Smartphones en Tablets werden gebruikt, en wij denken niet dat ze alleen hun email zaten te lezen.

Het was wel heel erg opvallend dat ze met name slecht scoorden bij vragen die niet makkelijk op te zoeken waren, zoals een vraag met muziek fragmenten. Maar een vraag over vlaggen, waarbij toen vlaggen werden getoond (waarvan wij er met moeite vier raadden) leverde bij hun een score op van tien punten en dus alles goed. Zelfs de teams die het altijd erg goed doen haalden dat niet, want laten we eerlijk zijn, wie weet nou hoe de vlag van Angola eruit ziet? Ja, als ik met mijn iPad ga zoeken dan vind ik het waarschijnlijk zo. Maar dat doen wij niet want wij zijn eerlijk.

Tenminste, bijna altijd. Riet vindt namelijk dat als we een antwoord weten in het Nederlands en we het Engelse woord niet weten dat ze dan het recht heeft om dat op haar iPhone op te zoeken. En dat klinkt rechtvaardig. Toch?

Het grootste gedeelte van de dag heb ik naar mijn beeldscherm zitten staren, kijkend hoe de cursor zich vanzelf over het scherm bewoog en er allerlei dingen vanzelf leken te gebeuren. Nee, mijn computer is niet bezeten door een boze geest, hij werd op afstand bestuurd door iemand van de Helpdesk die probeerde een probleem op te lossen wat ik zelf niet mag doen.

Alle Shell computers zijn namelijk “gelockt”, wat inhoudt dat je zelf vrijwel niets kunt veranderen. De reden hiervoor is te begrijpen, vrijwel iedereen tegenwoordig denkt dat hij of zij een computer expert is en dat heeft Shell in het verleden heel wat tijd en geld gekost. Mensen denken dat ze er verstand van hebben, verzieken hun computer totaal en verergeren daarna het probleem door te proberen het zelf op te lossen.

Om dat te voorkomen kun je nu zelf dus niks meer “repareren”, daarvoor moet je naar de Helpdesk bellen. Iemand van de Helpdesk neemt dan op afstand de besturing van je computer over en verhelpt als het goed is je probleem. Ik zeg bewust “als het goed is” want het personeel van die Helpdesk heeft niet altijd het buskruit uitgevonden om het maar eens zwak uit te drukken. Die Helpdesk is namelijk niet van Shell, om kosten te besparen is dat uitbesteed aan een extern bedrijf en die zetten om hun winst zo hoog mogelijk te houden natuurlijk niet hun slimste mensen aan de telefoons.

Vandaag was ik weer eens aan de beurt. Ik had een probleem en moest gedurende vier uur verspreid over drie verschillende sessies toekijken hoe de ene stompzinnige actie volgde op de andere. Is het wachten al frustrerend genoeg, het is nog veel erger als je er zelf toevallig wel verstand van hebt en met jeukende vingers naar het geknoei van een of andere nitwit moet gaan zitten kijken. Mijn probleem is dus nog steeds niet opgelost maar morgen is er weer een dag schijnt…

Gelukkig was de avond een stuk beter. Mijn voormalige collegaatje Leena was in de stad voor een werkbezoek en Riet en ik hadden haar uitgenodigd om samen ergens te gaan eten. Het werden tapas bij Barcino in Makati, en het was weer ouderwets gezellig!

Al sinds een week of drie vertoont onze waterkoeler kuren en dat is gezien het feit dat het kraanwater beter niet als drinkwater gebruikt kan worden een tamelijk onmisbaar apparaat. Het apparaat levert normaal gesproken behalve gekoeld water ook heet water maar die functie heeft het weken geleden al begeven. Nu hebben we ook een waterkoker dus zo erg was dat niet, maar nu weigert dus ook de tap voor het gekoelde water regelmatig dienst, want soms komt er niks meer uit en na enige tijd doet het kreng het opeens weer.

