Vandaag vieren Riet en Martin hun verjaardag voor de familie. Martin is de 30e oktober jarig en Riet de 7e november dus dat kan ieder jaar altijd mooi gecombineerd gevierd worden op de zondag ertussen. Dit jaar ben ik er net als de afgelopen vier jaar uiteraard niet bij maar Riet heeft tot nu toe ieder jaar nog de gelegenheid genomen om terug te reizen naar Nederland en er dan toch in ieder geval met Martin’s verjaardag te zijn.

Voor dit jaar had ik van een afstandje een verrassing geregeld als verjaardagscadeau voor Riet. Het was me opgevallen dat we helemaal geen recente foto’s van onze beide zoons hebben, en over de laatste reportage gemaakt door de plaatselijke fotograaf wil ik het hier niet hebben want die was zo bedroevend van kwaliteit dat me nog steeds een paar hele lelijke woorden te binnen schieten als ik aan het resultaat denk en aan wat dat geintje heeft gekost.

Deze keer ben ik op zeker gegaan en heb ik onze schoondochter Chantal gevraagd om een mooie reportage van de jongens te maken. Ze timmert de laatste tijd aan de weg met haar eigen bedrijfje en ik had er na het zien van haar werk met andere reportages alle vertrouwen in. Het moest wel allemaal via email geregeld worden maar ik kon gelukkig wat wensen doorgeven en twee weken terug kon ik het resultaat al bewonderen. Het viel nog niet mee om de twee mooiste foto’s uit te zoeken maar het is gelukt, inclusief het regelen van de bijbehorende lijsten want ook daar zaten nogal wat haken en ogen aan.

Het belangrijkste was om alles geheim te houden voor Riet en ook dat is prima gelukt. Ik heb tenminste net een berichtje gekregen dat mijn verrassing in de smaak is gevallen…

Het was een kort werkweekje deze week want vandaag was na maandag alweer een vrije dag. Maar was maandag een min of meer toevallige vrije dag omdat er verkiezingen waren, vandaag was het de jaarlijkse “Araw ng mga Santo” oftewel “All Saints Day” oftewel in goed Nederlands “Allerheiligen”.

Ik heb twee jaar geleden al uitgebreid geschreven over de betekenis daarvan maar in de praktijk komt het er op neer dat vrijwel iedereen op familiebezoek gaat. Voor veel Filipino’s betekent dat dat ze de provincie intrekken en er een ware uittocht vanuit Manila plaatsvindt. Dat was gisteren al te merken want het was een gekkenhuis op de weg en niet alleen gedurende de spits maar eigenlijk de hele dag. Iedereen die nog geen vrij had genomen ging vroeg naar huis om te proberen de drukte voor te zijn. Tevergeefs voor zover te zien was vanuit ons kantoor want het was de hele dag door overal een enorme drukte.

Voor vandaag betekende het dat het overal bijzonder rustig was. Het gebeurt vrijwel nooit, zelfs met de Kerst niet, maar op “All Saints Day” zijn de winkels grotendeels gesloten en zelfs het aantal Jeepneys op de weg is opvallend laag. Veel collega’s hadden de gelegenheid genomen om de afgelopen drie dagen ook vrij te nemen want met de weekenden erbij was dat bijna anderhalve week vrij en een mooie gelegenheid om er een paar dagen tussenuit te gaan.

Een kijkje op Facebook liet dan ook veel berichten zien met foto’s met grijnzende gezichten, genomen in de tropische resorts door het hele land. Dat zat er voor mij niet in aangezien mijn wederhelft op dit moment in Nederland zit. Het werd voor mij dus een heel rustig dagje achter de computer, voor de televisie en met een boek waarvan Riet had gezegd dat ik dat beslist moest lezen.

Op de foto, die ik heb gepikt uit een van de kranten, zie je de toeloop van duizenden mensen op weg naar de grootste begraafplaats van Manila, de North Cemetery.

Sommige dingen zijn tegenwoordig zo normaal dat je je amper de tijd kunt herinneren dat het nog niet bestond. Ik heb wel eens verbaasde blikken gehad van onze zoons toen ze een jaar of twaalf waren en ik ze vertelde dat wij thuis geen telefoon hadden toen ik net zo oud was. Hoezo, geen telefoon? En ook geen Internet, wat voor jonge mensen waarschijnlijk helemaal niet te bevatten is. En geen Internet, dat is toch echt nog niet zo lang geleden als je wel zou denken want ik schat dat heel veel mensen nog niet eens tien jaar een Internet aansluiting hebben.

Maar hoewel Internet dus eigenlijk iets is van de laatste jaren vierde het gisteren toch al zijn 34e verjaardag. Op 29 oktober 1969 werd er voor het eerst een elektronisch bericht verstuurd via Arpanet, de voorloper van het huidige Internet, en dat was dus zeg maar het eerste e-mailtje. Deze historische gebeurtenis vond plaats in een laboratorium op de Universiteit van Californië in Los Angeles, waar onderzoekers probeerden om verbinding te maken met een andere computer in het Stanford Research Institute, ook in Californië. De bedoeling was om de drie letters L-O-G te versturen, maar lukte maar gedeeltelijk want de Stanford computer crashte na ontvangst van de O.

Het lukte pas ruim een maand later om een stabiele verbinding tussen de twee computers te maken maar toch wordt de dag van dat eerste niet helemaal geslaagde experiment gezien als de geboortedatum van het Internet. De professor die toentertijd het onderzoek leidde voorspelde toen al dat het Internet zich over de hele wereld zou verspreiden en een steeds grotere invloed zou krijgen op ons dagelijks leven.

Vandaag was voor ons ook een mijlpaal want onze jongste zoon wordt vandaag een kwart eeuw oud. Martin, van harte gefeliciteerd met je 25e verjaardag!

En vandaag hadden we alweer een vrije dag, deze keer vanwege verkiezingen van Barangay bestuurders, vergelijkbaar met de Nederlandse gemeenteraadsverkiezingen. Daar was over het algemeen niet zo heel veel van te merken behalve dan dat veel bewoners in onze wijk de afgelopen twee weken verkiezingsposters aan hun hek hadden hangen. De hele wijk is dus vergeven van de vriendelijk lachende gezichten die je vanaf de posters aanstaren.

Het was een opvallend rustige dag met heel weinig verkeer. En eigenlijk was het overal rustig, ook in de winkelcentra waar ik naar toe moest vandaag om wat hoognodige boodschappen in te slaan. Wat wel overduidelijk merkbaar was waren de gebruikelijke maatregelen die altijd getroffen woorden bij verkiezingen, zoals het verbod op de verkoop van alcohol. In de winkelcentra waren dan ook de drankafdelingen leeggehaald of afgeschermd en drankwinkels waren verplicht gesloten.

Overigens was het volgens de kranten niet overal even rustig, de politie sprak zelfs van een opvallend hoog aantal geweldsincidenten. Zelfs lokale bestuursfuncties zijn zeer gewilde banen vanwege de vele “verdiensten” die eraan vast zitten, en ook de lokale politici schuwen geweld dan ook niet om hun plekje te behouden of er een te veroveren. Zo verklaarde een woordvoerder van de politie dat er bijna zeshonderd mensen gearresteerd zijn wegens overtreding van het vuurwapenverbod tijdens verkiezingsperioden, waarbij bijna vijfhonderd vuurwapens en vierduizend patronen zijn buitgemaakt. Behalve dat werden er ook nog eens zo’n tweehonderd messen en achtenzestig granaten geconfisqueerd.

