Bij het zien van de titel van de Blog van vandaag denken jullie misschien, wat is daar nou over te schrijven. Nou, dat zal ik je vertellen.

Bezems en het bezemen zijn hier op de Filipijnen namelijk net effe anders dan wat wij Nederlanders gewend zijn. Het begint al met de bezem zelf, die hebben hier niet zoals wij gewend zijn een lange steel maar juist een korte. En die korte steel is veelal versierd, met een kleurtje en vaak ook met symbolen of plaatjes.

De borstel is niet de harde borstel met de korte haren maar juist een zachte borstel met lange haren, en dan ook nog eens in de vorm van een waaier. Het punt waar de waaier aan de steel zit bevestigd is ook meestal kleurig versierd. Dit model ziet er dan ook al heel wat fleuriger uit dan de doorsnee saaie Nederlandse bezem.

Er is ook een ander gangbaar model wat ook bijna iedereen in huis heeft, en dat ziet er uit als een roe. Dit model heeft harde borstelharen en is ongeveer een halve meter lang.

Het is niet zo versierd als het andere model en dat is logisch want meer dan iets van draad om de haren aan het eind bij elkaar te binden is er niet nodig. Iedereen heeft altijd meerdere van die bezems in huis, en wij dus ook zoals je ziet. Alle bezems worden vrijwel altijd met de hand gemaakt en behalve dat ze in winkels te koop zijn staan heel vaak verkopers langs wegen en bij stoplichten om hun bezems te koop aan te bieden.

Vanwege de korte steel of de korte bezem moeten zelfs de relatief kleine Filipino’s zich een beetje voorover buigen om te bezemen. De bezem wordt met één hand gehanteerd en de meesten leggen de ongebruikte hand op de rug ter ondersteuning.

Deze typische houding is een overblijfsel uit vroeger tijden, het personeel nam zo tijdens het vegen van het huis automatisch een nederige houding aan. Dat hoeft nu niet meer dus je zou zeggen dat een langere steel dan veel makkelijker zou zijn. En dat dachten wij ook, dus kochten we voor Estela in eerste instantie een gewone “Westerse” bezem. Ze vond het maar niks en heeft hem nooit gebruikt. De borstel ligt ongebruikt achter de vuilnisbak en de steel is gebruikt om er de antenne van haar televisie op te zetten…

De vrouwen van ALIG zijn vandaag weer druk in de weer geweest met het verzorgen van voedselhulp aan slachtoffers van de recente overstromingen. Vanmorgen ging Riet al vroeg naar het huis van haar vriendin Maraia waar eerst gekookt moest worden. Toen het eten klaar was trok het gezelschap met een paar auto’s richting een opvangplek in de buurt van het stadje San Pedro, gelegen ten zuiden van Manila op een paar minuten van de Dumpsite. Er waren behalve het eten weer tassen met bruikbare spullen, en die waren meer dan welkom want de mensen op die opvangplek hebben vrijwel niets meer.

De vijfendertig gezinnen wonen op dit moment in tenten op een paar vierkante meter, en het trieste is dat ze geen plek meer hebben om naar terug te keren want hun huizen zijn door de overstromingen volledig van de kaart geveegd. Er wordt op dit moment dan ook druk gezocht naar een plek waar deze mensen naar toe kunnen want op deze opvangplek kunnen ze niet blijven. De lokale burgemeester schijnt ruzie te hebben met iemand die de opvangplek heeft geregeld en hij heeft verordonneert dat de mensen binnenkort weg moeten. Zo gaat dat hier, deze mensen zijn geen kiezers en dus voor zo’n burgemeester totaal niet interessant.

De nood is ondanks de opvang dus hoog want behalve dat er geen plek is waar die mensen naar toe kunnen zijn er nog meer problemen. Er is op de opvangplek geen water, geen elektriciteit en er zijn geen wc’s dus veel mensen zijn ziek. Vooral veel kinderen zijn er volgens Riet niet best aan toe en lopen rond met koorts. ALIG wil dan ook proberen of ze een dokter kunnen vinden die bereid is, vrijwillig of tegen betaling, een keer mee te gaan naar de opvangsite om te kijken of de mensen kunnen worden geholpen door medicijnen voor te schrijven.

Op de foto zie je Riet’s vriendin Doris die bezig is met het uitdelen van lolly’s die iemand had meegegeven. En het is bijna niet voor te stellen maar je ziet dan nog steeds allemaal lachende gezichten…

Het is weer raak op het zuidelijke eiland Mindanao waar verscheidene groeperingen van rebellen nog steeds voor rotzooi zorgen. Die rebellen zijn islamitische separatisten die een groot deel van Mindanao willen afscheiden van de rest van de Filipijnen wat zoals jullie weten overwegend rooms-katholiek is.

Deze keer zijn het rebellen van het Moro National Liberation Front (MNLF) die de havenstad Zamboanga hebben aangevallen. Ze willen de stad veroveren om er dan naar wat wordt gezegd hun vlag te kunnen hijsen. Daarbij hebben ze twintig bewoners in gijzeling genomen terwijl de rest van de bewoners zich in hun huizen verschuilen. Er is al een gezant van de regering ter plekke om over de vrijlating van de gijzelaars te onderhandelen. Er schijnen volgens sommige berichten ook vier slachtoffers te zijn gevallen en tenminste één soldaat van de regeringstroepen die proberen de stad te ontzetten.

Het vermoeden bestaat dat de actie van de ongeveer honderd MNLF strijders probeert het vredesproces te verstoren. Officieel heeft het MNLF namelijk in 1996 de strijd voor een onafhankelijke staat opgegeven en een vredesakkoord getekend met de regering.

Daar zijn ze later min of meer op terug gekomen omdat veel van de twaalfduizend strijders die het MNLF groot is het niet met het akkoord eens waren. Op dit moment zijn er nieuwe onderhandelingen voor een nieuw vredesakkoord gaande maar er zijn voortdurend incidenten met kleine groepen rebellen die het proces verstoren. Het ziet er naar uit dat het voorlopig nog wel onrustig zal blijven, en de teller van het aantal slachtoffers van het al vele jaren slepende conflict staat inmiddels al op honderdvijftigduizend mensenlevens…

Vanmorgen bij het opendoen van de tuindeuren zag ik op het terras een bekende liggen. Geen kakkerlak deze keer maar een joekel van een Neushoornkever. Het was niet de eerste keer dat ik zo’n vervaarlijk uitziende maar volkomen ongevaarlijke kever op ons terras zag liggen, want we hebben er al verscheidene keren bezoek van gehad. Alle keren heb ik het beestje opgeschept en over de tuinmuur gezet maar ons terras heeft blijkbaar toch iets aantrekkelijks voor Neushoornkevers.

Riet en ik hebben er zelfs een kleine discussie over gehad, want volgens mij is het iedere keer dezelfde die terug komt terwijl Riet denkt dat het iedere keer een andere is. Ik ben daar niet van overtuigd, zeker niet nu ik gelezen heb dat deze enorme insecten ook kunnen vliegen. Als je het mij vraagt is het iedere keer dezelfde die terug komt, al snap ik dus niet waarom.