Riet besloot van de week om toch maar tot de aanschaf van een nieuw apparaat over te gaan, maar dat viel zoals met alles wat je hier wilt kopen weer niet mee. Toen ze er een had uitgezocht bij het lokale equivalent van Peursum kreeg ze te horen dat het apparaat uit het magazijn gehaald moest worden en of ze maar even anderhalf uur wilde wachten. Nee, ze kon niet nu betalen en later ophalen. En nee, ook de chauffeur kon het ding niet later ophalen. En nee, het apparaat werd niet alvast uit het magazijn gehaald zodat het klaar stond ze als ze later terugkwam. Ook goed, dacht Riet, dan ga ik ergens anders kijken.

De volgende winkel, onze lokale variant van de Gamma, had er een staan maar dat was de enige want er was geen andere meer op voorraad. Riet vroeg of ze dan dit showroom model kon krijgen en na enige aarzeling kon dat. Onze kapotte waterkoeler thuis had een mini-koelkastje onderin, en aangezien deze nieuwe ook zo’n extra opbergruimte had vroeg Riet of dit ook een koelvak was. “Yes, Ma’am” was het antwoord, maar bij thuiskomst bleek dat uiteraard volkomen gelogen. Nou ja, Riet is niet bij die lezing over culturele verschillen geweest zullen maar denken.

Maar goed, we hebben weer een functionerende waterkoeler met gekoeld en heet water, maar we waren er nog niet. In een van de badkamers bleek een kraan zodanig lek dat we hem hebben moeten afsluiten en onze airco in de huiskamer leek vandaag na zijn onderhoudsbeurt van een paar dagen geleden ook wel een lekkende kraan, zoveel water stroomde er vanmiddag uit. Tijd dus voor een telefoontje naar onze huisbaas.

En dat allemaal nadat we deze maand eindelijk voor het eerst sinds drie maanden weer eens een normale waterrekening kregen…

Nee, hier is niks aan de hand, wij zijn allebei kerngezond (voor zover we weten), maar er was wel een vervelend bericht vanmorgen uit Nederland. Chantal is al sinds zij en Robin hier zijn vertrokken niet erg lekker, ze heeft al twee weken verschijnselen van griep en is inmiddels zelfs al naar het ziekenhuis geweest. Volgens de dokter was het een zware griep maar ze had ook op één na alle verschijnselen van Dengue.

Dengue, oftewel knokkelkoorts, is een typische tropische ziekte die veroorzaakt wordt door een virus wat overgebracht wordt door de tijgermug, een nogal grote gestreepte muggensoort die in heel Zuid-Oost Azië veelvuldig voorkomt. De ziekte heeft een incubatietijd van één tot twee weken en het zou dus best kunnen kloppen dat Chantal dat heeft opgelopen hier. Ze heeft regelmatig last gehad van behoorlijk grote en vervelende muggenbeten dus zo onlogisch zou het niet zijn.

Dengue is gevaarlijk en kan, afhankelijk van je lichamelijke gesteldheid, zelfs dodelijk zijn dus het is niet iets waar je licht over moet denken. In het geval van Chantal valt het gelukkig mee want volgens de dokter is het geen Dengue maar een flinke griep en die kun je overal oplopen.

Die griepverschijnselen kunnen eigenlijk helemaal niks met hun bezoek aan de Filipijnen te maken hebben want kijk maar op de foto, die is gemaakt op de laatste avond vlak voor hun vertrek. Zo te zien hadden ze het allebei nog prima naar hun zin en ze hadden nog een flinke eetlust ook!

Nee, mij lijkt het meer een duidelijke aanwijzing van het lichaam. Zit je net lekker op de warme en zonnige Filipijnen, ga je terug naar dat kwakkelweer als Nederland. Ik zou er ook spontaan griep van krijgen…

De hele wereld kijkt op dit moment naar de situatie in Oekraïne en houdt de adem in. Maar er zijn nog een aantal andere lopende conflicten die in het Westerse nieuws weinig aandacht krijgen.

Zo zijn er grote binnenlandse problemen in Venezuela die best eens tot een burgeroorlog zouden kunnen gaan leiden of zelfs een uitgebreider conflict in Zuid-Amerika, maar het meest explosief lijkt naast de crisis in Oost-Europa toch wel de situatie rond de Zuid-Chinese Zee.

