Vandaag had onze vakantie moeten beginnen maar in plaats van de laatste hand te leggen aan het inpakken van de koffers konden we ze vandaag dus weer uitpakken. Iets wat Riet al wel gedaan heeft overigens maar waar ikzelf nog amper aan ben begonnen, ik kon me er nog niet toe zetten.

Vandaag stond er een heleboel rompslomp op het programma want het niet doorgaan van de vakantie betekende dat er van alles moest worden afgezegd. Het makkelijkst was de hotelovernachting in Jakarta die ik online had geboekt en ook online weer gemakkelijk kon afzeggen; na een druk op de juiste knop verscheen het bericht „No refund” om aan te geven dat het vooruitbetaalde geld dus kan worden afgeschreven. Dat was weliswaar geen verrassing maar die plompverloren mededeling was op zich behoorlijk frustrerend omdat het afzeggen moest gebeuren door zaken buiten onze schuld om .

Het volgende was het cancelen van de tickets voor onze vluchten. Daarvoor ging ik in eerste instantie naar het vlakbij gelegen ticketbureau van Philippine Airlines, maar die konden me niet helpen omdat de vlucht via een reisagent in de stad was geboekt. Naar Makati dus waar ik bij het reisbureau te horen kreeg dat we niet al het betaalde geld terug krijgen omdat we in feite veel te laat zijn met het cancelen. Er moet een boetebedrag betaald worden voor het op het laatste moment afzeggen. Ook daar kon ik weinig op zeggen, ook dit is natuurlijk buiten onze schuld maar daar heeft de reisagent uiteraard geen boodschap aan. Wel vreemd is dat je als je iets boekt je binnen een dag moet betalen anders vervalt je reservering, maar geld terug krijgen blijkt drie tot zes maanden te gaan duren!

Als laatste moest ik vanmiddag de alarmlijn van FOX in Nederland bellen om door te geven dat we niet zullen komen. Het zou uiteraard erg lullig zijn als er in Jakarta morgen een groep mensen met een gids onnodig gaat staan te wachten op twee mensen die niet op komen dagen. De boodschap werd genoteerd en zou worden doorgegeven aan FOX, en we werden zelfs al snel door FOX teruggebeld.

De vriendelijke en heel erg meelevende dame moest overigens ook melden dat we gezien de omstandigheden geen cent van de betaalde reissom terug krijgen. De annuleringsverzekering betaalt niets uit als je moest afzeggen door het ontbreken van de benodigde papieren want dat is je eigen schuld (diepe zucht).

Vanavond zijn we maar weer naar de San Mig gegaan waar we geprobeerd hebben om deze ellende weg te spoelen. Dat is niet helemaal gelukt, maar dat hadden we ook eigenlijk niet verwacht want het blijft toch door je hoofd spoken.

En dan gaat de band op een gegeven moment ook nog „Leaving on a Jetplane” spelen…

Vanmorgen vroeg ging Riet met de van haar vriendin Ayu geleende auto naar het Bureau van Immigratie voor het verlengen van haar visum en hopelijk het terugkrijgen van haar paspoort. Ze moest er om half tien zijn maar vertrok voor alle zekerheid al voor achten. Het kantoor van de Immigratiedienst is namelijk aan de andere kant van het centrum van Manila, gelegen in het oudste stadsdeel Intramuros, en gezien het feit dat ze dwars door de ochtendspits heen moest wilde ze niet het risico lopen te laat te komen.

Ze was meer dan op tijd want alles zat mee, en toen ze aankwam even voor negenen was de contactpersoon van Crown Relocations, het bureau wat de aanvragen voor ons verzorgt, er nog niet. Gelukkig hoefde ze niet lang te wachten en omdat het niet zo druk was als vorig jaar toen we samen moesten stond ze met ruim een uur weer buiten. Kleine bijkomstigheid: ze heeft nog steeds haar paspoort niet…

Het werd vanmorgen duidelijk dat de vertraging de schuld was van Crown Relocations want die hadden Riet niet gewaarschuwd dat haar tijdelijke toeristenvisum had moeten worden verlengd. Dat visum had ze gekregen toen ze begin maart terug kwam uit Nederland want haar verblijfsvergunning was eind februari al verlopen. Het gekregen visum was ter overbrugging van de periode totdat haar nieuwe verblijfsvergunning geregeld was, maar het bleek in de praktijk maar twee weken geldig en in feite heeft Riet hier dus een paar weken illegaal rondgelopen. Gelukkig heeft dat geen consequenties, maar Riet moest mogelijk hierdoor wel het hele circus weer doorlopen van vingerafdrukken en foto’s maken. Die foto’s kan ik trouwens nog enigszins begrijpen maar die vingerafdrukken, denken ze soms dat die ooit veranderen?

Hoe dan ook, Riet kon naar huis maar dus nog steeds zonder paspoort want eerst moest de kaart die bij haar verblijfsvergunning hoort nog worden gemaakt. Dat duurt normaal gesproken drie weken maar gelukkig had Crown Relocations een urgentieverklaring geregeld waardoor er op gewacht kon worden. Dat hoefde Riet niet zelf te doen, haar contactpersoon ging voor haar in de rij staan en als alles goed gaat dan wordt morgenochtend Riet’s paspoort op kantoor bezorgd, en als alles meezit met de nieuwe verblijfsvergunning. Het blijft dus net als bij mij in februari weer spannend tot de laatste minuut!

Vanmiddag zag ik overigens toen ik uit het raam keek in de richting van de stad dat er waarschijnlijk een flinke brand was. Het was ook nog eens in de richting van het Bureau van Immigratie, maar dat zal toch zeker niet…

Het heeft sinds die eerste flinke bui anderhalve week geleden vrijwel iedere dag geregend en ook op het moment dat ik dit zit te tikken giet het.

Niet dat het onaangenaam is, de temperatuur blijft onveranderd hoog en we hoeven het zwembad niet meer zelf bij te vullen. En zoals Riet een paar dagen geleden zei, de bomen staan te jubelen.

Af en toe hebben we ook onweer met flinke lichtflitsen, maar ook dat is niet hetgeen wat ongemak veroorzaakt.

De problemen die we nu hebben zullen ongetwijfeld met de weersverandering te maken hebben want als er een flinke bui valt zitten we meteen zonder Internet. Het is de afgelopen dagen al verscheidene keren gebeurd dat het Internet eruit knalde en dat kan behoorlijk lang duren hier. Afgelopen vrijdag heeft het er vrijwel de hele dag uit gelegen, wat op zich wel uitzonderlijk lang was maar een gemiddelde storing duurt hier altijd uren en nooit minuten.

Iedereen klaagt hier overigens toch al steen en been over het Internet want het lijkt ook wel of het steeds trager wordt. We hebben al gebruik gemaakt van een aanbod om gratis twee weken lang gebruik te maken van dubbel zo snel Internet, maar de praktijk leverde alleen op dat dat nauwelijks verschil maakt. We hebben al uitgedokterd dat het primair ligt aan de capaciteit van de servers, en daar is simpel wat aan te doen maar dat gebeurt gewoon niet. In Nederland zou het Internet bedrijf waar wij bij aangesloten zijn allang geen klant meer over hebben maar hier kunnen ze het zich veroorloven om alle klachten naast zich neer te leggen. De andere aanbieders zijn simpelweg net zo slecht of vele malen duurder.