Het geweld vind overigens grotendeels plaats in de provincies waar minder politie is en de macht van lokale politici groter. In de stad zelf, en zeker in onze wijk Alabang, valt het allemaal wel mee en bleef het dus bij de posters op de hekken…

Nu Riet in Nederland zit moet ik me alleen zien te vermaken en daarom had ik van de week een paar Filipijnse collega’s uitgenodigd om vanavond mee te gaan naar de San Mig Pub, wat inmiddels de vaste vrijdagavond “hangout” van Riet en mij is. Filipijnen houden vrijwel allemaal van muziek en een avondje met een goeie live band zagen ze wel zitten, dus dat was geregeld. We gingen dus met z’n zessen vanavond naar de San Mig, die inmiddels al helemaal versierd bleek voor de komende Halloween.

Gelukkig kon ik dankzij het feit dat we regelmatige klanten zijn (mét een klantenkaart!) nog een tafel ritselen want de tent zat stampvol. Onze vaste serveerster, die natuurlijk gewend is om mij in gezelschap van Riet te zien, kwam meteen naar me toe en vroeg “Where is Ma’am?”. “Die is er vandoor gegaan,” zei ik, “Ze heeft me laten zitten”. De serveerster keek me aan die duidelijk aangaf dat ze er geen moer van geloofde en ze liep een beetje nijdig weg. Even later kwam ze weer terug en vroeg weer, “So, where is Ma’am?”. “Die is weggelopen, dat zei ik toch?” zei ik, waarna ik er grijnzend aan toevoegde, “Maar ze komt volgende week weer terug…”. Ik kreeg een grijns terug en een waarschuwend vingertje…

Vanavond zat ik in restaurant Outback voor de wekelijkse ribbetjes en jawel hoor, ik zat nog niet of de serveerster vroeg, “Where is Ma’am?”. Deze keer liet ik het er maar bij en zei dat ze in Nederland was en volgende week terug zou komen. Ze was nog niet weg of een andere serveerster komt langs, ziet me alleen zitten en vraagt meteen, “Where is Ma’am?”. Ook zij liep gerustgesteld door nadat ik had uitgelegd wat er aan de hand was. Maar ze had haar hielen nog niet gelicht of er kwam een ober het gebruikelijke brood brengen en zette twee bordjes neer. “Nee, één is genoeg,” zei ik, “Ik ben alleen vandaag”. Verbaasd keek hij me aan. “Ma’am not here?” vroeg hij. En ik weer uitleggen hoe het zit.

Riet, je kunt gerust zijn hoor. Iedereen mist je, en ze houden mij ook in de gaten…

Er stond in de Nederlandse kranten van de week een berichtje over een stel wat in Rijswijk uit een restaurant was gezet omdat de vrouw erop stond om midden in de zaak borstvoeding te gaan geven. Hoewel borstvoeding natuurlijk een hele normale zaak is ben ik persoonlijk van mening dat dit weer een typisch Nederlands gevalletje is van “Dat maak ik zelf wel uit”. Als je het mij vraagt is het gewoon provoceren, want waarom is het nou beslist nodig om borstvoeding te gaan geven midden in een vol restaurant, en waarom zou je überhaupt je baby meenemen als je een avondje uit eten gaat? Gewoon lekker Hollands dwars dus en het vrouwmens kan tevreden zijn, ze heeft haar “fifteen minutes of fame”.

Het moet wel puur toeval zijn maar stond er vandaag alweer een bericht in de kranten over borstvoeding, alleen ging het deze keer over de Filipijnen. Gaat het er in Nederland hoofdzakelijk om dat je niet overal in het openbaar zomaar je melkfabrieken tevoorschijn kunt halen, hier is het een iets ander verhaal want hier wordt borstvoeding veelal gezien als iets vies. Dat heeft weer eens te maken met het feit dat ze over het algemeen zeer zwaar Katholiek zijn en die vinden nou eenmaal alles wat maar enigszins met lichamelijke functies te maken heeft per definitie vies en daar wordt dus niet over gesproken.

Er rust op borstvoeding in het algemeen dan ook een groot taboe. Vandaag is er in Manila een actie geweest van honderden vrouwen om te proberen een wereldrecord borstvoeding geven te vestigen. De bedoeling was om te proberen op die manier een bijdrage te levereb aan het uit de taboe sfeer halen van borstvoeding en vrouwen aan te moedigen hun kinderen borstvoeding te geven. En nee, niet in openbare restaurants maar gewoon thuis.

Of het protest succesvol is weet ik niet want om aan te geven hoe groot het taboe wel niet is hier, ik kon in geen enkele Filipijnse krant iets vinden over deze actie…

Gistermorgen vroeg is Riet weer geland op Nederlandse bodem voor een bezoek van twee en een halve week. De reis was niet zo voorspoedig als gewoonlijk, ze had ruim een uur vertraging door een te laat vertrek uit Taipei en tegenwind boven Rusland (vast weer die Poetin!). Na aankomst was er net als bij ieder bezoek de standaard eerste dag, bakkie hier, bakkie daar en ’s avonds patatje eten met onze jongens en schoondochters.

De frequentie waarmee Riet Nederland bezoekt ligt dit laatste halfjaar wel erg hoog, waarschijnlijk om de periode daarvoor goed te maken waarin ze de langste tijd ooit van huis is geweest. Allereerst was er het onverwachte bezoek in juni, daarna volgde onze vakantie in augustus, nu weer amper twee maanden later weer en als ze terugkomt is het nog maar vijf zes weken tot aan ons gezamenlijke bezoek in december.

Een bezoek aan Nederland betekent altijd boodschappen meenemen. Voor een van mijn collega’s (een Engelsman!) moet ze altijd Oldtimers drop meenemen en soms Javaanse Jongens shag, en voor onszelf altijd in ieder geval een paar pakken Senseo koffiebars. Deze keer hoeft dat laatste niet, tenminste voor mij niet, want door al die bezoeken van de afgelopen maanden zitten we redelijk ruim in onze voorraad.

De laatste keer dat we in Nederland waren hebben we zelfs een heel Senseo apparaat meegenomen want het leek er op dat de ouwe de geest had gegeven. We moesten het waterreservoir in een bepaalde stand vastzetten anders weigerde het apparaat dienst, en dat probleem werd steeds erger. Met een nieuw apparaat in de koffer gingen we terug naar Manila, waar bij aankomst bleek dat het ouwe apparaat het opeens weer goed deed. We snappen er nog steeds niks van, maar misschien had het apparaat gewoon wat rust nodig. In ieder geval zijn we nu ruim twee maanden verder en het ding doet het nog steeds.

Het is trouwens makkelijk meenemen, al die spullen, want we reizen eigenlijk altijd naar Nederland met vrijwel lege koffers. In de zomer nemen we zomerkleren mee en die nemen niet zoveel plaats in, en winterkleren hebben we hier helemaal niet dus als we in de winter naar huis gaan zijn onze koffers vrijwel helemaal leeg.

En de foto van vandaag: Riet op haar favoriete stekkie, vlak voor vertrek naar de luchthaven.

