In de Filipijnse kranten heb ik er geen woord over kunnen vinden maar er is wel degelijk een afvaardiging van de Filipijnen aanwezig op de Olympische Winterspelen in Sochi. Terwijl wij Nederlanders vol trots naar onze schaatsers kijken en alle kranten al ver voor de spelen bol stonden van de voorbeschouwingen is het hier stil rond de eenzame Filipijnse deelnemer. Die deelnemer is de 17-jarige kunstschaatser Michael Christian Martinez, en hij is de eerste Filipijn die deelneemt aan de Winterspelen in tweeëntwintig jaar. Hij is ook de eerste Zuid-Oost Aziatische kunstschaatser die ooit is afgevaardigd.

Dat er hier in Manila weinig geschaatst wordt zal duidelijk zijn. De uit het stadsdeel Parañaque afkomstige Michael zag op 8-jarige leeftijd voor het eerst schaatsers op de kunstijsbaan in een winkelcentrum en hij was meteen verkocht. De meeste sporten waren voor hem door zijn astma niet geschikt maar het kunstschaatsen bleek voor hem ideaal.

Getraind in zowel Manila als in de Verenigde Staten maakte hij zijn officiële debuut in 2010 en hij werd vijfde op de Wereldkampioenschappen voor Junioren in 2013. Hij is dus redelijk succesvol maar in eigen land is er nauwelijks erkenning voor zijn sportieve prestaties.

De Filipijnse regering is over het algemeen best gul als het gaat om het sponsoren van Filipijnse sporters op internationale toernooien maar niet in het geval van Michael. Die moet het hebben van een enkele privé sponsor, de SM Mall winkelketen die ook de eigenaar is van de enige twee kunstijsbanen op de Filipijnen, en van een kleine bijdrage van de Filipijnse Schaatsbond (ja, ik was ook verbaasd dat die bestaat). De moeder van Michael vertelde aan een Katholieke nieuwsdienst zelfs dat ze een hypotheek op hun huis hebben moeten nemen om de deelname van Michael aan de Winterspelen in Sochi te kunnen bekostigen.

Aanstaande donderdag komt Michael voor het eerst in actie. Het lijkt me niet waarschijnlijk dat hij hoge ogen gaat gooien maar ik vind wel dat hij in het Heineken Huis moet worden uitgenodigd…

Het is al weer een tijdje geleden maar we hebben er weer een hoor, zo’n ongelofelijk verhaal waarvan iedereen vast en zeker denkt dat je het verzint maar wat gewoon waar gebeurd is. “More fun in the Philippines”! Maar goed, hier komt-ie.

Omdat dit al weer het laatste weekend is van de vakantie van Robin en Chantal wilden we deze zondag zinvol besteden, maar de vraag was waaraan. Het idee kwam op tafel om naar het Ocean Park te gaan bij het H2O hotel, gelegen aan de baai langs Roxas Boulevard. Op een zondag en niet te laat weg, dan moet dat kunnen dachten we.

Fout gedacht. We hadden namelijk geen rekening gehouden met de Shell Eco Marathon waarvan het parcour pal naast het H2O hotel bleek te liggen. We wisten natuurlijk wel van het evenement zelf maar we hadden het parcours aan de andere kant van Roxas Boulevard verwacht (geen idee waarom overigens). Het betekende zoeken en uiteindelijk omrijden, wat dan wel lukte maar er was natuurlijk een flinke menigte op de been op de door ons uitgezochte locatie.

Ook bij het Ocean Park zelf was het een drukte van belang want er waren zo te zien een aantal complete scholen op bezoek, en zo te zien allemaal gesponsord door, jawel, Shell. Dankjewel, baas! Er was geen doorkomen aan en we hielden het dus snel voor gezien, we gingen op zoek naar een bakkie.

We kwamen terecht in een restaurant waar ze gerechten hadden uit heel Azië en bij navraag ook een bakkie. We schoven aan en bestelden wat te drinken met voor Riet en mij elk een stuk cheese cake en voor Robin en Chantal ook iets van taart. De koude drankjes kwamen al snel maar de cappuccino’s van Robin en mij kwamen pas na twintig minuten. De taart was nog niet in zicht maar we begonnen maar vast aan de koffie omdat die anders koud zou worden.

De koffie en de vruchtensapjes waren na ruim een half uur allang op maar nog steeds geen taart in zicht. Een van de obers kwam naar ons toe en beloofde snel achter onze bestelling aan te gaan. Tien minuten later was er nog steeds niks in zicht en bij navraag kregen we te horen ( je gaat dit echt niet geloven) dat de taart “zoek” was. We dachten eerst dat ze onze stukken aan iemand anders hadden gegeven maar dat was het niet, de taarten zelf konden ze niet vinden!

Er werd vervolgens iemand op pad gestuurd om ergens taarten te halen, waar begrepen wij ook niet maar we hadden geen zin daar op te wachten en vroegen om de rekening. Toen die kwam controleerden we of ze de taart niet toch op de rekening hadden gezet. Dat hadden ze niet, maar er stond wel een portie rijst op die we ook niet hadden gehad.

We stonden op en vertrokken terwijl bij Riet nu zo langzamerhand de stoom uit haar oren kwam. Bij de kassa was een serveerster nog steeds met onze rekening bezig en zonder te stoppen propte Riet haar in het voorbijgaan het verschuldigde bedrag in handen. Zonder fooi, dat mag duidelijk zijn…

Vandaag is in Manila de Shell Eco-marathon Asia van start gegaan voor een drie-daags evenement waarbij honderdvijf studenten uit vijftien landen gaan proberen de prijs te winnen voor het voertuig wat het zuinigst is met brandstof. Een aantal teams hebben al eerder aan deze competitie meegedaan maar er zijn ook de nodige nieuwkomers die allemaal vastbesloten zijn de titel in de wacht te slepen.

Het evenement wordt gehouden in het Rizal Park, gelegen in het centrum van de stad vlak naast Intramuros, de oude Spaanse citadel.

Voormalig president and op dit moment de burgemeester van Manila Joseph Estrada, links op de foto met de geblokte vlag in zijn handen, heeft vandaag het startsein gegeven. Naast hem op de foto is nog zichtbaar de president van Shell in de Filippijnen, Edgar Chua. De competitie duurt tot aanstaande zondag.

Naast dit positieve nieuws is er overigens ook weer een negatief bericht te melden. Eergisteren is er weer eens een ernstig busongeluk gebeurd waarbij veertien doden waren te betreuren. In het bergachtige gebied op zo’n driehonderd kilometer ten noorden van Manila is een bus een een vijfhonderd meter diep ravijn gestort. In de bus zaten twee Nederlanders, een man en een vrouw, en de vrouw is bij het ongeluk om het leven gekomen.