Ook de klachten dat het hele Internet eruit ligt maken weinig indruk, er wordt medegedeeld dat er aan gewerkt wordt maar desondanks vliegt het er bij iedere flinke bui weer uit. Wat ze er dus aan doen zijn geen oplossingen maar lapmiddelen, ze brengen de boel weer aan de gang en zien dan wel weer waar het schip strandt. En toegegeven, geen Internet is puur een luxeprobleem maar je realiseert je pas hoe afhankelijk je ervan bent geworden als het er niet is. Ik kan bijvoorbeeld rustig stellen dat het humeur van Riet rechtstreeks verband houdt met de snelheid van het Internet, en dan kun je wel nagaan hoe de vlag erbij hangt als het er helemaal uit ligt.

Zonet begon alle verlichting in huis trouwens ook te knipperen, benieuwd hoe lang het duurt voor we een stroomstoring hebben…

Sinds middernacht zijn de Filipijnen officieel drooggelegd, er is een ban op alcohol. Er mag vandaag en morgen geen alcohol worden verkocht of in het openbaar genuttigd, en dat heeft alles te maken met het feit dat er morgen verkiezingen zijn.

Verkiezingen zijn hier per definitie roerige tijden waarin opstootjes, demonstraties en zelfs geweld aan de orde van de dag zijn, zij het in de ene regio erger dan in de andere. Om dit alles zoveel mogelijk aan banden te leggen had de overheid in eerste instantie zelfs een volledig alcoholverbod van vijf dagen opgelegd, maar dat is deze week door het Hooggerechtshof teruggedraaid naar twee dagen na felle protesten van de horeca en middenstand.

Of het verbod veel uithaalt is maar de vraag want iedereen kon natuurlijk de afgelopen dagen net zoveel drank inslaan als hij wilde, maar het wordt door supermarkten in ieder geval wel serieus genomen. Toen ik vanmorgen in de S&R supermarkt was zag ik dat de hele dranksectie door enorme zeilen was afgedekt en ook de stelling met bier was met kartonnen platen dichtgemaakt. Vanmiddag in een andere supermarkt was het wat minder rigoureus gedaan maar ook daar was de dranksectie afgesloten door middel van linten.

Geen drank dus, en toen we vanavond naar restaurant „Outback” gingen voor onze wekelijkse ribbetjes (voor mij) en nacho’s met kaassaus (voor Riet) hadden we ons al voorbereid op vruchtensapjes in plaats van San Mig Light bier en witte wijn. Tot onze stomme verbazing was de eerste vraag van onze serveerster „The usual San Mig Light and a white wine?”. Want wat bleek, er zit een maas in de wet waar de horeca dankbaar gebruik van maakt. Er mag in restaurants en bars weliswaar geen alcohol worden geschonken deze twee dagen maar dat geldt alleen voor Filipino’s en niet voor buitenlanders…

Hoewel de temperaturen onveranderlijk hoog zijn is het de laatste dagen af en toe flink bewolkt en dat werd het ook vandaag in de loop van de middag. Rond een uur of vier hoorden we de eerste donderklap, maar het bleef voorlopig nog droog.

Dat is altijd een beetje een rare gewaarwording, dat je het ziet lichten en hoort donderen maar dat er geen regen valt. Het gaf ons in eerste instantie het idee dat de bui wel weer zou over drijven net als de afgelopen dagen.

Toen we vanavond naar het Alabang Town Center wilden lopen om wat te gaan eten besloten we met een blik op de lucht om toch maar paraplu’s mee te nemen en ja hoor, terwijl ik nog in de hal stond vielen de eerste druppels al. Onderweg viel het allemaal nog wel mee maar toen we bij de Chinees zaten zagen we door het raam dat de regen inmiddels met bakken naar beneden viel.

Om aan te geven hoelang we daarop hebben moeten wachten, de laatste keer dat we paraplu’s nodig hadden om naar het ATC te lopen was ergens in maart en de laatste keer daarvoor was in december. En dat waren in die maanden ook zo’n beetje de enige buien van betekenis.

Een beetje regen is hier dus echt heel hard nodig en we zijn dan ook niet rauwig om een flinke plensbui, maar waar we echt niet vrolijk van worden is het verhaal rond het paspoort van Riet. Wat ik in februari heb meegemaakt, waarbij ik pas op het allerlaatste moment mijn paspoort terug kreeg van de Immigratiedienst voor mijn vertrek naar Nederland, lijkt zich nu te gaan herhalen voor Riet. De procedure voor een nieuw verblijfsvisum is gestart meteen na haar terugkeer uit Nederland begin maart en zit nu in de laatste fase. Die houdt in dat je je paspoort weer moet inleveren en dus niet kunt reizen.

Het punt is dat we volgende week zaterdag als alles goed gaat naar Indonesië vertrekken voor onze vakantie, maar de Immigratiedienst gaat het weer onnodig spannend maken. Twee weken geleden hebben we Riet’s paspoort ingeleverd voor die laatste fase onder de garantie dat we het deze week terug zouden krijgen, maar vanmorgen hoorde ik dat er een fout is gemaakt waardoor het overnieuw moet. Er is mij beloofd dat we Riet’s paspoort op zeker terug krijgen voor het eind van de volgende week maar we houden ons hart weer vast…

Als je voor Shell in het buitenland werkt en je bent boven de veertig dan is er ieder jaar de verplichte keuring voor de „fitness to work”. Meestal doet de Shell dokter dat niet zelf maar moet je naar een ziekenhuis of kliniek om die keuring te laten verrichten. De Shell dokter geeft je dan een verwijzing mee met een lijstje waarop staat wat er allemaal minimaal onderdeel van die keuring moet uitmaken. Voor mij betekent dat omdat ik al „op leeftijd” begin te raken dat ik naast de lijst van verplichte nummers een stress test moet doen, wat inhoudt dat ze je lichamelijke conditie controleren door je een tijdje af te matten op een loopband.

Ik had een afspraak gemaakt voor vandaag, en hoewel deze keuring voor Riet in principe niet verplicht is besloot ze op eigen initiatief ook mee te gaan en ook met een briefje van de Shell dokter die deze vrijwillige aanmelding een goed idee vond. Het enige verschil tussen Riet’s en mijn briefje was dat bij Riet de stress test vervangen was door een mammogram.

De kliniek waar we de afspraak gemaakt hadden is gevestigd in het Alabang Town Center, dus lekker dicht in de buurt. En warempel, alles ging vlot! Voor mij niet helemaal een verrassing want ik was daar vorig jaar ook al geweest voor mijn keuring, maar Riet was verbaasd want dit verwachtte ze eigenlijk op de Filipijnen niet meer. Een langdurige klus was het overigens wel want we waren er vanmorgen om zeven uur en ik was om twaalf uur pas klaar. Riet was eerder klaar maar mijn stresstest duurde alleen al bijna een uur en ik moest wat langer wachten aangezien mijn afspraak daarvoor pas om elf uur was. Het wachten was trouwens ook geen probleem want dan sturen ze je gewoon naar buiten om ergens te gaan ontbijten.