December is nog ver weg en Riet wilde tussendoor nog wel een keertje naar Nederland. Vanmiddag heb ik haar naar de luchthaven gebracht en volgens de berichten op de website van KLM is vlucht KL808 iets voor de geplande vertrektijd even na half acht vertrokken naar Taipei. Daar zal het vliegtuig rond kwart voor tien vanavond landen voor een tussenstop waarbij iedereen het vliegtuig even moet verlaten omdat er moet worden getankt en van bemanning gewisseld. Rond kwart over elf vertrekt het vliegtuig dan naar Nederland waar het als alles goed gaat morgenochtend om zes uur zal landen.

We hadden een klein beetje oponthoud onderweg maar bij lange niet erg genoeg om Riet te laat te laten komen, ik zette haar rond vijf uur af op de luchthaven. Dat lijkt erg vroeg, zeker als je je boarding pass al via het Internet hebt uitgeprint, maar dat zegt hier op NAIA niks. Waar overal in de wereld een zelf uitgeprinte boarding pass volkomen geldig is heb je er hier weinig aan. Je moet nog steeds bij de incheck balie je printje omwisselen voor wat ze hier een “echte boarding pass” noemen, zo’n op een accept giro lijkend ding.

De enige reden waarom dat moet is omdat je anders niet langs je eerste hindernis komt op weg naar de paspoortcontrole komt, het loket waar je je tien Euro luchthavenbelasting moet betalen. De ambtenaren in dat hokje weigeren namelijk nog steeds om een zelf geprinte boarding pass te accepteren om hun stempeltje op te zetten en alleen daarom moet je dus alsnog in de rij voor de incheck balie. Niet te geloven, anno 2013, maar hier werkt het dus nog zo.

De tweede hindernis voor de paspoortcontrole is een loket voor buitenlanders met een verblijfsvergunning. Als je net als wij namelijk zo’n ding hebt moet je uitreisbelasting betalen. De hoogte van het bedrag is zo vaak verschillend dat niemand echt begrijpt hoeveel je nu precies moet betalen maar het is per persoon tussen de veertig en de vijftig Euro. Dat is dus nog best een flink bedrag, alleen om het land uit te mogen.

Daarbij is overigens een bedrag van tien Euro inbegrepen voor een speciaal loket waar je een “voorkeursbehandeling” krijgt en je paspoort controle sneller afgehandeld zou moeten worden. Echt Filipijns is dan weer dat er maar één zo’n loket is en als er dus meerdere buitenlanders zijn dan sta je daar dus ook gewoon in de rij. Sneller afhandelen is sowieso volslagen onzin omdat je veel meer papieren hebt dan iemand die in de gewone rij staat en duurt het proces dus per definitie langer, ja toch?

Het grappige is dat je er niet voor kunt kiezen om die 500 pesos niet te betalen en in de gewone rij te gaan staan. En dat is ook echt Filipijns; of je er gebruik van maakt of niet, je moet altijd betalen en het is dus gewoon een typisch gevalletje van “Niet goed, geld weg”…

Een natuurverschijnsel vanmorgen wat we een tijd al niet meer hebben gezien, een strakblauwe lucht van horizon tot horizon. En ook nog eens goed nieuws op de weerberichten dat de tyfoon die onderweg was naar de Filipijnen heeft besloten om richting het noorden te gaan. Dat betekent dat er van deze storm geen gevolgen voor de Filipijnen zijn te verwachten en dat we eindelijk weer eens een paar dagen met rustig en hopelijk zonnig weer tegemoet kunnen gaan zien.

Riet houdt overigens toch de route van de tyfoon in de gaten want die is er om een andere reden niet gerust op. Ze vertrekt namelijk zondagavond voor een bezoek van twee en een halve week aan Nederland, en aangezien ze deze keer met KLM vliegt betekent dat een tussenstop op Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Dat ligt ten noorden van de Filipijnen en zou dus mogelijk wel in de route van de tyfoon kunnen liggen die als de timing een beetje verkeerd is ook nog eens precies op zondagavond boven Taiwan zou kunnen zijn.

Het lijkt mee te vallen want de route van de tyfoon wordt volgens de laatste berichten steeds meer noordelijk, wat betekent dat ook Taiwan niet wordt genaderd. Bovendien is het tempo waarin de inmiddels tot een supertyfoon uitgegroeide storm beweegt te langzaam om aanstaande zondagnacht zelfs maar in de buurt van Taipei te komen. En dat is goed nieuws voor Riet’s reis want het zal niet de eerste keer zijn dat KLM zijn vlucht hier in Manila aan de grond houdt omdat het weer in Taipei te slecht is voor de tussenlanding.

Ik wilde vandaag toch een fotootje plaatsen en vond de foto van mijn ontbijt van afgelopen zaterdag in het Acacia. Riet gruwelt ervan als ik zoiets ga zitten eten ’s morgens vroeg, maar wat is hier nou mis mee? Zoet varkensvlees (Pork Tocino), pikante geroerbakte kip en sappig rundvlees. En rijst natuurlijk want zonder rijst is het geen maaltijd…

Gistermorgen rond kwart over acht werden de Filipijnen getroffen door een zeer zware aardbeving van 7.2 op de Schaal van Richter. Na de beving die ongeveer dertig seconden duurde waren er om de paar minuten hevige naschokken. Het episch centrum lag op het eiland Bohol op ongeveer zeshonderd kilometer ten zuiden van Manila en de aardebeving heeft dan ook ook zware schade aangericht op het eiland Bohol en het aangrenzende eiland Cebu.

In Manila was de aardbeving niet voelbaar dus we hoorden er pas van toen het nieuws het bekend maakte. Er is enorm veel schade aan gebouwen op Bohol en ook in Cebu City, een tamelijk grote havenstad, is er veel schade aan gebouwen. Op Bohol zijn zeker tien historische kerken zwaar beschadigd. Sommige zijn meer dan vierhonderd jaar oud, onder andere ook de Kerk van Baclayon die Riet en ik vorig jaar nog hebben bezocht en waarvan de toren is ingestort.

Het aantal dodelijke slachtoffers stond amper vier uur na de beving al op drieënnegentig maar is inmiddels al gestegen tot boven de honderd. Meer dan vierhonderdduizend families zijn getroffen doordat hun huis beschadigd is of helemaal onbewoonbaar. De economische schade wordt nu al geraamd op ongeveer vier miljard Pesos, dat is achtenzestig miljoen Euro.

Op de Filipijnen komen aardbevingen regelmatig voor, en ook Bohol is in het verleden al meerdere keren getroffen. Een van de zwaarste aardbevingen daar was in 1990 met zes slachtoffers en een schade van ruim zes miljoen Euro. De conclusie is dus dat gezien de schade aan de kerken dit veruit de zwaarste aardbeving moet zijn geweest van de afgelopen vierhonderd jaar. Om aan te geven hoe erg de aardbeving was, de kracht was gelijk aan tweeëndertig keer de atoombom op Hiroshima.

Een geluk bij een ongeluk is dat waarschijnlijk heel veel levens gespaard gebleven omdat het gisteren een vrije dag was op de Filipijnen, en veel kantoorgebouwen en scholen waren dus leeg. Op Bohol en Cebu is inmiddels de noodtoestand uitgeroepen.