Vorige week hebben de Filipijnen weer een officieel protest ingediend bij China over alweer een grove schending van de Filipijnse soevereiniteit rond de Scarborough Shoal, een eilandengroep voor de kust met rijke visgronden.

In januari heeft een Chinese kanonneerboot geprobeerd Filipijnse vissersschepen te verjagen door ze te bestoken met een waterkanon. Feit is echter dat die vissers zich binnen de Filipijnse territoriale wateren bevonden en de Chinezen daar dus volgens internationale afspraken niets te zeggen hebben.

De Chinezen denken daar uiteraard anders over. Zij claimen ongeveer negentig procent van de Zuid-Chinese Zee, inclusief het bewuste gebied, en beschouwen dus de Filipijnse vissers als indringers. Ze schromen ook niet om zelf hun eigen vissersschepen naar het gebied te sturen, onder bescherming van oorlogsschepen en in de wetenschap dat de Filipijnen daar bar weinig tegenover kunnen stellen.

En om het gedonderjaag in de regio helemaal gecompliceerd te maken hebben Maleisië, Vietnam, Brunei en Taiwan ook nog eens tegenstrijdige claims op delen van de Zuid-Chinese Zee. Nee, dan hebben de Chinezen de zaak toch veel eenvoudiger gemaakt, die zeggen gewoon “Alles is van ons”.

Over een kruitvat gesproken…

Een ongewone activiteit voor de zondagochtend, Riet en ik gingen al om acht uur vanmorgen de deur uit op weg naar het sportveld wat gelegen is achter de St. James parochie, helemaal aan de zuidkant van de Village. Daar werd vandaag een voetbaltoernooi georganiseerd voor scholen en de school van de dumpsite in Cataquis deed ook mee, daarbij gesteund door een flinke delegatie van ALIG.

Het team van Cataquis ( “Batang Cataquis” ) wordt iedere week getraind door twee vrijwilligers waarvan de vrouwen lid zijn van ALIG en dit was voor de jongens hun allereerste toernooi. Er waren twee competities, een voor jongensteams en een voor meisjesteams, en kijkend naar de jongensteams zag ik al meteen dat de jongens van Cataquis een zware dobber zouden krijgen. De andere teams waren allemaal van goeie scholen, professionele outfit, groot en goed doorvoed, en dat stond in schril contrast met “ons” team wat speelde in gesponsorde paarse outfits en waarvan de spelertjes qua postuur allemaal een stuk schrieler en soms een kop kleiner waren dan hun opponenten.

Maar al in de eerste wedstrijd bleek dat de jongens van Cataquis niet moesten worden onderschat, want wat ze fysiek tekort kwamen maakten ze ruimschoots goed met enthousiasme en vechtlust. Hun eerste tegenstander verkeek zich daar grandioos op en werd volkomen terecht met 1-0 verslagen. De tweede tegenstander was dus gewaarschuwd en de jongens van Cataquis verloren met 2-0, al had er meer in had gezeten als de tegenstander niet zo’n goeie keeper had gehad. De derde wedstrijd ging gelijk op en hoewel de tegenstander niet over geluk te klagen had wilde de bal er niet in en het bleef bij 0-0. De voorlaatste wedstrijd werd kansloos verloren tegen de latere winnaar en ook in de laatste wedstrijd zat een goed resultaat er niet in, ondanks dat de jongens in allebei de wedstrijden bleven knokken voor een beter resultaat. Tegen de latere winnaar werd zelfs nog gescoord en dat deed geen enkel ander team ze na.

Geen prijs dus voor het dappere team van Batang Cataquis, maar ze hadden een prima indruk gemaakt en kregen complimenten van met name de jongens van een school uit Fort Bonifacio waarmee ze na afloop ook nog op de foto gingen. Na afloop was er voor  de jongens en de paar meisjes die als supporter waren meegekomen een flinke hoeveelheid eten en drinken waar de vrouwen van ALIG voor hadden gezorgd. Hopelijk hebben de jongens, die normaal gesproken nooit ergens anders komen dan de dumpsite en hun school, genoten van hun sportieve dagje uit.