Het wachten is voor mij alleen nog op de uitslag, maar Riet is nog niet helemaal klaar. Die moet nog een „stool sample” inleveren…

Dit had waarschijnlijk een hele gewone maandag geworden als er op het werk niet iets interessants was gebeurd. Tegen de middag kwamen twee collega’s helemaal opgewonden naar me toe met het nieuws dat de Nederlandse ambassadeur op bezoek was. Hij zou een rondje door het gebouw maken en daarbij, zo was de verwachting van mijn mijn Filipijnse collega’s, uiteraard ook even die paar Nederlanders gedag zeggen. Dat aantal Nederlanders is volgens mij, met mezelf meegerekend, niet meer dan vier: ik heb twee Nederlandse collega’s die ook in ons project werkzaam zijn en bij Shell Philippines werkt een Nederlandse jongedame.

Ik nam de boodschap van mijn collega’s voor kennisgeving aan met het idee van ik zie het wel, en ik hoopte maar dat als de goeie man langs zou komen dat hij dan niet precies tijdens de lunchpauze zou komen want de kans is dan vrij groot dat ik net met de broodkruimels achter mijn oren zit. Tegen twaalven was alles nog steeds rustig dus ik begon maar gewoon aan mijn kuchie, maar ja hoor, zit ik net aan mijn tweede boterham komt de delegatie met de ambassadeur de hoek om. Ik had ook nog eens mijn koptelefoon op want ik zat onder het eten zoals gewoonlijk lekker naar een muziekje te luisteren.

Snel deed ik mijn koptelefoon af en flikkerde de half opgegeten snee brood in een la, samen met de nog halfvolle broodzak. Maar wat gebeurt er, de Filipijnen die samen met de Nederlandse jongedame de delegatie leidden loodsten de ambassadeur in sneltreinvaart door het gangpad, langs mij heen, richting het kantoor van onze baas. Daar ging de ambassadeur even gezellig in het Nederlands staan kletsen want onze grote baas is, je gelooft het niet, een Belg! Ook op de terugweg door het gangpad werd me geen blik waardig gegund want er was aangekondigd dat de lunch klaar stond…

Ik ben toch al niet zo’n fanatieke nationalist maar vandaag loop ik zeker niet over van vaderlandsliefde.

De Filipijnen hebben op sommige gebieden een bedenkelijke reputatie in de wereld en hoewel we inmiddels wel weten dat niet alles waar is wat er wordt gezegd is er ook veel wat wel degelijk klopt. Eén van de dingen waar we hier regelmatig mee worden geconfronteerd is het beeld van een oudere westerse man met een veel jongere Filipijnse vrouw. Niet dat daar nou perse altijd wat mis mee is, dat hoeft helemaal niet, maar wat me wel opvalt is dat wanneer het leeftijdsverschil heel erg groot is dat de mannen vrijwel altijd aan een stereotype voldoen.

Als je ze ziet lopen in de winkelcentra dan zie je een grote oudere kerel met een flinke pens, bijna altijd kaal of met heel dun haar, een korte broek met een enorm T-shirt (minimum maat is 5XL) en daaronder een paar spierwitte magere benen met aan de voeten, jawel, een paar sandalen. En met name dat laatste vindt ik altijd de kroon op het werk als je je volslagen belachelijk wilt maken. Meestal zijn het namelijk van die sandalen die je in sportwinkels koopt, die bedoelt schijnen te zijn voor de echte natuurvorsers. Ze zien er altijd uit of ze meer orthopedische hulpstukken zijn dan schoeisel en ze lijken ook altijd een paar maten te groot. Kortom, in mijn optiek niet iets waarmee je gezien wilt worden tenzij je echt door de woeste natuur aan het banjeren bent en zelfs dan vind ik ze nog bedenkelijk. Ze hebben tenslotte niet voor niks de bijnaam „Mozes sandalen”…

Als je mijn blog van de dertiende april gelezen hebt dan weet je dat ik nog een tegoedbon had voor een gratis horloge. Dat heb ik vandaag opgehaald, niet zozeer om het horloge zelf want van een gratis horloge kun je niet teveel verwachten maar meer voor het uitje naar de SM Southmall, een winkelcentrum gelegen aan de Zapote Road. Deze weg was vroeger de belangrijkste weg van hier naar het centrum van Manila en is nog steeds ontzettend druk. Het korte stukje naar het overigens hypermoderne winkelcentrum geeft een prima beeld van het echte leven op de Filipijnen en dat is vind ik interessanter om te bekijken dan het zoveelste moderne winkelcentrum.

Al hebben die een Starbucks, dat wel natuurlijk…

Het is denk ik wel algemeen bekend dus ik kan het veilig zeggen, Riet houdt niet van “zooi”. Onder “zooi” wordt alles verstaan wat in huis niet meteen functioneel is, en onder functioneel wordt verstaan dingen waar je op kunt zitten of liggen, aan kunt eten, die licht geven of als opbergruimte dienen. Kortom, Riet heeft altijd een hekel aan vrijwel alles wat je ophangt of neerzet wat alleen maar ter versiering dient, met uitzondering van hier en daar een vaas. Maar die tellen eigenlijk niet want omdat je daar bloemen in kunt zetten kun je die in feite functioneel noemen.

Zelf vind ik dat een huis er alleen maar gezelliger op wordt als er hier en daar dingen aan de muur hangen of op meubels staan, overigens zonder er meteen een uitdragerij van te maken. Met name souvenirs vind ik leuk, niet die plastic snuisterijen gekocht in Thailand waar onderop een sticker zit met “Made in Taiwan” maar een beetje authentiek spul. Gelukkig is er de laatste tijd af en toe iets wat de goedkeuring van Riet kan wegdragen, zoals het op Cuba gekochte handgesneden houten beeldje, de door kinderen gemaakte vazen uit Nicaragua en het aardewerk uit Maleisië.

Maar lang niet alles komt door de censuur. Zo kreeg ik bijvoorbeeld een flinke frons toen ik binnenkwam met mijn twee handgesneden houten beelden die ik hier in Manila heb gekocht (al zei Riet een week of wat geleden dat ze aan ze begint te wennen). Groot was dan ook mijn verbazing toen ik vorige week thuiskwam uit Miri en er plotseling overal in huis grote vazen stonden met een soort riet erin. Ik wist niet wat ik zag, en dan ook nog eens Riet die het woord “gezellig” gebruikt 

Over gezellig gesproken, vanavond zijn we uit eten geweest bij een vriendin van Riet wiens man toevallig ook bij Shell werkt. Zij is Filipijnse en hij een Nederlander, en omdat ze na zijn pensionering hier willen blijven wonen hebben ze een huis laten bouwen in andere wijk niet ver bij ons vandaan. Dat huis is helemaal naar hun eigen ideeën ontworpen en het is een van de mooiste huizen die ik tot nu toe heb gezien. Het is min of meer gebouwd rond een tuin, met heel veel glas zodat je eigenlijk van overal op die tuin kijkt en alles een ruime en lichte indruk maakt. En eromheen is ook nog eens een soort van grachtje met daarin vijfenzestig koi karpers.