De eerste keer dat ik het beestje zag was afgelopen zondag toen hij (want aan de hoorn te zien is het een mannetje) in ons zwembad dreef. Ik viste hem eruit en zette hem in het gras van de tuin met de bedoeling mijn camera te halen en er een foto van te maken. Toen ik met mijn camera terug was in de tuin was de kever echter pleite, maar de volgende morgen zag ik hem weer onder een van de stoelen op het terras. Onze katten bekeken hem even met belangstelling maar lieten hem verder ongemoeid wat ik vreemd vind want de bijna net zo grote kakkerlakken laten ze nooit ontsnappen.

Het beestje was trouwens wel behoorlijk gammel, veel beweging zat er niet in. De laatste keren dat ik hem vond lag hij doodstil op zijn rug en was ik er van overtuigd dat hij dood was, maar bij nadere inspectie bleek hij toch nog te leven. Maar zelfs nadat ik hem had omgedraaid en op zijn poten had gezet kwam er niet veel leven in en ik kreeg de indruk dat hij op sterven na dood was. Vandaar ook mijn veronderstelling dat het om hetzelfde exemplaar gaat want ik zie overeenkomsten in het slome gedrag.

Hoe het ook zij, na de kever dus voor de eerste keer over de muur gezet te hebben kregen we regelmatig terugkerend bezoek. Vanmorgen heb ik er voor de tot nu toe laatste keer een over de muur gekiept, deze keer voor de verandering maar eens aan de andere kant van het huis. Morgen maar eens zien of er morgen weer een op het terras gammel ligt te wezen…

Stomverbaasd heb ik vandaag een artikeltje gelezen in het Algemeen Dagblad, een artikeltje wat niet alleen van toepassing is op mij maar op heel wat mensen die ik ken. Voor diegenen die het niet gelezen hebben en die door jullie dokter de afgelopen jaren verteld is dat jullie last hebben van hoge bloeddruk, dit is interessant nieuws!

Op de jaarvergadering van Europese cardiologen in Amsterdam (ik wist niet eens dat dat bestond) is een nieuwe richtlijn bekend gemaakt voor de behandeling van hoge bloeddruk. Dat klinkt op zich misschien niet zo sensationeel maar het nieuws is dat de richtlijn voor wat een normale bloeddruk is wordt bijgesteld. Je bloeddruk is nu pas te hoog als de bovendruk boven de 140 is!

En nog opvallender is dat die beruchte onderdruk, waarvan mij altijd is wijsgemaakt dat die nog belangrijker is dan de bovendruk, helemaal niet meer gehanteerd gaat worden. Er wordt alleen nog maar gekeken naar de bovendruk en die mag dus tot 140 mm kwikdruk zijn voor mensen met een laag tot matig risico op hartziekte, en voor hoog risico patiënten zoals diabetici gaat ook zelfs nog een maximum van 130 gelden. Er was niet genoeg bewijs dat aparte normen voor boven- en onderdruk een positiever resultaat opleverden bij de behandeling van hoge bloeddruk dus wordt de hele onderdruk afgeschaft.

Is me dat wat? Hebben we daarvoor allemaal al die pilletjes moeten slikken? Toegegeven, mijn bloeddruk is door het pilletje wat ik slik omlaag gegaan tot wat nu toe voor mij voor normaal werd aangehouden, maar mijn bloeddruk was altijd tussen de 130 en 140 en volgens de nieuwe norm dus helemaal niet te hoog. Benieuwd wat nu de ziektekosten verzekeringen gaan zeggen, want ik denk dat er per jaar een fortuin wordt uitgegeven aan die pilletjes tegen hoge bloeddruk.

Oh ja, en Riet is diep verontwaardigd maar dat heeft niks met dit bloeddruk verhaal te maken. Nee, volgens haar zijn ze hier “stikstraals besodemieterd”. Ze zijn namelijk eergisteren al begonnen met het ophangen van de eerste Kerstversieringen…

Riet heeft een dagje rust genomen toen ze terug was maar vandaag heeft ze meteen de draad weer opgepakt. Samen met haar vriendinnen van de ALIG vrouwenvereniging zijn ze weer begonnen met het verstrekken van voedselhulp aan slachtoffers van de laatste overstromingen.

Het is stom om te zeggen maar de gevolgen van de overstromingen vielen vergeleken met vorig jaar erg mee, dat wil zeggen in de regio van San Pedro, het dorp waar de ALIG vrouwen vorig jaar maandenlang hulp hebben gegeven. De overstromingen zijn daar dit jaar een stuk minder geweest en hoewel er vele honderden gezinnen uit hun huizen zijn verdreven zitten er nu in plaats van tweeduizend “maar” vierhonderd op een basketbalveld te wachten tot ze weer terug naar huis kunnen.

En als er geen grote stormen meer komen dan zou dat best al eens over een week of wat kunnen zijn, en dat is toch goed nieuws want vorig jaar zaten de mensen van augustus tot aan de Kerst en soms nog langer in noodopvang kampen.

De vrouwen hebben vandaag weer gekookt en tassen klaargemaakt om uit te delen. De tassen bevatten het hoogst noodzakelijke, zoals rijst en wat kleren, en ook iets wat de mensen als een luxe beschouwen, een blikje tonijn (waar ze hier helemaal verzot op zijn). Uiteraard was de hulp weer heel erg welkom, en hoewel de situatie dus niet zo erg is als vorig jaar zal de hulp de komende weken voor de ontheemden doorgaan.

Gistermiddag is Riet vertrokken vanaf Schiphol voor het eerste deel van haar terugreis naar Manila naar Dubai. Vannacht is ze daar overgestapt op de vlucht naar Manila waar ze vanmiddag rond half vijf zou aankomen op Ninoy Aquino International Airport.

Omdat er op de website van Emirates al werd aangekondigd dat er vertraging was en de aankomsttijd rond vijf uur zou liggen vertrok ik om kwart over vier van huis om Riet op te halen. Ik heb al de nodige keren geschreven over de verkeerschaos rond de luchthaven maar dat viel vanmiddag heel erg mee. Het was erg rustig en om kwart voor vijf reed ik het parkeerterrein voor de aankomsthal op. En daar begon de ellende, want het was daar een compleet gekkenhuis.

Het parkeerterrein is niet groot en het is altijd zoeken naar een vrij plekje maar vanmiddag was het afgeladen. Op de foto hierboven zie je het parkeerterrein op een rustige dag, ik weet niet wanneer die foto is gemaakt maar ik heb het daar nog nooit zo rustig gezien. Alle plekken waren bezet en dan doen Filipino’s wat ze altijd doen, ze parkeren overal waar maar mogelijk is ongeacht wie ze daarmee dwars zitten. Het zorgde ervoor dat er nauwelijks meer doorstroming mogelijk was want het stond overal muurvast door dubbel geparkeerde auto’s. Dat zorgde ervoor dat ook het vertrekkende verkeer, wat toch altijd al voor opstoppingen zorgt omdat alles door twee uitrijpoorten naar buiten moet waar iedereen moet betalen, vrijwel niet weg kon komen wat de chaos alleen maar verergerde.

Een van de problemen is dat Filipino’s altijd alles in grote groepen doen. Ook voor het ophalen van iemand van het vliegveld gaat de hele familie mee en ze beschouwen het als een gezellig uitje. Het is dan ook altijd al een drukte van belang maar als er zoals gistermiddag rond vijf uur een stuk of vijf vluchten tegelijk binnenkomen dan is het een compleet gekkenhuis. Je moet niet vergeten dat heel veel Filipino’s hun geld in het buitenland verdienen en met name toestellen uit het Midden-Oosten zijn dan ook afgenokt met thuis komende Filipino’s en die worden allemaal afgehaald door grote gezelschappen. Stel je daarbij een parkeerterrein voor ter grootte van het parkeerterrein van Rijnsburgse Boys en dan heb je een idee van de chaos die er dan ontstaat.