En over het eten gesproken, er was nogal wat over en ik stelde voor om dat uit te delen aan het team waarmee de jongens stonden na te praten. “Niks daarvan,” zei Riet, “die komen uit Bonifacio en die hebben alles al”. Het eten werd daarom ingepakt en meegegeven aan de begeleider van de jongens om uit te delen aan hun families…

Tijdens een van onze maandelijkse bijeenkomsten op kantoor hadden we vanmorgen een gastspreekster over het onderwerp “Verschillen in Cultuur”. Het is niet de eerste keer dat er hierover gesproken wordt in team bijeenkomsten maar het is in ons project waarin zo’n twintig verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd zijn een erg aansprekend onderwerp. Ik ging er maar weer eens goed voor zitten.

Het doel van de presentatie was om wederzijds begrip te kweken voor soms merkwaardige verschillen tussen mensen uit verschillende culturen, en dan hier natuurlijk met name de verschillen tussen Filipino’s en de buitenlanders ofwel de expats. Er zijn ook in ons project en natuurlijk in de privé sfeer nog al eens kleine conflicten die ontstaan zijn doordat men elkaar op de een of andere manier niet begrijpt.

De presentatie viel me een beetje tegen want het werd hoofdzakelijk een nogal theoretisch verhaal met veel statistische gegevens maar desondanks toch nog wel de moeite waard. Zo werd bijvoorbeeld aandacht besteed aan het feit dat Filipino’s nooit regens “Nee” tegen zullen zeggen, al moeten ze ervoor liegen. Nee zeggen betekent namelijk gezichtsverlies en ik heb al eens eerder gemeld dat dat hier heel erg gevoelig ligt.

Het andere interessante onderdeel was de Filipijnse glimlach. De mensen hier lachen graag en veel, maar het is opvallend hoe ze blijven lachen ook als er iets ergs gebeurt. Dat doen ze niet uit gebrek aan respect maar omdat een Filipino altijd zal proberen iets negatiefs om te zetten naar iets positiefs, en dat uit zich zonder dat ze het vaak zelf doorhebben door een glimlach op hun gezicht te forceren.

Dat kan aan de een kant veel respect opleveren, zoals na de supertyfoon “Yolanda” toen de Filipino’s bleven glimlachen en de hoop uitspraken dat de wereld ze zou helpen en dat ze er dan wel weer bovenop zouden komen. Het leverde ze de naam op van een veerkrachtig volk wat zich niet liet ontmoedigen door een grote ramp.

Aan de andere kant kan het ook negatief werken, zoals na het beruchte busgijzelingsdrama in Manila in 2010 waarbij een dolle politieman een bus toeristen gijzelde bij Hotel Manila en de beëindiging van het drama door beoordelingsfouten van de politie verscheidene slachtoffers kostte. President Aquino’s verklaring werd in de hele wereld bekritiseerd omdat hij bleef glimlachen tijdens het droevige relaas, wat ten onrechte werd aangezien als een gebrek aan respect voor de slachtoffers.

Zo blijkt dus maar weer dat er altijd nog wel wat te leren valt als het gaat om wederzijds begrip.

De onderzoekers die het interne onderzoek naar ons project doen hebben vorige week een lijst afgegeven van mensen in het project die ze willen interviewen en daarvoor heeft ons management niets aan het toeval over gelaten. We hebben al talloze briefings achter de rug over hoe we ons moeten opstellen gedurende de interviews, beleefd maar terughoudend en niet meer informatie vrijgeven dan wordt gevraagd en vooral geen informatie geven waar niet om wordt gevraagd.

Het komt op mij allemaal een beetje over alsof we wat te verbergen hebben en dat valt dacht ik allemaal wel mee, we doen het volgens mij als project helemaal niet zo slecht. Punt is natuurlijk dat er heel veel prestige meespeelt, met name voor de leidinggevenden in het project. Als er een goede beoordeling uit dit interne onderzoek voort komt dan staat het project binnen Shell in het zonnetje en dat schijnt dan natuurlijk hoofdzakelijk op ons project management.