Ik heb al meer gezegd dat bussen hier zo’n beetje de meest onveilige manier van vervoer is. En dat heeft niet eens te maken met de conditie van de bussen of de wegen maar met de chauffeurs die vrijwel allemaal ongetraind en roekeloos zijn. En hoewel ik niet op de zaken vooruit wil lopen zal ik absoluut niet verbaasd zijn als blijkt dat de chauffeur ten tijde van het ongeluk met zijn mobieltje bezig was…

De Filipino’s zijn zo bijgelovig als wat, en dat komt voor een deel door hun cultuur maar ook door hun religie. Zoals ik al vaak heb gemeld zijn ze hier nog Katholieker dan de Paus maar de oude heidense godsdiensten die door het Katholicisme zijn vervangen zijn niet helemaal vergeten. Veel van het hedendaagse bijgeloof vindt daar nog steeds zijn oorsprong in.

Laat ik even een paar bizarre voorbeelden geven. Een vrouw die heeft staan strijken zal nooit of te nimmer daarna de afwas gaan doen of zelfs naar haar handen nat maken want dat veroorzaakt ongeluk en ziekte. Een zwangere vrouw die haar haar afknipt loopt het risico een kale baby te baren en zwangere vrouwen bezoeken geen begrafenissen en doen niet mee aan begrafenis rituelen want dan zou hun kind wel eens dood geboren kunnen worden.

Het kan nog gekker. De man van een zwangere vrouw moet de staart van een pijlstaartrog in de slaapkamer houden om binnendringende vampiers tegen te houden die de vrouw zouden kunnen aanvallen om de foetus op te eten. Daarom hangt er ook in de buurt van ramen altijd knoflook.

Zo’n vampier wordt Aswang genoemd en is maar één van de vele creaturen uit de Filipijnse mythologie. Er zijn verschillende soorten geesten, zoals bijvoorbeeld (niet lachen) sigaren rokende in bomen wonende reuzen en vogels met mensenkoppen. En dan zijn er natuurlijk nog de de Manananggals, de Tiktiks en de Wakwaks, gedrochten die half vogel half mens zijn.

Zijn jullie er nog? Er zijn nog veel meer bovennatuurlijk gedrochten die vrijwel allemaal weinig goeds in de zin hebben.

En er gebeurt iedere dag wel iets wat als een voorteken wordt gezien wat dan weer gekoppeld wordt aan zo’n mythisch creatuur. De Filipino’s kunnen er als ze over praten er luchtig over doen en er zelfs om lachen, maar de meesten knijpen hem als een ouwe dief voor de Aswang…

Ons weekendje weg zat er al weer op vandaag, we vertrokken om acht uur al met de shuttlebus naar de luchthaven. We waren al vroeg op om vooraf nog even van de gelegenheid gebruik te maken om te ontbijten in het Resort.

Gisteravond hadden we al gedag gezegd tegen Robin en Chantal want het is natuurlijk onzin dat die vroeg op zouden moeten staan alleen om ons uit te zwaaien. We zien ze tenslotte aanstaande woensdag al weer als zij terugkomen in Manila.

De luchthaven van Tagbilaran is zoals de meeste vliegvelden op de eilanden klein. Op het platform kunnen hooguit drie vliegtuigen tegelijk staan maar eigenlijk gebeurt dat zelden, het schema zit zo te zien zodanig in elkaar dat het volgende vliegtuig pas landt als het vorige is vertrokken. Het stationsgebouw van de luchthaven heeft net een verbouwing achter de rug en er is nu ook op de bovenverdieping een wachtruimte voor vertrekkende passagiers. Die was er ook al toen wij er anderhalf jaar geleden waren maar die was toen nog in aanbouw. Vanaf die bovenverdieping is er een prachtig uitzicht op het platform en op de startbaan dus ik heb daar mijn hart op kunnen halen met het maken van foto’s.

De terugreis zelf was vlot, we hadden geen vertraging en Lito stond ons buiten al op te wachten en om twaalf uur waren we weer thuis. Daar hadden we nog een klusje want we moesten naar de bank om zeker te stellen dat alles rond de vermiste bankpas van Riet was geregeld. Gelukkig bleek alles keurig in orde, er waren geen verdachte transacties gepleegd met de pas voordat die werd geblokkeerd en de nieuwe kaart komt als het goed is deze week nog aan. Zo loopt dit vervelende voorval gelukkig goed af.

Zoals gewoonlijk heb ik de afgelopen dagen weer de nodige foto’s gemaakt en als ik klaar ben met uitzoeken en sorteren en bewerken zal ik ze op deze website plaatsen.

Vannacht bleef het doorregenen en dat was goed te horen op de daken. Wij hadden daar weinig last van aangezien we dat in Manila ook regelmatig meemaken, maar vooral Chantal had hierdoor moeite om te slapen. Gelukkig bleek vanmorgen vroeg dat het niet alleen was opgehouden met regenen maar dat de wind helemaal was gaan liggen. Sterker nog, het was nog wel bewolkt maar je zag het zonnetje al pogingen doen er doorheen te prikken en het was letterlijk bladstil.

Een prima dag dus voor de dagtrip over het eiland Bohol die bij ons reisarrangement was inbegrepen. Omdat wij diezelfde trip anderhalf jaar geleden bij ons vorige bezoek aan Panglao en Bohol al hadden gedaan hield Riet het voor gezien en bleef op het Resort terwijl Robin, Chantal en ik om negen uur vanochtend vertrokken in een auto met chauffeur die tegelijk ook onze gids was.

Ik herinnerde me nog de praatzieke lazarusklep van een gids die wij de vorige keer hadden maar deze was totaal anders. Hij deed amper zijn mond open en gaf maar heel sporadisch commentaar op de dingen die we te zien kregen. Gelukkig wist ik zelf nog een hoop wat dankzij die lulmeier van anderhalf jaar geleden blijkbaar toch was blijven hangen, dus speelde ik voor Robin en Chantal maar een beetje voor reisleider.

Het programma was vandaag veel uitgebreider dan de vorige keer toen een groot deel van de dag letterlijk in het water viel dankzij de halverwege de dag losbarstende regen. We begonnen met een bezoek aan het bos met de Tarsiers, de kleine aapachtige beestjes met de enorm grote ogen. Daarna bezochten we een mooie vlindertuin, gevolgd door een bezoek aan de Chocolate Hills midden op het eiland. Daar zagen we de verwoesting die de aardbeving van een paar maanden geleden daar had aangericht, veel van de heuvels waren beschadigd en het uitkijkpunt voor de toeristen was grotendeels verwoest.