Ik kwam zelf dus ook op een gegeven moment muurvast te staan en besloot maar gewoon mee te doen, ik bleef staan waar ik stond zonder me wat van het verkeer achter me aan te trekken. Ze konden in principe nog om me heen als ze er langs wilden dus ik vond het wel best, het enige probleem zou kunnen zijn dat een verkeersregelaar me zou manen om door te rijden. Maar de ervaring heeft geleerd dat dat nooit gebeurd, die lui lopen er wel rond maar doen absoluut niets om het verkeer in goeie banen te leiden, ze vinden het allemaal wel best. Een kerel met een busje voor me blokkeerde de halve rijbaan voor het uitgaande verkeer door er doodleuk te parkeren, en de verkeersregelaar in de buurt stond er bij en keek er naar. Ik moet ook zeggen, niemand wordt ook kwaad als je een beetje asociaal parkeert want ze zouden allemaal precies hetzelfde doen.

Ik stond niet op mijn gemak want ik kon nu natuurlijk niet de auto uit en kon dus Riet niet opwachten. Ik belde Haar dus toen het vliegtuig geland was om te zeggen dat ik in de auto zat te wachten en vertelde waar ik ongeveer stond. Gelukkig is het parkeerterrein niet groot en vond ze me makkelijk. En daarna konden we ons in het strijdgewoel storten om naar buiten te komen. Dat klinkt overigens erger dan het is, alle auto’s schuifelen gemoedelijk richting de uitgang en het enige wat je nodig hebt zijn geduld en een beetje lef want als je de neus niet af en toe zelf tussen twee auto’s steekt sta je er over een week nog. Want zo gemoedelijk als het gaat, niemand zal je uit zichzelf voorrang verlenen, dat moet je afdwingen en ook daar wordt niemand weer kwaad om want iedereen doet hetzelfde.

Uiteindelijk waren we nog vrij snel onderweg want mijn asociale parkeerplaats was gelukkig vrij dicht bij de uitgang, en zo was Riet  tegen half zes weer thuis.

De eerste werkweek na de vakantie zit er al weer op vandaag, zij het dat het een korte was omdat maandag een vrije dag was en ik dus maar vier dagen heb gewerkt. Het was druk want er zijn nog steeds veel mensen op vakantie waaronder twee in mijn team dus het was aanpoten.

Toen ik vanmiddag voor de deur van het gebouw stond te wachten op Lito zag ik rechts van me dat Commerce Avenue, de weg naar Ayala Alabang Village, al weer helemaal vast stond. Het kruispunt waar we moesten invoegen op honderd meter van het kantoor was een flinke chaos want het verkeer dat in moet voegen op Commerce Avenue kan zowel naar links en naar rechts. Er stond weliswaar een verkeersregelaar op het kruispunt om alles in goede banen te leiden maar de bovenstaande foto laat duidelijk zien dat het nut van die lui soms uiterst twijfelachtig is.

Bij extreme drukte zijn langs Commerce Avenue veel stoplichten uitgeschakeld en wordt het verkeer geregeld door dergelijke verkeersregelaars. Het is me absoluut een raadsel waarom, want door de stoplichten duurt het dan wel erg lang voordat je door kunt rijden maar de kruispunten blijven tenminste vrij. Met die verkeersregelaars gebeurt het niet zelden dat een kruispunt helemaal vol komt te staan en er ontstaat dan een soort “deadlock” situatie waarbij er niemand meer voor- of achteruit kan. Wat zo’n verkeersregelaar dan overigens doet is op zijn brommertje stappen en wegrijden, dat is hier niet anders dan in Kuala Lumpur.

Vanmiddag leek het dus ook even dat we zo’n “deadlock” hadden maar het viel gelukkig mee. Lito weet er overigens wel raad mee, want die wurmt zich overal doorheen en zorgt er steevast voor dat ik minstens een kwartier eerder thuis ben dan wanneer ik zelf achter het stuur had gezeten. In dat opzicht ben ik nog steeds niet Filipino genoeg…

We zitten op dit moment midden in een politieke rel op de Filipijnen die afgelopen maandag tienduizenden mensen op de been heeft gebracht die naar het centrum van Manila trokken om te protesteren tegen de zogenaamde “pork barrel funds”. Met de term “pork barrel funds” worden fondsen bedoeld die komen uit overheidsgeld en die gebruikt worden om projecten te bekostigen die eigenlijk alleen bedoeld zijn ter meerdere eer en glorie van de politicus die het project start. Dat hoeft niet perse verkeerd te zijn maar dit zijn de Filipijnen, met grote voorsprong het meest corrupte land van Zuid-Oost Azië, en dan weet je het eigenlijk al.

Die fondsen werden op grote schaal misbruikt voor projecten die in eerste instantie bedoeld waren om de kiezers te imponeren maar het grootste deel is naar projecten gegaan die helemaal niet blijken te bestaan. Om aan te geven om hoeveel geld het hier gaat, er is in totaal een bedrag van 226 miljoen dollar aan de strijkstok blijven hangen volgens een door de overheid zelf uitgevoerd onderzoek. Dat is dus omgerekend de somma van bijna 170 miljoen euro, in een land waar het grootste deel van de bevolking moet rondkomen van twee tot drie dollar per dag.

De hele kwestie heeft tot enorme verontwaardigend geleid, met name omdat President Aquino juist gekozen is op basis van een programma om de grootschalige corruptie aan te pakken. Daar is ondanks dus in de praktijk nog bar weinig van terecht gekomen al heeft de president heeft uiteraard aangekondigd de lekken te zullen stoppen. Gek genoeg neemt de sympathie voor de president door dit alles nauwelijks af, hij geniet nog steeds de steun van meer dan zeventig procent van de bevolking. Maar de fraude kan dan ook niet op naam van de huidige president worden geschoven want die is grotendeels gepleegd onder de regering van zijn voorganger Gloria Arroyo, die overigens al terecht moet staan op beschuldiging van fraude.

De actievoerders, waarvan velen getooid met een varkenskop, kwamen uit alle lagen van de bevolking en ook de Katholieke Kerk was vertegenwoordigd door de charismatische aartsbisschop van Manila, Luis Antonio Cardinal Tagle (die overigens gezien werd als een sterke kandidaat bij de verkiezingen van de nieuwe paus vorig jaar).

De aartsbisschop maande de regering tot “grootse maatregelen”. Nu zijn ze hier ontzettend gelovig maar of dit wat uithaalt…

Om kwart voor een landde vlucht EK148 op de luchthaven van Dubai en mijn vlucht naar Manila zou pas om kwart voor vier vertrekken. Ik had dus ongeveer drie uur de tijd, en dat lijkt heel wat maar eer je uit het vliegtuig bent is er al zo een half uur heen, en daarna het was een stevige wandeling helemaal van de en naar de andere kant van de luchthaven. Wel goed om na de eerste vlucht van ruim zeven uur even de benen te strekken. Eer ik goed en wel achter mijn bakkie koffie in de Business Lounge zat had ik nog net een uur de tijd voordat de instap voor vlucht EK332 naar Manila al weer zou beginnen.