Ik ben niet gauw jaloers op iemands huis, maar voor dat huis moet ik toch echt een uitzondering maken…

Geen vrije dag natuurlijk voor mij hier in Manila maar toch een andere Koninginnedag dan anders want zelfs alle Filipino’s zijn blijkbaar op de hoogte van het feit dat er in Nederland vandaag een troonswisseling zou plaatsvinden. Een raar woord eigenlijk want de troon wisselt helemaal niet, alleen degene die erop zit, maar dat terzijde. Ik werd in ieder geval op mijn werk voortdurend aangesproken met „Happy Queen’s Day”, wat ik op zich erg leuk vond. De dag had toch al een Nederlands tintje want een van mijn Filipijnse collega’s was net terug van een werkbezoek aan Nederland en er stonden dus bij hem twee zakken met Hollandse stroopwafels op tafel…

De vraag was in hoeverre we hier op de Filipijnen een graantje mee zouden kunnen pikken van de plechtigheden en het feest want tenslotte waren we niet uitgenodigd bij de ambassadeur. Een grote groep Nederlanders had een bar in Makati afgehuurd om daar met zijn allen via een groot scherm te kijken maar dat was voor ons niet echt een optie want de plechtigheden begonnen om vier uur ’s middags lokale tijd en om tegen die tijd in Makati te zijn hadden we hier rond drie uur weg gemoeten. Dat was te lastig voor mij want dan ben ik nog aan het werk, en Riet had geen zin om er alleen naar toe te gaan.

Een tweede optie zou geweest zijn de Nederlandse tv zender BVN voor Nederlanders in het buitenland maar die zit hier, in tegenstelling tot Sakhalin waar we die wel hadden, niet op de kabel. Blijft over het Internet, maar daar heb ik niet zulke beste ervaringen mee. Ik bedoel niet eens de snelheid van de verbinding die hier niet is zoals in Nederland maar het feit dat de Nederlandse televisie daar erg kinderachtig mee is. Ik heb bijvoorbeeld al een paar keer geprobeerd voetbalwedstrijden die live te volgen zijn via het Internet te bekijken maar ik krijg dan steevast het bericht dat ik dat alleen mag kijken vanuit Nederland en niet in andere landen.

Maar deze keer was dat niet het geval, de NOS had het mogelijk genaakt om via Youtube was alles te volgen. Op mijn werk via het Shell netwerk ging dat zelfs heel goed en thuis was het ook redelijk goed te volgen, al liep de verbinding af en toe vast door de trage Internet verbinding die we nu eenmaal hebben. Riet heeft het in ieder geval naar haar zin gehad, ze heeft vanaf vier uur de hele avond zitten kijken…

Een warme, zeg maar gerust benauwde zondag vandaag, maar het werd toch niet helemaal wat het in eerste instantie leek te worden.

Vanmorgen was ik nog voor mijn gebruikelijke zondagochtend bakkie naar het Alabang Town Center gereden en uiteraard nam ik stokbrood mee van „Tous les Jours”. Het gaat blijkbaar goed met deze bakkerijtjes want er wordt er binnenkort ook een geopend in het winkelcentrum vlak bij mijn werk. Voor mij niet verbazend want deze van oorsprong Koreaanse keten doet het in veel landen goed, onder andere in de Verenigde Staten, en eerlijk is eerlijk, ze hebben beslist het lekkerste stokbrood wat ik tot nu toe hier ben tegengekomen.

Riet lag al in de tuin toen ik thuiskwam en dat leek mij ook wel een goed idee. Het zonnetje scheen volop en het was heet dus ik dacht, goed insmeren en dan aan mijn teint gaan werken. Helaas pindakaas, het was beter geweest als ik eerst naar de lucht had gekeken. Toen ik neerstreek op de tuinstoel zag ik het meteen, er kwam een pikdonkere lucht aan die het zonnetje ook inderdaad binnen tien minuten aan het oog onttrok. Het was weliswaar nog steeds best uit te houden maar ik had tenslotte gesmeerd voor het zonnetje en dat was verdwenen achter de bewolking.

Nou ja, ik had het er gisteren al over dat een flinke bui helemaal geen kwaad zou kunnen dus ik dacht, laat dan de bui maar losbarsten. Maar dat gebeurde niet, en daar kan ik nou zo nijdig om worden. Dreigen met regen, oké, maar dan ook net als in Nederland wel inderdaad ook een plensbui en niet dat je alles weghaalt voor een bui die vervolgens niet komt. Minpuntje dus, en al helemaal toen na twee uur de zon weer terugkwam. Dat is toch ook goed zul je nu zeggen, maar hij scheen niet meer in de tuin…

De hele dag ging vandaag op aan de terugreis vanuit Miri naar Manila. Net als op de heenreis moest ik terugvliegen via Kuala Lumpur maar in tegenstelling tot de korte overstap afgelopen dinsdag moest ik nu vier uur zoet brengen op de luchthaven in afwachting van mijn volgende vlucht. Uiteindelijk was ik vanavond pas tegen tien uur thuis na een totale reistijd van meer dan twaalf uur. Ik kan verdikkeme vanuit Kuala Lumpur naar Nederland vliegen in die tijd!

De afgelopen dagen had ik steeds gebruik gemaakt van dezelfde taxi die me op dinsdagochtend naar kantoor brengt. Omdat dergelijke ritjes tamelijk lucratieve business is voor de taxichauffeurs zijn ze er heel erg tuk op dat je in plaats van een willekeurige taxi te nemen van hun diensten gebruik maakt. De eerste chauffeur maakte dan ook na iedere rit meteen een afspraak om mij voor de volgende rit op te pikken. Ook voor de rit naar het vliegveld had ik om negen uur afgesproken met “Mister Ting” en toen hij me af zette voor de vertrekhal gaf hij me zijn kaartje zodat ik hem kan bellen als ik weer eens in Miri ben.

Op de luchthaven van Miri kon ik in de business lounge wachten op het vertrek en daar kwam ik op het toilet de waarschuwing tegen die je hierboven ziet. Toen ik die voor het eerst zag lag ik in een deuk, maar het is in deze regio een vrij normale waarschuwing. Aziatische toiletten zijn namelijk meestal niet meer dan een gat in de grond en wat je moet doen doe je gehurkt boven het gat. De invoering van de westerse toiletpotten levert blijkbaar voor veel Aziaten een tactisch probleem op wat op een pragmatische manier wordt opgelost. Alleen zijn toiletpotten daar niet op gebouwd, en daarom moet er op gewezen worden dat ze bedoeld zijn om op te zitten…

Mijn eerste bezoek aan het kantoor van Sarawak Shell in Miri vandaag, en hoe dat eruit ziet kun je op de foto zien.

En dat betekende ook dat ik weer eens heb kennis gemaakt met een aantal mensen die ik al heel lang ken via email en de telefoon maar die ik nog nooit eerder in levende lijve heb ontmoet, zoals bijvoorbeeld Fathin die nota bene al twee en en half jaar voor mij werkt.

Het is overigens niet mijn eerste bezoek aan Miri, want ik ben er al drie keer eerder geweest maar zonder ooit het Shell kantoor te bezoeken.

Dat zit zo: ongeveer vier jaar geleden had ik een klus te doen voor Brunei Shell, in het naburige Brunei dus, waarvan het kantoor in het plaatsje Kuala Belait ligt op een uur rijden van Miri. Kuala Belait is een heel klein plaatsje waar heel weinig te beleven valt en bovendien is de kans op een biertje in heel Brunei ongeveer nul. We lieten ons in de weekends daarom de grens over rijden naar Miri en verbleven dan in hetzelfde hotel als waar ik nu zit, het Marriott Resort. Dat is een vijf sterren resort met de voor Europese begrippen belachelijk lage prijs van slechts 60 euro per nacht inclusief ontbijt, en een echte aanrader voor als jullie nog een vakantie tip willen voor Sarawak.