Onderweg naar de lunch kwamen we langs een hangbrug van bamboe over een rivier waar we stopten voor foto’s en uiteraard even heen en weer naar de overkant. De volgende stop was een kleine dierentuin met onder andere de grootste ooit gevangen python van Bohol (waarvan de deur van het hok overigens gewoon open stond, want we moesten tenslotte foto’s kunnen maken) en nog wat inheemse dieren zoals een krokodil en een paar Civet katten.

De lunch werd geserveerd op een drijvend restaurant. We waren knap aan de late kant maar dat komt omdat het oorspronkelijk geplande drijvende restaurant niet doorging vanwege het te snel stromende water in de rivier door de regenval van de afgelopen nacht. Onze gids moest dus op zoek naar een alternatief wat een stuk verderop lag en vandaar dat we dus de hangbrug en de dierentuin voor de lunch deden in plaats van erna.

Het drijvende restaurant maakte nog een tochtje over de rivier, wat we eigenlijk niet hadden verwacht maar wat op zich wel aangenaam was. Minder was de irritante maar onvermijdelijke zanger met gitaar en het einddoel, een zogenaamd inheems dorp wat nog nepperder was dan de merktassen in Greenhills.

Omdat we zo laat waren gaan lunchen gingen we na de boottocht al richting huis, wat overigens nog en ritje van dik anderhalf uur was. Onderweg stopten we op nog wat mooie plekjes om foto’s te maken. We hadden gedurende de gehele dag regelmatig met eigen ogen de gevolgen kunnen zien van de zware aardbeving van een paar maanden geleden. Verwoeste kerken, half gerepareerde bruggen, heel veel werk langs de wegen aan waterleidingen, wegen met opgevulde scheuren, en we moesten op verscheidene plaatsen omrijden vanwege reparatiewerkzaamheden.

Het weer was gedurende de dag steeds beter geworden en daarmee ons humeur ook. Daar kon zelfs het tegenvallende diner ’s avonds in het resort niets meer aan veranderen…

We hadden weer een klein akkefietje met ons huis, we hebben een lekkage in de woonkamer. Gisteren merkte Riet opeens dat er niet alleen een nat spoor over de muur naast de wc aan de kant van de bar liep, maar bij nadere inspectie bleek ook het glas gebarsten van het schilderij wat daar ophangt.

In eerste instantie kon ze het een niet in verband brengen met het ander maar het bleek dat het vocht uit het gat in de muur kwam waar de haak in zit waar het schilderij aan hangt. Dat vocht had de achterkant van de schilderijlijst doorweekt en waarschijnlijk is daardoor het hout van de lijst gaan werken, met als gevolg dat het glas is gebarsten. Het bleek geen hard lopend lek te zijn maar er kwam wel degelijk water uit het gat.

Nu lijkt de conclusie gerechtvaardigd dat ik met mijn stomme kop bij het boren van het gat een waterleiding heb geraakt, maar dat lijkt toch niet waarschijnlijk. Ik heb ten eerste een apparaat gebruikt om leidingen in de muur op te sporen voordat ik het gat boordde, en ten tweede is het dan raar dat er pas na twee jaar lekkage optreedt want zolang zit die haak er al.

Om het probleem opgelost te krijgen heb ik vanmorgen een berichtje naar meneer Santiago, onze huisbaas gestuurd. Die kwam meteen langs, zoals we overigens van hem gewend zijn, en het probleem werd ook snel opgelost. De reparatie was eenvoudig, het gat werd simpelweg dicht geplugd.

We weten dus nog steeds niet of er nu iets kapot is in de muur, maar het probleem is opgelost want het lekt niet meer…

Het was een vroegertje vanochtend want ik moest er al om kwart voor zes uit. Het vliegtuig van Robin en Chantal zou rond kwart voor zeven landen dus ik moest zorgen dat ik tegen die tijd op de luchthaven was. Ik verwachtte dat het druk zou zijn onderweg vanwege de ochtendspits, en ik moest ook Lito onderweg oppikken want die kan vanwege het openbaar vervoer niet eerder bij ons zijn dan half zeven en dat was te laat.

Het kwam allemaal goed, we waren rond tien over half zeven op de luchthaven en de borden gaven aan dat het vliegtuig net was geland. Ik moest overigens nog dik drie kwartier wachten voordat Robin en Chantal naar buiten kwamen maar dankzij het uitblijven van de verwachte drukte zaten we toch om acht uur alle vier al aan de koffie in de tuin.

Onze bezoekers waren afgelopen vrijdag al uit Nederland vertrokken maar hadden van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog een paar dagen rond te kijken in Dubai. Aangezien ze met Emirates vlogen moest daar toch worden overgestapt dus dat bood mooi de gelegenheid om daar een paar dagen te blijven. En vandaag zijn ze dus aangekomen in Manila voor een verblijf van twee en een halve week.

Vanwege de jetlag hebben ze vandaag nog niet zoveel gedaan maar vanavond hebben we het eerste verplichte nummer voor Robin al gehad, de spare ribs bij Outback…

Het is de laatste twee dagen weer ouderwets mooi weer, strakblauwe lucht en heet. Prachtig weer om in de tuin te zitten, alleen wordt het wel hoog tijd voor wat nieuw tuinmeubilair. We hebben twee ligstoelen die we nog uit Nederland hebben meegenomen, een paar goedkope dingen van ik geloof zeventien euro per stuk, maar ze gaan al meer dan drie jaar mee en ze hebben hun tijd dus wel uitgediend. Ze zijn inmiddels al aardig doorgezakt en de stof begint nu hier en daar te scheuren dus het zal niet lang meer duren voor iemand er doorheen zakt.

We zijn al op zoek geweest naar een paar nieuwe tuinstoelen en we hadden ook al wat van onze gading gevonden bij een winkel in tuinmeubelen in de Festival Mall. Erg mooie stoelen, worden gemaakt op bestelling met materiaal en kleur naar keuze, maar daarom ook niet bepaald goedkoop. En dan hebben we het nog niet eens over die andere winkel waar ze werkelijk schitterende designer ligstoelen hadden maar die waren nog drie keer zo duur.

Vanmorgen deed ik wat boodschappen bij de lokale Macro die hier S&R heet en ik zag dat ze daar ook ligstoelen voor in de tuin verkopen. Niet dezelfde kwaliteit natuurlijk maar wel een heel stuk goedkoper. Ik vertelde het aan Riet en die wilde vanmiddag meteen gaan kijken. De stoelen werden goedgekeurd, het was nog even twijfelachtig of we er twee mee konden nemen in de auto maar dat lukte, en zo hadden we vanmiddag dus twee nieuwe comfortabele ligstoelen voor in de tuin.