De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze wel eens en dat was vandaag ook het geval want hoewel we op tijd boven Manila arriveerden konden we niet meteen landen. We moesten meer dan een half uur rondjes cirkelen voordat het toestel toestemming kreeg om te landen, en dat kun je na zo’n lange reis eigenlijk helemaal niet gebruiken. Gelukkig stond onze chauffeur Lito al op me te wachten en stapte ik net na zessen de voordeur binnen.

Thuis was alles gelukkig goed gegaan. De hevige regen had buiten weliswaar voor de nodige overlast gezorgd maar het water was net als vorig jaar niet tot in huis doorgedrongen. Alles was dus droog en Estela had geen problemen gehad, ook niet met eten want daar waren we nog het meest bezorgd over geweest, dat ze door de wateroverlast het huis niet uit gekund had om boodschappen te doen. Ook hadden we gehoord dat veel winkels leeg waren omdat ze door de wateroverlast niet bevoorraad konden worden maar gelukkig bleek dat in Alabang ook erg meegevallen.

De katten waren in ieder geval blij me weer te zien want die waren in een uitgelaten stemming…

Nog een laatste vakantie uitstapje vandaag met mijn zoons en schoondochter Chantal, we gingen een kijkje nemen bij de tentoonstelling in de Amsterdamse Expo over Pixar. Pixar is de Amerikaanse filmmaatschappij die animatie films maakt die iedereen vast en zeker kent. Wie heeft er nou nog nooit gehoord van “Toy Story”, “Finding Nemo”, “Wall-E” of “Cars”? En dat zijn nog maar een paar van de vele films die Pixar de afgelopen jaren heeft uitgebracht.

Het succes van Pixar zit met name in het 3D effect waardoor de animaties er bijna levensecht uit zien. Er worden ingewikkelde computertechnieken gebruikt om zaken als bewegingen, haar en kleding er zo natuurlijk mogelijk uit te laten zien, en de tentoonstelling liet zien hoe dat allemaal in zijn werk gaat en wat er allemaal bij komt kijken.

Erg interessant om te zien hoe zo’n film uiteindelijk gestalte krijgt vanaf de eerste schetsen tot aan het uiteindelijke resultaat. Er waren veel werkschetsen te zien, concept tekeningen, computer animaties en een anderhalf uur durende documentaire over de hele geschiedenis van Pixar. Wat al die mensen met kleuters nou precies van de tentoonstelling hadden verwacht weet ik niet, voor de grote mensen met een interesse in animatiefilms zoals wij was het in ieder geval een heel erg leuk uitje!

Na afloop kreeg ik nog wel even een vieze smaak in mijn mond toen ik in de naastgelegen parkeergarage af moest rekenen. Achttien euro voor drie uur parkeren! “I amsterdam”? Nooit geweest en zal het niet worden ook…

Iedereen weet zo langzamerhand wel dat ik een enorme liefhebber ben van films en dat ik voordat we naar het buitenland vertrokken een abonnement had bij een grote bioscoopketen en soms wel twee keer in de week in de bioscoop te vinden was. Daar is met het vertrek naar eerst Maleisië en daarna naar de Filipijnen een einde aan gekomen.

Waarom ik helemaal niet meer weet ik eigenlijk niet. In Maleisië was de oorzaak het publiek daar wat tijdens filmvoorstellingen gewoon doorgaat met hardop praten, is het niet tegen hun gezelschap dan wel via in hun mobiele telefoon. Op de Filipijnen schijnt het wat beter te zijn maar toch ben ik in de bijna twee jaar dat we nu daar wonen nog niet één keer naar de bioscoop geweest. Reden daarvoor is dat ik een prima alternatief in mijn eigen huis heb, een 55 inch 3D televisie, vier filmnetten en stapels DVD’s.

Vanavond was het toch weer heel leuk om met allebei mijn zoons, die mijn voorliefde voor films hebben overgeërfd, naar de bioscoop te gaan. We gingen naar de science fiction film “Elysium” in de Pathé bioscoop in Scheveningen, met als afsluiter zoals gewoonlijk even naar de Burger King aan de overkant voor een Double Whopper. Ik was bijna vergeten hoe leuk dat is.

Voor de film was er nog even tijd voor een loopje over de Scheveningse boulevard. De Pier staat er nog steeds, maar hoe lang nog?

De situatie in Manila is sinds gisteren dramatisch verergerd want door moesson regens en de tropische storm Maring er is in een dag dezelfde hoeveelheid regen gevallen als normaal in een maand. De halve stad stad nu onder water en op sommige plaatsen staat het water twee meter hoog.

De gevolgen zijn desastreus, want het hele openbare leven is tot stilstand gekomen. Openbaar vervoer is nauwelijks nog mogelijk, banken, bedrijven en scholen zijn noodgedwongen gesloten en ook de aanvoer van winkels is nog maar mondjesmaat. We hebben al telefonisch contact gehad met Estela, onze hulp in de huishouding die op dit moment in ons huis op onze katten past, maar gelukkig is in Alabang alles nog goed. Ook daar stroomt nu het water door de straten maar ons huis staat gelukkig nog droog.

Vorig jaar is precies hetzelfde gebeurd in augustus maar de overstromingen zijn dit jaar nog erger dan vorig jaar. Op dit moment staat het dodental op acht en zijn er al tienduizenden mensen in de stad gevlucht naar opvangcentra. En het eind is nog niet in zicht want er is nog meer regen aangekondigd voor de komende dagen, tot 40 mm per uur.

Riet’s vrouwenvereniging ALIG is vandaag begonnen met de eerste hulpacties. Er zijn pakketten gemaakt met rijst en kleren, maar die moesten ze door het Rode Kruis laten bezorgen want de wegen naar de noodgebieden zijn onberijdbaar. Wij hebben thuis een kamer vol met spullen die oorspronkelijk bedoeld waren voor een openbare verkoop om fondsen te werven, maar omdat er veel kleren en dekens bij zijn heeft Riet al doorgegeven dat die spullen opgehaald kunnen worden om te gebruiken voor de noodpakketten.

Het slechte weer heeft ook gevolgen voor het vliegverkeer want uiteraard heeft ook de luchthaven NAIA problemen door de aanhoudende regen. Het wordt dus spannend de komende dagen want aanstaande zondag vlieg ik terug naar de Filipijnen en de vraag is of dat wel gaat lukken…

Robin en Chantal wilden vandaag even naar Rotterdam om te gaan shoppen voor een tas voor hun foto apparatuur, en ze vroegen of ik zin had om mee te gaan. En dat had ik wel, want ik was zelf ook nog op zoek naar wat spulletjes voor mijn camera.

We hadden wat pech toen we de stad in reden want de kortste weg naar de winkel waar we naar toe wilden was afgesloten en we moesten toen de halve stad door. Gelukkig was het niet zo druk en waren we toch redelijk snel ter plekke, en we hadden ook nog mazzel want er was ruim parkeerruimte voor de deur. Binnen bleek de keuze aan fototassen zo groot dat Chantal even aan het twijfelen werd gebracht maar uiteindelijk koos ze toch voor de tas die ze van te voren al had uitgezocht.

Buiten hadden we al een paar keer bekende geluiden gehoord, het geraas van racemotoren. We hadden al meteen een vermoeden dat er war aan de hand was in het centrum en besloten een kijkje te gaan nemen. Toen we er aankwamen hoorden we echter niets meer en we besloten dus maar op een terrasje te gaan zitten om wat te eten. Toen we terug naar de auto liepen zagen we in de buurt van de Blaak een menigte staan en we besloten toch maar even te gaan kijken.