Het is op de Filipijnen niet zo best gesteld met het onderwijs en het zit zelfs een beetje in een negatieve spiraal die in een land als dit erg moeilijk te doorbreken is. Goed onderwijs is een eerste vereiste om ieder willekeurig land naar een hoger niveau te brengen, en dat zou hier ook zo kunnen zijn maar zoals de zaken er nu voor staan zal het in de nabije toekomst eerder slechter worden dan beter.

Om te beginnen is goed onderwijs hier een kwestie van geld; de privé scholen zijn veel beter dan de publieke scholen maar de privé scholen kosten veel geld en alleen kinderen van welgestelde ouders gaan dus naar die scholen. Niet dat het een garantie is voor goedopgeleide leerlingen overigens, want het feit dat hun ouders geld hebben betekent voor de meeste van deze leerlingen en studenten dat hun kostje toch al gekocht is en heel veel gaan dus flierefluitend door het onderwijs heen.

Het schoolsysteem van de publieke scholen is gebaseerd om het Amerikaanse model, wat logisch is gezien het feit dat de Filipijnen tot vlak na de Tweede Wereldoorlog een Amerikaanse kolonie waren. Zo’n tachtig procent van de Filipino’s gaat naar de lagere school, en dat lijkt nog heel wat maar voor de meesten houdt het daarmee op. Nog maar achtenveertig procent van die groep gaat naar vervolgonderwijs en niet meer dan twintig procent daarvan gaat naar college of een universiteit. Het onderwijs zelf is slecht, boeken die worden gebruikt bevatten heel veel fouten en zelfs onbetrouwbare informatie. De regering doet aan het publieke onderwijs helemaal niets, er is geen enkele vorm van ondersteuning want er wordt van ouders verwacht dat die dat zelf regelen. En daarmee is het kringetje weer rond want de meeste ouders hebben geen geld om dat te doen.

Sterker nog, als het aan de ouders ligt gaan kinderen helemaal niet naar school maar gaan ze werken omdat ze dan bijdragen aan het inkomen van het gezin. Kinderen die om die reden niet naar school gaan krijgen dus nooit een goed betaalde baan, en de volgende generatie zal dan ook geconfronteerd worden met hetzelfde probleem. En zo wordt de situatie dus niet beter maar eerder slechter.

Het is voor ons Nederlanders bijna niet voor te stellen, maar het streven van vrijwel alle kinderen die naar het publieke onderwijs te gaan is om uiteindelijk een baan te krijgen in een winkel of bij McDonalds. Dat wordt hier door de gewone mensen gezien als zo’n beetje het hoogst haalbare na je schoolopleiding…

Vrijdagavond barstte de tyfoon “Santi” in alle hevigheid los boven Manila, want het pad van de storm voerde vrijwel recht over centraal Luzon. Windvlagen, hevige regenval en gigantische bliksemflitsen waren het gevolg. Toen ik met een paar collega’s vrijdagavond op het dakterras van het Acacia Hotel stond zagen we in de richting van de Baai van Manila de bliksem verscheidene keren inslaan. Het was in de loop van de avond zelfs zo erg dat Riet, die me met de auto zou ophalen, heeft overwogen me te bellen om te vertellen dat ze het niet aandurfde.

Gelukkig werd het allemaal in de loop van de avond wat minder, al bleef het wel regenen. Ook vanmorgen regende het nog steeds en bij vlagen veranderde de gestage regenval in stortbuien. De gevolgen van al dat water waren ook zoals gewoonlijk weer desastreus voor sommige delen van het land, en met name centraal Luzon werd deze keer hard getroffen omdat daar het pad van de storm overheen voerde. In de kranten werd vanmorgen dan ook melding gemaakt van vele overstromingen maar ook waren er al eenentwintig slachtoffers te betreuren.

In de loop van de middag werd het gelukkig wat minder omdat de kern van “Santi” in de loop van de nacht Luzon was gepasseerd en inmiddels ten westen van de Filipijnen boven de Zuid-Chinese Zee lag. Morgen belooft gelukkig een mooie en rustige dag te worden maar of we er lang van kunnen genieten is maar zeer de vraag want ten oosten van de Filipijnen liggen achter elkaar al weer twee tyfoons die onze kant op komen. Zeker de eerste lijkt nog zwaarder te worden dan “Santi” en dat zal voor onze regio dus weer nodige overlast betekenen.

Het regenseizoen nadert zijn einde maar het venijn zit duidelijk in de staart…

Filipino’s houden wel van een feestje en ik heb dan ook nog nooit bij een Shell bedrijf gewerkt waar zoveel feesten worden georganiseerd. Mijn vorige baas Inter Access staat wat dat betreft overigens nog steeds dik bovenaan in de ranglijst, maar hier kunnen ze er ook wat van. Met name voor de Kerst hebben we al weer verscheidene feesten op de kalender staan, maar tussendoor hebben we ook regelmatig evenementen, de teambuilding dagen oftewel “Away Days” zoals ze bij Shell altijd worden genoemd.

Ik heb al de nodige van die teambuilding dagen gehad de afgelopen drie jaar en om eerlijk te zijn, ik heb het wel gezien. Het zijn namelijk vrijwel allemaal duplicaten van elkaar en het wordt zo langzamerhand allemaal erg voorspelbaar. Wat tot nu toe altijd de reden was om er toch naar uit te zien was de locatie. We hebben bijvoorbeeld teambuilding dagen gehad in een Golf Resort in de buurt van Batangas en de topper was vorig jaar in het splinternieuwe resort “Pico de Loro” aan de kust bij Batangas. Bij allebei de gelegenheden mochten de vrouwen ook mee en alleen al de omgeving maakte een heleboel goed.

Deze keer zijn de “Away Days” (want het zijn altijd minstens twee dagen) zonder echtgenoten en ook niet op een exotische locatie maar in het Acacia Hotel vlak achter ons kantoor, en de eerste dag was vandaag. Een prachtig hotel, daar niet van, maar als je door het raam kijkt en je ziet het kantoorgebouw staan dan heb je toch niet het idee dat je “Away” bent. Sterker nog, veel mensen kregen regelmatig telefoontjes om snel even naar kantoor over te wippen om iets op te lossen, en volgens mij is dat nou precies niet de bedoeling van die “Away Days”.

Steeds meer mensen, met name de buitenlanders, proberen onder die min of meer verplichte “Away Days” uit te komen met als reden wat ik al heb genoemd (we weten het zo langzamerhand wel) maar ook die vermaledijde spelletjes. Ik zei al, Filipino’s zijn gek op feestjes maar er moeten ook altijd idiote spelletjes worden gedaan, net als vroeger op een Kattekse Brulloft. En dan die strontvervelende verlotingen tussendoor, die overigens noodzakelijk zijn want er moet op een Filipijns feest wat te winnen zijn anders komt er geen mens.

Het zag er even naar uit dat ik er tussenuit kon knijpen aangezien ik geen officiële uitnodiging had gehad. Totdat ik gisteren dan toch de definitieve uitnodiging kreeg en zit ik er dus vandaag en morgen aan vast. Wat ik nog niet heb verteld is dat voor zo’n evenement iedereen ook altijd een poloshirt krijgt uitgereikt wat op de dag zelf moet worden gedragen. Dat lijkt heel leuk maar vrijwel altijd zijn die shirts in kleuren waar je normaal gesproken nog niet dood in gevonden wilt worden, zoals helgroen of donkerblauw met gele strepen. Deze keer kregen we er zelfs twee, een knalgele en een kleur blauw tussen lichtblauw en donkerblauw in.