Miri en het hotel zijn dus niet onbekend, en ik herinnerde me met name het heerlijke eten. Gisteravond zat ik aan de Nasi Goreng en vanavond aan de saté. En het resort heeft ook nog eens een geweldige Spa en uiteraard heb ik daar ook al gebruik van gemaakt…

Zowel Riet als ikzelf zijn vandaag behoorlijk druk bezig geweest, ik op mijn werk en Riet met het werk van de ALIG vrouwengroep.

Ik kwam vanmorgen tot de ontdekking dat een van de grote bazen op het gebied van IT in deze regio op bezoek was in Manila en om negen uur had ik al een bespreking met hem. Compleet vergeten door al die toestanden met de verzekering van de auto, maar gelukkig kwam het allemaal nog op tijd goed. Er volgde na de eerste nog een tweede bespreking met een grotere groep en daarna was er een lunch met alle IT-ers in de Palms Club waar de bovenstaande foto is gemaakt. Ook ’s middags weer de nodige besprekingen die op zich wel zinvol waren maar van „gewoon” werk is vandaag dus vrijwel niks gekomen.

Ook Riet was de hele dag druk. Vanmorgen bracht ze met een delegatie van ALIG een bezoek aan een andere dumpsite om daar eens te gaan kijken hoe het ALIG geld besteed wordt. Ze zag daar een jongetje lopen met wat een enorme zwerende plek aan deze zijkant van zijn gezicht leek en toen bleek dat het kind niet naar een dokter was geweest vroeg ze waarom. Het antwoord was het gebruikelijke, de ouders konden het niet betalen. Hoeveel kostte het dan helemaal vroeg Riet. Het bleek om zevenhonderd pesos te gaan, ruim dertien euro, wat Riet meteen uittelde en moeder en kind naar de dokter stuurde. We hebben inmiddels al bericht dat het kind morgen behandeld wordt.

Vanmiddag was Riet ook druk want er was een vergadering van de ALIG vrouwen en die vond plaats bij ons thuis. Het ging vandaag over het besteden van het geld wat ALIG ter beschikking stelt om kinderen naar school te laten gaan, en van wat ik ervan begreep zijn er nog de nodige problemen te overwinnen. Maar ik heb het idee dat de door Riet met het jaarlijkse Rijnsburgse Kamp opgedane kennis en ervaring hier aardig van pas gaat komen. Het was overigens wel een gezellige vergadering geloof ik want toen ik om over zessen na het sporten binnenkwam gingen de laatsten net weg…

Dit is overigens de laatste log voor de komende dagen want ik vertrek morgenvroeg voor een paar dagen naar Miri en ik neem mijn eigen laptop deze keer niet mee. Vrijdagavond ben ik weer terug, dus tot dan!

Vorige week woensdag is Lito aangereden wat een ontzette achterbumper met hier en daar wat scheurtjes en een fikse deuk in de achterklep opleverde. De veroorzaker van de aanrijding heeft zich keurig bij zijn verzekering gemeld en in Nederland zou de zaak daarmee snel en afdoende worden afgehandeld want dit is een klassiek geval: aanrijding van achteren en dus geen enkel probleem over de vraag bij wie de schuld ligt.

Dat laatste is ook hier het geval, degene die op onze auto is gebotst is de schuldige en diens verzekering moet dus dokken, maar daar houdt verder iedere vergelijking met Nederland wat gemak betreft wel zo’n beetje mee op. De verzekering van de tegenpartij belde mij van de week op en gaf me een waslijst op van documenten die ik moest komen inleveren. Politierapport, kopieën van mijn autopapieren, mijn rijbewijs (terwijl ik niet eens de bestuurder was dus waar is dat voor nodig vraag je je af), mijn verzekeringspapieren (en weer, waar is dat voor nodig want die doen toch niks), rijbewijs van Lito en niet te vergeten een bewijs van no-claim van mijn eigen verzekering. En ik vroeg me af waarom ik dat allemaal moest doen, ik ben toch degene die is aangereden en niet de schuldige van de aanrijding?

Affijn, het was weliswaar een hele stapel aan documenten maar het enige echte probleem bleek die no-claim verklaring. Dat is een bewijs, afgegeven door mijn eigen verzekering, dat ik daar niet ook een claim heb ingediend om de schade vergoed te krijgen. Dat zou ik nog logisch kunnen vinden als ik een all-risk verzekering had gehad maar ik heb alleen WA en er valt dus bij mijn eigen verzekering helemaal niks te claimen gezien het feit dat de veroorzaker de tegenpartij is. Vele telefoontjes later en na een totaal gebrek aan response van mijn eigen verzekering op mijn verzoek om hulp ben ik vanmiddag toch maar naar het kantoor gegaan van de verzekering van de tegenpartij, in het centrum van de stad in Makati.

Gelukkig werd daar mijn stapel documenten op zich compleet bevonden, maar wel bleek dat het tonen van een rijbewijs hier niet voldoende is. Om aan te tonen dat het geen vervalst rijbewijs is moet je ook te allen tijde het betaalbewijs bij je hebben wat je hebt gekregen toen je je rijbewijs ophaalde en hebt betaald. Gelukkig hadden zowel Lito als ikzelf dat bij ons dus dat kon snel worden geregeld. Ze waren zelfs bereid mijn eigen verzekering te bellen om dat gedoe rond dat no-claim bewijs te regelen en ze hebben ook gelijk de schade opgenomen.

Je kunt ook hier niet zomaar de schade zelf laten repareren, de betalende verzekering vertelt je waar je de auto naar toe moet brengen voor de reparatie. Toevallig is de verzekering van de tegenpartij bij een grote Mitsubishi dealer die toevallig ook een filiaal heeft vlak bij ons in Alabang en daar moet onze auto gemaakt gaan worden. Maandag komt er iemand van dat filiaal langs om de auto te bekijken en hopelijk wordt de schade dan snel gerepareerd.

Al met al had ik met dat prachtige weer vandaag liever in de tuin gelegen en naar de vogeltjes gekeken, net als Abby…

Nu het weer in Nederland beter wordt en er zelfs hier en daar temperaturen verschijnen van boven de twintig graden kan ik ook wel even vertellen over het weer hier. Dat kan in één woord uitgedrukt worden: Heet!

En met heet bedoel ik niet heel erg warm maar zo heet dat Riet tegenwoordig ’s morgens niet eens meer buiten gaat zitten omdat het daar niet te harden is. Het is hier hartje zomer, uiteraard de warmste tijd van het jaar, maar ook zo dat zelfs alle Filipino’s steen en been klagen over de warmte. Er wordt me dan ook regelmatig gevraagd of ik er geen last van heb. maar mijn antwoord is steevast „Nee”, mij zul je er niet over horen. Ik heb er ook eerlijke gezegd niet veel last van, tenminste niet in die mate die Riet heeft dat het zweet in straaltjes langs haar rug loopt. Oké, ik zit natuurlijk overdag in een kantoor met airconditioning, maar ’s avonds koelt het hier toch echt niet af. Afgelopen week was ik een keer vergeten de airco op de slaapkamer aan te zetten aan het begin van de avond en toen was het gewoon tweeëndertig graden op de slaapkamer toen ik in mijn bed stapte om half twaalf.