Hoe het ook zei, vanmiddag was het mijn beurt voor een interview, en dat viel zeker gezien de tijd die ik eraan besteed heb om me voor te bereiden nogal een afknapper. Ik had al gezien dat geen van de leden van de onderzoekscommissie ervaring had op mijn vakgebied en ik vroeg me dus van te voren al af hoe de interviewers mij zinnige vragen zouden kunnen stellen over het werk wat ik doe. Ik kreeg daarin gelijk want ik kreeg maar een enkele zinvolle vraag en de rest ging over algemeenheden die ze met een beetje moeite zelf in de systemen van Shell hadden kunnen opzoeken.

Maar goed, ik ben er vanaf, maar het onderzoek duurt nog twee en een halve week. Daarna kunnen we hopelijk met zijn allen weer normaal doen en ons project opleveren zoals we dat nu ook al doen, naar ons beste kunnen.

Vandaag was de dag dat op het werk de commissie aan het werk ging die onderzoek gaat doen naar ons project. Het was goed te merken want het leek wel of iedereen meer gespannen was dan normaal. De eerste gesprekken zijn gevoerd, en dat gaat de komende drie weken door waarbij mensen worden geïnterviewd die een sleutelpositie innemen in het project of om een andere reden interessant zijn. Aanstaande woensdag ben ik aan de beurt…

Deze week is ook de week dat alle buitenlanders met een werkvergunning op een van de kantoren van de immigratiedienst acte de présence moeten geven. Ik had voor Riet en mijzelf de dinsdag opgegeven als voorkeursdag en dat is dus morgen, maar ik had nog steeds niks gehoord van het bureau wat ons gaat begeleiden tijdens dat bezoek. Een mailtje leverde in eerste instantie geen resultaat op maar aan het eind van de middag kwam dan toch nog op de valreep het bericht dat alles morgenochtend toch nog doorgaat. Als alles goed gaat, we houden onze adem maar niet in…

Ondertussen staan de foto’s van Bohol nog steeds niet op mijn website. Ik schiet al wel op maar ik ben er nog niet helemaal. Ik was van plan geweest om dat in het weekend te doen maar het leek Riet gistermiddag wel gezellig om onze vrienden Pat en Howard uit te nodigen om wat te komen drinken. Het werd ook gezellig, maar van werken aan mijn foto’s kwam dus gisteravond niet veel meer terecht.

En doordeweeks heb ik er nauwelijks puf voor, wat natuurlijk geen wonder is want ik zit de hele dag al voor een beeldscherm (eigenlijk zelfs twee). En daarbij ga ik op maandagavond naar de sportschool voor Spinning, dinsdagavond is sinds vorige week weer onze oefenavond met de band, woensdag is Quiz Night (waarvoor ik trouwens in het weekend ook nog een vraag moest maken), donderdag weer naar de sportschool en vrijdagavond uitpuffen in de San Mig.

Ik kom hier hartstikke tijd tekort…

De watermaatschappij Maynilad is op dit moment druk bezig met werkzaamheden in onze wijk en dat veroorzaakt heel veel verkeersoverlast. Overal liggen de straten open want er moeten pijpleidingen worden vervangen en dat gaat niet bepaald vlot.

Het maakt hier niet zoveel uit of er werkzaamheden worden verricht die wat voor hinder dan ook veroorzaken. Het werk moet simpelweg worden gedaan en dat kost net zoveel tijd als er nodig is. Zo ligt bijvoorbeeld de straat vlak voor de hoofdingang van onze wijk al een week gedeeltelijk open wat met name in de spits een flinke chaos en opstoppingen veroorzaakt. Opschieten, zeg je? Een woord wat hier niet bestaat.

Ik zal niet zeggen dat zoiets in Nederland niet voorkomt hoor, want bijvoorbeeld de Brouwerstraat in Rijnsburg heeft ook maanden open gelegen voor “reconstructie werkzaamheden” en ook dat veroorzaakte flinke problemen. Maar over het algemeen kun je toch stellen dat reparaties zo snel mogelijk uitgevoerd worden om verkeersoverlast te beperken.