De gele was voor vandaag en de groepsfoto ziet er dus ongeveer uit zoals de foto…

De verschillen tussen rijk en arm zijn op de Filipijnen heel erg groot en er is maar een hele kleine groep steenrijke mensen die vrijwel het hele land beheren. Toch zijn de verhalen van de allerrijksten net verhalen uit een jongensboek.

Zo is de allerrijkste ene Henry Sy met een vermogen van 218 miljard pesos oftewel dik 3,7 miljard euro. Hij is begonnen met een een kleine schoenenwinkel in Manila en breidde dat uit tot de grootste ontwikkelaar van overdekte winkelcentra. SM winkelcentra kom je dan ook overal tegen maar de zaken beperken zich allang niet meer tot grote warenhuizen, SM is ook bijvoorbeeld een van de grootste concertorganisatoren op de Filipijnen. Op dit moment wordt het bedrijf geleid door de oudste zoon die Hans heet (echt waar), een andere zoon is directeur van een ander groot bedrijf en dochter Teresita leidt de grootste bank van de Filipijnen.

Lucio Tan is een goeie tweede met een geschat kapitaal van 91 miljard pesos, altijd nog zo’n goeie anderhalf miljard euro. Deze man is een voormalige elektromonteur en eigenaar van de Fortune Tabacco sigarettenfabriek, de op een na grootste bierbrouwerij Asia Brewery en hij heeft ook nog eens de meeste aandelen van Philippine Airlines in handen. Op een groot deel van zijn vermogen is trouwens beslag gelegd door de “presidentiële commissie voor goed bestuur” die tot doel heeft het bestrijden van corruptie en fraude. Tan wordt er namelijk van verdacht dat hij nogal wat zijn vermogen op illegale wijze heeft verkregen ten tijde van de Marcos dictatuur.

Laat ik er nog eentje noemen, ik geloof de vierde op de ranglijst, en dat is Jaime Zobel de Ayala, met een vermogen van 61 miljard pesos, nog steeds meer dan een miljard euro. Hij is het hoofd van de Ayala familie, een invloedrijke en dus schatrijke familie die in heel veel projecten op de Filipijnen een vinger in de pap heeft. De wijk waarin wij wonen staat op grond van de familie Ayala en heet daarom dan ook Ayala Alabang Village.

In Nederland zijn we nog wel eens verontwaardigd als we weer eens in de krant lezen van zogenaamde graaiers. Dat soort mensen wordt hier helemaal niet scheef aangekeken, sterker nog, ze zijn hier allemaal zo als ze de kans krijgen. Wil ik ons Nederlanders over het algemeen toch nog wel enig fatsoen toedichten (naïef als ik ben waarschijnlijk), hier heeft geen mens dat. Zelfs Riet moet als ze voedsel gaat uitdelen nog drommels goed uitkijken want als er wat te snaaien valt is het weg.

Stelen heet het in Nederland, hier heet het overleven…

Vanwege de blessure van Riet hebben we dit weekend niet echt veel gedaan maar wel hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om vluchten te regelen voor een kort verblijf in Nederland in december. Het is mij vorig jaar heel erg best bevallen om Kerst en Nieuwjaar te vieren met een temperatuur van dik boven de dertig graden, maar aangezien we geen bezoek verwachten en iedereen hier met vakantie gaat hadden we geen zin om met ons tweetjes hier te blijven. Riet kijkt erg uit naar de kou zei ze, ik kan niet zeggen dat ik dat enthousiasme deel en het zal met de Kerst ook wel geen barbecue in de tuin worden heb ik het idee.

Riet komt overigens over twee weken nog even tussendoor naar Nederland voor twee en een halve week. Ze had er al voor gekozen om met KLM te vliegen vóór haar eerste ervaring met Emirates van afgelopen augustus. Nu vraagt ze zich af waarom ze deze keer ook niet met Emirates vliegt en beschuldigt mij er nota bene van dat ik de KLM heb geregeld! Als ik me goed herinner zei ze zelf dat ze eerst nog een keertje met KLM wilde vliegen om te vergelijken, en misschien had KLM hun toestellen en de service wel verbeterd want dan ging ze voortaan weer met KLM.

Hoe het ook zij, de keuze wordt door KLM zelf wel heel erg makkelijk gemaakt want ten opzichte van bijvoorbeeld Emirates zijn hun tickets tegenwoordig niet minder dan dertig procent duurder. Tot vorig jaar was KLM veruit de goedkoopste optie om naar Nederland te vliegen maar dat is dus drastisch veranderd. Dat gaat ze heel wat klanten kosten, en het is waarschijnlijk nog niet eens de schuld van KLM zelf maar van hun zwaar verlies lijdende partner Air France dat de ticket prijzen zo gestegen zijn.

En dat is toch wel jammer want even afgezien van de rest was en is KLM nog steeds de snelste verbinding tussen Manila en Amsterdam. Bovendien hadden we nog steeds een hoopje dat KLM als enige weer direct op Amsterdam zou gaan vliegen, zonder tussenstop in Taipei. Ik ben nog wel zoveel Nederlander dat ik het heel vervelend vind dat onze vroegere nationale trots zo wegzakt, maar aan de andere kant ben ik ook nog genoeg Nederlander om niet buitensporig meer te gaan betalen als het ook een heel stuk goedkoper kan.

Vanavond ging het trouwens wel weer met Riet, ze voelde zich goed genoeg voor een wandeling naar restaurant “Appenzeller”. Uiteraard zat ze daar weer aan de snert, en ik had een boerenstoofpot, ook niet echt vervelend…

Het was vandaag een spannende dag voor Riet. Zoals jullie weten is er een aantal maanden geleden bij Riet een klein gezwel gevonden in haar borst waar we heel erg van zijn geschrokken. Gelukkig viel het mee, het was goedaardig en kon volgens de dokter geen kwaad, de keus was aan Riet zelf of ze het weg wilde laten halen of niet.

Wat de doorslag gaf bij Riet is dat het op alle volgende onderzoeken op de foto zou verschijnen en aangezien Riet vanaf nu zeker ieder jaar gecontroleerd moet worden kan dat vervelend zijn. Ieder keer zou er mogelijk weer een nader onderzoek volgen om toch maar zeker te stellen dat het nog steeds goedaardig is en Riet besloot dat het, mede ook voor haar eigen gemoedsrust, weggehaald moest worden.

Op zich is dat een eenvoudige procedure maar toch niet iets waar je met plezier naar uitkijkt en Riet was de afgelopen dagen dan ook knap zenuwachtig. Vanmorgen om negen uur werd ze geholpen in het St. Luke’s Ziekenhuis door dezelfde dokter die haar vorige onderzoek had gedaan. In feite was het wachten op die dokter geweest want die was hoogzwanger tijdens het vorige onderzoek en omdat Riet begrijpelijkerwijs liever geen andere dokter wilde moest ze wachten tot deze dokter na haar bevalling weer aan het werk ging. Deze week was dat zover, dinsdagmorgen ging Riet langs voor het vooronderzoek en het maken van de afspraak en vanmorgen kon ze dus al geholpen worden.