Er was vandaag heugelijk nieuws, zij het dat het niks met mijn werk of de Filipijnen te maken heeft. Op 12 december heb ik al geschreven dat mijn vrienden van Rush zijn toegelaten tot de Rock and Roll Hall of Fame, en vandaag was de inhuldiging-ceremonie. In de Amerikaanse kranten werd het al „The Revenge of the Nerds” genoemd omdat Rush toch wel een beetje een cult band is, zij het wel de beroemdste ter wereld met een grote schare enorm fanatieke volgelingen. Ik ben er daar een van en daar ben ik trots op!

Ik heb al een paar keer verteld over de vogels die in onze tuin zitten, of liever gezegd in de bomen rondom onze tuin. We hebben ook twee jonge katten en die vinden die vliegende dingen zeer interessant. De vogels vliegen regelmatig laag dwars door onze tuin en ze worden daarbij door onze katten met argusogen gevolgd. Niet zelden liggen die twee ook op de loer om te kijken of ze niet eens wat anders te pakken kunnen krijgen dan gekko’s en kakkerlakken, maar de vogels lijken zich er weinig van aan te trekken. Sterker nog, het lijkt soms wel of ze de katten uitdagen.

Iedere middag sproeit Estela de tuin, wat in deze tijden van droogte hoognodig is als we nog wat groen willen overhouden, en daarvoor hebben we zo’n heen-en-weer sproeier. Stom toevallig legde Estela die sproeier altijd zodanig neer dat er een soort van door het sproeiwater afgeschermde hoek ontstond. In een van de bomen in die hoek zat op niet meer dan een meter boven de grond een tak waarop de buul-buul’s prinsheerlijk gingen zitten om zich in het volle zicht van de katten te gaan wassen. Met name de kleine Monster liep vertwijfeld om het sproeigebied heen om te kijken of ze niet bij de vogels kon komen zonder nat te worden. Dat lukte haar niet, en de vogels kwamen regelmatig terug voor hun bad totdat de tuinman, die natuurlijk niet wist waar die voor diende, de tak afknipte.

Toch ging er de afgelopen week een vogel voor gaas. Blijkbaar had het beestje meer aandacht voor iets eetbaars wat in het gras lag en vergat helemaal de altijd loerende Monster, die er met een duik bovenop zat. Het vogeltje begon uiteraard wild te fladderen; Monster is nog niet zo bedreven in het vangen van vogels dat ze wist wat ze daarmee aan moest, dus kon de vogel ternauwernood ontsnappen. Veel ontzag heeft het voorval overigens niet gekweekt want de buul-buul’s vliegen nog steeds uitdagend laag door de tuin, katten of geen katten.

Ons zwembad heeft blijkbaar een grote aantrekkingskracht op andere diersoorten. Vrijwel iedere zaterdag als ik wil gaan zwemmen moet ik wel een zwemmende tor redden, en afgelopen zaterdag lagen er welgeteld zes in (de meeste overigens al ter ziele). De afgelopen dagen hebben we te maken met een nieuw fenomeen: dooie libellen in het water. Eergisteren lag er een kleintje in en vanavond een volwassen exemplaar. Even doorgeven aan Wikipedia dat libellen moeite hebben met de rugslag…

Afgelopen week vroeg er nog een van mijn Filipijnse collegaatjes wat ik nou mis uit Nederland, en dan speciaal wat betreft het eten. Daar moest ik heel hard over nadenken en het antwoord was eigenlijk simpel: niets.

Kijk, er zijn dingen die hier beslist niet te krijgen zijn, zoals bijvoorbeeld hagelslag. Ik heb dus een pak hagelslag meegenomen uit Nederland en dat staat nog steeds halfvol in de kast want ik eet het bijna nooit. Het is meer het idee dat als ik een keer trek in hagelslag heb dat het er is, maar om te zeggen dat ik het zou missen als het er niet was, nee.

Hetzelfde geldt voor typisch Nederlands eten, maar wat is dat eigenlijk? We hebben hier vrijwel alles behalve groenten waar ik toevallig toch al niet zo gek op ben, zoals andijvie en koolraap. Gewone bruine bonen hebben ze hier ook niet, maar er liggen een paar zakjes meegebrachte bruine bonen en kapucijners in de kast dus die eten we regelmatig. Riet mist witte asperges, al heeft ze die hier al een keer gegeten; die zijn er sus wel alleen heel erg weinig. Tuinbonen, die zijn er volgens mij echt niet, maar verder is de meeste groente gewoon te krijgen en de aardappelen zijn hier gewoon goed.

Wat verder? Bitterballen zijn inmiddels gesignaleerd, weliswaar niet helemaal dezelfde maar goed genoeg. De patat is hier prima, evenals de mayonaise al kijken ze je erg wazig aan als je zegt dat je mayonaise bij je patat wilt in plaats van ketchup. Als er dan toch iets genoemd moet worden dan zouden dat frikadellen zijn; die zijn hier ook echt niet en uitleggen wat het is valt ook niet mee want de eerste vraag is altijd „Wat zit erin?”. Ja, dat weten wij Nederlanders zelf niet en de vraag is of we dat willen weten.

Balletjes gehakt? Geen enkel probleem, al is het wel zo dat ze de ene keer beter smaken dan de andere keer, afhankelijk van waar we het vlees vandaan hebben. En wat overal in de supermarkten te krijgen is, net als overal op de wereld overigens, is ons Nationale bier. Ook dat drinken we bijna nooit, maar af en toe nemen we er eentje, zoals vanavond. Proost!

Als je hier een ongeluk hebt dan moet er te allen tijde een politie rapport worden opgemaakt want dat is nodig voor de verzekering. Gelukkig hoeft niet alles net als in Rusland te blijven staan tot de politie op de plek des onheils is gearriveerd (wat blijkbaar uren kon duren) maar mag je hier ook zelf naar het politiebureau toe gaan.

Onze chauffeur Lito is dus woensdagmiddag met degene die hem had aangereden naar het dichtstbijzijnde politiebureau gegaan om het rapport op te laten maken. De politie maakte foto’s van de schade aan beide voertuigen, nam de verklaringen op en stelde het rapport op aan de hand daarvan. Daarvoor moet dan wel tweehonderd pesos worden afgetikt want de politie is hier ook wel voor iedereen maar de diensten zijn dus niet gratis. En het rapport krijg je ook niet meteen in handen, eerst wordt alles opgeschreven en dat moet daarna op de computer worden verwerkt. Je moet dus de volgende dag terug komen om het rapport op te halen.

Of de dag daarop zoals in ons geval en vandaag heeft Lito dus het rapport opgehaald. Het is overigens niet meer dan een schamel velletje papier wat eruit ziet alsof het afgedrukt is op een overjarige faxmachine en op een bijzonder ongebruikelijk papierformaat. Maar nu kunnen we in ieder geval langs de garage om de schade te laten repareren.