Daar aangekomen hoorden we weer het bekende geluid van opgevoerde racemotoren. Het evenement bleek de Rotterdam City Racing te zijn, een demonstratie met racewagens waaronder twee Formule 1 wagens op een geïmproviseerd circuit van straten. Jammer genoeg stonden we achter een dikke rij mensen en hadden dus niet zo’n goed zicht, en daarom zijn we ook niet lang gebleven. Maar we wisten nu in ieder geval waarom het in de rest van de stad zo rustig was…

Het is altijd een beetje een gedoe met onze telefoons als we terug zijn in Nederland. Ik heb mijn Filipijnse telefoon abonnement maar dat gebruik ik uiteraard liever niet in Nederland omdat dat een kostbare zaak is, vooral voor degenen die mij vanuit Nederland bellen. Om dat probleem op te lossen heb ik hier twee jaar geleden een goedkoop prepaid telefoontje gekocht voor gebruik in Nederland. Dat dingetje gebruik ik dus alleen als ik in Nederland ben, de rest van de tijd ligt hij in Manila in een la.

Zo gauw ik op Schiphol aankom zet ik altijd mijn prepaid telefoontje aan en ook afgelopen zaterdag deed ik dat, maar deze keer weigerde het ding dienst. Niet de telefoon zelf, maar er werd geen koppeling gemaakt met het Vodafone netwerk. Niets aan de hand dacht ik, mijn beltegoed zal wel verlopen zijn dus het leek me een kwestie van opwaarderen.

Gisteren zocht ik de website van Vodafone op om online wat saldo op mijn beltegoed te zetten maar dat was te makkelijk gedacht. Ik kreeg een melding van de website dat mijn telefoonnummer niet online kon worden opgewaardeerd. Dat leek me niet kloppen dus Vodafone maar eens gebeld via het nummer wat op de website vermeld staat. Dat nummer bleek niet te kloppen ik kreeg te horen van elektronische dame dat het nummer was gewijzigd. Irritant, waarom wijzigen jullie dat dan niet op je eigen website?

Maar goed, het goeie nummer gebeld en ik kreeg een keuzemenu met vijf opties, die geen van alle geschikt waren voor mijn probleem. Na op goed geluk een nummer te hebben gekozen kreeg ik een dame met een Zuid-Nederlands accent aan de lijn die na controle van mijn gegevens concludeerde dat Vodafone mijn SIM had gedeactiveerd omdat ik hem al maanden niet had gebruikt.

Zoiets had ik wel verwacht dus ik vroeg of die weer geactiveerd kon worden. Wat denk je, dat kan niet! Nee, behalve het feit dat ik mijn hele beltegoed kwijt ben moet ik nu ook een hele nieuwe SIM kopen. Als je het mij vraagt is dit gewoon diefstal. En ik maar denken dat dit soort ongein alleen maar op de Filipijnen voorkomt…

Terug in Nederland betekent in ieder geval voor ons weer eens genieten van iets wat hier veel lekkerder is dan in Zuid-Oost Azië, en dat is brood.

Hebben ze dan in Zuid-Oost Azië geen brood? Jawel, hoor, het is alleen lang niet zo lekker als hier. Er is het fabrieksbrood, wat net aan eetbaar is en na anderhalve week nog net zo zacht is als toen je het kocht (en dus stijf staat van de conserveringsmiddelen), en dan is er het brood van de “warme bakker” wat zonder uitzondering veel te zoet is. Dat laatste is overigens niet vreemd want dit hele deel van de wereld zit vol met zoetekauwen, en als de bakkers dus brood willen verkopen moet het wel zoet zijn.

Voor ons Nederlanders is het brood aan de andere kant van de wereld dus niet echt smakelijk. Het enige echt lekkere brood wat we hebben gevonden is het verse stokbrood bij de bakkerswinkels van “Tous les Jours”. Dat is natuurlijk met uitzondering van het fantastische stokbrood in Vietnam, maar die hebben een groot voordeel want Vietnam is een Franse kolonie geweest. En eigenlijk is brood in Zuid-Oost Azië ook iets wat alleen de buitenlanders eten want de Aziaten eten eigenlijk helemaal geen brood, hun hoofdvoedsel is rijst, rijst en nog eens rijst.

Maar in Nederland is het voor ons dus weer ouderwets genieten van gewoon alledaags brood. Vandaag zijn de winkels dicht (wat ook al heel erg wennen is trouwens) maar we verheugen ons nu al op het verse tijgerwit en de harde broodjes morgenochtend!

Vanavond vertrekken we naar Nederland maar vandaag is vrijdag, er stond dus nog een bezoek aan de Dumpsite op het programma en omdat ik vandaag toch vrij was ging ik mee.

Onderweg keken we naar de lucht die steeds meer begon te betrekken en het zag er naar uit dat het zou gaan regenen; niet iets waar je volgens Riet blij mee moest zijn omdat het op de Dumpsite dan één grote modderbende zou zijn. Het leek mee te vallen want toen we aankwamen was het nog droog. We stopten bij een pleintje in wat eruit zag als een dorp, zelfs voor Filipijnse begrippen behoorlijk armoedig maar toch een dorp.

Het pleintje was vol met spelende kinderen en we werden al meteen begroet door de lerares van de Birthright School en haar jonge helpsters. We hadden een doos bij ons met spullen om te wassen en met kleren voor de kinderen, en een grote tas met dozen vruchtensap. We liepen over het modderige pleintje naar het schooltje wat aan een korte zijde van het pleintje stond, en mijn eerste indruk was dat het nog kleiner was dan ik me had voorgesteld. Het onvoorstelbaar kleine lokaaltje zat al helemaal afgeladen vol met kinderen en het wassen was al begonnen in een hokje in een hoek van het lokaal.

Ik moet zeggen dat het schoollokaaltje er keurig uitzag maar dat kwam volgens omdat de vader van een van de ALIG die aannemer is na een bezoek had besloten de boel aan te pakken. Hij had prima werk geleverd want het zag er echt erg netjes uit. Riet ging zich met het wassen van de kinderen bemoeien en ik begon met het maken van foto’s terwijl we wachtten op de aankomst van de tweede ALIG auto die het eten bij zich had.

Net toen die arriveerde begon het te gieten. Dat was voor het uitdelen van het eten niet zo erg maar Riet’s vriendin Sharon had ook haar man bij zich en nog twee bezoekers, en net als ik wilden die eigenlijk wel wat rondkijken. We besloten uiteindelijk dat een beetje water niet zo erg was en de lerares nam ons vieren mee voor een korte wandeling door het dorp achter het pleintje.

Het dorpje is gebouwd bovenop een vuilnisbelt en niet zoals ik had gedacht ernaast of er vlakbij. De grond waarop we liepen was dan ook geen grond, we liepen letterlijk op de vuilnisbelt dus op afval. Je treft maar sporadisch een stenen muur aan want de huizen zijn gebouwd van golfplaten, houten platen, karton, stukken zeil en oude bedspiralen. Overal was modder en afval en de regen maakte het allemaal nog een graadje erger. Desondanks zijn de mensen vriendelijk, iedereen zei gedag terwijl we langs liepen.