De kleine operatie is vlot en zonder problemen verlopen, Riet heeft geen pijn gehad en heeft tot nu toe gelukkig ook weinig last. Behalve dan van het ongemakkelijke strakke verband en het feit dat ze een hele dag niet mag douchen…

Het is al een hele poos komkommertijd voor wat betreft de Quiz Night in de Union Jack Tavern. Niet dat we geen zin meer hebben maar we krijgen simpelweg geen team meer bij elkaar en om met z’n tweeën te gaan zitten vinden we niks.

We hebben wel een paar mensen die mee willen doen maar die kunnen om de haverklap niet, of zeggen op het laatste moment af, en uiteraard zijn we zelf ook niet altijd op woensdag in de gelegenheid geweest. Een week of drie geleden zijn we er pas weer serieus gaan denken om de draad weer op te pikken.

Door afzeggingen kwam het er nog toch weer niet van maar vandaag was het gelukt om Pete en Christine mee te krijgen. We hadden trouwens toch al samen besloten om te gaan, we zouden dan kijken of we ons bij een ander team konden aansluiten en als dat niet zou lukken dan was er altijd nog de Fish & Chips. Nu hadden we niet alleen toch een team maar ook de Fish & Chips kwam er. En terwijl we die op zaten te eten kregen we zelfs nog meer versterking want Charlie, Ireen en Dan die we kenden van de barbecue van afgelopen zondag schoven ook bij ons aan.

Ondanks dat we nu met zijn zevenen waren moesten we het toch zwaar afleggen tegen vier andere teams want we eindigden als vijfde, en ook nog eens met maar een halve punt voorsprong op nummer zes. Logisch gezien het feit dat er een paar categoriën bij zaten waar we ten opzichte van de andere teams laag scoorden, maar soms vraag ik me wel eens af hoe andere teams sommige antwoorden wel weten. Er zat bijvoorbeeld een vraag bij waarbij we tien vlaggen te zien kregen en moesten raden bij welk land ze hoorden. Weten iemand van jullie soms hoe de vlag van Nauru eruit ziet? Ik wist niet eens dat dat een land is, maar het is blijkbaar een onafhankelijk eilandje in de Stille Oceaan.

In ieder geval was het gezellig, ondanks de stroomstoring halverwege de avond waardoor we opeens in het donker zaten en waardoor de Quiz bijna in het water viel…

We kijken ‘s avonds nog steeds als we TV kijken naar series op DVD. Riet is geen grote fan van films en verder is er eigenlijk weinig van onze gading. Het enige wat we kijken zijn de journaals, CNN, BBC en Al Jazeera, en verder geloven we het wel. Zenders hebben we zat, iets van honderd of zo, maar het meeste is voor ons niet te volgen. En de vraag is of we sommige dingen wel willen volgen want we hebben geloof ik wel een stuk of tien zenders met alleen maar Filipijnse televisie dominees. Die zijn hier bijna net zo populair als basketbal en dat wil wat zeggen.

We kijken dus alleen maar series, en Riet heeft er weer een meegebracht uit Nederland die we nog niet kenden maar die we allebei erg leuk vinden. De serie heet “Numbɜrs” en is in feite de zoveelste politie serie maar met een aardige twist. In deze serie, die zes seizoenen heeft gedraaid van 2005 tot en met 2010, worden de FBI agenten geholpen door een paar wiskundigen. Klonk vooraf dodelijk saai, maar de box met alle zes de seizoenen kostte maar iets van vijfendertig euro, dus Riet dacht waarom niet. En tegen de verwachting in vonden we de serie eigenlijk vanaf het begin al leuk en zitten we inmiddels ergens midden in seizoen drie.

We hebben ondertussen overigens ook allebei onze eigen series die we tussendoor volgen omdat we weten dat de ander er waarschijnlijk niks aan vindt. Zo heeft Riet zich de afgelopen weken vermaakt met “Downtown Abbey”, en ben ik bezig aan het vierde seizoen van “Battlestar Galactica” (de nieuwe serie overigens, niet die oubollige uit de jaren zeventig van de vorige eeuw). Daarnaast volg ik nog steeds “Dexter” (ik wacht op het volgende seizoen) en “Breaking Bad” (ben ergens middenin gestopt maar ga dat weer oppikken).

En als de nood aan de man komt heb ik nog tien seizoenen staan van de X-Files…

Er zijn niet zo heel veel dingen uit Nederland die we hier missen, en dat heeft hoofdzakelijk te maken met het feit dat vrijwel alles hier gewoon te krijgen is. En het weinige wat hier niet te krijgen is nemen we mee vanuit Nederland, zoals Senseo pads, hagelslag en frikadellen. Toch is er één ding wat we hier wel degelijk missen en dat is lekker Nederlands brood.

Met brood is het in heel Zuid-Oost Azië zo’n beetje hetzelfde, het is te eten maar daar is alles mee gezegd. Logisch misschien omdat het hier historisch gezien geen brood cultuur is, hier eten ze al eeuwenlang rijst als basisvoedsel. Brood is iets wat de Westerlingen meebrachten toen ze handel begonnen te drijven in dit deel van de wereld. En net zo logisch, toen de mensen hier ook brood begonnen te bakken pasten ze dat uiteraard aan de Aziatische smaak aan. Het resultaat is brood waar naar onze smaak veel te veel suiker in zit, veel te veel zout en veel te veel vet.

We hebben al heel veel soorten brood geprobeerd, En dat begon al toen we in Maleisië woonden. En eigenlijk hebben we behalve het stokbrood van bakkerij “Tous les Jours” nooit echt brood gevonden wat we lekker vinden. Het standaard brood wat we in huis hebben is hetzelfde fabrieksbrood wat we in Maleisië ook al hadden. Dat smaakt redelijk maar het is een beetje slap en als het een week ligt is het nog steeds zacht, dus dat zegt wel genoeg over de hoeveelheid vet en conserveringsmiddelen.

Maar er kwam de afgelopen week goed nieuws! Een vriendin van Riet vertelde haar dat er ergens in Makati een Hollandse bakkerswinkel is, en na enig speurwerk op het Internet vonden we het adres. Vandaag gingen we er naar toe om eens te kijken of het inderdaad is wat we ervan verwachten en we werden niet teleurgesteld. Het kostte wat moeite voor we de winkel vonden in een beetje een achteraf straatje, maar de zaak zelf zag er op zijn Hollands keurig uit. En het assortiment zag er zo mogelijk nog beter uit. Goed, een tijgerwitje hadden ze niet, dat is misschien wat teveel gevraagd (misschien mag dat hier ook niet van Greenpeace) maar er lag een ruime keus aan soorten brood die we anders alleen maar kunnen zien in de bakkerswinkels in Nederland.

We gingen weg met een gesneden wit, een gesneden bruin, een paar ciabatta’s en een bananencake (het enige Oosterse tintje). Thuis gekomen bleek dat het met het brood van het “Dutch Bread Hauz” wel snor zit. Wat kan Hollands wit brood met hagelslag toch lekker zijn.

Zeker als je helemaal in Manila zit…

Filipino’s zijn een luidruchtig volkje. Ik kan het niet anders zeggen, overal waar je komt is het lawaaierig en dat vinden ze zelf de gewoonste zaak van de wereld.