Nou, hier dus niet, en de werkzaamheden beperken zich niet tot één plaats, overal in de wijk ligt de weg open. Veel logica lijkt er ook al niet in te zitten want op veel plekken ligt de straat wel open maar gebeurt er dagenlang niks. Daar komt nog bij dat de plekken waar wordt gewerkt weliswaar afgeschermd zijn met borden maar de verlichting is vaak heel matig en is zo’n obstakel in het donker vaak moeilijk te zien, temeer omdat de straatverlichting nou ook niet bepaald is wat je in Nederland gewend bent.

Hoe lang het allemaal gaat duren weten we niet maar wij zijn er wel achter dat vrijwel alles bij Maynilad traag en niet zo efficiënt gaat. Weet je nog, onze torenhoge waterrekening van zeven miljoen pesos? We hebben er nu voor de derde maand op rij zo één gehad. Maar er zou toch iets aan gedaan worden? Ja, ze zijn wezen kijken en hebben geconstateerd dat de nieuwe watermeter achterstevoren is gemonteerd. En hebben ze dat dan niet gerepareerd? Ja, is ook gebeurd, maar blijkbaar hebben ze daarbij de meter alweer verkeerd gemonteerd want hij telt nog steeds achteruit.

Op het kantoor van Maynilad lagen alle meiden in ieder geval helemaal in een deuk van de week…

De komende drie weken worden voor ons project spannende weken want dan wordt er een zogenaamde “Audit” gedaan, een onderzoek door een commissie van Shell die ons hele project gaat doorlichten. De bedoeling is dat alles wat er mis is aan het licht komt en daar komen deze keer geen aanbevelingen uit maar een keihard oordeel.

Dat zal uiteraard voor het management van het project gevolgen hebben en daarom worden we al weken bestookt met allerlei informatie om ons voor te bereiden op dit komende onderzoek. Er wordt geprobeerd niks aan het toeval over te laten, er is zelfs een delegatie op bezoek geweest van een ander project wat al eerder door deze mangel is gehaald. Dankzij hun ervaringen konden we al meteen wat plooien recht strijken, tenminste dat hebben we zo goed mogelijk geprobeerd..

We hebben zelf het idee dat we er helemaal niet zo slecht voor staan maar voor het management is dit onderzoek mogelijk van cruciaal belang voor hun verdere carrière. Zelf ben ik er nogal nuchter onder want de opdracht van deze commissie is om hoe dan ook iets te vinden wat mis is. Die gasten gaan echt niet naar huis met de conclusie dat “alles wel is aan boord”, ze gaan net zolang door tot er wat gevonden is. De vraag is dus alleen wat ze zullen vinden en welke conclusies ze daaraan gaan verbinden.

Zoals mijn moeder ook altijd zei als ik dacht dat mijn aanstaande schoolrapport wel mee zou vallen, “We zelle ’n ‘et wel zien”. Morgen is er in ieder geval een voor iedereen verplichte vergadering waarbij we te horen gaan krijgen wat we wel en vooral niet mogen zeggen…

Degenen die mijn dagelijkse berichtjes al een tijdje volgen weten dat we sinds we op de Filipijnen zijn aangekomen regelmatig problemen hebben gehad met onze visa. Niet het krijgen van een visum zelf is het probleem maar de tijd die het duurt voordat het geregeld is.

Het eerste visum wat we kregen was maar geldig voor een jaar (waarvan al bijna twee maanden verlopen waren toen we het eindelijk pas kregen) dus we moesten vorig jaar weer het hele circus doorlopen. Zoals jullie hebben kunnen lezen ging dat voor mijn nog maar net goed in verband met een voorgenomen bezoek aan Nederland maar voor Riet liep het helemaal mis en dat kostte ons in eerste instantie onze geplande vakantie.

We waren dan ook blij dat toen alle ellende achter de rug was onze nieuwe visa twee jaar geldig bleken te zijn in plaats van één, en we dachten dan ook voorlopig van het gezeur af te zijn. Helaas, we hebben weer te vroeg gejuicht want de regering heeft de regels pas weer veranderd. Ondanks dat we een geldig visum hebben zijn alle buitenlanders sinds kort verplicht om één keer per jaar persoonlijk op het Bureau van Immigratie te verschijnen om te laten verifiëren dat we nog steeds zijn wie we zijn en om opnieuw vingerafdrukken te laten nemen.