Op de door de politie gemaakte foto geeft Lito aan waar onze auto is geraakt. Het lijkt op de foto mee te vallen maar de bumper is lelijk ontzet door de klap en er zit ook een deuk in de achterklep. Nou ja, hij rijdt nog en verder is het een klusje voor de garage en de verzekering.

Ik heb nooit zoveel moeite om iedere dag een stukje te schrijven want er gebeurt iedere dag wel iets wat ik de moeite waard vind om er een stukje over op mijn blog te zetten. Alleen had ik vandaag liever over wat anders geschreven maar het is niet anders, die dingen gebeuren nou eenmaal.

Voor alle duidelijkheid, ik was er zelf niet eens bij. Om even over half vijf kreeg ik een telefoontje van onze chauffeur Lito, die blijkbaar net onderweg was om mij op te komen halen van kantoor. Hij is altijd vroeg want hij maakt terwijl hij staat te wachten altijd graag een praatje met de andere chauffeurs die ook staan te wachten. Nou was dit de eerste keer dat hij belde dus dat was al vreemd, en inderdaad, het was geen goed nieuws. Hij was onderweg aangereden terwijl hij stond te wachten om in te voegen bij een van de poorten van de Village.

Gelukkig was er alleen schade aan de achterkant van de auto, de bumper is ontzet en de achterklep is gedeukt. Degene die Lito had aangereden bleek een tandarts te zijn die ook in de Village woont en dat was een geluk bij een ongeluk want voor hetzelfde geld was het een onverzekerde Filipino geweest of een Jeepney. De man is samen met Lito naar het politiebureau gegaan om een schaderapport op te laten maken, iets wat hier verplicht is voor de verzekering. In feite is alles hiermee dus al geregeld, behalve natuurlijk dat de schade gerepareerd moet worden. Morgenmiddag is het schaderapport van de politie klaar en dan kan Lito met de auto langs de garage.

Voor mij was het enige ongemak van het hele voorval dat ik dus geen vervoer naar huis had om vijf uur. Ik had natuurlijk mee kunnen liften met een van mijn collega’s maar het was mooi weer dus ik dacht, kom ik ga wandelen. Met een klein half uurtje was ik thuis, maar je kon me wel door een wringer halen…

Jaja, er is weer wat te melden over visa, en jawel, de regels zijn alweer veranderd! Voor degenen die niet op de hoogte zijn van hoe het er hier aan toe gaat met het verkrijgen van een werkvisum: de procedure bestaat uit drie stappen en duurt in totaal tussen de zes en acht weken. Lijkt simpel, maar dat is het niet want gedurende de eerste fase ben je je paspoort ongeveer een week kwijt. Dat moet je voor fase drie weer inleveren en totdat die is afgerond mag je officieel het land niet uit. Doe je dat toch dan is de kans heel groot dat je de hele procedure overnieuw moet doen. Het kan dus als je regelmatig het land uit gaat soms maanden duren voordat je een visum hebt.

Degenen die mijn schrijfsels regelmatig volgen hebben kunnen lezen wat een gedoe het was met de verlenging mijn werkvisum in februari. De hele procedure had ruim acht weken geduurd maar er moest desondanks met man en macht aan worden gewerkt om mijn paspoort op tijd terug te krijgen. Ik kreeg het letterlijk een paar uur voor mijn vertrek naar Nederland pas terug van het Bureau van Immigratie maar gelukkig zat wel mijn nieuwe visum er in en ik ben er dus in ieder geval tot medio 2015 vanaf.

Riet ging echter twee weken eerder naar Nederland en het bureau wat onze visumverlenging regelt zei meteen al dat het zinloos was om te proberen alles rond te krijgen voor haar vertrek. Er werd dus besloten te wachten totdat ze terug was uit Nederland en dat is ook gebeurd. De procedure is meteen toen ze terug was in werking gezet maar omdat Riet’s visum op 22 februari was verlopen is ze nu teruggezet naar een toeristenvisum. Haar verlengingsprocedure is nu al weer ruim vijf weken in behandeling en we hopen dat alles nog rond komt voordat we volgende maand met vakantie gaan.

Want wat was het grote nieuws van vandaag: iedereen die in dezelfde situatie zit als Riet, dus op een toeristenvisum met een werkvisum onderweg, moet vanaf vandaag een exit formulier aanvragen. Twee weken voor een eventueel vertrek naar het buitenland moet je nu dus via een formulier toestemming vragen om het land uit te mogen! Het is werkelijk niet te geloven wat die immigratie-malloten hier allemaal niet kunnen verzinnen om het een mens moeilijk te maken.

Ik moest weer denken aan mijn ouwe maat Alan. Die zei toen we naar de Filipijnen vertrokken, „If you think the Russians were bad, the Flippo’s will drive you crazy”…

Van de week hoorde ik een oud plaatje van de Bangles, „Walk like an Egyptian”. En ik herinnerde me de bijbehorende video waarin iedereen als een malloot dat loopje nadeed. Wat mij betreft kunnen ze hier ook wel zo’n plaatje maken, de bijbehorende video zal bestaan uit heel wat hilarische momenten van mensen die door elkaar lopen als kippen zonder kop.

Alle buitenlanders hebben er last van want wij zijn het niet gewend. Als wij Westerlingen ergens lopen waar veel mensen zijn dan kijken we (meestal) waar we lopen en we houden ook iedereen om ons heen in de gaten want we hebben er een hekel aan om tegen andere mensen aan te botsen. Sterker nog, het wordt als bijzonder onbeschoft beschouwd als je je voortbeweegt zonder rekening te houden met de andere mensen om je heen. Dat gaat onbewust, en je merkt eigenlijk pas hoe dat bij ons ingebakken zit als je hier komt en het verschil ziet.

Vanmiddag bijvoorbeeld was ik weer eens in de Festival Supermall voor wat boodschappen en op de zaterdagmiddag is het er altijd ontzettend druk. Geeft niet, ik vind die drukte op zich wel gezellig maar het is een probleem om je een beetje snel door de menigte heen te bewegen. Kijk, ik weet wat ik hebben moet en waar ik naar toe moet dus ik heb er stevig de pas in. Jammer dan, alle Filipino’s hebben dat totaal niet, die slenteren allemaal en dat is nog niet zo erg maar ze zijn altijd met hele families en die waaieren breed uit. Weinig kans tot passeren dus, en dat geeft je voortdurend hetzelfde gevoel als wanneer je op een smalle landweg achter een tractor rijdt.

Ik ben inmiddels wel handig geworden in het passeren, en je moet wel want anders duurt het winkelen twee keer zo lang. Het volgende probleem is lastiger want terwijl ze lopen kijken Filipino’s voortdurend in het rond en vergeten daarbij compleet hun omgeving. Ze bewegen dus nog wel maar zien niets meer om zich heen en dat betekent dat je als Westerling voortdurend om mensen heen moet zwenken die recht op je af lopen maar een totaal andere kant op kijken. Ze staan ook vaak opeens stil omdat ze iets zien wat hun aandacht heeft getrokken, en altijd vlak voor je neus, of de ingang van de roltrap. En niet zelden merk je dan dat je plotseling bent ingesloten door een familie van zesentwintig personen.