Terug bij de school besloten Riet en ik maar terug naar huis te gaan want zes grote westerlingen in het piepkleine lokaaltje was wat te veel van het goede. Op de terugweg, in onze dikke Toyota Fortuner, gereden door onze chauffeur Lito, bedacht ik dat het gezegde “Tel uw zegeningen” vandaag voor mij weer wat extra betekenis heeft gekregen.

Hier op de Filipijnen heeft het amper het nieuws gehaald maar in de Nederlandse kranten stond vermeld dat die wereldverbeteraar waar ik een week geleden over schreef inderdaad officieel is uitgezet. Hij werd overigens pas in zijn kraag gevat op de luchthaven toen hij wilde vertrekken naar China om vandaar verder te reizen naar Amsterdam. Hem werd ten laste gelegd dat hij de visumregels had overtreden door aan een demonstratie deel te nemen, iets wat wettelijk verboden is als je hier op een toeristenvisum bent. Hij verdedigde zichzelf door te zeggen dat hij er vanwege het toenemende geweld op de Filipijnen toe was gekomen om hier naar toe te komen en te gaan demonstreren.

Toenemend geweld? Kun je toch weer zien wat een slecht ingelichte halve gare die kerel is. Ja, er is hier geweld maar dat wordt juist minder, het enige echte grove geweld komt van de opstandelingen in het zuiden die bijvoorbeeld vorige week nog een bomaanslag pleegden waar zes mensen bij zijn omgekomen. Misschien een idee om daar op Mindanao eens te gaan demonstreren tegen de Islamitische opstandelingen?

En als hij zo bezorgd is over toenemend geweld dan valt er geloof ik in Nederland ook nog wel het een en ander te doen. Ik kan tenminste geen krant opslaan (heet dat eigenlijk nog steeds zo als je de krant via het Internet leest?) of er is in Nederland een schietpartij of een steekpartij, en niet zelden met slachtoffers. Het woord “kopschoppers” kende ik een paar maanden geleden nog niet eens maar nu lees ik het vrijwel iedere maandag in de krant. Deze week staat het nieuws in het teken van een recreatiegebied wat geterroriseerd wordt door een jeugdige bende die er niet voor schroomt om de politie te lijf te gaan. En het schijnt dat het aantal burenruzies met geweld ook hand over hand toeneemt.

Daarbovenop komt nog dat je in Nederland blijkbaar met je hand op je portemonnee moet lopen anders wordt hij gerold door een Roemeen. Als je tenminste nog een portemonnee nodig hebt voor je geld want voor hetzelfde geld hebben Bulgaarse skimmers je rekening al leeg geplunderd. En als ik dat allemaal zo lees vanuit het rustige Alabang op de verre Filipijnen dan denk ik bij mezelf, “He klojo! Is er in Nederland niks meer te verbeteren dat je hier de boel komt verstieren?”. En Dikkiedik zegt, “Ik denk het niet hoor, kijken wat-ie doet”…

Vanmorgen kregen we op het werk allemaal een erg aardig bericht. De Filipijnse regering heeft besloten het einde van de Ramadan aanstaande vrijdag tot een nationale feestdag te verklaren en dat betekent dus een vrije dag. En laat dat nou net de dag zijn dat Riet en ik naar Nederland vertrekken, en dat komt dus wel erg mooi uit ook al vertrekken we pas ’s avonds laat. En het is voor de komende vakantie al de tweede keer dat ik aangenaam verrast word want eerder al hoorde ik dat de eerste maandag na mijn terugkeer uit Nederland ook al een vrije dag is. Waardoor ik mooi mijn terugvlucht naar een dag later kon laten zetten zodat ik optimaal kan profiteren van dat onverwachte cadeautje.

Ook leuk is dat ik afgelopen zaterdag toen ik door de tv kanalen aan het zappen was ik opeens Nederlands Eredivisie voetbal zag. Weliswaar een totaal verkeerde wedstrijd natuurlijk, de enige die op vrijdag was gespeeld, maar het bleek dat we hier vanaf dit seizoen gewoon naar samenvattingen van de Nederlandse competitie kunnen kijken, en nog in HD ook! Dat is mogelijk dankzij de overname van de televisie rechten van het Nederlandse voetbal door het FOX sportkanaal, wat wij toevallig al in ons pakket hadden zitten. Kijk, en dat maakt toch een beetje het gemis van de Nederlandse buitenlandzender BVN goed, al is het natuurlijk nog steeds frustrerend dat die zender in Indonesië gewoon overal te bekijken viel en hier niet.

Wat een stuk minder leuk is is natuurlijk dat stel zakkenwassers uit Rotterdam-Zuid wat gisteren een flinke domper heeft gezet op de feestvreugde. Stelletje eikels!

We volgen natuurlijk iedere dag het nieuws in Nederland wat dankzij het Internet een fluitje van een cent is. We weten dus dat na een ongewoon lange periode van kou en ellende Nederland nu te maken heeft met een heuse hittegolf. We zien in de online kranten foto’s van zonnige stranden en springende jongedames in bikini, om aan te geven dat het nu eindelijk zomer is.

Mijn Filipijnse collega’s waren afgelopen week stomverbaasd toen ik ze de App liet zien op mijn iPhone die aangaf dat de temperatuur in Nederland dik boven de dertig graden lag en gedurende een paar dagen dus zelfs hoger dan hier! “Maar vorige maand zei je nog dat het er hartstikke koud was”, vroegen ze vertwijfeld. Ja, zo snel kan het gaan in Nederland, zo heb je de kachel nog aan en zo zit je te zuchten en te zweten van de hitte. Het enige wat Riet en ik zitten te hopen is dat het mooie weer nog een paar weekjes aanhoudt zodat het ook mooi is als wij volgende week komen.

Hier hebben we over de temperatuur beslist geen klagen, redelijk constant rond de eenendertig graden iedere dag, maar nu hebben wij de regen. Is het in Nederland nu ontzettend droog, hier is het ontzettend nat. Vrijwel iedere dag valt er wel een ontzettende bui en meestal tegen de avond, maar vandaag, uitgerekend op de vrije zaterdag begon het rond het middaguur al. Riet wilde zich net lekker in de tuin installeren toen de eerste druppels vielen en ze moest dus genoegen nemen met het terras, onder het afdak. Toen het uiteindelijk weer droog werd was het ook niet echt lekker in de tuin zitten want het gras stond blank.

Afgelopen donderdag hadden we in de ochtend ook zo’n hevige bui toen ik op kantoor zat. De lucht was loodgrijs en de regen kletterde tegen de ruiten, en ik verzuchtte tegen een van mijn Filipijnse collega’s, “Ik heb het idee dat ik terug ben in mijn eigen land”. Oh nee, dat is waar ook, daar is het nu prachtig weer…

Vandaag even zomaar wat weetjes over de Filipijnen.

De vlag van de Filipijnen is de enige vlag ter wereld die verschillend is ten tijde van oorlog en vrede. Is het vrede, zoals nu, dan zit de blauwe kleur aan de bovenkant en het rood aan de onderkant, in tijd van oorlog is het andersom want dan zit rood boven.

Het land dankt zijn naam aan de Spaanse ontdekkingsreiziger Ruy Lopez de Villalobos die ermee de Spaanse koning Philips de Tweede wilde eren. De eerste Europeaan die voet aan land zette op de Filipijnen was de Portugees Ferdinand Magelhaen. Het liep overigens niet best met hem af want hij bemoeide zich met een binnenlandse aangelegenheid (dat was dus al heel snel een gewoonte van Europeanen) en werd daarbij vermoord op het eiland Lapu-Lapu bij Cebu.