Shell heeft een andere oplossing voorgesteld, want met dat hele proces gaat al gauw een uur of drie, vier heen inclusief de trip naar het Immigratie kantoor en voor de mensen in Subic betekent het zelfs een hele dag om naar Manila te komen. De voorgestelde oplossing is even simpel als handig, er is namelijk gevraagd of er niet een beambte naar ons kantoor kan komen om dan in één dag iedereen hier ter plekke af te handelen. Dat zou een enorme besparing aan tijd en geld opleveren, maar je snapt het al, het voorstel betekent een afwijking van de normale gang van zaken en daar kunnen ze hier volstrekt niet tegen.

Hoewel het voorstel officieel nog steeds niet is afgewezen en nog in behandeling schijnt te zijn begint inmiddels de tijd te dringen voor de meesten van ons. We moeten ons allemaal voor een bepaalde datum melden en daarom hebben we vanmorgen het bericht gekregen dat we ons toch maar in verbinding moeten gaan stellen met het bureau wat ons bij het proces gaat begeleiden.

We krijgen dus binnenkort weer een gezellig uitstapje naar het Bureau van Immigratie. Hoera…

We hadden vandaag weer een bezoeker uit Nederland over de vloer en dit is een bezoeker met een heel bijzonder verhaal. Mijn ouwe vriend en collega Karel is over uit Nederland om een maand op de Filipijnen door te brengen met zijn kersverse nieuwe Filipijnse vriendin, en misschien zelfs wel om zijn definitieve verhuizing naar de Filipijnen voor te bereiden. Dat laatste verbaasd me overigens niet want Karel is al heel lang volkomen verknocht aan dit land.

Maar dat is niet het bijzondere verhaal. Toen eind 1989 mijn contract afliep bij Peugeot-Talbot in Utrecht had mijn toenmalige werkgever Inter Access een nieuwe klus voor mij geregeld. Ik moest bij Shell in Rotterdam iemand gaan vervangen die twee maanden op vakantie zou gaan. Zijn Shell baas had tot het allerlaatste moment gewacht met het zorgen voor vervanging dus het was allemaal kort dag en moest met grote haast geregeld worden. Ik had nog maar net drie dagen de tijd voor een korte kennismaking met Shell en Karel en het werd zodoende een hele korte inwerk periode.

Die vakantieganger, zoals jullie nu wel kunnen raden, was Karel en hij ging op vakantie naar… de Filipijnen! Na zijn terugkeer van die vakantie zijn we nog ruim twee jaar collega’s geweest bij Shell en we zijn daarna met nog een aantal andere collega’s uit die tijd altijd contact blijven houden. We proberen ieder jaar een keer bij elkaar te komen om bij te praten en de laatste keer was afgelopen december.

Maar terugkomend op die eerste kennismaking in het toenmalige Shell gebouw op het Hofplein in Rotterdam,  wie had nou ooit kunnen denken wat er allemaal zou volgen. Mijn oorspronkelijke contract met Shell zou maar voor drie maanden zijn, alleen ter vervanging van Karel gedurende zijn vakantie, maar ik ben er nooit meer weg gegaan. Dat contract duurde uiteindelijk acht jaar waarna ik door Shell werd gevraagd om in vaste dienst te komen en de rest is zoals dat heet geschiedenis.

En zo zaten Karel, Riet en ik vanavond ruim vierentwintig jaar na die eerste ontmoeting weer samen in de kroeg, op de Filipijnen. Het kan raar lopen in de wereld…

De foto van Riet en mij werd uiteraard door Karel gemaakt en ik denk dat we deze maar als statieportret gaan gebruiken.

Valentijnsdag is hier simpelweg niet te vermijden. De slijmerigheid van het hele gebeuren maakt me zowat onpasselijk met al dat roze met die rooie hartjes overal, en dan dat gevraag of je nog wat bijzonders gaat doen met “Valentijnsdag.