Maar zoals de titel al verraadt, het verhaal is hiermee niet ten einde. De ene stoel was prima maar van de andere wilden de voorpoten niet uitklappen. Na wat gefrommel bleek dat het echt niet ging, en om eens te kijken waarom vergeleken we de poten met die van de andere stoel. En wat denk je, de voorpoten van de andere stoel zien er heel anders uit, deze stoel blijkt geleverd te zijn met twee stel achterpoten.

Morgen kan Riet dus weer terug naar S&R, en optimistisch is als ze is denkt ze dat ze niet de hele stoel maar alleen maar de verkeerde poten mee hoeft te nemen om die om te ruilen. Ik ben er van overtuigd dat dat niet gaat werken, inheb voorspeld dat ze dan twee ritjes mag gaan maken.

Morgen horen jullie als het goed is in deel twee hoe deze klucht afloopt…

Nou zul je denken dat het een makkie moet zijn om in amper een week tijd een leuk bedragje uit te geven maar als dat alleen maar besteed mag worden aan bepaalde dingen zoals vliegtickets, hotels en etentjes dan wordt het toch wel een ander verhaal.

In Nederland zou het waarschijnlijk geen punt zijn. Eén avondje een beetje luxe uit eten met onze zoons en schoondochters en het budget was niet alleen op maar waarschijnlijk zou er nog geld bij moeten. Hier is dat een veel groter probleem want dat zou met zijn tweetjes eten tegen heug en meug worden. En om nou in een week tijd even een tripje te regelen lijkt niet moeilijk maar dat is een beetje lastig te plannen op dit moment want we hebben al het een en ander op de agenda staan.

Maar wacht eens even, dacht ik opeens, ik heb in december een tripje geboekt voor als Robin en Chantal hier zijn, misschien dat ik het bedrag daaraan kan besteden. Bij navraag bleek dat geen enkel probleem maar dan moest wel het originele betalingsbewijs overgelegd worden. En laten we dat nou niet hebben! Ja, betaald hebben we al, en ik heb ook een bevestiging van de betaling via email en alle reisbescheiden inclusief tickets is al binnen, maar ik heb geen officieel betalingsbewijs met een btw nummer. Dat krijg je wel, maar pas als je terug bent van de reis, voor het geval je moet afzeggen of anderzijds van plan bent om iets te gaan claimen bij het reisbureau. Ja, zo slim zijn ze hier wel!

Gelukkig bleek het geen probleem als het officiële betalingsbewijs later komt, ik kon mijn bedrag claimen op basis van de bevestigingen die ik al had. En zo betaald de baas dus een leuk stukje van onze geplande korte vakantie, toch mooi meegenomen nietwaar.

En wat denk je, zitten we vanavond samen in de San Mig aan een biertje en wie verschijnt daar ineens op de overla hangende televisieschermen, Dirk Kuyt. Tienduizend kilometer van Kattek maar je komt ze toch overal tegen…

Nou, het is ons weer gelukt hoor, we zijn alweer als laatste geëindigd met de Quiz Night. Het was wel op het nippertje maar de andere twee teams die gelijk met ons onderaan stonden wisten net iets meer van wereldvreemde muziek uit lang vervlogen tijden dan wij. Het scheelde niet veel, een enkele punt, maar de rode lantaarn was weer voor ons.

Nou moet ik wel zeggen dat er een team was dat het nog slechter deed dan wij, maar die taaiden na vier vragen af omdat de vragen vanavond idioot moeilijk waren, voor normale mensen tenminste. En dat zeg ik met nadruk erbij omdat we iedere week te maken hebben met een aantal teams van wat je rustig veteranen mag noemen en die weten ongeveer alles. Een vraag over literatuur, drama en kunst waarmee wij zegge en schrijve één schamel punt haalden vanavond leverde bij hun negen of tien punten op. En dat gaat de hele avond zo. Als we binnenkomen kijken we op het bord naar de deelnemende teams en dan zien we gelijk wat voor ons de hoogst haalbare plek is, afhankelijk van hoeveel van die “professionele” teams er meedoen die avond.

We hadden dan ook al snel gezien dat er vanavond niet meer dan een vijfde plaats in zou zitten aangezien alle vier de “prof” teams aanwezig waren, maar om dan van de zeven teams als laatste te eindigen valt toch niet mee, zeker niet als het gat met die toppers ook nog eens een stuk of twintig punten is op een totaal van maximaal honderd. De lol gaat er wel een beetje af zo, winnen hoeft niet altijd maar het idee dat je een beetje leuk kunt meedoen is toch wel belangrijk voor je motivatie.

Gelukkig was er deze week ook nog een lichtpuntje want het probleem van onze torenhoge waterrekening van twee maanden geleden (zeven miljoen pesos) is opgelost. We hadden een schatting gekregen in plaats van die hoge rekening, maar de afgelopen maand was ons verbruik weer gigantisch terwijl we niet eens thuis waren geweest de meeste tijd. Er kwam dus maar eens een monteur kijken en jawel hoor, die ontdekte dat de nieuwe watermeter die twee maanden geleden was geïnstalleerd achterste voren was gemonteerd en die telde dus achteruit…

We zien het op het internationale nieuws en we krijgen ook vragen uit Nederland over de enorme regenval op de Filipijnen, dus vandaag maar even een berichtje om iedereen in Nederland gerust te stellen. Het zuiden van de Filipijnen wordt al een paar dagen getroffen door hevige regenval die daar grote problemen veroorzaakt, maar dat is ongeveer achthonderd kilometer hier vandaan.

De regen wordt veroorzaakt door de eerste tropische depressie van dit jaar genaamd “Agaton” en de verwachting is dat het op delen van het eiland Mindanao nog zeker drie dagen blijft regenen. De regen zal volgens verwachting in de getroffen gebieden weer zorgen voor grote overstromingen en voor modderstromen.

Het weer wat wij de laatste dagen hebben is blijkbaar ook een gevolg van deze tropische depressie al blijft het bij ons beperkt tot bewolking, vrij veel wind en slechts hier en daar een spaarzaam buitje. In Visayas, de regio die zo zwaar werd getroffen door de supertyfoon “Yolanda”, blijft de overlast gelukkig ook beperkt, zij het dat ze meer bewolking en wat meer regen krijgen dan wij hier nog meer naar het noorden.