De Filipijnen werden pas in 1946 onafhankelijk en werd daarmee het eerste Zuid-Oost Aziatische land wat onafhankelijk werd na de Tweede Wereldoorlog.

Het land kent 175 talen en dialecten en daarvan worden er 171 nog actief gebruikt. De nationale taal is Tagalog wat in feite het dialect is wat gesproken wordt in de regio van de hoofdstad Manila. De meeste mensen spreken echter ook Engels en de grondwet van het land is zelfs opgesteld in het Engels. Het is daarmee het op twee na grootste Engels sprekende land van de wereld, na de Verenigde Staten en Groot-Brittannië.

Het land is verdeeld in drie eiland groepen, zeventien regio’s en tachtig provincies, en heeft honderdachtendertig steden. Het grootste eiland is Luzon, het eiland waar de hoofdstad Manila ligt en waar wij dus wonen. Het eiland heeft een oppervlakte van ruim 110,000 vierkante kilometer en is daarmee bijna drie keer zo groot als Nederland (ja, dat is nog eens wat anders dan Texel!).

Er wonen en werken op dit moment ruim veertien miljoen Filipino’s buiten hun eigen land en arbeidskrachten zijn daarmee het grootste export artikel van het land. Het land is de grootste leverancier van verpleegsters over de hele wereld.

En last but not least, Karaoke mag dan een Japanse naam hebben, het is uitgevonden op de Filipijnen en dat zal niemand die hier is geweest verbazen. Vanavond nog waren Riet en ik in een elektronica winkel, en een groepje jonge winkelbedienden wat niets te doen had stond midden in de winkel voor een televisie waarop een Karaoke programma draaide. Om de beurt werd er meegezongen en gedanst, als er tenminste geen klanten vlakbij waren want dan werd het volume discreet lager gezet om weer omhoog gedraaid te worden als de kust weer veilig was…

Afgelopen week dacht ik gezellig even een DVD-tje te gaan bekijken, maar de DVD speler weigerde daaraan mee te werken. Ik kreeg een levensgrote melding op het scherm dat de DVD in de speler niet kon worden afgespeeld omdat de regio code niet klopte. Voor de niet-techneuten, alle DVD- en Blueray spelers zijn voorzien van een regio codering die het in principe alleen mogelijk maakt om DVD’s af te spelen met dezelfde regio code. Met andere woorden, een DVD gekocht in Nederland kun je dan niet afspelen op bijvoorbeeld een Blueray speler die is gekocht in Kuala Lumpur.

En dat is precies wat er in mijn geval aan de hand was. Het schijnt dat in Europa gekochte DVD- en Blueray spelers geen regio codering meer hebben, of liever gezegd een codering hebben die alle regio’s kan afspelen, maar bijvoorbeeld in de Verenigde Staten is dat bij de wet verboden. En blijkbaar geldt hetzelfde in Maleisië want ook onze daar aangeschafte Blueray speler heeft regio code 3 en die is anders dan die voor Europa want dat is code 2.

Die regio codering is een foefje van de flimproducenten om de verspreiding van DVD’s en Blueray’s onder controle te houden want zo denken ze te voorkomen dat discs uit Azië, waar de prijzen veel lager liggen, kunnen worden afgespeeld in Europa. Lekker plan, en misschien ook nog wel begrijpelijk vanuit hun standpunt, maar wat als je zoals wij naar een andere regio verhuist? Dan zouden al mijn in Nederland gekochte DVD’s en Blueray’s dus waardeloos zijn omdat ik een in Maleisië gekochte speler heb? Dat dacht ik dus niet!

Gelukkig biedt zoals zo vaak het Internet weer uitkomst. Er is zat informatie te vinden om spelers “regiovrij” te maken door de regio code te vervangen door een algemene code die alle regio’s accepteert. Uiteraard had ik dat al meteen gedaan na de aanschaf van onze speler, maar blijkbaar heeft het apparaat door een stroomstoring of iets dergelijks zichzelf teruggezet naar de fabrieksinstellingen en was mijn “aanpassing” verloren gegaan. Het was dus weer even zoeken en even goochelen maar na een paar pogingen is het gelukt, we kunnen nu weer gewoon naar onze in Nederland aangeschafte DVD’s en Blueray’s kijken.

Overigens gaat het met Riet nu een stuk beter dan gisteren. Ze is ’s middags naar de tandarts geweest om haar brug en kronen te laten zetten maar dat ging blijkbaar niet zonder slag of stoot. De brug werd zonder al te veel moeite geplaatst maar voor de kronen was er het nodige bijschaaf- en hakwerk nodig om ze passend te maken en daar had ze flink wat napijn van. Gelukkig werd het in de loop van de avond al minder en vandaag ging het eigenlijk weer goed. Vreemd gevoel zegt ze, maar dat is normaal denk ik met je eerste neptanden…

De afgelopen weken hebben we vrij veel regen gehad. Dat komt nooit in langdurige regenval maar in korte tropische buien, van die buien die beginnen met een paar spatjes die aankondigen dat je ongeveer tien seconden hebt om beschutting te zoeken of je paraplu op te zetten voordat het echt goed losbarst. Meestal vallen die buien later in de middag of ’s nachts, en een enkele keer regent het ’s morgens vroeg nog maar de ochtenden zelf zijn vrijwel altijd droog en zonnig. Er is dus een patroon zichtbaar en dat is handig want dan kun je daar rekening mee houden, net zoals je in Kuala Lumpur iedere middag rond half vier op een fikse bui moet rekenen.

De Filipijnen kennen eigenlijk vier verschillende regengebieden en wij wonen in het deel waar normaal gesproken geldt dat het droog is tussen november en april en nat in de rest van het jaar. Filipino’s maken er zelf altijd grappen over als je er naar vraagt, volgens hen is het verschil tussen de twee jaargetijden dat de ene helft nat is en de andere helft nog natter. Dat is wat overdreven want zeker dit jaar waren de eerste maanden van het jaar erg droog, met weliswaar af en toe een bui maar niet dat je zegt nat. Zeker niet vergeleken met wat wij Nederlanders onder “nat” verstaan.

Behalve veel regen zouden we ook nu in het seizoen van de tyfoons moeten zitten maar daar hebben wij nog weinig van gemerkt. Er zijn er al drie gepasseerd maar dat was toen wij in Indonesië op vakantie waren en die hebben we dus gemist. De weerberichten geven nog niet aan dat er nieuwe tyfoons zitten aan te komen, meer dan een “mogelijke tropische depressie” ver in het zuiden zit er nog niet in. Toch valt er regen genoeg, vrijdagavond zijn we zelfs thuis gebleven omdat we geen zin hadden om ons zeiknat te laten regenen, en vanavond zagen we ons genoodzaakt om toch maar paraplu’s me te nemen op weg naar restaurant “Appenzeller”.

En over “Appenzeller” gesproken, dat is bij Riet op dit moment zwaar favoriet want er staat sinds twee weken weer erwtensoep op het menu. En niet zomaar erwtensoep, je mag dit gerust snert noemen want het is precies hetzelfde als onze Hollandse erwtensoep. Het is dan weliswaar regenseizoen maar dat is toch in de verste verten niet met een winter te vergelijken. Riet kan dat niets schelen, dertig graden of niet, snert is snert.