Tussen de middag zitten er bijvoorbeeld altijd een aantal meiden op kantoor gezamenlijk te eten in het keukentje vlak bij mijn werkplek. Ze hebben allemaal eten bij zich wat in de magnetron gaat meestal heerlijk ruikt, maar het is er altijd een takkeherrie. Ze praten luid en ze lachen nog veel luider, en toen een van mijn collega’s die probeerde er doorheen te werken vroeg of het wat minder kon keken ze hem heel verbaasd aan. Minder…wat? Het komt namelijk gewoon niet bij ze op dat iemand anders wel eens last van hun herrie zou kunnen hebben. Herrie? Hoezo, herrie?

In restaurants is het precies, ze praten luid, telefoontjes worden hardop beantwoord en zoals ik al eens eerder heb opgemerkt is het ook een vrolijk en goedlachs volkje dus je hoort ook voortdurend schaterlachen. De herrie is altijd recht evenredig met het aantal aanwezigen en soms verlang ik wel eens naar de redelijk rust van een Nederlands restaurant als we zitten te eten. Maar aan de andere kant zijn we er inmiddels ook wel weer aan gewend, restaurants, winkelcentra, zelfs buiten straat, het is gewoon overal een pokkeherrie.

Regels om lawaai aan banden te leggen zijn hier ook niet. Is er in Nederland bijvoorbeeld een strenge limiet aan het geluid wat een uitlaat mag produceren, dat is hier volledig onbekend. Het gebeurt dan ook regelmatig dat ik ’s morgen vroeg wakker wordt omdat ik het idee heb dat er een F-16 door de straat vliegt. Nee hoor, het is alleen maar een miezerig brommertje wat een uitlaat heeft die dik over de honderd decibellen aan geluid produceert. Niemand die ermee zit dat ze daarmee hele kilometers huizenblokken wakker maken, daar denken ze gewoon niet aan. Zelf vinden ze het prachtig, hoe meer herrie hoe beter!

Toch heeft het ook wel eens leuke kanten. Als je bijvoorbeeld een winkel binnenloopt waar op dat moment geen andere klanten zijn dan heb je een grote kans dat al het personeel luidkeels met de muziek mee staat te zingen. En als ze je dan zien dan houden ze verschrikt op, sommigen duiken snel weg en het dichtst bij staande meisje krijgt dan zonder uitzondering een hoofd als een boei en zegt “Good Afternoon, Sir”…

Gisteravond besloten de vrouwen van ALIG om vandaag een ronde voedselhulp te doen want de berichten uit de getroffen gebieden zijn weer heel verontrustend. Het was wel heel erg op het laatste nippertje dus er was geen tijd meer om rijst en groente in te slaan en te koken dus werd er besloten om het deze keer anders aan te pakken.

Alle vrouwen die meededen sloegen een paar pakken brood en beleg in om de mensen in ieder geval van boterhammen te voorzien, en er werd gauw nog een flinke voorraad fruit ingeslagen. Riet begon vanmorgen met smeren en kwam tot honderdtwintig boterhammen met pindakaas en jam. Om dat allemaal voor elkaar te krijgen had ze behalve uiteraard brood ook een enorme pot pindakaas ingeslagen en een nog grotere pot met jam die ongeveer het formaat heeft van een emmer.

Toen de vrouwen bij elkaar kwamen om op pad te gaan hadden ze bij elkaar 1140 boterhammen en het was alleen hopen dat het genoeg zou zijn. Toen ze in San Pedro aankwamen bij de eerste noodhulp locatie bleek die tot hun verrassing helemaal leeg te zijn. Onze chauffeur Lito deed navraag of de mensen soms al weer terug waren naar hun huizen maar dat bleek niet het geval. Ze waren overgebracht naar een andere locatie omdat de eerste plek ook al last had gehad van wateroverlast, en toen de ALIG vrouwen er aankwamen troffen ze er niet de vijftig verwachte gezinnen aan maar tweehonderd. Het werd dus een beetje schipperen met het eten maar het lukte uiteindelijk om in ieder geval alle kinderen een boterham en wat fruit te geven.

De tweede locatie was ook in San Pedro, een kamp met tenten die beschikbaar waren gesteld door het Rode Kruis. Ook daar werden boterhammen en fruit uitgedeeld en omdat de vrouwen al wisten dat daar veel kleine kinderen waren hadden ze voor de allerkleinsten daar melk meegenomen. En er bleek toen zelfs nog eten over te zijn dus werd ter plekke besloten om naar het plaatsje Cataquis te gaan om daar het resterende voedsel uit te delen.

Uiteindelijk was Riet pas om vier uur ’s middags weer thuis, bekaf maar voldaan. En de vrouwen zijn inmiddels al bezig om aanstaande vrijdag weer een voedselhulp ronde te organiseren. Goed bezig, dames!

Ik zit weer iedere zaterdagavond met de iPhone binnen handbereik om via Twitter het zaterdagvoetbal te kunnen volgen, en in het bijzonder natuurlijk de wedstrijd van mijn eigen cluppie Quick Boys. Niet dat wij trouwe supporters de afgelopen jaren veel hebben gehad om ons op te verheugen maar het bloed kruipt nou eenmaal waar het niet gaan kan, nietwaar. En het nieuws van gisteravond was weer goed, voor de derde keer op rij gewonnen en dat betekent de beste competitiestart sinds 1991.

Op zondagmorgen kijk ik altijd op de websites van Quick Boys en Voetbal Op Zaterdag om de verslagen en de commentaren te lezen. Zo blijf ik toch op de hoogte, en er is inmiddels ook een nieuwe dimensie bijgekomen want er is tegenwoordig Quick Boys TV, een website waarop video verslagen staan van de gespeelde wedstrijden. Die website houdt trouwens gelijke tred met de prestaties van Quick Boys want toen het de afgelopen jaren niet zo best ging waren er regelmatig weken dat er geen samenvatting te bekennen was, maar het gaat nu blijkbaar weer goed want de samenvatting van de wedstrijd van gisteren stond er vanmorgen vroeg al op.

Dat was vanmorgen dus even genieten, en het werd nog mooier. Afgelopen week vertelde Riet dat ze en aankondiging had gezien op de televisie dat het net Fox Sports vandaag de wedstrijd van Feyenoord live zou uitzenden. Hoewel ik de aankondiging zelf niet had gezien en er verder ook niks meer over werd medegedeeld besloot ik dat het toch de moeite waard was om het in de gaten te houden. Want we hebben inderdaad Fox Sports op de kabel en waarachtig, er bleek “Dutch Eredivisie” op het programma te staan.

Ik ging dus zitten en jawel hoor, Feyenoord-Fc Utrecht live op meer dan tienduizend kilometer van huis! En ook hier zowaar weer een goed resultaat. Goed, het was niet op een HD kanaal dus de beeldkwaliteit was niet helemaal optimaal maar verder was er niks mis mee. Het ziet er dus naar uit dat ik de komende zondagen regelmatig voor de televisie te vinden zal zijn want er worden blijkbaar iedere week twee Nederlandse wedstrijden uitgezonden. Is dat effe vervelend!

Als je onderweg naar Subic ten noorden van Manila op de North Luzon Express Way rijdt dan zie je op een gegeven moment een enorm stadion in aanbouw. Ik had dat de vorige keren ook al gezien en ik vroeg deze keer aan mijn Filipijnse collega die ook mee reisde wat de bedoeling was van zo’n enorm stadion buiten de stad. Het antwoord was verrassend: “It’s not a stadium, it is a Place of Worship”.