Nu vraagt iedereen zich misschien af waarom er vrijwel niet wordt gereageerd op deze natuurramp, want zo mag je dit toch wel noemen met inmiddels ook al weer eenenveertig slachtoffers. Daar zijn een paar redenen voor denk ik. Allereerst komt dit op Mindanao zo vaak voor dat het geen bijzonderheid meer is, wat natuurlijk heel triest is maar waar. Maar het belangrijkst is misschien toch wel dat Mindanao het gebied is van de opstandelingen, in feite vijanden dus van de rest van de Filipijnen, en voor je vijanden loop je nou eenmaal niet zo warm…

Riet en ik worden regelmatig lastig gevallen met sms-jes op onze telefoons waarin ons appartementen worden aangeboden. Hoe ze aan onze telefoonnummers komen weten we niet en helaas is er aan deze vervelende manier van adverteren hier ook heel weinig te doen. Het enige wat erop zit is goed lezen, want de tekst is vaak ook nog eens erg verwarrend, en vervolgens het bericht zo gauw mogelijk weggooien.

Een probleem met die berichten is dat ze heel vaak nogal persoonlijk overkomen. Ze beginnen vaak met “Hallo, mijn naam is…” en het lijkt er dan ook op of je een persoonlijk bericht krijgt. Handige methode, je moet erg goed uitkijken wat er staat want voor je het weet heb je ze uitgenodigd om je te bellen om verder te praten en dan kom je helemaal niet meer van ze af.

Er wordt ook behoorlijk agressief met appartementen geleurd in alle grote winkelcentra. Overal staan stands met heel vriendelijk mensen die je allemaal een folder in je handen proberen te drukken. Wij zijn als overduidelijke buitenlanders natuurlijk helemaal een gewild doelwit want wij hebben tenslotte allemaal de zin “Licht ons op want wij hebben toch geld zat!” op ons voorhoofd staan.

Een paar weken geleden raakten we in de San Mig pub aan de praat met een vriendelijke jongedame die, zo begrepen we uit het verhaal iets met meubels deed. Nu zijn we op zoek naar een paar nieuwe tuinstoelen en toen de jongedame de naam “Botanika” noemde en op onze vraag of dat met tuinmeubelen te maken had bevestigend antwoordde pakten we haar kaartje aan. We hoorden een tijdje niks totdat Riet van de week opeens sms-jes kreeg waaruit ze opmaakte dat er vandaag een soort mini tentoonstelling zou zijn van de door de jongedame aangeprezen meubels.

We besloten een kijkje te gaan nemen vanmiddag, maar ik had ondertussen al een beetje argwaan gekregen. De naam “Botanika” deed een belletje rinkelen, want ik weet dat aan de overkant van ons kantoor een appartementen complex gaat verrijzen met die naam. Er staat al een kantoorgebouwtje waar je informatie kunt krijgen over de te bouwen appartementen en waar ze zelfs compleet ingerichte model appartementen hebben zodat je kunt zien wat je koopt. Ik vermoedde toen ik hoorde dat de “tentoonstelling” in dat gebouwtje zou zijn dat we mogelijk voor iets anders uitgenodigd waren dan we dachten.

Riet deelde mijn wantrouwen niet en wilde toch gaan kijken. Aangekomen zagen we al gauw dat er totaal geen meubels te bekennen waren, en toen de jongedame ons hartelijk welkom heette bleek het dus wel degelijk te gaan om een verkooppraatje voor “Botanika” condominiums. Riet probeerde nog te vertellen dat we iets hadden verwacht met meubels maar dat kwam totaal niet aan. En dat dacht ik al want die meubels waar de jongedame over had gesproken waren de meubels waarmee je je nieuw te kopen condominium zou kunnen inrichten, dat kun je hier namelijk bij de koop meteen meenemen.

Of we nu te maken hebben met een verkooptruc of een gewoon misverstand weten we nog steeds niet, we zijn in ieder geval meteen vertrokken zonder te hebben genoten van het voor ons en alle andere genodigden gereed staande buffet…

Riet heeft vandaag een drukke dag gehad. Vanmorgen had ze twee bijeenkomsten, een van de ALIG vrouwengroup en een van Outpost, de club voor expats van Shell.

Naar de ALIG bijeenkomst zou ze in eerste instantie drie Nederlandse vrouwen op sleeptouw nemen die hier net zijn aangekomen. Een ervan kennen we al, ik heb toen Riet in oktober in Nederland zat al kennis gemaakt met Dieuwke en haar man Klaas die hier toen waren voor een oriënterend bezoek, en Dieuwke is hier vorige week ook al bij Riet op visite geweest. Jammer genoeg was alleen Dieuwke vandaag in de gelegenheid om de ALIG bijeenkomst te bezoeken want het is natuurlijk voor Riet altijd leuk om hier Nederlandse vrouwen te ontmoeten.

Op de Outpost bijeenkomst kreeg Riet een koektrommel aangereikt voor ALIG, met daarin allemaal muntgeld. Dat hadden de dames van Outpost onder het loopje door bijeen gespaard door voor de slachtoffers van de supertyfoon “Yolanda”. Het enige probleem was dat de Outpost vrouwen eigenlijk wel wilden weten hoeveel er nu precies in de koektrommel zat. Riet bedacht dat ze vanmiddag wel even tijd had en heeft dus thuis de inhoud zitten tellen, een totaalbedrag van rond de 2200 pesos.

Nu we het er toch over hebben, nog steeds komt er mondjesmaat geld binnen op onze rekening voor de hulpacties van ALIG. Dat is natuurlijk nog steeds van harte welkom want de acties zijn nog steeds in volle gang. Het is de afgelopen weken weliswaar wat rustig geweest vanwege alle vakanties maar nu iedereen weer terug is gaat volgende week de draad weer worden opgepakt.

Vanochtend is er door ALIG alvast een cheque van een half miljoen pesos uitgereikt aan de hulporganisatie Springboard waar ALIG mee samenwerkt om op Leyte de school in het dorpje Isabelle weer op te bouwen. We zijn uiteraard trots dat onze familie en vrienden daar door de geweldige hulpactie in Rijnsburg aan hebben bijgedragen!

Wij vliegen eigenlijk best wel veel, niet alleen regelmatig heen en weer van de Filipijnen naar Nederland maar ook in de regio. En omdat onze vertrouwde KLM nou eenmaal niet overal beschikbaar is hebben we in de loop der jaren kennis gemaakt met heel wat andere en soms zelfs obscure luchtvaartmaatschappijen.