Riet en ik zijn opgehouden met dat gezwenk, wij lopen gewoon rechtdoor en stoppen niet. Botsingen zijn dan niet uitgesloten maar wij zijn qua postuur nou eenmaal veel forser dan die kleine Filipinootjes. We zeggen vervolgens netjes „Oh, very sorry” en lopen door. Kwaad worden ze toch nooit, ze stappen altijd stomverbaasd opzij met een blik in de ogen alsof ze net wakker zijn geworden…

Nee, niet meteen schrikken, het viel allemaal heel erg mee maar we hebben vandaag wel een aardbeving gehad. De beving vond plaats vanmorgen om even voor half elf en had een kracht van 5,4 op de schaal van Richter. Dat is weliswaar niet echt een zware aardbeving maar toch sterk genoeg om de gebouwen in Manila, en ook ons kantoorgebouw, lichtjes te laten schudden want daar had de beving nog steeds een kracht van 2 op de schaal van Richter. Er was in Manila voor zover bekend nergens grote schade, ondanks dat er ook nog wat lichte naschokken waren die overigens in Alabang al niet meer voelbaar waren. Shell heeft overigens het huidige kantoorgebouw gekozen omdat het in Alabang het enige kantoorgebouw is wat is gebouwd om tegen aardbevingen bestand te zijn.

Riet en ik hebben van de hele aardbeving niks van gemerkt. Riet had vanmorgen een boodschap gedaan bij de bank en ik had het afschrift nodig, dus precies op het tijdstip van de beving was ze net met de auto onderweg naar mij toe en was ik of met de lift onderweg naar beneden of ik stond op de stoep op haar te wachten.

Blijkbaar was de beving op de begane grond een stuk minder voelbaar dan op de zeventiende verdieping, wat op zich logisch is want het gebouw is gebouwd om met een aardbeving enigszins mee te geven.

Toen ik nadat Riet me het afschrift had gegeven terugkwam op mijn werkplek vroeg mijn collega of ik de aardbeving had gevoeld. „Welke aardbeving?’ vroeg ik…

Het episch centrum van de aardbeving lag bij het plaatsje Baler in de provincie Aurora, gelegen aan de oostkust van Luzon op zo’n honderdvijftig kilometer ten noord-oosten van Manila.

Het leven in het buitenland heeft voor mij eigenlijk maar één nadeel en dat is dat je eigenlijk niet meer op vakantie gaat. Afgezien van af en toe een lang weekend op een paradijselijk eiland (wat op zich ook niet verkeerd is, hoor!) gingen we als vakantie altijd een paar weekjes naar Nederland. En hoe je het ook wendt of keert, veertien dagen of drie weken thuis in Rijnsburg op je eigen bank hangen voor je eigen televisie met je eigen familie om je heen is GEEN vakantie!

Vandaar dat we besloten hebben om het dit jaar anders te gaan doen: wat korter naar Nederland (dat wil zeggen ik, want voor Riet maakt het natuurlijk niet uit) en dan ook nog een echte vakantie. We hebben het al jaren over China en voor dit jaar hadden we dan ook besloten om dat nu eindelijk maar eens te gaan doen. We wilden boeken via ons vaste reisbureau Fox en vonden daar al gauw een reis door China die ons wel aanstond. Een mailtje leverde op dat we heel goed de reis konden boeken zonder de internationale vluchten van en naar Amsterdam, wat ook nog eens op een heel aardige korting kwam te staan, en dus leek er geen vuiltje aan de lucht.

Maar er zit echt geen zegen in China, want toen we gisteravond wilden gaan boeken bleken er nogal wat hindernissen te nemen. Kijk, dat we de vluchten vanuit Manila naar China en terug zelf moeten regelen was niet het punt maar in het regelen van een visum zagen we al gauw geen gat meer. Die Chinezen stellen zoveel eisen aan een visum dat we het op een gegeven moment maar gewoon hebben opgegeven. Verklaring van dit, document van dat, bewijs van dit, en alles ook nog zodanig dat het een voor ons in de knel kwam met het ander. Belangrijkste probleem bleek dat wij als op de Filipijnen wonende buitenlanders in het bezit moeten zijn van een verblijfsvergunning. Die heb ik wel maar Riet dus niet, die is hier op dit moment weer op een toeristenvisum in afwachting van de verlenging haar verlopen verblijfsvergunning.

We besloten het voor gezien te houden met die Chinezen, althans voor dit jaar, en we zijn gaan zoeken naar een alternatief. En we vonden dat meteen vanmorgen al, een beetje geïnspireerd door de plannen van broer en schoonzus die ook deze bestemming hebben gekozen voor dit jaar. Het wordt een rondreis over Java en Bali, en we vertrekken volgende maand. Azzewenetbelevemagge.

Zo denk je, lekker vier dagen vrij, en zo zit het er al weer op. De laatste dag van Holy Week was weer een hele warme, of zoals Riet het zei gewoon bloedheet. Dat in tegenstelling tot het weer in Nederland want we zitten met verbazing naar de krantenfoto’s te kijken, met sneeuw op 1e Paasdag! Maar is er ook niet een Nederlands gezegde, “Aprilletje zoet geeft nog wel eens een witte hoed”? Het is dus blijkbaar niet helemaal ongewoon in deze tijd van het jaar.

Riet was vanavond in een avontuurlijke bui want ze wilde ergens gaan eten waar we nog niet eerder waren geweest, zei ze. Dat is op zich geen enkel probleem want er zijn er nog zat waar we nog nooit geweest zijn. En het aantal mogelijkheden is de laatste maanden weer flink toegenomen want er zijn in het nieuwe centrum Molito de nodige nieuwe eetgelegenheden geopend. Molito ligt net als het Alabang Town Center tegenover onze Village en is voor ons dus ook te belopen in een klein kwartiertje.

Helemaal onbekend zijn we niet in Molito want de Gold’s Gym waar Riet en ik lid van zijn is daar, evenals de delicatessen winkel “Santi’s” waar Riet vaak boodschappen doet, en we komen al regelmatig bij restaurant “Uncle Cheffy”. En vanavond besloten we een nieuw restaurant uit te proberen wat “Comida” heet en wat volgens het bord op de gevel gebaseerd is op de moderne Europese keuken, wat dat ook moge zijn. Het was in ieder geval genoeg om onze nieuwsgierigheid te wekken. Eigenlijk is het al twee weken open maar zoals zoveel restaurants hebben ze eerst twee weken proef gedraaid. Ze noemen dat een soft opening en dan weet je dat nog niet alles perfect verloopt. Dit weekend waren ze voor het eerst „echt” open.

Bij binnenkomst stond er ongeveer tien man aan personeel met de duimen te draaien want er was nog geen enkele klant. Het menu was (nog) niet erg uitgebreid maar er stonden een paar aantrekkelijke dingen op: ik ging voor de lamskarbonaatjes en Riet voor iets wat aangeduid stond als kroketten. Het bleek in beide gevallen een prima keus, maar met name de “kroketten” waren een erg plezierige verrassing. Het waren namelijk voor onze begrippen geen kroketten maar bitterballen, en ze waren zo lekker dat we nog een tweede portie bestelden!

Afgezien van het goeie eten hadden we ook nog een leuk gesprek met een van de eigenaren, en het ziet er dus naar uit dat we er weer een adresje bij hebben op onze lijst. En we kunnen weer iets afstrepen van ons toch al korte lijstje “Niet aanwezig op de Filipijnen”: bitterballen!