Het toetje hebben we overigens maar laten schieten deze keer, de foto is van vorige week…

De Filipijnen hebben in 2013 een bevolking van meer dan 97 miljoen mensen en ze zijn daarmee het twaalfde land op de wereld. In werkelijkheid is het aantal inwoners waarschijnlijk veel hoger want onder armen van de samenleving, en dat is een heel groot deel, hebben de meesten geen geboortebewijs. En als je dat niet hebt dan besta je op de Filipijnen officieel niet, je hebt dan geen echt op scholing, medische zorg en enige andere hulp die verleend wordt door de overheid. Een van de grootste problemen die de groep van Riet dan ook heeft met het naar school krijgen van de kinderen op de Dumpsite is dat vrijwel geen enkel kind een geboortebewijs heeft. Daar wordt overigens door de Filipijnse initiatiefneemster van het project hard aan gewerkt maar het is erg moeilijk omdat ook hier de vaders na het ophijsen van hun broek meestal verdwijnen.

Op zich is dat een heel merkwaardige gang van zaken voor een land wat zo ontzettend Katholiek is. Veel van mijn Filipijnse vrienden vullen hun Facebook pagina’s met eindeloze postings over hoe Jezus en Maria alle oplossingen geven in het leven en hier in onze wijk staan er amper huizen waar niet naast de voordeur of in de muur rond het huis een beeltenis van Jezus en Maria te vinden is. Je zou zeggen dat in een land waar de mensen zo vroom zijn het leven een stuk beter zou moeten zijn. Niets is helaas minder waar, de rijken houden zich alleen maar bezig met het vergroten van hun rijkdom en de armen blijven onverminderd arm en kansloos.

Het arme deel van de bevolking groeit ook nog steeds enorm omdat geboortebeperking hier totaal niet aan de orde is. De Paus kan in dat opzicht tevreden zijn, dat hebben ze hier prima voor elkaar. Meisjes van vijftien die van de tweede lopen zijn hier eerder normaal dan een uitzondering en er zijn zat vrouwen van drieëntwintig die al vijf, zes kinderen hebben.

Uiteraard zijn er hier ook mensen op hogere posten die ze wel allemaal op een rijtje hebben en serieuze pogingen doen hier iets aan te veranderen. Er zijn een jaar of wat geleden een aantal wetten ingediend die zaken als geboortebeperking en gezinsplanning bespreekbaar moeten maken en voorbehoedsmiddelen beschikbaar zouden moeten stellen aan met name het arme deel van de bevolking. De fondsen zouden beschikbaar gesteld moeten worden door de regering want de arme mensen hebben simpelweg geen geld voor de relatief dure voorbehoedsmiddelen, als ze ze al zouden willen gebruiken. Die wetten worden op dit moment bekeken door het Hooggerechtshof want er is enorm veel tegenstand tegen deze wetten. Sommigen zijn tegen het gebruik van belastinggeld voor deze goddeloze praktijken en anderen zijn simpelweg tegen alles wat met geboortebeperking te maken heeft. Je ziet in de straten heel veel grote auto’s (dus van rijke Filipino’s, die vreemd genoeg allemaal maar twee of drie kinderen hebben) rondrijden met achterop een sticker tegen deze wetten.

Het schijnt dat zeventig procent van de bevolking voor de wetten is al geeft het merendeel toe ze niet inhoudelijk te kennen. Maar met name vrouwen zouden het hier wel anders willen en dat is natuurlijk niet zo gek. De ALIG groep van Riet krijgt regelmatig verzoeken van vrouwen die vragen of er niet geregeld kan worden dat ze gesteriliseerd worden. Daar kunnen de ALIG vrouwen echter helemaal niks mee want als bekend zou worden dat ze zich met dat soort zaken inlaten dan is het met het vrijwilligerswerk meteen gedaan en er zou zelfs deportatie kunnen volgen. Hetzelfde zou gelden voor het uitdelen van de pil of condooms, dat kunnen ze simpelweg niet riskeren want het zou al hun goede werk teniet doen.

En dus groeit en groeit de bevolking van dit straatarme land, en hoofdzakelijk met mensen die geen geboortebewijs en dus geen enkel recht hebben…

Gisteren had ik het er al over dat je hier bijna letterlijk struikelt over de fastfood restaurants want de Filipino’s zijn er verzot op. Ze zijn er dan ook allemaal, McDonalds, Burger King, Kentucky Fried Chicken, en ook de in Nederland minder bekende zoals Friday’s, Chilly’s en Sharky’s. Maar toch is geen van deze wereldconcerns de grootste op de Filipijnen want die eer komt toe aan Jollibee.

Jollibee is opgericht door een Filipino-Chinese zakenman met de naam Tony Tan Caktiong. Hij is begonnen in 1978 met een paar ijssalons in Manila maar besloot al snel om over te stappen op hamburgers omdat dat was wat zijn klanten wilden. De zaken gingen niet slecht totdat in 1981 McDonalds zich meldde op de Filipijnse fastfood markt. Tan reisde met een aantal medewerkers naar de VS om te zien hoe McDonalds te werk ging. Hij ontdekte dat het grote concern beter was in alles behalve in de smaak van de producten.

De McDonalds producten waren uiteraard geënt op het Amerikaanse publiek maar Filipijns eten is in verhouding wat zoeter, wat pittiger en zouter. En daar wist Tan zijn voordeel uit te halen want hij kon met zijn relatief kleine concern aanpassingen maken die voor McDonalds met zijn wereldmarkt veel moeilijker waren.

Veel adverteren en goeie service deden de rest en de klanten waardeerden Jollibee meer dan het grote McDonalds vanwege de marketing en misschien wel de meer Filipijnse sfeer. Hoe dan ook, Jollibee groeide uit tot de grootste fastfood keten op de Filipijnen en dat verontrustte de directie van het grote McDonalds concern zo erg dat ze met een hele delegatie naar de Filipijnen kwamen om het omgekeerde te doen wat Tan ook had gedaan, te kijken waar het succes van Jollibee vandaan kwam. Op dit moment heeft Jollibee ruim achttien procent van de fastfood markt in handen in Metro Manila tegen McDonalds maar tien procent. En effectief heeft het concern zelfs een groter aandeel omdat Chowking, een andere heel erg populaire keten met meer Chinees georiënteerd fastfood, ook van Jollibee is en in 2011 heeft het concern zelfs Burger King op de Filipijnen overgenomen.

En de markt is niet alleen meer beperkt tot de Filipijnen want er zijn nu ook Jollibee’s in bijvoorbeeld Vietnam, China en Singapore, en zelfs in de Verenigde Staten. De restaurants zien er overigens heel erg uit zoals je gewend bent van McDonalds en Burger King, zelfs de gebruikte kleuren zijn hetzelfde als van McDonalds, rood en geel (wat trouwens ook de kleuren van Shell zijn maar dat terzijde). En er is ook een mascotte net als Ronald McDonald, Jollibee heeft (hoe is het mogelijk) “Jollibee” en dat is een Bumblebee (op zijn Nederlands is dat een hommel maar maak daar maar eens een restaurantnaam van).

Overigens hoef je geen medelijden te hebben met de andere fastfood concerns hoor, want ik zei al, de Filipino’s zijn er stapel op en het zit bij allemaal vrijwel de hele dag stampvol…