Tijdens ons verblijf in Rusland werden we wat dat betreft wel meteen in het diepe gegooid. Zeker Riet kan daarover verhalen vertellen waarvan je haren overeind gaan staan, maar gelukkig viel het in de praktijk over het algemeen wel mee. Sommige luchtvaartmaatschappijen bleken zelfs in vergelijking met wat wij gewend waren heel gunstig af te steken, zoals bijvoorbeeld de Koreaanse maatschappijen Korean Airlines en Asiana.

Vandaag stond in de krant de uitslag van het jaarlijkse onderzoek naar vliegveiligheid en daarbij kwam het Australische Qantas weer als veiligste maatschappij uit de bus. Qantas heeft weliswaar wat pechgevallen gehad maar nog nooit een ongeluk en heeft dus alweer de hoogste score gekregen. Een van mijn maten zegt altijd dat statistisch gezien de kans dat Qantas nu aan de beurt is voor een ongeluk dus steeds groter wordt, maar dat terzijde.

Andere goed scorende maatschappijen zijn onder andere onze huidige favoriet Emirates, maar daarnaast ook Cathay Pacific, All Nippon Airways en Eva Air. Grappig genoeg weigerde Riet een aantal jaren geleden nog om met die laatste drie maatschappijen te vliegen toen ze van Amsterdam naar Tokio moest reizen want dat waren zoals ze dat noemde “hokkie bokkie maatschappijen”. Nou geldt bij Riet al gauw dat onbekend ook onbemind maakt maar dat blijkt dus volkomen onterecht. Sterker nog, in de top tien komt zelfs geen enkele westerse luchtvaartmaatschappij voor.

Over vliegtuig ongelukken gesproken, we hebben nog steeds last van noodlandingen van neushoornkevers. Vrijwel iedere dag vinden we er een op het terras of zoals vanmorgen in het zwembad…

Het omruilen van het Nederlandse winterweer, wat overigens meer weg had van herfst in de twee weken dat we er waren, voor het weer op de Filipijnen was zoals verwacht erg plezierig. Riet had zich vooraf verheugd op twee weekjes winterweer, maar zelf heb ik dat helemaal niet. Na ruim drie jaar in Zuid-Oost Azië ben ik het toch wel heel erg gaan waarderen dat het niet kouder wordt dan op zijn laagst vijfentwintig graden.

Toch is het weer de afgelopen week hier ook niet echt super geweest. Januari is op de Filipijnen de koelste maand en dat komt hoofdzakelijk omdat het nogal winderig is. Niet dat het echt koud is, al klagen de Filipino’s steen en been. Het is namelijk soms maar 26 to 28 graden, maar het is gewoon niet zo aangenaam als anders. Het was de afgelopen week de hele week winderig en veelal bewolkt, en het is ook ’s morgens vroeg bij het opstaan nog net niet helemaal licht. Wel heel anders dan de stikdonkere ochtenden in Nederland in deze tijd van het jaar maar toch nog net een beetje schemerig en dus niet het zonnetje wat normaal gesproken mijn dag meteen al goed maakt.

Nou is het niet zo dat we meteen een trui of een vest nodig hebben hoor, zo erg is het beslist niet. En Riet vindt het zelfs prima zo want volgens haar kun je nu tenminste wat doen zonder dat meteen het zweet van je lijf loopt. Ik denk daarom dat ik toch wat meer aangepast ben aan het klimaat dan Riet want ik klaag al net zo hard als de Filipino’s…

Groot feest vandaag want het is precies honderd jaar geleden dat Shell op de Filipijnen is begonnen, met de verkoop van kerosine. In de afgelopen honderd jaar heeft Shell zich hier ontwikkeld tot een van de belangrijkste leveranciers van olie en gas. Daarnaast heeft het bedrijf belangrijke bijdragen geleverd aan de infrastructuur en zijn er heel veel projecten uitgevoerd om de levensstandaard op de Filipijnen te verhogen.

Behalve Shell zelf besteden de media dan ook ruime aandacht aan dit jubileum. Een van de grootste kranten, de Inquirer, heeft vandaag een speciale omslag die helemaal is gewijd aan Shell, weliswaar betaald door het bedrijf zelf, maar in de krant staan ook de nodige artikelen die de rol van Shell in deze samenleving benadrukken.

Nou krijgt een jubilaris natuurlijk vrijwel altijd positieve toespraken, dat is zo, en er is natuurlijk ook wel de nodige kritiek. Zo is de brandstof van Shell erg duur in verhouding tot andere merken, wat ook weer niet helemaal eerlijk is omdat de lokale merken minder belasting hoeven te betalen. Maar het maakt het toch minder aantrekkelijk voor de gewone mensen, en hoewel je vraagtekens kunt zetten bij de kwaliteit van sommige brandstoffen in verhouding tot wat er bij Shell uit de pomp komt geeft de portemonnee ook hier vrijwel altijd de doorslag.

Feit is wel dat Shell bekend staat als een goeie werkgever voor de Filipino’s waarbij met name opleiding altijd hoog in het vaandel staat. Ik heb zelfs sollicitanten gehad voor een tijdelijke baan die genoegen wilden nemen met minder salaris dan ze ergens anders konden krijgen omdat ze zoals ze zelf zeiden Shell op hun CV wilden hebben staan.

Hoe het ook zij, de feestelijkheden gaan het hele jaar nog door maar vandaag was dus de aftrap. Gefeliciteerd Shell Philippines!

Ook in de Filipijnen vieren ze uitbundig oud en nieuw, met veel vuurwerk tijdens de jaarwisseling. Maar er zijn ook nogal wat verschillen want ze houden er nogal wat rare gebruiken op na die vrijwel allemaal ingegeven zijn door één of andere vorm van bijgeloof. Want ze mogen dan wel ontzettend Katholiek zijn, ze zijn nog veel bijgeloviger!

Zo bevat het menu met oudejaar een aandeel vaste onderdelen. Er staan vrijwel zeker noedels op tafel want die garanderen een lang leven, en een ander vast onderdeel van het menu is eieren want die staan weer voor nieuw leven. Er is kleefrijst want daar blijft de voorspoed aan kleven, maar kip zul je niet aantreffen want een kip moet scharrelen om eten te vinden en dat wil je zelf niet hoeven doen in het nieuwe jaar. En er zullen als het even kan twaalf verschillende soorten ronde vruchten op tafel staan, voor elke maand één, en daar zijn als het kan druiven bij. De ronde vorm verwijst naar een afgeronde cyclus en dat zou geluk moeten brengen.