Laat het nu voor eens en altijd duidelijk zijn, Valentijnsdag is bedoeld om een geheime liefde een aardigheidje te sturen in de vorm van een kaart of een bos bloemen. Iemand waarmee ik al zesendertig jaar samen ben waarvan tweeëndertig jaar getrouwd kun je met de beste wil van de wereld niet een “geheime” liefde noemen, wel?

Maar alle Filipijnse vrouwen (en de hier aanwezige Maleise ook trouwens) laten zich graag bossen bloemen aanleunen en ze laten zich fêteren met etentjes. Op kantoor werden aan de dames rozen uitgedeeld en iedereen, ook de mannen, kreeg een doosje uitgereikt met daarin twee brownies met, hoe kan het ook anders, rode hartjes daarop. Nou ja, ze smaakten best, en ik zal wel weer totaal niet romantisch zijn. Ook goed.

Riet en ik kozen voor een andere benadering, wij gingen met een aantal collega’s van mij met hun aanhang naar een restaurant wat hier pas is geopend en wat als bijzonderheid voor ons heeft dat de eigenaar een Nederlander is. Het restaurant heeft de wat merkwaardige naam “The Black Pig” (Het Zwart Varken), maar de eerste indruk dat het er prima verzorgd is allemaal. Er is een lekker biertje en ook de wijn was prima heb ik me laten vertellen. Over het eten hebben we ook goeie berichten gehoord maar dat konden we nog niet zelf ervaren want we hadden niet gereserveerd en aangezien de tent stampvol zat (vanwege die vermaledijde Valentijn natuurlijk) konden we geen diner bestellen.

Nou ja, dat komt nog wel een keer want we komen er zeker nog wel een keer terug, al moet ik wel zeggen dat de prijzen er exorbitant hoog zijn. Het enige is dat we Riet moeten laten ophouden deze tent “De Black Pik” te noemen, want dat is iets heel anders…

De vakantie van Robin en Chantal zat er vandaag al weer op. Vanavond hebben Riet en ik ze naar de luchthaven gebracht voor het eerste deel van hun terugreis, de vlucht naar Dubai die om even na middernacht zal vertrekken. Dankzij het late tijdstip van die vlucht hadden ze vandaag nog de hele dag om in Manila door te brengen en er was zelfs vanavond nog ruim de tijd om nog een laatste keer uit eten te gaan.

Gisteren heeft Riet ze meegenomen voor een bezoek aan de Wet Market, een echte Filippijnse markt waar het armere deel van de bevolking zijn inkopen doet. Het is een kleurrijk maar ook niet al te fraai geurend spektakel wat je eigenlijk gewoon gezien moet hebben. Chantal wilde er graag foto’s maken en vroeg zich af of de mensen er daar geen aanstoot aan zouden nemen. We stelden haar gerust en beloofden dat het eerder het tegendeel zou zijn.

En dat bleek ook wel want het gezelschap kreeg zelfs regelmatig aanwijzingen van de lokale bevolking over wat en vooral wie er op de foto moesten, en de aangewezen objecten gingen er allemaal eens goed voor staan. Het leverde de nodige mooie en vooral kleurrijke plaatjes op die Chantal binnenkort beslist op haar website zal plaatsen.

Vandaag was er een laatste bezoek aan Greenhills want er moesten nog een paar “echte” merktassen gescoord worden. Chantal vond Greenhills helemaal geweldig, Robin had het wat gauwer bekeken als ik het zo hoorde. Vanavond sloten we de vakantie in stijl af bij de plaatselijke Chinees.

Om even voor negenen gingen we dan toch maar richting de luchthaven waar we na iets meer dan een half uur later al aankwamen. Het was onderweg ontzettend rustig omdat de avondspits al voorbij was, nog een niet onbelangrijk voordeel van die late vlucht. Na het afscheid waren Riet en ik dan ook met een half uur al weer thuis.

Voor Robin en Chantal gaat dat een paar uurtjes langer duren, die komen als alles goed gaat morgenmiddag pas rond half twee plaatselijke tijd aan op Schiphol na een hopelijk fijne vakantie.