Het blijkt te gaan om de “Philippine Arena” een bouwproject van wat wordt genoemd de grootste sekte ter wereld, de “Iglesia Ni Cristo” (de Kerk van Christus). Deze sekte, die zichzelf de enige ware kerk noemt (wat een verrassing..) is in 1914 opgericht hier op de Filipijnen door ene Felix Manalo, een ontevreden Katholiek die het niet eens was met het geloof waarmee hij was opgevoed. Het begin kleinschalig maar de beweging heeft op dit moment meer dan anderhalf miljoen leden verspreid over de hele wereld en zeker hier zie je de overal veelal roze gekleurde kerkgebouwen.

De belangrijkste kenmerken van de beweging zijn dat ze de traditionele Drie-Eenheid van de Christelijke Kerk ontkennen en dat ze niet geloven in de goddelijke status van Christus. De kerkdiensten zijn op zondag en donderdag en bijwonen is verplicht. In feite is het niet bijwonen of te laat komen (de deuren gaan op slot!) een van hun drie grootste zondes, er zijn zelfs presentie lijsten om te registreren wie er allemaal geweest zijn. Verder is het verboden te trouwen met iemand van buiten de beweging, een ander lid aanklagen voor het gerecht mag ook niet, ze mogen geen lid worden van een vakbond en ze mogen ook niet via de computer proberen gegevens over de financiële situatie van de beweging te krijgen.

Hoewel deze sekte, want zo mag het rustig worden genoemd, in grootte de derde godsdienstige beweging op de Flipijnen is mag de invloed niet worden onderschat. Heel veel belangrijke en vooral heel erg rijke personen zijn lid, waaronder politici, televisie persoonlijkheden en acteurs. Om lid te kunnen worden schijn je veel geld te moeten hebben, het lidmaatschap is niet weggelegd voor de gewone mensen. De gebruikelijke bijdrage voor het lidmaatschap is tien procent van je inkomen en dat schijnt ook grif te worden afgestaan.

Helaas wordt het geld zoals gewoonlijk niet gebruikt om goede dingen mee te doen. Nee, in plaats daarvan bouwen ze idiote stadions ver buiten de stad…

Ik kon me bijna niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een bezoek heb gebracht aan de Keppel Scheepswerf in Subic waar op dit moment het nieuwe platform wordt gebouwd voor ons project. Ik dacht ergens in mei maar toen ik in mijn agenda terug bladerde zag ik dat dat eind maart was geweest, en dat is dus bijna een half jaar geleden. Er waren in de tussentijd geen heel erg dringende redenen voor een bezoek aan de “Yard” geweest, maar er lag nu een verzoek om training te geven aan mensen die het laatste half jaar voor ons project zijn komen werken.

De training sessies werden gepland voor morgen dus vertrok ik vandaag samen met twee collega’s om twee uur vanmiddag met de shuttlebus naar Subic. Over de reis kan ik kort zijn, die is lang en saai. Het duurt alles bij elkaar minstens drie en een half uur om er te komen, afhankelijk van de verkeersdrukte onderweg, en er zijn al gevallen bekend waarbij de reis niet minder dan acht uur duurde. Mijn persoonlijke record staat op zes en een half uur maar gelukkig viel het vandaag mee want we werden even na zessen, dus na iets meer dan vier uur, afgezet bij ons hotel.

Het Moonbay Resort staat niet erg hoog op mijn lijst van favoriete hotels. We zitten daar weliswaar altijd in kleine appartementjes maar de inrichting is zowel sober als somber (veel donkere kleuren, donkere meubels en weinig daglicht), en last but not least, het stinkt er altijd. En dat laatste was ook nu weer het geval, zij het dat het niet zo erg was als ik inmiddels gewend ben. En een andere meevaller deze keer was dat ik helemaal geen insecten heb gezien, zelfs geen muggen. Muggen waren er de vorige keren altijd, maar zo erg als de eerste keer toen de hele kamer vol zat met zwarte vliegjes is het gelukkig niet meer geweest.

Minder stank dus en geen insecten, maar toch was er een probleem. De televisie had wel geluid maar er was geen beeld, of je moet het verspringen van het scherm van rood naar wit naar groen naar geel beeld willen noemen. De eerste persoon die ernaar kwam kijken kon het niet oplossen, er moest een monteur bij komen en die constateerde dat de televisie kapot was. Nou was het zo’n flatscreen die aan de muur was bevestigd, dus ik verzoende me al met het idee van geen televisie, maar het viel mee. Tien minuten later werd er een hele nieuwe flatscreen binnen gedragen en een half uurtje later was die aan de muur geschroefd.

Misschien dus niet het beste hotel waar ik ooit heb gezeten maar ze weten wel van aanpakken…

En weer was het vandaag een miserabele dag met de hele dag door stortregen, en dat was vooral jammer voor Riet en de andere ALIG vrouwen want die hadden een garage-sale georganiseerd. Deze garage sale is bedoeld voor het Filipijnse personeel wat in de Village werkt en alles wat te koop is is geschonken door de mensen die er wonen, dus veelal de expats. Voor de Filipino’s is deze uitverkoop een buitenkansje, want alles gaat weg voor aangepaste prijzen (zeg maar gerust bijna voor niks in onze ogen). Het meeste wat te koop wordt aangeboden is normaal gesproken ook niet voor gewone Filipino’s weggelegd, zoals bijvoorbeeld een te klein geworden maar verder nog prima te dragen merkspijkerbroek en shirts van een goeie kwaliteit stof.

In eerste instantie zou de garage-sale bij ons thuis plaatsvinden en we hebben dan ook een tijdje een slaapkamer boven gehad die erg veel leek op de winkel van Malle Pietje (voor iedereen die dit leest en die jonger is dan dertig, vraag maar aan je moeder wie Malle Pietje is). Gezien de verwachte drukte werd er uiteindelijk toch voor een lokatie gekozen met een ruimer erf, dus de afgelopen twee weken werd alles bij ons weggesleept. Er was trouwens al het nodige weg want veel was er ondertussen aan de slachtoffers van de overstromingen gegeven.

Voordat de verkoping vanmorgen begon regende het al pijpenstelen en van een openluchtverkoping kon dan ook geen sprake zijn. Er werden snel een stuk of zestien party tenten geregeld om alles droog te houden maar desondanks werd het een behoorlijk natte boel.

Het was al ver voordat het hek open ging een drukte van belang voor het huis waar de verkoping zou plaatsvinden en zoals verwacht ging alles grif van de hand. Vooral kleren waren zoals altijd erg populair, ook al omdat alles maar een paar pesos kostte. Uiteindelijk werd er in totaal toch iets meer dan vijftigduizend pesos opgehaald en dan mag je toch wel van een succes spreken.

Sommige kopers weten dat tegen het einde van de verkoping de prijzen drastisch omlaag gaan. Er waren er dan ook net als ieder jaar die in plaats van meteen te kopen dingen uitzochten en die wegstopten uit het zicht in de hoop er dan later nog goedkoper aan te komen.

Riet weet dat en hield het in de gaten, ze haalde iedere keer wat weggestoken was weer tevoorschijn en gooide het weer bij de rest van de koopwaar. Ze heeft altijd al een sterk gevoel voor rechtvaardigheid gehad…

De opbrengst was in ieder geval volgens Riet een nat pak waard en wat er over was ging naar het gebruikelijke goede doel, het dorp op de Dumpsite.