Dat ronde komt ook terug in de kleding want iedereen zal proberen zoveel mogelijk kleding te dragen met een bolletjesmotief, ook hier brengt de ronde vorm geluk. En het huis moet netjes zijn want als je huis netjes is met oudejaar dan is dat een voorteken voor de netheid van je huis in het komende jaar. Er wordt dus op de laatste dagen van het jaar grondig schoongemaakt en gepoetst zodat het huis op oudejaarsavond van onder tot boven blinkt.

Filipino’s maken veel lawaai bij de jaarwisseling. Net als in Nederland is er veel vuurwerk, maar ze slaan ook op potten en pannen want al die herrie verdrijft de boze geesten. Om de voorspoed binnen te laten worden alle ramen en deuren (inclusief kastdeuren) opgezet. Er worden muntstukken op tafels gelegd en in broekzakken gedaan (waarmee veelvuldig wordt geschud) om verzekerd te zijn van welvaart in het nieuwe jaar. Ook zorgen ze ervoor dat hun portemonnee op oudejaarsavond flink gevuld is want dat is een voorteken voor een goedgevulde portemonnee in het komende jaar. Filipino’s zullen wel proberen om op de eerste dag zo weinig mogelijk geld uit te geven want dat is weer gunstig voor de toekomstige financiële situatie.

En klokslag middernacht springen alle Filipijnse kinderen zo hoog mogelijk in de lucht want dat helpt ze om sneller te groeien. En dat terwijl ze hier al snel genoeg volwassen moeten zijn…

De eerste werkdag van het jaar is er altijd een van handen schudden en nieuwjaarswensen, dat is hier niet anders dan in Nederland. Alleen volgt hier op de nieuwjaarswensen altijd meteen de vraag waar of je geweest bent met de feestdagen want veel expat collega’s zijn net als wij naar huis geweest. De daarop volgende vraag was dit jaar hoe het weer was geweest, want zeker degenen die naar Europa zijn geweest hadden daarmee geen echt plezierige ervaringen.

En er was aan het begin van dit nieuwe jaar een email van onze Project Manager met een uitgebreide terugblik op het afgelopen jaar. Er was heel wat te melden want wat het werk betreft is het een druk en veelbewogen jaar geweest.

Het deel van het project wat twee nieuwe putten moest boren in het gasveld is zo goed als klaar. Een boorschip is drie maanden bezig geweest om de putten te boren, waarna de installatie op beide nieuwe putten is geïnstalleerd en beide zijn gekoppeld aan de bestaande installatie. Dat is allemaal onder water gebeurd op een diepte van achthonderdvijftig meter. De eerste put is al operationeel, het eerste gas stroomde op 20 december, de tweede put wordt nog getest maar staat ook op het punt om operationeel te worden.

Voor mij betekent dat dat ik de komende tijd druk zal zijn met het op orde krijgen van alle documentatie van dit deel van het project en zorgen dat alle informatie in de juiste systemen wordt geladen.

Het andere deel van het project, het bouwen van het nieuwe platform, vordert gestaag. Dat platform moet in het derde kwartaal van 2014 klaar zijn en dan wordt het versleept naar de plaats waar het zal worden geïnstalleerd, naast het bestaande platform in de Zuid-Chinese Zee. Aan het eind van het jaar moeten dan de werkzaamheden beginnen om het nieuwe platform te koppelen aan het bestaande.

Genoeg te doen dus in het jaar dat wat werk betreft voor de meesten van ons vandaag pas is begonnen…

De eerste helft van onze terugreis zit er al weer op want op dit moment zitten we in de Business Lounge van Emirates op de luchthaven van Dubai. De vlucht verliep voorspoedig al zag het daar aan het begin niet naar uit omdat we alweer vertraging hadden, deze keer veroorzaakt doordat het vliegtuig later dan gepland op Schiphol arriveerde vanuit Dubai.

Veel geslapen hebben we onderweg niet, ik helemaal niet en Riet maar een uurtje. Dat kwam hoofdzakelijk omdat het op dit moment hier even voor twaalven in de avond is, en omdat we voor ons gevoel nog steeds op Nederlandse tijd zitten dus eigenlijk pas negen uur in de avond. Bovendien duurde de vlucht maar zes uur, een uur korter dan op de heenreis twee weken geleden omdat we deze kant op “wind mee” hebben.

Niet slapen betekent voor mij altijd films kijken en ik heb er bijna drie gezien. De film “Rush” over de Formule 1 coureurs James Hunt en Niki Lauda was geweldig, de film “Malavista” met Robert de Niro en Michelle Pfeiffer was ook erg goed, en de derde film “Byzantium” moet ik op de vlucht naar Manila nog afkijken.

We hopen overigens op die vlucht ook nog een stevig oogje dicht te doen…

Het zal inmiddels wel duidelijk zijn dat Riet en ik enorme kattenliefhebbers zijn. In Manila hebben we onze twee huisgenoten Monster en Abby, in Rijnsburg hebben we Paula en Loekie.

Paula is eigenlijk mijn kat, ik heb haar in 2004 voor mijn verjaardag gehad nadat we onze vorige kat Sproet drie jaar eerder moesten laten inslapen. Riet bezwoer toen dat er nooit meer een kat in huis zou komen maar ze ging uiteindelijk toch maar weer overstag. Paula was toen ik haar kreeg ongeveer een jaar oud en een heel schichtig beestje, maar in het asiel had ze met name op Robin een hele positieve indruk gemaakt en daardoor werd ze uitgekozen.

Dat schrikachtige wat Paula had is in de loop van de jaren nooit helemaal verdwenen. Nog steeds schiet ze als een schicht weg als er iets onverwachts gebeurt of er plotseling iets geluid maakt. Erger is dat ze ook een tamelijk sacherijnig beest bleek te zijn. Robin kan nog steeds alles met haar doen en Martin eigenlijk ook wel, maar van mij moet ze weinig hebben en Riet moet ze al helemaal niet.

Martin en Sandra hadden in 2011 besloten om zelf ook een kat te nemen en dat werd Loekie. Loekie is in tegenstelling tot Paula wel een heel gezellig beest die iedereen waar ze bij zit voortdurend aanmaant om toch vooral door te gaan met achter haar oren te krabben. Het is in twee jaar tijd ook een hele grote kat geworden, echt een joekel van een beest, maar wel met een heel lief koppie al kijkt ze op de foto een beetje listig.

Ze kunnen het niet echt best samen vinden, die twee, en dat ligt vooral aan Paula die zoals gezegd nogal eenkennig is, ook heeft ten opzichte van andere katten. Loekie wordt min of meer getolereerd als ze Paula niet voor de voeten loopt, en als dat toch gebeurt dan vliegen de dames elkaar in de haren. De situatie is houdbaar doordat de beide katten elkaar toch zoveel mogelijk uit de weg gaan.

Oudejaarsdag was een dag zonder verrassingen. Het afsteken van vuurwerk begon al vanmorgen vroeg met een paar buurtkinderen die voor ons huis hun afsteekplek hadden en dat ging zowat de hele dag door. Vanaf twaalf uur was er een relatief rustige pauze want toen waren ze blijkbaar door hun moeder naar binnen geroepen voor de lunch, maar om één uur werd het knalfestijn hervat.

Overigens viel in zijn algemeenheid het vuurwerk mee en daar zal het weer wel mee te maken hebben gehad. Het was gewoon guur en dat is altijd een showstopper voor de vuurwerkfanaten. Die waren er weer genoeg en af en toe werden we opgeschrikt door vuurwerk wat meer op een bomaanslag leek.

Riet stond gewoontegetrouw vanmorgen weer in de rij bij de oliebollenkraam voor oliebollen (zonder krenten), appelflappen en Berliner bollen. Daarmee waren meteen het ontbijt, de lunch en het diner geregeld.

En verder was het een rustige oudejaarsdag die werd afgesloten bij onze vrienden Anja en Nico. Met de lekkerste kippenpootjes sinds… weet ik veel, heel erg lang!

Een bezoek aan het Rijksmuseum in Amsterdam staat al jaren op de agenda maar het is er om de een of andere reden nog nooit van gekomen. Het kwam dan ook goed uit dat Robin en Chantal me uitnodigden om vandaag met ze mee te gaan. Ze hadden een paar vrijkaarten gekregen voor het museum en vandaag was de laatste gelegenheid om die te gebruiken.

We kwamen om even over elven aan bij het museum en al meteen werd duidelijk dat het nog wel even zou duren voor we daadwerkelijk binnen zouden zijn. Er stonden twee enorm lange rijen voor twee ingangen, een voor mensen die al een toegangskaart hadden en een voor mensen die nog geen ticket hadden. Ik had via het Internet een kaart gekocht en kon dus in de eerste rij aansluiten, maar Robin en Chantal moesten hun vouchers nog inwisselen voor een echt kaartje dus die moesten in de andere rij.

De rijen waren allebei een paar honderd meter lang en schuifelend ging het naar de ingang. Mijn rij ging wat harder maar het duurde toch nog bijna drie kwartier voordat ik binnen was. Daar moest ik nog dik een half uur wachten voordat Robin en Chantal eindelijk naar binnen kwamen.

Het zal duidelijk zijn, het was binnen heel erg druk, veel drukker dan we van tevoren hadden verwacht. Vooral in de Eregalerij, waar de beroemdste schilderijen hangen van onder andere Rembrandt en Vermeer, was het bomvol. Met name in de zaal met “De Nachtwacht” was het enorm druk en om het beroemde schilderij te kunnen bekijken moest er lichtelijk met de ellebogen gewerkt worden.

Maar al met al was het bezoek heel erg de moeite waard. Het museum is mooi, goed georganiseerd en de collectie is natuurlijk buitengewoon. Alleen waren we na ruim twee uur rondwandelen wel een beetje “schilderijen-moe”. Effe wat eten of zoiets simpels als een bakkie koffie viel alleen ook niet mee vanwege de enorme drukte in de stad. De wachttijd bij het Hardrock Café voor een tafeltje bedroeg drie kwartier en bij Starbucks stond er een wachtrij tot aan de deur. We hielden Amsterdam daarom toch nog vrij snel voor gezien.

Wel moest er eerst nog even worden afgerekend bij de parkeergarage, de somma van vierentwintig euro…

Een vast onderdeel van een bezoek aan Nederland is een of meerdere bezoeken aan de bioscoop. Als liefhebber van films mis ik dat want op de Filipijnen ga ik nooit naar de bioscoop. Niet dat er geen bioscopen zijn maar het trekt me gewoon niet.

Filipino’s zijn hele vriendelijke mensen, maar ze zijn ook luidruchtig. Dat weten ze; ze moeten er zelf ook altijd om lachen als je dat tegen ze zegt, en ze zijn de eersten om het toe te geven. Het zit in hun cultuur, vandaar dat het ook altijd rumoerig is wanneer er meerdere Filipino’s bij elkaar zijn. Ga maar eens op een zaterdagmiddag naar de grote Festival Mall en je weet precies wat ik bedoel.

Mijn probleem is dat als ik naar de bioscoop ga dat ik dan wil genieten van een goeie film en beslist niet lastig gevallen wil worden door pratende, bellende en popcorn kauwende mensen. Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat ik geen ervaring heb met het Filipijnse bioscoop publiek maar wat ik heb gehoord houdt me al tegen om te gaan. Niet dat het in Nederland tegenwoordig veel beter is overigens. De Pathé bioscopen vertonen niet voor niks voor elke voorstelling op het scherm een nummer waar je een bericht naar kunt texten in geval van overlast.

Maar goed, vanavond ben ik met mijn broer en mijn beide zoons in Den Haag naar de film “The Hunger Games – Catching Fire” geweest en dat was een goed besteedde avond. Goeie film, iets beter nog dan deel één, en een publiek wat weliswaar opvallend jong was (en dus van de mobieltjes generatie) maar wel duidelijk was gekomen om van de film te genieten.

Voor herhaling vatbaar zou je zeggen, alleen draait er niet veel soeps meer op dit moment. Jammer hoor…

Ondanks de sombere weersvoorspellingen van de afgelopen dagen was het vandaag onverwacht mooi weer. De bewolking was verdwenen, de lucht was daardoor blauw en de zon scheen. Doordat de temperatuur ook nog eens hoger was dan normaal voor de tijd van het jaar was het zelfs een hele aangename dag.

En ook het gebruikelijke familiediner met onze ouders was aangenaam. Riet had zich weer flink uitgesloofd om lekker gewoon Hollands eten op tafel te zetten en dat was weer heel goed gelukt. Spruitjes, een witlofsalade, varkenshaas en als toetje griesmeelpudding met bessensap.

Toen alle visite vertrokken was aan het eind van de middag bleek dat Riet toch ook nog niet helemaal bekomen was van de jetlag, hoewel het de eerste dagen wel mee leek te vallen. Om een uur of zes ging ze even naar boven voor een kort dutje, om even bij te komen zei ze zelf, maar ze is niet niet meer beneden geweest.

Ik heb zelf trouwens ook best slaap, mijn broek staat zoals ze dat in Rijnsburg zeggen, nog steeds op “de vreethaak”…